ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု၏ေနာက္တြင္

ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြမွာ.....တစ္ခ်ိဳ ႔က ခ်ရတာလြယ္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ ႔က ခ်ဖို႔ခက္တယ္။ လြယ္လြယ္၊ခက္ခက္..." ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုဆိုတာ ခ်ၿပီးရင္ လိုက္နာဖို႔၊ ( သို႔ ) ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ( သို႔ ) ေနာက္ဆက္တြဲရလဒ္ေတြကို ၾကံ ႔ၾကံ ႔ခံဖို႔ " ဆိုတဲ့သုံးခုေသာရည္ရြယ္ခ်က္ထဲက တစ္ခု ၊ ဒါမွမဟုတ္ သုံးခုလုံးအတြက္ ျပင္ဆင္ၿပီး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၾကတာလုိ႔ ေယဘုယ်ေျပာရမွာပါ။
ီ
" ဂိ္မ္းမေဆာ့ပဲ စာလုပ္မယ္"
ဆုိတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ခဏ၊ခဏခ်ၿပီး လိုက္နာဖို႔ပ်က္ကြက္တဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးပါ။ "ဒီညဂိမ္းေဆာ့ျဖစ္ေအာင္ေဆာ့မယ္" ဆိုတဲ့ဆုုံးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးကေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ကြ်န္ေတာ္လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အမ်ိဳးအစားေပါ့။ " စာမလုပ္ပဲ ဂိမ္းေဆာ့မယ္ " ဆိုတဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးခ်ၿပီးရင္ေတာ့ စာေမးပဲြရလဒ္ေလးေတြကိုလဲ ၾကံ ႔ၾကံ ႔ခံရင္ဆုိင္ႏုိင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားရမွာပါ။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ ဘဝမွာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကေတာ့ ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ်ခ်ေနရတာပါ။ " မနက္အိပ္ယာက ေစာေစာထျဖစ္ေအာင္ထမယ္ " ဆိုတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးကေန၊ "ဒီလုပ္ငန္းကို မေအာင္ျမင္မခ်င္းလုပ္မယ္" ဆိုတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးထိ အေသး၊ အၾကီး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြေန႔တုိင္းခ်ေနရတာပါ။

ကြ်န္ေတာ့ ဘဝမွာလဲ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ အျပင္းအထန္ၾကိဳးစားခဲ့ရၿပီး၊ အေသအလဲ လဲခံစားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ဘဝမွာ အေရးပါတဲ့၊ ၾကီးမားတဲ့အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခုကို ျဖစ္သြားေစတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုပါ။

"အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ပညာရပ္တစ္ခုကို ၿပီးဆုံးခါနီးထိသင္ယူၿပီးမွ အဲဒီပညာရပ္ကိုစြန္႔လႊတ္လို႔ ေနာက္ထပ္အသစ္တစ္ခုေျပာင္းလဲသင္ယူမယ္" ဆိုတဲ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပါ။

ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်ျဖစ္ေစတဲ့အေၾကာင္းေတြကေတာ့ ေရးၿပီးသားျဖစ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးေနာက္ အေၾကာင္းေတြကိုပဲ ျပန္ေရးပါေတာ့မယ္။

ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးေနာက္ ပထမဆုံး စခံစားရတာကေတာ့ မလုံျခံဳမွဳပါ။ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံးက သူ႔လမ္းေၾကာင္းနဲ႔သူ ေလွ်ာက္ေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကေနာက္လမ္းတစ္ခုေပၚေရာက္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနဆဲဆိုတဲ့ အသိက ကိုယ့္ဘဝအတြက္ အာမခံခ်က္မရွိေသးတာကို သတိေပးေနလို႔ မလုံျခံဳမွဳ ကိုခံစားရေစပါတယ္။ အရာအားလုံးကိုစြန္႔လႊတ္ၿပီး အခ်ိန္ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္ ၾကိဳးစားအားထုတ္တာေတာင္ အရာမထင္လာေသးတဲ့အခါမွာ " ငါေခြးျဖစ္ေတာ့မယ္၊ ငါေခြးျဖစ္ေတာ့မယ္ " ဆိုၿပီး ညညမွာလန္႔ႏုိးပါတယ္။ ရင္ေတြလဲတုန္ေနလို႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ဆက္မအိပ္ႏုိင္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆရာဝန္ျဖစ္သူျဖစ္၊ သေဘၤာသားျဖစ္သူျဖစ္၊ အဂၤ်င္နီယာျဖစ္သူျဖစ္၊ ဘဲြ႔ရလို႔လုပ္ဝင္သူဝင္ စတာေတြကို ေတြ႔ေနေလေလ၊ ညဘက္ေတြမွာ အေတြးေတြနဲ႔ခ်ာခ်ာလည္လို႔ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ႏုိင္ပဲ ေခြ်းေစးေတြျပန္ေလေလပါ။ အမွန္တကယ္ကို အိပ္မေပ်ာ္ႏုိ္င္ပဲ စိတ္ပူပင္ေသာကေရာက္ခဲ့ရတဲ့ညေတြ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။

ဒုတိယကေတာ့ လူေတာမတိုးေတာ့တာပါ။ အရင္ကဆို လူစည္ရင္ေရွ ႔က ေကာ့ေကာ့၊ ေကာ့ေကာ့ေနရာက မသိမသာနဲ႔ လူေတြကိုေရွာင္လာပါတယ္။ အိမ္မွာေနရင္လဲ အခန္းေအာင္းပါတယ္။ အရမ္းရင္းႏွီးသူကလြဲလို႔ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း၊ ေဆြမ်ိဳးေတြကို မေတြ႔ခ်င္ပါဘူး။ အဓိကေၾကာက္တာကေတာ့ " ဟိုေကာင္ ဘာေတြလုပ္ေနလဲ" ဆိုတာၾကီးကိုပါ။ မလဲႊသာလို႔ျပန္ေျဖရရင္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္အပိုင္း (က) ေရာက္ပါၿပီေပါ့။ သို႔ေသာ္ပါလည္း ရွည္ေတာ္မူေသာ အခ်ိဳ ႔အသိမိတ္ေဆြမ်ားက " ဟင္...အရင္ႏွစ္ေတြတုံးကလဲ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ အပိုင္း (က) ပဲဆို " ဆိုၿပီး အရွက္ခဲြေတာ္မူၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အိမ္ကုိဧည့္သည္မ်ားလာရင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အခန္းထဲမွာပုန္းေနပါတယ္။ မိဘမ်ားမွာလည္း အရင္က ေဆးေက်ာင္းသားမိဘလို႔ ၾကြားခဲ့သမွ်၊ ခုေတာ့ သူေဌးျဖစ္မလား၊ ေခြးဝဲစားျဖစ္မလားမသိတဲ့သားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာငယ္ရပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမိဘမ်ားက "မင္းဘာလုပ္ေနလဲ" ေမးရင္လည္း " ႏုိ္င္ငံျခားသြားဖုိ႔လုပ္ေနတာ ၾကာဘီခင္ည၊ ခုထိေတာ့ အဆင္မေျပေသးလို႔ဒီလုိပါပဲ ခင္ညာ" လို႔ ေညာင္နာနာနဲ႔ေျဖရလြန္းလို႔ အိမ္လဲမလည္ရဲပါဘူး။
