ကြ်န္ေတာ့တြင္ ညီရင္းတမွ်ခ်စ္ခင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူ႔ကို စံေျပာင္ ဟုကြ်န္ေတာ္ေခၚသည္။ ေတြ႔ဖူးသမွ်ထဲတြင္ စံတင္ရေလာက္ေအာင္ ေပါက္ကရေလးဆယ္မ်ား အၾကိမ္ၾကိမ္လုပ္တတ္သူျဖစ္၏။ မ်က္ႏွာကလဲ အလြန္ေျပာင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္သူကို စံေျပာင္ ဟု ကြ်န္ေတာ္ေခၚသည္။
စံေျပာင္၏ ေပါက္ကရေလးဆယ္လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား၏ဒဏ္ကို အမ်ားဆုံးခံရသူမွာ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္းသူ၏ အခင္ဆုံး အစ္ကိုတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ကိုး။ စာတင္ရေလာက္ေအာင္ပင္ ကြ်န္ေတာ့အတြက္ အမွတ္တရမ်ား ေပးစြမ္းႏုိင္သည့္ ညီငယ္ေလးျဖစ္၏။ ဟာသညဏ္ရႊင္သလို ထင္ရာကိုစြတ္လုပ္တတ္သည့္ သူ႔ညဥ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ရွင္းေပးလိုက္ရသည့္ျပႆနာမ်ားရွိသလို သူ႔အရွဳပ္ထုပ္မ်ား၏အလယ္တြင္ ယက္ကန္ယက္ကန္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္နစ္က်န္ခဲ့သည့္ အၾကိမ္ေရကလည္း မနည္း။
သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္၏ ညီအစ္ကိုသဖြယ္ ခ်စ္ခင္တြယ္တာမွဳဇာတ္လမ္းသည္ ေကာ္ဖီခြက္တစ္ခုကို သူခဲြလုိက္ရာမွ စတင္ေလသည္။ စင္ကာပူတြင္ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းတက္မည္ဟု ရည္စူးေသာကြ်န္ေတာ္သည္ ရည္ရြယ္ခ်က္တူေသာ စံေျပာင္ႏွင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ၾကီးရွိ ဘာသာရပ္သင္တန္းတစ္ခုတြင္ ဆုံေတြ႕ေလသည္။ ထိုအထိကား အဆန္းတၾကယ္မရွိ။ အမွတ္တရ စ သည္ကား ကြ်န္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား စု၍ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းေသာ အေအးဆုိင္ၾကီးတစ္ဆိုင္တြင္ စာအတူၾကည့္စဥ္ကျဖစ္၏။ စံေျပာင္ကား ထိုစဥ္ကပင္ သူ႔အစြမ္းကိုျပ၍ ကြ်န္ေတာ့ကို သတိေပးရွာပါသည္။ ငမိုက္သားကြ်န္ေတာ္သာ အေမွ်ာ္အျမင္နည္းခဲ့၍ သူ႔ဒဏ္ကို တေလွ်ာက္လုံးခံခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏။ သတိေပးပုံကား ခပ္သင္းသင္းပင္။ စာၾကည့္ေနၾကေသာ စားပြဲေပၚမွ ေကာ္ဖီခြက္ကို ေမာင္စံေျပာင္မွ နေမာ္နမဲ့ျဖင့္တုိက္ခ်၍ခြဲေလသည္။ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေသာ ဆိုင္ထဲတြင္ “ ခလြမ္း ” ဟူေသာခြက္က်ကြဲသံမွာ အတန္ပင္ က်ယ္ေလာင္ရာ ဆုိင္ရွိလူအားလုံး၏မ်က္လုံးေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဝို္င္းသို႔စုၿပံဳေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကားသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ျဖစ္၍ သိပ္မရွက္လွေသာ္လည္း မ်က္လုံးမ်ား၏ ဒဏ္ကိုေတာ့ မခံႏုိ္င္။ ခြက္ခဲြေသာ သေကာင့္သားကား မ်က္ႏွာၾကီးနီ၍ ျပာယာခတ္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ့အား တိုးတိုးကပ္ေျပာေသာစကားမွာ “ အစ္ကို....