Some motivational words for me

No life is perfect.......

Everyone is suffering from something........

Juz the intensity of suffering is different depends on how you see it........

So......

stop complaining,

wake up from dreams,

grab the reality

&

Do your Best !

ဒုကၡဟူေသာ ဆင္းရဲျခင္း

ဒီေန႔လဲ မနက္အေစာၾကီး ႏုိးေနခဲ့ျပန္တယ္။ ကြန္ျပဴတာကို ဖြင့္ၿပီးစာေရးမယ္လုပ္ေနတုံး ဥၾသငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႔ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေနသံကို ကားသံေတြၾကားထဲမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္းၾကားေနရလုိက္ရျပန္ရဲ ႔။ ဥၾသငွက္ကေလးရဲ ႔ အသံက လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးေနနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ အထီးက်န္ေနရွာတာပဲ လို႔ ခံစားလိုက္ရတယ္။ သူ႔မွာ ခံစားစရာေတြမ်ား ရွိေနေရာ႔သလား။ ငွက္လဲ ငွက္အေလ်ာက္ေတာ့ ငွက္ဒုကၡေတြ ရွိရွာမွာေပါ့။

တစ္ကယ္ေတာ့ လူေတြကေရာ....။ လူတုိင္းမွာလဲ ဒုကၡေတြကိုယ္စီ ရွိေနၾကတာပဲ။ ကိုယ္ဒုကၡကိုမွ ဒုကၡၾကီးလို႔ ထင္ေနတတ္ၾကတာကေတာ့ထုံးစံပါ။ အဲ.....ကိုယ္တုိင္ခံစားဖူးရင္ေတာ့ သူမ်ားကို နည္းနည္းပိုၿပီး ကိုယ္ခ်င္းစာ တတ္လာမွာေပါ့။ ဗုဒၶေဟာတဲ့ ဒုကၡသစၥာကုိ ၾကည့္ရင္ေတာ့ မေမြးခင္ အမိဝမ္းထဲမွာကတည္းက ဒုကၡေတြစခဲ့တာကို ေတြ႔ရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္လဲ စာေပက စာေပ၊ လူက လူပါပဲ။ ကိုယ္တုိင္မၾကံဳမခ်င္းေတာ့ ဘယ္သူမွ ဒုကၡရဲ ႔ အဓိပၸါယ္ကို ေသခ်ာမသိပါဘူး။

ဥပမာေျပာရရင္ အခု လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡႏွစ္ခုေပါ့။ ခ်စ္ေသာသူတို႔နဲ႔ ေကြကြင္းရျခင္းဒုကၡ နဲ႔ လိုခ်င္ေတာင့္တအပ္သည္ကို မရျခင္း ဒုကၡ....။ လူဟာ အသက္ၾကီးလာတာနဲ႔ အမွ် ဒီဒုကၡေတြကို မလြဲမေသြၾကံဳလာရမွာပါ။ အဲဒီအခါ စြဲလမ္းတဲ့ အတုိင္းအတာကို လုိက္ၿပီး ခံစားရတဲ့ ဒုကၡ အၾကီးအေသးက အမ်ားၾကီး ကြာသြားျပန္ပါတယ္။

တစ္စုံတစ္ခုကို အရမ္းစြဲလမ္းၿပီး မရေတာ့တဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ခံစားရတာကို ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ၾကပါသလား။ တစ္စုံတစ္ခုကို ဆုံးရွံဳးလုိက္ရလို႔ အျပင္းအထန္ ခံစားရတာမ်ိဳးကိုေရာ ၾကံဳဖူးၾကပါသလား။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကိုယ္ခ်င္းစာေပးတယ္ေျပာေျပာ ကိုယ္တိုင္မခံစားဖူးရင္ အဲဒီဒုကၡေတြကို ဂဃနဏ ခံစားနားလည္ၿပီး မသိႏုိင္ပါဘူး။

ဗုဒၶစာေပထဲက မပဋာ ေယာက္်ားေျမြကိုက္၊ သားၾကီးေရေျမာ၊ သားငယ္စြန္ခ်ီခံရတဲ့ ပဋာေျမလူးဒုကၡ ဆိုတာက ဘယ္ႏွစ္ခါဖတ္ဖတ္ ကိုယ္တိုင္မခံစားဖူးရင္ ေၾသာ္ သနားပါတယ္ ဆိုတာေလာက္နဲ႔ ၿပီးသြားတာပါ။ ဒုကၡကို မၾကံဳဖူးရင္ ဒုကၡေၾကာင့္ရူးသြားတယ္ ဆိုတာကို ခံစားေပးတတ္မယ္ မထင္ပါဘူး။

