------------------------------( အစ )-----------------------------
ကြ်န္းငယ္ေလး တစ္ကြ်န္းေပၚမွာ...
က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့သူေတြ ေနထုိင္ၾကတယ္။
သူတို႔ေတြမွာျပင္ပကမာၻနဲ႔ အဆက္အသြယ္မရွိသလို ျပင္ပကမာၻရွိတယ္ဆိုတာလဲမသိဘူး။
ျပင္ပကမာၻကလူေတြဟာ သူတုိ႔လိုက်ိန္စာမိေနတဲ့သူေတြမဟုတ္ဘူးဆိုတာလဲမသိဘူး။
ေနာက္ထပ္ သူတို႔မသိတာက...
က်ိန္စာမိေနတဲ့သူတို႔ရဲ ႔အျဖစ္၊
ဘာေၾကာင့္က်ိန္စာမိေနရတဲ့အေၾကာင္း၊
က်ိန္စာကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္လုပ္ဖို႔နည္းလမ္း။
အဲဒီသုံးခုကို မသိတာကလြဲလို႔ သူတို႔ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတယ္။
သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ က်ိန္စာမိေနမွန္းမသိလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတယ္။
--------------------------------------( အလယ္)----------------------------------------------------
က်ိန္စာေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ အလြန္ခြန္အားနည္းပါးၾကတယ္။ ပုံမွန္ ပိန္ပိန္ပါးပါးလူတစ္ေယာက္ကို ေျမေပၚကၾကြေအာင္ မ ခ်ီဖို႔ အသန္မာဆုံးလူ ၁၀ ေယာက္အနည္းဆုံးလိုတယ္။ အိပ္ယာေတြကိုၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပဲ ခ်ထားေလ့ရွိၾကတယ္။ သူတို႔အျမင့္ဆုံးၾကြႏုိင္၊ ခုန္ႏုိင္တဲ့အျမင့္က ေလွကားတစ္ထစ္စာပဲရွိလို႔။ ခါးေလာက္ျမင့္တဲ့ အိပ္ယာ၊ခုတင္ဆို ေလွကားထစ္ေလး ေလးခုေလာက္ေတာ့ပါမွ တက္ႏုိင္တယ္။ ခြန္အားနည္းပါးၾကတဲ့သူေတြကိုး။
သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါတယ္။
က်ိန္စာအေၾကာင္းမသိေတာ့ ဒါပုံမွန္ျဖစ္စဥ္ပဲလို႔ ယုံၾကည္ထားၾကတယ္ေလ။
က်ိန္စာေၾကာင့္ သူတို႔ဟာကိုယ္ခံစြမ္းအားနည္းပါးၾကတယ္။ ေလွကားထစ္ေလး တစ္ထစ္ေပၚကျပဳတ္က်ရင္ေတာင္ သူတို႔မွာက်ိဳးရ၊ ပဲ့ရတယ္။ ေခ်ာ္လဲယုံနဲ႔ အသက္ထြက္သြားတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး။ ဒါေၾကာင့္သူတို႔အားလုံးဟာ အင္မတန္ေႏွးေကြးစြာ၊ ျဖည္းညင္းစြာ လွဳပ္ရွားသြားလာရတယ္။ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ပုံမွန္ပဲေပါ့။