ကြ်န္ေတာ္ေလ်ာ္ေပးဖို႔ ပိုက္ဆံမပါဘူး ” ဟူသတည္း။ ကိစၥမရွိပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကူရွင္းေပးႏုိ္င္ေသာ ကိစၥျဖစ္၍ စိတ္မပူရန္အားေပးလုိက္ပါသည္။ ပထမဆုံးသူ၏ အရွဳပ္ထုပ္ကို စတင္ရွင္းေပးဖူးျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ထုိစဥ္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ဖို႔ ေကာင္းပါသည္။ ဒင္း၏ စီးရီးႏွင့္ လာမည္ျဖစ္ေသာ အရွဳပ္ထုပ္မ်ားအေၾကာင္း။
ထို ခြက္ကိစၥမွ အစျပဳကာ ေမာင္စံေျပာင္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးခဲ့ေလသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သိလာရသည္မွာ ေမာင္စံေျပာင္ကား ညဏ္ရည္လည္းျမင့္သည့္ ငရွဳပ္တစ္ေကာင္ျဖစ္ေၾကာင္းတည္း။ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ စသိသည့္ ကာလမွာ သူဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူး ၄ ဘာသာျဖင့္ေအာင္ျမင္ၿပီးခါစ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သူ၏ အဂၤလိပ္စာမွာလည္း ေကာင္းမြန္လွသည္။ နေမာ္နမဲ့ႏုိ္င္၍ ရႊတ္ခ်င္ေနာက္ခ်င္ကာ ျပႆနာကိုမီးခြက္ထြန္းရွာတတ္သည့္ အက်င့္မွလြဲလွ်င္ စံေျပာင္ကား ညဏ္ေကာင္းသည့္ လူေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ စာလဲေတာ္ေတာ္ဖတ္၍ စိတ္ထားလဲ ျဖဴစင္ေကာင္းမြန္လွသည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ခ်စ္ခင္သူမ်ားကို က်ီစယ္ ေခ်ာက္တြန္းတတ္သည့္ ေၾကာက္စရာ႔ဟာသညဏ္ေလးေတာ့ရွိသည္။ ေနာင္တြင္ ေတြ႔ပါလိမ့္မည္။
လူ႔ဘဝေရစက္ကား ဆန္းၾကယ္လွသည္။ ေမာင္စံေျပာင္သည္ ကြ်န္ေတာ့ကို အစ္ကိုရင္းကဲ့သို႔ အလြန္ပင္ခ်စ္ခင္တြယ္တာရွာသည္။ သူ႔အိမ္သို႔ အတင္းမရမကဖိတ္၍ ထမင္းေကြ်းခ်င္ေၾကာင္း နားပူနားဆာတုိက္သည္။ ေနာက္ဆုံး ကြ်န္ေတာ္အားနာ၍သူ႔အိမ္သို႔ ထမင္းလိုက္စားသည္။ သူ႔အေမအား အတင္းပင္ ပူဆာ၍ ထမင္းဟင္းမ်ားခ်က္ခိုင္းထားေၾကာင္းသိရေလသည္။ သူ႔သား အလြန္အင္မတန္ခင္၍ အိမ္တြင္တဖြဖြေျပာေနေသာ သူငယ္ခ်င္းကို သူ႔အေမကေျပာသည္မွာ သူ႔သားလူ႔ဂြစာကို ခ်စ္ခင္သည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းဟူလို။ အလြန္အင္မတန္ဂြစာတုိက္ပုံမွာ သူ႔အေမေျပာမွပိုရယ္ရ၏။ တစ္ေန႔တြင္ သူတို႔အိမ္သို႔ဧည့္သည္မ်ားလာရာ သူ႔အေမမွ “ ဘာမွလဲ ေကြ်းစရာမရွိဘူး...