Saturday, July 28, 2012

မ်က္ရည္စက္လက္ ခံရခက္သည္ ဘာမွမေျပာသာပါ တကား

ဇိုဇိ တို႔ စင္ကာပူႏုိင္ငံက ပိုလီေက်ာင္းဆင္း ပူပူေႏြးေႏြးဘဝေပါ့။ အလုပ္ေတြလုပ္ေတာ့မဟဲ့.....မိဘေက်းဇူး တစ္ျပန္တစ္လွည့္ဆပ္ရေတာ့မဟဲ့ဆိုၿပီး ၾကြတ၊ ၾကြတ နဲ႔ ဘယ္္ကုမၸဏီေကာင္းလဲ၊ ဘယ္အလုပ္လစာမ်ားလဲ ဆိုၿပီးေလ့လာလို႔ေကာင္းတုံး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အလုပ္အေၾကာင္းတိုင္ပင္တုံး။ အလုပ္ေလွ်ာက္လုိ႔ေကာင္းတုံး။

အဲ...ခုမွသတိရတယ္။  Student Pass ျပန္အပ္ၿပီး အသစ္ထုတ္ေပးထားတဲ့ Student Pass Cancelation form နဲ႔ ကြ်န္းႏုိင္ငံေလးမွာ သုံးလေနထုိင္ခြင့္ရထားတာ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ၃ ပတ္ ေလာက္ပဲလိုေတာ့တယ္။ ဟုတ္ကၿပီ။ စင္ကာပူ လူဝင္မွဳၾကီးၾကပ္ေရးမွာ long term stay တစ္ႏွစ္ ေျပးေလွ်ာက္ထားဦးမွ။

သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ ႔ ခိုင္လုံတဲ့ သတင္းအရ longterm pass ေလွ်ာက္ရင္ ၁၀ ရက္ကေန ၁၄ ရက္ပဲၾကာတယ္တဲ့။ ေသခ်ာေအာင္ စင္ကာပူလူဝင္မွဳၾကီးၾကပ္ေရးဝက္ဘ္ဆုိက္မွာ ဝင္ၾကည့္။ ဟုတ္တယ္။ အနည္းဆုံး ေနထုိင္ခြင့္ ၁၀ ရက္က်န္ရင္ေလွ်ာက္လို႔ရတယ္။ အဲ...အဲ...ေနဦး။ ပတ္စ္ပို႔သက္တမ္းက ၆လေလာက္ေတာ့ လိုမယ္တဲ့။ မွန္းစမ္း ငါ့ပတ္စ္ပို႔။ ဟဲ့...၅ လ ခဲြဆိုပါလား။ မျဖစ္ေသး သက္တမ္းတိုးထားဦးမွ။ တစ္လက္စတည္း ျမန္မာသံရုံးဝက္ဘ္ဆိုက္မွာ ရက္ခ်ိန္းယူ။

ပလုတ္တုတ္....။ ရက္ခ်ိန္းမ်ားအားလုံးျပည့္ေနပါသည္....ေနာက္ေန႔မွတစ္ခါဝင္ၾကည့္ပါ ဆိုပါလား။ အဲဒါမွ ဂြ။ သံရုံးမွာ ပတ္စ္ပို႔သက္တမ္းတိုးရင္ ၂ ရက္ပဲၾကာမွာဆိုေတာ့ ကိစၥမရွိေသး။ မနက္ျဖန္မွ ထပ္ၿပီး ရက္ခ်ိန္းယူမွ။ စင္ကာပူလူဝင္မွဳၾကီးၾကပ္ေရး (ICA) ကေတာ့ ပတ္စ္ပုိ႔ရမွ သြားေတာ့မယ္။ ၂ ပတ္ေလာက္အလိုမွာရမွာဆိုေတာ့ အေတာ္ပါပဲ။ ကိုယ္ကေစာေတာင္ ေစာေနေသးတယ္။

မနက္ျဖန္ေရာက္ၿပီ။ မနက္ေစာေစာထ...ရက္ခ်ိန္းယူ။ အလို....၊“ ျပည္႔ေနပါသည္ မနက္ျဖန္မွ ထပ္ဝင္ၾကည့္ပါ” ဆိုပါလား။ အင္း...မနက္ျဖန္ဆုိလဲ မနက္ျဖန္ေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ မနက္ျဖန္၊ သဘက္ခါ၊ ဖိန္းႏြဲခါ၊ ေနာက္တစ္ေန႔၊ tomorrow၊ the day after tomorrow၊ the day after the day after tomorrow ။ “ ျပည့္ေနပါသည္...မနက္ျဖန္မွတစ္ခါျပန္ဝင္ၾကည့္ပါ” လို႔ေျပာေနတုံးပါလား...။ ဘုရား ဘုရား။

