အီတလီမှာ စွန့်စားပါ

အီတလီမှာ စွန့်စားပါ


ဗင်းနစ်မြို့ကနေ ဘတ်စ်ကားပေါ်ကိုတက်တော့ အစစအရာရာ အဆင်ပြေနေခဲ့သေးတယ်။ ကားမောင်းတဲ့ အီတာလျံအမျိုးသားကြီးကလက်မှတ်စစ်ရင်း “နိဟောင်” လို့တောင် မောင်ဇိကို နှုတ်ဆက်လိုက်သေး။ ဥရောပသားတွေအတေ်ာတေ်ာများများက အာရှတိုက်သားမှန်သမျှကို တရုတ်တွေလို့ထင်နေကြပုံရတယ်။ ဒါမှမဟုတ် တရုတ်စကားကိုပဲ အာရှရုံးသုံးဘာသာစကားများမှတ်နေလားမသိ။ လေ့လာရေးခရီးထွက်ကြတဲ့ အဖြူကလေးအုပ်စုတစ်ခုခုနဲ့များ တစ်နေရာရာမှာဆုံမိကြပြီဆိုရင် မောင်ဇိကို အမြဲလှမ်းနှုတ်ဆက်တတ်ကြတယ်။ “နိဟောင်” တဲ့။ အသားညိုညို မျက်လုံးပြူးပြူးနဲ့ဒီရုပ်က တရုတ်နဲ့တော်တော်တူတာကိုး။ သူတို့ကိုလဲ အပြစ်ပြောလို့တော့မရ။ ယူကေ၊ ဥရောပမှာ ခရီးသွားနေကြတဲ့ အာရှတိုက်သားတော်တော်များများက တရုတ်တွေ။ ဗင်းနစ်မြို့မှာလည်ခဲ့တုံးကလဲ water bus လို့ခေါ်တဲ့ ကျွန်းပတ်ပတ်လည်နဲ့ ကျွန်းထဲကိုပြေးတဲ့ ဘတ်စ်သင်္ဘောတွေပေါ်မှာ တစ်ယောက်ထဲ၊ အဖွဲ့လိုက်လျှောက်လည်နေကြတဲ့ တရုတ်တွေတောင် တွေ့ခဲ့ပါရဲ့။ အဆောက်အဦးတွေ တစ်စုနဲ့တစ်စုကိုတူးမြောင်းလေးတွေနဲ့ခြားထားပြီး တံတားတိုလေးတွေနဲ့ဆက်ထားတဲ့၊ သန့်ရှင်းသပ်ရပ်ပြီး လှပတဲ့၊ လမ်းတွေပေါ်မှာ လမ်းလျှောက်သူတွေကလွဲလို့ စက်ဘီး၊ဆိုင်ကယ်၊ ကား၊ ဘာယာဉ်ရထားမှမရှိတဲ့၊ ပို့ဆောင်ဆက်သွယ်ရေးအတွက် တူးမြောင်းတွေထဲက လှေတွေကိုပဲသုံးတဲ့ အီတာလျံသံဝဲဝဲနဲ့ ချစ်စရာဗင်းနစ်မြို့ကလေး။



ခုတော့ ဗင်းနစ်မြို့ကလေးကနေ ခွဲခွာလို့ ရောမမြို့ကိုခရီးရှည်သွားမဲ့ ဘတ်စ်ကားပေါ်ကို မောင်ဇိရောက်နေပြီ။ ရှစ်နာရီလောက်ကြာအောင်စီးရမယ့် ဘတ်စ်ကားခရီးက အီတလီနိုင်ငံတစ်နံတစ်လျားကို ဖြတ်ပြီးသွားမှာဆိုတော့ ရှုခင်းတွေကြည့်ရင်း ပျင်းရလိမ့်မယ်တော့မထင်။ နွေကာလဖြစ်လို့ အီတလီလေထုလေးဟာ ခပ်နွေးနွေးလေးနဲ့ တစ်မျိုး နေလို့ကောင်းနေတယ်။ ပြာလဲ့လဲ့ကောင်းကင်နဲ့၊ တစ်ပြန့်တစ်ပြောမြင်နေရတဲ့ ရိတ်သိမ်းပြီးစ အဝါရောင်ဂျုံခင်းတွေ၊ တောင်တွေကိုဖြတ်ဖောက်ထားတဲ့ လှိုဏ်ခေါင်းရှည်ကြီးတွေနဲ့ အဝေးပြေးလမ်းမကြီး၊ အားလုံးက စိတ်ဝင်စားစရာ သာယာလှပနေတယ်။ တစ်ခါ၊ တစ်ခါ မညီမညာကုန်းမြင့်လွင်ပြင်လေးတွေရဲ့အဆုံးက တောင်ကုန်း၊ တောင်တန်းလေးတွေထိပ်မှာဆောက်ထားတဲ့ ရှေးဟောင်း ခံတပ်ငယ်လေးတွေ၊ ရဲတိုက်ငယ်လေးတွေကိုလဲမြင်ရတတ်တယ်။ ဂျုံခင်းတွေထဲမှာ ရိပ်သိမ်းထားတဲ့ ဂျုံပင်တွေကို ဖျာလိပ်သလိုလိပ်ထားတဲ့ လူတစ်ရပ်လောက် ဂျုံပင်လိပ်ကြီးတွေ ပြန့်ကျဲနေတတ်တယ်။ တစ်ချို့အလိပ်တွေကိုတော့ အနက်ရောင် ပလတ်စတစ်အိတ်ကြီးတွေနဲ့ စွပ်လို့။ အစိမ်းရောင် အပင်ပုလေးတွေစိုက်ထားတဲ့ စိုက်ခင်းတွေကိုတော့ ဘာပင်တွေစိုက်ထားမှန်းမှန်းမခွဲခြားတတ်။ ကားစီးရင်းတော်တေ်ာကြာလာလို့ ထိုင်ခုံပေါ်မှာအိပ်ပျော်သွားတဲ့အခါ ဘေးမှာထိုင်လာတဲ့မောင်ဇိအဖေရဲ့ Sleeping beauty ဓါတ်ပုံရိုက်ခြင်းကို ခံရပါတော့တယ်။ ခရီးသွားရင် ကားပေါ်မှာအိပ်တဲ့သူငယ်ချင်းတွေကို အမြဲနှိပ်စက်လာတာ ကိုယ့်အဖေနဲ့မှ ဝဋ်ပြန်လည်တာပဲ။ မောင်ဇိမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ချိန်မှာ မောင်ဇိရဲ့ ပုံပျက်ပန်းပျက်အိပ်ပျော်နေတဲ့ပုံတွေကို ကားပေါ်ကလွှင့်ပေးထားတဲ့ wifi နဲ မြန်မာပြည်က မောင်ဇိရဲ့အစ်မ၊ သူ့သမီးတော်ဆီကို့ပို့ပြီးသွားလို့ ပြုံးဖြဲဖြဲနဲ့ ကျေနပ်နေတဲ့ မောင်ဇိအဖေကိုတွေ့ရတယ်။