အားနာလိုက္တာ ” ဟု ေလာကဝတ္စကားေခ်ာ္ေန၏။ သူ႔သားေတာ္ေမာင္ ေမာင္စံေျပာင္ဝင္ေျပာသည္ကား “ အေမ ေၾကာင္အိမ္ေအာက္ဆုံးထပ္မွာဖြက္ထားတဲ့ ဟင္းေတြဘာလုိ႔ထုတ္မေကြ်းလဲ ” ဟူသတည္း။ သူ႔အေမကား ဧည့္သည္မ်ားကို မ်က္ႏွာပူ၍ အားနာရေလသည္။ ထိုသုိ႔ အေမကို ကူညီေသာ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ သားငယ္ေလတည္း။ စံေျပာင္၏ ေစတနာဗရပြႏွင့္ ထမင္းဖိတ္ေကြ်းမွဳေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သူ႔အိမ္တြင္ထမင္းစားေသာအခါ ေမာင္စံေျပာင္ေျပာသည္ကား “ အစ္ကို...စား၊ စား၊ အားမနာနဲ႔...ဒါ ကြ်န္ေတာ့အေမ လက္ေကာက္တစ္ဖက္ ေပါင္ၿပီးခ်က္ေကြ်းတာ ” ဟူ၍။ ကြ်န္ေတာ္ကား သူ႔စကားေၾကာင့္ စားလက္စထမင္းလုပ္ကို မ်ိဳခ်ရမလို၊ ငံုထားရမလိုလို။
က်ဴရွင္တြင္လည္း စံေျပာင္သည္ ကြ်န္ေတာ့ကိုႏွိပ္စက္ေလသည္။ ႏွိပ္စက္ပံုမွာ ဆရာစာသင္စဥ္ျဖစ္၏။ ဆရာသင္ေနေသာစာမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိၿပီးသားမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္ဆုံးတန္းတြင္ထုိင္ေနေသာကြ်န္ေတာ္တုိ႔ စကားတိုးတုိးေျပာၾက၏။ ဆရာက စာသင္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဆရာမၾကားေအာင္ တိုးတိုးေျပာ အဆင္ေျပေနဆဲတြင္ စံေျပာင္မွစကားဝင္ေျပာ၏။ သူမ်ားလုိ တိုးတိုးမဟုတ္...အားလုံးၾကားႏုိင္သည့္အသံျဖင့္ျဖစ္၏။ အတန္းသားအားလုံး၏ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ဆရာ႔မ်က္လုံးက ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔ေပၚသို႔ေရာက္၏။ စံေျပာင္ကား ဂရုမထားမိ...ကြ်န္ေတာ္တို႔အားေျပာလိုရာကို ဆက္ေျပာေနေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္္လည္း မ်က္ႏွာပူလွသျဖင့္ ေလသံျဖင့္သတိေပးရ၏။ “ေဟ့ေကာင္ တိုးတိုးေျပာဟ ” ဟု။ စံေျပာင္က ျပန္ေျပာသည္။ “ ကြ်န္ေတာ္ တိုးတိုးမေျပာတတ္ဘူး အစ္ကုိ ” ဟူ၍။ သုိ႔ျဖင့္ စကားဆက္မေျပာဖို႔ဆုံးျဖတ္ၾကကာ တိတ္တိတ္ေနၾက၏။ ဆရာလည္း စာဆက္သင္၏။ ေမာင္စံေျပာင္ကား ဇြဲမေလွ်ာ့။ က်ယ္ေလာင္ က်ယ္ေလာင္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့ကို စကားဆက္ေျပာေနေသာေၾကာင့္ အတန္းထဲမွ ေမာင္းအထုတ္ခံၾကရေလသည္။
ႏွစ္ၾကာေလေလ...စံေျပာင္ႏွင့္ကြ်န္ေတာ္၏ ခ်စ္ခင္တြယ္တာမွဳမွာ ပိုၾကီးလာေလေလျဖစ္၏။ ဤသို႔ျဖင့္ သူေရာကြ်န္ေတာ္ပါ စင္ကာပူတြင္ေက်ာင္းရ၍ အတူတူတက္ရသည့္ အခ်ိန္သို႔ေရာက္လာေလသည္။ ရသည့္ေက်ာင္းမွာလည္း တစ္ေက်ာင္းတည္းပင္ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းမဖြင့္မွီ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ႏုိင္ငံတကာေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္
