ေၾသာ္..... စကား စကား( သြော်..... စကား စကား )

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ရက္ေလာက္က ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြလုပ္တဲ့ စင္ကာပူက ပြဲတစ္ပြဲကို သြားၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္...။ ပြဲစစခ်င္းမွာပဲ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ အမွားအယြင္းတစ္ခ်ိဳ႕ ျဖစ္ပါတယ္။ Technical error လို႔လဲ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ပရိသတ္ကေတာ့ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြလုပ္တဲ့ပြဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အမွားအယြင္းေလးေတြရွိတတ္တာ ေဗြမယူၾကပါဘူး..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အစီအစဥ္ေၾကျငာသူ ေကာင္မေလးက စင္ေပၚတက္လာၿပီး ေျပာပါတယ္။ We are just students, so we have to understand this လို႔ ဆိုလာပါတယ္။သူတို႔ အစမ္းေလ့က်င့္တုံးကလဲ ဒီလိုမျဖစ္ဘူး..အဆင္ေျပပါတယ္လို႔ ေျပာပါေသးတယ္။ ပရိသတ္က နားလည္ၿပီးသားပါ။ Please understand the technical error ဆိုတာေလာက္နဲ႔တင္ အဆင္ေျပပါတယ္..။ ရွင္းျပဖို႔ မလိုပါဘူး။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ့ေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းက "ေဟ့ေကာင္..ဟိုမွာ ဘုရားတန္ေဆာင္းႀကီး လုပ္ေနၿပီကြ" လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဘုရားတန္ေဆာင္းႀကီးလို႔ ကြၽန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္း ေျပာတာက အဓိပၸာယ္ရွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာေနစဥ္က ျမန္မာဇာတ္ကားတစ္ကား ၾကည့္ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ ဇာတ္လမ္းမွာ အဓိကဇာတ္ေကာင္က ေတာကေန ၿမိဳ႕ကို တက္လာပါတယ္။ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကေတာ့ သူ႔မွာရွိတဲ့ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေလးေတြေရာင္းၿပီး ႐ြာကဘုရားတန္ေဆာင္းႀကီး ပ်က္စီးေနတာကို ျပဳျပင္ဖို႔ပါ။

အဲ..ျပႆနာကေတာ့ ဇာတ္ေကာင္ဟာေတြ႕သမွ်လူတိုင္းကို " ဘုရားတန္ေဆာင္းႀကီးဆိုတာဗ်ာ...ဟို...ဘုရားႀကီးတေစာင္းျဖစ္ေနတာကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူးဗ်ာ...ဘုရားေပၚကို လူေတြတက္တဲ့ တန္ေဆာင္းကို ေျပာတာဗ်" ဆိုၿပီး အတင္းရွင္းျပတတ္တာပါ။ လူတိုင္းနားလည္ေနတဲ့ကိစၥကို အတင္းရွင္းျပတဲ့အေၾကာင္း ဟာသလုပ္ထားတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ၾကည့္ၿပီးသေဘာက်တာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုျပန္ေျပာျပမိပါတယ္။ အဲဒီကစၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ မလိုအပ္ပဲ ရွင္းျပေနရင္ "ဘုရားတန္ေဆာင္းႀကီး လုပ္မေနနဲ႔ေဟ့..ေတာ္ေတာ့" ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ ဝိုင္းေျပာၾကတဲ့အက်င့္ေပၚလာေတာ့တာပဲ။ ခုလဲ အဲဒီစကားကို ကြၽန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းက ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ "ေအးဟုတ္တယ္ ရွင္းျပဖို႔မွ မလိုပဲ" လို႔ျပန္ေျပာလိုက္ၿပီး ပြဲဆက္ၾကည့္ၾကပါတယ္။

အဲလိုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ တစ္ခါအထစ္အေငါ့ေလးေတြ ျဖစ္ျပန္ပါတယ္..။ ခုနကေကာင္မေလးပဲ ထပ္တက္လာၿပီး we have to understand this ေတြလုပ္ျပန္ပါတယ္။ရွင္းျပျပန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာမိၾကပါတယ္...please understand this လို႔ေျပာရင္ ပိုယဥ္ေက်းမယ္လို႔။ခုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အမူူအရာနဲ႔ အေျပာအဆိုက နည္းနည္းရင့္သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း "ေအးေလ..အသုံးအႏႈန္း မတတ္လို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ကြာ " ဆိုၿပီးခြင့္လႊတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ ပြဲတစ္ဝက္နားလို႔ အေအးတိုက္ၿပီး လူေတြကို အမႈိက္ေတြစနစ္တက် ပစ္ဖို႔ ေျပာလာျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ျမန္မာလို ေျပာတာပါ..။ေျပာတာကေတာ့ ေျပာကိုေျပာရမွာပါ။ ေျပာပုံဆိုပုံေလးပဲ လိုတာပါ။ အဲဒီ ေကာင္မေလးပဲ ဘယ္လိုေျပာျပန္သလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို စည္းကမ္းမရွိတဲ့လူမ်ိဳးေတြလို႔ သူမ်ားေတြမထင္ေစလိုေၾကာင္း၊ အမ်ိဳးုဂုဏ္ကို ထိန္းသိမ္းတဲ့ အေနနဲ႔ စည္းကမ္းရွိၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေၾကာင္း၊ သူတို႔ေက်ာင္းရဲ႕ image ကိုလဲထိန္းသိမ္းလိုေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေျပာၿပီး အမႈိက္ေတြကိုေတြ႕ကရာ မပစ္ၾကဖို႔ေျပာပါတယ္။

တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ဗ်ာ...ပြဲၿပီးထမင္းေကြၽးခါနီးေတာ့လဲ တစ္ခါ အဲလို သေဘာမ်ိဳးသက္ေရာက္တဲ့စကားေတြ ေျပာၿပီး လက္ခ်ာ႐ိုက္ပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳ၍ အမႈိက္မ်ားကို စနစ္တက်စြန႔္ပစ္ၾကပါရန္ ေလးေလးနက္နက္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္ရွင့္ ဆိုတာေလာက္နဲ႔ ၿပီးသြားရမယ့္ဟာကို...ခုေတာ့ ပရိသတ္ကိုဆရာလုပ္တယ္၊ အေျပာအဆိုနည္းနည္းရင့္တယ္လို႔ ခံစားရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းကလဲ ေထာက္ခံပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္လဲ အစီအစဥ္ေၾကျငာသူေတြဟာ အေျပာအဆိုေတာ္ေတာ္ ရည္မြန္ ေျပျပစ္ ယဥ္ေက်းသင့္တယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ လက္ေတြ႕ကိုးဗ်..။


တစ္ကယ္ေတာ့ အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုကို ဒီလိုေျပာလဲ ဒါကိုဆိုလိုတာပဲ၊ ဟိုလိုေျပာလဲ ဒါကိုပဲဆိုလိုတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာဆိုပုံေလးကြာတာနဲ႔ပဲ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကအမ်ားႀကီးကြာသြားတာပါ။

ရန္ကုန္မွာေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းေတြက သူ႔ကိုအကူအညီေတြ ေတာင္းတတ္ၾကပါတယ္။ ဥပမာဗ်ာ...သူ႔ကားနဲ႔ စီးသြားရင္း ဟိုပို႔ခိုင္း ဒီပို႔ခိုင္းလုပ္တာတို႔ ဘာတို႔ေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလသူ႔မွာ သြားစရာရွိေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ ဒါငါ့ကားပဲ ငါပို႔ခ်င္မွပို႔မွာေပါ့ ..၊ငါမွမအားတာလို႔ လုပ္လို႔ရပါတယ္။ သူဘယ္ေတာ့မွ အဲလိုမလုပ္ပါဘူး...ငါမွာလဲသြားစရာရွိလို႔ပါကြာ..ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္လို႔ပါ..တစ္ကယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး စသည္ျဖင့္ ရည္ရည္မြန္မြန္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ျငင္းေလ့ရွိပါတယ္။ အျငင္းခံရသူကလဲ ေက်နပ္သြားတာပါပဲ။ အဲဒါပဲ ၾကည့္ဗ်ာ.. အျငင္းခံရတာေတာင္ အေျပာအဆိုယဥ္ေက်းေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေက်နပ္စရာေကာင္းလဲ..။ ကြၽန္ေတာ္လဲ အဲဒီအက်င့္ေလးကို အရမ္းသေဘာက်လို႔ ႀကိဳးစားၿပီး အတုယူပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကိုလဲ အေျပာအဆိုနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး သင္ေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

