ခပ္ေႏြးေႏြးေရေပါက္ေတြအဆက္မျပတ္က်ေနတဲ့ေရပန္းေအာက္မွာ ေခါင္းလွ်ိဳဝင္လိုက္ရင္း ေရမခ်ိဳးျဖစ္တာေတာင္
ဘယ္ႏွစ္ရက္ရွိေနၿပီလဲလို႔ ေတြးေနမိတယ္။ သုံးရက္လား၊ ေလးရက္လား၊ မကဘူးထင္တယ္။ ေအးတာကို
အေၾကာင္းျပၿပီး ေရမခ်ိဳးျဖစ္တာေတာင္ၾကာေပါ့။ ငယ္ငယ္တံုးက အင္မတန္ပူတဲ့ေဒသ၊ အင္မတန္ပူတဲ့ရာသီမွာေတာင္
ေရခ်ိဳးဖို႔အေရး တစ္အိမ္လုံးဝုိင္းဖမ္းၾကရတာကို သတိရေတာ့ ျပဳံးမိတယ္။ ေမေမကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း
“ငါ့သားေရခ်ိဳးပ်င္းတာနဲ႔၊ ရာသီဥတုကေအးတာနဲ႔ကေတာ့ အကုိက္ပဲ” လို႔ေျပာမွာေသခ်ာတယ္။
အခန္းထဲမွာ အပူေပးစက္ဖြင့္ထားလို႔ေႏြးေနေပမယ့္ အျပင္မွာေအးလိမ့္မယ္။ အပူထိန္းေပးတဲ့ အသားကပ္အကၤ်ီလက္ရွည္၊ အဲဒီေပၚကဆြယ္တာ၊ ေနာက္ ေခါင္းစြပ္ပါတဲ့ အေႏြးထည္အကၤ်ီတစ္ထည္ကိုပါဝတ္၊ လည္ပင္းထိဇစ္ကိုဆဲြေစ့လိုက္ၿပီး အျပင္ကိုထြက္လာခဲ့တယ္။ ျဖင္းခနဲတုိက္လိုက္တဲ့ေလေအးေအးေၾကာင့္ စိမ့္ခနဲေတာ့ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီျမိဳ ႔က ေဆာင္းတြင္းမွာ အေအးဓါတ္ပိုတာအျပင္ ဒီလုိေလေအးေအးေတြေၾကာင့္ ပိုၿပီးခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္တာ။ ရွဳပ္ပါတယ္…ေခါင္းစြပ္ကိုပါ စြပ္ကြာ။
အခန္းထဲမွာ အပူေပးစက္ဖြင့္ထားလို႔ေႏြးေနေပမယ့္ အျပင္မွာေအးလိမ့္မယ္။ အပူထိန္းေပးတဲ့ အသားကပ္အကၤ်ီလက္ရွည္၊ အဲဒီေပၚကဆြယ္တာ၊ ေနာက္ ေခါင္းစြပ္ပါတဲ့ အေႏြးထည္အကၤ်ီတစ္ထည္ကိုပါဝတ္၊ လည္ပင္းထိဇစ္ကိုဆဲြေစ့လိုက္ၿပီး အျပင္ကိုထြက္လာခဲ့တယ္။ ျဖင္းခနဲတုိက္လိုက္တဲ့ေလေအးေအးေၾကာင့္ စိမ့္ခနဲေတာ့ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီျမိဳ ႔က ေဆာင္းတြင္းမွာ အေအးဓါတ္ပိုတာအျပင္ ဒီလုိေလေအးေအးေတြေၾကာင့္ ပိုၿပီးခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္တာ။ ရွဳပ္ပါတယ္…ေခါင္းစြပ္ကိုပါ စြပ္ကြာ။
လက္ႏွစ္ဖက္ကို အကၤ်ီအိတ္ထဲထည့္ၿပီး
ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ေနတုံး လမ္းအေကြ႔ေလးမွာ ေၾကာင္ျဖဴျဖဴဝဝတစ္ေကာင္ျဖတ္ေျပးသြားတာ ေတြ႔လိုက္တယ္။
ဒီငနဲနဲ႔ေနာက္ေန႔မွ ေဘာ္ဒါလုပ္ရမယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာေတးထားလိုက္ၿပီး ေလွ်ာက္လက္စေျခလွမ္းကို
ခပ္သြက္သြက္ဆက္ေလွ်ာက္၊ လမ္းမၾကီးေဘးေရာက္ေတာ့ ဟုိေငး၊ ဒီေငးနဲ႔ ပလက္ေဖာင္းေပၚကေန ဆက္ေလွ်ာက္။
ေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ့ အရုိးျပိဳင္းျပိဳင္းက်ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြက ပလက္ေဖာင္းတစ္လွ်ာက္မွာ
အစီအရီနဲ႔။ ဒီေလာက္ ကားတစ္စီးေမာင္းစာမကက်ယ္တဲ့
ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ၄ေယာက္ရင္ေပါင္တန္းၿပီး လမ္းပိတ္ေလွ်ာက္တဲ့သူေတြကလဲရွိေသး။ တစ္ဆိတ္ေလာက္လုိ႔