လေးနာရီလောက်မောင်းပြီးချိန်မှာ ဘတ်စ်ကားက ဆီဖြည့်တဲ့စခန်းတစ်ခုမှာရပ်တယ်။ ကားမောင်းတဲ့ အီတာလျံအမျိုးသား လူပျော်ကြီးက အားလုံးကားပေါ်ကဆင်းပြီး ဆီဆိုင်ဘေးကတောင်ကုန်းလေးပေါ်မှာဆောက်ထားတဲ့ စားသောက်ဆိုင်၊ စတိုးဆိုင်တန်းမှာ အနားယူကြဖို့၊ သူလဲ နေ့လည်စာစားရမှာမို့ အကြာကြီးရပ်မှာဖြစ်ကြောင်း အီတာလျံသံဝဲတဲ့ အင်္ဂလိပ်စကားနဲ့ပြောတယ်။ ပတ်စ်ပို့၊ အရေးကြီးစာရွက်စာတမ်း၊ ပစ္စည်းတွေပါတဲ့ကျောပိုးအိပ်လေးကိုပိုက်ပြီး မောင်ဇိတို့သားအဖဆိုင်ထဲကိုဝင်တော့ လူတွေအများကြီးရောက်နေကြပြီ။ မောင်ဇိကို ဂြိုဟ်သားကြည့်သလိုလာလာကြည့်တဲ့၊ လေးငါးနှစ်အရွယ် အီတာလျံကလေးမလေးကို ပြုံးပြလိုက်တော့ ပြန်ပြုံးပြပြီးသူ့အဖေလက်ကိုသွားဆွဲနေလေရဲ့။ ပီဇာတစ်စိတ်မှာပြီးစားရင်း မောင်ဇိတို့သားအဖနှစ်ယောက် စကားတွေဖောင်ဖွဲ့လို့။ ပီဇာဆိုင်ကဝန်ထမ်းတွေနဲ့စကားပြောနေတဲ့ ကားဆရာကြီးကိုလဲတွေ့ရတယ်။ စားသောက်၊ အပေါ့အပါးသွား၊ လက်ဆေးပြီးထွက်လာတဲ့အချိန်မှာတောင် ဆိုင်ထဲမှာလူတွေကအပြည့်။



ကားပေါ်ကပဲသွားစောင့်နေကြမယ်ဆိုပြီး သားအဖနှစ်ယောက်ကားရှိရာလာတေ့ာ ကားကရပ်ထားတဲ့နေရာမှာမရှိတော့။ အကျိုးတော့နည်းပြီ။ ဓါတ်ဆီဆိုင်ထဲဝင်မေးတော့ တစ်ယောက်မှ အင်္ဂလိပ်လို မပြောတတ်ကြ။ ဒါနဲ့ စားသောက်ဆိုင်တန်းဘက်ပြန်လာ၊ လှေကားမှာရပ်နေတဲ့ ဗိုက်ပူပူနဲ့လူကြီးတစ်ယောက်ကိုတွေ့တာနဲ့ အင်္ဂလိပ်လိုပြောတတ်လား လှမ်းမေး၊ ပြောတတ်တယ်ဆိုတာနဲ့ ဝမ်းသာသွားပြီး အခြေအနေကိုရှင်းပြ၊ စီးလာတဲ့ဘတ်စ်ကားဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိကြောင်း ပြောရတာပေါ့။ သူကလဲ ဟိုနားသွားကြည့်ပါလား၊ ဒီနားသွားကြည့်ပါလားနဲ့ အကြံပေးရှာတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘတ်စ်ကားကိုတော့ အမြှီးတောင် မမြင်ရတော့။ ဒါနဲ့ပဲ တခြားဘတ်စ်ကားတွေလာဦးမှာလားမေးတော့မှ သူကဒီကမဟုတ်ကြောင်း ခရီးသွားဖြစ်ကြောင်းပြောလို့ ဘယ်နိုင်ငံကလဲမေးမိတယ်။ အမေရိကန်တဲ့။
မှတ်ကရော။
မောင်ဇိမှာတော့ ဒေသခံမှတ်လို့ အချိန်ကုန်ခံပြီးအားတက်သရောမေးလိုက်ရတာ။
ပြီးတော့ အမေရိကန်လူမျိုးကို အင်္ဂလိပ်စကားပြောတတ်လားတောင် သွားမေးလိုက်သေးတယ်။

