အဂၤလန္နဲ႔ ဥေရာပက ျပည္ၾကီးသားေတြ

အင္တာနက္မွာ လူေတြေရးၾကတဲ့ကိစၥေတြမွာ ေတြ႔ေတြ႔ေနတာက ျပည္ၾကီးတရုတ္ကိုဘယ္လိုေဆာ္၊ ဘယ္လိုခ်ဆိုတာမ်ိဳး၊ ျပည္ၾကီးတရုတ္ေတြကို အကုန္ေမာင္းထုတ္တို႔၊ တရုတ္နဲ႔ အဆက္အဆံမလုပ္နဲ႔တုိ႔၊ အဲဒါေတြေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးေတြ အျမင္ေတာ္ေတာ္က်ယ္ဖို႔၊ ကမာၻနဲ႔အဝွမ္းျဖစ္ေနတာေတြသိဖို႔နဲ႔၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေတြးေခၚတတ္ဖို႔လိုေသးတယ္ထင္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့တာေလးေတြနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ဒီစာကိုေရးလိုက္တာပါ။

ျမန္မာျပည္မေျပာနဲ႔၊ အဂၤလန္ႏုိင္ငံလုိမ်ိဳးမွာေတာင္ တရုတ္ျပည္မၾကီးကေက်ာင္းသားေတြ အုံနဲ႔က်င္းနဲ႔ရွိတယ္။အဂၤလန္မွာေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ဘဲြ႔လြန္တန္းေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ျပည္ၾကီးတရုတ္က ၂၀ ရာႏွဳန္းေက်ာ္ ( အဂၤလန္ႏုိင္ငံသား ေက်ာင္းသားဦးထက္နည္းနည္းပဲေလ်ာ့) ပါတယ္လို႔ ၂၀၁၄ ဧၿပီလထဲမွာထုတ္တဲ့ daily mail သတင္းစာမွာပါတယ္။ ေနာက္ ဘဲြ႔တန္းတက္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ၊ foundation၊ A level ဘာညာနဲ႔ဆို တရုတ္ျပည္မၾကီးက ေက်ာင္းသားေတြ အဂၤလန္မွာေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ တရုတ္သံဝဲဝဲ၊ အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ စာသင္ေနၾကတ့ဲ တရုတ္လူမ်ိဳးပါေမာကၡေတြေတာင္ တကၠသိုလ္ေတြမွာအမ်ားၾကီး။ အဓိက ကေတာ့ တရုတ္ျပည္ၾကီးက ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြတျဖည္းျဖည္းမ်ားလာလို႔ ဒီႏုိင္ငံမွာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေက်ာင္းလာတက္ႏုိင္ၾကတာ။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက အဲဒီကၿပီးတဲ့ဘဲြ႔ေတြနဲ႔ အဂၤလန္ႏုိင္ငံမွာ ဘြဲ႔လြန္တန္းေလွ်ာက္ဖို႔ အဆင္ေျပတာလဲပါတယ္။ တရုတ္ျပည္မၾကီးက ေဘဂ်င္းတကၠသိုလ္ဆိုရင္ ကမာၻ႔အေကာင္းဆုံး တကၠသိုလ္ ၁၀၀ စာရင္းမွာပါတယ္။ အဂၤလန္ကေက်ာင္းတစ္ခ်ိဳ ႔နဲ႔ခ်ိတ္ထားၿပီး အျပန္အလွန္ေက်ာင္းသားလဲတာေတြဘာေတြေတာင္ရွိတယ္။ 

တရုတ္ေက်ာင္းသားေတြက သခ်ာၤတို႔ ၊ရူပေဗဒတို႔ေတာ္ေပမယ့္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဂၤလိပ္စာညံ႔ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းျပည္ၾကီးတရုတ္မတစ္ေယာက္ဆို IELTS band 6 ေလာက္ရေအာင္ ၇ ခါေလာက္စာေမးပြဲေျဖလုိက္၊ က်ဴရွင္တက္လိုက္ လုပ္ခဲ့ရတယ္ေျပာတယ္။သူတို႔နဲ႔ယွဥ္ရင္ျမန္မာေတြက အေရးနဲ႔အဖတ္မွာမညံ့ေတာ့ အေျပာနဲ႔ နားေထာင္တာကို က်င့္လုိက္ရင္ အတန္အသင့္ ေျပာႏုိင္၊ နားလည္ပါတယ္။ ေအာင္မယ္...အဲဒီျပည္ၾကီးတရုတ္ေတြက အဂၤလိပ္စာသာမကြ်မ္းက်င္တာ၊ ေပါ့ေသးေသးမထင္နဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီဇင္ဘာမွာ ဥေရာပသြားတုံးကဆို ကမာၻလွည့္ခရီးသည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျပည္မၾကီးကတရုတ္ေတြ (က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတာ့မသိဘူး) ။တစ္ခါတစ္ေလ ရထားတစ္တဲြလုံး မန္ဒရင္းတရုတ္စကားေျပာသံကို ညံလို႔။ သူတို႔က ေငြရွိေတာ့ ဘဏ္ကတ္ေလးကိုင္ၿပီး ေနရာအႏွံ႔အေၾကာက္အလန္႔မရွိသြားႏုိင္ၾကတယ္။ အဲဒါအျပင္ တရုတ္ေတြက သြားလာခဲ့သမွ်ကို သူတို႔တရုတ္ဝဘ္ဆုိက္ေတြမွာ အေသးစိတ္တင္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သြားခ်င္တဲ့သူေတြက အဲဒီလမ္းညႊန္ေတြထဲက အေကာင္းဆုံးဆိုတာေတြကိုေရြးၿပီး အဲဒီထဲက ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြအတုိင္းလုိက္လုပ္ေတာ့ အခက္အခဲမရွိသြားလာႏုိင္ၾကတယ္။ ဘယ္ကိုသြားရင္ ဘယ္ရထားစီး၊ ဘယ္ေလာက္က်တယ္။ ဘယ္ကိုဆိုရင္ ဘတ္စ္ကားနဲ႔က သက္သာတယ္။ ဘယ္ဟုိတယ္က ေစ်းသက္သာၿပီး ဟင္းခ်က္စားလို႔ရတယ္။  ဘယ္ၿမိဳ ႔ေတြမွာဆို ဘယ္ရက္ေတြမွာ ဘာပြဲေတြရွိတယ္ စသည္ျဖင့္ အေသးစိတ္ကို ေရးတင္ထားၾကတာ။ ၿပီးေတာ့ ဥေရာပႏုိင္ငံေတြမွာက အင္မတန္ေကာင္းမြန္တဲ့ ဘဏ္စနစ္၊ ပို႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရး၊ လူေနမဳွစနစ္နဲ႔၊ လုံျခံဳစိတ္ခ်မွဳေပးႏုိင္တဲ့ အစိုးရစနစ္ေတြရွိတာလဲပါတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ေငြရယ္၊ လမ္းညႊန္ေကာင္းေကာင္းရယ္ရွိတဲ့ တရုတ္ေတြက စည္းစနစ္အင္မတန္က်နၿပီး အစစအရာရာလြယ္ကူအဆင္ေျပေအာင္လုပ္ထားတဲ့ႏုိင္ငံေတြမွာ ႏုိင္ငံျခားဘာသာစကားကို ေကာင္းေကာင္းမကြ်မး္က်င္ပဲ၊ ဧည့္လမ္းညႊန္မပါပဲ ရဲရဲရင့္ရင့္သြားလာေနတာမဆန္းဘူး။ ဥေရာပသားအျဖဴေတြကိုယ္တုိင္က ပိုက္ဆံရေတာ့ ဒီျပည္ၾကီးတရုတ္ေတြကို ဝန္ေဆာင္မွဳေပးရတာပဲ။ ဟိုတယ္ေတြ၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြ၊ ေစ်းဝယ္စင္တာေတြမွာ ဘဏ္ကတ္ေတြသုံးစြဲၿပီး သြားလာေနထုိင္ေနတဲ့တရုတ္ေတြအမ်ားၾကီးေတြ႔ရတယ္။

ရယ္စရာတစ္ခုေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္ဆြီဒင္က ၿမိဳ ႔ေလးတစ္ၿမိဳ႔ကိုေရာက္တုံးကေပါ့။ ဟုိတယ္တစ္ခုကိုေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း wifi password ေတာင္းလိုက္ေရာ။ ဟိုတယ္က ဥေရာပသားေတြပိုင္တဲ့ ဥေရာပဟိုတယ္ပါ။ အဲဒီမွာ ဟုိတယ္က wifi password ကဘာလို႔ထင္တုံး။ Mandarin တဲ့ဗ်ာ။ ကဲ..တရုတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္တည္းတယ္ မတည္းတယ္ အဲဒီမွာသာၾကည့္ေတာ့။ ကြ်န္ေတာ့မွာ အဲဒီအေၾကာင္းကို တစ္ေန႔စာထဲမွာေတာင္ထည့္ေရးသင့္တယ္လုိ႔ေတြးၿပီး ရယ္လုိက္ရတာ။ ေနာက္ ျပည္မၾကီးတရုတ္ေတြလုပ္တာတစ္ခုက ဘယ္ႏုိင္ငံကိုေရာက္ေရာက္၊ အဲဒီႏုိင္ငံက တစ္ခါသုံး sim card နဲ႔ အင္တာနက္ကို အရင္ဆုံးဝယ္ၾကတယ္။ ေစ်းလဲသက္သာတာကိုး။  (ဒါကေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာလဲ ဝယ္လို႔ရေနပါၿပီး။ ေႏွးတာေလးန႔ဲ ေနရာတုိင္းမမိတာေလးတစ္ခုပဲ)လူကြဲသြားရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ဆက္သြယ္ဖို႔နဲ႔ အင္တာနက္ကတရုတ္ဝဘ္ဆုိက္မွာလမ္းညႊန္ၾကည့္ဖို႔ရယ္၊ အင္တာနက္ကေနေျမပုံၾကည့္ၿပီး သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ေနရာကိုၿမိဳ ႔ထဲမွာရွာၿပီးသြားဖုိ႔ရယ္။ ဘယ္ေလာက္အဆင္ေျပလဲ။

ထပ္သိလာရတာက ဆြီဒင္တို႔ဘာတို႔လုိ ဥေရာပကၿမိဳ ႔ေတြမွာလဲ တရုတ္ျပည္မၾကီးကေက်ာင္းသားေတြရွိတယ္ဆိုတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာေတြ အမ်ားၾကီးလုပ္ရဦးမယ္။ ဝါးလုံးေခါင္းထဲမွာလသာ၊ ႏြားေျခရာခြက္ထဲက ဖားသူငယ္လုပ္ၿပီး ကိုယ္သိသေလာက္ေလးနဲ႔ ေတာင္ေအာ္ေျမာက္ေအာ္၊ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ ေျပာေနလို႔မရေတာ့ဘူး။ တရုတ္ျပည္မၾကီးကလူေတြက ႏုိင္ငံတကာအေတြ႔အၾကံဳေတြရွိေနၿပီ။ ပိုက္ဆံရွိၿပီး ႏုိင္ငံတကာက ယဥ္ေက်းမွဳေတြကိုနားမလည္ပဲ လိုခ်င္တာမရလို႔ ေလယာဥ္မယ္ကိုေရေႏြးနဲ႔ပက္တဲ့ျပည္ၾကီးတရုတ္တို႔၊ ျမန္ျမန္ေအာက္ေရာက္ေအာင္ ေလယာဥ္ရပ္တာနဲ႔ အသက္ကယ္တံခါးဖြင့္ဆင္းတဲ့ ျပည္ၾကီးတရုတ္တုိ႔ စသည္ျဖင့္ကေတာ့ရွိမွာပဲေလ။ လူဦးေရမ်ားေတာ့ ပုိက္ဆံရွိခါစမွာ ေငြကလဲြလုိ႔ ဘာမွနားမလည္တဲ့တရုတ္ေတြလဲရွိမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္မ်ိဳးဆက္တစ္ခုက်ရင္အဲလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဂၤလန္၊ အေမရိကန္၊ ဥေရာပျပန္ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား၊ ပညာတတ္၊ ေငြရွိတရုတ္ေတြျဖစ္လာေတာ့မယ္။

ပညာတတ္ဆိုလို႔ နာက္ထပ္ဟာသတစ္ခုေျပာရဦးမယ္။ ကြ်န္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းတရုတ္တစ္ေယာက္က အဂၤလိပ္စာမကြ်မ္းက်င္ေတာ့ ေက်ာင္းက အစီရင္ခံစာေရးခိုင္းတာကုိ ဘယ္လုိေရးေရး အမွတ္ ၅၀ ကမတက္ရွာဘူး။ ဆရာကလဲ မၾကိဳက္တုိင္း ျပန္ေရးခိုင္းေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ဆုံးမွာ သူကဘယ္လုိလုပ္လုိက္လဲဆိုေတာ့ တရုတ္လိုေရးလိုက္ၿပီး တရုတ္ကေနအဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ဝဘ္ဆုိက္ကို သုံးလုိက္တာ အမွတ္ေကာင္းရသြားသတဲ့ဗ်ာ။တရုတ္ေတြ ကမာၻမွာေအာင္ျမင္ေနတဲ့နည္းလမ္းေတြထဲကတစ္ခုပဲဆိုပါေတာ့။