က်ိန္စာေၾကာင့္သူတို႔မွာ အင္အားရွိဖို႔ တစ္ရက္ကို ၁၂ ခါေလာက္အစာစားရတယ္။ တစ္ရက္ကို တစ္ခါေလာက္ပဲ စားရရင္ အဲဒီလူဟာ အားျပတ္ၿပီးေသေတာ့တာပဲ။ ရွားရွားပါးပါး ျဖစ္ရပ္တစ္ခုေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ခါးေလာက္နက္တဲ့ ေခ်ာက္တစ္ခုထဲကို ျပဳတ္က်သြားတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၊ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေျခေထာက္တစ္ဖက္က်ိဳးသြားၿပီး ကယ္ဆယ္မဲ့သူေတြအလာကိုေစာင့္တာ ေန႔တစ္ဝက္ၾကာတယ္။ ေန႔တစ္ဝက္အစာ မစားပဲေနတာေတာင္ ကယ္တဲ့သူေတြေရာက္လာေတာ့ အသက္ရွင္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္အသက္ျပင္းတဲ့ေကာင္ေလးပဲလို႔ အားလုံးက အသိအမွတ္ျပဳၾကတယ္။
သူတို႔ဟာ ဘယ္ေလာက္ေႏွးေကြး၊ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ့ညံ႔လဲဆို လူႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္ရင္ေတာင္ေျဖးေျဖးခ်င္း၊ ဖြဖြေလးထိုးၾကတယ္။ ဒါေတာင္ေႏွးေကြးလြန္းသူအခ်င္းခ်င္းျဖစ္လုိ႔ လြတ္ေအာင္မေရွာင္ႏုိင္ပဲ လက္သီးဖြဖြထိသြားရင္ ညိဳမဲရ၊ ကြဲျပဲရ၊ ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ရ ျဖစ္ေသးတယ္။
လူေတြပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ေမြးထားတဲ့ တိရစာၦန္ေတြ၊ အိမ္ေမြး ေခြး၊ေၾကာင္ေတြ၊ သက္ရွိေတြအားလုံး ေႏွးေကြး၊ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း၊ ႏူးည့ံၾကတယ္။ လူေတြနဲ႔ အခ်ိဳးညီညီပဲေပါ့။
က်ိန္စာေၾကာင့္ သူတိ႔ုေတြဟာ အလြန္ခြန္အားနည္း၊ အလြန္ထိခုိက္လြယ္၊ အလြန္စြမ္းေဆာင္ရည္ နိမ့္က်တာကလဲြလို႔ တစ္ျခားအျပင္က က်ိ္န္စာမမိတဲ့လူေတြနဲ႔ အက်င့္စရုိက္ေတြ၊ ေနထိုင္စားေသာက္ပုံေတြ၊ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ပုံေတြ အစစအရာရာ အားလုံးတူၾကတယ္။ သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ဘဝဟာပုံမွန္ဘဝပဲလို႔ သိထားတာကိုး။
လူတစ္ေယာက္ေခ်ာ္လဲရင္ ေသသြားႏုိင္တာ၊ ေန႔ဝက္ေလာက္အစာမစားရရင္ အသက္ရွင္ဖို႔ခဲယဥ္းတာ၊ ေျပးဖို႔ေနေနသာသာ ျမန္ျမန္ေတာင္လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ၾကတာ၊ လက္သီးဆုပ္ေလာက္ေက်ာက္တုံးေလးတစ္တုံးက သူတို႔အတြက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း မ ရတဲ့ အင္မတန္ၾကီးမားေလးလံတဲ့ ဝန္ျဖစ္တာ၊ ဒူးေလာက္၊ခါးေလာက္အျမင့္ကို ေလွကားမပါပဲမတက္ႏုိ္္င္တာ၊ စတာေတြ အားလုံးက သူတို႔အတြက္ ေမြးကတည္းက အသားက်ေနတဲ့ ပုံမွန္ကိစၥေတြခ်ည္းပါ။
လူတိုင္းၾကံဳရတဲ့ သဘာဝတရားလို႔ လက္ခံထားၾကတဲ့အတြက္ စိတ္မပ်က္ၾကသလို၊ အားလည္းမငယ္ၾကပါဘူး။ ေန႔စဥ္ဘဝကို ဒီလိုပဲ ျဖတ္သန္းၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထုိင္ၾကတယ္။
---------------------------------------( ဆုံးခါနီး )------------------------------------
တစ္ေန႔မွာေပါ့.....................