ေျပာတာကိုလဲမၾကား၊ စကားေတြတစ္ေဖာင္ေဖာင္ေျပာလို႔ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ အူျမဴးေနၾကေသး။
ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ေနာက္တစ္ေခါက္ တစ္ဆိတ္ေလာက္မွပဲ ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႔ စိတ္မရွိပါနဲ႔ေျပာၿပီး
လမ္းဖယ္ေပး။ မဆိုးပါဘူး။ ျပန္ၿပံဳးျပၿပီး သူတို႔ကိုေက်ာ္တက္ အရိွန္နဲ႔ဆက္ေလွ်ာက္ ဒီေန႔
ဘာခ်က္စားရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနမိတယ္။
အရင္ရက္ေတြက စာေတြပိၿပီးျဖစ္သလိုစားေနခဲ့တာ။ ခုေတာ့ ျပႆနာထုပ္ေတြကို တစ္ထုပ္ၿပီးတစ္ထုပ္ရွင္းထုတ္လိုက္တာေတာ္ေတာ္ေပါ့ပါးသြားေပါ့။ ေနာက္ဆုံးက်န္တဲ့ ဒီ လက္ေတြ႔ခန္းအစီရင္ခံစာကုိ တင္ၿပီးရင္ ခ်က္လို႔ရၿပီ။ ဘာခ်က္ရင္ေကာင္းမလဲ။ ဝယ္ထားတဲ့ ၾကက္သားေတြေတာ့ရွိေသးတယ္။ ၾကက္သားတစ္မ်ိဳးထဲ ခ်က္မယ္ဆိုလဲပ်င္းစရာပဲ။ ၾကက္သားနဲ႔ အာလူးဆိုေကာင္းမလား။ အိုးထဲကို ဆီနည္းနည္းထည့္ ဆီေလးပူခ်င္လာတာနဲ႔ ၾကက္သြန္နီပါးပါးလွီးထည့္ ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴပါထည့္၊ ၂ မိနစ္ ၃ မိနစ္ေလာက္ႏွပ္ထား။ၿပီးရင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတစ္လုံးေလာက္ လွီးထည့္၊ ငပိပါ တစ္ဇြန္းေလာက္ပစ္ထည့္ၿပီး ေရနည္းနည္းေလာင္းလို႔ ေမႊေပးလုိက္မယ္။ ဟုတ္တယ္.. တရုတ္တန္းက ဝယ္လာတဲ့ ဗီယက္နမ္ပုဇြန္ငပိပုလင္းေလး စမ္းၾကည့္ရမယ္။ အားမရေသးရင္ ခေနာ ၾကက္သားမွဳန္႔တစ္တုံးပါ ေျခၿပီးထည့္လိုက္ဦး။ ၿပီးေတာ့မွ ဆႏြင္းနဲ႔ဆားနဲ႔ ေသခ်ာနယ္ထားတဲ့၊ ေရစင္စင္ေဆးထားတဲ့ၾကက္သားတုံးေလးေတြကိုအိုးထဲထည့္ေမႊေရနည္းနညး္ထပ္ေလာင္းထည့္ၿပီး အဖုံးပိတ္၊ အခ်ိန္ေပးထားလုိက္မယ္။ ႏူးပါေစ ၾကက္သားေတြ။ ၾကက္သားနဲ႔ တစ္ျခားအဆာပလာေတြ အိုးထဲမွာလုံးေနၾကတုံး အားလူးထည့္ရမယ္။ အာလူး….ဟင္ အာလူးမရွိဘူးပဲ။ ကိစၥမရွိဘူး၊ ေက်ာင္းကအျပန္မွဝင္ဝယ္လိုက္မယ္။
“ပီးေပၚ၊ ပီးေပၚ”….. အို..အေရးထဲဒီဥၾသသံစူးစူးက တစ္မ်ိဳး။ လူူနာတင္ကား၊ ဒါမွမဟုတ္ရဲကားပဲေပါ့။ ၾကည့္မေနေတာ့ပါဘူး။ အာလူးကိုပဲ ဘယ္လုိလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲစဥ္းစားလုိက္ဦးမယ္။ စဥ္းစားဆုိမွ ေကာင္းကင္ၾကီးကလဲတယ္ျပာပါလား။ တိမ္ေတြကလဲ လွကလွနဲ႔။ အမယ္ေလယာဥ္ပ်ံေတာင္ပ်ံေနလုိက္ေသး။ အင္း…......ဒီေတာ့ အာလူးကို ခပ္ေသးေသးေလးေတြပဲဝယ္ၿပီး ေရေဆး အခံြမခြာပဲႏွစ္ျခမ္းျခမ္းပစ္ရမယ္။ အခ်ိန္ကုန္လဲသက္သာ၊ အလုပ္လဲမရွဳပ္ေတာ့ဘူး။ ၾကက္သားအိုးထဲကုိေလာင္းထည့္၊ ေရကိုအားလုံးျမဳပ္ေအာင္ထပ္ခ်ိန္ထည့္၊ ပြက္ပြက္ဆူလာမွ ငံျပာရည္၊ ငရုတ္သီးမွဳန္႔၊ မဆလာ လိုသလိုထပ္ထည့္။ ၾကက္သား၊ အားလူးဟင္းေလးက မီးဖိုခန္းတစ္ခုလုံးေမႊးေနမွာေသခ်ာတယ္။ အရည္ပူပူေလးလဲေသာက္၊ ဟင္းရည္လဲဆမ္း၊ အသားလဲစား၊ အာလူးလဲပါ။ တယ္အရသာရွိတဲ့ ဟင္းေလးပဲျဖစ္မွာ။ ဟင္းခ်က္တာကလဲ ဖန္တီးမွဳတစ္ခုလို႔ သေဘာထားရင္ အႏုပညာပဲေပါ့။ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကုိယ္ကြန္႔ခ်င္တုိင္းကြန္႔ၿပီး အရသာရွိတဲ့ဟင္းတစ္ခြက္ကို ခ်က္လိုက္ရတာလဲ စိတ္ကိုေက်နပ္မွဳေပးႏုိင္တာပဲ။