ေက်ာင္းမွ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲကစားပြဲမ်ားကို စီစဥ္ေပးသည္။ စင္ကာပူ၏ နာမည္ေက်ာ္ စန္တိုဆာကြ်န္းကမ္းေျခတြင္ျဖစ္သည္။ ညေန ၂ နာရီခန္႔ေနပူပူတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အဖြဲ႔ငယ္မ်ားခြဲ၍ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေစသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကား ေရစက္ပါေသာေမာင္စံေျပာင္ႏွင့္ တစ္ဖဲြ႔ထဲပင္က်၏။ မဆိုးလွ။ ကို္ယ္ႏွင့္သိသည့္အေဖာ္ပါသျဖင့္ အဖဲြ႔ထဲတြင္ တစ္အား တက္ရသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ တစ္အားမတက္ပဲ တစ္ဒုကၡတက္ရမည္ကိုကား ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳမျမင္ခဲ့။ ျဖစ္ပုံမွာ ဤသုိ႔ျဖစ္၏။ ကစားနည္းတစ္ခုကား အနည္းငယ္ၾကမ္းတမ္း၏။ ေန႔ခင္း ၂နာရီ ကမ္းေျခ၏ေနပူပူတြင္ သဲျပင္ပူက်က္က်က္ေပၚ၌ ဝမ္းလ်ားေမွာက္လ်က္ သတ္မွတ္ေနရာတစ္ေနရာမွတစ္ေနရာသို႔ တြားသြားရမည္ျဖစ္၏။ ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းေအာင္လုပ္သည့္ ကစားနည္းပင္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္မွ မည္သူ ေဗာ္လန္တီယာလုပ္၍သြားမည္နည္းဟု ေမး၏။ မည္သူမွ်မေျဖ။ ဘယ္ေျဖမည္နည္း။ ထိုမွ် ပူျပင္းေသာ သဲေပၚ၌ဝမ္းလ်ားေမွာက္တြားသြားရမည္မွာ အေပၚကပူ၊ ေအာက္ကပူႏွင့္ မည္သူမွမသြားခ်င္သည့္အလုပ္ျဖစ္သည္ကိုး။ သူရဲေကာင္းေရြးပြဲကဲ့သို႔ပင္ျဖစ္၏။ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္မွ သုံးၾကိမ္သုံးခါေခၚသည့္တိုင္ ထြက္ဝံ႔သည္႕သူမရွိေပ။ သုိ႔ေသာ္လည္း သုံးၾကိမ္ေျမာက္အေခၚတြင္ကား သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ေပၚေပါက္လာ၏။ တန္းစီရပ္ေနေသာ သူမ်ားထဲမွ ေရွ ႔သို႔ခုန္ထြက္လာေသာ ကြ်န္ေတာ္ပင္ျဖစ္၏။ အမ်ားကိုယ္စား ဒုကၡဝင္ခံေပးသည့္ အရူးကိုအားေပးသည့္ လက္ခုပ္သံမ်ား ညံခနဲထြက္လာရုံမက အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္၏ အလြန္ေကာင္း၏ ဟူေသာမွတ္ခ်က္ပါရလိုက္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္မမက္ေမာပါ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ပ်ာရိပ်ာယာႏွင့္ လူအုပ္တြင္းသုိ႔ ျပန္ဝင္ဖုိ႔ၾကိဳးစားေသး၏။ မရေတာ့ေခ်တကား။ ကြ်န္ေတာ့အား အျပင္သို႔မည္သူတြန္းထုတ္လိုက္သနည္းဟု ေဒါသႏွင့္လွည့္ၾကည့္ေလေသာအခါ ျပံဳးၿဖီးၿဖီးၾကီးလုပ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္၏ခ်စ္ညီငယ္ ေမာင္စံေျပာင္ကို အေနာက္တြင္ ေတြ႔ရေလသတည္း.....။