အဲဒီတစ္ေန႔မွာ ျပင္ပကမာၻကလူတစ္ေယာက္ သူတို႔ကြ်န္းေလးကို ေရာက္လာတယ္။ စေတြ႔တာက တံငါသည္တစ္ေယာက္ပါ။ ေသာင္စပ္မွာ ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ လူစိမ္းကို တံငါသည္က စေတြ႔တာပါ။ အကူအညီေတြေခၚၿပီး ဝုိင္းခ်ီမလို႔ ကမ္းေျခနားက တဲေလးတစ္တဲထဲကို ေရာက္လာၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ေန႔တစ္ဝက္က်ိဳးသြားၿပီ။ နားလုိက္၊ စားလိုက္နဲ႔ သူတို႔ထုံးစံ ေႏွးေႏွးေကြးေကြး ပင္ပင္ပန္းပန္း သယ္ခဲ့မွ ေန႔တစ္ဝက္အတြင္းမွာ တဲေလးထဲကို ေရာက္ႏုိင္ခဲ့တာ။
လူစိမ္းဟာ သာမာန္ထက္ခံႏုိင္ရည္ရွိပုံရပါတယ္။ ေန႔တစ္ဝက္ေမ့ေမ်ာၿပီး အစာမစားရတာေတာင္မွ သူတို႔ေတြျပဳစုကုသေပးလိုက္တဲ့အခါမွာ သတိျပန္လည္လာပါေသးတယ္။ ႏုိးလာတာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္လူစိမ္းဟာ အစားအေသာက္ေတြကို အားရပါးရစားေသာက္ၿပီး ျပန္လည္အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေလေရာ။
အလုပ္ရွဳပ္ေနတာက ကြ်န္းသားေတြပါ။ ဒီလူစိမ္း ဘယ္ကေရာက္လာလဲဆိုတာဘယ္လုိမွ ေတြးလုိ႔မရဘဲ ပေဟဠိျဖစ္ေနၾကတာကိုး။ ပင္လယ္ျပင္ဆိုတာက သူတို႔အတြက္အင္မတန္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ေနရာပါ။ လွိဳင္းတစ္ခ်က္ပုတ္လိုက္ယုံနဲ႔ အသက္ဆိုတာ ဘယ္နားကမွန္းမသိထြက္သြားႏုိင္တယ္ေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီလိုပင္လယ္ျပင္ကတစ္ဆင့္ေတာ့ ဒီလူစိမ္းေရာက္လာတာ လုံးဝမျဖစ္ေလာက္ဖူးလို႔ သူတို႔ေတြးၾကတယ္။
လူစိမ္းကိုပဲေမးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၾကတယ္။
သေဘၤာပ်က္လို႔ပင္လယ္ထဲေမ်ာလာခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ လူစိမ္းရဲ ႔စကားက သူတို႔အတြက္ရယ္ဖြယ္ရာျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုပင္လယ္ျပင္မွာ ဘယ္လူသားက အသက္ရွင္ႏုိင္မွာလဲ။ လူစိမ္းကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့လဲ အရြယ္အစား၊ အသားအေရ၊ ခႏၶာကိုယ္တည္ေဆာက္ပုံ အားလုံးကသူတို႔နဲ႔ ဘာကြာျခားလုိ႔လဲ။ကေယာင္ ကတမ္းေျပာတယ္လုိ႔ပဲ ယူဆၾကၿပီး လူစိမ္းကိုဆက္လက္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ မယုုံႏုိင္ဖြယ္ရာပါပဲ၊ လူစိမ္းဟာ ပုံမွန္ျဖစ္ရမယ့္ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွမဟုတ္ပဲ ရက္ပိုင္းအတြင္းထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္လာတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ လူစိမ္းဟာ တစ္စ တစ္စ က်န္းမာလာပါေတာ့တယ္။
----------------------------------------( အဆုံးရဲ ႔ေရွ ႔ )-----------------------------------------
ကြ်န္းတစ္ကြ်န္းလုံးက လူေတြက လူစိမ္းကို လူထဲကလူ လို႔ ေခၚၾကတယ္။ လူအခ်င္းခ်င္းေတာင္မွ သူက အင္မတန္ လွ်င္ျမန္ၿပီး၊ ခြန္အားဗလၾကီးမားလြန္းလို႔ပါ။