ဟုိေတြး၊ ဒီေတြးနဲ႔ ေက်ာင္းကိုေတာင္ေရာက္လာေပါ့။ ဒီအေဆာက္အဦးထဲကို အရင္ဝင္ရမယ္။ အစီရင္ခံစာတင္ရဦးမယ္။စၾကံၤလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကတစ္ဆင့္အေဆာက္အဦးထဲကိုခ်ိဳးဝင္မယ္အလုပ္မွာ အဲဒီတံခါးမၾကီးထဲကထြက္လာတာကေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ေကာင္မေလးကဒီဘက္ကိုေလွ်ာက္လာတာ လမး္ကိုမၾကည့္ပဲ ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္ကို လည္ျပန္ၾကီးၾကည့္လို႔ပါလား။ေရႊေရာင္ဆံပင္ရွည္ေတြကလဲြလုိ႔ သူ႔မ်က္ႏွာလဲမျမင္ရ။ ဒီလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ကုိယ္ကျမင္ရဲ ႔သားနဲ႔ေတာ့ ဝင္အတုိက္မခံႏုိင္ဘူး။ ဆက္ေလွ်ာက္ရင္တုိက္မိေတာ့မယ္။ ဆက္မေလွ်ာက္ပဲရပ္ေနမွ။ တုိက္လုတုိက္ခင္မွပဲ မမက လမ္းကိုၾကည့္ေတာ္မူေတာ့တယ္။ ခုမွအလန္႔တၾကားနဲ႔ ေတာင္းပန္စကားကိုအေလာတၾကီး အထပ္ထပ္ဆိုလို႔။ ရပါတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး ေပါ့။ အေဆာက္အဦးထဲကိုေကြ႔ဝင္၊ ေလးထပ္ကိုဓါတ္ေလွကားနဲ႔တက္၊ ဓါတ္ေလွကားအတူစီးတဲ့ဆရာကိုႏွဳတ္ဆက္၊ အေထြေထြခန္းကိုဝင္ၿပီးေတာ့ ပါလာတဲ့ လက္ေတြ႔ခန္းအစီရင္ခံစာကို စာရြက္ခ်ဳပ္စက္နဲ႔ တစ္ခ်က္ခ်ဳပ္၊ အခန္းထဲကျပန္ထြက္၊ အခန္းဝနံရံမွာရွိတ့ဲ စာတိုက္ပုံးေတြအမ်ားၾကီးထဲက ထည့္ရမယ့္ဟာကိုေရြး၊ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာအိပ္ေရးပ်က္ေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့ အစီရင္ခံစာကို စိတ္နာနာနဲ႔ေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္ၾကည့္၊ သြားေလေရာ့လဟယ္ဆိုၿပီး စာတိုက္ပုံးထဲ ပစ္ထည့္။ တယ္အားရလွေပါ့။
စိတ္လက္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ဆုိေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ အာရုံစိုက္ရတာလဲပုိသက္သာသလိုပဲ။ အတန္းထဲကေကာင္ေတြကေတာ့ တယ္လဲ အေမးအျမန္းထူၾကတယ္။ အင္မတန္ရွင္းေနတဲ့ကိစၥေတာင္ ၾကံဖန္ၿပီးေမးခြန္းေမးတတ္တဲ့ေကာင္ေတြ။ ဆရာေတြကေတာ့ ဘာေမးေမး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ျပန္ေျဖၾကသား။ အင္း…အတန္းၿပီးလို႔ အိမ္ေရာက္ရင္ေတာ့ ေသခ်ာ စိတ္တုိင္းက်ဟင္းခ်က္ပစ္ရမယ္။ လိုတဲ့ဟာေတြဝယ္ဖို႔စဥ္းစားထား။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလဲ ဝယ္ရဦးမွာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ ဗုိက္ေတာင္နည္းနည္းဆာေနေပါ့။ အင္း…..ဟုတ္တယ္။ ဟင္းမခ်က္ခင္ ထမင္းအိုးအရင္တည္ထားရမယ္။ ဟင္းက်က္တာနဲ႔ တန္းစားယုံပဲ။ ဟိုလိုလုပ္မယ္၊ ဒီလုိလုပ္မယ္ေတြးတာနဲ႔ပဲ စိတ္ကေတာ္ေတာ္တက္ၾကြလာသား။