ေနာက္ထပ္ ၂ ရက္ သုံးရက္ခန္႔ မနက္၊ ေန႔လည္၊ ည၊ ေဝလီေဝလင္း၊ ေနဝင္ရီတေရာ၊ မေမွာင့္တစ္ေမွာင္၊ ညသန္းေခါင္ အခ်ိန္အားလုံး သံရုံးဝက္ဘ္ဆိုက္သုိ႔ဝင္ၾကည့္။ အေျဖက ထူးမျခားနား။ မွားေနၿပီ...တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ။

နီးစပ္ရာသူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖုန္းဆက္ေမး။ passport လုပ္ေပးတဲ့ agent ေတြကိုဖုန္းဆက္ေမး။ သံရုံးကိုေတာ့ မေမးေတာ့ပါဘူး။ ဖုန္းမကို္င္ဘူး...ကို္င္ရင္လဲေမးတာမေျဖဘူး ဆိုတာ ၾကားထားၿပီးသား။ ဒီေတာ့ တစ္ျခားသူေတြကိုေမး။ ဟုတ္တယ္...ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူး..။လူတိုင္းလုပ္လို႔မရတာတဲ့။
သံရုံးဝက္ဘ္ဆုိုက္က ပ်က္ေနတာတဲ့။ ေအာ္ ဂလိုလား။ ကိစၥမရွိ သံရုံးကို သြားလိုက္တာေပါ့။ အခ်ိန္ေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ကုန္သြား။ နွေျမာစရာ။

သံရုံးကိုေရာက္ေသာအခါ....
ေန႔ခင္းသုံးနာရီခန္႔ဆိုေတာ့ သံရုံးတြင္လူမေတြ႔။ ေစာင့္ေနသည့္ လူမ်ားကလည္း တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စ။ ေကာင္တာအားလုံးကလဲ လိုက္ကာခ်၍ပိတ္ထား။ ငါ့ႏွယ္...ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လုိေမးရပါ့။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ သံရုံးကအစ္မၾကီးတစ္ေယာက္ကို လုိက္ကာၾကားကေနဖ်တ္ကနဲေတြ႔ ၊ ေပ်ာက္မသြားခင္ အတင္းေျပးေခၚ။ အက်ိဳးအေၾကာင္းေမး။

“ဟုတ္တယ္ေမာင္ေလးရဲ ႔၊ သံရုံးဝက္ဆိုက္ေဒါင္းေနတာ။ ျပင္ေနၾကၿပီ။ တနလၤာေန႔ မနက္ဆို ၉ နာရီထိုးတာနဲ႔စေလွ်ာက္လို႔ရၿပီ။”

“ဟိုေလ...အစ္မ၊ ဒီေန႔မွ ဗုဒၶဟူးဆိုေတာ့ မနက္ျဖန္မနက္ကြ်န္ေတာ္လာခဲ့လို႔ မရဘူးလား။ အခ်ိန္သိပ္မရွိေတာ့လို႔”

“ မဟုတ္ဘူးေမာင္ေလးရဲ ႔၊ အြန္လိုင္းကေန appointment ယူရတယ္။ အစ္မတို႔က အဲဒီက ဘားကုဒ္ေလးပါမွ လုပ္ေပးလို႔ရတာ။ အဲဒီစာရြက္ေလး ရေအာင္ print ထုတ္ခ့ဲ...တနလၤာေန႔ မနက္၉ နာရီေနာ္ေမာင္ေလး....ဟုတ္ၿပီလား”


“ ဟုတ္....ဟုတ္၊ အစ္မ။ ေက်းဇူးပါပဲ”

ဇုိဇိတို႔ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မည္။ သံရုံး၏ ေဒါင္းေနေသာဝက္ဆိုက္ကို ယုံၾကည္၍ ေန႔စဥ္ၾကိဳးစားပမ္းစား ဝင္ၾကည့္ေနတာက ၇ရက္၊ တစ္ပတ္ မက ၁၀ ရက္ခန္႔။ ေနာက္ထပ္ ၅ရက္ခန္႔ ထပ္ေစာင့္ရဦးမယ္ဆိုေတာ့ မျဖစ္ေတာ့။ ေနထုိင္ခြင့္ကုန္ေတာ့မည္။ Over stay ႏွင့္အဖမ္းခံေနရပါက ကြၿပီ။  ICA ကိုသြားၿပီး ေနာက္ထပ္တစ္လခန္႔ ေနထုိင္ခြင့္သက္တမ္း တိုးထားမွ။

ေနာက္တစ္ရက္ ICA ကိုအေျပးကေလးသြား။ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပ။ တာဝန္က်အရာရွိက ေသခ်ာရွင္းျပတာက long term stay ေလွ်ာက္ရန္ passport သက္တမ္း၅ လႏွင့္မျဖစ္ႏုိ္င္ေၾကာင္း၊ visit pass မွာလည္း ၃ လေပးၿပီး ျဖစ္၍ ထပ္မံ၍တစ္လေပးရန္မွာ သူတို႔ရုံး policy အရမျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ဆိုပါကလား...။