သူတို႔ေတြ တစ္ေနကုန္ၾကာေအာင္ သြားရတဲ့ခရီးမ်ိဳးကို လူစိမ္းက တစ္ေန႔တည္း ၁၀ ေခါက္ေလာက္ အသြားအျပန္ သြားႏုိင္တယ္။ ျမန္လုိက္တာလည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ သူတို႔ထက္ အဆမတန္ကို လွ်င္ျမန္တာ။ ခြန္အားဗလၾကီးခ်က္ကလည္း အံ႔ၾသစရာ၊ လက္သီးဆုပ္မက၊ လူေခါင္းေလာက္ရွိတဲ့ ေက်ာက္တုံးေတြကိုေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆးမၿပီး အင္မတန္ေဝးတဲ့ေနရာေတြကိုေရာက္ေအာင္ ပစ္ႏုိင္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ တစ္ေယာက္တည္းထမ္းသြားႏုိင္တဲ့အထိ ရင္သပ္ရွဳေမာဖြယ္ရာ သန္မာပါတယ္။
အျမင့္ေတြကိုလဲ အံ႔မခန္းခုန္ပ်ံႏုိင္တယ္။ ခါးေလာက္ျမင့္တဲ့ အျမင့္ေတြကို ခုန္ခုန္တက္သြားတာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ။ ဒူးေလာက္အျမင့္ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ေျပးရင္းလႊားရင္း လႊားခနဲ လႊားခနဲ ခုန္သြားလိုက္တာ ကြ်န္းသားေတြမ်က္လုုံးကို ျပဴးေရာ။
ခံႏုိင္ရည္ရွိခ်က္ကလဲ ေျပာလို႔မယုံႏုိင္စရာပဲ။ လူတစ္ရပ္ေလာက္အျမင့္ကေန မက်ိဳးမပဲ့ပဲခုန္ခ်ႏုိင္တယ္။ အရွိန္နဲ႔ေျပးရင္းေခ်ာ္လဲတာေတာင္ မေသဘူး။ ပြန္းယုံ ပဲ့ယုံေလာက္နဲ႔ၿပီးသြားတယ္။တစ္ေန႔ကို ၂ နပ္ေလာက္စားယုံနဲ႔လဲ အသက္ရွင္ေနႏုိင္တယ္။ အံ႔ၾသစရာေတြကေတာ့ေျပာမကုန္ႏုိင္ဖြယ္ရာပါပဲ။
တစ္ကြ်န္းလုံးကလူေတြအတြက္ေတာ့ လူထဲကလူ ဟာ အင္မတန္စြမ္းတဲ့သူတစ္ေယာက္ေပ့ါ။
တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူထဲကလူ ရဲ ႔ေျပာစကားေတြအရ ကြ်န္းသားေတြဟာပုံမွန္မဟုတ္တဲ့ သနားစရာလူေတြလုိ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိလာၾကရတယ္။ အျပင္ေလာကမွာရွိတဲ့ လူပုံမွန္တုိင္းဟာ လူထဲကလူ ေလာက္ေတာ့ လုပ္ႏုိင္ၾကတာခ်ည္းပဲတဲ့။
ကြ်န္းသားေတြ မေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ က်ိန္စာကေနလြတ္ေျမာက္ခ်င္လာၾကတယ္။
ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ သူတို႔လဲ က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့၊ ဒုကၡေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ဘဝက လြတ္ေျမာက္ဖို႔နည္းလမ္းရွာေဖြရေတာ့မယ္။
က်ိန္စာသင့္ၿပီး အားနည္းတဲ့၊ ထိခုိက္လြယ္တဲ့၊ ေပ်ာ့ညံ႔တဲ့၊ ဒုကၡပင္လယ္ေတြေဝေနတဲ့ ဘဝကေန လူ႔ထက္လူ လိုသန္စြမ္းၾကံ ႔ခိုင္တဲ့၊ ဒုကၡေတြနည္းပါးတဲ့ လူစြမ္းေကာင္းဘဝကိုရေအာင္၊ က်ိန္စာကေနလြတ္ေျမာက္တဲ့သူေတြျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ...........................................။
------------------------------------------( အဆုံး )---------------------------------------
လူထဲကလူ ကေရာတကယ္ပဲ က်ိန္စာကင္းတဲ့လူသားတစ္ဦးပဲလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းကိုေမးဖုိ႔ေတာ့ ကြ်န္းသားေတြေရာ၊ လူထဲကလူ ကိုယ္တိုင္ေရာ ဘယ္သူမွမေတြးမိၾကပါဘူး။ လူထဲကလူ ကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ သူ႔ဘဝကိုသူ ဒုကၡကင္းမဲ့တယ္အထင္နဲ႔ ေက်နပ္အားရၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္လ်က္ေပါ့။ ။
ကြ်န္းငယ္ေလး တစ္ကြ်န္းေပၚမွာ...