အလားတူေလးေတြပါ... အေျပာအဆိုတတ္တာေလးေၾကာင့္ လူခ်စ္လူခင္မ်ားတာ၊ ႀကီးပြားတာေတြနဲ႔ အေျပာအဆိုေလး ညံ့တာေၾကာင့္ လူမုန္းမ်ား၊ အက်ိဳးယုတ္သြားတာေတြ ကြၽန္ေတာ္အမ်ားႀကီးေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။တစ္ကယ့္ အျပင္ေလာကမွာကို ေျပာတာပါ။ စာအုပ္ေတြထဲမွာေတာ့ ဒီလွ်ာေလးတစ္ေခ်ာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ျပႆနာေတြ၊ ဆုံးရႈံးခဲ့ရတဲ့ အသက္ေတြအေၾကာင္းကို မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္..။ စိတ္ထဲမွာအခု ေပၚလာတာကေတာ့ ေစာလူမင္းနဲ႔ ငရမန္အေၾကာင္းပါ.။ေႂကြအန္ကစားရင္း "နင္အစြမ္းရွိက ပုန္စားေလ " ဆိုတဲ့စိတ္လိုက္မာန္ပါေျပာလိုက္တဲ့ ေစာလူးမင္းရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ပုဂံျပည္မွာ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ၿပီး ေစာလူးမင္းလဲ ငရမန္လက္မွာ အသက္ဆုံးခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအျဖစ္ေတြကို ဖတ္ဖူး၊ ၾကားဖူးေနတာကိုေတာင္ ကြၽန္ေတာ္က လွ်ာတစ္ေခ်ာင္းကို ေကာင္းေကာင္းမထိန္းႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။


ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းကပါ..။သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္မွာ ညအိပ္ၿပီး စာက်က္ဖို႔ျဖစ္လာပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကလဲ အရမ္းခင္ေတာ့ သူ႔အိမ္ကိုလိုက္အိပ္ဖို႔ အိမ္တိုင္ရာေရာက္လာေခၚၿပီး သူ႔အေမကလဲ သေဘာေကာင္းေၾကာင္း စကားတတ္တဲ့၊ သြက္လက္တဲ့လူေတြကိုဆိုရင္ အလြန္သေဘာက်ေၾကာင္းေတြလဲ ေျပာပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ..ကြၽန္ေတာ္လဲ လိုက္သြားပါတယ္..ညစာစားရင္းလဲ သူတို႔အိမ္ကထမင္းဝိုင္း (သူရယ္၊ သူ႔အေမရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ရယ္) မွာ စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာမိပါတယ္။ ပုံမွန္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္လူႀကီးေတြေရွ႕မွာ စကားသိပ္မ်ားမ်ား မေျပာရဲပါဘူး။ ခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ကိစၥမရွိဘူးထင္ၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာလိုက္မိတာပါ။ ရလဒ္ကေတာ့ ထမင္းစားၿပီးၿပီးခ်င္းသူ႔အေမက "သားတို႔ စာက်က္ရင္ေတာ့စကား အမ်ားႀကီးမေျပာၾကနဲ႔ေနာ္"တဲ့။ ထမင္းဝိုင္းမွာ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ကြၽန္ေတာ့ကို အကဲခတ္ေနတာကိုးဗ်...။ကြၽန္ေတာ္လဲ ေအာ္ဟုတ္သားပဲ..ငါ့ကိုေတာ့စကားအရမ္းမ်ားတယ္လို႔ ထင္သြားမွာပဲ ဆိုၿပီး ဟုတ္ကဲ့အန္တီလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ရပါတယ္..။ခက္တာက အဲဒီကိစၥက အဲဒီမွာတင္ မၿပီးသြားတာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာက်က္ေနစဥ္မွာလဲ အန္တီက မၾကာခဏလာေခ်ာင္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲသိပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ ေအာ္ငါစကားမ်ားလိုက္မိလို႔ ငါ့တို႔ကို မယုံၾကည္ေတာ့ပါလားလို႔ ခံစားရၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ေဒါသထြက္သြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က အဲဒီအခ်ိန္မွာ တကၠသိုလ္တက္ေနတာ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ကေလးေတြမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး..။အဲဒီကေန ကြၽန္ေတာ္သင္ခန္းစာႏွစ္ခုရလိုက္ပါတယ္။ တစ္ခုကေတာ့ စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းလူေတြကို စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာၿပီး ကိုယ့္ကိုအထင္မေသးေစသင့္ဘူးဆိုတာပါ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ သတင္းအခ်က္အလက္ဆိုတာ သူမ်ားေျပာယုံနဲ႔ ပစ္ၿပီးယုံလိုက္လို႔မရဘူးဆိုတာပါ..။ကြၽန္ေတာ္သာ သူ႔အေမကို သူ႔အေျပာနဲ႔ ႀကိဳၿပီးအရမ္းယုံၾကည္ ခ်စ္ခင္မေနခဲ့ရင္ စကားအမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အေမမႀကိဳက္တဲ့ စကားအမ်ားႀကီးေျပာတဲ့ကိစၥကိုလည္းလုပ္ျဖစ္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီသင္ခန္းစာႏွစ္ခုေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႕ခါစလူေတြနဲ႔ စကားအမ်ားႀကီးမေျပာပဲ အကဲပဲမ်ားမ်ားခတ္ျဖစ္ေအာင္၊ ကိုယ္တိုင္ေျပာဆိုၾကည့္ၿပီးမွ စိတ္ေနစိတ္ထားကို ဆုံးျဖစ္တတ္ေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အၿမဲသတိေပးခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔သားအမိ ေက်းဇူးပါ။