ေက်ာင္းကထြက္လာေတာ့ ကေလးတြန္းလွည္းတြန္းလာတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္၊ ေနာက္မွာလဲ ၂ႏွစ္သားေလာက္ခ်စ္စရာကေလးေလးတစ္ေယာက္က ယက္ကန္၊ ယက္ကန္ေလွ်ာက္ရင္းသူ႔အေမကို အမွီလုိက္ဖုိ႔ၾကိဳးစားလို႔။ ၾကည့္ေနတုံး ကေလးေလးက ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လဲက်သြားတယ္။ ကားေတြဘာေတြေတာ့ ပူစရာမလိုပါဘူး ပလက္ေဖာင္းက အက်ယ္ၾကီးပဲ။ သူ႔အေမကလဲ လွည္းတစ္ဖက္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာဆိုေတာ့ ကေလးေလးကို ဆြဲထူေပးလိုက္တယ္။ “ထထ၊ ဂရုစိုက္” လို႔ လက္ကေလးကို ကိုင္ၿပီး အသာအယာေလးဆဲြထူေပးေတာ့ ကေလးေလးက မ်က္လုံးဝုိင္းဝုိင္းေလးေတြနဲ႔ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ေလးၾကည့္ေနတယ္။ အသားေဖြးေဖြး၊ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ျပံဳးျပလိုက္ေတာ့ ဒီဘက္ၾကည့္လုိက္ သူ႔အေမကိုၾကည့္လိုက္ျဖစ္ေနရွာတယ္။ လူစိမ္းေတြကို နည္းနည္းေၾကာက္ပုံရတယ္။ သူ႔အေမက အျပံဳးနဲ႔ ေက်းဇူးတင္စကားလွမ္းေျပာေတာ့ ကူညီရတာဝမ္းသာပါတယ္လို႔ ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္လမ္းကိုဆက္ေလွ်ာက္။
ဝယ္ေနက် ကုန္ေျခာက္၊ကုန္စိမ္းအစုံေရာင္းတဲ့ အိႏၵိယဆိုင္ေလးမွာ သီးသီးေတြပါလား။ အညာမွာဆိုသီးသီးမွည့္ကို ကြန္ကရစ္ျပားေပၚေပါက္ခဲြ၊ သၾကားနဲ႔ခေလာက္ၿပီးစားရတာ။ မာလကာစိနဲ႔တူတဲ့ သီးသီးအေစ့ႏုႏုေလးေတြကိုပါ ဝါးစားရတဲ့ ခ်ိဳခ်ိဳခ်ဥ္ခ်ဥ္ သီးသီး အရသာကလွ်ာေပၚမွာျပန္ေပၚလာသလိုလို။ ဇီးသီး၊ ၾသဇာသီး၊ ပိႏၵဲသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီးေတြေရာစုံလုိ႔ပါလား။ အဲဒါေတြထားပါဦး။ ခုအေရးၾကီးတာက အာလူးနဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီးဝယ္ဖို႔။ အနာမပါတဲ့ အားလူးသီးေလးေတြ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေလးေတြေရြးၿပီးေတာ့ စီထားတဲ့ကုန္ေျခာက္ေတြကိုေလွ်ာက္ၾကည့္။ ပဲအမ်ိဳးမ်ဳိး၊ ဟင္းခတ္အေမႊးအၾကိဳင္အစုံစုံ၊ အံမယ္…ကြမ္းသီးေတြ၊ စမုံစပါးေတြေတာင္ပါေသး။ ေနပါဦး…ဟိုေကာင္တာေနာက္က နွဳတ္ခမ္းနီနီနဲ႔ အိႏၵိယသားက ကြမ္းဝါးေနတာလား၊ ကြမ္းသီးဝါးေနတာလားမသိ။ ကြမ္းရြက္ေတြေတာ့ ေရာင္းတာမေတြ႔ပါဘူး။ ထားပါေတာ့။