က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့သူေတြ ေနထုိင္ၾကတယ္။
သူတို႔ေတြမွာျပင္ပကမာၻနဲ႔ အဆက္အသြယ္မရွိသလို ျပင္ပကမာၻရွိတယ္ဆိုတာလဲမသိဘူး။
ျပင္ပကမာၻကလူေတြဟာ သူတုိ႔လိုက်ိန္စာမိေနတဲ့သူေတြမဟုတ္ဘူးဆိုတာလဲမသိဘူး။
ေနာက္ထပ္ သူတို႔မသိတာက...
က်ိန္စာမိေနတဲ့သူတို႔ရဲ ႔အျဖစ္၊
ဘာေၾကာင့္က်ိန္စာမိေနရတဲ့အေၾကာင္း၊
က်ိန္စာကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္လုပ္ဖို႔နည္းလမ္း။
အဲဒီသုံးခုကို မသိတာကလြဲလို႔ သူတို႔ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတယ္။
သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ က်ိန္စာမိေနမွန္းမသိလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတယ္။
--------------------------------------( အလယ္)----------------------------------------------------
က်ိန္စာေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ အလြန္ခြန္အားနည္းပါးၾကတယ္။ ပုံမွန္ ပိန္ပိန္ပါးပါးလူတစ္ေယာက္ကို ေျမေပၚကၾကြေအာင္ မ ခ်ီဖို႔ အသန္မာဆုံးလူ ၁၀ ေယာက္အနည္းဆုံးလိုတယ္။ အိပ္ယာေတြကိုၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပဲ ခ်ထားေလ့ရွိၾကတယ္။ သူတို႔အျမင့္ဆုံးၾကြႏုိင္၊ ခုန္ႏုိင္တဲ့အျမင့္က ေလွကားတစ္ထစ္စာပဲရွိလို႔။ ခါးေလာက္ျမင့္တဲ့ အိပ္ယာ၊ခုတင္ဆို ေလွကားထစ္ေလး ေလးခုေလာက္ေတာ့ပါမွ တက္ႏုိင္တယ္။ ခြန္အားနည္းပါးၾကတဲ့သူေတြကိုး။
သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါတယ္။
က်ိန္စာအေၾကာင္းမသိေတာ့ ဒါပုံမွန္ျဖစ္စဥ္ပဲလို႔ ယုံၾကည္ထားၾကတယ္ေလ။
က်ိန္စာေၾကာင့္ သူတို႔ဟာကိုယ္ခံစြမ္းအားနည္းပါးၾကတယ္။ ေလွကားထစ္ေလး တစ္ထစ္ေပၚကျပဳတ္က်ရင္ေတာင္ သူတို႔မွာက်ိဳးရ၊ ပဲ့ရတယ္။ ေခ်ာ္လဲယုံနဲ႔ အသက္ထြက္သြားတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး။ ဒါေၾကာင့္သူတို႔အားလုံးဟာ အင္မတန္ေႏွးေကြးစြာ၊ ျဖည္းညင္းစြာ လွဳပ္ရွားသြားလာရတယ္။ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ပုံမွန္ပဲေပါ့။
က်ိန္စာေၾကာင့္သူတို႔မွာ အင္အားရွိဖို႔ တစ္ရက္ကို ၁၂ ခါေလာက္အစာစားရတယ္။ တစ္ရက္ကို တစ္ခါေလာက္ပဲ စားရရင္ အဲဒီလူဟာ အားျပတ္ၿပီးေသေတာ့တာပဲ။ ရွားရွားပါးပါး ျဖစ္ရပ္တစ္ခုေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ခါးေလာက္နက္တဲ့ ေခ်ာက္တစ္ခုထဲကို ျပဳတ္က်သြားတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၊ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေျခေထာက္တစ္ဖက္က်ိဳးသြားၿပီး ကယ္ဆယ္မဲ့သူေတြအလာကိုေစာင့္တာ ေန႔တစ္ဝက္ၾကာတယ္။ ေန႔တစ္ဝက္အစာ မစားပဲေနတာေတာင္ ကယ္တဲ့သူေတြေရာက္လာေတာ့ အသက္ရွင္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္အသက္ျပင္းတဲ့ေကာင္ေလးပဲလို႔ အားလုံးက အသိအမွတ္ျပဳၾကတယ္။