ေဆြမ်ိဳးမ်ားကလည္း "ငါတို႔တားေနတဲ့ၾကားက ေဆးေက်ာင္းၿပီးခါနီးမွ အတင္းေက်ာင္းကထြက္၊ ႏုိင္ဂန္ဂ်ား သိပ္သြားခ်င္တဲ့အေကာင္ ဘာျဖစ္မလဲ" ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကလို႕ နားရြက္ေတာင္မခတ္ဝံ႕။

ဒီၾကားထဲမွာ ေန႔စဥ္ကြ်န္ေတာ့အခန္းထဲဝင္လာလို႔ "မင္းေခြးျဖစ္သြားမယ္ေနာ္...ဘာေတြလုပ္ေနတာတုံးကြ" ဆိုၿပီး pressure ေတြေပးလို႔ ကြ်န္ေတာ့ကိုစိတ္ပိန္ေအာင္လုပ္တဲ့ ဘၾကီးတစ္ေယာက္ကလဲ ရွိေသးေတာ့ ခက္ရပါတယ္။ ဆယ္တန္းတုံးက ဆရာ၊ဆရာမေတြကလဲ မ်ိဳးထက္ႏုိင္တစ္ေယာက္ေတာ့ ေပါက္သြားၿပီး ထင္ရာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနပါတယ္ သတင္းအၾကားနဲ႔ စိတ္ပူရွာၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့မွာ ႏွစ္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ်၊ လူေတာမတိုးပဲ စိတ္ဖိစီးမွဳေတြလဲမ်ားသထက္မ်ားလာပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကို ကိုယ့္ယုံၾကည္မွဳနဲ႔ကို လုုပ္ႏုိင္ေပမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ ႔ ဒဏ္ကိုေတာ့ စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ရာ ေတာ္ေတာ္ခံရပါတယ္။ ခဏ ခဏလဲ စိတ္ပ်က္ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ဘဝရဲ ႔ မီးပ်က္ေသာေန႔ရက္မ်ားလို႔ ေခၚရမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ့ကို စိတ္ပူေပမယ့္ တစ္ခြန္းမွဝင္ဖိအားမေပးပဲ ယုံၾကည္မွဳနဲ႔ အေထာက္အပံ ႔ေပးလို႔ ဝါသနာပါရာကိုလုပ္ခြင့္ျပဳတဲ့ ေဖေဖ့ကိုေတာ့ကြ်န္ေတာ္တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

တတိယခံစားရတာကေတာ့ အေကာင္းလို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားကိုးခ်င္စိတ္ပါ။ "ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္ဘဝအတြက္ ကိုယ္ပဲလုပ္ရမယ္ "ဆုိတဲ့ အဖိုးတန္တဲ့ အသိေလးကို ခုိင္ခုိင္မာမာေလးေလးနက္နက္သေဘာေပါက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ့္ဘဝလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ နည္းလမ္းေပါင္းစုံကို ကိုယ္တိုင္ရွာေဖြျဖစ္ပါတယ္။ ၾကိဳးလဲၾကိဳးစားျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေသခ်ာလုပ္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ထားတဲ့ စာေမးပြဲတစ္ခုအတြက္ ကြ်န္ေတာ္အေပါင္းအသင္းအားလုံးန႔ဲ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ပါတယ္။ ဂိမ္းနဲ႔လဲ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ပါတယ္။ အေပ်ာ္အပါးမွန္သမွ်စြန္႔လႊတ္ပစ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုုယ္ကို စာၾကည့္စက္အျဖစ္ေျပာင္းလဲပါတယ္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကိုတည္ျမဲေစဖို႔ ေလးစားရတဲ့ကြ်န္ေတာ့ဆရာဆီမွာ မနက္က ညအထိေနလို႔ စာၾကည့္ပါတယ္။ မသိတာကို ဆရာကိုေမးပါတယ္။ ထမင္းေတာင္ အိမ္ျပန္မစားပဲ ဆရာ႔ဆီကကပ္စားပါတယ္။(ဒါေတာ့နည္းနည္းမ်ားတယ္နဲ႔တူပါတယ္ )။ ဆရာကလဲသေဘာေကာင္းေတာ့ ေန႔စဥ္ထမင္းပါေကြ်းၿပီးစာသင္ေပးပါတယ္။ ေက်းဇူးၾကီးတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ပါ။ အလြန္အင္မတန္ အေပါင္းအသင္းမင္လို႔ ဂိ္မ္းေဆာ့တာမက္တဲ့ကြ်န္ေတာ္ဟာ ကိုယ့္ေဘးနားကလူေတြ ဂိမ္းအေၾကာင္းေျပာေနရင္ေတာင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး စာကိုပဲဖိတြန္းတဲ့အထိစာလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ စကားေတာင္မလိုအပ္ရင္မေျပာခဲ့တဲ့အထိပါ။ အေရးၾကီးခ်ိန္မွာ ရက္သတၱပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဲလိုေနခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ seminar ေတြတက္၊ ဘာသာရပ္ေတြေလ့လာ၊ က်ဴရွင္ေတြတက္၊ စာေတြလုပ္၊ စာေမးပြဲေတြေျဖေနရာကေန ကြ်န္ေတာ္အရမ္းတက္ခ်င္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းတက္ခြင့္ကို ေနာက္ဆုံးမွာရခဲ့ပါတယ္။လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ သူမ်ားေတြအလြယ္တကူရတဲ့ေက်ာင္းကုိ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ကအသက္ၾကီးမွစာေတြအသစ္သင္၊ အသည္းအသန္၊ဝရုန္းသုံးကားစာေတြလုပ္၊ ပင္ပန္းတၾကီး၊ အပတ္တကုပ္ၾကိဳးစားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာမွရခဲ့တာပါ။ ေက်ာင္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ ႔ျငင္းပယ္မွဳကို အစဥ္တစုိက္ခံၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေပါ့။
စင္ကာပူႏုိင္ငံနဲ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံႏွစ္ႏွစ္ငံက အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းႏွစ္ေက်ာင္းမွာတက္ခြင့္ရခ့ဲၿပီး ကြ်န္ေတာ့အတြက္ပိုအဆင္ေျပတဲ့ စင္ကာပူႏုိင္ငံကေက်ာင္းကိုေရြးခဲ့ပါတယ္။

ေခ်ာေမြ႔ေနတဲ့ ဘဝလမ္းကိုစြန္႔လႊတ္ၿပီး၊ မေသခ်ာမေရရာတဲ့ ခရီးတစ္ခုကိုစခဲ့ေပမယ့္၊ ယံုၾကည္စိတ္နဲ႔ၾကိဳးစားမွဳေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ " အမွန္တကယ္သာ နည္းလမ္းရွိၿပီး၊ ေသခ်ာအားစိုက္ထုတ္ၾကိဳးစားရင္ ဘယ္အရာမဆိုေအာင္ျမင္ႏုိင္တယ္ " ဆိုတဲ့ အလြန္အင္မတန္ အဖိုးထိုက္တန္တ့ဲ သင္ခန္းစာကို ကိုယ္တုိင္လက္ေတြ႔သိျမင္ၿပီးရလိုက္သလို၊ ေလာကဓံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလဲ ခံႏုိင္ရည္ရွိသြားတဲ့ အက်ိဳးကိုရလိုက္ပါတယ္။ ခုေတာ့ လုံးဝအသစ္တစ္ခုကေနစခဲ့တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္သစ္တစ္ခုမွာ အေပါင္းအသင္းအသစ္၊ နညး္ပညာအသစ္၊ ေရွ ႔ေရးအသစ္ေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ဝါသနာပါတဲ့ စာေတြေရးဖို႔ ကို္ယ္ပိုင္ဘေလာ့ေလးတစ္ခုလုပ္ခြင့္ရတာနဲ႔ တျခားအေတြ႔အၾကံဳသစ္ေတြအမ်ားၾကီးရတာကိုလဲ ထည့္ေျပာသင့္တယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ ေရွ ႔ကို ဘာေတြဆက္ျဖစ္ဦးမလဲဆုိတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေလွာ္ခတ္ရင္းေစာင့္ၾကည့္ရမွာဦးမွာပါ။