(ေနာက္ထပ္ စံေျပာင့္အေၾကာင္းမ်ားကို စံေျပာင္-၂ တြင္ ေဖာ္ျပပါမည္)
စံေျပာင္၏ ေပါက္ကရေလးဆယ္လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား၏ဒဏ္ကို အမ်ားဆုံးခံရသူမွာ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္းသူ၏ အခင္ဆုံး အစ္ကိုတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ကိုး။ စာတင္ရေလာက္ေအာင္ပင္ ကြ်န္ေတာ့အတြက္ အမွတ္တရမ်ား ေပးစြမ္းႏုိင္သည့္ ညီငယ္ေလးျဖစ္၏။ ဟာသညဏ္ရႊင္သလို ထင္ရာကိုစြတ္လုပ္တတ္သည့္ သူ႔ညဥ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ရွင္းေပးလိုက္ရသည့္ျပႆနာမ်ားရွိသလို သူ႔အရွဳပ္ထုပ္မ်ား၏အလယ္တြင္ ယက္ကန္ယက္ကန္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္နစ္က်န္ခဲ့သည့္ အၾကိမ္ေရကလည္း မနည္း။
သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္၏ ညီအစ္ကိုသဖြယ္ ခ်စ္ခင္တြယ္တာမွဳဇာတ္လမ္းသည္ ေကာ္ဖီခြက္တစ္ခုကို သူခဲြလုိက္ရာမွ စတင္ေလသည္။ စင္ကာပူတြင္ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းတက္မည္ဟု ရည္စူးေသာကြ်န္ေတာ္သည္ ရည္ရြယ္ခ်က္တူေသာ စံေျပာင္ႏွင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ၾကီးရွိ ဘာသာရပ္သင္တန္းတစ္ခုတြင္ ဆုံေတြ႕ေလသည္။ ထိုအထိကား အဆန္းတၾကယ္မရွိ။ အမွတ္တရ စ သည္ကား ကြ်န္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား စု၍ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းေသာ အေအးဆုိင္ၾကီးတစ္ဆိုင္တြင္ စာအတူၾကည့္စဥ္ကျဖစ္၏။ စံေျပာင္ကား ထိုစဥ္ကပင္ သူ႔အစြမ္းကိုျပ၍ ကြ်န္ေတာ့ကို သတိေပးရွာပါသည္။ ငမိုက္သားကြ်န္ေတာ္သာ အေမွ်ာ္အျမင္နည္းခဲ့၍ သူ႔ဒဏ္ကို တေလွ်ာက္လုံးခံခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏။ သတိေပးပုံကား ခပ္သင္းသင္းပင္။ စာၾကည့္ေနၾကေသာ စားပြဲေပၚမွ ေကာ္ဖီခြက္ကို ေမာင္စံေျပာင္မွ နေမာ္နမဲ့ျဖင့္တုိက္ခ်၍ခြဲေလသည္။ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေသာ ဆိုင္ထဲတြင္ “ ခလြမ္း ” ဟူေသာခြက္က်ကြဲသံမွာ အတန္ပင္ က်ယ္ေလာင္ရာ ဆုိင္ရွိလူအားလုံး၏မ်က္လုံးေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဝို္င္းသို႔စုၿပံဳေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကားသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ျဖစ္၍ သိပ္မရွက္လွေသာ္လည္း မ်က္လုံးမ်ား၏ ဒဏ္ကိုေတာ့ မခံႏုိ္င္။ ခြက္ခဲြေသာ သေကာင့္သားကား မ်က္ႏွာၾကီးနီ၍ ျပာယာခတ္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ့အား တိုးတိုးကပ္ေျပာေသာစကားမွာ “ အစ္ကို....