စကားနဲ႔ပက္သက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့မွာ ေျပာစရာေတြအမ်ားႀကီးပါ...။ သူမ်ားဆီကသင္ခန္းစာေတြ၊ ကိုယ္တိုင္ႀကဳံသင္ခန္းစာေတြ၊ စာေတြ႕ေတြ အမ်ားႀကီးပါ။စကားေလးေတြရဲ႕ အစြမ္းက အလြန္ကိုႀကီးမားလွပါတယ္။ ေနာက္ထပ္လဲ သင္ယူေလ့လာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ဘယ္လိုႀကဳံရဦးမလဲ မသိပါဘူး။ဒါေၾကာင့္လဲ ေရွးလူႀကီးေတြက "မုန္းေစခ်င္လဲ ဒီခံတြင္းလက္ေလးသစ္၊ ခ်စ္ေစလိုလဲ ဒီခံတြင္းလက္ေလးသစ္" ဆိုတဲ့စကားပုံကိုထားခဲ့ၾကတာေနမွာပါ.....။ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ ပြဲေလးတစ္ပြဲကေန ဆင့္ပြားေတြးမိ သတိရမိတာေတြကို ခံစားၿပီးေရးထားတာပါ။ဒီငတိေတာ့ ဘုရားတန္ေဆာင္းႀကီးလုပ္ျပန္ၿပီေဟ့ လို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ.......။ေရးရင္း ေရးရင္းနဲ႔ လက္ပါသြားလို႔ပါဗ်..။အဲဗ်ိဳ႕ ...ေျပာရင္းနဲ႔ တစ္ျဖည္းျဖည္း ဘုရားတန္ေဆာင္းႀကီး ျဖစ္လာၿပီ။ ေတာ္ၿပီဗ်ိဳ႕...................ေတာ္ၿပီ။
____________________________
လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ရက်လောက်က မြန်မာကျောင်းသားတွေလုပ်တဲ့ စင်ကာပူက ပွဲတစ်ပွဲကို သွားကြည့်ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်...။ ပွဲစစချင်းမှာပဲ မမျှော်လင့်ပဲ အမှားအယွင်းတစ်ချို့ ဖြစ်ပါတယ်။ Technical error လို့လဲ ပြောလို့ရပါတယ်။ ပရိသတ်ကတော့ သဘောပေါက်ပါတယ်။ ကျောင်းသားတွေလုပ်တဲ့ပွဲ ဖြစ်တဲ့အတွက် အမှားအယွင်းလေးတွေရှိတတ်တာ ဗွေမယူကြပါဘူး..။ အဲဒီအချိန်မှာ အစီအစဉ်ကြေငြာသူ ကောင်မလေးက စင်ပေါ်တက်လာပြီး ပြောပါတယ်။ We are just students, so we have to understand this လို့ ဆိုလာပါတယ်။သူတို့ အစမ်းလေ့ကျင့်တုံးကလဲ ဒီလိုမဖြစ်ဘူး..အဆင်ပြေပါတယ်လို့ ပြောပါသေးတယ်။ ပရိသတ်က နားလည်ပြီးသားပါ။ Please understand the technical error ဆိုတာလောက်နဲ့တင် အဆင်ပြေပါတယ်..။ ရှင်းပြဖို့ မလိုပါဘူး။ အဲဒီမှာ ကျွန်တော့ဘေးမှာ ထိုင်နေတဲ့ ကျွန်တော့သူငယ်ချင်းက "ဟေ့ကောင်..ဟိုမှာ ဘုရားတန်ဆောင်းကြီး လုပ်နေပြီကွ" လို့ ပြောပါတယ်။ ဘုရားတန်ဆောင်းကြီးလို့ ကျွန်တော့သူငယ်ချင်း ပြောတာက အဓိပ္ပာယ်ရှိပါတယ်။ ကျွန်တော် ရန်ကုန်မှာနေစဉ်က မြန်မာဇာတ်ကားတစ်ကား ကြည့်ဖူးပါတယ်။ အဲဒီ ဇာတ်လမ်းမှာ အဓိကဇာတ်ကောင်က တောကနေ မြို့ကို တက်လာပါတယ်။ ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ သူ့မှာရှိတဲ့ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းလေးတွေရောင်းပြီး ရွာကဘုရားတန်ဆောင်းကြီး ပျက်စီးနေတာကို ပြုပြင်ဖို့ပါ။