တရုတ္ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ခ်င္လုိ႔ ဒါေတြေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာ အဓိကႏွစ္ခ်က္ရွိတယ္။ ပထမတစ္ခုက အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာပညာသင္တဲ့ ကမာၻ ့ဗဟုသုတေတြစုေဆာင္းေနတဲ့ ျပည္မၾကီးသားတရုတ္ေတြ အင္မတန္မ်ားတယ္ဆိုတာရယ္၊ အေနာက္ႏုိင္ငံသားေတြ၊ ဥေရာပသားေတြကိုယ္တုိင္က ဒီခရီးသြားတရုတ္ေတြကိုဝန္ေဆာင္မွဳေပးေနရၿပီဆိုတာကို သိေစခ်င္လုိ႔ရယ္ပါ။ တကယ္တမ္း အဂၤလန္ကလဲ တရုတ္ေက်ာင္းသားေတြဆီကေက်ာင္းလခေတြနဲ႔စီးပြားရွာစားေနတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးက မ်က္စိမွိတ္ၿပီး တရုတ္မုန္းေၾကာင္းကုန္းေအာ္ေနမယ့္အစား မ်က္စိဖြင့္နားဖြင့္နဲ႔ တစ္ကမာၻလုံးမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲသိသင့္တယ္။ (အိမ္နီးနားခ်ငး္ဆိုတာကေရြးခ်ယ္လို႔မရတဲ့အတူတူ၊ မပက္သက္လုိ႔မရတဲ့အတူတူ )အမွီလုိက္ဖို႔ၾကိဳးစားရင္း မွ်မွ်တတ၊ သမာသမတ္က်က်ေတြး၊ ျပည္ၾကီးတရုတ္ေတြ ဗိုလ္က်၊လူလည္က်တာကို မခံရေအာင္မွန္ကန္တဲ့နည္းစနစ္ေတြနဲ႔ကာကြယ္ရင္း သူတို႔ဆီက အျမတ္ျပန္ရေအာင္ယူသင့္တယ္။ သိထားရမွာကဒီလူေတြက အျဖဴေတြၾကားမွာေတာင္ လူတြင္က်ယ္လုပ္ေနႏုိင္ၿပီဆိုတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ့သူငယ္ခ်င္း လူျဖဴေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို အေရွ ႔တုိင္းေတြမွာ အျဖဴေတြကို အင္မတန္အထင္ၾကီးၾကေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ သူက ဘာျပန္ေျပာလဲဆိုေတာ့ ေအး...ငါတို႔ တရုတ္ေတြအေပၚျမင္သလုိပဲေနမွာေပါ့တဲ့။ ငါတုိ႔ဆိုလဲ တရုတ္ေတြကိုစာေတာ္တယ္ဆိုၿပီး အထင္ၾကီးၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီလို။

ျပန္ဆက္ရရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံမွာလဲ စနစ္တက်လုပ္ႏုိင္ရင္ တရုတ္တစ္ႏုိင္ငံထဲကကုိ ႏုိင္ငံျခားေငြဝင္ႏုိင္တာအမ်ားၾကီးပဲ။ဥပမာ.... အစားအေသာက္နဲ႔ကုန္ေခ်ာေရာင္းစားရင္ေတာင္ နည္းတဲ့ေစ်းကြက္ၾကီးမဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ေနာက္...သူတို႔ကို ျမန္မာျပည္လာလည္ေအာင္ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ရင္ (ဘဏ္စနစ္ေကာင္းေကာင္းရွိရမယ္) ကမာၻလွည့္ခရီးသြားအေနနဲ႔ မလာပဲေနမလားဗ်ာ။ ခရီးသြားလုပ္ငန္းကေနေငြရမယ္ဗ်ာ။ ဆက္စပ္ၿပီး သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး၊ ဟိုတယ္လုပ္ငန္းစတာေတြ စီးပြားျဖစ္မယ္၊ ျပည္တြင္းက လက္မွဳပစၥညး္၊ ထြက္ကုန္စသည္ျဖင့္ေရာင္း၊ အျမတ္ၾကီးပဲ။ ကြ်န္ေတ္ာတို႔လူမ်ိဳးေတြအတြက္ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းေတြလဲအမ်ားၾကီးရမယ္။ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႔ကို အႏုိင္က်င့္ဗုိလ္က်လို႔မရေအာင္၊ လုံျခံဳစိတ္ခ်ရမွဳရွိေအာင္ ဥပေဒေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ထိန္းသိမ္းကြပ္ကဲ၊ အေျခခံအေဆာက္အဦးေတြ၊ ဘဏ္လုပ္ငန္းေတြ၊ ပို႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ၊ အင္တာနက္ေတြေကာင္းေအာင္လုပ္၊ ကုိယ့္လူမ်ိဳးေတြကုိယ္တုိင္ကလဲ အျမင္က်ယ္က်ယ္ထား၊ဥေရာပမွာ ခရီးသြားဧည့္လမ္းညႊန္မပါပဲသြားသလိုမ်ိဳး ျမန္မာျပ
ည္မွာလဲတရုတ္တင္မက ႏုိင္ငံတကာကပါလာၾကမွာ။ အခုေတာင္ ကမာၻ ့အသြားသင့္ဆုံးၿမိဳ ႔ေတြစာရင္းထဲမွာ ပုဂံကထိပ္ဆုံးကေျပးေနတာ။

 ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ားၾကီး၊ အမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ျပည္မၾကီးကတရုတ္ေတြ ကမာၻမွာဘာလုပ္ေနလဲဆိုတာသိေစခ်င္တာနဲ႔ တရုတ္ျပည္နဲ႔ပက္သက္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ ႔အျမင္ေတြ အမ်ားၾကီးက်ယ္ေစခ်င္လို႔ဒီစာေရးတာဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ပဲဗ်ာ။ တရုတ္ကိုဆရာမေခၚရပဲ သူတို႔ကိုတန္းတူထားၿပီး စီးပြားျပန္ရွာဖို႔၊ သူတို႔နဲ႔ရင္ေပါင္တန္းႏုိင္ဖို႔ (ျမန္မာေတြမွာလဲသူတို႔ထက္သာတာေတြရွိတယ္၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး၊ အဂၤလိပ္စာစသည္ျဖင့္) ရည္ရြယ္တာပါ။ မ်က္စိမွိတ္ၿပီးျပည္မၾကီးကတရုတ္မွန္သမွ်အဆက္အဆံမလုုပ္ဘူးကြ လို႔လုပ္လို႔မျဖစ္ေၾကာင္းဆိုလုိရင္းပါ။ 

ႏွင္းေတာထဲမွာ

နှင်းတွေထဲမှာ
***********
ဆွီဒင်နိုင်ငံမြို့တော် စတော့ဟုမ်း (stockholm)မြို့ကနေ မြောက်ဖျားပိုင်း ကီရူနား (kiruna) မြို့လေးကို ရထားစီးရင် ၁၈ နာရီလောက်စီးရတယ်။ ကျွန်တော်စီးခဲ့တဲ့ ညရထားက ညနေ၅နာရီ စတော့ဟုမ်းကနေထွက်ပြီး ရထားပေါ်မှာ ၄ ယောက် အိပ်လို့ရတဲ့ အိပ်ခန်းတွဲတွေပါတယ်။ နံရံတစ်ဖက်ကို အိပ်စင်နှစ်ခု အပေါ်အောက်စီထားပြီး နံရံနှစ်ဖက်မှာ အိပ်စင်လေးခု။ ညရထားဆိုတော့ ရထားပေါ်မှာပဲ ညအိပ်ပေါ့။ ရထားတွဲတွေထဲက အလယ်ဆုံးတွဲကစားသောက်ခန်းတွဲ။အရှေ့ပိုင်းအတွဲတွေကဖြစ်ဖြစ်၊ အနောက်ပိုင်းတွဲကဖြစ်ဖြစ်လာရတာ အဆင်ပြေအောင်အလယ်မှာ ထားတာ။ ပေါင်မုန့်အသားညှပ်တို့၊ ကော်ဖီ၊ အအေး၊ လက်ဘက်ရည်အပြင် အားလူးခြောက်ကြော်လို သွားရေစာမုန့်ထုပ်လေးတွေပါရတယ်။ ဈေးတော့နည်းနည်းကြီးတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ရထားပေါ်မတက်ခင်ကတည်းက အပြင်ကနေ ပန်းသီးတို့၊ ပေါင်မုန့်တို့ ဝယ်ထားလို့ စားသောက်တွဲမှာသွားမစားဘူး။ ရောက်ဖူးတယ်ရှိအောင်ပဲ ရထားတွဲ ဟိုဘက်ထိပ်၊ ဒီဘက်ထိပ်လျှောက်ကြည့်လိုက်တယ်။ ရထားကတော့ မခုန်ပါဘူး။ ငြိမ့်ငြိမ့်လေးနဲ့ စီးလို့ကောင်းတယ်။ မြန်လဲမြန်တယ်။


ဒီဇင်ဘာလဆိုတော့ရာသီဥတုကတော့ အေးတယ်။ မြို့တော် စတော့ဟုမ်းမှာ နှင်းတွေကျတာတွေ့ပြီး အေးလှပြီထင်ခဲ့တာ ဆွီဒင်မြောက်ပိုင်းရောက်မှ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ပိုထူတဲ့ နှင်းတောထဲကိုရောက်မှန်းမသိရောက်လာမှန်းတွေ့ရလို့ အဆမတန်ပိုအေးမှန်း သိရတယ်။ ကြည့်လေရာမှာနှင်းတွေနဲ့ဖွေးနေပြီး သစ်ပင်တွေ၊ အဆောက်အဦးအမိုးတွေကလည်း နှင်းတွေနဲ့ဖုံးနေတယ်။ ရထားထဲမှာ အတန်အသင်နွေးနေပေမယ့် ကျွန်တော်က နှင်းကာအင်္ကျီအထူကြီးကို ဝတ်ထားတော့ ရထားပေါ်မှာခင်တဲ့ မိတ်ဆွေဘူဂေးရီးယားနိုင်ငံသား မစ္စတာအမ်မိုက အနွေးထည်ကြီးချွတ်ထားဖို့ပြောတယ်။ ဒါမှအနွေးဓါတ်က ကိုယ်ထဲကိုဝင်ပြီး၊ နှင်းထဲကိုထွက်လိုက်ချိန်မှာတော့ ကိုယ်ထဲမှာနွေးနေမှာလို့ သင်ပေးတယ်။ ဆွီဒင်စကားစုတစ်ချို့ကိုလဲ သူ့ဆီကနေသင်ယူရတယ်။ ဆွီဒင်စကားက နော်ဝေစကားနဲ့ဆင်တူယိုးမှားတူတယ်။ ဒီတော့ ဆွီဒင်စကားတတ်ရင် နော်ဝေမှာလဲသုံးလို့ရတာပေါ့။သူက ဥရောပကို ယူရုပ် (Europe) လို့မခေါ်ပဲ ဥရောပလို့ခေါ်တာသတိထားမိလို့မေးကြည့်တော့ ဆွီဒင်ဘာသာစကားနဲ့ဆို ဥရောပလို့ပဲ အသံထွက်တယ်ဆိုတာသိရတယ်။ အင်္ဂလိပ်နဲ့ အမေရိကန်ကတော့ ယူရုပ် ( Europe ) လို့ခေါ်တယ်။ ထိုင်ပြီးစကားပြောကြရင်း ပြတင်းပေါက်ကနေ မြင်ရသမျှရှုခင်းတွေကိုငေးရတယ်။ ရထားပြတင်းကမြင်ရသမျှကတော့ မျက်စိတစ်ဆုံး ဖြူဖွေးနေတဲ့နှင်းပြင်ကြီးရယ်၊ နှင်းတွေဖုံးနေတဲ့ သစ်တောအုပ်ကလေးတွေရယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးက ဆွတ်ဆွတ်ဖြူပြီး သန့်သန့်စင်စင်နဲ့ တော်တော်လေးကိုလှတယ်။


 နောက်တစ်ရက်နေ့လည် ၁ နာရီလောက်မှာ ကီရူးနားမြို့လေးကိုရောက်တယ်။ အပူချိန်က သုညမှတ်အောက်ရောက်နေပြီး အနှုတ်၂ ဒီဂရီလောက်ပဲရှိတယ်။ နှင်းကာအင်္ကျီအပြင် လက်အိတ်စွပ်၊ ခေါင်းစွပ်ဝတ်ထားတာတောင် နှာရည်တွေအဆက်မပြတ်ကျနေလို့တစ်ချိန်လုံးသုတ်နေရတယ်။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးကတော့ထုံနေတာပဲ။အေးလွန်းလို့ နှင်းကာအင်္ကျီကြီးမှာတွဲပါတဲ့ ခေါင်းစွပ်ကြီးကိုပါဆောင်းထားရတယ်။ ဆောင်းတွင်းပိုင်းဖြစ်တာရယ်၊ ကမ္ဘာ့မြောက်ဖျားပိုင်းအကျဆုံးဒေသဖြစ်တာရယ်ကြောင့် ဒီမြို့လေးမှာ နေ့ခင်းဘက်ဆို နှစ်နာရီ၊ သုံးနာရီလောက်ပဲနေ့အလင်းရောင်ရပြီး ကျန်တဲ့အချိန်က အမြဲမှောင်နေတယ်။ တစ်ကယ်တော့ ဒီဒေသတွေက ကမ္ဘာပေါ်မှာ မြောက်ဝင်ရိုးစွန်းနဲ့ အနီးဆုံးနေရာတွေ။ ဆောင်းတွင်းဆို နေ့တာတိုလွန်းမကတိုပြီး အမြဲမှောင်မဲနေတတ်သလို နွေဆိုနေ့တာရှည်လွန်းလို့ တစ်ညလုံးအမြဲအလင်းရောင်ရှိနေတတ်တယ်။