“မင်းအတွက်စိတ်မကောင်းပါဘူး”လို့ ပခုံးတွန့်ပြီးဆိုလာတဲ့ ဦးအမေရိကန်ကို “ရပါတယ်၊ ကျေးဇူးပဲ” လို့ပြန်ပြောပြီး၊ ဆိုင်ပေါ်ပြန်ပြေးတက်၊ ဆိုင်ကဝန်ထမ်းတွေမေး၊ ဘယ်သူမှအင်္ဂလိပ်လို မပြောတတ်ကြပြန်။ ဟိုလူ့လွှဲချ၊ ဒီလူ့လွှဲချနဲ့ နောက်ဆုံး အင်္ဂလိပ်လိုပြောတတ်တယ်ဆိုတဲ့ ဝန်ထမ်းအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကို တွန်းပို့လိုက်ကြတယ်။ သူကလဲ တော်တော်ပြောတတ်ရှာပါတယ်။ ဟုတ်တယ်၊ မဟုတ်ဘူးနဲ့၊ နေကောင်းလား ဆိုတာလောက်။ မန်နေဂျာကို ခေါ်ခိုင်းတော့ အရပ်ပုပု၊ ရုပ်သန့်သန့်လူလတ်ပိုင်းအမျိုးသားတစ်ယောက်ရောက်လာတယ်။ သူကလဲ အင်္ဂလိပ်စကားမတတ်။ မန်နေဂျာရဲ့ဖုန်းကိုငှားပြီး ဘတ်စ်ကားကုမ္ပဏီကိုဖုန်းဆက်၊ အခြေအနေကိုရှင်းပြတော့ အော်ပရေတာအမျိုးသမီးက သူတို့အပြစ်မဟုတ်ကြောင်း အကျောက်အကန်ငြင်းတယ်။ ဟုတ်ပြီ၊ ဒါဆို ကားပေါ်မှာပါသွားတဲ့ ခရီးဆောင်အဝတ်အိတ်တွေကို ဂိတ်မှာသိမ်းထားပေးလို့ရမလား၊ ငါတို့ ရောမကိုရောက်မှလာယူမယ်ဆိုတော့လဲ၊ မဟုတ်ပြန်ဘူး။ ဘတ်စ်ကားရပ်ပြီး ၂ နာရီအတွင်း အိတ်တွေလာမယူရင် ပစ္စည်းပျောက်ဌာနကိုပို့မဲ့အကြောင်း၊ အဲဒါဆို ပြန်ရဖို့ တစ်ပတ်လောက်ကြာမှာဖြစ်တဲ့အကြောင်း၊ မြန်မြန်ရောက်အောင်သာလာခဲ့ဖို့အကြောင်း အတင်းပြောတယ်။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်တောင်ဘယ်ရောက်နေမှန်းမသိပါဘူးဆို၊ ဘာမှ မကူညီနိုင်ပါဘူးဆိုတာချည်းပါလား။ တော်တော်လဲ အငြင်းသန်တဲ့ အီတာလျံတွေ။



ဘာသာစကားမပေါက်တာက ပြဿနာထဲမှာ အဆိုးဆုံး။ မောင်ဇိဘာမေးမေး၊ ဘယ်သူမှနားမလည်။ သူတို့ဘာပြောပြော မောင်ဇိလဲနားမလည်။ မောင်ဇိတတ်တာကလဲ အီတာလျံစကားနဲ့ဆင်တဲ့ “နေကောင်းလား၊ နေကောင်းတယ်၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ ကိစ္စမရှိပါဘူး၊ ကောင်မလေးလှတယ်” ဆိုတဲ့ စပိန်စကားလေး လေး၊ငါး ခွန်း။ လန်ဒန်မှာရှိတဲ့ အီတာလျံသူငယ်ချင်းတွေဆီဖုန်းဆက်တော့လဲ ရောမမြို့မှာ အိတ်တွေသွားယူပေးထားနိုင်တဲ့သူတို့အမျိုးတို့ သူငယ်ချင်းတို့ မရှိပြန်။ ဘတ်စ်ကားပေါ်ကနေ မောင်ဇိတို့ ကျန်ခဲ့တာကပြဿနာမရှိ၊ အဆင်ပြေတာတစ်ခုခုနဲ့စီစဉ်ပြီး ခရီးစဉ်ဆက်လို့ရပေမယ့်၊ အိတ်တွေပြန်ရဖို့က လွတ်သွားတဲ့ဘတ်စ်ကား ရောမမြို့မှာဆိုက်ပြီး ၂ နာရီအတွင်းရောက်အောင်သွားရမယ်ဆိုတဲ့ အချိန်သတ်မှတ်ချက်က လူကိုတော်တော်ချွေးပြန်စေတာ။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲမေးဖို့က အင်္ဂလိပ်လိုပြောတတ်သူတောင်မရှိ၊ နောက်ဘတ်စ်ကားဘယ်တော့လာမှာလဲဆိုတာလဲ သူတို့မသိ။ ရှာရင်းဖွေရင်း၊ မေးရင်းမြန်းရင်း၊ စောင့်ဆိုင်းရင်း၊ ဖုန်းဆက်ရင်းနဲ့ကို အချိန်ကနှစ်နာရီလောက်ကြာသွားပြီ။ လန်ဒန်က အီတာလျံသူငယ်ချင်းမလေးက နင်ရောက်နေတဲ့နေရာပို့ပါဆိုလို့ရောက်နေတဲ့နေရာရဲ့လိပ်စာကို လှမ်းပို့ရတယ်။ ခဏကြာသူ့ကို ဖုန်းပြန်ဆက်တော့မှ သူက မောင်ဇိတို့ရောက်နေတဲ့နေရာနဲ့ အနီးဆုံးဖြစ်တဲ့ ဖလောရင့်မြို့ကို တက်စီနဲ့သွားပြီး၊ အဲဒီကမှတစ်ဆင့်ရထားနဲ့ ရောမမြို့ကိုသွားဖို့ အကြံပေးတယ်။ သူပေးတဲ့အကြံအတိုင်းလုပ်ဖို့ သူ့ကိုပဲဆိုင်ကလူတွေနဲ့ အီတာလျံလိုစကားပြောခိုင်းရပြန်တယ်။ မေးလိုက်၊ ပြောလိုက်၊ ဘာသာပြန်လိုက်နဲ့ နောက်ဆုံးမှာတော့ ကြင်နာတတ်တဲ့အီတာလျံအမျိုးသမီးဝန်ထမ်းကြီးတစ်ယောက်အကူအညီနဲ့ တက်စီလှမ်းခေါ်လို့ရသွားတယ်။



