ဖေဖေ

ကျွန်တော့အဖေနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ အသက် ၃၃ နှစ်လောက်ကွာပါတယ်။ ဖေဖေ ၃၃နှစ်မှာ ကျွန်တော့ကို မွေးခဲ့တာပေ့ါ။ အငယ်ဆုံးသားဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော့ကို ဖေဖေကချစ်ပါတယ်။ ချစ်တဲ့အကြောင်းလည်း အနည်းနဲ့ အများဆိုသလို ပြတတ်ပါတယ် (ကိုကို ငယ်ငယ်ကတော့ ဖေဖေက ချစ်ပေမယ့် ချစ်ကြောင်းပြခဲပါတယ် )။ ကျွန်တော်မှတ်မိတာ တစ်ခုကတော့ ဖေဖေမုတ်ဆိတ်ရိတ်ပြီးရင် ကျွန်တော့ကို ချီပြီးသူ့မုတ်ဆိတ်ငုတ်တိုစူးစူးတွေနဲ့ ကျွန်တော့လည်ပင်းကို ပွတ်လို့ ယားအောင်လုပ်တတ်တာပါ။ ကျွန်တော်က အသည်းယားလွန်းလို့ တွန့်တွန့်လူးရုန်း၊

ဖေဖေက မလွှတ်ပဲ တစ်ဟားဟား ရယ်ပြီးမုတ်ဆိတ်နဲ့ပွတ်၊ ခုတောင်ပြန်စဉ်းစားပြီး ရင်ထဲနွေးလာမိတယ်ဗျာ။

နောက်တစ်ခုမှတ်မိတာက ဖေဖေခရီးသွားပြီးပြန်လာရင် ကျွန်တော်ကြိုက်တတ်တဲ့မုန့်တွေ၊ ကစားစရာတွေဝယ်လာတတ်တာပါ။ ကျွန်တော်သိပ်ကြိုက်တဲ့ စာကလေးကြော်တု့ိ၊ ငုံးဥပြုတ်တို့ဆိုတာတော့ ဖေဖေခရီးက ပြန်လာတိုင်းပါလာနေကြပေါ့။မေမေကတော့ဖေဖေဝယ်လာတဲ့ စာကလေးကြော်တွေကို ပြန်ကြော်ပေးပြီး ငုံးဥတွေကို စိတ်ရှည်လက်ရှည် အခွံခွာပေးတတ်တယ်။ ကိုကိုနဲ့ မမကတော့ ကျွန်တော့မုန့်တွေကပ်စားပေါ့...ဟဲဟဲ။ တစ်ခါတစ်ရံ ဖေဖေပြန်လာရင် ကစားစရာတွေလည်းပါလာတတ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ငယ်ငယ်က နယ်မြို့လေးတစ်မြို့မှာနေတာဆိုတော့ ကစားစရာ အသစ်အဆန်းလေးတွေ ခရီးသွားရင်းနဲ့ ဖေဖေဝယ်လာတတ်ပါတယ်။ ဒီတုံးက သံပတ်နဲ့ ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ သွားတတ်တဲ့ ဖားရုပ်လေးတို့၊ အထဲကမီးခတ်ကျောက်နဲ့သွားတဲ့ ဖိတွန်းပြီးလွှတ်လိုက်ရတဲ့ကားလေးတို့၊ ပစ်လိုက်ရင် မီးလင်းပြီး အသံမျိုးစုံမြည်တဲ့ အဲဒီခေတ်က ခေတ်စားတဲ့ ဓါတ်ခဲသေနတ်တို့ ကျွန်တော်မှတ်မိနေပါသေးတယ်။ ကျွန်တော့အတွက်တော့ ဖေဖေဟာ အရာရာကို ဖန်ဆင်းနိုင်တဲ့ တန်ခိုးရှင်ကြီးပေါ့။