ဒီရာသီမွာ အထုပ္တစ္ဖက္ကိုလက္ဆဲြၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရတာကလဲ သိပ္ေတာ့မလြယ္ဘူး။ အထုပ္ဆဲြထားတဲ့လက္က ေအးေအးလာေတာ့ ေနာက္လက္တစ္ဖက္ကို အကၤ်ီအိတ္ေထာင္ထဲကထုတ္၊ လက္ေျပာင္းကိုင္၊ ေအးတဲ့လက္ကို အိတ္ေထာင္ထဲထည့္၊ ဒါေတာင္မိုးမရြာလုိ႔ေတာ္ေသး။ လက္အိတ္ယူလာမိရင္လဲေကာင္းသား။ လူေတြကေတာ့ အေႏြးထည္ထူထူထဲထဲၾကီးေတြဝတ္၊ မာဖလာေတြလည္ပင္းမွာပတ္ၿပီး လမ္းေပၚမွာ သြားလို႔ လာလို႔။ အကၤ်ီလက္ရွည္ၾကီးဝတ္ၿပီး ေဘာင္းဘီတိုေလးနဲ႔ အေျပးက်င့္လာတဲ့လူၾကီးကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပးႏုိင္ေအာင္ ေဘးကပ္ေပးလုိက္တယ္။ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔ေခြးေလးကိုဆဲြၿပီး အိမ္ေမြးတိရစာၦန္အစာေရာင္းတဲ့ဆိုင္ထဲကို ဝင္သြားေလရဲ ႔။
အခန္းကိုျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အထုပ္ေတြခ်၊ ပစၥည္းဝယ္လာတဲ့ ေငြေခ်ေျပစာေလးထိပ္မွာ ျမင္သာေအာင္ရက္စြဲေလးတပ္၊ စုစုေပါင္းက်သင့္ေငြကို ေဘာပင္နဲ႔ဝိုင္းလိုက္ၿပီး၊ ေျပစာထည့္တဲ့ဘူးကိုဖြင့္လို႔ ေအာက္ဆုံးမွာစီထည့္လိုက္တယ္။ ရၿပီ။ ခ်က္လို႔ျပဳတ္လို႔ရၿပီ။ ခ်က္မယ္၊ ဟင္းတစ္ခြက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာလွလွပပေလး အရသာရွိရွိခ်က္လုိက္မယ္။ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေကာင္းမယ္ထင္တာေလးေတြေပါင္းစပ္ၿပီး တစ္ေခါက္နဲ႔တစ္ေခါက္မတူေအာင္၊ တစ္ခါထက္တစ္ခါပိုေကာင္းေအာင္ ေသခ်ာဖန္တီးရမယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကိဳစဥ္းစားထားတဲ့အတုိင္း စိတ္တုိင္းက် ဟင္းတစ္ခြက္ျဖစ္ေအာင္ စီမံရတာလဲ ဘဝရဲ ႔အရသာတစ္ခုပဲ။
ဟင္းမခ်က္ခင္ ေတြးမိသမွ် ေရာက္တတ္ရာရာေလးေတြကို ခ်ေရးရင္ေကာင္းမလား။ ေတာ္ပါၿပီ။ မေရးေတာ့ပါဘူး။ ဟင္းတစ္ခြက္ပဲ ေကာင္းေကာင္းေလးခ်က္ၾကတာေပါ့။
အရင္ရက္ေတြက စာေတြပိၿပီးျဖစ္သလိုစားေနခဲ့တာ။ ခုေတာ့ ျပႆနာထုပ္ေတြကို တစ္ထုပ္ၿပီးတစ္ထုပ္ရွင္းထုတ္လိုက္တာေတာ္ေတာ္ေပါ့ပါးသြားေပါ့။ ေနာက္ဆုံးက်န္တဲ့ ဒီ လက္ေတြ႔ခန္းအစီရင္ခံစာကုိ တင္ၿပီးရင္ ခ်က္လို႔ရၿပီ။ ဘာခ်က္ရင္ေကာင္းမလဲ။ ဝယ္ထားတဲ့ ၾကက္သားေတြေတာ့ရွိေသးတယ္။ ၾကက္သားတစ္မ်ိဳးထဲ ခ်က္မယ္ဆိုလဲပ်င္းစရာပဲ။ ၾကက္သားနဲ႔ အာလူးဆိုေကာင္းမလား။ အိုးထဲကို ဆီနည္းနည္းထည့္ ဆီေလးပူခ်င္လာတာနဲ႔ ၾကက္သြန္နီပါးပါးလွီးထည့္ ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴပါထည့္၊ ၂ မိနစ္ ၃ မိနစ္ေလာက္ႏွပ္ထား။ၿပီးရင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးတစ္လုံးေလာက္ လွီးထည့္၊ ငပိပါ တစ္ဇြန္းေလာက္ပစ္ထည့္ၿပီး ေရနည္းနည္းေလာင္းလို႔ ေမႊေပးလုိက္မယ္။ ဟုတ္တယ္.. တရုတ္တန္းက ဝယ္လာတဲ့ ဗီယက္နမ္ပုဇြန္ငပိပုလင္းေလး စမ္းၾကည့္ရမယ္။ အားမရေသးရင္ ခေနာ ၾကက္သားမွဳန္႔တစ္တုံးပါ ေျခၿပီးထည့္လိုက္ဦး။ ၿပီးေတာ့မွ ဆႏြင္းနဲ႔ဆားနဲ႔ ေသခ်ာနယ္ထားတဲ့၊ ေရစင္စင္ေဆးထားတဲ့ၾကက္သားတုံးေလးေတြကိုအိုးထဲထည့္ေမႊေရနည္းနညး္ထပ္ေလာင္းထည့္ၿပီး အဖုံးပိတ္၊ အခ်ိန္ေပးထားလုိက္မယ္။ ႏူးပါေစ ၾကက္သားေတြ။ ၾကက္သားနဲ႔ တစ္ျခားအဆာပလာေတြ အိုးထဲမွာလုံးေနၾကတုံး အားလူးထည့္ရမယ္။ အာလူး….ဟင္ အာလူးမရွိဘူးပဲ။ ကိစၥမရွိဘူး၊ ေက်ာင္းကအျပန္မွဝင္ဝယ္လိုက္မယ္။