တက်စီလာမယ့်နေရာထိလိုက်ပို့ပေးတဲ့ အမျိုးသမီးကြီးကိုကျေးဇူးတင်စကားပြောပြီး ကားပေါ်တက်လာတဲ့မောင်ဇိအတွက်က လုပ်စရာတွေကအများကြီးကျန်သေးတယ်။ ဖလော်ရင့်မြို့ကဘူတာမှာ ရောမကိုသွားတဲ့ရထားလက်မှတ်ရအောင် အမြန်ဆုံးဝယ်ရမယ်။ ရောမမြို့ကိုအချိန်မှီရောက်ရမယ်။ ပြီးတော့ ကားဂိတ်ကိုသွားရှာရမယ်။ အကယ်၍အဆင်မပြေခဲ့ရင်နောက်ဆက်တွဲ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဆိုတာပါ စဉ်းစားရတယ်။ နာရီဝက်လောက် တက်စီ စီးပြီးတဲ့အခါ ဖလော်ရင့်မြို့ထဲကိုရောက်တယ်။ ဖလော်ရင့်မြို့က ခရီးစဉ်ထဲမှာမပါပေမယ့် ရောက်ဖို့ကံပါလာတော့လဲရောက်သွားတာပဲလို့တွေးရင်း တန်အောင်လို့ မြို့ထဲတစ်လျှောက်ကိုကားပေါ်ကနေအားရပါးရငေးခဲ့လိုက်တယ်။ ဘူတာကိုရောက်တော့ အနီးဆုံးရထားချိန်က နောက်မိနစ်နှစ်ဆယ်မှာ။ လက်မှတ်ရောင်းတဲ့ကောင်တာမှာ လက်မှတ်တန်းစီနေတဲ့လူတန်းကြီးက အရှည်ကြီး။ ဘူတာထဲမှာလိုက်ကြည့်တော့ လက်မှတ်ရောင်းတဲ့စက်တွေရှိတာကို သတိထားမိတယ်။ ဘာကြောင့်မှန်းတော့မသိ၊ စက်မှာဘယ်သူမှလက်မှတ်မဝယ်ကြပဲ ကောင်တာမှာပဲတန်းစီနေကြတာတွေ့ရတယ်။ ဘူတာကဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ကိုပြေးမေးတော့ စက်တွေကသုံးလို့ရကြောင်းသိရလို့ စက်နဲ့ပဲလက်မှတ်ဝယ်လိုက်တာ အချိန်မှီလက်မှတ်ရသွားရော။ ရထားက ကားထက်နှစ်ဆမြန်တယ်။ ဒီတော့ မောင်ဇိတို့စီးခဲ့တဲ့ကား ဂိတ်ကိုရောက်ပြီး တစ်နာရီ၊ နှစ်နာရီအတွင်းမှာ ကားဂိတ်ကိုရောက်အောင်သွားနိုင်မယ်လို့တွက်လို့ရတယ်။ ရထားပေါ်ရောက်ချိန်မှာ သက်ပြင်းကိုတစ်ဝက်ပဲချပြီး ကျန်တစ်ဝက်ကိုအားလုံးအဆင်ပြေမှချဖို့အောင့်ထားရသေးတာပေါ့။



တိုတိုပြောရရင်တော့ ရောမမြို့ကိုရောက်တာနဲ့ ကားဂိတ်နဲ့အနီးဆုံးဘူတာမှာ ရထားပေါ်ကဆင်းပြီး ကားဂိတ်ကို အပြေးအလွှားရှာ၊ စီးခဲ့တဲ့ကားဘယ်မှာလဲ စုံစမ်းရတယ်ဆိုပါတော့။ ဂိတ်ကိုရောက်ချိန်မှာ

“ ဟာ…….သား၊ ဟိုမှာ ဖေဖေတို့စီးခဲ့တဲ့ကား” ဆိုပြီး မောင်ဇိအဖေလက်ညှိုးထိုးပြရာကိုကြည့်တော့ လမ်းဟိုဘက်မှာ မောင်းထွက်သွားတဲ့ဘတ်စ်ကားကြီးကိုတွေ့လိုက်ရပြီး ရင်ထဲမှာဆွေးသွားတယ်။ လိုက်မယ့်လိုက်အဆုံးထိလိုက်မှပါပဲဆိုပြီး ကားဂိတ်မှာသွားမေးတော့ အီတာလျံအမျိုးသားကြီးတစ်ယောက်က မောင်ဇိတို့ကိုဝမ်းသာအားရနဲ့ခေါ်သွားပြီး သူ့ကားထဲမှာထည့်ထားတဲ့အိတ်တွေကိုထုတ်ပေးတယ်။ မောင်ဇိတို့ကားဆရာက အိတ်တွေကို သူ့ကိုအပ်ခဲ့တာကိုး။ မောင်ဇိလဲ ခုမှ သက်ပြင်းရဲရဲချရဲတော့တယ်။ စွန့်စားခန်းကြီးတော့ အောင်မြင်သွားလေပြီပေါ့။



ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နဲ့ သူ့ခေါင်းကိုလက်ညှိုးထိုးပြပြီး “ Good thinking, Good thinking” လို့ ဘုမသိ၊ ဘမသိဇွတ်ချီးကျူးနေတဲ့အီတာလျံအမျိုးသားကြီးကိုတော့ “ ခင်ဗျား ဘာမှမသိဘူးနော်၊ ဒီမှာဘယ်လောက်ဒုက္ခရောက်ခဲ့လဲဆိုတာ” လို့တွေးရင်း စိတ်ရောလူရော၊ ဖတ်ဖတ်မောနေတဲ့မောင်ဇိတစ်ယောက်ယဲ့ယဲ့လေးပြုံးပြရင်း ကျေးဇူးတင်စကားပြောလိုက်ရပါတယ်။ မောင်ဇိတို့ကဒီလိုပဲလေ။ စွန့်စားခန်းမပါရင် ခရီးမသွားဘူးမဟုတ်လား။