ဖေဖေ့အလုပ်တာဝန်နဲ့ ကျွန်တော်တို့တွေ အနယ်နယ်၊ အမြို့မြို့ပြောင်းပြီး ရန်ကုန်ကို ကျွန်တော် ခုနစ်တန်းနှစ်မှာ ရောက်လာပါတယ်။ ကျွန်တော့ စိတ်ထဲမှာ စွဲထင်နေခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်လေးတွေရှိခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော် ဆယ်တန်းနှစ်မှာပေါ့..။အိမ်မှာ Study Guide စောင့်နေတာကို မေ့ပြီး ကျွန်တော် ကျူရှင်က အပြန်ဂိမ်းဝင်ဆော့ပါတယ်။ ပြန်လာတော့ဖေဖေက စောင့်ပြီးမေးပါလေရော။ “ဘယ်လျှောက်သွားနေတာလဲ....မင်းဂိုက်တောင် မစောင့်နိုင်လို့ ပြန်သွားပြီ” တဲ့။

ဖေဖေက စိတ်ဆိုးရင် ဇက်ပိုးအုပ်တတ်သလို၊ ကြိမ်လုံးနဲ့လဲ ဆော်ရင်ဆော်တတ်သူပါ။ များသောအားဖြင့်တော့ ဖေဖေမျက်လုံးစူးစူးနဲ့ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရင်ပဲ ကျွန်တော်တို့ ညီအစ်ကို၊မောင်နှမတစ်တွေ ဖေဖေ့ကိုကြောက်ကြပါတယ်။ ကျွန်တော်လဲ အဆူခံရမှာ ကြောက်တာနဲ့ လိမ်ရတော့တာပေါ့။ ဆရာမက အချိန်ပိုခေါ်လို့ပါ၊ ဘာညာနဲ့ပေါ့လေ။ ဖေဖေက ကျွန်တော့ကို သေချာကြည့်ပါတယ်။ ပြီးမှ “ဟုတ်ရဲ့လားကွာ၊ မင်းဟာက လိမ်ဆင်ကြီး” လို့ပြောလေရဲ့။ ကျွန်တော်လဲ “ပေါက်တဲ့နှဖူး မထူးဘူးဟ” ဆိုပြီး “ဟုတ်ပါတယ်၊ဖေဖေရဲ့ ” လို့ ဆက်လှိမ့်ပါတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျွန်တော်စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားပါတယ်။ အဖေကိုလိမ်လိုက်မိလို့ပါ။ ဖေဖေကညစာစားရင်းနဲ့ နောက်တစ်ခေါက်ထပ်မေးတဲ့ အခါမှာတော့ အမှန်ပဲ ပြောပြလိုက်ပါတော့တယ်။ ရင်ထဲမှတော့ တထိတ်ထိတ်နဲ့ပေါ့ဗျာ။ကျွန်တော်ဂိမ်းသွားဆော့နေလို့ နောက်ကျပါတယ်။ ဖေဖေ့ကို ညာပြောလိုက်တာပါဆိုတဲ့ အကြောင်းပေါ့။ ဖေဖေက ပထမတော့ တွေသွားပါတယ်။ ပြီးတော့မှ “ဟာကွာ...မင်းကွာ.....ငါ့ကိုလိမ်ပြောတယ်” ဆိုပြီး မျက်နှာညိုှးသွားပါတယ်။ ပြီးတော့ ဘာမှ ဆက်မပြောတော့ပါဘူး။ ဖေဖေတော်တော် စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတာ သေချာပါတယ်။ ထမင်းလဲ ကောင်းကောင်းမစားတော့တာ ကျွန်တော်မှတ်မိပါတယ်။ ကျွန်တော်လဲ အဲဒီကတည်းက ဖေဖေ့ကို လိမ်မပြောဖြစ်တော့ပါဘူး။ လိမ်လို့လဲမရတော့ပါဘူး။ နောက်ဆုံး ဖေဖေ မသိစေချင်တဲ့ အကြောင်းအရာဆိုရင်တောင် ကျွန်တော်လှည့်ပတ်ပြီးပဲ ရှောင်ပြောလိုက်ပါတယ်။ မညာဖြစ်တော့ပါဘူး။ အဲဒီ ညာမပြောတတ်တဲ့ အကြောင်းကြောင့်ပဲ နောက်တစ်ခါ ဖေဖေနဲ့ ပြဿနာ ထပ်တက်ရသေးတာကိုတော့ နောက်ပိုင်းမှာ ထပ်ရေးပြပါ့မယ်။

ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော် ဆယ်တန်းဖြေပြီးတဲ့အခါမှာ နည်းနည်း အတွေးအခေါ်ပြောင်းလာပါတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အထင်ကြီးလာပြီး၊ ယုံကြည်မှုလည်းရှိလာပါတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလဲ ကိစ္စတော်တော်များများကို လုပ်နိုင်မယ်လို့ ထင်လာပါတယ်။ သားသမီးအကြောင်း မမောနိုင် မပန်းနိုင်ပြောတတ်တဲ့ ဖေဖေ့ကိုတော့ ကြွားတယ်လို့ ထင်လာမိတယ်။ ကျွန်တော် ဆယ်တန်းအောင်စာရင်း ထွက်မယ့်ညမှာ အရမ်းတက်ကြွနေတဲ့ ဖေဖေ့ကို အေးစက်စက်လုပ်ပြပြီး အသံတိတ် ဆန္ဒပြခဲ့မိတယ်။ အေးအေးဆေးဆေးပေါ့၊ ဘာတွေတက်ကြွစရာရှိလို့လဲဆိုတဲ့ အထာနဲ့ပေါ့ဗျာ။

ဂုဏ်ထူးလေးနည်းနည်းပါးပါးပါလို့ ဆုပေးပွဲတက်ပြီး ဆုယူရတော့ ရုံးမသွားခင် သားဆုပေးပွဲကို လိုက်တက်ချင်တဲ့ ဖေဖေ့ကို နေရာတကာပါချင်တယ်လို့ ထင်ခဲ့မိတယ်။ ဆုပေးပွဲမှာ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ပဲ ဓါတ်ပုံရိုက်နေတဲ့သားကို ဓါတ်ပုံတစ်ပုံလောက် အမှတ်တရ အတူရိုက်ဖို့ ခေါ်တဲ့ဖေဖေ့ကို ကြွားဖို့ပဲ ဓါတ်ပုံရိုက်ချင်တဲ့ဖေဖေလို့ တွေးခဲ့မိတယ်။ ခု အဲဒီဓါတ်ပုံကို ပြန်ကြည့်ရင် သားအတွက်ဂုဏ်ယူ ဝင့်ကြွားနေတဲ့ဖေဖေနဲ့ မာနတက်ပြီး စိတ်ပျက်နေတဲ့ မျက်ခွက်နဲ့ သားပုံကို ပြန်တွေ့ရမှာပါ။ ဖြစ်သင့်တာက ဝမ်းသာအားရနဲ့ သားအဖနှစ်ယောက်ဖက်ပြီး ရိုက်တဲ့ပုံဖြစ်သင့်ပါတယ်။ ခုတော့ ဘာလို့မေမေ့လိုပဲ အိမ်မှာမနေခဲ့တာလဲ ဆိုတဲ့အချိုးမပြေတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ သားဘဝင်နဲ့ သားဘဝင်ကို ချစ်တဲ့၊ ဂုဏ်ယူတဲ့အဖေရဲ့ အပြုံးပဲ မှတ်တမ်းဓါတ်ပုံမှာ ကျန်ခဲ့တာပါ။ ပြန်တွေးပြီး ရေးရင်းနဲ့ မသိတတ်တဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုနဲ့ သားကို ချစ်ခင်ဂုဏ်ယူတတ်တဲ့ ဖေဖေ့အတွက် မျက်ရည်များတောင် ဝဲမိပါတယ်။ ဖေဖေဟာ ကျွန်တော့အတွက်ဘယ်လောက်တောင် ဝမ်းသာပျော်ရွှင်ခဲ့လဲဆိုရင် ကျွန်တော်ဆေးကျောင်းမှာ ကျောင်းအပ်တဲ့နေ့အထိ တက်ကြွပျော်ရွှင်နေခဲ့တာပါ။ ကျွန်တော့နာမည်ခေါ်လိုက်တိုင်း ထထပြေးသွားတတ်တဲ့ တိုက်ပုံကြီးတကားကားနဲ့ ဖေဖေ့ကို စာရေးမက လှမ်းအော်ရတဲ့ထိပါ။ “မျိုးထက်နိုင်ကိုခေါ်တာ၊ မျိုးထက်နိုင်အဖေကို ခေါ်တာ မဟုတ်ဘူး” တဲ့။ ကဲ...မှတ်ကရော။

