ဖတ်မိသွားတဲ့ စာတစ်အုပ်

မနေ့က သိပ္ပံမောင်ဝရေးတဲ့ အောက်စ်ဖို့ဒ်ခရီးသွားမှတ်တမ်း ဖတ်လို့ပြီးသွားတယ်။ ၁၉၂၇-၂၈ လောက်တုံးက အင်္ဂလန်ကို ပညာသင်သွားတဲ့ သူ့အတွေ့အကြုံကိုရေးထားတာ။ အင်္ဂလိပ်ခေတ်ကပေါ့ဗျာ။ အောက်စ်ဖို့ဒ်တက္ကသိုလ်တဲ့။ လန်ဒန်တဲ့။ စိတ်ဝင်စားစရာ အရမ်းကောင်းတာပဲ။ နှိုင်းယှဉ်ချက်တွေ၊ စကားလုံးအသုံးအနှုန်းတွေကို သတိထားပြီးဖတ်မိတယ်။ ဓါတ်လှည်းတဲ့ ၊ ဓါတ်လှေကားကိုပြောတာပါ။ နောက်မြေထဲရထားတဲ့။ မော်တော်ဘတ်စ်တဲ့။ အသုံးအနှုန်းလေးတွေသိရတယ်။ အောင်မယ်...အင်ဂျင်နီယာကို အဲဒီခေတ်က စက်ဆရာလို့ ခေါ်တာဗျ။ တော်သေးတယ်..ခုခေတ်အသုံးအနှုန်းပြောင်းလိုက်လို့..။မဟုတ်ရင်ကျွန်တော်တို့တွေလည်း စက်ဆရာဖြစ်နေတော့မှာ။စာရေးသူတို့တစ်တွေ ကျောင်းပိတ်ရက်တွေမှာ လျှောက်လည်ကြတဲ့ မြို့လေးတွေ၊ ရွာလေးတွေ၊ ပြတိုက်တွေအကြောင်းလည်း ဖတ်ရတယ်။ သူတို့ခေတ်က အင်္ဂလန်ကို ရောက်သွားတဲ့ မြန်မာတစ်ယောက်ရဲ့ မှတ်တမ်းတွေကို စုံလင်အောင် ဖတ်ရတာပေါ့။ ကျွန်တော်လဲ စင်္ကာပူသွားမှတ်တမ်းဆိုပြီး စာတစ်အုပ်ရေးရင်ကောင်းမလားလို့...... ဟားဟား။ ဒါဆိုရင်တော့ ဒီခေတ်မှာ ဘာမှထူးဆန်းမယ်မထင်ဘူး။ လူတိုင်းက ကျောင်းတက်တာနဲ့ အလည်လာတာနဲ့ ရောက်ဖူးနေကြတာကိုး။အဲ......ရေးပြီး ပိုလီကျောင်းတွေတက်မယ့်လူတွေကို ရောင်းစားရင်တော့ ရလောက်မယ်ထင်တယ်။ မသွားခင် စင်င်္ကာပူမှာကြုံတွေ့မယ်ဟာတွေကိုသိအောင် ဖတ်ကြပါဆိုပြီး ညာရောင်းရင်တော့ ရမယ်ထင်တယ်..ဟဲဟဲ။ သူ့ရဲ့နိုင်ငံခြားအတွေ့အကြုံထဲမှာ ငပိကြော်ငတ်ကြတာလဲပါတယ်။ ငပိကြော် တစ်ပုံးလောက်ရောက်လာရင် မိတ်ဆွေတွေဖိတ်ပြီး ပေါင်မုန့်နဲ့ စားကြတယ်ဆိုပဲ။ ၂ရက်သုံးရက်တောင်မခံဘူးဆိုလား။ရယ်ရတယ်။ ကျွန်တော်တို့အတိုင်းပဲ။ မြန်မာစာငတ်တာပေါ့။ကိုယ်ချင်းစာပါတယ်။ ပိုဆိုးတာက သူတို့က ၂နှစ်ပြည့်မှလဲပြန်ရသေး။လူကြုံတို့၊ ဘာတို့ကလဲ ရှားသေး။ ဒီကြားထဲ သင်္ဘောကလဲ တစ်လလောက်စီးရသေးတာ။ခုစင်္ကာပူနဲ့ မြန်မာကတော့ အိမ်ဦးနဲ့ ကြမ်းပြင်လိုပါပဲ။ ပြီးတော့လဲ little myanmar လို့တောင်သူများတွေခေါ်ခေါ်နေရတဲ့ peninsula plaza မှာ လိုချင်တဲ့မြန်မာ အစားအသောက် ပစ္စည်းတွေကလဲ ရနေပြီလေ(ကြော်ငြာ..ကြော်ငြာ)။ ဒါတောင် ကျွန်တော်တို့မှာ အိမ်လွမ်းရတာနဲ့ အစားအသောက်အဆင်မပြေရတာနဲ့ ဖြစ်သေးတာ၊ သူတို့ခေတ်က အင်္ဂလန်မှာ ပိုဆိုးတော့မပေါ့။ အဲဒီတော့ လိုရင်းပြန်ကောက်ရရင် အဲဒီစာအုပ်ဖတ်လိုက်မိတာ ဗဟုသုတလဲရ၊ စာရေးချင်စိတ်လဲ ပေါက်လာတော့တာပဲဗျို့။ ကိုယ်ရောစိတ်ပါကျန်းမာလို့ ရွှင်လန်းကြည်သာကြပါစေဗျာ။ (အဲ......စာအုပ်ကတော့ မငှားနိုင်ဘူးနော်..ကြိုပြောထားတာ ငှဲငှဲငှဲ)