ကျွန်တော်တို့ခရီးသွားတဲ့အချိန်မှာ ခရီးသွားတွေက အရမ်းတော့ကျပ်ခဲမနေဘူး။ ဘူတာကလဲ ခပ်ခြောက်ကပ်ကပ်ပဲ။ ရထားစောင့်တဲ့သူတွေ အေးရင်ဝင်နေဖို့လုပ်ပေးထားတဲ့ မှန်လုံအိမ်လေးတွေထဲကခုံလေးတွေပေါ်မှာလဲ လူမရှိဘူး။ သံလမ်းနဲ့ မလှမ်းမကမ်း နှစ်ထပ်ဘူတာရုံ အဆောက်အဦးလေးထဲမှာတော့ အထုပ်အပိုးတွေကိုယ်စီနဲ့ လူတွေ ထိုင်ခုံတွေမှာထိုင်နေကြတယ်။ ဒီမြို့လေးမှာ နှင်းလျှောစီးတာတို့၊ ရေခဲတောင်တက်တာတို့စတဲ့ နှင်းနဲ့ပက်သက်တဲ့ အပန်းဖြေအားကစားမျိုးစုံလုပ်လို့ရတယ်။ခရီးသွားအများစုက ပြည်မကြီးကလာတဲ့တရုတ်လူငယ်ကျောင်းသားအရွယ်တွေ။ တော်တော်များများကအင်္ဂလန်နဲ့ ဥရောပမှာကျောင်းတက်နေတဲ့ကျောင်းသားတွေနဲ့ တစ်ချို့ကတော့အလည်သက်သက်လာကြတဲ့သူတွေ။ အရင်က ကျွန်တော်ထင်ခဲ့တာက ကမ္ဘာပေါ်မှာဘယ်သွားသွား တရုတ်လူမျိုးတွေနဲ့ ပုရွက်ဆိတ်တွေကတော့နေရာတကာမှာရှိလိမ့်မယ်လို့။ တကယ်တော့ ကျွန်တော့အထင်မှားမှန်း အဲဒီတော့မှသိတယ်။ မြောက်ဝင်ရိုးစွန်းမှာ တရုတ်တွေရှိပေမယ့် ပုရွက်ဆိတ်တွေတော့ အေးလွန်းလို့မနေနိုင်ရှာကြဘူး။ နင်းလိုက်ရင် ခြေမျက်စိလောက်ထိမြုပ်မြုပ်ဝင်သွားတဲ့နှင်းထဲမှာဟိုလျှောက်ဒီလျှောက် လျှောက်ကြည့်ရင်းနဲ့ ဘာပုရွက်ဆိတ်မှမရှိနိုင်ဘူးဆိုတာ ပိုသေချာသွားတယ်။


ကျွန်တော်တို့ကို လာခေါ်တဲ့ကားလေးနဲ့ဘူတာရုံလေးက စထွက်လာတော့ ကားဆရာကိုကားခပေးဖို့ငွေသားမရှိကြဘူး။ ဒါနဲ့သူက မြို့ထဲကအနီးဆုံးငွေထုတ်စက်ကိုပို့ပေးလို့ ကားပေါ်ပါလာတဲ့သူအားလုံးတန်းစီပြီး ငွေသားလေးတွေထုတ်ကြတယ်။ ဘဏ်စနစ်ကောင်းမွန်တဲ့နိုင်ငံတွေဖြစ်တော့ ဒီလိုအစွန်အဖျားမြို့မှာတောင် ဘဏ်ကတ်ထဲမှာဘယ်နိုင်ငံကငွေသားရှိရှိ (မြန်မာနိုင်ငံမပါ) ဆွီဒင်ငံသုံးငွေကိုငွေလဲနှုန်းနဲ့တွက်ပေးပြီး တစ်ခါထဲထုတ်လို့ရတဲ့အတွက် တော်တော်လေး အဆင်ပြေတယ်။ အရင်က ဥရောပတစ်ခုလုံးမှာ ယူရိုငွေကိုသုံးကြရမယ်လို့ထင်ခဲ့ပေမယ့် မဟုတ်ဘူး။ ဆွီဒင်နိုင်ငံထဲမှာ ဆွီဒင်ခရိုနာကိုပဲသုံးကြပြီး နော်ဝေနိုင်ငံမှာတော့နော်ဝေခရိုနာကိုပဲသုံးကြတယ်။ ဆိုင်ကြီးတွေ၊ တည်းခိုခန်းတွေတော်တေ်ာများများကတော့ ကိုယ်ပေးချင်တဲ့ နိုင်ငံငွေကြေး (ဥပမာ၊ အမေရိကန်ဒေါ်လာ၊ ဗြိတိသျှစတာလင်ပေါင်) ကိုလည်း ငွေလဲနှုန်းနဲ့တွက်ချက်ပြီးလက်ခံပေးတတ်ကြပါတယ်။


တစ်နာရီကျော်နီးပါးလောက် ကားစီးရပြီး ကျွန်တော်တို့သွားမယ့်တောစခန်းလေးရဲ့အစွန်အဖျားကိုရောက်တဲ့အချိန်မှာ နေ့ခင်း ၂ နာရီခွဲလောက်ပဲရှိသေးပေမယ့် နေဝင်စပြု ပြီ။ ကျွန်တော်တို့အားလုံးကို နှင်းကာဘောင်းဘီရှည်အထူကြီးတွေနဲ့ နှင်းတောစီးဖိနပ်ရှည်ကြီးတွေထုတ်ပေးတယ်။ ဝတ်လာတဲ့ဘောင်းဘီရှည်တွေပေါ်ကနေထပ်ဝတ်ကြပေါ့။ ကားဆရာကကျွန်တော်တို့ကိုမေးတယ်။ မော်တော်ကားမောင်းလိုင်စင်ရှိတဲ့သူ ဘယ်သူရှိလဲတဲ့။ ကျွန်တော်က မြန်မာလိုင်စင်ပဲရှိတယ်ဆိုတော့ သူကရတယ်တဲ့။ နှင်းလျှောစီးဆိုင်ကယ်ကြီးတွေမောင်းခိုင်းဖို့ ကားမောင်းတတ်လားသိချင်လို့မေးတာပါ။ တစ်ကယ်တော့နှင်းလျှောစီးဆိုင်ကယ်ကြီးတွေက မောင်းရတာတော်တော်လွယ်တယ်။ သော့တံနဲ့လှည့် စက်နှိုးပြီးတာနဲ့ လက်ကိုင်ဘေးက ခလုတ်အနီလေးကိုလက်မနဲ့ဖိထားလိုက်ပြီး ဆိုင်ကယ်ကိုမောင်းထွက်ယုံပဲ။ တစ်ခြားလက်ကိုင်တစ်ဖက်ကိုလှည့်ပြီးတော့ အရှိန်အတင်အလျှော့လုပ်ရတယ်။ ကျွန်တော့ဆိုင်ကယ်နောက်မှာ လှည်းတစ်စီးတွဲပေးပြီး ပါလာတဲ့သူတွေကိုတက်ခိုင်းတယ်။ ကားဆရာဦးလေးကြီးကတော့ ပစ္စည်းတွေတင်ထားတဲ့လှည်းတစ်စီးကိုဆွဲထားတဲ့ တခြားဆိုင်ကယ်တစ်စီးကိုရှေ့ကမောင်းသွားလေရဲ့။ ဒူးဆစ်ကျော်ကျော် ခပ်ပွပွနှင်းတွေကြားထဲမှာ နှင်းလျှောစီးယာဉ်သွားတဲ့ လမ်းကြောင်းခပ်ကျစ်ကျစ်ကိုမြင်နေရလို့အဲဒီပေါ်ကပဲမောင်းသွားရတယ်။ အရှိန်နည်းနည်းတင်မိရင် အကွေ့တွေမှာခက်တယ်။ တစ်ခါတစ်လေ အကွေ့တွေမှာ ဆိုင်ကယ်ကအရှိန်လွန်ပြီး နှင်းတောထဲကိုတိုးပြီးဝင်ဝင်သွားတတ်လို့ လက်ကိုင်ကို အတင်းပြန်ပြန်ဆွဲလှည့်ရတယ်။ ကျွန်တော့နောက်ကပါလာတဲ့ဆွပ်ဖားပေါ်ကလူတစ်အုပ်ကတော့ အဲလိုမျိုးများကွေ့လိုက်ရင် ငယ်သံပါအောင် အော်ကြ၊ ဟစ်ကြ၊ ဘုရား တ ကြနဲ့ပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ နှင်းဖုံးနေတဲ့သစ်တောအုပ်တွေ၊ လွင်ပြင်တွေဖြတ်ပြီးတော့အပေါ်ယံရေခဲနေတဲ့မြစ်တစ်စင်းနားကိုရောက်တယ်။ ကားဆရာက ဆိုင်ကယ်ခဏရပ်ပြီး ကျွန်တော်တို့ကို မြစ်ကမ်းဘေးကနေပဲ လမ်းကြောင်းအတိုင်း သတိထားပြီးမောင်းခဲ့ဖို့၊ မြစ်ပေါ်ကရေခဲကပါးပါးလေးမိ့ု အဲဒီပေါ်ဆိုင်ကယ်တက်မသွားအောင်သတိထားဖို့ လာသတိပေးတယ်။


ကျွန်တော်တို့ ဖြတ်ကူးရမယ့်နေရာကိုမှာတော့ မြစ်ကတော်တော်ကျဉ်းတယ်။ ရေကခပ်သွက်သွက်လေးစီးနေပြီး၊ မြစ်ထဲမှာရေခဲတွေကို ဟိုတစ်စ၊ ဒီတစ်စတွေ့ရတယ်။မြစ်ရေက ကြည်လင်နေပြီးတော့ ခပ်တိမ်တိမ်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် သွေးခဲလောက်အောင်အေးတဲ့ရေခဲရေတွေ။ နှင်းလျှောစီးယာဉ်တွေရပ်ပြီး ကျွန်တော်တို့တွေမြစ်ကိုကူးဖို့ ပြင်ဆင်ရတယ်။ ကျွန်တော်တို့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ လုံးဝတိတ်ဆိတ်နေပြီး မြစ်ရေစီးတဲ့ အသံလေးသဲ့သဲ့ကိုပဲကြားရတယ်။ အလင်းရောင်မှုန်ပျပျအောက်မှာမြင်နေရတာက မျက်စိတစ်ဆုံးဖြူ ဖွေးနေတဲ့ နှင်းပြင်ကြီးရယ်၊ အရွက်တွေပေါ်မှာ နှင်းတွေဖွေးဖွေးလှုပ်တင်နေတဲ့ ခပ်ဝေးဝေးကသစ်တောအုပ်တွေရယ်၊ နှင်းပြင်ကြီးထဲမှာ စီးဆင်းနေတဲ့ရေခဲမြစ်ကြီးရယ်။ ပြီးတော့ မြောက်ဝင်ရိုးစွန်းရဲ့ကောင်းကင်ခုံးခုံးကြီးရယ်။


ကားဆရာကြီးရဲ့သားက အသက်ကယ်ရာဘာလှေကြီးတစ်စင်းနဲ့လာခေါ်လို့ ကျွန်တော်တို့အားလုံးသူ့ရဲ့ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း လှော်တက်ကိုယ်စီနဲ့လှော်ရင်းခတ်ရင်း ဟိုဘက်ကမ်းကိုရောက်ခဲ့ကြတယ်။ ကမ်းပေါ်တက်၊ နှင်းထဲကလူသွားလမ်းလေးအတိုင်း၊ နှင်းဖုံးသစ်ပင်တွေကြားထဲကနေ ကုန်းမြင့်လေးပေါ်ကိုတက်လိုက်တော့ တစ်ညတာနေရမယ့် တောစခန်းလေးကို နှင်းတောထဲမှာတွေ့ရတယ်။ နှင်းတွေဖုံးနေတဲ့ တောအုပ်အလယ်မှာ မီးခိုးခေါင်းတိုင်လေးတွေကိုယ်စီနဲ့ အစီအစဉ်မကျဆောက်ထားတဲ့ ဟိုနားတစ်လုံး၊ ဒီနားတစ်လုံး နေချင့်စဖွယ်သစ်လုံးအိမ်စုစု ကလေးတွေ။ ဆောင်းတွင်းဘက်ရာသီဥတုကြည်လင်တဲ့ညတွေမှာ ဒီတိတ်ဆိတ်တဲ့တောအုပ်လေးကနေကောင်းကင်ကိုကြည့်လိုက်ရင် ဒဏ္ဍာရီလာ ကွယ်လွန်သူများရဲ့ ဝိညာဉ်တွေကနေ အလင်းစွမ်းအင်တွေ ဖြာထွက်ရာကဖြစ်လာတာလို့ ဒေသခံ စာမီ (saami) လူမျိုးတွေယုံကြည်ကြတဲ့၊ Aurora Borealis လို့ခေါ်တဲ့ အင်မတန်လှပဆန်းကြယ်တဲ့ဝင်ရိုးစွန်းအလင်းတန်းတွေကို ကောင်းကင်ထက်မှာ မြင်ရတတ်တယ်။
မောင်ဇိ
( The Voice Sunday 7 June,2015)
_______________________________-
ႏွင္းေတြထဲမွာ
***********
ဆြီဒင္ႏိုင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္ စေတာ့ဟုမ္း (stockholm)ၿမိဳ႕ကေန ေျမာက္ဖ်ားပိုင္း ကီ႐ူနား (kiruna) ၿမိဳ႕ေလးကို ရထားစီးရင္ ၁၈ နာရီေလာက္စီးရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စီးခဲ့တဲ့ ညရထားက ညေန၅နာရီ စေတာ့ဟုမ္းကေနထြက္ၿပီး ရထားေပၚမွာ ၄ ေယာက္ အိပ္လို႔ရတဲ့ အိပ္ခန္းတြဲေတြပါတယ္။ နံရံတစ္ဖက္ကို အိပ္စင္ႏွစ္ခု အေပၚေအာက္စီထားၿပီး နံရံႏွစ္ဖက္မွာ အိပ္စင္ေလးခု။ ညရထားဆိုေတာ့ ရထားေပၚမွာပဲ ညအိပ္ေပါ့။ ရထားတြဲေတြထဲက အလယ္ဆုံးတြဲကစားေသာက္ခန္းတြဲ။အေရွ႕ပိုင္းအတြဲေတြကျဖစ္ျဖစ္၊ အေနာက္ပိုင္းတြဲကျဖစ္ျဖစ္လာရတာ အဆင္ေျပေအာင္အလယ္မွာ ထားတာ။ ေပါင္မုန႔္အသားညႇပ္တို႔၊ ေကာ္ဖီ၊ အေအး၊ လက္ဘက္ရည္အျပင္ အားလူးေျခာက္ေၾကာ္လို သြားေရစာမုန႔္ထုပ္ေလးေတြပါရတယ္။ ေဈးေတာ့နည္းနည္းႀကီးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ရထားေပၚမတက္ခင္ကတည္းက အျပင္ကေန ပန္းသီးတို႔၊ ေပါင္မုန႔္တို႔ ဝယ္ထားလို႔ စားေသာက္တြဲမွာသြားမစားဘူး။ ေရာက္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ပဲ ရထားတြဲ ဟိုဘက္ထိပ္၊ ဒီဘက္ထိပ္ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ရထားကေတာ့ မခုန္ပါဘူး။ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးနဲ႔ စီးလို႔ေကာင္းတယ္။ ျမန္လဲျမန္တယ္။