ကျွန်တော်လား။ ကျွန်တော်ကတော့ အဖေကိုယ့်ကိုဂရုစိုက်တာကို ကြည်နူးဖို့နေနေသာသာ၊ ရှက်များတောင်နေလိုက်သေးသတဲ့...အဟား။ ဖေဖေကျွန်တော့ကို ချစ်ပုံက နောက်ဆုံး ကိုယ့်ဟာကိုယ် နောက်ကျလို့ ကျောင်းကားမမှီတဲ့ ကျွန်တော့ကို ဖုန်းဆက်လိုက်ရုံနဲ့ ရုံးကို သွားနေတဲ့ လမ်းကနေပြန်လှည့်လာပြီး ကျောင်းလိုက်ပို့ပေးတတ်တာပါ။ တစ်ခြားအသေးအဖွဲလေးတွေကတော့ မရေမတွက်နိုင်အောင်ရှိပေမယ့် ထည့်မရေးတော့ပါ။ ဖေဖေ့ မေတ္တာတွေကို တွေးမိတိုင်း ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ အမြဲနွေးထွေးရပါတယ်။ဖေဖေနဲ့ ကျွန်တော့အကြောင်းတွေက ရေးစရာ အများကြီးကျန်နေသေးလို့ နောက် စာပုဒ်ရေးမှပဲ ထပ်ရေးပါတော့မယ်။ ခုတော့ ဖေဖေ့ကို သတိရလို့ တစ်ချို့တစ်ဝက်ကို ရတဲ့အချိန်မှာ လုပြီးရေးလိုက်ရတာပါ။ ဖတ်မိလို့ ရင်ထဲမှာ တစ်ခုခုခံစားရတယ်ဆို ကျေနပ်ပါပြီ။ ဖေဖေ့ အတွက်အမှတ်တရပါ။

================================================

ကြ်န္ေတာ့အေဖနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အသက္ ၃၃ ႏွစ္ေလာက္ကြာပါတယ္။ ေဖေဖ ၃၃ႏွစ္မွာ ကြ်န္ေတာ့ကို ေမြးခဲ့တာေပ့ါ။ အငယ္ဆုံးသားျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့ကို ေဖေဖကခ်စ္ပါတယ္။ ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းလည္း အနည္းနဲ႔ အမ်ားဆိုသလို ျပတတ္ပါတယ္ (ကိုကုိ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေဖေဖက ခ်စ္ေပမယ့္ ခ်စ္ေၾကာင္းျပခဲပါတယ္ )။ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိတာ တစ္ခုကေတာ့ ေဖေဖမုတ္ဆိတ္ရိတ္ၿပီးရင္ ကြ်န္ေတာ့ကို ခ်ီၿပီးသူ႔မုတ္ဆိတ္ငုတ္တိုစူးစူးေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့လည္ပင္းကို ပြတ္လို႔ ယားေအာင္လုပ္တတ္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္က အသည္းယားလြန္းလို႔ တြန္႔တြန္႔လူးရုန္း၊
ေဖေဖက မလႊတ္ပဲ တစ္ဟားဟား ရယ္ၿပီးမုတ္ဆိတ္နဲ႔ပြတ္၊ ခုေတာင္ျပန္စဥ္းစားၿပီး ရင္ထဲေႏြးလာမိတယ္ဗ်ာ။