(မောင်ဇိ)
_____________________________________
အီတလီမွာ စြန္႔စားပါ

ဗင္းနစ္ၿမိဳ႕ကေန ဘတ္စ္ကားေပၚကိုတက္ေတာ့ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေနခဲ့ေသးတယ္။ ကားေမာင္းတဲ့ အီတာလ်ံအမ်ိဳးသားႀကီးကလက္မွတ္စစ္ရင္း “နိေဟာင္” လို႔ေတာင္ ေမာင္ဇိကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသး။ ဥေရာပသားေတြအေတ္ာေတ္ာမ်ားမ်ားက အာရွတိုက္သားမွန္သမွ်ကို တ႐ုတ္ေတြလို႔ထင္ေနၾကပုံရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တ႐ုတ္စကားကိုပဲ အာရွ႐ုံးသုံးဘာသာစကားမ်ားမွတ္ေနလားမသိ။ ေလ့လာေရးခရီးထြက္ၾကတဲ့ အျဖဴကေလးအုပ္စုတစ္ခုခုနဲ႔မ်ား တစ္ေနရာရာမွာဆုံမိၾကၿပီဆိုရင္ ေမာင္ဇိကို အၿမဲလွမ္းႏႈတ္ဆက္တတ္ၾကတယ္။ “နိေဟာင္” တဲ့။ အသားညိဳညိဳ မ်က္လုံးျပဴးျပဴးနဲ႔ဒီ႐ုပ္က တ႐ုတ္နဲ႔ေတာ္ေတာ္တူတာကိုး။ သူတို႔ကိုလဲ အျပစ္ေျပာလို႔ေတာ့မရ။ ယူေက၊ ဥေရာပမွာ ခရီးသြားေနၾကတဲ့ အာရွတိုက္သားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တ႐ုတ္ေတြ။ ဗင္းနစ္ၿမိဳ႕မွာလည္ခဲ့တုံးကလဲ water bus လို႔ေခၚတဲ့ ကြၽန္းပတ္ပတ္လည္နဲ႔ ကြၽန္းထဲကိုေျပးတဲ့ ဘတ္စ္သေဘၤာေတြေပၚမွာ တစ္ေယာက္ထဲ၊ အဖြဲ႕လိုက္ေလွ်ာက္လည္ေနၾကတဲ့ တ႐ုတ္ေတြေတာင္ ေတြ႕ခဲ့ပါရဲ႕။ အေဆာက္အဦးေတြ တစ္စုနဲ႔တစ္စုကိုတူးေျမာင္းေလးေတြနဲ႔ျခားထားၿပီး တံတားတိုေလးေတြနဲ႔ဆက္ထားတဲ့၊ သန႔္ရွင္းသပ္ရပ္ၿပီး လွပတဲ့၊ လမ္းေတြေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြကလြဲလို႔ စက္ဘီး၊ဆိုင္ကယ္၊ ကား၊ ဘာယာဥ္ရထားမွမရွိတဲ့၊ ပို႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရးအတြက္ တူးေျမာင္းေတြထဲက ေလွေတြကိုပဲသုံးတဲ့ အီတာလ်ံသံဝဲဝဲနဲ႔ ခ်စ္စရာဗင္းနစ္ၿမိဳ႕ကေလး။



ခုေတာ့ ဗင္းနစ္ၿမိဳ႕ကေလးကေန ခြဲခြာလို႔ ေရာမၿမိဳ႕ကိုခရီးရွည္သြားမဲ့ ဘတ္စ္ကားေပၚကို ေမာင္ဇိေရာက္ေနၿပီ။ ရွစ္နာရီေလာက္ၾကာေအာင္စီးရမယ့္ ဘတ္စ္ကားခရီးက အီတလီႏိုင္ငံတစ္နံတစ္လ်ားကို ျဖတ္ၿပီးသြားမွာဆိုေတာ့ ရႈခင္းေတြၾကည့္ရင္း ပ်င္းရလိမ့္မယ္ေတာ့မထင္။ ေႏြကာလျဖစ္လို႔ အီတလီေလထုေလးဟာ ခပ္ေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ တစ္မ်ိဳး ေနလို႔ေကာင္းေနတယ္။ ျပာလဲ့လဲ့ေကာင္းကင္နဲ႔၊ တစ္ျပန႔္တစ္ေျပာျမင္ေနရတဲ့ ရိတ္သိမ္းၿပီးစ အဝါေရာင္ဂ်ဳံခင္းေတြ၊ ေတာင္ေတြကိုျဖတ္ေဖာက္ထားတဲ့ လႈိဏ္ေခါင္းရွည္ႀကီးေတြနဲ႔ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီး၊ အားလုံးက စိတ္ဝင္စားစရာ သာယာလွပေနတယ္။ တစ္ခါ၊ တစ္ခါ မညီမညာကုန္းျမင့္လြင္ျပင္ေလးေတြရဲ႕အဆုံးက ေတာင္ကုန္း၊ ေတာင္တန္းေလးေတြထိပ္မွာေဆာက္ထားတဲ့ ေရွးေဟာင္း ခံတပ္ငယ္ေလးေတြ၊ ရဲတိုက္ငယ္ေလးေတြကိုလဲျမင္ရတတ္တယ္။ ဂ်ဳံခင္းေတြထဲမွာ ရိပ္သိမ္းထားတဲ့ ဂ်ဳံပင္ေတြကို ဖ်ာလိပ္သလိုလိပ္ထားတဲ့ လူတစ္ရပ္ေလာက္ ဂ်ဳံပင္လိပ္ႀကီးေတြ ျပန႔္က်ဲေနတတ္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အလိပ္ေတြကိုေတာ့ အနက္ေရာင္ ပလတ္စတစ္အိတ္ႀကီးေတြနဲ႔ စြပ္လို႔။ အစိမ္းေရာင္ အပင္ပုေလးေတြစိုက္ထားတဲ့ စိုက္ခင္းေတြကိုေတာ့ ဘာပင္ေတြစိုက္ထားမွန္းမွန္းမခြဲျခားတတ္။ ကားစီးရင္းေတာ္ေတ္ာၾကာလာလို႔ ထိုင္ခုံေပၚမွာအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခါ ေဘးမွာထိုင္လာတဲ့ေမာင္ဇိအေဖရဲ႕ Sleeping beauty ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ျခင္းကို ခံရပါေတာ့တယ္။ ခရီးသြားရင္ ကားေပၚမွာအိပ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို အၿမဲႏွိပ္စက္လာတာ ကိုယ့္အေဖနဲ႔မွ ဝဋ္ျပန္လည္တာပဲ။ ေမာင္ဇိမ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္ခ်ိန္မွာ ေမာင္ဇိရဲ႕ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ပုံေတြကို ကားေပၚကလႊင့္ေပးထားတဲ့ wifi နဲ ျမန္မာျပည္က ေမာင္ဇိရဲ႕အစ္မ၊ သူ႔သမီးေတာ္ဆီကို႔ပို႔ၿပီးသြားလို႔ ၿပဳံးၿဖဲၿဖဲနဲ႔ ေက်နပ္ေနတဲ့ ေမာင္ဇိအေဖကိုေတြ႕ရတယ္။



ေလးနာရီေလာက္ေမာင္းၿပီးခ်ိန္မွာ ဘတ္စ္ကားက ဆီျဖည့္တဲ့စခန္းတစ္ခုမွာရပ္တယ္။ ကားေမာင္းတဲ့ အီတာလ်ံအမ်ိဳးသား လူေပ်ာ္ႀကီးက အားလုံးကားေပၚကဆင္းၿပီး ဆီဆိုင္ေဘးကေတာင္ကုန္းေလးေပၚမွာေဆာက္ထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္၊ စတိုးဆိုင္တန္းမွာ အနားယူၾကဖို႔၊ သူလဲ ေန႔လည္စာစားရမွာမို႔ အၾကာႀကီးရပ္မွာျဖစ္ေၾကာင္း အီတာလ်ံသံဝဲတဲ့ အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ေျပာတယ္။ ပတ္စ္ပို႔၊ အေရးႀကီးစာ႐ြက္စာတမ္း၊ ပစၥည္းေတြပါတဲ့ေက်ာပိုးအိပ္ေလးကိုပိုက္ၿပီး ေမာင္ဇိတို႔သားအဖဆိုင္ထဲကိုဝင္ေတာ့ လူေတြအမ်ားႀကီးေရာက္ေနၾကၿပီ။ ေမာင္ဇိကို ၿဂိဳဟ္သားၾကည့္သလိုလာလာၾကည့္တဲ့၊ ေလးငါးႏွစ္အ႐ြယ္ အီတာလ်ံကေလးမေလးကို ၿပဳံးျပလိုက္ေတာ့ ျပန္ၿပဳံးျပၿပီးသူ႔အေဖလက္ကိုသြားဆြဲေနေလရဲ႕။ ပီဇာတစ္စိတ္မွာၿပီးစားရင္း ေမာင္ဇိတို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕လို႔။ ပီဇာဆိုင္ကဝန္ထမ္းေတြနဲ႔စကားေျပာေနတဲ့ ကားဆရာႀကီးကိုလဲေတြ႕ရတယ္။ စားေသာက္၊ အေပါ့အပါးသြား၊ လက္ေဆးၿပီးထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ ဆိုင္ထဲမွာလူေတြကအျပည့္။



ကားေပၚကပဲသြားေစာင့္ေနၾကမယ္ဆိုၿပီး သားအဖႏွစ္ေယာက္ကားရွိရာလာေတ့ာ ကားကရပ္ထားတဲ့ေနရာမွာမရွိေတာ့။ အက်ိဳးေတာ့နည္းၿပီ။ ဓါတ္ဆီဆိုင္ထဲဝင္ေမးေတာ့ တစ္ေယာက္မွ အဂၤလိပ္လို မေျပာတတ္ၾက။ ဒါနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္တန္းဘက္ျပန္လာ၊ ေလွကားမွာရပ္ေနတဲ့ ဗိုက္ပူပူနဲ႔လူႀကီးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕တာနဲ႔ အဂၤလိပ္လိုေျပာတတ္လား လွမ္းေမး၊ ေျပာတတ္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ဝမ္းသာသြားၿပီး အေျခအေနကိုရွင္းျပ၊ စီးလာတဲ့ဘတ္စ္ကားဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိေၾကာင္း ေျပာရတာေပါ့။ သူကလဲ ဟိုနားသြားၾကည့္ပါလား၊ ဒီနားသြားၾကည့္ပါလားနဲ႔ အႀကံေပးရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘတ္စ္ကားကိုေတာ့ အျမႇီးေတာင္ မျမင္ရေတာ့။ ဒါနဲ႔ပဲ တျခားဘတ္စ္ကားေတြလာဦးမွာလားေမးေတာ့မွ သူကဒီကမဟုတ္ေၾကာင္း ခရီးသြားျဖစ္ေၾကာင္းေျပာလို႔ ဘယ္ႏိုင္ငံကလဲေမးမိတယ္။ အေမရိကန္တဲ့။
မွတ္ကေရာ။
ေမာင္ဇိမွာေတာ့ ေဒသခံမွတ္လို႔ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီးအားတက္သေရာေမးလိုက္ရတာ။
ၿပီးေတာ့ အေမရိကန္လူမ်ိဳးကို အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္လားေတာင္ သြားေမးလိုက္ေသးတယ္။