ကိုယ္ျမတ္ႏုိးတဲ့ တစ္စုံတစ္ခုကို ဆုံးရွံဳးလိုက္ရၿပီလို႔ သိရတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ႏွလုံးခုန္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ျမန္လာတတ္ပါတယ္။ ေပါက္ထြက္သြားမလားလို႔ ထင္ရမတတ္ ႏွလုံးေတြခုန္လာတတ္ပါတယ္။ စိတ္အရမ္းေပ်ာ့ၿပီး ခံစားခ်က္ျပင္းထန္လြန္းတဲ့လူဆိုရင္ မူးေမ့သြားတဲ့ အထိျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အိပ္လို႔လဲ မေပ်ာ္ႏုိင္သလို၊ စားလို႔လဲ မဝင္ပါဘူး။ သိပ္ဆိုးရင္ ရင္ဘတ္ထဲက ေအာင့္ၿပီး ဗိုက္ထဲက အစာေတြပါ ျပန္အန္ထြက္တဲ့ အထိျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ရည္မွန္းခ်က္ဆိုတာမ်ိဳးေတြလဲ ေပ်ာက္သြားၿပီး ဒီစိတ္တစ္ခုထဲနဲ႔ ဘာကိုမွ အေရးမစိုက္ျဖစ္လာပါတယ္။ တအားခံစားရလြန္းရင္ ရူးသြားတယ္ ဆိုတာ ဟုတ္မွာပါ။ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ေတြ၊ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြက ေဖးမေပးရင္ေတာ့ သက္သာႏုိင္ပါတယ္။ လူၾကီးသူမေတြကေတာ့ ဒီဒုကၡေတြကို ေက်ာ္လႊားခဲ့ဖူးလို႔ ရင့္က်က္လာၾကတာ ေနမွာပါ။

ဒါက ခ်က္ခ်င္းခံစားရတာကို ေျပာတာပါ။ ေရရွည္ခံစားရတဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြရွိပါေသးတယ္။ လူက မတက္ၾကြေတာ့တာ၊ အာရုံစူးစုိက္မွဳေတြ ေလ်ာ႔သြားတာ၊ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေခါင္းထဲမွာ အဲဒီကိစၥပဲေရာက္ေနတာ၊တျခား ဘာကိုမွ အေလးမထားခ်င္ေတာ့တာ၊ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ေရစုန္ေမ်ာခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားတာ၊ ဘယ္အရာကမွ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ မလုပ္ေပးႏုိင္ေတာ့တာ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ေပ်ာက္သြားတာ၊ ဘဝရဲ ႔ အဓိပၸါယ္ေတြ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသလိုမ်ိဳး ခံစားရတာ၊ စတာေတြပါ။

အဲဒီ ဒုုကၡေတြနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ဖူးပါတယ္။ နာဂစ္မုန္တိုင္း တုိက္ၿပီးခါစက ဧရာဝတီျမစ္ဝကြ်န္းေပၚေဒသမွာပါ။ မုန္တုိင္းထဲမွာ သူ႔မိန္းမ၊ ဘြဲ႔ရၿပီးလို႔ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ေနရာက အလည္ျပန္လာတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္၊ ခ်မ္းသာသမွ် ပစၥည္းဥစၥာ၊ အကုန္ပါသြားတာပါ။ ေန႔တုိင္း အရက္ေသာက္ၿပီး သူ႔ဒုကၡေတြကို ေမ့ဖို႔ၾကိဳးစားေနရွာပါတယ္။က်န္ခဲ့တဲ့ အငယ္ဆုံး ကေလးေလးတစ္ေယာက္သာ မရွိခဲ့ရင္ သူ အသက္ေတာင္ ဆက္ရွင္ဖို႔ စိတ္မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဟုတ္မွာပါ။ ခ်စ္ေသာသူမ်ားနဲ႔ ေကြကြင္းရျခင္း ဒုကၡဆိုတာက အဲဒီေလာက္ဆိုးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဗုဒၶက ဆင္းရဲျခင္း အမွန္တရားလို႔ ဆိုခဲ့တာပါ။

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ ခုခ်ိန္မွာ သူနာလန္ျပန္ထူေနၿပီလားဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဒဏ္ရာက သူ႔ကို တစ္သက္လုံး ဒုကၡေပးေနေတာ့မယ္ ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

ဘဝမွာ ခ်စ္တဲ့သူေတြအားလုံးနဲ႔ ပစၥည္းဥစၥာဆုိသမွ်ကို ဆုံးရွံဳးၿပီးေနာက္ သူ႔မွာ ဘဝကို ခုံမင္စိတ္ေရာ ရွိပါဦးမလားလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြးေနမိပါတယ္။

