မိုးစက္ေတြက မစဲႏုိင္၊ မသည္းႏုိင္......အဆက္မျပတ္ကိုရြာခ်ၿပီးရင္း ရြာခ်ေနတဲ့ ေမွာင္မဲမဲ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း၊ မွဳန္ကုပ္ကုပ္ညေနခင္းၾကီးတစ္ခုမွာေပါ့။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးကလဲ မုန္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ညိဳ႔မွိဳင္းၿပီး၊ ျမင္ျမင္သမွ်အရာေတြက မြဲေတတဲ့အေရာင္အဆင္းေတြနဲ႔ စိတ္ဓါတ္တက္ၾကြစရာ တစ္ကြက္မွမရွိေအာင္ကို အရာရာကို တန္ဆာဆင္လို႔.............။
အဲဒီလိုမ်ိဳး စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလြန္းလွတဲ့ အေျခအေနထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ မိုးေရေတြစိုလို႔။ ေဆာင္းစရာအကာမရွိသလို၊ ခိုစရာအမုိးလဲမရွိ။ တစ္ေယာက္ထဲ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ခ်မ္းလို႔၊ ကူရာ၊ ကယ္ရာကိုရွာလို႔မေတြ႔......ရွာလို႔မေတြ႔.....ရွာလို႔မေတြ႔.......။
ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ၊ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ။ အားကိုးစရာကို အလိုအပ္ဆုံးအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ... ဘယ္မွာလဲ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝကို အာမခံခ်က္ေတြနဲ႔ လုံျခံဳမွဳ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွဳေတြကိုတည္ေဆာက္ေပးႏုိင္တဲ့ မိဘေတြ၊ ဘယ္မွာလဲ ကြ်န္ေတာ့ကို ေဖးမတတ္၊ ကူညီတတ္၊ မွ်ေဝတတ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ဘယ္မွာလဲ....ဘယ္မွာလဲ....ဘယ္မွာလဲ...............။
ကူရာ၊ကယ္ရာမဲ့ေနတဲ့ကြ်န္ေတာ္....မရပ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ ဒီစိုစြတ္စြတ္ မိုးေရေတြေအာက္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ အားငယ္ရင္း အားကိုးရာကိုရွာေနလို႔....။အားကိုးရာ....အားကိုးရာ...အားကိုးရာ......။
ေလွ်ာက္ရင္း၊ ေလွ်ာက္ရင္း၊ ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ အားကိုးစရာ ဘာမွမရွိမွန္း......ဘယ္မွာမွမရွိမွန္း.... ပိုပိုေသခ်ာလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ....... မိုးေရထဲမွာ..... အမိုးနတၴိ၊ အကာဗလာ။ ကူရာ၊ ကယ္ရာကလဲ ရွာလို႔မေတြ႔၊ ခ်မ္းေအးၿပီး တြယ္ရာမဲ့လုိ႔...ခ်မ္းေအးၿပီးတြယ္ရာမဲ့လုိ႔......ခ်မ္းေအးၿပီးတြယ္ရာမဲ့လို႔........။
အိို....ဒီမဲေမွာင္ေနတဲ့ စိုထိုင္းထုိင္း၊ ခ်မ္းေအးေအး၊ မွဳန္မွဳန္မွိဳင္းမွိဳင္းေလာကၾကီးထဲမွာ.............ဆာေလာင္ေနတဲ့၊ အရမ္းခ်မ္းေနတဲ့၊ နားခိုစရာမရွိတဲ့၊ အကူအကယ္မခံရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ...............တစ္ေယာက္ထဲပါလား.........တစ္ေယာက္ထဲမွ တစ္ေယာက္ထဲ၊ တစ္ကယ့္ကို ဘာမွ အားကိုးရမယ့္ဟာမရွိတာပါလား။ ေတြးရင္း ေတြးရင္းနဲ႔ ပိုပိုၿပီး အားငယ္လိုက္လာလို႔........။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ....တစ္ေယာက္ထဲ.....တစ္ေယာက္...........ထဲ.......။
အားကိုးစရာမရွိမွန္းေသခ်ာလာတဲ့အခါ၊ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ကယ္တင္ႏုိင္စြမ္းမရွိတာကို သေဘာေပါက္လာတဲ့အခါ၊ အထီးက်န္ၿပီး ဝမ္းနညး္တဲ့ဒဏ္ကို မခံစားႏုိင္ေတာ့တဲ့အခါ.....................ကြ်န္ေတာ္............................................ထုတ္သုံးရေတာ့မွာက.....ေနာက္ဆုံးလက္နက္................။
ဟုတ္တယ္...ေနာက္ဆုံးလက္နက္။ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာထင္ရတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ သုံးတဲ့လက္နက္။ အရာရာကို ဒူးေထာက္ၿပီး ျဖစ္သမွ်ကိုလည္စင္းခံရေတာ့မဲ့အခါ သုံးတဲ့လက္နက္......လက္နက္......လက္နက္။
ကြ်န္ေတာ္ ငိုခ်လိုက္တယ္။ အားရပါးရငိုခ်လိုက္တယ္။ ရွိဳက္ၾကီးတငင္ငိုခ်လိုက္တယ္။ သည္းသည္းမည္းမည္းၾကီးကို ငိုခ်ပစ္လိုက္တယ္။ဟုတ္တယ္.....ကြ်န္ေတာ္.........ငိုခ်လုိက္တယ္.....ငိုခ်လုိက္တယ္....ငိုခ်.....ပစ္.......လိုက္တယ္.....။
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔မ်က္လုံးေထာင့္ေတြကေန...... မ်က္ရည္ေတြအဆက္မျပတ္စီးဆင္းလာတဲ့အထိ............... တစ္ေလာကလုံးက အဆုိးေတြ........ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြထဲမွာ ေမ်ာပါသြားတဲ့အထိ............ငိုတာကလဲြလို႔ ဘာကိုမွ မေတြးႏုိင္ေတာ့တဲ့အထိ................ ငိုလြန္းလုိ႔ ႏွလုံးခုန္ပါရပ္သြားတဲ့အထိ.......အဲဒီ ဆိုးရြားလြန္းတဲ့.....ကမၻာၾကီးပ်က္သြားတဲ့ အထိ.....အထိ.................အထိ.........................။
No comments:
Post a Comment