ေကာင္းကင္ေအာက္က ပန္းတစ္ပြင့္

ဘဝက ေသသလိုျဖစ္ေနပမယ့္
လက္သည္းေတြက ဆက္ရွည္ေနတုံး။

မ်က္လုံးက ပြင့္ေနေပမယ့္
အိပ္မက္က ဆက္မက္ေနတုံး။

ေျခာက္အိပ္မက္ေတြ မ်ားလာေပမယ့္
ခ်ိဳမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တုံး။

တုံး တုံး တုံး၊ တုံးေပါင္းမ်ားလာခဲ့။

တင္စားဖိ႔ု စကားရွာစဥ္
အခ်ိန္ျပည့္သြားၿပီ တဲ့။

ထပ္မက္မလား စဥ္းစားစဥ္
အာရုံတက္ၿပီတဲ့။

ေန႔ ထာဝရမဟုတ္သလို
ညလဲ မၿမဲပါဘူး။

ရစ္မူးတပ္မက္စရာမရွိရင္
ဘဝက အဓိပၸါယ္ မဲ့မွာလား။

"ဏ" က " ဍ " နဲ႔ စာရင္ရိုးရွင္းပါတယ္။
" ဝ " နဲ႔ေတာ့ မယွဥ္နဲ႔ေလ။

အရာရာၿပီးျပည့္စုံေနရင္ေတာ့
လူ မက နတ္ တမွ်ေပါ့။

ဠင္းတေလာက္ေတာ့ ငွက္တိုင္းလွတယ္ဆိုတာ
ဠင္းတ အလွကို မျမင္တတ္ၾကလို႔ပါ။

ေပါင္းပင္က သတ္တာေတာင္ ေသဖို႔
ခဲယဥ္းသေလာက္၊
ပန္းပင္က ေရငတ္ယုံနဲ႔ ဘဝဆုံးတတ္တာ
သဘာဝမတူလို႔ပါ။
ခံစားေပးတတ္ဖို႔ေတာ့ လိုမွာေပါ့။

အႆထိုရ္ျမင္းဆိုတာက
ျမင္းနဲ႔ ျမည္း စပ္ေမြးတာလို႔ ဖတ္ဖူးခဲ့တယ္ထင္ရဲ ႔။

တန္ဖိုး ဆိုတာ
ႏွိဳင္းယွဥ္မွဳေတြေၾကာင့္ဆိုရင္
တန္ဖိုးတစ္ခုေတာင္ မရွိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
အႏွိဳင္းခံရမွာ ေၾကာက္လို႔။

ဝလုံးေလာက္ရိုးရွင္းမွသုံးမယ္ဆိုရင္
တစ္ျခား အကၡရာေတြ ဘာလုိ႔ တည္ရွိေနပါလိမ့္။

ေျခာက္အိပ္မက္ေတြ မက္မယ့္အစား
ထာဝရႏုိးထျခင္းကိုပဲ တမ္းတပါရေစ။

ရွည္ေနတဲ့လက္သည္းေတြလဲ
တန္႔ရပ္ပါေစေလေတာ့။

ဒီလိုသာျဖစ္ေနဦးမယ္ဆိုရင္ျဖင့္
ေနာင္ဆက္တုိင္းဆက္တုိင္းဘဝမွာ
ေရမလိုတဲ့ ပန္းပင္အျဖစ္သာ
ျပိဳင္ဘက္မဲ့ ေမြးဖြားလို႔
ရွင္သန္မွဳမွာ အဓိပၸါယ္ေတြ ျပည့္ဝပါေစေတာ့။