ကြ်န္ေတာ္ေလ်ာ္ေပးဖို႔ ပိုက္ဆံမပါဘူး ” ဟူသတည္း။ ကိစၥမရွိပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကူရွင္းေပးႏုိ္င္ေသာ ကိစၥျဖစ္၍ စိတ္မပူရန္အားေပးလုိက္ပါသည္။ ပထမဆုံးသူ၏ အရွဳပ္ထုပ္ကို စတင္ရွင္းေပးဖူးျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ထုိစဥ္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ဖို႔ ေကာင္းပါသည္။ ဒင္း၏ စီးရီးႏွင့္ လာမည္ျဖစ္ေသာ အရွဳပ္ထုပ္မ်ားအေၾကာင္း။
ထို ခြက္ကိစၥမွ အစျပဳကာ ေမာင္စံေျပာင္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးခဲ့ေလသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သိလာရသည္မွာ ေမာင္စံေျပာင္ကား ညဏ္ရည္လည္းျမင့္သည့္ ငရွဳပ္တစ္ေကာင္ျဖစ္ေၾကာင္းတည္း။ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ စသိသည့္ ကာလမွာ သူဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူး ၄ ဘာသာျဖင့္ေအာင္ျမင္ၿပီးခါစ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သူ၏ အဂၤလိပ္စာမွာလည္း ေကာင္းမြန္လွသည္။ နေမာ္နမဲ့ႏုိ္င္၍ ရႊတ္ခ်င္ေနာက္ခ်င္ကာ ျပႆနာကိုမီးခြက္ထြန္းရွာတတ္သည့္ အက်င့္မွလြဲလွ်င္ စံေျပာင္ကား ညဏ္ေကာင္းသည့္ လူေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ စာလဲေတာ္ေတာ္ဖတ္၍ စိတ္ထားလဲ ျဖဴစင္ေကာင္းမြန္လွသည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ခ်စ္ခင္သူမ်ားကို က်ီစယ္ ေခ်ာက္တြန္းတတ္သည့္ ေၾကာက္စရာ႔ဟာသညဏ္ေလးေတာ့ရွိသည္။ ေနာင္တြင္ ေတြ႔ပါလိမ့္မည္။
လူ႔ဘဝေရစက္ကား ဆန္းၾကယ္လွသည္။ ေမာင္စံေျပာင္သည္ ကြ်န္ေတာ့ကို အစ္ကိုရင္းကဲ့သို႔ အလြန္ပင္ခ်စ္ခင္တြယ္တာရွာသည္။ သူ႔အိမ္သို႔ အတင္းမရမကဖိတ္၍ ထမင္းေကြ်းခ်င္ေၾကာင္း နားပူနားဆာတုိက္သည္။ ေနာက္ဆုံး ကြ်န္ေတာ္အားနာ၍သူ႔အိမ္သို႔ ထမင္းလိုက္စားသည္။ သူ႔အေမအား အတင္းပင္ ပူဆာ၍ ထမင္းဟင္းမ်ားခ်က္ခိုင္းထားေၾကာင္းသိရေလသည္။ သူ႔သား အလြန္အင္မတန္ခင္၍ အိမ္တြင္တဖြဖြေျပာေနေသာ သူငယ္ခ်င္းကို သူ႔အေမကေျပာသည္မွာ သူ႔သားလူ႔ဂြစာကို ခ်စ္ခင္သည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းဟူလို။ အလြန္အင္မတန္ဂြစာတုိက္ပုံမွာ သူ႔အေမေျပာမွပိုရယ္ရ၏။ တစ္ေန႔တြင္ သူတို႔အိမ္သို႔ဧည့္သည္မ်ားလာရာ သူ႔အေမမွ “ ဘာမွလဲ ေကြ်းစရာမရွိဘူး...