ဒီဇင္ဘာလဆိုေတာ့ရာသီဥတုကေတာ့ ေအးတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ စေတာ့ဟုမ္းမွာ ႏွင္းေတြက်တာေတြ႕ၿပီး ေအးလွၿပီထင္ခဲ့တာ ဆြီဒင္ေျမာက္ပိုင္းေရာက္မွ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ပိုထူတဲ့ ႏွင္းေတာထဲကိုေရာက္မွန္းမသိေရာက္လာမွန္းေတြ႕ရလို႔ အဆမတန္ပိုေအးမွန္း သိရတယ္။ ၾကည့္ေလရာမွာႏွင္းေတြနဲ႔ေဖြးေနၿပီး သစ္ပင္ေတြ၊ အေဆာက္အဦးအမိုးေတြကလည္း ႏွင္းေတြနဲ႔ဖုံးေနတယ္။ ရထားထဲမွာ အတန္အသင္ေႏြးေနေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က ႏွင္းကာအက်ႌအထူႀကီးကို ဝတ္ထားေတာ့ ရထားေပၚမွာခင္တဲ့ မိတ္ေဆြဘူေဂးရီးယားႏိုင္ငံသား မစၥတာအမ္မိုက အေႏြးထည္ႀကီးခြၽတ္ထားဖို႔ေျပာတယ္။ ဒါမွအေႏြးဓါတ္က ကိုယ္ထဲကိုဝင္ၿပီး၊ ႏွင္းထဲကိုထြက္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္ထဲမွာေႏြးေနမွာလို႔ သင္ေပးတယ္။ ဆြီဒင္စကားစုတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလဲ သူ႔ဆီကေနသင္ယူရတယ္။ ဆြီဒင္စကားက ေနာ္ေဝစကားနဲ႔ဆင္တူယိုးမွားတူတယ္။ ဒီေတာ့ ဆြီဒင္စကားတတ္ရင္ ေနာ္ေဝမွာလဲသုံးလို႔ရတာေပါ့။သူက ဥေရာပကို ယူ႐ုပ္ (Europe) လို႔မေခၚပဲ ဥေရာပလို႔ေခၚတာသတိထားမိလို႔ေမးၾကည့္ေတာ့ ဆြီဒင္ဘာသာစကားနဲ႔ဆို ဥေရာပလို႔ပဲ အသံထြက္တယ္ဆိုတာသိရတယ္။ အဂၤလိပ္နဲ႔ အေမရိကန္ကေတာ့ ယူ႐ုပ္ ( Europe ) လို႔ေခၚတယ္။ ထိုင္ၿပီးစကားေျပာၾကရင္း ျပတင္းေပါက္ကေန ျမင္ရသမွ်ရႈခင္းေတြကိုေငးရတယ္။ ရထားျပတင္းကျမင္ရသမွ်ကေတာ့ မ်က္စိတစ္ဆုံး ျဖဴေဖြးေနတဲ့ႏွင္းျပင္ႀကီးရယ္၊ ႏွင္းေတြဖုံးေနတဲ့ သစ္ေတာအုပ္ကေလးေတြရယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးက ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴၿပီး သန႔္သန႔္စင္စင္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုလွတယ္။


 ေနာက္တစ္ရက္ေန႔လည္ ၁ နာရီေလာက္မွာ ကီ႐ူးနားၿမိဳ႕ေလးကိုေရာက္တယ္။ အပူခ်ိန္က သုညမွတ္ေအာက္ေရာက္ေနၿပီး အႏႈတ္၂ ဒီဂရီေလာက္ပဲရွိတယ္။ ႏွင္းကာအက်ႌအျပင္ လက္အိတ္စြပ္၊ ေခါင္းစြပ္ဝတ္ထားတာေတာင္ ႏွာရည္ေတြအဆက္မျပတ္က်ေနလို႔တစ္ခ်ိန္လုံးသုတ္ေနရတယ္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးကေတာ့ထုံေနတာပဲ။ေအးလြန္းလို႔ ႏွင္းကာအက်ႌႀကီးမွာတြဲပါတဲ့ ေခါင္းစြပ္ႀကီးကိုပါေဆာင္းထားရတယ္။ ေဆာင္းတြင္းပိုင္းျဖစ္တာရယ္၊ ကမာၻ႔ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းအက်ဆုံးေဒသျဖစ္တာရယ္ေၾကာင့္ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ ေန႔ခင္းဘက္ဆို ႏွစ္နာရီ၊ သုံးနာရီေလာက္ပဲေန႔အလင္းေရာင္ရၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္က အၿမဲေမွာင္ေနတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ဒီေဒသေတြက ကမာၻေပၚမွာ ေျမာက္ဝင္႐ိုးစြန္းနဲ႔ အနီးဆုံးေနရာေတြ။ ေဆာင္းတြင္းဆို ေန႔တာတိုလြန္းမကတိုၿပီး အၿမဲေမွာင္မဲေနတတ္သလို ေႏြဆိုေန႔တာရွည္လြန္းလို႔ တစ္ညလုံးအၿမဲအလင္းေရာင္ရွိေနတတ္တယ္။


ကြၽန္ေတာ္တို႔ခရီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ခရီးသြားေတြက အရမ္းေတာ့က်ပ္ခဲမေနဘူး။ ဘူတာကလဲ ခပ္ေျခာက္ကပ္ကပ္ပဲ။ ရထားေစာင့္တဲ့သူေတြ ေအးရင္ဝင္ေနဖို႔လုပ္ေပးထားတဲ့ မွန္လုံအိမ္ေလးေတြထဲကခုံေလးေတြေပၚမွာလဲ လူမရွိဘူး။ သံလမ္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ႏွစ္ထပ္ဘူတာ႐ုံ အေဆာက္အဦးေလးထဲမွာေတာ့ အထုပ္အပိုးေတြကိုယ္စီနဲ႔ လူေတြ ထိုင္ခုံေတြမွာထိုင္ေနၾကတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ ႏွင္းေလွ်ာစီးတာတို႔၊ ေရခဲေတာင္တက္တာတို႔စတဲ့ ႏွင္းနဲ႔ပက္သက္တဲ့ အပန္းေျဖအားကစားမ်ိဳးစုံလုပ္လို႔ရတယ္။ခရီးသြားအမ်ားစုက ျပည္မႀကီးကလာတဲ့တ႐ုတ္လူငယ္ေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ေတြ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကအဂၤလန္နဲ႔ ဥေရာပမွာေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့အလည္သက္သက္လာၾကတဲ့သူေတြ။ အရင္က ကြၽန္ေတာ္ထင္ခဲ့တာက ကမာၻေပၚမွာဘယ္သြားသြား တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြကေတာ့ေနရာတကာမွာရွိလိမ့္မယ္လို႔။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့အထင္မွားမွန္း အဲဒီေတာ့မွသိတယ္။ ေျမာက္ဝင္႐ိုးစြန္းမွာ တ႐ုတ္ေတြရွိေပမယ့္ ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြေတာ့ ေအးလြန္းလို႔မေနႏိုင္ရွာၾကဘူး။ နင္းလိုက္ရင္ ေျခမ်က္စိေလာက္ထိျမဳပ္ျမဳပ္ဝင္သြားတဲ့ႏွင္းထဲမွာဟိုေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ဘာပု႐ြက္ဆိတ္မွမရွိႏိုင္ဘူးဆိုတာ ပိုေသခ်ာသြားတယ္။


ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လာေခၚတဲ့ကားေလးနဲ႔ဘူတာ႐ုံေလးက စထြက္လာေတာ့ ကားဆရာကိုကားခေပးဖို႔ေငြသားမရွိၾကဘူး။ ဒါနဲ႔သူက ၿမိဳ႕ထဲကအနီးဆုံးေငြထုတ္စက္ကိုပို႔ေပးလို႔ ကားေပၚပါလာတဲ့သူအားလုံးတန္းစီၿပီး ေငြသားေလးေတြထုတ္ၾကတယ္။ ဘဏ္စနစ္ေကာင္းမြန္တဲ့ႏိုင္ငံေတြျဖစ္ေတာ့ ဒီလိုအစြန္အဖ်ားၿမိဳ႕မွာေတာင္ ဘဏ္ကတ္ထဲမွာဘယ္ႏိုင္ငံကေငြသားရွိရွိ (ျမန္မာႏိုင္ငံမပါ) ဆြီဒင္ငံသုံးေငြကိုေငြလဲႏႈန္းနဲ႔တြက္ေပးၿပီး တစ္ခါထဲထုတ္လို႔ရတဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပတယ္။ အရင္က ဥေရာပတစ္ခုလုံးမွာ ယူ႐ိုေငြကိုသုံးၾကရမယ္လို႔ထင္ခဲ့ေပမယ့္ မဟုတ္ဘူး။ ဆြီဒင္ႏိုင္ငံထဲမွာ ဆြီဒင္ခ႐ိုနာကိုပဲသုံးၾကၿပီး ေနာ္ေဝႏိုင္ငံမွာေတာ့ေနာ္ေဝခ႐ိုနာကိုပဲသုံးၾကတယ္။ ဆိုင္ႀကီးေတြ၊ တည္းခိုခန္းေတြေတာ္ေတ္ာမ်ားမ်ားကေတာ့ ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေငြေၾကး (ဥပမာ၊ အေမရိကန္ေဒၚလာ၊ ၿဗိတိသွ်စတာလင္ေပါင္) ကိုလည္း ေငြလဲႏႈန္းနဲ႔တြက္ခ်က္ၿပီးလက္ခံေပးတတ္ၾကပါတယ္။


တစ္နာရီေက်ာ္နီးပါးေလာက္ ကားစီးရၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားမယ့္ေတာစခန္းေလးရဲ႕အစြန္အဖ်ားကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေန႔ခင္း ၂ နာရီခြဲေလာက္ပဲရွိေသးေပမယ့္ ေနဝင္စျပဳ ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလုံးကို ႏွင္းကာေဘာင္းဘီရွည္အထူႀကီးေတြနဲ႔ ႏွင္းေတာစီးဖိနပ္ရွည္ႀကီးေတြထုတ္ေပးတယ္။ ဝတ္လာတဲ့ေဘာင္းဘီရွည္ေတြေပၚကေနထပ္ဝတ္ၾကေပါ့။ ကားဆရာကကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုေမးတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကားေမာင္းလိုင္စင္ရွိတဲ့သူ ဘယ္သူရွိလဲတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က ျမန္မာလိုင္စင္ပဲရွိတယ္ဆိုေတာ့ သူကရတယ္တဲ့။ ႏွင္းေလွ်ာစီးဆိုင္ကယ္ႀကီးေတြေမာင္းခိုင္းဖို႔ ကားေမာင္းတတ္လားသိခ်င္လို႔ေမးတာပါ။ တစ္ကယ္ေတာ့ႏွင္းေလွ်ာစီးဆိုင္ကယ္ႀကီးေတြက ေမာင္းရတာေတာ္ေတာ္လြယ္တယ္။ ေသာ့တံနဲ႔လွည့္ စက္ႏႈိးၿပီးတာနဲ႔ လက္ကိုင္ေဘးက ခလုတ္အနီေလးကိုလက္မနဲ႔ဖိထားလိုက္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ကိုေမာင္းထြက္ယုံပဲ။ တစ္ျခားလက္ကိုင္တစ္ဖက္ကိုလွည့္ၿပီးေတာ့ အရွိန္အတင္အေလွ်ာ့လုပ္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာ လွည္းတစ္စီးတြဲေပးၿပီး ပါလာတဲ့သူေတြကိုတက္ခိုင္းတယ္။ ကားဆရာဦးေလးႀကီးကေတာ့ ပစၥည္းေတြတင္ထားတဲ့လွည္းတစ္စီးကိုဆြဲထားတဲ့ တျခားဆိုင္ကယ္တစ္စီးကိုေရွ႕ကေမာင္းသြားေလရဲ႕။ ဒူးဆစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ခပ္ပြပြႏွင္းေတြၾကားထဲမွာ ႏွင္းေလွ်ာစီးယာဥ္သြားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းခပ္က်စ္က်စ္ကိုျမင္ေနရလို႔အဲဒီေပၚကပဲေမာင္းသြားရတယ္။ အရွိန္နည္းနည္းတင္မိရင္ အေကြ႕ေတြမွာခက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အေကြ႕ေတြမွာ ဆိုင္ကယ္ကအရွိန္လြန္ၿပီး ႏွင္းေတာထဲကိုတိုးၿပီးဝင္ဝင္သြားတတ္လို႔ လက္ကိုင္ကို အတင္းျပန္ျပန္ဆြဲလွည့္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့ေနာက္ကပါလာတဲ့ဆြပ္ဖားေပၚကလူတစ္အုပ္ကေတာ့ အဲလိုမ်ိဳးမ်ားေကြ႕လိုက္ရင္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾက၊ ဘုရား တ ၾကနဲ႔ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွင္းဖုံးေနတဲ့သစ္ေတာအုပ္ေတြ၊ လြင္ျပင္ေတြျဖတ္ၿပီးေတာ့အေပၚယံေရခဲေနတဲ့ျမစ္တစ္စင္းနားကိုေရာက္တယ္။ ကားဆရာက ဆိုင္ကယ္ခဏရပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ျမစ္ကမ္းေဘးကေနပဲ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း သတိထားၿပီးေမာင္းခဲ့ဖို႔၊ ျမစ္ေပၚကေရခဲကပါးပါးေလးမိ့ု အဲဒီေပၚဆိုင္ကယ္တက္မသြားေအာင္သတိထားဖို႔ လာသတိေပးတယ္။


ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္ကူးရမယ့္ေနရာကိုမွာေတာ့ ျမစ္ကေတာ္ေတာ္က်ဥ္းတယ္။ ေရကခပ္သြက္သြက္ေလးစီးေနၿပီး၊ ျမစ္ထဲမွာေရခဲေတြကို ဟိုတစ္စ၊ ဒီတစ္စေတြ႕ရတယ္။ျမစ္ေရက ၾကည္လင္ေနၿပီးေတာ့ ခပ္တိမ္တိမ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေသြးခဲေလာက္ေအာင္ေအးတဲ့ေရခဲေရေတြ။ ႏွင္းေလွ်ာစီးယာဥ္ေတြရပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြျမစ္ကိုကူးဖို႔ ျပင္ဆင္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လုံးဝတိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ျမစ္ေရစီးတဲ့ အသံေလးသဲ့သဲ့ကိုပဲၾကားရတယ္။ အလင္းေရာင္မႈန္ပ်ပ်ေအာက္မွာျမင္ေနရတာက မ်က္စိတစ္ဆုံးျဖဴ ေဖြးေနတဲ့ ႏွင္းျပင္ႀကီးရယ္၊ အ႐ြက္ေတြေပၚမွာ ႏွင္းေတြေဖြးေဖြးလႈပ္တင္ေနတဲ့ ခပ္ေဝးေဝးကသစ္ေတာအုပ္ေတြရယ္၊ ႏွင္းျပင္ႀကီးထဲမွာ စီးဆင္းေနတဲ့ေရခဲျမစ္ႀကီးရယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျမာက္ဝင္႐ိုးစြန္းရဲ႕ေကာင္းကင္ခုံးခုံးႀကီးရယ္။


ကားဆရာႀကီးရဲ႕သားက အသက္ကယ္ရာဘာေလွႀကီးတစ္စင္းနဲ႔လာေခၚလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလုံးသူ႔ရဲ႕ၫႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း ေလွာ္တက္ကိုယ္စီနဲ႔ေလွာ္ရင္းခတ္ရင္း ဟိုဘက္ကမ္းကိုေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကမ္းေပၚတက္၊ ႏွင္းထဲကလူသြားလမ္းေလးအတိုင္း၊ ႏွင္းဖုံးသစ္ပင္ေတြၾကားထဲကေန ကုန္းျမင့္ေလးေပၚကိုတက္လိုက္ေတာ့ တစ္ညတာေနရမယ့္ ေတာစခန္းေလးကို ႏွင္းေတာထဲမွာေတြ႕ရတယ္။ ႏွင္းေတြဖုံးေနတဲ့ ေတာအုပ္အလယ္မွာ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔ အစီအစဥ္မက်ေဆာက္ထားတဲ့ ဟိုနားတစ္လုံး၊ ဒီနားတစ္လုံး ေနခ်င့္စဖြယ္သစ္လုံးအိမ္စုစု ကေလးေတြ။ ေဆာင္းတြင္းဘက္ရာသီဥတုၾကည္လင္တဲ့ညေတြမွာ ဒီတိတ္ဆိတ္တဲ့ေတာအုပ္ေလးကေနေကာင္းကင္ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ဒ႑ာရီလာ ကြယ္လြန္သူမ်ားရဲ႕ ဝိညာဥ္ေတြကေန အလင္းစြမ္းအင္ေတြ ျဖာထြက္ရာကျဖစ္လာတာလို႔ ေဒသခံ စာမီ (saami) လူမ်ိဳးေတြယုံၾကည္ၾကတဲ့၊ Aurora Borealis လို႔ေခၚတဲ့ အင္မတန္လွပဆန္းၾကယ္တဲ့ဝင္႐ိုးစြန္းအလင္းတန္းေတြကို ေကာင္းကင္ထက္မွာ ျမင္ရတတ္တယ္။
ေမာင္ဇိ
( The Voice Sunday 7 June,2015)

ေဆးျခယ္သူမ်ား

လူ႔ေလာကၾကီးဟာ ေဆးေရာင္စုံပန္းခ်ီကားၾကီးနဲ႔တူတယ္တဲ့။ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆးေရာင္စုံပန္းခ်ီကားၾကီးတစ္ခ်ပ္ကသာ လူ႔ေလာကၾကီးန႔ဲတူေကာင္းတူရမွာ။ တူခဲ့ရင္ေတာင္ လူ႔ေလာကၾကီးရဲ ႔အင္မတန္ေသးငယ္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု၊ ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနားေလးတစ္ခုေလာက္ကိုသာ ပုံေဖာ္ တုပ ႏုိင္မွာ။ ဒီေလာက္ အေရာင္အေသြးစုံလင္၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြဆန္းျပား၊ ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာခ်ီခဲ့တဲ့ သမိုင္းဝင္လူ႔ေလာကၾကီးကို ဘယ္ပန္းခ်ီကားက မွီေအာင္တုႏုိင္မွာလဲ။

လူ႔ေလာကၾကီးက အၿမဲေျပာင္းလဲေနတာ။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက အစဥ္မျပတ္၊ ေနရာအႏွံ႔မွာျဖစ္ပ်က္ေနတာ။ အသစ္အဆန္းေတြက အၿမဲေပၚေနသလို ေႏွာင္းခတ္လူေတြ မသိမမွီ၊ မၾကားဖူး၊ မေတြးမၾကံခဲ့ဖူးတဲ့ အေဟာင္းေတြကိုျပန္ရွာေတြ႔ေနတာကလဲ အျပည့္။ လုံးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားခ့ဲတာေတြလည္း အမ်ားအျပား။ထပ္ေျပာရရင္ေတာ့ လူေလာကၾကီးက ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေရာ၊ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာေရာ အၿမဲေျပာင္းလဲေနခဲ့တာ။ ဝတ္စားဆင္ယင္မွဳေတြ၊ အေဆာက္အဦးေတြ၊ အသုံးအေဆာင္ေတြ၊ ယာဥ္ရထားေတြ၊ ေဆးဝါးေတြ၊ နည္းပညာေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ၊ စံႏွဳန္းေတြ အၿမဲ၊ အၿမဲ....အၿမဲပဲေျပာင္းလဲေနခဲ့တာ။

 ဘုရင္ေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ၊ နယ္စား၊ ၿမိဳ ႔စားေတြ၊ တီထြင္သူေတြ၊ စူးစမ္းေလ့လာသူေတြ၊ နယ္ပယ္ခ်ဲ ႔ထြင္သူေတြ၊ က်ဴးေက်ာ္အုပ္စိုးသူေတြ၊ခုခံကာကြယ္သူေတြ၊ ပုန္ကန္သူေတြ၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္တစ္ခုလုံးကို အဆိတ္ခတ္သူေတြ၊ လြတ္ေျမာက္ေရးကို ေဆာင္က်ဥ္းေပးသူေတြ၊ စစ္မီးေမႊးသူေတြ၊ အမုန္းတရားျဖန္႔ျဖဴ းသူေတြ၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိုသယ္ေဆာင္လာသူေတြ၊ အသိပညာေဆာင္က်ဥး္ေပးသူေတြ၊ အမွန္တရားကို ပိတ္ပင္တတ္သူေတြ၊ လူ႔ေလာကကုိ ကူညီေစာင့္ေရွာက္သူေတြ၊ ေပၚလာလိုက္၊ ေပ်ာက္သြားလိုက္၊ အားေကာင္းလာလုိက္၊ အားနည္းသြားလိုက္၊ မ်ားလာလုိက္၊ နညး္သြားလိုက္၊ ျဖစ္လာလုိက္၊ ပ်က္သြားလုိက္......။

ဘုရင္၊ မင္း၊ ေတာ္ဝင္ မ်ိဳးႏြယ္ေတြကို ကုသိုလ္ကံၾကီးမားသူမ်ားသာျဖစ္ခြင့္ရတဲ့ဘဝေတြ၊ ဘုရားအမိန္႔နဲ႔လာသူေတြလို႔ အားက်၊ ေလးစား၊ ရိုက်ဳိးပ်ပ္ဝပ္၊ အထင္ၾကီးဖူးေျမာ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ အဲဒီ လူေတြကိုပဲ အခြင့္ထူးခံ၊ ေရေပၚဆီ၊ ေဖာက္ျပန္တဲ့ လူတန္းစားဆိုတဲ့ အျမင္နဲ႔ သတ္ၾက၊ျဖတ္ၾက၊ ရွံဳ ႔ခ်ပုန္ကန္ၾကတဲ့ ေခတ္ေတြလဲရွိခဲ့ဖူးတယ္။ လူလူခ်င္းကြ်န္ျပဳခဲ့တဲ့ေခတ္ေတြရွိခဲ့ဖူးသလို၊ ကြ်န္စနစ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြလဲ ရွိခဲ့တယ္။ အမ်ိဳးအႏြယ္ျမင့္ျမတ္မွဳကို ခ်ီးေျမွာက္ခဲ့ၾကတယ္။ အမ်ိဳးအႏြယ္ျမင့္ျမတ္သူေတြကို မ်ိဳးရုိးစဥ္ဆက္ဂုတ္ေသြးစုတ္ခဲ့သူေတြကိုဆိုၿပီး ႏွိမ္ခ်တုိက္ခိုက္ခဲ့ၾကျပန္တယ္။ တစ္ခါ အမ်ိဳးအႏြယ္ေကာင္းမြန္မွဳဟာ အေရးၾကီးေၾကာင္းေျပာၾကတယ္။လူသားဟာ အားလုံးအတူတူပဲလို႔ ဆုိခဲ့ၾကျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေငြေၾကးဥစၥာကို ရွာေဖြစုေဆာင္းတတ္သူေတြကို သူေဌး၊ သူၾကြယ္ေတြအေနနဲ႔ ေနရာေပး၊ အထင္ၾကီးခဲ့ရာက အျမတ္ၾကီးစား၊ အတၱသမား၊ ကုိယ္က်ိဳးစီးပြားရွာသမားေတြလို႔ ရွဳျမင္သူေတြ၊ ရွဳျမင္တဲ့အေတြးအေခၚေတြ ေပၚလာျပန္တယ္။ အမ်ားစုခ်မ္းသာမွ လူ႔ေဘာင္ဆိုသူနဲ႔ အမ်ားစုတန္းတူညီမွ်မွ လူ႔ေလာက ဆိုသူေတြ အျငင္းပြားၾကတယ္။ ဥစၥာ၊ဓန တိုးပြားလိုသူေတြနဲ႔ ပစၥည္းဥစၥာဆိုတာ ေဖာက္ျပန္သူလူတန္းစားေတြရဲ ႔ အဆင္တန္ဆာပါဆိုသူေတြ အခ်င္းခ်င္းမုန္းတီးၾကတယ္။ ဘယ္ဘက္က အားၾကီးၾကီး၊ အားၾကီးတဲ့သူက အားနည္းတဲ့သူကို ဒုကၡေပးၾကတယ္။ အမ်ားစုက အနည္းစုကို အႏုိင္က်င့္ၾကတယ္။ စံနစ္ေတြျဖစ္လာတယ္။ ပ်က္သြားတယ္။ သေဘာတရားေတြေပၚလာတယ္။ ငုပ္လွ်ိဳးသြားတယ္။ အားေကာင္းတဲ့အရာက အားနည္းတဲ့အရာကို ဝါးမ်ိဳတယ္။ လူၾကိဳက္မ်ားတဲ့ အရာကလူၾကိဳက္နည္းတဲ့အရာကိုသတ္တယ္။ စံနစ္ေတြ အခ်င္းခ်င္းသတ္ၾကတယ္။ လူေတြအခ်င္းခ်င္းသတ္ၾကတယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆ၊ စံႏွဳန္းေတြ ေျပာင္းၾကျပန္တယ္။ ဟုတ္ခဲ့တဲ့အရာေတြက မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတယ္။ မဟုတ္ေတာ့တဲ့အရာေတြက ဟုတ္ႏိုးႏုိးဆိုတယ္။ကမာၻ႔ေဒသတစ္ခုမွာ ယဥ္ေက်းတဲ့အျပဳအမူတစ္ခုက တစ္ျခားေနရာတစ္ခုမွာ အင္မတန္ရုိင္းစိုင္းတဲ့ အရာျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတတ္ျပန္ေရာ။ ျငင္းၾက၊ ခုန္ၾက၊ ပဋိပကၡေတြျဖစ္ၾက၊ကဲ့ရဲ ႔ၾက၊ ရွဳံ ႔ခ်ၾက၊ အမုန္းေတြပြားၾက။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ထပ္ခါ၊ ထပ္ခါေက်ာ ့၊ သံသရာေတြက အဆက္မျပတ္လည္၊ ဓါးစာခံေတြက ၾကားထဲက မဟားတရားေသ။ ဘယ္မွာလဲ အမွန္တရား။