ဘာမဟုတ္သည့္ ဝက္ဆုိက္ေလးေဒါင္းသည့္ကိစၥႏွင့္ ဇိုဇိတို႔ ေအာင္ဖ်ာလိပ္၍ ေအာင္ေမြးရပ္ေျမျပန္ရမည့္ကိန္း။ မျဖစ္ေသး..မျဖစ္ေသး။ အဲဒီလိုေတာ့မျဖစ္ေသး။ မ်က္ႏွာေသေလးလုပ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့ ပတ္စ္ပို႔မွာ တစ္လခန္႔သာေနထုိင္ခြင့္ထပ္ေပးလွ်င္ သက္တမ္းတိုး၍ရႏုိင္ေၾကာင္း၊ မဟုတ္ပါက ျမန္မာျပည္ျပန္ရမွာျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ တစ္လခန္႔သာေပးပါ လုံေလာက္ပါေၾကာင္း တို႔ကို သနားသြားေအာင္ အရာရွိအား မ်က္ရည္ခံထိုး။

ေတာ္ေသးတာေပါ့။ အရာရွိက သနားသြားၿပီး သူ႔အထက္အရာရွိကိုသြားေမးေပး။ ကဲ...ထုံးစံေတာ့မရွိဘူး။မင္းကိုေတာ့ လုပ္ေပးလိုက္မယ္ဆုိၿပီး student pass cancelation form ေလးျပန္သိမ္းၿပီး တစ္လေနထိုင္ခြင့္ white card ေလး ျပန္ထုတ္ေပးလိုက္လုိ႔။ ေပ်ာ္လုိက္တာ...အားလုံးအဆင္ေျပေတာ့မယ္။

တနလၤာေန႔မွ ရင္ေကာ့ေခါင္းေမာ့ၿပီး ျမန္မာသံရုံးကိုသြားလိုက္ေရာ။ အဲဒီမွာ ျပႆနာက အထုပ္လိုက္ေတြ႔ပါပေကာလား။ white card ႏွင့္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သက္တမ္းတိုးမေပးႏုိင္....တဲ့။ ေသၿပီ။

“အဟင့္...အဟင့္၊ အစ္မရယ္...အဲလိုမရက္စက္ပါနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ့မွာ ဒါေလးရဖို႔မနည္း မ်က္ရည္ခံထုိးခဲ့ရတာပါ။ ဒီမွာ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေက်ာင္းသက္ေသ သုံးႏွစ္တက္ခဲ့တဲ့ဘဲြ႔လက္မွတ္လည္းရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းသားကတ္ေလးေတြလည္းရွိပါတယ္။ ”

မရဘူးေမာင္ေလးရဲ ႔၊ မင္းမွာ student pass cancelation form ကလဲ မရွိေတာ့”


“ဘယ္လုိလုပ္ရွိမွာလဲ အစ္မရယ္၊ ျပန္အပ္လုိက္ရတဲ့ဟာကို ၊ ဘာနည္းလမ္းမွ မရွိေတာ့ဘူးလား ”


“ရွိတာေပါ့ ေမာင္ေလးရယ္၊ long term pass ရေအာင္လုပ္ခဲ့၊ status တစ္ခုနဲ႔သာေန၊ အစ္မ သက္တမ္းတိုးေပးမယ္ ”

“ဟင္......အစ္မရယ္၊ passport သက္တမ္းမရွိပဲ ဘယ္သူက long term pass ေပးမွာလဲ၊ ကူညီလို႔မရဘူးလားဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ဒီမွာ ေက်ာင္းသုံးနွစ္တက္ေၾကာင္း တစ္ျခားသက္ေသစာရြက္စာတမ္းေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ဘဲြ႔လက္မွတ္ေတြေရာ၊ ေက်ာင္းသားကတ္ေတြေရာ။”


“ မရဘူးေမာင္ေလးရယ္၊ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေၾကာင္း ေက်ာင္းေထာက္ခံစာ၊ student pass အဲဒါေတြမပါရင္ white card ကိုလုပ္ေပးလို႔မရဘူး။ လုပ္လုိ႔ရေၾကးဆုိ လူတိုင္းစင္ကာပူလာၿပီး passport လုပ္ကုန္ၾကမွာေပါ့...မဟုတ္ဘူးလား”

ဒါနဲ႔ ICA မွာတုံးက သူ႔အထက္ကအရာရွိကိုသြားေမးေပးၿပီး အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးလိုက္တဲ့ လူဝင္မွဳၾကီးၾကပ္ေရးအရာရွိကုိ သတိရတာနဲ႔ မရဲတရဲေလး


“  ဒါျဖင့္အစ္မရယ္....အစ္မအေပၚက ဆုံးျဖတ္ေပးႏုိင္တဲ့ officer နဲ႔ေတြ႔ၿပီး ေျပာျပပါရေစလား ”


“ အစ္မက officer ပဲေလ ေမာင္ေလးရဲ ႔။ မရပါဘူးဆုိ ”