အဲ..ပြဿနာကတော့ ဇာတ်ကောင်ဟာတွေ့သမျှလူတိုင်းကို " ဘုရားတန်ဆောင်းကြီးဆိုတာဗျာ...ဟို...ဘုရားကြီးတစောင်းဖြစ်နေတာကို ပြောတာမဟုတ်ဘူးဗျာ...ဘုရားပေါ်ကို လူတွေတက်တဲ့ တန်ဆောင်းကို ပြောတာဗျ" ဆိုပြီး အတင်းရှင်းပြတတ်တာပါ။ လူတိုင်းနားလည်နေတဲ့ကိစ္စကို အတင်းရှင်းပြတဲ့အကြောင်း ဟာသလုပ်ထားတာပါ။ ကျွန်တော်လဲ ကြည့်ပြီးသဘောကျတာနဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကိုပြန်ပြောပြမိပါတယ်။ အဲဒီကစပြီး ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေကြားမှာ မလိုအပ်ပဲ ရှင်းပြနေရင် "ဘုရားတန်ဆောင်းကြီး လုပ်မနေနဲ့ဟေ့..တော်တော့" ဆိုတဲ့စကားနဲ့ ဝိုင်းပြောကြတဲ့အကျင့်ပေါ်လာတော့တာပဲ။ ခုလဲ အဲဒီစကားကို ကျွန်တော့သူငယ်ချင်းက ပြောပါတယ်။ ကျွန်တော်လဲ "အေးဟုတ်တယ် ရှင်းပြဖို့မှ မလိုပဲ" လို့ပြန်ပြောလိုက်ပြီး ပွဲဆက်ကြည့်ကြပါတယ်။

အဲလိုနဲ့ တော်တော်လေးကြာတော့ တစ်ခါအထစ်အငေါ့လေးတွေ ဖြစ်ပြန်ပါတယ်..။ ခုနကကောင်မလေးပဲ ထပ်တက်လာပြီး we have to understand this တွေလုပ်ပြန်ပါတယ်။ရှင်းပြပြန်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ပြောမိကြပါတယ်...please understand this လို့ပြောရင် ပိုယဉ်ကျေးမယ်လို့။ခုတော့ သူ့ရဲ့ အမူူအရာနဲ့ အပြောအဆိုက နည်းနည်းရင့်သလို ဖြစ်နေပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်လည်း "အေးလေ..အသုံးအနှုန်း မတတ်လို့ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်ကွာ " ဆိုပြီးခွင့်လွှတ်လိုက်ကြပါတယ်။ ပွဲတစ်ဝက်နားလို့ အအေးတိုက်ပြီး လူတွေကို အမှိုက်တွေစနစ်တကျ ပစ်ဖို့ ပြောလာပြန်ပါတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ မြန်မာလို ပြောတာပါ..။ပြောတာကတော့ ပြောကိုပြောရမှာပါ။ ပြောပုံဆိုပုံလေးပဲ လိုတာပါ။ အဲဒီ ကောင်မလေးပဲ ဘယ်လိုပြောပြန်သလဲဆိုတော့ မြန်မာလူမျိုးတွေကို စည်းကမ်းမရှိတဲ့လူမျိုးတွေလို့ သူများတွေမထင်စေလိုကြောင်း၊ အမျိုးုဂုဏ်ကို ထိန်းသိမ်းတဲ့ အနေနဲ့ စည်းကမ်းရှိကြမယ်လို့ မျှော်လင့်ကြောင်း၊ သူတို့ကျောင်းရဲ့ image ကိုလဲထိန်းသိမ်းလိုကြောင်း စသည်ဖြင့် ပြောပြီး အမှိုက်တွေကိုတွေ့ကရာ မပစ်ကြဖို့ပြောပါတယ်။