ဘာသာတရားေတြေပၚလာတယ္၊ ဘာသာတရားအဆုံးအမနဲ႔ လူေတြအခ်င္းခ်င္းသတ္ၾကတယ္။ အမုန္းတရားေတြပြားၾကတယ္။ ဘာသာတရားအဆုံးအမနဲ႔ လူအခ်င္းခ်င္း ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ ပညာ ဆိုတဲ့စကားကို တြင္တြင္သုံးတဲ့ေခတ္ရွိခဲ့တယ္။ ပညာေၾကာင့္ အသတ္ေပးရသူေတြရွိခ့ဲတယ္။ ပညာေၾကာင့္ ထင္ေပၚေလးစားခံခဲ့ရသူေတြရွိတယ္။ ပညာကုိအရင္းျပဳ ၿပီး လူ႔ေဘာင္ကို တည္ေဆာက္လိုသူေတြ၊ ဥစၥာကို အေျချပဳတဲ့အသုိက္အဝန္းျဖစ္ခ်င္သူေတြ၊ အတတ္ပညာအားကိုးတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ဖန္တီးလိုသူေတြ၊ အာဏာၾကီးမွဴ းတဲ့ အရိပ္အၿမံဳ လိုလားသူေတြ၊ ဝိဝါဒေတြကြဲျပား၊ ျခားနားတဲ့အျမင္ေတြနဲ႔ ကိုုယ္မွန္ကန္ေၾကာင္းသက္ေသျပလိုၾကျပန္တယ္။ အမွန္တရားကို ကိုယ္လိုရာ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ ကုိယ္ေျပာတာမွ အမွန္တရားေခတ္ေရာက္ျပန္တယ္။ အမွန္တရား ဆိုတာကဘာလဲ။ လူ႔ေလာကၾကီးမွာ အမွန္တရားဆိုတာက ဘာကိုဆိုလိုသလဲ။ ေခတ္အလိုက္ အၿမဲေျပာင္းလဲေနတဲ့အမွန္တရားက တကယ္တမ္းဖမး္ဆုပ္ၾကည့္ဖို႔ေတာ့ အရမ္းခက္ခဲေလာက္ေအာင္ ရုပ္ေျပာင္းရုပ္လႊဲကြ်မ္းက်င္လြန္းလွျပန္တယ္။ ဒီေခတ္က အမွန္တရားက ေနာက္တစ္ေခတ္မွာ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ အရင္က အမွန္တရားမဟုတ္ခဲ့တဲ့ဟာက အခုအမွန္တရားျဖစ္ခ်င္ျဖစ္။

ေခတ္၊ စံနစ္၊ ဘာသာတရား၊ ယဥ္ေက်းမွဳ ၊ အေတြးအေခၚ ၊ေနရာေဒသ ဘာေတြပဲကြာကြာ မေျပာင္းလဲတာေတြေတာ့ရွိတယ္။လူ႔ အေျခခံစိတ္ဓါတ္။ လူ႔ အတၱ၊ လူ႔ေလာဘ၊ မနာလိုစိတ္၊ သာယာလိုစိတ္၊ ေဒါသစိတ္၊ ေၾကာက္ရြံ ႔စိတ္၊ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးစိတ္ စတဲ့ လူ႔အေျခခံသေဘာတရားေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္း။ ေက်ာက္ေခတ္လူ၊ ဓါးေခတ္လွံေခတ္လူ၊ စက္မွဳေခတ္လူ၊ အုိင္ဖုန္းေခတ္လူေတြ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ဒီအေျခခံစိတ္နဲ႔ရွင္သန္ခဲ့ၾက။ သူဆင္းရဲေတြ၊ သူေဌးသူၾကြယ္ေတြ၊ ဘုရင္မင္းျမတ္ေတြကစ၊ သာသနာပိုင္ထိ ဒီအေျခခံစိတ္ေတြက အတူတူ။ နည္းတာ၊ မ်ားတာ၊ ဖြင့္လွစ္ခြင့္ရတာ၊ မရတာ၊ အသုံးခ်ခြင့္ရတာ၊ မရတာ၊ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္စြမး္ရွိတာ၊ မရွိတာသာ ကြာတယ္။ စိတ္အလုိက် ဖြင့္လွစ္ေဖာ္ျပ၊ စိတ္တုိင္းက်ဇက္ၾကိဳးလႊတ္ေပးတတ္သူေတြက ပုိၿပီးပူေလာင္ရ၊ မွားရ၊ ၾကိဳးဆဲြခံၾကရတယ္။ ထိန္းသိမ္းႏုိင္သူေတြက သက္သာမွဳရသလို၊ သူမ်ားအေျခခံစိတ္ကိုပါ လိုသလိုကစားႏုိင္သူေတြက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ပုံေဖာ္ ထိမ္းခ်ဳပ္ၾကတယ္။ ေခတ္တုိင္း၊ စံနစ္တိုင္း၊ အျဖစ္အပ်က္တုိင္းမွာ ဒီအေျခခံသေဘာတရားေတြက အမွန္တရားအေနန႔ဲ မေျပာင္းလဲပဲ အၿမဲပါတယ္။


လူသားဆန္မွဳဆိုတာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ အတၱ၊ မာန၊ မစၥရိယ စတဲ့ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္ေတြကိုပဲဆိုလိုတာပဲဆိုရင္လဲမွားတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား၊ ေမတၱာတရား၊ ကရုဏာတရား၊ မုဒိတာတရားဆိုတဲ့  ေကာင္းျမတ္တဲ့အခ်က္ေလးေတြကလဲ လူသားဆန္မွဳရဲ ႔ လကၡဏာရပ္ေတြ။ တစ္ခ်ိဳ ႔ ကာလေတြ၊ တစ္ခ်ိဳ ႔ေဒသေတြ၊ တစ္ခ်ိဳ ႔အေျခအေနေတြမွာ အခြင့္သင့္သလို ေပၚလာတတ္တဲ့ ဒီေကာင္းျမတ္ျခင္းတရားေလးေတြက လွပတယ္။ ဘယ္ေခတ္၊ ဘယ္ေဒသ၊ ဘယ္စံနစ္မွာ မဆိုလွပတယ္။ ဘုရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆင္းရဲသားျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းျမတ္ျခင္းတရားရွိတဲ့သူကလူေကာင္းပဲ။ သူေဌးျဖစ္ျဖစ္၊ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားျဖစ္ျဖစ္၊ စြမး္ႏုိင္သေလာက္ ဘဝတူလူသားကုိ အက်ိဳးျပဳသူက လွပသူပဲ၊ ပညာတတ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ပညာမရွိသူျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္ဆိုးစိတ္ညံ႔ရွိသူက လူဆိုးပဲ။ သမိုင္းေတြကလဲ သက္ေသျပခဲ့ၿပီးၿပီ။ အျဖစ္အပ်က္ေတြကလဲ ပုံေဖာ္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ မ်က္စိေရွ ႔မွာလဲ ျမင္ခဲ့ၾကရၿပီးၿပီ။ အုပ္ခ်ဳပ္ခံလူေတြကို တိုးတက္ခ်မ္းသာေစခဲ့တဲ့ ၾကီးျမတ္တဲ့ဘုရင္ေတြရွိခဲ့သလို၊ တုိင္းသူျပည္သားေတြကို ႏွိပ္စက္တတ္တဲ့ဆိုးယုတ္တဲ့ဘုရင္ေတြ အုပ္စိုးခဲ့ဖူးတယ္။ ေကာင္းမြန္တဲ့လူသားဝါဒီေတြရွိသလို၊ လူသားဝါဒီနာမည္သုံးၿပီး လူမဆန္ခဲ့တဲ့သူေတြလဲ သမိုင္းမွာ ဒုနဲ႔ေဒး။ ဒီဘုရင္စံနစ္တစ္ခုထဲက ထြက္လာတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ ဘုရင္ႏွစ္ပါး၊ ဒီ လူသားဝါဒီဆိုတာကိုပဲ ေဟာေျပာစည္းရုံးေနတဲ့ မတူညီတဲ့ သေဘာတရားေခါင္းေဆာင္ေတြ။ အေျခခံစိတ္ဓါတ္မေကာင္းသူက ဘာအေရျခံဳျခံဳ အခ်န္တန္ရင္ ေပၚလာတတ္တာပဲ။ ေကာင္းမြန္သူက ဘယ္လုိအေျခအေနမ်ိဳးမွာျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရဲ ႔အရည္အေသြးကိုျပမွာပဲ။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းၾကီးတစ္ခုလုံးက ဒီလိုမ်ိဳး အဂၤါရပ္ရွိေတြရွိတဲ့ လူသားေတြန႔ဲဖဲြ႔စည္းထားတာဆိုတာကလဲ ျငင္းလို႔မရတဲ့ အမွန္တရားေနာက္တစ္ခု။ လူသားဆန္လြန္းတဲ့လူူသားေတြကေတာ့ ဘယ္ေခတ္၊ ဘယ္ကာလ၊ ဘယ္နည္းပညာ၊ ဘယ္စံနစ္ကိုေရာက္ေရာက္၊ ဆိုခဲ့တဲ့ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္ေလးေတြရယ္၊ ေကာင္းျမတ္တဲ့စိတ္ကေလးေတြရယ္ ဒြန္တဲြလ်က္၊ (ဒါမွမဟုတ္) တစ္ခုက အားေကာင္း၊ တစ္ခုကအားနည္း၊ (ဒါမွမဟုတ္) တစ္လွည့္စီအားေကာင္းလုိက္နဲ႔ ဒီစိတ္ႏွစ္ခုေစရာအတုိင္း လူ႔ေဘာင္ေလာကၾကီးကို ဆက္ၿပီး ေဆးေရာင္ေတြျခယ္ေနၾကဦးမွာပဲ။ ျခယ္သြားၾကဦးမွာပဲ။

ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်တွေ

ဆယ်နှစ်ကျော်လောက်မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ အဆက်အသွယ်ပြန်ရတယ်။ စကားတွေပြောကြရင်းနဲ့ ကလေးတုံးကဟာတွေ၊ အဖြစ်အပျက်တွေ၊ အမှတ်တရတွေ အစီအရီပေါ်လာတယ်။


ကျွန်တေ်ာတို့တွေ ကိုးတန်းစာမေးပွဲပြီးတဲ့နောက် ကျောင်းပိတ်ပိတ်ချင်း ကျွန်တော့အိမ်မှာ လူစုဖြစ်ကြတဲ့အကြောင်းကို သတိတရပြန်ပြောဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ခေတ်က ကော်ကျည်ဆံထည့်ပစ်ရတဲ့ လေသေနတ်လေးတွေ တအားခေတ်စားတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ စာမေးပွဲပြီးတာနဲ့ ကျွန်တော့အိမ်မှာလူစုပြီး သေနတ်ပစ်တိုင်းကစားဖို့ စီစဉ်ဖြစ်ကြတယ်။ အဲဒီတုံးက ကွန်ပြူ တာဂိမ်းတွေခေတ်မစားသေးဘူး။ Conter Strike တောင်မပေါ်သေးဘူး။ ကျွန်တော်တို့တွေ အများဆုံးဆော့တဲ့ဂိမ်းက Play Station လောက်နဲ့ family game လေးတွေပဲရှိတာ။ ဒီတော့ outdoor ဆော့တဲ့အလုပ်တွေ ပိုလုပ်ဖြစ်သွားတာပေါ့။ ပြန်ဆက်ရရင် ကျွန်တော်တို့ ဆော့တာက Counter Strike ပုံစံမျိုး အပြင်မှာလူနှစ်ဖက်ခွဲပြီး တစ်ဖက်နဲ့တစ်ဖက် ကော်ကျည်ဆံထွက်တဲ့ သေနတ်တွေနဲ့ လိုက်ပစ်ကြတာပါ။ အဲတုံးက ကျွန်တော်နေတာက အင်းစိန်မှာ။ ခြံကလဲ ခြုံတွေ သစ်ပင်တွေနဲ့ အကျယ်ကြီးဆိုတော့ သေနတ်ပစ်တိုင်းဆော့ရတာ အင်မတန်ကောင်းတာကလား။