ရထားပေါ်က ကျွန်တော်တို့ဘဝများ

ကျွန်တော် ငယ်ငယ်က စစ်ဗိုလ်တစ်ယောက်ဖြစ်ချင်ခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ တီထွင်သူတစ်ယောက်။ အသက်ကြီးလာလေလေ ကြောက်တတ်တဲ့စိတ်က ပိုကြီးလာလေလေဆိုတာ မှန်တယ်။ ကျွန်တော်စစ်ဗိုလ်မဖြစ်ချင်တော့ဘူး။ တိုက်ပွဲတိုက်ရင်း ကိုယ်လက်အင်္ဂါတစ်ခုခုချို့ယွင်းသွားမှာ ကြောက်လို့။ ဒီလိုနဲ့ တီထွင်သူဖြစ်ချင်တဲ့ စိတ်တစ်ခုပဲ ကျန်ခဲ့တယ်။ အနီးစပ်ဆုံးဆိုရင်တော့ အင်ဂျင်နီယာလုပ်ရမှာပေါ့။ ဆရာဝန်ဖြစ်ဖို့တော့ စိတ်မကူူးခဲ့ဖူးပါဘူး။ ကျွန်တော်ဆယ်တန်းအောင်ပြီးတဲ့နှစ်မှာ ဆေးကျောင်းဝင်ခွင့်ရပြီး ဆေးကျောင်းသားတစ်ယောက်ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ တစ်ခါမှ စိတ်ကူးတောင် မယဉ်ခဲ့ဖူးတဲ့ဆရာဝန်ဘဝ။ မပျော်ဘူးလားဆိုတော့ ပျော်ပါတယ်။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အတူတူတက်ရတာကိုး။ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဘဝကို သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အတူတူခံစားရတာ အလွန်ပျော်စရာကောင်းပါတယ်။ အချိန်တန်ရင် အိမ်ကပေးတဲ့မုန့်ဖိုးယူ၊ ကျောင်းကိုသွား စာသင်၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့တွေ့။ ဂိမ်းတွေဘာတွေဆော့။ အိမ်ပြန်။ အိမ်ကချက်တဲ့ထမင်းခပ်စား။ အဝတ်ကလဲလျှော်စရာမလို၊ ဘာတာဝန်မှလဲမရှိ။ လူတွေကလဲဆေးကျောင်းသားဆိုပြီး အထင်ကြီး၊ အမျိုးတွေကလဲ ပ စားပေး။ ဘဝကြီးက တော်တော်ကိုသာယာပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ပထမနှစ်၊ ဒုတိယနှစ် နှစ်ခါ (တစ်ခါက ဆေးကျောင်းတက်မလို၊ နိုင်ငံခြားသွားမလိုလုပ်နေရာက အလယ်မှာ ပလုံဆိုကျသွားတာ)၊ တတိယနှစ် ကနေ နောက်ဆုံးနှစ်အပိုင်း(က) ကိုရောက်လာခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးနှစ်အပိုင်း(က) ကိုရောက်တဲ့အခါမှာ ကျွန်တော်သေသေချာချာ စဉ်းစားနေရပြီ။ ဘဝရှေ့ရေးကိုတွေးမိလာပြီ။ ဆရာဝန်ဖြစ်ပြီးရင် ဘာလုပ်မှာလဲပေါ့။ ကျွန်တော်သင်နေရတဲ့စာတွေကို စိတ်မဝင်စားဘူး။ ဒါမျိုးတွေပဲ ဆက်သင်ရမယ်ဆိုရင် ဘွဲ့လွန်လဲ မတက်ချင်ဘူး။ ဘွဲ့လွန်မတက်လို့ အလုပ်ထဲမှာရာထူးမတိုးရင် ကိုယ့်နောက်ကကျောင်းတက်လာတဲ့ ညီ၊ညီမတွေကို" အစ်မ" တို့၊" ဆရာ "တို့ခေါ်ပြီး သူတို့ခိုင်းသမျှခေါင်းငြိမ့်ပြီးလုပ်ရမယ်။ အဲလိုဘဝမျိုးနဲ့ ရိုးရိုးဆရာဝန်လေးဘဝမှာလဲ တစ်သက်လုံး မနေချင်ဘူး။ ပြီးတော့ ကိုယ့်အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းကိုလဲ ကိုယ်ဝါသနာပါတာကို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်လုပ်ချင်တယ်။ ကျွန်တော့်မှာတခြားရွေးချယ်စရာ ရှိသလား။ ရှိသလားလို့ စဉ်းစားတော့ရှိတယ်။ ကျွန်တော့မှာ နောက်ရွေးချယ်စရာတစ်ခုရှိနေတာပဲ။ ဒုတိယနှစ် အမ်ဘီဘီအက်စ်စတက် ကတည်းက စင်ကာပူမှာအင်ဂျင်နီယာကျောင်းတက်ဖို့ ကျွန်တော်ပြင်ဆင်ခဲ့ဖူးတယ်။ ဆေးကျောင်းတစ်ဖက်၊ ဘာမှမဆိုင်တဲ့ အင်ဂျင်နီယာတက်ဖို့ကျောင်းစာတွေတစ်ဖက်နဲ့ နှစ်ခုလုံးဘာမှမဖြစ်ထွန်းပဲ ဗျာများခဲ့ရဖူးတယ်။ ခုတော့ တစ်ခုခုကို ယတိပြတ်ဆုံးဖြတ်ဖို့ အချိန်ရောက်ပြီထင်ပါရဲ့။ သားနှစ်ယောက်လုံး အဝေးကိုရောက်နေမှာ မလိုလားတဲ့မေမေက ပြောခဲ့ဖူးတယ်..."သားရယ်၊ သားတစ်ယောက်တော့ ဆရာဝန်လုပ်ပြီး မေမေတို့နားမှာနေပါလား" တဲ့။ မေမေ့စကားတစ်ခွန်းနဲ့တင် ကျွန်တော့်အိပ်မက်တွေကို ထုပ်သိမ်းအလုံပိတ်လို့ အိပ်မက်တွေအတွက်မျက်ရည်ဝဲစွာနဲ့ ဆရာဝန်လုပ်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ဖူးတယ်။ အတန်းတွေကိုကြိုးစားတက်၊ စာတွေကို ခေါင်းထဲထည့်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့် စိတ်ဝင်စားမှုက သုညအဆင့်က တက်မလာခဲ့ဘူး။ စိတ်မပါတဲ့အရာကိုလုပ်ရတာ ပင်ပန်းကြီးလှပါလား။ ၁၈ နှစ်ဆိုတဲ့အရွယ် ဆေးကျောင်းဒုတိယနှစ်မှာ ဘဝအတွက်ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ချနိုင်လောက်အောင် ကျွန်တော်မရင့်ကျက်ခဲ့ပါဘူး။ ဘာမှန်းမသိတဲ့၊ မရေရာ မသေချာတဲ့ အိပ်မက်နောက်ကိုလိုက်မယ့်သတ္တိအစား၊ သက်သာနေတဲ့၊ ရေစီးအတိုင်းအလိုက်သင့်မျောပါလို့ရနေတဲ့ ဆေးကျောင်းသားဘဝကို ဆက်လျှောက်ဖြစ်တဲ့ တွေဝေမှုတွေပဲ ရှိခဲ့တယ်။ စိတ်တူ၊ ကိုယ်တူ အရမ်းခင်တဲ့ ရဲဖော်ရဲဖက်သူငယ်ချင်းတွေ၊ လိုလေသေးမရှိဖြည့်ဆည်းပေးထားတဲ့ အိမ်ရဲ့ အရိပ်၊ ဆေးကျောင်းသားဆိုတာကို မသိမသာဂုဏ်ယူတတ်နေတဲ့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ရဲ့ မသိစိတ်၊ မပြတ်သားပဲ ကြောက်တတ်တဲ့ကျွန်တော့ရဲ့ စိတ်ဓါတ်၊ အရာအားလုံးက ကျွန်တော့ကို ဆေးကျောင်းသားဘဝမှာ ချည်နှောင်ထားခဲ့တယ်။ အရာအားလုံးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်ခွင့်ပေးလိုက်တဲ့ အဲဒီနေ့အထိပေါ့။ ကျွန်တော့စိတ်ဟာ မြူတွေကြားမှာ လေယူရာလွင့်နေတဲ့ သတင်းစာစက္ကူတစ်ရွက်လို ဝေဝါးနေခဲ့တယ်။ အဲဒီနေ့မတိုင်ခင်ထိပါ။ လက်ထဲကို လက်မှတ်ထည့်ပေးပြီး စီးရမယ့်ရထားပေါ်ကို ဆောင့်ကန်တင်ပေးတာခံလိုက်ရသလိုမျိုး ဘဝလမ်းကြောင်းကို တိတိကျကျဆုံးဖြတ်ပေးခံလိုက်ရတာ အဲဒီနေ့မှာပါ။ ကျွန်တော် သံယောဇဉ်အရှိဆုံး၊ အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်းနဲ့ အဲဒီနေ့မှာ စကားများကြတယ်။ ဘယ်အရာမဆို ကိုယ်နဲ့တစ်သားထဲ စိတ်တူကိုယ်တူရှိခဲ့တယ် လို့ ထင်မှတ်ခဲ့မိတဲ့သူငယ်ချင်းမှာ သေချာပေါက်ကိုယ့်အတွက်ရှိနေမယ်လို့ ယုံကြည်ခဲ့တဲ့အရာမျိုး၊ ကိုယ့်အတွက်လုပ်ပေးနိုင်မယ်လို့ယုံကြည်ခဲ့ရတဲ့ အရာမျိုး၊ ကိုယ်လိုအပ်တိုင်း သူ့မှာ အမြဲမရှိနိုင်ဘူးဆိုတာကို အလန့်တကြား သဘောပေါက်ခဲ့ရတယ်။ ကျွန်တော် အတ္တသိပ်ကြီးနေခဲ့တာပဲ။ ဟုတ်ပါတယ်၊ ဘယ်လောက်ပဲခင်ခင်၊ ဘယ်လောက်ပဲချစ်ချစ်၊သူငယ်ချင်းဆိုတာလဲ သူ့ဘဝနဲ့သူပါ။ အချိန်တန်လာရင် လူတိုင်း ကိုယ့်ဘဝတစ်ခုကိုပဲ ကိုယ်တာဝန်ယူနိုင်မှာပါ။ ကျွန်တော် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သဘောမပေါက်နိုင်ခဲ့တာပဲ။ " မင်းသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အဲလောက်ခင်လဲ၊ အချိန်တန်တော့ ကိုယ့်လမ်းကိုကိုယ်လျှာက်ရမှာ၊ ကိုယ့်ဘဝအတွက်ကိုယ်လုပ်၊ သူငယ်ချင်းဆိုတာ နောက်မှဆက်ခင်လဲရတယ်၊ တစ်ချိန်လုံးတစ်ပူးတွဲတွဲလုပ်နေဖို့မလိုဘူး " ဆိုတဲ့ ဖေ့ဖေ့စကားတွေကို နားလည်သလိုလိုရှိသွားတယ်။ ကျွန်တော်ဟာ တစ်သက်လုံး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပျော်ရွှင်စွာနေသွားရမယ်လို့ စိတ်ကူးယဉ်နေခဲ့တဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ပဲ။ စိတ်ကူးယဉ်တတ်တဲ့ကလေးလေး တစ်ယောက်သာပါပဲ။ ကျွန်တော့သူငယ်ချင်းက သူ့ဘဝလမ်းညွှန်နဲ့သူသွားနေတာပါ၊ တစ်ခြားသူငယ်ချင်းတွေကို ကြည့်လိုက်တော့လဲ အားလုံးက သူတို့လမ်းညွှန်နဲ့သူတို့ ဒီရထားတစ်စီးပေါ်ကို တက်လာကြတာပါ။ ကျွန်တော်ကရော??? ကျွန်တော်ကတော့ ဘုမသိ၊ ဘမသိ သူတို့နဲ့ရထားစီးရတာပျော်လို့ လိုက်တက်စီးလာတဲ့ အပျော်စီး ခရီးသည်ပဲ။ အချိန်တန်လို့ သူတို့ခရီးဆုံးရောက်သွားရင် ကျွန်တော်က ယောင်လည်လည်နဲ့ ဘူတာမှာတစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့မယ့်ကောင်။ သေချာတွေးကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့ဘဝက မရေမရာနဲ့......အို...ကြောက်စရာပါလား။ အနီးဆုံးဘူတာမှာ အမြန်ဆုံးဆင်းလို့ ကျွန်တော်စီးရမယ့်ရထားမှီအောင်ပြေးမှ။ ဘူတာမှာရထားမရပ်ရင်လဲ ခုန်ချသင့်ရင် ခုန်ချရမယ်။ ဒါမှ ကျွန်တော်စီးရမယ့်ရထားကို အမြန်ဆုံးစီးလို့ သူတို့နဲ့ သိပ်မကွာခင် သွားလိုရာဘူတာကိုရောက်မှာလေ။ ကျွန်တော့ အထုပ်အပိုးတွေကို ကျစ်ကျစ်လျစ်လျစ်ထုပ်၊ လိုအပ်ရင်ရထားပေါ်က ခုန်ချမယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ကိုမွေး၊ စီးရမယ့်ရထားနဲ့ သွားရမယ့်ဘူတာကို စိတ်ထဲမှာ ရှင်းရှင်းမြင်အောင်ကြည့်လို့ ကျွန်တော်ထိုင်နေရာမှာ ငိုက်မျည်းနေရာက ဝုန်းကနဲထရပ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော် ရထားပြောင်းစီးတော့မယ်။ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ချပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ တုံးတိုက်တိုက်၊ ကျားကိုက်ကိုက် သံယောဇဉ်အမျှင်မှန်သမျှမီးမြှိုက်လို့ လုပ်ကိုလုပ်ရတော့မှာပေါ့။ ၁၈ နှစ်သားမှာ မဆုံးဖြတ်နိုင်ခဲ့တဲ့ကိစ္စကို ၂၁ နှစ်သားရောက်မှ ကောင်းကောင်းဆုံးဖြတ်နိုင်ခဲ့တာပါ။ ဒါပေမယ့် " နောက်ကျတာက ဘယ်တော့မှမလုပ်တာထက်ကောင်းတယ် " ဆိုတဲ့ အင်္ဂလိပ်စကားပုံတစ်ခုရှိတယ်မဟုတ်လား။ ဆေးကျောင်းသားဘဝရဲ့ ပျော်စရာအကောင်းဆုံး၊ အောက်မေ့ဖွယ်ရာ အကောင်းဆုံးဆိုတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့သွားရတဲ့ field trip ကိုသွားခါနီးမှာ မသွားတော့ပဲ ကျွန်တော့ရထားကို မှီဖို့ပဲ အားစိုက်ခဲ့ပါတယ်။ မက်ခဲ့ဖူးတဲ့ အိပ်မက်တွေကို ပြန်ကောက်ကိုင်၊ မှိန်မှိန်မြင်နေရတဲ့ မီးရောင်ကို ရှေးရှုလို့ ကျွန်တော်ရထားပြောင်းစီးခဲ့ပါပြီ။