မွတ္ကေရာ....ကိစၥျပတ္ပဟ။

“ ရက္စက္လုိက္တာ..အစ္မရယ္၊ ICA ကေတာင္ ကြ်န္ေတာ့ကို အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ႏုိင္ငံသံရုံးကမွပဲ ဆင္တစ္ေကာင္လုံးျမင္ရဲ ႔သားနဲ႔ ဆင္ျဖစ္ေၾကာင္းသက္ေသခံ ဆင္ေျခရာ မေတြ႔ရလို႔ ဆိုၿပီး ဘဲြ႔လက္မွတ္ေတြကို အသိအမွတ္မျပဳပဲ ျမန္မာျပည္ ျပန္လႊတ္ရက္တယ္....အဟင့္ အဟင့္ ရႊတ္”


“ ပတ္စ္ပို႔သက္တမ္းမရွိမွေတာ့ ဘယ္အလုပ္ကလဲ ေခၚၿပီး  S pass ေလွ်ာက္ေပးေတာ့မလဲ၊ ဘယ္ longterm pass ကလဲ က်လာေတာ့မလဲ....အစ္မရဲ ႔...အဲ့အဲ့...ၿဗဲ။ ”

ၠၠဤသုိ႔ျဖင့္.... စင္ကာပူတြင္ေနထုိင္၍ ေက်ာင္းတက္ခဲ့သည္ဟု သက္ေသမခို္င္လုံရွာေလသူ ေမာင္ဇိုဇိတစ္ေယာက္ ပတ္စ္ပို႔သက္တမ္းတိုးရန္ ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာသြားေလသတည္း....................။                        ။

Tuesday, July 24, 2012

ကြ်န္းငယ္ေပၚက လူႏုေတြ

------------------------------( အစ )-----------------------------

ကြ်န္းငယ္ေလး တစ္ကြ်န္းေပၚမွာ...

က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့သူေတြ ေနထုိင္ၾကတယ္။
သူတို႔ေတြမွာျပင္ပကမာၻနဲ႔ အဆက္အသြယ္မရွိသလို ျပင္ပကမာၻရွိတယ္ဆိုတာလဲမသိဘူး။
ျပင္ပကမာၻကလူေတြဟာ သူတုိ႔လိုက်ိန္စာမိေနတဲ့သူေတြမဟုတ္ဘူးဆိုတာလဲမသိဘူး။
ေနာက္ထပ္ သူတို႔မသိတာက...

က်ိန္စာမိေနတဲ့သူတို႔ရဲ ႔အျဖစ္၊
ဘာေၾကာင့္က်ိန္စာမိေနရတဲ့အေၾကာင္း၊
က်ိန္စာကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္လုပ္ဖို႔နည္းလမ္း။

အဲဒီသုံးခုကို မသိတာကလြဲလို႔ သူတို႔ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတယ္။
သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ က်ိန္စာမိေနမွန္းမသိလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတယ္။

--------------------------------------( အလယ္)----------------------------------------------------

က်ိန္စာေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ အလြန္ခြန္အားနည္းပါးၾကတယ္။ ပုံမွန္ ပိန္ပိန္ပါးပါးလူတစ္ေယာက္ကို ေျမေပၚကၾကြေအာင္ မ ခ်ီဖို႔ အသန္မာဆုံးလူ ၁၀ ေယာက္အနည္းဆုံးလိုတယ္။ အိပ္ယာေတြကိုၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပဲ ခ်ထားေလ့ရွိၾကတယ္။ သူတို႔အျမင့္ဆုံးၾကြႏုိင္၊ ခုန္ႏုိင္တဲ့အျမင့္က ေလွကားတစ္ထစ္စာပဲရွိလို႔။ ခါးေလာက္ျမင့္တဲ့ အိပ္ယာ၊ခုတင္ဆို ေလွကားထစ္ေလး ေလးခုေလာက္ေတာ့ပါမွ တက္ႏုိင္တယ္။ ခြန္အားနည္းပါးၾကတဲ့သူေတြကိုး။
သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါတယ္။
က်ိန္စာအေၾကာင္းမသိေတာ့ ဒါပုံမွန္ျဖစ္စဥ္ပဲလို႔ ယုံၾကည္ထားၾကတယ္ေလ။

က်ိန္စာေၾကာင့္ သူတို႔ဟာကိုယ္ခံစြမ္းအားနည္းပါးၾကတယ္။ ေလွကားထစ္ေလး တစ္ထစ္ေပၚကျပဳတ္က်ရင္ေတာင္ သူတို႔မွာက်ိဳးရ၊ ပဲ့ရတယ္။ ေခ်ာ္လဲယုံနဲ႔ အသက္ထြက္သြားတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး။ ဒါေၾကာင့္သူတို႔အားလုံးဟာ အင္မတန္ေႏွးေကြးစြာ၊ ျဖည္းညင္းစြာ လွဳပ္ရွားသြားလာရတယ္။ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ပုံမွန္ပဲေပါ့။

