စိတ္ညစ္ရင္ ဘယ္သူ႔ကို သတိရၾကလဲ

စိတ္ညစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူ႔ကို သတိရတတ္ၾကသလဲဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္မတူတတ္ၾကပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ကို အမ်ားဆုံး သတိရတတ္ၾကမယ္လို႔ေရာ ထင္ပါသလဲ။ လူေတြ စိတ္ညစ္တဲ့အခ်ိန္၊ အားကိုးရာမဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ အမ်ားဆုံး ဘယ္သူ႔ကို သတိရတတ္ၾကမလဲ။ လူအားလုံး သတိရတတ္ၾကတာကေတာ့ ကိုယ့္ကို အျမဲတမ္း ေမတၱာရွိေနမယ့္၊ ကိုယ္ဆိုးဆိုး၊ ေကာင္းေကာင္း ကိုယ့္အေပၚ အျမဲခ်စ္ေန၊ ေမတၱာရွိေနမယ့္၊ ကိုယ္မွာေပ်ာ္စရာရွိရင္မွ်ေဝေပးခ်င္ၿပီး၊ ဝမ္းနည္းစရာဆိုရင္ကိုယ့္အေပၚနားလည္စာနာေပးႏုိင္မယ့္သူမ်ိဳးကိုပါ။

အမ်ားစုက သတိရတတ္ၾကတာကေတာ့ အေမပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္အေပၚအျမဲ ေမတၱာနဲ႔ ခ်စ္ေနမယ့္သူက အေမျဖစ္တတ္ၾကလို႔ပါ။ လူေတြ စိတ္ဆင္းရဲစရာ၊ ဝမ္းနည္းစရာ၊ ေၾကာက္စရာနဲ႔ ၾကံဳလာတဲ့အခါ အေမကို တၾကပါတယ္။ ခလုပ္ထိမွ အမိတေပါ့။ ေျပာရရင္ အသက္ဘယ္ေလာက္ပင္ ၾကီးပါေစ၊ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ဌာနကိုပင္ ေရာက္ပါေစ၊ အေရးၾကံဳရင္ အေမကို သတိရတတ္ၾကတာပါ။ ေဆးရုံမွာ မီးဖြားတဲ့ လူနာေတြေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ကေလးကိုပဲ ေမြးေမြး၊ အေမကို "တ" ရင္းနဲ႔ မီးဖြားၾကပါတယ္။ "အေမေရ.....နာတယ္၊ ကယ္ပါဦး "ဆိုတဲ့ စကားကို ေအာ္ရင္းနဲ႔ မိခင္ေလာင္းေတြဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ သူတို႔ကိုျပန္ "တ" မယ့္ ကေလးေတြကို ေမြးဖြားၾကပါတယ္။ ဒါျဖင့္ အသက္အရမ္းၾကီးတဲ့လူေတြေရာ ဘယ္သူ႔ကို "တ" ၾကလဲ။ သူတိ႔ုလဲ မထူးပါဘူး။ အသက္ဘယ္ေလာက္ၾကီးၾကီး အေရးအေၾကာင္းဆို အေမကို "တ" ၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ဂ်ီးေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ ေလနာေရာဂါရတဲ့အခါ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ၾကီးနဲ႔ " အေမေရ နာတယ္ " ဆိုၿပီး ဆုံးသြားတာ အလြန္ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႔အေမကို "တ" ေနတာၾကံဳဖူးပါတယ္။

ကဲ...ဘာလို႔ အေရးဟယ္၊ အေၾကာင္းဟယ္ဆိုရင္ အေမကို တ ၾကတာလဲ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ ဘာလို႔ အေဖကိုေတာ့ မ "တ" လဲေပါ့။ တစ္ကယ္ဆို အေဖနဲ႔ အေမမွာ အေဖက ပိုသန္မာတာပဲ။ အိမ္ေထာင္ဦးစီး၊ အရာရာကို စနစ္တက် ဆုံးျဖတ္တတ္ယုံမက ကိုယ့္ကို ကယ္တင္ေပးႏုိင္တဲ့ အစြမ္းအစ၊အရည္အခ်င္း ပိုရွိတဲ့လူပဲ။ ဘာလို႔မ "တ" ၾကလဲ။

ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အေမကကိုယ့္အေပၚမွာ ကရုဏာတရား ပိုၾကီးလို႔ပါ။ ကိုယ္ဝမ္းနညး္၊ ထိခိုက္ရင္ ပိုၿပီးေတာ့ စာနာေပးတတ္လို႔ပါ။ ဆိုပါေတာ့ ကြ်န္ေတာ့တို႔ ငယ္ငယ္ က လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ခလုပ္တိုက္လဲတယ္ေပါ့။ အေဖကေျပာပါတယ္။ ငါ့သား..ေယာက္်ားကြ။ ထ ထ လို႔ အားေပးပါတယ္။ အေမကေတာ့ ဟယ္..ငါ့သားေလးဘယ္နားနာသြားလဲ ဆိုၿပီး ေျပးလာထူတတ္ပါတယ္။ အေဖက ေလာက အေတြ႔အၾကံဳပုိရွိတတ္သူျဖစ္လို႔ သူလုပ္တာ ကေလးအတြက္မွန္ေပမယ့္၊ ကေလးကေတာ့ ကိုယ့္ကို ပ်ာပ်ာသလဲေျပးလာထူတဲ့ အေမကို ပိုတြယ္တာသြားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၾကီးျပင္းလာတဲ့ အခါ မသိစိတ္ထဲမွာ စြဲသြားပါတယ္။ အေမဟာ ကိုယ္ဝမ္းနည္းရင္ ကုိယ္နဲ႔လိုက္ငိုမယ့္သူတစ္ေယာက္။ ကုိယ္ စိတ္ညစ္စရာေတြကို မွ်ေဝပူပန္ေပးမယ့္ သူတစ္ေယာက္ဆိုတာကိုပါ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေျဖရွင္းမရတဲ့အခက္အခဲေတြနဲ႔ ၾကံဳတဲ့အခါ၊ ဝမ္းနည္း အားငယ္ အထီးက်န္မွဳေတြနဲ႔ ဆုံတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ အေမကို သတိရလာတတ္ၾကပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္လဲ ျပႆနာေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့အခါရွိသလို၊ ရွံဳးနိမ့္တဲ့အခါေတြလဲ အလီလီေပါ့။ ျပႆနာေတြနဲ႔ ေတြ႔လို႔ ကြ်န္ေတာ္ရွင္းေတာ့မယ္ဆိုရင္ စဥ္းစားပါတယ္။ ေဖေဖဆိုရင္ ဘယ္လိုရွင္းမလဲဆိုၿပီးေတာ့ပါ။ ေတာ္ရုံတန္ရုံ အရွံဳးဆိုရင္လည္း ေဖေဖကေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ အရွံဳးေပးမွာ မဟုတ္ဘူးကြ ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္သည္းခံၿပီးဆက္လုပ္တတ္ပါတယ္။ အဲ....ေနာက္ဆုံး မရွဴႏိုင္၊ မကယ္ႏုိင္နဲ႔ ဒုကၡလဲေတြ႔ေရာ မ်က္ရည္ျဖိဳင္ျဖိဳင္က်ၿပီး ေမေမ၊ ေမေမ နဲ႔ အေမကို "တ" ရေတာ့တာပါပဲ။ ေမေမက ဘာမွ လုပ္ေပးႏုိင္လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမေမ့ရဲ ႔ ဂရုဏာကို တမ္းတတာပါ။ လူအားလုံးလဲ ဒီလိုပဲ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္သာ လူေတြက ဝမ္းနည္းစရာေတြ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြ၊ အားငယ္စရာေတြနဲ႔ ၾကံဳရင္ အေမကို တမ္းတ တတ္တာပါ။