“ပီးေပၚ၊ ပီးေပၚ”….. အို..အေရးထဲဒီဥၾသသံစူးစူးက တစ္မ်ိဳး။ လူူနာတင္ကား၊ ဒါမွမဟုတ္ရဲကားပဲေပါ့။ ၾကည့္မေနေတာ့ပါဘူး။ အာလူးကိုပဲ ဘယ္လုိလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲစဥ္းစားလုိက္ဦးမယ္။ စဥ္းစားဆုိမွ ေကာင္းကင္ၾကီးကလဲတယ္ျပာပါလား။ တိမ္ေတြကလဲ လွကလွနဲ႔။ အမယ္ေလယာဥ္ပ်ံေတာင္ပ်ံေနလုိက္ေသး။ အင္း…......ဒီေတာ့ အာလူးကို ခပ္ေသးေသးေလးေတြပဲဝယ္ၿပီး ေရေဆး အခံြမခြာပဲႏွစ္ျခမ္းျခမ္းပစ္ရမယ္။ အခ်ိန္ကုန္လဲသက္သာ၊ အလုပ္လဲမရွဳပ္ေတာ့ဘူး။ ၾကက္သားအိုးထဲကုိေလာင္းထည့္၊ ေရကိုအားလုံးျမဳပ္ေအာင္ထပ္ခ်ိန္ထည့္၊ ပြက္ပြက္ဆူလာမွ ငံျပာရည္၊ ငရုတ္သီးမွဳန္႔၊ မဆလာ လိုသလိုထပ္ထည့္။ ၾကက္သား၊ အားလူးဟင္းေလးက မီးဖိုခန္းတစ္ခုလုံးေမႊးေနမွာေသခ်ာတယ္။ အရည္ပူပူေလးလဲေသာက္၊ ဟင္းရည္လဲဆမ္း၊ အသားလဲစား၊ အာလူးလဲပါ။ တယ္အရသာရွိတဲ့ ဟင္းေလးပဲျဖစ္မွာ။ ဟင္းခ်က္တာကလဲ ဖန္တီးမွဳတစ္ခုလို႔ သေဘာထားရင္ အႏုပညာပဲေပါ့။ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကုိယ္ကြန္႔ခ်င္တုိင္းကြန္႔ၿပီး အရသာရွိတဲ့ဟင္းတစ္ခြက္ကို ခ်က္လိုက္ရတာလဲ စိတ္ကိုေက်နပ္မွဳေပးႏုိင္တာပဲ။
ဟုိေတြး၊ ဒီေတြးနဲ႔ ေက်ာင္းကိုေတာင္ေရာက္လာေပါ့။ ဒီအေဆာက္အဦးထဲကို အရင္ဝင္ရမယ္။ အစီရင္ခံစာတင္ရဦးမယ္။စၾကံၤလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကတစ္ဆင့္အေဆာက္အဦးထဲကိုခ်ိဳးဝင္မယ္အလုပ္မွာ အဲဒီတံခါးမၾကီးထဲကထြက္လာတာကေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ေကာင္မေလးကဒီဘက္ကိုေလွ်ာက္လာတာ လမး္ကိုမၾကည့္ပဲ ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္ကို လည္ျပန္ၾကီးၾကည့္လို႔ပါလား။ေရႊေရာင္ဆံပင္ရွည္ေတြကလဲြလုိ႔ သူ႔မ်က္ႏွာလဲမျမင္ရ။ ဒီလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ကုိယ္ကျမင္ရဲ ႔သားနဲ႔ေတာ့ ဝင္အတုိက္မခံႏုိင္ဘူး။ ဆက္ေလွ်ာက္ရင္တုိက္မိေတာ့မယ္။ ဆက္မေလွ်ာက္ပဲရပ္ေနမွ။ တုိက္လုတုိက္ခင္မွပဲ မမက လမ္းကိုၾကည့္ေတာ္မူေတာ့တယ္။ ခုမွအလန္႔တၾကားနဲ႔ ေတာင္းပန္စကားကိုအေလာတၾကီး အထပ္ထပ္ဆိုလို႔။ ရပါတယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး ေပါ့။ အေဆာက္အဦးထဲကိုေကြ႔ဝင္၊ ေလးထပ္ကိုဓါတ္ေလွကားနဲ႔တက္၊ ဓါတ္ေလွကားအတူစီးတဲ့ဆရာကိုႏွဳတ္ဆက္၊ အေထြေထြခန္းကိုဝင္ၿပီးေတာ့ ပါလာတဲ့ လက္ေတြ႔ခန္းအစီရင္ခံစာကို စာရြက္ခ်ဳပ္စက္နဲ႔ တစ္ခ်က္ခ်ဳပ္၊ အခန္းထဲကျပန္ထြက္၊ အခန္းဝနံရံမွာရွိတ့ဲ စာတိုက္ပုံးေတြအမ်ားၾကီးထဲက ထည့္ရမယ့္ဟာကိုေရြး၊ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာအိပ္ေရးပ်က္ေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့ အစီရင္ခံစာကို စိတ္နာနာနဲ႔ေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္ၾကည့္၊ သြားေလေရာ့လဟယ္ဆိုၿပီး စာတိုက္ပုံးထဲ ပစ္ထည့္။ တယ္အားရလွေပါ့။