က်ိန္စာေၾကာင့္သူတို႔မွာ အင္အားရွိဖို႔ တစ္ရက္ကို ၁၂ ခါေလာက္အစာစားရတယ္။ တစ္ရက္ကို တစ္ခါေလာက္ပဲ စားရရင္ အဲဒီလူဟာ အားျပတ္ၿပီးေသေတာ့တာပဲ။ ရွားရွားပါးပါး ျဖစ္ရပ္တစ္ခုေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ခါးေလာက္နက္တဲ့ ေခ်ာက္တစ္ခုထဲကို ျပဳတ္က်သြားတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၊ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေျခေထာက္တစ္ဖက္က်ိဳးသြားၿပီး ကယ္ဆယ္မဲ့သူေတြအလာကိုေစာင့္တာ ေန႔တစ္ဝက္ၾကာတယ္။ ေန႔တစ္ဝက္အစာ မစားပဲေနတာေတာင္ ကယ္တဲ့သူေတြေရာက္လာေတာ့ အသက္ရွင္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္အသက္ျပင္းတဲ့ေကာင္ေလးပဲလို႔ အားလုံးက အသိအမွတ္ျပဳၾကတယ္။
သူတို႔ဟာ ဘယ္ေလာက္ေႏွးေကြး၊ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ့ညံ႔လဲဆို လူႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္ရင္ေတာင္ေျဖးေျဖးခ်င္း၊ ဖြဖြေလးထိုးၾကတယ္။ ဒါေတာင္ေႏွးေကြးလြန္းသူအခ်င္းခ်င္းျဖစ္လုိ႔ လြတ္ေအာင္မေရွာင္ႏုိင္ပဲ လက္သီးဖြဖြထိသြားရင္ ညိဳမဲရ၊ ကြဲျပဲရ၊ ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ရ ျဖစ္ေသးတယ္။

လူေတြပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ေမြးထားတဲ့ တိရစာၦန္ေတြ၊ အိမ္ေမြး ေခြး၊ေၾကာင္ေတြ၊ သက္ရွိေတြအားလုံး ေႏွးေကြး၊ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း၊ ႏူးည့ံၾကတယ္။ လူေတြနဲ႔ အခ်ိဳးညီညီပဲေပါ့။

က်ိန္စာေၾကာင့္ သူတိ႔ုေတြဟာ အလြန္ခြန္အားနည္း၊ အလြန္ထိခုိက္လြယ္၊ အလြန္စြမ္းေဆာင္ရည္ နိမ့္က်တာကလဲြလို႔ တစ္ျခားအျပင္က က်ိ္န္စာမမိတဲ့လူေတြနဲ႔ အက်င့္စရုိက္ေတြ၊ ေနထိုင္စားေသာက္ပုံေတြ၊ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ပုံေတြ အစစအရာရာ အားလုံးတူၾကတယ္။ သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ဘဝဟာပုံမွန္ဘဝပဲလို႔ သိထားတာကိုး။

လူတစ္ေယာက္ေခ်ာ္လဲရင္ ေသသြားႏုိင္တာ၊ ေန႔ဝက္ေလာက္အစာမစားရရင္ အသက္ရွင္ဖို႔ခဲယဥ္းတာ၊ ေျပးဖို႔ေနေနသာသာ ျမန္ျမန္ေတာင္လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ၾကတာ၊ လက္သီးဆုပ္ေလာက္ေက်ာက္တုံးေလးတစ္တုံးက သူတို႔အတြက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း မ ရတဲ့ အင္မတန္ၾကီးမားေလးလံတဲ့ ဝန္ျဖစ္တာ၊ ဒူးေလာက္၊ခါးေလာက္အျမင့္ကို ေလွကားမပါပဲမတက္ႏုိ္္င္တာ၊ စတာေတြ အားလုံးက သူတို႔အတြက္ ေမြးကတည္းက အသားက်ေနတဲ့ ပုံမွန္ကိစၥေတြခ်ည္းပါ။

လူတိုင္းၾကံဳရတဲ့ သဘာဝတရားလို႔ လက္ခံထားၾကတဲ့အတြက္ စိတ္မပ်က္ၾကသလို၊ အားလည္းမငယ္ၾကပါဘူး။ ေန႔စဥ္ဘဝကို ဒီလိုပဲ ျဖတ္သန္းၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထုိင္ၾကတယ္။

---------------------------------------( ဆုံးခါနီး )------------------------------------

တစ္ေန႔မွာေပါ့.....................