အကယ္၍ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဝမ္းနည္း၊စိတ္ညစ္၊ အထီးက်န္၊ အားငယ္တဲ့အခါ အေဖ၊ အေမ အျပင္ တျခားသူတစ္ေယာက္ကုိပါ သတိရတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလူကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေကာင္းေကာင္းတန္ဖိုးထားသင့္ပါၿပီ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီလူဟာလဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ ႔ ဝမ္းနည္း၊ ဝမ္းသာမွဳေတြကို မွ်ေဝေပးႏိုင္တဲ့၊ ကိုယ္က်ရွံဳးရင္ ကိုယ့္ကို အားေပးႏုိင္တဲ့၊ ကုိယ့္ကို စစ္မွန္ေသာ ေမတၱာဂရုဏာ ေတြထားရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္သာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားကိုးတၾကီး သတိရ တမ္းတတတ္ ၾကတာမဟုတ္လား။

နိဂံုးခ်ဴပ္ေျပာရရင္ေတာ့ ေလာကမွာ ကုိယ့္အေပၚဂရုဏာၾကီးမားတဲ့ မိဘ၊ ဆရာသမား ဘယ္သူကိုမဆို ရွိေနခ်ိန္မွာ ေကာင္းေကာင္းတန္ဖိုး ထားသင့္ပါတယ္။ ကိုယ္ကုိယ္တိုင္လဲ သူမ်ားအေပၚဂရုဏာထားႏိုင္သူမ်ားျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားႏုိင္ပါက ပိုေကာင္းပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိသမွ်ေလးပါ။
ေမေမ၊ ေဖေဖ၊ ကမာၻေပၚက မိခင္၊ဖခင္တိုင္းနဲ႔ ဂရုဏာတရားၾကီးမားသူအားလုံး စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္း၊ ကိုယ္၏က်န္းမာျခင္းနဲ႔ ျပည့္စုံၾကပါေစ။

အသက္အရြယ္နဲ႔ ဘဝအျမင္

ဟိုး..ငယ္ငယ္.... ကေလးဘဝတုံးက ထင္ခဲ့ဘူးတယ္။ ဘဝမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳက အေရးအၾကီးဆုံးလို႔။

ေနာက္နည္းနည္းေလး အသက္ၾကီးလာေတာ့ အေတြးအေခၚ ေျပာငး္သြားတယ္။ ေအာင္ျမင္မွဳေလာက္ ဘဝမွာ အေရးပါတာ မရွိဘူးေပါ့။

ဒီထက္ နည္းနည္းပိုၾကီးလာေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳရွိဖို႔က ဘဝမွာ ပိုအဓိကက်တယ္ ျဖစ္လာျပန္ေရာ။

ေနာက္ဆုံးသိထားတဲ့ အသိကေတာ့ အဲလို မဟုတ္ေတာ့ျပန္ဘူး။ ဘဝမွာ အမွန္တကယ္ အေရးပါတာေတြက ေအာင္ျမင္မွဳတစ္ခုထဲလဲမဟုတ္၊ ေငြေၾကးခ်မ္းသာတာတစ္ခုထဲလဲမဟုတ္၊ ေက်ာ္ၾကားတာလဲမဟုတ္၊
ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခ်မ္းသာတာလဲ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒါျဖင့္ ဘာလဲဆိုေတာ့

ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္မွဳေတြ ဘယ္ေလာက္ရရ၊ အတူတူ မွ်ေဝခံစားေပးမယ့္လူေတြ မရွိရင္ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳဆိုတာ ပါးပါးေလးပါပဲ။ ေအာင္ျမင္မွဳေတြကို ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္မွ်ေဝခံစားႏုိင္မွသာလွ်င္ တကယ္အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ဘဝ၊ ျပည့္စုံသာယာတဲ့ဘဝ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း။

ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘဝမွာ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဘယ္လိုေနရမလဲဆိုတာကုိပဲ ၾကိဳးစားေလ့လာေနျဖစ္ပါေလရဲ ႔ ။