လူကတော့ တော်တေ်ာစုယူရတယ်။ ကျောင်းမပိတ်ခင်ကတည်းကကြိုစီစဉ်ထားတဲ့အတိုင်း အဲဒီနေ့မှာတစ်ချို့ကိုဖုန်းဆက်ပြီးချိန်း၊ တစ်ချို့ကိုတစ်အိမ်တက်ဆင်းလိုက်ခေါ် လုပ်ရတယ်။ တစ်ချို့သူငယ်ချင်းမိဘတွေက သူတို့ကလေးကို အပြင်လွှတ်ရမှာ စိတ်မချတော့ ကျွန်တော်တို့က မျက်နှာသွားပြပြီး ခေါ်ရတယ်။ စက်ဘီးတွေနဲ့  အင်းစိန်တစ်မြို့လုံး ကုန်းတက်ကုန်းဆင်းပတ်ရတာ တပျော်တပါးကြီး။ ကျွန်တော်တို့အားလုံးမှာ တူတာတစ်ခုရှိတယ်။ ဒီနေ့အတွက် အားခဲပြီးဝယ်ထားတဲ့ ပစ္စတိုသေနတ်ကလေးတွေပါ။ ဒီဇိုင်း၊ အတိုအရှည်၊ အလေးအပေါ့ကွာကြပေမယ့် ကျွန်တော်တို့အားလုံးမှာ ပစ္စတိုတစ်လက်စီရှိတယ်။ တစ်ချို့ကလဲ ပိုကောင်းမယ်ထင်တဲ့သေနတ်ထပ်ဝယ်ပြီး အားဖြည့်ပေါ့။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရဲ့အမေကတော့ သူ့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသားကိုအရမ်းချစ်လို့ ပုံမှန်ဆိုဘယ်မှလွှတ်လေ့မရှိဘူး။ ကျွန်တော်တို့ သူ့အိမ်ကိုသွားခေါ်တော့ စိတ်ချလက်ချလွှတ်ရှာပါတယ်။ အဲဒီတုံးကလဲ ကျွန်တော်တို့က ကျောင်းမှာ ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိနေ၊ စာတစ်အားလုပ်ကြတဲ့ကလေးတွေကိုး။ လူကြီးတွေကွယ်ရာမှ မျောက်ရှုံးအောင်ဆော့ကြတာသူတို့မှ မသိတာ။ ဘယ်လောက်မျောက်ရှုံးကြလဲဆို စလောင်းကလာတဲ့ BMX စက်ဘီးစတန့်တွေကြည့်ပြီးအားကျ၊ တောင်ကုန်းအပြတ်တွေပေါ်ကနေ ဖီးနစ်လိုမျိုးမိန်းမစီးစက်ဘီးလေးတွေကိုစီးပြီး ခုန်ခုန်ချကြတာ။ စက်ဘီးခွေတွေဆို လိမ်လိမ်နေတာ အိမ်ကမသိလို့။ ပြီးတော့ အဲဒီမိန်းမစီးဘီးတွေကိုပဲ ရှေ့ဘီးတွေထောင်၊ နောက်ဘီးတွေထောင်၊ ခုန်ဆွ ခုန်ဆွတွေလုပ် မျိုးစုံစမ်းစီးနဲ့ အပြိုင်အဆိုင်လုပ်ကြသေးတာ။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဆို ရှေ့ဘီးထောင်လိုက်တာ အထောင်လွန်ပြီးပက်လက်လန်ပြုတ်ကျ၊ ခေါင်းနဲ့မြေကြီးနဲ့ဆောင့်၊ ပုဆိုးလဲနှစ်ခြမ်းကွဲပါရောလား။ ဒါလဲ မမှတ်ကြပါဘူး။ အခွင့်သာတာနဲ့ မျိုးစုံနေအောင် စတန့်ထွင်ကြတာပါပဲ။ နောက်စက်ဘီးချင်း စီးချင်းထိုးကြတယ်။ နောက်ကတစ်ယောက်ထိုင်၊ ရှေ့ကတစ်ယောက်နင်း၊ ပြီးတာနဲ့ အဲလိုစက်ဘီးနှစ်စီးတစ်ဖက်နဲ့တစ်ဖက် ပြုတ်မကျမချင်း လှည့်ပတ်ပြီးခြေထောက်နဲ့ကန်ကြ၊ ခေါင်းချင်းဆိုင်တိုက်ကြ လုပ်ကြတာ။ ပြောရရင်တော့ အများကြီးပါပဲ။ မိဘတွေကတော့ ဘယ်သိမလဲ ကျွန်တော်တို့ကမြင်းကျောထတာ။ ဒီတော့လဲ စာကြိုးစားတဲ့ကလေးတွေ ကျောင်းပိတ်လို့ဆော့ကြတာ ဆော့ပါစေဆိုပြီး၊ သူတို့ကလေးကို ကျွန်တော်တို့လက် ယုံယုံကြည်ကြည်အပ်လိုက်တယ်။ အပ်ယုံတင်မကဘူး သူ့သားကို ကျည်ဆံတွေအများကြီးထည့်လို့ရတဲ့ ကျည်ကပ်အရှည်ကြီးနဲ့ သေနတ်ကြီးကြီးရှည်ရှည်ကြီးတစ်လက်ပါ ဝယ်ပေးလိုက်သေးတယ်။


သွားခေါ်ကြတာက ကျွန်တော်ရယ်၊ နောက်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရယ်၊ နောက်တော့ တစ်အိမ်ပြီးတစ်အိမ်သွားရင်း တစ်ဖြည်းဖြည်းလူအင်အားတောင့်လာတယ်။ ကျွန်တေ်ာနဲ့သွားတဲ့ကောင်ကလဲ စာသာတော်တာ ကဲတဲ့၊ မွှေတဲ့နေရာမှာတော့ အမေရိကန်စာရေးဆရာကြီး မတ်တွိန်းရဲ့ဇာတ်ကောင် ကလေးဗိုလ်တွမ်ဆောယာတို့၊ ဟက်ကယ်ဘယ်ရီဖင်းတို့၊ ဆရာဇဝနရဲ့ ဆိုးပေ တို့ထက်မညံံ့ဘူး။ နောက်ပိုင်း အဲလိုခပ်ဆင်ဆင် နာမည်တစ်ခုတောင် ဘွဲ့တံဆိပ်အနေနဲ့ရလိုက်သေး။ မဟုတ်တာလုပ်ရမယ်ဆို ပြုံးစိပြုံးစိ မြှုံးမိတဲ့ငါးလိုလိုဆိုပြီး ကျွန်တော်တို့ပြောကြတာ။ ဖော်တယ်ဖြစ်မှာစိုးလို့ ထားပါတော့။ သူငယ်ချင်းကကျောင်းက ဆရာမရဲ့သား၊ လိမ္မာတယ်ဘာညာဆိုပြီး လူကြီးတွေကလဲ အမြင်မှားနေ၊ စာကလွဲပြီး ဘာမှလုပ်တတ်ပုံမရတဲ့ ကျွန်တော်ကလဲ ကုပ်ချောင်းချောင်းနဲ့ ဘေးကပါနေဆိုတော့ တော်ရုံ ဘယ်သူနဲ့မှအပြင်မထွက်ရတဲ့သူငယ်ချင်းတွေပါ ပါလာတယ်။ တစ်ချို့ကတော့ အိမ်ကအထွက်မှာ သေနတ်ကလေးတွေ ဝှက်ယူခဲ့ရတာပေါ့။ ခုတော့ အဲကောင်တွေ တော်တော်များများတောင် ကလေးအဖေတွေဖြစ်ကုန်ပါပြီ။ သူတို့ကလေးပုံတွေတောင် ဖေ့စ်ဘွတ်မှာ ၁၅ မိနစ်တစ်ခါတင်လို့။


လူစုတဲ့လုပ်ငန်းစဉ်ကြီးပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ကျွန်တော်တို့တွေ ကျွန်တော့အိမ်ကိုချီတက်ကြပေါ့။ လူတွေခွဲ၊ လက်နက်တွေတပ်ဆင်ပြီးတဲ့နောက်တော့ ခြံအနောက်နဲ့အရှေ့နဲ့ခွဲပြီး နှစ်ဖွဲ့နေရာယူကြတယ်။ ကြားထဲမှာ သစ်ပင်တွေ၊ ခြုံတွေအပြင်၊ အလည်ခေါင်မှာ အိမ်ကြီးကလဲရှိနေတော့ တစ်ဖက်နဲ့တစ်ဖက်မမြင်ကြရဘူး။ ဒီကြားထဲ သေနတ်အကြီးကြီးနဲ့ သူငယ်ချင်းကို မမျှတဘူးဆိုပြီး ဝိုင်းပြောကြပြန်တယ်။ ပြောလဲ ပြောစရာ ပစ္စတိုလေးတွေကြားထဲမှာ သူ့သေနတ်ကြီးက အကြီးကြီးတော်တော်ကြောက်စရာကောင်းတာ။ ကျည်ဆံတွေကလဲ အများကြီးဆံ့သေး။ စာသူငယ်ကြား လဒနားသကဲ့သို့ဆိုတာ အဲလို အခြေအနေမျိုးကိုပြောတာနေမှာ။ နောက်တော့လဲ ဘာဖြစ်လဲ ချကြတာပေါ့ဆိုပြီး စဖြစ်သွားတယ်။ မျက်လုံးတွေမထိအောင် နေကာမျက်မှန်လေးတွေ ကိုယ်စီတပ်ပြီး တစ်ဖက်နဲ့တစ်ဖက်ပစ်ကြပေါ့။ ဒီတော့မှ သေနတ်အကြီးကြီးရဲ့အစွမ်းသိရတော့တယ်။ အဲဒီသေနတ်က ပစ်လိုက်ရင် ကျည်နှစ်တာင့်၊ တစ်ခါတစ်လေသုံးတောင့်တစ်ခါထဲထွက်တယ်။ ထွက်တာက ဘယ်ဘက်ကိုတစ်တောင့်၊ ညာဖက်ကိုတစ်တောင့်ကွေ့ပြီးတော့သွားတာ။ ဘယ်တော့မှ ကျည်ဆံက တည့်တည့်မသွားတာကလား။ ဒီတော့ဘယ်လိုချိန်ပစ်ပစ်သူ့သေနတ်က လူကိုမထိဘူး။ ကျည်ကနှစ်တောင့်လောက်ထွက်တာဆိုတော့ ပြင်းအားလဲလျော့သွားတယ်။ ။ ပထမတော့ ကျန်တဲ့သူတွေက သူ့သေနတ်ကြီးကိုကြောက်ကြပေမယ့် နောက်တော့ အကြောင်းလဲသိသွားရော သူ့ကိုမဲပစ်ကုန်ကြရော။ သူ့မှာ သူ့ရဲ့ဧရာမသေနတ်ကြီးတကားကားနဲ့ ဟိုပြေးဒီပြေးဖြစ်ပြီး ကမ္ဘာကိုပျက်လို့။ တစ်ခြံလုံးလဲ ညာသံပေးသံတွေ၊ တစ်ဖောင်းဖောင်း လေသေနတ်သံတွေ၊ ပြေးကြလွှားကြသံတွေ၊ ငြင်းကြခုန်ကြသံတွေ၊ အော်သံဟစ်သံတွေနဲ့ စီစီညံနေတာပါပဲ။ တစ်ချို့က ဂိုထောင်ဘေးမှာ ကပ်ပေါက်နေတဲ့ မာလကာပင်ပေါ်ကနေတစ်ဆင့် ဂိုထောင်ခေါင်မိုးပေါ်တက်ပြီးနေရာယူကြတယ်။ ခေါင်မိုးသွပ်ပြားရဲ့ စောင်းနေတဲ့အခြမ်းမှာပုန်းပြီးအောက်ကဖြတ်သွားတဲ့သူတွေကို ချောင်းပစ်ကြတယ်။ နောက် သိကုန်ကြတော့ အောက်ကနေဝိုင်းပြီး ပစ်လိုက်ကြတာ သူတို့မှာဆင်းပြေးလို့လဲမရ၊ ပတ်ပြေးလို့လဲမရနဲ့၊ ဂိုဒေါင်အမိုးပေါ်မှာ ပြားပြားကိုဝပ်နေကြရတာပါပဲ။ အငြင်းသန်တဲ့ကောင်တွေကလဲ သေနတ်မှန်တာကို မမှန်ဘူးခံငြင်း၊ ပြီးတော့အနီးကပ်တွေတေ့ပစ်ကြ၊ စကားတွေများကြနဲ့။


ညနေပိုင်းဇာတ်သိမ်းတော့ ကျွန်တော်တို့အားလုံး တစ်ကိုယ်လုံး၊ လက်တွေ၊ခြေတွေ၊ မျက်နှာတွေမှာ ကော်ကျည်ဆံရာအနီဖုတွေကျန်ခဲ့ပြီး၊ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရဲ့နေကာမျက်မှန်ကတော့ သေနတ်မှန်ပြီးအက်သွားတယ်။ ချော်လဲ၊ ပြုတ်ကျ၊ ပွန်းတဲ့ပဲ့တဲ့ဒဏ်ရာတွေ အားလုံးနီးပါးရကြပေမယ့် အတော်ကိုပျော်ခဲ့ကြတယ်။ နောက်တစ်ခေါက်ထပ်ချိန်းပြီး ပစ်ကြဖို့အားလုံး အားတက်သရောသဘောတူခဲ့ပေမယ့် အကြောင်းကြောင်းကြောင့် အဲဒီလို ထပ်မဆော့ဖြစ်ကြတော့တာ ဒီနေ့ထိဆိုပါတော့။
_____________________________________

ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ
ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္မေတြ႔တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပန္ရတယ္။ စကားေတြေျပာၾကရင္းနဲ႔ ကေလးတုံးကဟာေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ အမွတ္တရေတြ အစီအရီေပၚလာတယ္။

ကြ်န္ေတ္ာတို႔ေတြ ကိုးတန္းစာေမးပြဲၿပီးတဲ့ေနာက္ ေက်ာင္းပိတ္ပိတ္ခ်င္း ကြ်န္ေတာ့အိမ္မွာ လူစုျဖစ္ၾကတဲ့အေၾကာင္းကို သတိတရျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခတ္က ေကာ္က်ည္ဆံထည့္ပစ္ရတဲ့ ေလေသနတ္ေလးေတြ တအားေခတ္စားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့အိမ္မွာလူစုၿပီး ေသနတ္ပစ္တုိင္းကစားဖို႔ စီစဥ္ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီတုံးက ကြန္ျပဴ တာဂိမ္းေတြေခတ္မစားေသးဘူး။ Conter Strike ေတာင္မေပၚေသးဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေတြ အမ်ားဆုံးေဆာ့တဲ့ဂိမ္းက Play Station ေလာက္နဲ႔ family game ေလးေတြပဲရွိတာ။ ဒီေတာ့ outdoor ေဆာ့တဲ့အလုပ္ေတြ ပိုလုပ္ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ျပန္ဆက္ရရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဆာ့တာက Counter Strike ပုံစံမ်ိဳး အျပင္မွာလူႏွစ္ဖက္ခဲြၿပီး တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ ေကာ္က်ည္ဆံထြက္တဲ့ ေသနတ္ေတြနဲ႔ လိုက္ပစ္ၾကတာပါ။ အဲတုံးက ကြ်န္ေတာ္ေနတာက အင္းစိန္မွာ။ ျခံကလဲ ျခံဳေတြ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ အက်ယ္ၾကီးဆိုေတာ့ ေသနတ္ပစ္တုိင္းေဆာ့ရတာ အင္မတန္ေကာင္းတာကလား။