အားနာလိုက္တာ ” ဟု ေလာကဝတ္စကားေခ်ာ္ေန၏။ သူ႔သားေတာ္ေမာင္ ေမာင္စံေျပာင္ဝင္ေျပာသည္ကား “ အေမ ေၾကာင္အိမ္ေအာက္ဆုံးထပ္မွာဖြက္ထားတဲ့ ဟင္းေတြဘာလုိ႔ထုတ္မေကြ်းလဲ ” ဟူသတည္း။ သူ႔အေမကား ဧည့္သည္မ်ားကို မ်က္ႏွာပူ၍ အားနာရေလသည္။ ထိုသုိ႔ အေမကို ကူညီေသာ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ သားငယ္ေလတည္း။ စံေျပာင္၏ ေစတနာဗရပြႏွင့္ ထမင္းဖိတ္ေကြ်းမွဳေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သူ႔အိမ္တြင္ထမင္းစားေသာအခါ ေမာင္စံေျပာင္ေျပာသည္ကား “ အစ္ကို...စား၊ စား၊ အားမနာနဲ႔...ဒါ ကြ်န္ေတာ့အေမ လက္ေကာက္တစ္ဖက္ ေပါင္ၿပီးခ်က္ေကြ်းတာ ” ဟူ၍။ ကြ်န္ေတာ္ကား သူ႔စကားေၾကာင့္ စားလက္စထမင္းလုပ္ကို မ်ိဳခ်ရမလို၊ ငံုထားရမလိုလို။
က်ဴရွင္တြင္လည္း စံေျပာင္သည္ ကြ်န္ေတာ့ကိုႏွိပ္စက္ေလသည္။ ႏွိပ္စက္ပံုမွာ ဆရာစာသင္စဥ္ျဖစ္၏။ ဆရာသင္ေနေသာစာမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိၿပီးသားမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္ဆုံးတန္းတြင္ထုိင္ေနေသာကြ်န္ေတာ္တုိ႔ စကားတိုးတုိးေျပာၾက၏။ ဆရာက စာသင္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဆရာမၾကားေအာင္ တိုးတိုးေျပာ အဆင္ေျပေနဆဲတြင္ စံေျပာင္မွစကားဝင္ေျပာ၏။ သူမ်ားလုိ တိုးတိုးမဟုတ္...အားလုံးၾကားႏုိင္သည့္အသံျဖင့္ျဖစ္၏။ အတန္းသားအားလုံး၏ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ဆရာ႔မ်က္လုံးက ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔ေပၚသို႔ေရာက္၏။ စံေျပာင္ကား ဂရုမထားမိ...ကြ်န္ေတာ္တို႔အားေျပာလိုရာကို ဆက္ေျပာေနေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္္လည္း မ်က္ႏွာပူလွသျဖင့္ ေလသံျဖင့္သတိေပးရ၏။ “ေဟ့ေကာင္ တိုးတိုးေျပာဟ ” ဟု။ စံေျပာင္က ျပန္ေျပာသည္။ “ ကြ်န္ေတာ္ တိုးတိုးမေျပာတတ္ဘူး အစ္ကုိ ” ဟူ၍။ သုိ႔ျဖင့္ စကားဆက္မေျပာဖို႔ဆုံးျဖတ္ၾကကာ တိတ္တိတ္ေနၾက၏။ ဆရာလည္း စာဆက္သင္၏။ ေမာင္စံေျပာင္ကား ဇြဲမေလွ်ာ့။ က်ယ္ေလာင္ က်ယ္ေလာင္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့ကို စကားဆက္ေျပာေနေသာေၾကာင့္ အတန္းထဲမွ ေမာင္းအထုတ္ခံၾကရေလသည္။
ႏွစ္ၾကာေလေလ...စံေျပာင္ႏွင့္ကြ်န္ေတာ္၏ ခ်စ္ခင္တြယ္တာမွဳမွာ ပိုၾကီးလာေလေလျဖစ္၏။ ဤသို႔ျဖင့္ သူေရာကြ်န္ေတာ္ပါ စင္ကာပူတြင္ေက်ာင္းရ၍ အတူတူတက္ရသည့္ အခ်ိန္သို႔ေရာက္လာေလသည္။ ရသည့္ေက်ာင္းမွာလည္း တစ္ေက်ာင္းတည္းပင္ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းမဖြင့္မွီ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ႏုိင္ငံတကာေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္