သူတို႔ဟာ ဘယ္ေလာက္ေႏွးေကြး၊ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ့ညံ႔လဲဆို လူႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္ရင္ေတာင္ေျဖးေျဖးခ်င္း၊ ဖြဖြေလးထိုးၾကတယ္။ ဒါေတာင္ေႏွးေကြးလြန္းသူအခ်င္းခ်င္းျဖစ္လုိ႔ လြတ္ေအာင္မေရွာင္ႏုိင္ပဲ လက္သီးဖြဖြထိသြားရင္ ညိဳမဲရ၊ ကြဲျပဲရ၊ ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ရ ျဖစ္ေသးတယ္။
လူေတြပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ေမြးထားတဲ့ တိရစာၦန္ေတြ၊ အိမ္ေမြး ေခြး၊ေၾကာင္ေတြ၊ သက္ရွိေတြအားလုံး ေႏွးေကြး၊ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း၊ ႏူးည့ံၾကတယ္။ လူေတြနဲ႔ အခ်ိဳးညီညီပဲေပါ့။
က်ိန္စာေၾကာင့္ သူတိ႔ုေတြဟာ အလြန္ခြန္အားနည္း၊ အလြန္ထိခုိက္လြယ္၊ အလြန္စြမ္းေဆာင္ရည္ နိမ့္က်တာကလဲြလို႔ တစ္ျခားအျပင္က က်ိ္န္စာမမိတဲ့လူေတြနဲ႔ အက်င့္စရုိက္ေတြ၊ ေနထိုင္စားေသာက္ပုံေတြ၊ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ပုံေတြ အစစအရာရာ အားလုံးတူၾကတယ္။ သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ဘဝဟာပုံမွန္ဘဝပဲလို႔ သိထားတာကိုး။
လူတစ္ေယာက္ေခ်ာ္လဲရင္ ေသသြားႏုိင္တာ၊ ေန႔ဝက္ေလာက္အစာမစားရရင္ အသက္ရွင္ဖို႔ခဲယဥ္းတာ၊ ေျပးဖို႔ေနေနသာသာ ျမန္ျမန္ေတာင္လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ၾကတာ၊ လက္သီးဆုပ္ေလာက္ေက်ာက္တုံးေလးတစ္တုံးက သူတို႔အတြက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း မ ရတဲ့ အင္မတန္ၾကီးမားေလးလံတဲ့ ဝန္ျဖစ္တာ၊ ဒူးေလာက္၊ခါးေလာက္အျမင့္ကို ေလွကားမပါပဲမတက္ႏုိ္္င္တာ၊ စတာေတြ အားလုံးက သူတို႔အတြက္ ေမြးကတည္းက အသားက်ေနတဲ့ ပုံမွန္ကိစၥေတြခ်ည္းပါ။
လူတိုင္းၾကံဳရတဲ့ သဘာဝတရားလို႔ လက္ခံထားၾကတဲ့အတြက္ စိတ္မပ်က္ၾကသလို၊ အားလည္းမငယ္ၾကပါဘူး။ ေန႔စဥ္ဘဝကို ဒီလိုပဲ ျဖတ္သန္းၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထုိင္ၾကတယ္။
---------------------------------------( ဆုံးခါနီး )------------------------------------
တစ္ေန႔မွာေပါ့.....................