စိတ္လက္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ဆုိေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ အာရုံစိုက္ရတာလဲပုိသက္သာသလိုပဲ။ အတန္းထဲကေကာင္ေတြကေတာ့ တယ္လဲ အေမးအျမန္းထူၾကတယ္။ အင္မတန္ရွင္းေနတဲ့ကိစၥေတာင္ ၾကံဖန္ၿပီးေမးခြန္းေမးတတ္တဲ့ေကာင္ေတြ။ ဆရာေတြကေတာ့ ဘာေမးေမး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ျပန္ေျဖၾကသား။ အင္း…အတန္းၿပီးလို႔ အိမ္ေရာက္ရင္ေတာ့ ေသခ်ာ စိတ္တုိင္းက်ဟင္းခ်က္ပစ္ရမယ္။ လိုတဲ့ဟာေတြဝယ္ဖို႔စဥ္းစားထား။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလဲ ဝယ္ရဦးမွာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုႏွဳတ္ဆက္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ ဗုိက္ေတာင္နည္းနည္းဆာေနေပါ့။ အင္း…..ဟုတ္တယ္။ ဟင္းမခ်က္ခင္ ထမင္းအိုးအရင္တည္ထားရမယ္။ ဟင္းက်က္တာနဲ႔ တန္းစားယုံပဲ။ ဟိုလိုလုပ္မယ္၊ ဒီလုိလုပ္မယ္ေတြးတာနဲ႔ပဲ စိတ္ကေတာ္ေတာ္တက္ၾကြလာသား။
ေက်ာင္းကထြက္လာေတာ့ ကေလးတြန္းလွည္းတြန္းလာတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္၊ ေနာက္မွာလဲ ၂ႏွစ္သားေလာက္ခ်စ္စရာကေလးေလးတစ္ေယာက္က ယက္ကန္၊ ယက္ကန္ေလွ်ာက္ရင္းသူ႔အေမကို အမွီလုိက္ဖုိ႔ၾကိဳးစားလို႔။ ၾကည့္ေနတုံး ကေလးေလးက ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လဲက်သြားတယ္။ ကားေတြဘာေတြေတာ့ ပူစရာမလိုပါဘူး ပလက္ေဖာင္းက အက်ယ္ၾကီးပဲ။ သူ႔အေမကလဲ လွည္းတစ္ဖက္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာဆိုေတာ့ ကေလးေလးကို ဆြဲထူေပးလိုက္တယ္။ “ထထ၊ ဂရုစိုက္” လို႔ လက္ကေလးကို ကိုင္ၿပီး အသာအယာေလးဆဲြထူေပးေတာ့ ကေလးေလးက မ်က္လုံးဝုိင္းဝုိင္းေလးေတြနဲ႔ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ေလးၾကည့္ေနတယ္။ အသားေဖြးေဖြး၊ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ျပံဳးျပလိုက္ေတာ့ ဒီဘက္ၾကည့္လုိက္ သူ႔အေမကိုၾကည့္လိုက္ျဖစ္ေနရွာတယ္။ လူစိမ္းေတြကို နည္းနည္းေၾကာက္ပုံရတယ္။ သူ႔အေမက အျပံဳးနဲ႔ ေက်းဇူးတင္စကားလွမ္းေျပာေတာ့ ကူညီရတာဝမ္းသာပါတယ္လို႔ ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္လမ္းကိုဆက္ေလွ်ာက္။