တိုတိုပြောရရင်တော့ဗျာ...ပွဲပြီးထမင်းကျွေးခါနီးတော့လဲ တစ်ခါ အဲလို သဘောမျိုးသက်ရောက်တဲ့စကားတွေ ပြောပြီး လက်ချာရိုက်ပါတယ်။ ကျေးဇူးပြု၍ အမှိုက်များကို စနစ်တကျစွန့်ပစ်ကြပါရန် လေးလေးနက်နက် မေတ္တာရပ်ခံပါသည်ရှင့် ဆိုတာလောက်နဲ့ ပြီးသွားရမယ့်ဟာကို...ခုတော့ ပရိသတ်ကိုဆရာလုပ်တယ်၊ အပြောအဆိုနည်းနည်းရင့်တယ်လို့ ခံစားရပါတယ်။ ကျွန်တော့သူငယ်ချင်းကလဲ ထောက်ခံပါတယ်။ အဲဒီမှာ ကျွန်တော်လဲ အစီအစဉ်ကြေငြာသူတွေဟာ အပြောအဆိုတော်တော် ရည်မွန် ပြေပြစ် ယဉ်ကျေးသင့်တယ်ဆိုတာ သဘောပေါက်သွားပါတယ်။ လက်တွေ့ကိုးဗျ..။


တစ်ကယ်တော့ အကြောင်းအရာလေးတစ်ခုကို ဒီလိုပြောလဲ ဒါကိုဆိုလိုတာပဲ၊ ဟိုလိုပြောလဲ ဒါကိုပဲဆိုလိုတာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ပြောဆိုပုံလေးကွာတာနဲ့ပဲ အကျိုးသက်ရောက်မှုကအများကြီးကွာသွားတာပါ။

ရန်ကုန်မှာကျောင်းတက်နေတုန်းက သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ရှိပါတယ်။ အပေါင်းအသင်းတွေက သူ့ကိုအကူအညီတွေ တောင်းတတ်ကြပါတယ်။ ဥပမာဗျာ...သူ့ကားနဲ့ စီးသွားရင်း ဟိုပို့ခိုင်း ဒီပို့ခိုင်းလုပ်တာတို့ ဘာတို့ပေါ့။ တစ်ခါတစ်လေသူ့မှာ သွားစရာရှိနေတတ်ပါတယ်။ အဲဒီအခါမျိုးမှာ ဒါငါ့ကားပဲ ငါပို့ချင်မှပို့မှာပေါ့ ..၊ငါမှမအားတာလို့ လုပ်လို့ရပါတယ်။ သူဘယ်တော့မှ အဲလိုမလုပ်ပါဘူး...ငါမှာလဲသွားစရာရှိလို့ပါကွာ..ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်လို့ပါ..တစ်ကယ်စိတ်မကောင်းပါဘူး စသည်ဖြင့် ရည်ရည်မွန်မွန် ပြေပြေပြစ်ပြစ် ငြင်းလေ့ရှိပါတယ်။ အငြင်းခံရသူကလဲ ကျေနပ်သွားတာပါပဲ။ အဲဒါပဲ ကြည့်ဗျာ.. အငြင်းခံရတာတောင် အပြောအဆိုယဉ်ကျေးတော့ ဘယ်လောက်ကျေနပ်စရာကောင်းလဲ..။ ကျွန်တော်လဲ အဲဒီအကျင့်လေးကို အရမ်းသဘောကျလို့ ကြိုးစားပြီး အတုယူပါတယ်။ သူငယ်ချင်းကိုလဲ အပြောအဆိုနဲ့ ပက်သက်ပြီး သင်ပေးတဲ့အတွက်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