အဲဒီတစ္ေန႔မွာ ျပင္ပကမာၻကလူတစ္ေယာက္ သူတို႔ကြ်န္းေလးကို ေရာက္လာတယ္။ စေတြ႔တာက တံငါသည္တစ္ေယာက္ပါ။ ေသာင္စပ္မွာ ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ လူစိမ္းကို တံငါသည္က စေတြ႔တာပါ။ အကူအညီေတြေခၚၿပီး ဝုိင္းခ်ီမလို႔ ကမ္းေျခနားက တဲေလးတစ္တဲထဲကို ေရာက္လာၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ေန႔တစ္ဝက္က်ိဳးသြားၿပီ။ နားလုိက္၊ စားလိုက္နဲ႔ သူတို႔ထုံးစံ ေႏွးေႏွးေကြးေကြး ပင္ပင္ပန္းပန္း သယ္ခဲ့မွ ေန႔တစ္ဝက္အတြင္းမွာ တဲေလးထဲကို ေရာက္ႏုိင္ခဲ့တာ။
လူစိမ္းဟာ သာမာန္ထက္ခံႏုိင္ရည္ရွိပုံရပါတယ္။ ေန႔တစ္ဝက္ေမ့ေမ်ာၿပီး အစာမစားရတာေတာင္မွ သူတို႔ေတြျပဳစုကုသေပးလိုက္တဲ့အခါမွာ သတိျပန္လည္လာပါေသးတယ္။ ႏုိးလာတာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္လူစိမ္းဟာ အစားအေသာက္ေတြကို အားရပါးရစားေသာက္ၿပီး ျပန္လည္အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေလေရာ။
အလုပ္ရွဳပ္ေနတာက ကြ်န္းသားေတြပါ။ ဒီလူစိမ္း ဘယ္ကေရာက္လာလဲဆိုတာဘယ္လုိမွ ေတြးလုိ႔မရဘဲ ပေဟဠိျဖစ္ေနၾကတာကိုး။ ပင္လယ္ျပင္ဆိုတာက သူတို႔အတြက္အင္မတန္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ေနရာပါ။ လွိဳင္းတစ္ခ်က္ပုတ္လိုက္ယုံနဲ႔ အသက္ဆိုတာ ဘယ္နားကမွန္းမသိထြက္သြားႏုိင္တယ္ေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီလိုပင္လယ္ျပင္ကတစ္ဆင့္ေတာ့ ဒီလူစိမ္းေရာက္လာတာ လုံးဝမျဖစ္ေလာက္ဖူးလို႔ သူတို႔ေတြးၾကတယ္။
လူစိမ္းကိုပဲေမးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၾကတယ္။

သေဘၤာပ်က္လို႔ပင္လယ္ထဲေမ်ာလာခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ လူစိမ္းရဲ ႔စကားက သူတို႔အတြက္ရယ္ဖြယ္ရာျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုပင္လယ္ျပင္မွာ ဘယ္လူသားက အသက္ရွင္ႏုိင္မွာလဲ။ လူစိမ္းကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့လဲ အရြယ္အစား၊ အသားအေရ၊ ခႏၶာကိုယ္တည္ေဆာက္ပုံ အားလုံးကသူတို႔နဲ႔ ဘာကြာျခားလုိ႔လဲ။ကေယာင္ ကတမ္းေျပာတယ္လုိ႔ပဲ ယူဆၾကၿပီး လူစိမ္းကိုဆက္လက္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ မယုုံႏုိင္ဖြယ္ရာပါပဲ၊ လူစိမ္းဟာ ပုံမွန္ျဖစ္ရမယ့္ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွမဟုတ္ပဲ ရက္ပိုင္းအတြင္းထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္လာတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ လူစိမ္းဟာ တစ္စ တစ္စ က်န္းမာလာပါေတာ့တယ္။

----------------------------------------( အဆုံးရဲ ႔ေရွ ႔ )-----------------------------------------

ကြ်န္းတစ္ကြ်န္းလုံးက လူေတြက လူစိမ္းကို လူထဲကလူ လို႔ ေခၚၾကတယ္။ လူအခ်င္းခ်င္းေတာင္မွ သူက အင္မတန္ လွ်င္ျမန္ၿပီး၊ ခြန္အားဗလၾကီးမားလြန္းလို႔ပါ။

သူတို႔ေတြ တစ္ေနကုန္ၾကာေအာင္ သြားရတဲ့ခရီးမ်ိဳးကို လူစိမ္းက တစ္ေန႔တည္း ၁၀ ေခါက္ေလာက္ အသြားအျပန္ သြားႏုိင္တယ္။ ျမန္လုိက္တာလည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ သူတို႔ထက္ အဆမတန္ကို လွ်င္ျမန္တာ။ ခြန္အားဗလၾကီးခ်က္ကလည္း အံ႔ၾသစရာ၊ လက္သီးဆုပ္မက၊ လူေခါင္းေလာက္ရွိတဲ့ ေက်ာက္တုံးေတြကိုေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆးမၿပီး အင္မတန္ေဝးတဲ့ေနရာေတြကိုေရာက္ေအာင္ ပစ္ႏုိင္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ တစ္ေယာက္တည္းထမ္းသြားႏုိင္တဲ့အထိ ရင္သပ္ရွဳေမာဖြယ္ရာ သန္မာပါတယ္။

အျမင့္ေတြကိုလဲ အံ႔မခန္းခုန္ပ်ံႏုိင္တယ္။ ခါးေလာက္ျမင့္တဲ့ အျမင့္ေတြကို ခုန္ခုန္တက္သြားတာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ။ ဒူးေလာက္အျမင့္ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ေျပးရင္းလႊားရင္း လႊားခနဲ လႊားခနဲ ခုန္သြားလိုက္တာ ကြ်န္းသားေတြမ်က္လုုံးကို ျပဴးေရာ။