======================================

မေန႔က သိပၸံေမာင္ဝေရးတဲ့ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ခရီးသြားမွတ္တမ္း ဖတ္လို႔ၿပီးသြားတယ္။ ၁၉၂၇-၂၈ ေလာက္တုံးက အဂၤလန္ကို ပညာသင္သြားတဲ့ သူ႔အေတြ႔အၾကံဳကုိေရးထားတာ။ အဂၤလိပ္ေခတ္ကေပါ့ဗ်ာ။ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္တကၠသိုုလ္တဲ့။ လန္ဒန္တဲ့။ စိတ္ဝင္စားစရာ အရမ္းေကာင္းတာပဲ။ ႏွိဳင္းယွဥ္ခ်က္ေတြ၊ စကားလုံးအသံုးအႏွဳန္းေတြကို သတိထားၿပီးဖတ္မိတယ္။ ဓါတ္လွည္းတဲ့ ၊ ဓါတ္ေလွကားကိုေၿပာတာပါ။ ေနာက္ေၿမထဲရထားတဲ့။ ေမာ္ေတာ္ဘတ္စ္တဲ့။ အသံုးအႏွဳန္းေလးေတြသိရတယ္။ ေအာင္မယ္...အင္ဂ်င္နီယာကို အဲဒီေခတ္က စက္ဆရာလို႔ ေခၚတာဗ်။ ေတာ္ေသးတယ္..ခုေခတ္အသံုးအႏွဳန္းေၿပာင္းလိုက္လို႔..။မဟုတ္ရင္ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြလည္း စက္ဆရာၿဖစ္ေနေတာ့မွာ။စာေရးသူတို႔တစ္ေတြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ေလွ်ာက္လည္ၾကတဲ့ ၿမိဳ႔ေလးေတြ၊ ရြာေလးေတြ၊ ၿပတိုက္ေတြအေၾကာင္းလည္း ဖတ္ရတယ္။ သူတို႔ေခတ္က အဂၤလန္ကို ေရာက္သြားတဲ့ ၿမန္မာတစ္ေယာက္ရဲ့ မွတ္တမ္းေတြကို စံုလင္ေအာင္ ဖတ္ရတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္လဲ စကၤာပူသြားမွတ္တမ္းဆိုၿပီး စာတစ္အုပ္ေရးရင္ေကာင္းမလားလို႔...... ဟားဟား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဒီေခတ္မွာ ဘာမွထူးဆန္းမယ္မထင္ဘူး။ လူတိုင္းက ေက်ာင္းတက္တာနဲ႔ အလည္လာတာနဲ႔ ေရာက္ဖူးေနၾကတာကုိး။အဲ......ေရးၿပီး ပုိလီေက်ာင္းေတြတက္မယ္ ့လူေတြကို ေရာင္းစားရင္ေတာ့ ရေလာက္မယ္ထင္တယ္။ မသြားခင္ စင္ကၤာပူမွာၾကံဳေတြ႔မယ္ဟာေတြကိုသိေအာင္ ဖတ္ၾကပါဆိုၿပီး ညာေရာင္းရင္ေတာ့ ရမယ္ထင္တယ္..ဟဲဟဲ။ သူ႔ရဲ့ႏိုင္ငံၿခားအေတြ႔အၾကံဳထဲမွာ ငပိေၾကာ္ငတ္ၾကတာလဲပါတယ္။ ငပိေၾကာ္္ တစ္ပံုးေလာက္ေရာက္လာရင္ မိတ္ေဆြေတြဖိတ္ၿပီး ေပါင္မုန္႔နဲ႔ စားၾကတယ္ဆိုပဲ။ ၂ရက္သံုးရက္ေတာင္မခံဘူးဆိုလား။ရယ္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတိုင္းပဲ။ ၿမန္မာစာငတ္တာေပါ့။ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက သူတို႔က ၂ႏွစ္ၿပည့္မွလဲၿပန္ရေသး။လူၾကံဳတုိ႔၊ ဘာတို႔ကလဲ ရွားေသး။ ဒီၾကားထဲ သေဘၤာကလဲ တစ္လေလာက္စီးရေသးတာ။ခုစကၤာပူနဲ႔ ၿမန္မာကေတာ့ အိမ္ဦးနဲ႔ ၾကမ္းၿပင္လိုပါပဲ။ ၿပီးေတာ့လဲ little myanmar လို႔ေတာင္သူမ်ားေတြေခၚေခၚေနရတဲ့ peninsula plaza မွာ လိုခ်င္တဲ့ၿမန္မာ အစားအေသာက္ ပစၥည္းေတြကလဲ ရေနၿပီေလ(ေၾကာ္ၿငာ..ေၾကာ္ၿငာ)။ ဒါေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ အိမ္လြမ္းရတာနဲ႔ အစားအေသာက္အဆင္မေၿပရတာနဲ႔ ၿဖစ္ေသးတာ၊ သူတို႔ေခတ္က အဂၤလန္မွာ ပိုဆိုးေတာ့မေပါ့။ အဲဒီေတာ့ လိုရင္းၿပန္ေကာက္ရရင္ အဲဒီစာအုပ္ဖတ္လိုက္မိတာ ဗဟုသုတလဲရ၊ စာေရးခ်င္စိတ္လဲ ေပါက္လာေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႔။ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါက်န္းမာလို႔ ရႊင္လန္းၾကည္သာၾကပါေစဗ်ာ။ (အဲ......စာအုပ္ကေတာ့ မငွားႏိုင္ဘူးေနာ္..ၾကိဳေၿပာထားတာ ငွဲငွဲငွဲ)