ဝယ္ေနက် ကုန္ေျခာက္၊ကုန္စိမ္းအစုံေရာင္းတဲ့ အိႏၵိယဆိုင္ေလးမွာ သီးသီးေတြပါလား။ အညာမွာဆိုသီးသီးမွည့္ကို ကြန္ကရစ္ျပားေပၚေပါက္ခဲြ၊ သၾကားနဲ႔ခေလာက္ၿပီးစားရတာ။ မာလကာစိနဲ႔တူတဲ့ သီးသီးအေစ့ႏုႏုေလးေတြကိုပါ ဝါးစားရတဲ့ ခ်ိဳခ်ိဳခ်ဥ္ခ်ဥ္ သီးသီး အရသာကလွ်ာေပၚမွာျပန္ေပၚလာသလိုလို။ ဇီးသီး၊ ၾသဇာသီး၊ ပိႏၵဲသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီးေတြေရာစုံလုိ႔ပါလား။ အဲဒါေတြထားပါဦး။ ခုအေရးၾကီးတာက အာလူးနဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီးဝယ္ဖို႔။ အနာမပါတဲ့ အားလူးသီးေလးေတြ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေလးေတြေရြးၿပီးေတာ့ စီထားတဲ့ကုန္ေျခာက္ေတြကိုေလွ်ာက္ၾကည့္။ ပဲအမ်ိဳးမ်ဳိး၊ ဟင္းခတ္အေမႊးအၾကိဳင္အစုံစုံ၊ အံမယ္…ကြမ္းသီးေတြ၊ စမုံစပါးေတြေတာင္ပါေသး။ ေနပါဦး…ဟိုေကာင္တာေနာက္က နွဳတ္ခမ္းနီနီနဲ႔ အိႏၵိယသားက ကြမ္းဝါးေနတာလား၊ ကြမ္းသီးဝါးေနတာလားမသိ။ ကြမ္းရြက္ေတြေတာ့ ေရာင္းတာမေတြ႔ပါဘူး။ ထားပါေတာ့။
ဒီရာသီမွာ အထုပ္တစ္ဖက္ကိုလက္ဆဲြၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရတာကလဲ သိပ္ေတာ့မလြယ္ဘူး။ အထုပ္ဆဲြထားတဲ့လက္က ေအးေအးလာေတာ့ ေနာက္လက္တစ္ဖက္ကို အကၤ်ီအိတ္ေထာင္ထဲကထုတ္၊ လက္ေျပာင္းကိုင္၊ ေအးတဲ့လက္ကို အိတ္ေထာင္ထဲထည့္၊ ဒါေတာင္မိုးမရြာလုိ႔ေတာ္ေသး။ လက္အိတ္ယူလာမိရင္လဲေကာင္းသား။ လူေတြကေတာ့ အေႏြးထည္ထူထူထဲထဲၾကီးေတြဝတ္၊ မာဖလာေတြလည္ပင္းမွာပတ္ၿပီး လမ္းေပၚမွာ သြားလို႔ လာလို႔။ အကၤ်ီလက္ရွည္ၾကီးဝတ္ၿပီး ေဘာင္းဘီတိုေလးနဲ႔ အေျပးက်င့္လာတဲ့လူၾကီးကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပးႏုိင္ေအာင္ ေဘးကပ္ေပးလုိက္တယ္။ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔ေခြးေလးကိုဆဲြၿပီး အိမ္ေမြးတိရစာၦန္အစာေရာင္းတဲ့ဆိုင္ထဲကို ဝင္သြားေလရဲ ႔။
အခန္းကိုျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အထုပ္ေတြခ်၊ ပစၥည္းဝယ္လာတဲ့ ေငြေခ်ေျပစာေလးထိပ္မွာ ျမင္သာေအာင္ရက္စြဲေလးတပ္၊ စုစုေပါင္းက်သင့္ေငြကို ေဘာပင္နဲ႔ဝိုင္းလိုက္ၿပီး၊ ေျပစာထည့္တဲ့ဘူးကိုဖြင့္လို႔ ေအာက္ဆုံးမွာစီထည့္လိုက္တယ္။ ရၿပီ။ ခ်က္လို႔ျပဳတ္လို႔ရၿပီ။ ခ်က္မယ္၊ ဟင္းတစ္ခြက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာလွလွပပေလး အရသာရွိရွိခ်က္လုိက္မယ္။ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေကာင္းမယ္ထင္တာေလးေတြေပါင္းစပ္ၿပီး တစ္ေခါက္နဲ႔တစ္ေခါက္မတူေအာင္၊ တစ္ခါထက္တစ္ခါပိုေကာင္းေအာင္ ေသခ်ာဖန္တီးရမယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကိဳစဥ္းစားထားတဲ့အတုိင္း စိတ္တုိင္းက် ဟင္းတစ္ခြက္ျဖစ္ေအာင္ စီမံရတာလဲ ဘဝရဲ ႔အရသာတစ္ခုပဲ။
ဟင္းမခ်က္ခင္ ေတြးမိသမွ် ေရာက္တတ္ရာရာေလးေတြကို ခ်ေရးရင္ေကာင္းမလား။ ေတာ္ပါၿပီ။ မေရးေတာ့ပါဘူး။ ဟင္းတစ္ခြက္ပဲ ေကာင္းေကာင္းေလးခ်က္ၾကတာေပါ့။
No comments:
Post a Comment