“မင္းအတြက္စိတ္မေကာင္းပါဘူး”လို႔ ပခုံးတြန႔္ၿပီးဆိုလာတဲ့ ဦးအေမရိကန္ကို “ရပါတယ္၊ ေက်းဇူးပဲ” လို႔ျပန္ေျပာၿပီး၊ ဆိုင္ေပၚျပန္ေျပးတက္၊ ဆိုင္ကဝန္ထမ္းေတြေမး၊ ဘယ္သူမွအဂၤလိပ္လို မေျပာတတ္ၾကျပန္။ ဟိုလူ႔လႊဲခ်၊ ဒီလူ႔လႊဲခ်နဲ႔ ေနာက္ဆုံး အဂၤလိပ္လိုေျပာတတ္တယ္ဆိုတဲ့ ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို တြန္းပို႔လိုက္ၾကတယ္။ သူကလဲ ေတာ္ေတာ္ေျပာတတ္ရွာပါတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ မဟုတ္ဘူးနဲ႔၊ ေနေကာင္းလား ဆိုတာေလာက္။ မန္ေနဂ်ာကို ေခၚခိုင္းေတာ့ အရပ္ပုပု၊ ႐ုပ္သန႔္သန႔္လူလတ္ပိုင္းအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။ သူကလဲ အဂၤလိပ္စကားမတတ္။ မန္ေနဂ်ာရဲ႕ဖုန္းကိုငွားၿပီး ဘတ္စ္ကားကုမၸဏီကိုဖုန္းဆက္၊ အေျခအေနကိုရွင္းျပေတာ့ ေအာ္ပေရတာအမ်ိဳးသမီးက သူတို႔အျပစ္မဟုတ္ေၾကာင္း အေက်ာက္အကန္ျငင္းတယ္။ ဟုတ္ၿပီ၊ ဒါဆို ကားေပၚမွာပါသြားတဲ့ ခရီးေဆာင္အဝတ္အိတ္ေတြကို ဂိတ္မွာသိမ္းထားေပးလို႔ရမလား၊ ငါတို႔ ေရာမကိုေရာက္မွလာယူမယ္ဆိုေတာ့လဲ၊ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဘတ္စ္ကားရပ္ၿပီး ၂ နာရီအတြင္း အိတ္ေတြလာမယူရင္ ပစၥည္းေပ်ာက္ဌာနကိုပို႔မဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒါဆို ျပန္ရဖို႔ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာမွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္သာလာခဲ့ဖို႔အေၾကာင္း အတင္းေျပာတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိပါဘူးဆို၊ ဘာမွ မကူညီႏိုင္ပါဘူးဆိုတာခ်ည္းပါလား။ ေတာ္ေတာ္လဲ အျငင္းသန္တဲ့ အီတာလ်ံေတြ။



ဘာသာစကားမေပါက္တာက ျပႆနာထဲမွာ အဆိုးဆုံး။ ေမာင္ဇိဘာေမးေမး၊ ဘယ္သူမွနားမလည္။ သူတို႔ဘာေျပာေျပာ ေမာင္ဇိလဲနားမလည္။ ေမာင္ဇိတတ္တာကလဲ အီတာလ်ံစကားနဲ႔ဆင္တဲ့ “ေနေကာင္းလား၊ ေနေကာင္းတယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ေကာင္မေလးလွတယ္” ဆိုတဲ့ စပိန္စကားေလး ေလး၊ငါး ခြန္း။ လန္ဒန္မွာရွိတဲ့ အီတာလ်ံသူငယ္ခ်င္းေတြဆီဖုန္းဆက္ေတာ့လဲ ေရာမၿမိဳ႕မွာ အိတ္ေတြသြားယူေပးထားႏိုင္တဲ့သူတို႔အမ်ိဳးတို႔ သူငယ္ခ်င္းတို႔ မရွိျပန္။ ဘတ္စ္ကားေပၚကေန ေမာင္ဇိတို႔ က်န္ခဲ့တာကျပႆနာမရွိ၊ အဆင္ေျပတာတစ္ခုခုနဲ႔စီစဥ္ၿပီး ခရီးစဥ္ဆက္လို႔ရေပမယ့္၊ အိတ္ေတြျပန္ရဖို႔က လြတ္သြားတဲ့ဘတ္စ္ကား ေရာမၿမိဳ႕မွာဆိုက္ၿပီး ၂ နာရီအတြင္းေရာက္ေအာင္သြားရမယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္သတ္မွတ္ခ်က္က လူကိုေတာ္ေတာ္ေခြၽးျပန္ေစတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲေမးဖို႔က အဂၤလိပ္လိုေျပာတတ္သူေတာင္မရွိ၊ ေနာက္ဘတ္စ္ကားဘယ္ေတာ့လာမွာလဲဆိုတာလဲ သူတို႔မသိ။ ရွာရင္းေဖြရင္း၊ ေမးရင္းျမန္းရင္း၊ ေစာင့္ဆိုင္းရင္း၊ ဖုန္းဆက္ရင္းနဲ႔ကို အခ်ိန္ကႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာသြားၿပီ။ လန္ဒန္က အီတာလ်ံသူငယ္ခ်င္းမေလးက နင္ေရာက္ေနတဲ့ေနရာပို႔ပါဆိုလို႔ေရာက္ေနတဲ့ေနရာရဲ႕လိပ္စာကို လွမ္းပို႔ရတယ္။ ခဏၾကာသူ႔ကို ဖုန္းျပန္ဆက္ေတာ့မွ သူက ေမာင္ဇိတို႔ေရာက္ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ အနီးဆုံးျဖစ္တဲ့ ဖေလာရင့္ၿမိဳ႕ကို တက္စီနဲ႔သြားၿပီး၊ အဲဒီကမွတစ္ဆင့္ရထားနဲ႔ ေရာမၿမိဳ႕ကိုသြားဖို႔ အႀကံေပးတယ္။ သူေပးတဲ့အႀကံအတိုင္းလုပ္ဖို႔ သူ႔ကိုပဲဆိုင္ကလူေတြနဲ႔ အီတာလ်ံလိုစကားေျပာခိုင္းရျပန္တယ္။ ေမးလိုက္၊ ေျပာလိုက္၊ ဘာသာျပန္လိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ၾကင္နာတတ္တဲ့အီတာလ်ံအမ်ိဳးသမီးဝန္ထမ္းႀကီးတစ္ေယာက္အကူအညီနဲ႔ တက္စီလွမ္းေခၚလို႔ရသြားတယ္။