အဲဒီတစ္ေန႔မွာ ျပင္ပကမာၻကလူတစ္ေယာက္ သူတို႔ကြ်န္းေလးကို ေရာက္လာတယ္။ စေတြ႔တာက တံငါသည္တစ္ေယာက္ပါ။ ေသာင္စပ္မွာ ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ လူစိမ္းကို တံငါသည္က စေတြ႔တာပါ။ အကူအညီေတြေခၚၿပီး ဝုိင္းခ်ီမလို႔ ကမ္းေျခနားက တဲေလးတစ္တဲထဲကို ေရာက္လာၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ေန႔တစ္ဝက္က်ိဳးသြားၿပီ။ နားလုိက္၊ စားလိုက္နဲ႔ သူတို႔ထုံးစံ ေႏွးေႏွးေကြးေကြး ပင္ပင္ပန္းပန္း သယ္ခဲ့မွ ေန႔တစ္ဝက္အတြင္းမွာ တဲေလးထဲကို ေရာက္ႏုိင္ခဲ့တာ။
လူစိမ္းဟာ သာမာန္ထက္ခံႏုိင္ရည္ရွိပုံရပါတယ္။ ေန႔တစ္ဝက္ေမ့ေမ်ာၿပီး အစာမစားရတာေတာင္မွ သူတို႔ေတြျပဳစုကုသေပးလိုက္တဲ့အခါမွာ သတိျပန္လည္လာပါေသးတယ္။ ႏုိးလာတာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္လူစိမ္းဟာ အစားအေသာက္ေတြကို အားရပါးရစားေသာက္ၿပီး ျပန္လည္အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေလေရာ။
အလုပ္ရွဳပ္ေနတာက ကြ်န္းသားေတြပါ။ ဒီလူစိမ္း ဘယ္ကေရာက္လာလဲဆိုတာဘယ္လုိမွ ေတြးလုိ႔မရဘဲ ပေဟဠိျဖစ္ေနၾကတာကိုး။ ပင္လယ္ျပင္ဆိုတာက သူတို႔အတြက္အင္မတန္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ေနရာပါ။ လွိဳင္းတစ္ခ်က္ပုတ္လိုက္ယုံနဲ႔ အသက္ဆိုတာ ဘယ္နားကမွန္းမသိထြက္သြားႏုိင္တယ္ေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီလိုပင္လယ္ျပင္ကတစ္ဆင့္ေတာ့ ဒီလူစိမ္းေရာက္လာတာ လုံးဝမျဖစ္ေလာက္ဖူးလို႔ သူတို႔ေတြးၾကတယ္။
လူစိမ္းကိုပဲေမးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၾကတယ္။
သေဘၤာပ်က္လို႔ပင္လယ္ထဲေမ်ာလာခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ လူစိမ္းရဲ ႔စကားက သူတို႔အတြက္ရယ္ဖြယ္ရာျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုပင္လယ္ျပင္မွာ ဘယ္လူသားက အသက္ရွင္ႏုိင္မွာလဲ။ လူစိမ္းကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့လဲ အရြယ္အစား၊ အသားအေရ၊ ခႏၶာကိုယ္တည္ေဆာက္ပုံ အားလုံးကသူတို႔နဲ႔ ဘာကြာျခားလုိ႔လဲ။ကေယာင္ ကတမ္းေျပာတယ္လုိ႔ပဲ ယူဆၾကၿပီး လူစိမ္းကိုဆက္လက္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ မယုုံႏုိင္ဖြယ္ရာပါပဲ၊ လူစိမ္းဟာ ပုံမွန္ျဖစ္ရမယ့္ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွမဟုတ္ပဲ ရက္ပိုင္းအတြင္းထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္လာတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ လူစိမ္းဟာ တစ္စ တစ္စ က်န္းမာလာပါေတာ့တယ္။
----------------------------------------( အဆုံးရဲ ႔ေရွ ႔ )-----------------------------------------
ကြ်န္းတစ္ကြ်န္းလုံးက လူေတြက လူစိမ္းကို လူထဲကလူ လို႔ ေခၚၾကတယ္။ လူအခ်င္းခ်င္းေတာင္မွ သူက အင္မတန္ လွ်င္ျမန္ၿပီး၊ ခြန္အားဗလၾကီးမားလြန္းလို႔ပါ။