ေက်ာင္းမွ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲကစားပြဲမ်ားကို စီစဥ္ေပးသည္။ စင္ကာပူ၏ နာမည္ေက်ာ္ စန္တိုဆာကြ်န္းကမ္းေျခတြင္ျဖစ္သည္။ ညေန ၂ နာရီခန္႔ေနပူပူတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အဖြဲ႔ငယ္မ်ားခြဲ၍ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေစသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကား ေရစက္ပါေသာေမာင္စံေျပာင္ႏွင့္ တစ္ဖဲြ႔ထဲပင္က်၏။ မဆိုးလွ။ ကို္ယ္ႏွင့္သိသည့္အေဖာ္ပါသျဖင့္ အဖဲြ႔ထဲတြင္ တစ္အား တက္ရသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ တစ္အားမတက္ပဲ တစ္ဒုကၡတက္ရမည္ကိုကား ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳမျမင္ခဲ့။ ျဖစ္ပုံမွာ ဤသုိ႔ျဖစ္၏။ ကစားနည္းတစ္ခုကား အနည္းငယ္ၾကမ္းတမ္း၏။ ေန႔ခင္း ၂နာရီ ကမ္းေျခ၏ေနပူပူတြင္ သဲျပင္ပူက်က္က်က္ေပၚ၌ ဝမ္းလ်ားေမွာက္လ်က္ သတ္မွတ္ေနရာတစ္ေနရာမွတစ္ေနရာသို႔ တြားသြားရမည္ျဖစ္၏။ ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းေအာင္လုပ္သည့္ ကစားနည္းပင္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္မွ မည္သူ ေဗာ္လန္တီယာလုပ္၍သြားမည္နည္းဟု ေမး၏။ မည္သူမွ်မေျဖ။ ဘယ္ေျဖမည္နည္း။ ထိုမွ် ပူျပင္းေသာ သဲေပၚ၌ဝမ္းလ်ားေမွာက္တြားသြားရမည္မွာ အေပၚကပူ၊ ေအာက္ကပူႏွင့္ မည္သူမွမသြားခ်င္သည့္အလုပ္ျဖစ္သည္ကိုး။ သူရဲေကာင္းေရြးပြဲကဲ့သို႔ပင္ျဖစ္၏။ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္မွ သုံးၾကိမ္သုံးခါေခၚသည့္တိုင္ ထြက္ဝံ႔သည္႕သူမရွိေပ။ သုိ႔ေသာ္လည္း သုံးၾကိမ္ေျမာက္အေခၚတြင္ကား သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ေပၚေပါက္လာ၏။ တန္းစီရပ္ေနေသာ သူမ်ားထဲမွ ေရွ ႔သို႔ခုန္ထြက္လာေသာ ကြ်န္ေတာ္ပင္ျဖစ္၏။ အမ်ားကိုယ္စား ဒုကၡဝင္ခံေပးသည့္ အရူးကိုအားေပးသည့္ လက္ခုပ္သံမ်ား ညံခနဲထြက္လာရုံမက အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္၏ အလြန္ေကာင္း၏ ဟူေသာမွတ္ခ်က္ပါရလိုက္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္မမက္ေမာပါ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ပ်ာရိပ်ာယာႏွင့္ လူအုပ္တြင္းသုိ႔ ျပန္ဝင္ဖုိ႔ၾကိဳးစားေသး၏။ မရေတာ့ေခ်တကား။ ကြ်န္ေတာ့အား အျပင္သို႔မည္သူတြန္းထုတ္လိုက္သနည္းဟု ေဒါသႏွင့္လွည့္ၾကည့္ေလေသာအခါ ျပံဳးၿဖီးၿဖီးၾကီးလုပ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္၏ခ်စ္ညီငယ္ ေမာင္စံေျပာင္ကို အေနာက္တြင္ ေတြ႔ရေလသတည္း.....။
(ေနာက္ထပ္ စံေျပာင့္အေၾကာင္းမ်ားကို စံေျပာင္-၂ တြင္ ေဖာ္ျပပါမည္)
No comments:
Post a Comment