ေနာက္တစ္ခုမွတ္မိတာက ေဖေဖခရီးသြားၿပီးျပန္လာရင္ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳက္တတ္တဲ့မုန္႔ေတြ၊ ကစားစရာေတြဝယ္လာတတ္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ စာကေလးေၾကာ္တု႔ိ၊ ငံုးဥျပဳတ္တို႔ဆိုတာေတာ့ ေဖေဖခရီးက ျပန္လာတိုင္းပါလာေနၾကေပါ့။ေမေမကေတာ့ေဖေဖဝယ္လာတဲ့ စာကေလးေၾကာ္ေတြကို ျပန္ေၾကာ္ေပးၿပီး ငံုးဥေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ အခြံခြာေပးတတ္တယ္။ ကိုကိုနဲ႔ မမကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့မုန္႔ေတြကပ္စားေပါ့...ဟဲဟဲ။ တစ္ခါတစ္ရံ ေဖေဖျပန္လာရင္ ကစားစရာေတြလည္းပါလာတတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က နယ္ၿမိဳ႔ေလးတစ္ၿမိဳ႔မွာေနတာဆိုေတာ့ ကစားစရာ အသစ္အဆန္းေလးေတြ ခရီးသြားရင္းနဲ႔ ေဖေဖဝယ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီတုံးက သံပတ္နဲ႔ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ သြားတတ္တဲ့ ဖားရုပ္ေလးတို႔၊ အထဲကမီးခတ္ေက်ာက္နဲ႔သြားတဲ့ ဖိတြန္းၿပီးလႊတ္လိုက္ရတဲ့ကားေလးတို႔၊ ပစ္လိုက္ရင္ မီးလင္းၿပီး အသံမ်ိဳးစံုျမည္တဲ့ အဲဒီေခတ္က ေခတ္စားတဲ့ ဓါတ္ခဲေသနတ္တို႔ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့အတြက္ေတာ့ ေဖေဖဟာ အရာရာကို ဖန္ဆင္းႏုိင္တဲ့ တန္ခိုးရွင္ၾကီးေပါ့။

ေဖေဖ့အလုပ္တာဝန္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ အနယ္နယ္၊ အျမိဳ႔ျမိဳ႔ေျပာင္းၿပီး ရန္ကုန္ကို ကြ်န္ေတာ္ ခုနစ္တန္းႏွစ္မွာ ေရာက္လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ စြဲထင္ေနခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္တန္းႏွစ္မွာေပါ့..။အိမ္မွာ Study Guide ေစာင့္ေနတာကို ေမ့ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ က်ဴရွင္က အျပန္ဂိမ္းဝင္ေဆာ့ပါတယ္။ ျပန္လာေတာ့ေဖေဖက ေစာင့္ၿပီးေမးပါေလေရာ။ “ဘယ္ေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ....မင္းဂိုက္ေတာင္ မေစာင့္ႏုိင္လို႔ ျပန္သြားၿပီ” တဲ့။