သူတို႔ေတြ တစ္ေနကုန္ၾကာေအာင္ သြားရတဲ့ခရီးမ်ိဳးကို လူစိမ္းက တစ္ေန႔တည္း ၁၀ ေခါက္ေလာက္ အသြားအျပန္ သြားႏုိင္တယ္။ ျမန္လုိက္တာလည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ သူတို႔ထက္ အဆမတန္ကို လွ်င္ျမန္တာ။ ခြန္အားဗလၾကီးခ်က္ကလည္း အံ႔ၾသစရာ၊ လက္သီးဆုပ္မက၊ လူေခါင္းေလာက္ရွိတဲ့ ေက်ာက္တုံးေတြကိုေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆးမၿပီး အင္မတန္ေဝးတဲ့ေနရာေတြကိုေရာက္ေအာင္ ပစ္ႏုိင္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ တစ္ေယာက္တည္းထမ္းသြားႏုိင္တဲ့အထိ ရင္သပ္ရွဳေမာဖြယ္ရာ သန္မာပါတယ္။
အျမင့္ေတြကိုလဲ အံ႔မခန္းခုန္ပ်ံႏုိင္တယ္။ ခါးေလာက္ျမင့္တဲ့ အျမင့္ေတြကို ခုန္ခုန္တက္သြားတာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ။ ဒူးေလာက္အျမင့္ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ေျပးရင္းလႊားရင္း လႊားခနဲ လႊားခနဲ ခုန္သြားလိုက္တာ ကြ်န္းသားေတြမ်က္လုုံးကို ျပဴးေရာ။
ခံႏုိင္ရည္ရွိခ်က္ကလဲ ေျပာလို႔မယုံႏုိင္စရာပဲ။ လူတစ္ရပ္ေလာက္အျမင့္ကေန မက်ိဳးမပဲ့ပဲခုန္ခ်ႏုိင္တယ္။ အရွိန္နဲ႔ေျပးရင္းေခ်ာ္လဲတာေတာင္ မေသဘူး။ ပြန္းယုံ ပဲ့ယုံေလာက္နဲ႔ၿပီးသြားတယ္။တစ္ေန႔ကို ၂ နပ္ေလာက္စားယုံနဲ႔လဲ အသက္ရွင္ေနႏုိင္တယ္။ အံ႔ၾသစရာေတြကေတာ့ေျပာမကုန္ႏုိင္ဖြယ္ရာပါပဲ။
တစ္ကြ်န္းလုံးကလူေတြအတြက္ေတာ့ လူထဲကလူ ဟာ အင္မတန္စြမ္းတဲ့သူတစ္ေယာက္ေပ့ါ။
တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူထဲကလူ ရဲ ႔ေျပာစကားေတြအရ ကြ်န္းသားေတြဟာပုံမွန္မဟုတ္တဲ့ သနားစရာလူေတြလုိ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိလာၾကရတယ္။ အျပင္ေလာကမွာရွိတဲ့ လူပုံမွန္တုိင္းဟာ လူထဲကလူ ေလာက္ေတာ့ လုပ္ႏုိင္ၾကတာခ်ည္းပဲတဲ့။
ကြ်န္းသားေတြ မေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ က်ိန္စာကေနလြတ္ေျမာက္ခ်င္လာၾကတယ္။
ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ သူတို႔လဲ က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့၊ ဒုကၡေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ဘဝက လြတ္ေျမာက္ဖို႔နည္းလမ္းရွာေဖြရေတာ့မယ္။
က်ိန္စာသင့္ၿပီး အားနည္းတဲ့၊ ထိခုိက္လြယ္တဲ့၊ ေပ်ာ့ညံ႔တဲ့၊ ဒုကၡပင္လယ္ေတြေဝေနတဲ့ ဘဝကေန လူ႔ထက္လူ လိုသန္စြမ္းၾကံ ႔ခိုင္တဲ့၊ ဒုကၡေတြနည္းပါးတဲ့ လူစြမ္းေကာင္းဘဝကိုရေအာင္၊ က်ိန္စာကေနလြတ္ေျမာက္တဲ့သူေတြျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ...........................................။
------------------------------------------( အဆုံး )---------------------------------------
လူထဲကလူ ကေရာတကယ္ပဲ က်ိန္စာကင္းတဲ့လူသားတစ္ဦးပဲလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းကိုေမးဖုိ႔ေတာ့ ကြ်န္းသားေတြေရာ၊ လူထဲကလူ ကိုယ္တိုင္ေရာ ဘယ္သူမွမေတြးမိၾကပါဘူး။ လူထဲကလူ ကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ သူ႔ဘဝကိုသူ ဒုကၡကင္းမဲ့တယ္အထင္နဲ႔ ေက်နပ္အားရၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္လ်က္ေပါ့။ ။
No comments:
Post a Comment