လူကေတာ့ ေတာ္ေတ္ာစုယူရတယ္။ ေက်ာင္းမပိတ္ခင္ကတည္းကၾကိဳစီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း အဲဒီေန႔မွာတစ္ခ်ဳိ ႔ကိုဖုန္းဆက္ၿပီးခ်ိန္း၊ တစ္ခ်ိဳ ႔ကိုတစ္အိမ္တက္ဆင္းလိုက္ေခၚ လုပ္ရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ႔သူငယ္ခ်င္းမိဘေတြက သူတုိ႔ကေလးကို အျပင္လႊတ္ရမွာ စိတ္မခ်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မ်က္ႏွာသြားျပၿပီး ေခၚရတယ္။ စက္ဘီးေတြနဲ႔  အင္းစိန္တစ္ၿမိဳ ႔လုံး ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းပတ္ရတာ တေပ်ာ္တပါးၾကီး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလုံးမွာ တူတာတစ္ခုရွိတယ္။ ဒီေန႔အတြက္ အားခဲၿပီးဝယ္ထားတဲ့ ပစၥတိုေသနတ္ကေလးေတြပါ။ ဒီဇုိင္း၊ အတိုအရွည္၊ အေလးအေပါ့ကြာၾကေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလုံးမွာ ပစၥတုိတစ္လက္စီရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ကလဲ ပိုေကာင္းမယ္ထင္တဲ့ေသနတ္ထပ္ဝယ္ၿပီး အားျဖည့္ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ ႔အေမကေတာ့ သူ႔ရဲ ႔ တစ္ဦးတည္းေသာသားကိုအရမ္းခ်စ္လို႔ ပုံမွန္ဆိုဘယ္မွလႊတ္ေလ့မရွိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူ႔အိမ္ကိုသြားေခၚေတာ့ စိတ္ခ်လက္ခ်လႊတ္ရွာပါတယ္။ အဲဒီတုံးကလဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က ေက်ာင္းမွာ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိေန၊ စာတစ္အားလုပ္ၾကတဲ့ကေလးေတြကိုး။ လူၾကီးေတြကြယ္ရာမွ ေမ်ာက္ရွံဳးေအာင္ေဆာ့ၾကတာသူတို႔မွ မသိတာ။ ဘယ္ေလာက္ေမ်ာက္ရွံဳးၾကလဲဆို စေလာင္းကလာတဲ့ BMX စက္ဘီးစတန္႔ေတြၾကည့္ၿပီးအားက်၊ ေတာင္ကုန္းအျပတ္ေတြေပၚကေန ဖီးနစ္လိုမ်ိဳးမိန္းမစီးစက္ဘီးေလးေတြကိုစီးၿပီး ခုန္ခုန္ခ်ၾကတာ။ စက္ဘီးေခြေတြဆို လိမ္လိမ္ေနတာ အိမ္ကမသိလုိ႔။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမိန္းမစီးဘီးေတြကိုပဲ ေရွ ႔ဘီးေတြေထာင္၊ ေနာက္ဘီးေတြေထာင္၊ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြေတြလုပ္ မ်ိဳးစုံစမ္းစီးနဲ႔ အၿပိဳင္အဆိုင္လုပ္ၾကေသးတာ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆို ေရွ ႔ဘီးေထာင္လိုက္တာ အေထာင္လြန္ၿပီးပက္လက္လန္ျပဳတ္က်၊ ေခါင္းနဲ႔ေျမၾကီးနဲ႔ေဆာင့္၊ ပုဆိုးလဲႏွစ္ျခမ္းကြဲပါေရာလား။ ဒါလဲ မမွတ္ၾကပါဘူး။ အခြင့္သာတာနဲ႔ မ်ိဳးစုံေနေအာင္ စတန္႔ထြင္ၾကတာပါပဲ။ ေနာက္စက္ဘီးခ်င္း စီးခ်င္းထိုးၾကတယ္။ ေနာက္ကတစ္ေယာက္ထိုင္၊ ေရွ ႔ကတစ္ေယာက္နင္း၊ ၿပီးတာနဲ႔ အဲလိုစက္ဘီးႏွစ္စီးတစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ ျပဳတ္မက်မခ်င္း လွည့္ပတ္ၿပီးေျခေထာက္နဲ႔ကန္ၾက၊ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္တိုုက္ၾက လုပ္ၾကတာ။ ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ မိဘေတြကေတာ့ ဘယ္သိမလဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကျမင္းေက်ာထတာ။ ဒီေတာ့လဲ စာၾကိဳးစားတဲ့ကေလးေတြ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ေဆာ့ၾကတာ ေဆာ့ပါေစဆိုၿပီး၊ သူတို႔ကေလးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔လက္ ယုံယုံၾကည္ၾကည္အပ္လိုက္တယ္။ အပ္ယုုံတင္မကဘူး သူ႔သားကို က်ည္ဆံေတြအမ်ားၾကီးထည့္လို႔ရတဲ့ က်ည္ကပ္အရွည္ၾကီးန႔ဲ ေသနတ္ၾကီးၾကီးရွည္ရွည္ၾကီးတစ္လက္ပါ ဝယ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။

သြားေခၚၾကတာက ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္၊ ေနာက္ေတာ့ တစ္အိမ္ၿပီးတစ္အိမ္သြားရင္း တစ္ျဖည္းျဖည္းလူအင္အားေတာင့္လာတယ္။ ကြ်န္ေတ္ာနဲ႔သြားတဲ့ေကာင္ကလဲ စာသာေတာ္တာ ကဲတဲ့၊ ေမႊတဲ့ေနရာမွာေတာ့ အေမရိကန္စာေရးဆရာၾကီး မတ္တြိန္းရဲ ႔ဇာတ္ေကာင္ ကေလးဗိုလ္တြမ္ေဆာယာတို႔၊ ဟက္ကယ္ဘယ္ရီဖင္းတို႔၊ ဆရာဇဝနရဲ ႔ ဆိုးေပ တို႔ထက္မညံံ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း အဲလုိခပ္ဆင္ဆင္ နာမည္တစ္ခုေတာင္ ဘဲြ႔တံဆိပ္အေနနဲ႔ရလိုက္ေသး။ မဟုတ္တာလုပ္ရမယ္ဆို ျပံဳးစိျပဳံးစိ ျမွံဳးမိတဲ့ငါးလုိလုိဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ေျပာၾကတာ။ ေဖာ္တယ္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ထားပါေတာ့။ သူငယ္ခ်င္းကေက်ာင္းက ဆရာမရဲ ႔သား၊ လိမၼာတယ္ဘာညာဆိုၿပီး လူၾကီးေတြကလဲ အျမင္မွားေန၊ စာကလဲြၿပီး ဘာမွလုပ္တတ္ပုံမရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ေဘးကပါေနဆိုေတာ့ ေတာ္ရုံ ဘယ္သူနဲ႔မွအျပင္မထြက္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ပါလာတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ကေတာ့ အိမ္ကအထြက္မွာ ေသနတ္ကေလးေတြ ဝွက္ယူခဲ့ရတာေပါ့။ ခုေတာ့ အဲေကာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာင္ ကေလးအေဖေတြျဖစ္ကုန္ပါၿပီ။ သူတို႔ကေလးပုံေတြေတာင္ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ၁၅ မိနစ္တစ္ခါတင္လုိ႔။

လူစုတဲ့လုပ္ငန္းစဥ္ၾကီးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ကြ်န္ေတာ့အိမ္ကိုခ်ီတက္ၾကေပါ့။ လူေတြခဲြ၊ လက္နက္ေတြတပ္ဆင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ျခံအေနာက္နဲ႔အေရွ ႔နဲ႔ခြဲၿပီး ႏွစ္ဖဲြ႔ေနရာယူၾကတယ္။ ၾကားထဲမွာ သစ္ပင္ေတြ၊ ျခဳံေတြအျပင္၊ အလည္ေခါင္မွာ အိမ္ၾကီးကလဲရွိေနေတာ့ တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္မျမင္ၾကရဘူး။ ဒီၾကားထဲ ေသနတ္အၾကီးၾကီးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို မမွ်တဘူးဆုိၿပီး ဝုိင္းေျပာၾကျပန္တယ္။ ေျပာလဲ ေျပာစရာ ပစၥတိုေလးေတြၾကားထဲမွာ သူ႔ေသနတ္ၾကီးက အၾကီးၾကီးေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတာ။ က်ည္ဆံေတြကလဲ အမ်ားၾကီးဆံ႔ေသး။ စာသူငယ္ၾကား လဒနားသကဲ့သုို႔ဆိုတာ အဲလို အေျခအေနမ်ိဳးကိုေျပာတာေနမွာ။ ေနာက္ေတာ့လဲ ဘာျဖစ္လဲ ခ်ၾကတာေပါ့ဆိုၿပီး စျဖစ္သြားတယ္။ မ်က္လုံးေတြမထိေအာင္ ေနကာမ်က္မွန္ေလးေတြ ကိုယ္စီတပ္ၿပီး တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ပစ္ၾကေပါ့။ ဒီေတာ့မွ ေသနတ္အၾကီးၾကီးရဲ ႔အစြမ္းသိရေတာ့တယ္။ အဲဒီေသနတ္က ပစ္လိုက္ရင္ က်ည္ႏွစ္တာင့္၊ တစ္ခါတစ္ေလသုံးေတာင့္တစ္ခါထဲထြက္တယ္။ ထြက္တာက ဘယ္ဘက္ကိုတစ္ေတာင့္၊ ညာဖက္ကိုတစ္ေတာင့္ေကြ ႔ၿပီးေတာ့သြားတာ။ ဘယ္ေတာ့မွ က်ည္ဆံက တည့္တည့္မသြားတာကလား။ ဒီေတာ့ဘယ္လိုခ်ိန္ပစ္ပစ္သူ႔ေသနတ္က လူကိုမထိဘူး။ က်ည္ကႏွစ္ေတာင့္ေလာက္ထြက္တာဆိုေတာ့ ျပင္းအားလဲေလ်ာ ့သြားတယ္။ ။ ပထမေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြက သူ႔ေသနတ္ၾကီးကိုေၾကာက္ၾကေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ အေၾကာင္းလဲသိသြားေရာ သူ႔ကိုမဲပစ္ကုန္ၾကေရာ။ သူ႔မွာ သူ ႔ရဲ ႔ဧရာမေသနတ္ၾကီးတကားကားနဲ႔ ဟိုေျပးဒီေျပးျဖစ္ၿပီး ကမာၻကိုပ်က္လုိ႔။ တစ္ျခံလုံးလဲ ညာသံေပးသံေတြ၊ တစ္ေဖာင္းေဖာင္း ေလေသနတ္သံေတြ၊ ေျပးၾကလႊားၾကသံေတြ၊ ျငင္းၾကခုန္ၾကသံေတြ၊ ေအာ္သံဟစ္သံေတြနဲ႔ စီစီညံေနတာပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ ႔က ဂိုေထာင္ေဘးမွာ ကပ္ေပါက္ေနတဲ့ မာလကာပင္ေပၚကေနတစ္ဆင့္ ဂိုေထာင္ေခါင္မိုးေပၚတက္ၿပီးေနရာယူၾကတယ္။ ေခါင္မိုးသြပ္ျပားရဲ ႔ ေစာင္းေနတဲ့အျခမ္းမွာပုန္းၿပီးေအာက္ကျဖတ္သြားတဲ့သူေတြကို ေခ်ာင္းပစ္ၾကတယ္။ ေနာက္ သိကုန္ၾကေတာ့ ေအာက္ကေနဝုိင္းၿပီး ပစ္လုိက္ၾကတာ သူတို႔မွာဆင္းေျပးလို႔လဲမရ၊ ပတ္ေျပးလို႔လဲမရနဲ႔၊ ဂိုေဒါင္အမိုးေပၚမွာ ျပားျပားကိုဝပ္ေနၾကရတာပါပဲ။ အျငင္းသန္တဲ့ေကာင္ေတြကလဲ ေသနတ္မွန္တာကို မမွန္ဘူးခံျငင္း၊ ၿပီးေတာ့အနီးကပ္ေတြေတ့ပစ္ၾက၊ စကားေတြမ်ားၾကနဲ႔။

ညေနပိုင္းဇာတ္သိမ္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလုံး တစ္ကုိယ္လုံး၊ လက္ေတြ၊ေျခေတြ၊ မ်က္ႏွာေတြမွာ ေကာ္က်ည္ဆံရာအနီဖုေတြက်န္ခဲ့ၿပီး၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ ႔ေနကာမ်က္မွန္ကေတာ့ ေသနတ္မွန္ၿပီးအက္သြားတယ္။ ေခ်ာ္လဲ၊ ျပဳတ္က်၊ ပြန္းတဲ့ပဲ့တဲ့ဒဏ္ရာေတြ အားလုံးနီးပါးရၾကေပမယ့္ အေတာ္ကိုေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ခ်ိန္းၿပီး ပစ္ၾကဖုိ႔အားလုံး အားတက္သေရာသေဘာတူခဲ့ေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အဲဒီလို ထပ္မေဆာ့ျဖစ္ၾကေတာ့တာ ဒီေန႔ထိဆိုပါေတာ့။