ခံႏုိင္ရည္ရွိခ်က္ကလဲ ေျပာလို႔မယုံႏုိင္စရာပဲ။ လူတစ္ရပ္ေလာက္အျမင့္ကေန မက်ိဳးမပဲ့ပဲခုန္ခ်ႏုိင္တယ္။ အရွိန္နဲ႔ေျပးရင္းေခ်ာ္လဲတာေတာင္ မေသဘူး။ ပြန္းယုံ ပဲ့ယုံေလာက္နဲ႔ၿပီးသြားတယ္။တစ္ေန႔ကို ၂ နပ္ေလာက္စားယုံနဲ႔လဲ အသက္ရွင္ေနႏုိင္တယ္။ အံ႔ၾသစရာေတြကေတာ့ေျပာမကုန္ႏုိင္ဖြယ္ရာပါပဲ။

တစ္ကြ်န္းလုံးကလူေတြအတြက္ေတာ့ လူထဲကလူ ဟာ အင္မတန္စြမ္းတဲ့သူတစ္ေယာက္ေပ့ါ။

တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူထဲကလူ ရဲ ႔ေျပာစကားေတြအရ ကြ်န္းသားေတြဟာပုံမွန္မဟုတ္တဲ့ သနားစရာလူေတြလုိ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိလာၾကရတယ္။ အျပင္ေလာကမွာရွိတဲ့ လူပုံမွန္တုိင္းဟာ လူထဲကလူ ေလာက္ေတာ့ လုပ္ႏုိင္ၾကတာခ်ည္းပဲတဲ့။

ကြ်န္းသားေတြ မေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ က်ိန္စာကေနလြတ္ေျမာက္ခ်င္လာၾကတယ္။
ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ သူတို႔လဲ က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့၊ ဒုကၡေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ဘဝက လြတ္ေျမာက္ဖို႔နည္းလမ္းရွာေဖြရေတာ့မယ္။

က်ိန္စာသင့္ၿပီး အားနည္းတဲ့၊ ထိခုိက္လြယ္တဲ့၊ ေပ်ာ့ညံ႔တဲ့၊ ဒုကၡပင္လယ္ေတြေဝေနတဲ့ ဘဝကေန လူ႔ထက္လူ လိုသန္စြမ္းၾကံ ႔ခိုင္တဲ့၊ ဒုကၡေတြနည္းပါးတဲ့ လူစြမ္းေကာင္းဘဝကိုရေအာင္၊ က်ိန္စာကေနလြတ္ေျမာက္တဲ့သူေတြျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ...........................................။

------------------------------------------( အဆုံး )---------------------------------------

လူထဲကလူ ကေရာတကယ္ပဲ က်ိန္စာကင္းတဲ့လူသားတစ္ဦးပဲလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းကိုေမးဖုိ႔ေတာ့ ကြ်န္းသားေတြေရာ၊ လူထဲကလူ ကိုယ္တိုင္ေရာ ဘယ္သူမွမေတြးမိၾကပါဘူး။ လူထဲကလူ ကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ သူ႔ဘဝကိုသူ ဒုကၡကင္းမဲ့တယ္အထင္နဲ႔ ေက်နပ္အားရၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္လ်က္ေပါ့။                                         ။

Friday, July 20, 2012

အလုပ္ေတြ

အလုပ္ေတြ....အလုပ္ေတြ...အလုပ္ေတြ၊ သိမ္းၾကံဳးလုပ္ပစ္လိုက္မယ္။ ညနက္တဲ့ထိ၊ ေသလုေမ်ာပါးပင္ပန္းတဲ့ထိ၊ မ်က္လုံးေတြဖြင့္မရေအာင္ အိပ္ငုိက္လာတဲ့ထိ......။

ပန္းကန္ေတြ...ပန္းကန္ေတြ....ပန္းကန္ေတြ၊ သိမ္းၾကံဳးၿပီးေဆးပစ္လုိက္မယ္....။ တစ္အိမ္လုံးစားထားတဲ့ပန္းကန္ေတြ ကုန္ေအာင္ ေဆးပစ္လုိက္မယ္။ မ်က္လုံးေတြ က်ိန္းစပ္ၿပီး အိပ္ငိုက္လာတာေတာင္ မအိပ္ဘဲ အလုပ္ေတြပဲ ဖိလုပ္ပစ္လိုက္မယ္။ အလုပ္ေတြ...၊ အလုပ္ေတြ....၊ အလုပ္ေတြ။