ေဖေဖက စိတ္ဆိုးရင္ ဇက္ပုိးအုပ္တတ္သလို၊ ၾကိမ္လုံးနဲ႔လဲ ေဆာ္ရင္ေဆာ္တတ္သူပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ေဖေဖမ်က္လုံးစူးစူးနဲ႔ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ရင္ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကို၊ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ ေဖေဖ့ကို္ေၾကာက္ၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ အဆူခံရမွာ ေၾကာက္တာနဲ႔ လိမ္ရေတာ့တာေပါ့။ ဆရာမက အခ်ိန္ပိုေခၚလို႔ပါ၊ ဘာညာနဲ႔ေပါ့ေလ။ ေဖေဖက ကြ်န္ေတာ့ကို ေသခ်ာၾကည့္ပါတယ္။ ၿပီးမွ “ဟုတ္ရဲ ႔လားကြာ၊ မင္းဟာက လိမ္ဆင္ၾကီး” လို႔ေျပာေလရဲ ႔။ ကြ်န္ေတာ္လဲ “ေပါက္တဲ့ႏွဖူး မထူးဘူးဟ” ဆိုၿပီး “ဟုတ္ပါတယ္၊ေဖေဖရဲ ႔ ” လို႔ ဆက္လိွမ့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပါတယ္။ အေဖကုိလိမ္လိုက္မိလို႔ပါ။ ေဖေဖကညစာစားရင္းနဲ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ေမးတဲ့ အခါမွာေတာ့ အမွန္ပဲ ေျပာျပလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ရင္ထဲမွေတာ့ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ကြ်န္ေတာ္ဂိမ္းသြားေဆာ့ေနလို႔ ေနာက္က်ပါတယ္။ ေဖေဖ့ကို ညာေျပာလိုက္တာပါဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေပါ့။ ေဖေဖက ပထမေတာ့ ေတြသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ “ဟာကြာ...မင္းကြာ.....ငါ့ကိုလိမ္ေျပာတယ္” ဆိုၿပီး မ်က္နွာညိဳွးသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေဖေဖေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ထမင္းလဲ ေကာင္းေကာင္းမစားေတာ့တာ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ အဲဒီကတည္းက ေဖေဖ့ကို လိမ္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ လိမ္လို႔လဲမရေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆုံး ေဖေဖ မသိေစခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာဆိုရင္ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္လွည့္ပတ္ၿပီးပဲ ေရွာင္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ မညာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ ညာမေျပာတတ္တဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ ေနာက္တစ္ခါ ေဖေဖနဲ႔ ျပႆနာ ထပ္တက္ရေသးတာကိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ထပ္ေရးျပပါ့မယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးတဲ့အခါမွာ နည္းနည္း အေတြးအေခၚေျပာင္းလာပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ၾကီးလာၿပီး၊ ယံုၾကည္မွဳလည္းရွိလာပါတယ္။ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုလဲ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လုပ္ႏုိင္မယ္လုိ႔ ထင္လာပါတယ္။ သားသမီးအေၾကာင္း မေမာႏုိင္ မပန္းႏုိင္ေျပာတတ္တဲ့ ေဖေဖ့ကိုေတာ့ ၾကြားတယ္လို႔ ထင္လာမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္း ထြက္မယ့္ညမွာ အရမ္းတက္ၾကြေနတဲ့ ေဖေဖ့ကို ေအးစက္စက္လုပ္ျပၿပီး အသံတိတ္ ဆႏၵျပခဲ့မိတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့၊ ဘာေတြတက္ၾကြစရာရွိလို႔လဲဆိုတဲ့ အထာနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။