တက္စီလာမယ့္ေနရာထိလိုက္ပို႔ေပးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကိုေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး ကားေပၚတက္လာတဲ့ေမာင္ဇိအတြက္က လုပ္စရာေတြကအမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္။ ဖေလာ္ရင့္ၿမိဳ႕ကဘူတာမွာ ေရာမကိုသြားတဲ့ရထားလက္မွတ္ရေအာင္ အျမန္ဆုံးဝယ္ရမယ္။ ေရာမၿမိဳ႕ကိုအခ်ိန္မွီေရာက္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားဂိတ္ကိုသြားရွာရမယ္။ အကယ္၍အဆင္မေျပခဲ့ရင္ေနာက္ဆက္တြဲ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာပါ စဥ္းစားရတယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ တက္စီ စီးၿပီးတဲ့အခါ ဖေလာ္ရင့္ၿမိဳ႕ထဲကိုေရာက္တယ္။ ဖေလာ္ရင့္ၿမိဳ႕က ခရီးစဥ္ထဲမွာမပါေပမယ့္ ေရာက္ဖို႔ကံပါလာေတာ့လဲေရာက္သြားတာပဲလို႔ေတြးရင္း တန္ေအာင္လို႔ ၿမိဳ႕ထဲတစ္ေလွ်ာက္ကိုကားေပၚကေနအားရပါးရေငးခဲ့လိုက္တယ္။ ဘူတာကိုေရာက္ေတာ့ အနီးဆုံးရထားခ်ိန္က ေနာက္မိနစ္ႏွစ္ဆယ္မွာ။ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ေကာင္တာမွာ လက္မွတ္တန္းစီေနတဲ့လူတန္းႀကီးက အရွည္ႀကီး။ ဘူတာထဲမွာလိုက္ၾကည့္ေတာ့ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့စက္ေတြရွိတာကို သတိထားမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ၊ စက္မွာဘယ္သူမွလက္မွတ္မဝယ္ၾကပဲ ေကာင္တာမွာပဲတန္းစီေနၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ဘူတာကဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ကိုေျပးေမးေတာ့ စက္ေတြကသုံးလို႔ရေၾကာင္းသိရလို႔ စက္နဲ႔ပဲလက္မွတ္ဝယ္လိုက္တာ အခ်ိန္မွီလက္မွတ္ရသြားေရာ။ ရထားက ကားထက္ႏွစ္ဆျမန္တယ္။ ဒီေတာ့ ေမာင္ဇိတို႔စီးခဲ့တဲ့ကား ဂိတ္ကိုေရာက္ၿပီး တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီအတြင္းမွာ ကားဂိတ္ကိုေရာက္ေအာင္သြားႏိုင္မယ္လို႔တြက္လို႔ရတယ္။ ရထားေပၚေရာက္ခ်ိန္မွာ သက္ျပင္းကိုတစ္ဝက္ပဲခ်ၿပီး က်န္တစ္ဝက္ကိုအားလုံးအဆင္ေျပမွခ်ဖို႔ေအာင့္ထားရေသးတာေပါ့။



တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ ေရာမၿမိဳ႕ကိုေရာက္တာနဲ႔ ကားဂိတ္နဲ႔အနီးဆုံးဘူတာမွာ ရထားေပၚကဆင္းၿပီး ကားဂိတ္ကို အေျပးအလႊားရွာ၊ စီးခဲ့တဲ့ကားဘယ္မွာလဲ စုံစမ္းရတယ္ဆိုပါေတာ့။ ဂိတ္ကိုေရာက္ခ်ိန္မွာ

“ ဟာ…….သား၊ ဟိုမွာ ေဖေဖတို႔စီးခဲ့တဲ့ကား” ဆိုၿပီး ေမာင္ဇိအေဖလက္ညႇိဳးထိုးျပရာကိုၾကည့္ေတာ့ လမ္းဟိုဘက္မွာ ေမာင္းထြက္သြားတဲ့ဘတ္စ္ကားႀကီးကိုေတြ႕လိုက္ရၿပီး ရင္ထဲမွာေဆြးသြားတယ္။ လိုက္မယ့္လိုက္အဆုံးထိလိုက္မွပါပဲဆိုၿပီး ကားဂိတ္မွာသြားေမးေတာ့ အီတာလ်ံအမ်ိဳးသားႀကီးတစ္ေယာက္က ေမာင္ဇိတို႔ကိုဝမ္းသာအားရနဲ႔ေခၚသြားၿပီး သူ႔ကားထဲမွာထည့္ထားတဲ့အိတ္ေတြကိုထုတ္ေပးတယ္။ ေမာင္ဇိတို႔ကားဆရာက အိတ္ေတြကို သူ႔ကိုအပ္ခဲ့တာကိုး။ ေမာင္ဇိလဲ ခုမွ သက္ျပင္းရဲရဲခ်ရဲေတာ့တယ္။ စြန႔္စားခန္းႀကီးေတာ့ ေအာင္ျမင္သြားေလၿပီေပါ့။



ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္နဲ႔ သူ႔ေခါင္းကိုလက္ညႇိဳးထိုးျပၿပီး “ Good thinking, Good thinking” လို႔ ဘုမသိ၊ ဘမသိဇြတ္ခ်ီးက်ဴးေနတဲ့အီတာလ်ံအမ်ိဳးသားႀကီးကိုေတာ့ “ ခင္ဗ်ား ဘာမွမသိဘူးေနာ္၊ ဒီမွာဘယ္ေလာက္ဒုကၡေရာက္ခဲ့လဲဆိုတာ” လို႔ေတြးရင္း စိတ္ေရာလူေရာ၊ ဖတ္ဖတ္ေမာေနတဲ့ေမာင္ဇိတစ္ေယာက္ယဲ့ယဲ့ေလးၿပဳံးျပရင္း ေက်းဇူးတင္စကားေျပာလိုက္ရပါတယ္။ ေမာင္ဇိတို႔ကဒီလိုပဲေလ။ စြန႔္စားခန္းမပါရင္ ခရီးမသြားဘူးမဟုတ္လား။

(ေမာင္ဇိ)