စာေတြ...စာေတြ....စာေတြ....၊ သိမ္းၾကံဳးၿပီးေရးပစ္မယ္။ အဆက္မျပတ္ အားရပါးရ ေရးပစ္မယ္။ ေခါင္းက အေငြ႔ပ်ံတဲ့ထိ၊ လက္က မီးပြင့္တဲ့ထိ၊ မ်က္လုံးေတြ ကြ်တ္က်မတတ္ ဖန္တြတ္ ရဲလာတဲ့ထိ။ ဖန္တီးပစ္လိုက္မယ္ လွပတဲ့ အႏုပညာေတြ။ အားထုတ္ပစ္လိုက္မယ္ အႏုပညာအလုပ္ေတြ။  အလုပ္ေတြ...၊ အလုပ္ေတြ....၊ အလုပ္ေတြ။

အခန္းေတြ...အခန္းေတြ....အခန္းေတြ။ ရွင္းပစ္လုိက္မယ္...အခန္းေတြ။ ျမဴတစ္မွဳံေတာင္မက်န္ေအာင္ ရွင္းပစ္လိုက္မယ္။ ဖန္ေရာင္၊ မွန္ေရာင္လုိ ေျပာင္လက္လာေအာင္ သုတ္သင္ပစ္လုိက္မယ္။ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္လုိက္မယ္...အခန္းရွင္းတဲ့အလုပ္ကိုေတာင္....။ အလုပ္ေတြ...၊ အလုပ္ေတြ...၊ အလုပ္ေတြ။

အလုပ္ေတြ...အလုပ္ေတြ...အလုပ္ေတြ။ လုပ္ပစ္လိုက္မယ္....အလုပ္ေတြ။ အစြမး္ကုန္ လုပ္ပစ္လုိက္မယ္...။  ကဲ့ရဲ ႔မခံရေအာင္ လုပ္ပစ္လုိက္မယ္ အလုပ္ေတြ...။ တသသ ဂုဏ္ယူေနရေအာင္လုပ္ပစ္လုိက္မယ္ အလုပ္ေတြ...။ အဓိပၸါယ္ေတြ ျပည့္ဝေနေအာင္ လုပ္ပစ္လုိက္မယ္....။ အလုပ္ေတြ....အလုပ္ေတြ....အလုပ္ေတြ................................။

လူတစ္ေယာက္အတြက္ အလုပ္ဆိုတာ ျဖစ္တည္မွဳရဲ ႔ သက္ေသ၊ အသက္ရွင္ေနထုိင္မွဳရဲ ႔ တန္ဖိုးျဖတ္မွတ္ေက်ာက္.....။ ၾကီးက်ယ္၊ က်ဆုံး၊ ျမင့္ျမတ္၊ နိမ့္က်၊ အစစ အရာရာရဲ ႔ အရင္းခံ......။ လုပ္ကိုလုပ္ရမယ္.....အလုပ္ေတြ...အလုပ္ေတြ...အလုပ္ေတြ။

အဲ....လူေသတစ္ေယာက္မွာေရာ??? လူေသတစ္ေယာက္မွာေရာ အလုပ္ေတြလုိလား....၊ လိုသလား...။ လုိေသးလား...။လိုပါ့မလား....။

ဟုတ္တယ္....ငါဟာလူေသတစ္ေယာက္....။ ငါ့မွာ အလုပ္ေတြ လိုေသးလား။ လိုေသးလား။ လိုေသးလား။


ငါ...........ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး။ အလုပ္ေတြ လိုဦးမလား။

ငါ့...........ျဖစ္တည္မွဳကို အသိအမွတ္ျပဳမယ့္သူေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အလုပ္ေတြ လိုဦးမလား။

ငါ့............ျဖစ္တည္မွဳကို သက္ေသထူစရာမလိုေတာ့ဘူး။ အလုပ္ေတြ လုပ္ျပရဦးမွာလား............။

ငါ...........ေက်ာ္ၾကားစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အလုပ္ေတြ လိုဦးမလား ။ လိုဦးမလား။

ငါ.......... စားဝတ္ေနေရး ပူစရာမလိုေတာ့ဘူး။ အလုပ္ လုပ္ရဦးမွာလား။ လုပ္ရဦးမွာလား။

ငါ့.......... အတၱကို ၾကီးသထက္ၾကီးေအာင္ ေမြးျမဴစရာမလုိေတာ့ဘူး။ အလုပ္ေတြ လိုဦးမလား။

င့ါ.......... ကဲ့ရဲ ႔သူေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အလုပ္ေတြလုိဦးမလား..........။ လိုဦးမလား..................။

ငါ............မတပ္မက္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္ေတြ လိုဦးမလား လိုဦးမလား။

ငါ........... လူေသတစ္ေယာက္................။ အလုပ္ေတြ လိုဦးမလား။။။။။။ လုိဦးမလား.............။

လူေသတစ္ေယာက္မွာ အလုပ္ဆိုတာ ရွိဦးမွာလား.....ရွိဦးမွာလား......................။

ဒီလိုနဲ႔ ငါ... တစ္..ျဖည္း...ျဖည္း... ပုပ္.....သိုး.........ေဆြး..............ေျမ့....................မွဳန္...........................မႊား................................လြင့္......................................................ျပယ္.................................................ေပ်ာက္...................................................ကြယ္...သြား......................................................................................။      ။