အလားတူလေးတွေပါ... အပြောအဆိုတတ်တာလေးကြောင့် လူချစ်လူခင်များတာ၊ ကြီးပွားတာတွေနဲ့ အပြောအဆိုလေး ညံ့တာကြောင့် လူမုန်းများ၊ အကျိုးယုတ်သွားတာတွေ ကျွန်တော်အများကြီးတွေ့ခဲ့ရပါတယ်။တစ်ကယ့် အပြင်လောကမှာကို ပြောတာပါ။ စာအုပ်တွေထဲမှာတော့ ဒီလျှာလေးတစ်ချောင်းကြောင့် ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ပြဿနာတွေ၊ ဆုံးရှုံးခဲ့ရတဲ့ အသက်တွေအကြောင်းကို မရေမတွက်နိုင်အောင်ဖတ်ခဲ့ဖူးပါတယ်..။ စိတ်ထဲမှာအခု ပေါ်လာတာကတော့ စောလူမင်းနဲ့ ငရမန်အကြောင်းပါ.။ကြွေအန်ကစားရင်း "နင်အစွမ်းရှိက ပုန်စားလေ " ဆိုတဲ့စိတ်လိုက်မာန်ပါပြောလိုက်တဲ့ စောလူးမင်းရဲ့ စကားတစ်ခွန်းကြောင့် ပုဂံပြည်မှာ ပြည်တွင်းစစ်ဖြစ်ပြီး စောလူးမင်းလဲ ငရမန်လက်မှာ အသက်ဆုံးခဲ့ရပါတယ်။ အဲဒီအဖြစ်တွေကို ဖတ်ဖူး၊ ကြားဖူးနေတာကိုတောင် ကျွန်တော်က လျှာတစ်ချောင်းကို ကောင်းကောင်းမထိန်းနိုင်ခဲ့ပါဘူး။