သူရဲ ႔ဒုကၡေတြကို ျပန္စဥ္းစားတဲ့အခါတုိင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြရဲ ႔ ဒုကၡေလးေတြက ေသးေသးေလးေတြပါလုိ႔ သေဘာေပါက္ရပါတယ္။ သေဘာသာ ေပါက္တာပါ၊ ခံစားရတာက ခံစားရတာပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ ႔ဆင္းရဲျခင္းေတြက ဘယ္လိုပဲ စိတ္ကိုေျဖေျဖ၊ ေနာက္ကေန တေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီး စိတ္ကိုဆင္းရဲေစတတ္တာပါ။ အခ်ိန္အတုိင္းအတာ တစ္ခုေရာက္ရင္ အရာရာဟာဘာမွ မဟုတ္ေတာ့ဘူးျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ဆိုေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မေရာက္ခင္မွာေတာ့ ခံစားရတာေတြဟာ ဆိုးရြားလြန္းလွပါတယ္။ ဒုကၡဆိုတာက ရင္ထဲမွာ တေျမ့ေျမ့နဲ႔ ေလာင္ကြ်မ္းေနတဲ့မီး၊ ႏွလုံးသားကို တစ္ခ်ိန္လုံး တစ္စြပ္စြပ္ထိုးေနတဲ့ ဓါးတစ္လက္ပါ။ဒါေၾကာင့္လဲ တစ္ခ်ိဳ ႔လူေတြဟာ ဒုကၡနဲ႔ ၾကံဳၿပီးရင္ သာ့သနာ့ေဘာင္ကိုဝင္လို႔၊ တစ္ခ်ိဳ ႔ကေတာ့ ရူးသြားၾကတာေနမွာပါ။ တစ္ခ်ိဳ ႔ကေတာ့ ဘဝကိုလက္ေျမွာက္အရွံဳးေပးၿပီး ပ်က္စီးသြားတဲ့အထိျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒုကၡအားလုံးကို သင့္တင့္စြာ ႏွလုံးသြင္းၿပီး ေက်ာ္လႊားႏုိင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ျဖစ္ပါရေစ။ တတ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ဒုကၡဆိုတာမ်ိဳးကို ၾကံဳကိုမၾကံဳခ်င္ပါဘူး။

လူရယ္လို႔ျဖစ္လာၿပီဆုိမွေတာ့ လိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ ဒုကၡေတြကို ၾကံဳလာရပါၿပီ။ ဘယ္လိုရင္ဆုိင္ၾကမလဲ ဆိုတာေတာ့ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီနဲ႔ ဆိုင္သြားပါၿပီ။ ျမတ္ဗုဒၶကေတာ့ ဒုကၡရဲ ႔ အစဟာ စြဲလမ္းျခင္းလို႔ ဆိုထားခဲ့ပါတယ္။ စြဲလမ္းျခင္းကို ျဖတ္ႏုိင္ရင္ ဒုကၡမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ေဟာခဲ့တာပါ။ သာမန္ အႏၶပုထုဇဥ္တစ္ေယာက္အတြက္ လုိက္နာဖို႔ အလြန္ခက္ခဲတဲ့ ဒုကၡကင္းေဝးေရး နည္းလမ္းတစ္ခုပါ။ အေကာင္းဆုုံး၊ အသက္သာဆုံးျဖစ္ေအာင္ ရင္ဆုိင္နုိင္တဲ့နည္းလမ္းေတြေတြ႔ၾကပါေစ။

ပဋိသေႏၶေနရျခင္းနဲ႔ အို၊နာ၊ေသ ဒုကၡေတြက လူတိုင္းခံစားရေပမယ့္ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူတို႔နဲ႔ ေပါင္းသင္းေနထုိင္ရျခင္း၊ ခ်စ္ေသာသူန႔ဲ ေကြကြင္းရျခင္းနဲ႔ လိုခ်င္ေတာင့္တအပ္သည္ကို မရျခင္းဒုကၡကေတာ့ ကံအရမ္းေကာင္းသူေတြမွာ မခံစားရတတ္ပါဘူး။ အဲဒီလို ကံေကာင္းသူျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ကံေကာင္းသူမ်ားလည္း သူမ်ားကို ကိုယ္ခ်င္းစာေပးႏိုင္ၾကပါေစ။ ကံမေကာင္းသူမ်ားလည္း ဒုကၡေတြကို ေက်ာ္လႊားႏုိင္ၾကပါေစ။ သူမ်ားကို ဒုကၡေပးသူမ်ားလည္း မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႔။

လူတိုင္း၊ လူတိုင္း ဒုကၡအေပါင္းက ကင္းေဝးၾကပါေစဗ်ာ။