ဂုဏ္ထူးေလးနည္းနည္းပါးပါးပါလို႔ ဆုေပးပြဲတက္ၿပီး ဆုယူရေတာ့ ရုံးမသြားခင္ သားဆုေပးပြဲကို လုိက္တက္ခ်င္တဲ့ ေဖေဖ့ကို ေနရာတကာပါခ်င္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။ ဆုေပးပြဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲ ဓါတ္ပုံရုိက္ေနတဲ့သားကို ဓါတ္ပုံတစ္ပံုေလာက္ အမွတ္တရ အတူရုိက္ဖို႔ ေခၚတဲ့ေဖေဖ့ကို ၾကြားဖို႔ပဲ ဓါတ္ပုံရုိက္ခ်င္တဲ့ေဖေဖလို႔ ေတြးခဲ့မိတယ္။ ခု အဲဒီဓါတ္ပုံကို ျပန္ၾကည့္ရင္ သားအတြက္ဂုဏ္ယူ ဝင့္ၾကြားေနတဲ့ေဖေဖနဲ႔ မာနတက္ၿပီး စိတ္ပ်က္ေနတဲ့ မ်က္ခြက္နဲ႔ သားပုံကို ျပန္ေတြ႔ရမွာပါ။ ျဖစ္သင့္တာက ဝမ္းသာအားရနဲ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး ရုိက္တဲ့ပုံျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ခုေတာ့ ဘာလို႔ေမေမ့လိုပဲ အိမ္မွာမေနခဲ့တာလဲ ဆိုတဲ့အခ်ိဳးမေျပတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ သားဘဝင္နဲ႔ သားဘဝင္ကို ခ်စ္တဲ့၊ ဂုဏ္ယူတဲ့အေဖရဲ ႔ အျပံဳးပဲ မွတ္တမ္းဓါတ္ပုံမွာ က်န္ခဲ့တာပါ။ ျပန္ေတြးၿပီး ေရးရင္းနဲ႔ မသိတတ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုနဲ႔ သားကို ခ်စ္ခင္ဂုဏ္ယူတတ္တဲ့ ေဖေဖ့အတြက္ မ်က္ရည္မ်ားေတာင္ ဝဲမိပါတယ္။ ေဖေဖဟာ ကြ်န္ေတာ့အတြက္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့လဲဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ေဆးေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအပ္တဲ့ေန႔အထိ တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့တာပါ။ ကြ်န္ေတာ့နာမည္ေခၚလုိက္တုိင္း ထထေျပးသြားတတ္တဲ့ တိုက္ပုံၾကီးတကားကားနဲ႔ ေဖေဖ့ကို စာေရးမက လွမး္ေအာ္ရတဲ့ထိပါ။ “မ်ိဳးထက္ႏုိင္ကိုေခၚတာ၊ မ်ိဳးထက္ႏုိင္အေဖကို ေခၚတာ မဟုတ္ဘူး” တဲ့။ ကဲ...မွတ္ကေရာ။

ကြ်န္ေတာ္လား။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အေဖကိုယ့္ကိုဂရုစိုက္တာကုိ ၾကည္ႏူးဖို႔ေနေနသာသာ၊ ရွက္မ်ားေတာင္ေနလိုက္ေသးသတဲ့...အဟား။ ေဖေဖကြ်န္ေတာ့ကို ခ်စ္ပုံက ေနာက္ဆုံး ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ေနာက္က်လို႔ ေက်ာင္းကားမမွီတဲ့ ကြ်န္ေတာ့ကို ဖုန္းဆက္လိုက္ရုံနဲ႔ ရုံးကို သြားေနတဲ့ လမ္းကေနျပန္လွည့္လာၿပီး ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေပးတတ္တာပါ။ တစ္ျခားအေသးအဖဲြေလးေတြကေတာ့ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ရွိေပမယ့္ ထည့္မေရးေတာ့ပါ။ ေဖေဖ့ ေမတၱာေတြကို ေတြးမိတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အျမဲေႏြးေထြးရပါတယ္။ေဖေဖနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့အေၾကာင္းေတြက ေရးစရာ အမ်ားၾကီးက်န္ေနေသးလို႔ ေနာက္ စာပုဒ္ေရးမွပဲ ထပ္ေရးပါေတာ့မယ္။ ခုေတာ့ ေဖေဖ့ကို သတိရလို႔ တစ္ခ်ိဳ႔တစ္ဝက္ကို ရတဲ့အခ်ိန္မွာ လုၿပီးေရးလိုက္ရတာပါ။ ဖတ္မိလို႔ ရင္ထဲမွာ တစ္ခုခုခံစားရတယ္ဆို ေက်နပ္ပါၿပီ။ ေဖေဖ့ အတြက္အမွတ္တရပါ။