ကျွန်တော်ရန်ကုန်မှာ ကျောင်းတက်နေတုန်းကပါ..။သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်အိမ်မှာ ညအိပ်ပြီး စာကျက်ဖို့ဖြစ်လာပါတယ်။ သူငယ်ချင်းကလဲ အရမ်းခင်တော့ သူ့အိမ်ကိုလိုက်အိပ်ဖို့ အိမ်တိုင်ရာရောက်လာခေါ်ပြီး သူ့အမေကလဲ သဘောကောင်းကြောင်း စကားတတ်တဲ့၊ သွက်လက်တဲ့လူတွေကိုဆိုရင် အလွန်သဘောကျကြောင်းတွေလဲ ပြောပါတယ်။ ဟုတ်ကဲ့ ..ကျွန်တော်လဲ လိုက်သွားပါတယ်..ညစာစားရင်းလဲ သူတို့အိမ်ကထမင်းဝိုင်း (သူရယ်၊ သူ့အမေရယ်၊ ကျွန်တော်ရယ်) မှာ စကားတွေအများကြီး ပြောမိပါတယ်။ ပုံမှန်ဆိုရင် ကျွန်တော်လူကြီးတွေရှေ့မှာ စကားသိပ်များများ မပြောရဲပါဘူး။ ခုတော့ သူငယ်ချင်းရဲ့ စကားကြောင့် ကိစ္စမရှိဘူးထင်ပြီး ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲ စကားတွေအများကြီး ပြောလိုက်မိတာပါ။ ရလဒ်ကတော့ ထမင်းစားပြီးပြီးချင်းသူ့အမေက "သားတို့ စာကျက်ရင်တော့စကား အများကြီးမပြောကြနဲ့နော်"တဲ့။ ထမင်းဝိုင်းမှာ တစ်လျှောက်လုံး ကျွန်တော့ကို အကဲခတ်နေတာကိုးဗျ...။ကျွန်တော်လဲ အော်ဟုတ်သားပဲ..ငါ့ကိုတော့စကားအရမ်းများတယ်လို့ ထင်သွားမှာပဲ ဆိုပြီး ဟုတ်ကဲ့အန်တီလို့ ပြန်ပြောလိုက်ရပါတယ်..။ခက်တာက အဲဒီကိစ္စက အဲဒီမှာတင် မပြီးသွားတာပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့ စာကျက်နေစဉ်မှာလဲ အန်တီက မကြာခဏလာချောင်းပါတယ်။ ကျွန်တော်လဲသိပါတယ်။ စိတ်ထဲမှာလဲ အော်ငါစကားများလိုက်မိလို့ ငါ့တို့ကို မယုံကြည်တော့ပါလားလို့ ခံစားရပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလဲ ဒေါသထွက်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့က အဲဒီအချိန်မှာ တက္ကသိုလ်တက်နေတာ ဒုတိယနှစ်ရောက်နေပါပြီ။ ကလေးတွေမဟုတ်တော့ပါဘူး..။အဲဒီကနေ ကျွန်တော်သင်ခန်းစာနှစ်ခုရလိုက်ပါတယ်။ တစ်ခုကတော့ စတွေ့တွေ့ချင်းလူတွေကို စကားတွေအများကြီးပြောပြီး ကိုယ့်ကိုအထင်မသေးစေသင့်ဘူးဆိုတာပါ။ နောက်တစ်ခုကတော့ သတင်းအချက်အလက်ဆိုတာ သူများပြောယုံနဲ့ ပစ်ပြီးယုံလိုက်လို့မရဘူးဆိုတာပါ..။ကျွန်တော်သာ သူ့အမေကို သူ့အပြောနဲ့ ကြိုပြီးအရမ်းယုံကြည် ချစ်ခင်မနေခဲ့ရင် စကားအများကြီးပြောဖြစ်ခဲ့မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ သူ့အမေမကြိုက်တဲ့ စကားအများကြီးပြောတဲ့ကိစ္စကိုလည်းလုပ်ဖြစ်ခဲ့မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီသင်ခန်းစာနှစ်ခုကြောင့် ကျွန်တော် ဘယ်တော့ဖြစ်ဖြစ် တွေ့ခါစလူတွေနဲ့ စကားအများကြီးမပြောပဲ အကဲပဲများများခတ်ဖြစ်အောင်၊ ကိုယ်တိုင်ပြောဆိုကြည့်ပြီးမှ စိတ်နေစိတ်ထားကို ဆုံးဖြစ်တတ်အောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အမြဲသတိပေးခဲ့ရပါတယ်။ သူတို့သားအမိ ကျေးဇူးပါ။

စကားနဲ့ပက်သက်ပြီး ကျွန်တော့မှာ ပြောစရာတွေအများကြီးပါ...။ သူများဆီကသင်ခန်းစာတွေ၊ ကိုယ်တိုင်ကြုံသင်ခန်းစာတွေ၊ စာတွေ့တွေ အများကြီးပါ။စကားလေးတွေရဲ့ အစွမ်းက အလွန်ကိုကြီးမားလှပါတယ်။ နောက်ထပ်လဲ သင်ယူလေ့လာစရာတွေ အများကြီး ဘယ်လိုကြုံရဦးမလဲ မသိပါဘူး။ဒါကြောင့်လဲ ရှေးလူကြီးတွေက "မုန်းစေချင်လဲ ဒီခံတွင်းလက်လေးသစ်၊ ချစ်စေလိုလဲ ဒီခံတွင်းလက်လေးသစ်" ဆိုတဲ့စကားပုံကိုထားခဲ့ကြတာနေမှာပါ.....။ကျွန်တော် ကြည့်ခဲ့ရတဲ့ ပွဲလေးတစ်ပွဲကနေ ဆင့်ပွားတွေးမိ သတိရမိတာတွေကို ခံစားပြီးရေးထားတာပါ။ဒီငတိတော့ ဘုရားတန်ဆောင်းကြီးလုပ်ပြန်ပြီဟေ့ လို့တော့ မထင်လိုက်ကြပါနဲ့ဗျာ.......။ရေးရင်း ရေးရင်းနဲ့ လက်ပါသွားလို့ပါဗျ..။အဲဗျို့ ...ပြောရင်းနဲ့ တစ်ဖြည်းဖြည်း ဘုရားတန်ဆောင်းကြီး ဖြစ်လာပြီ။ တော်ပြီဗျို့...................တော်ပြီ။