(ဒီဇင်ဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၁)

=========================================================

ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္က စစ္ဗုိလ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ တီထြင္သူတစ္ေယာက္။ အသက္ၾကီးလာေလေလ ေၾကာက္တတ္တဲ့စိတ္က ပိုၾကီးလာေလေလဆိုတာ မွန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္စစ္ဗိုလ္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ တုိက္ပြဲတိုက္ရင္း ကိုယ္လက္အဂၤါတစ္ခုခုခ်ိဳ ႔ယြင္းသြားမွာ ေၾကာက္လို႔။ ဒီလိုနဲ႔ တီထြင္သူျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္တစ္ခုပဲ က်န္ခ့ဲတယ္။ အနီီးစပ္ဆုံးဆိုရင္ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာလုပ္ရမွာေပါ့။ ဆရာဝန္ျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ စိတ္မကူူးခဲ့ဖူးပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့ႏွစ္မွာ ေဆးေက်ာင္းဝင္ခြင့္ရၿပီး ေဆးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ တစ္ခါမွ စိတ္ကူးေတာင္ မယဥ္ခဲ့ဖူးတဲ့ဆရာဝန္ဘဝ။ မေပ်ာ္ဘူးလားဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူတူတက္ရတာကိုး။ တကၠသို္လ္ေက်ာင္းသားဘဝကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူတူခံစားရတာ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ အိ္မ္ကေပးတဲ့မုန္႔ဖိုးယူ၊ ေက်ာင္းကိုသြား စာသင္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႔။ ဂိမ္းေတြဘာေတြေဆာ့။ အိမ္ျပန္။ အိမ္ကခ်က္တဲ့ထမင္းခပ္စား။ အဝတ္ကလဲေလွ်ာ္စရာမလို၊ ဘာတာဝန္မွလဲမရွိ။ လူေတြကလဲေဆးေက်ာင္းသားဆိုၿပီး အထင္ၾကီး၊ အမ်ိဳးေတြကလဲ ပ စားေပး။ ဘဝၾကီးက ေတာ္ေတာ္ကိုသာယာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္ ႏွစ္ခါ (တစ္ခါက ေဆးေက်ာင္းတက္မလုိ၊ ႏုိ္င္ငံျခားသြားမလိုလုပ္ေနရာက အလယ္မွာ ပလုံဆုိက်သြားတာ)၊ တတိယႏွစ္ ကေန ေနာက္ဆုံးနွစ္အပိုင္း(က) ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးႏွစ္အပိုင္း(က) ကိုေရာက္တဲ့အခါမွာ ကြ်န္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားေနရၿပီ။ ဘဝေရွ ႔ေရးကိုေတြးမိလာၿပီ။ ဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီးရင္ ဘာလုပ္မွာလဲေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္သင္ေနရတဲ့စာေတြကို စိတ္မဝင္စားဘူး။ ဒါမ်ိဳးေတြပဲ ဆက္သင္ရမယ္ဆိုရင္ ဘြဲ႔လြန္လဲ မတက္ခ်င္ဘူး။ ဘဲြ႔လြန္မတက္လို႔ အလုပ္ထဲမွာရာထူးမတိုးရင္ ကိုယ့္ေနာက္ကေက်ာင္းတက္လာတဲ့ ညီ၊ညီမေတြကို" အစ္မ" တို႔၊" ဆရာ "တို႔ေခၚၿပီး သူတို႔ခုိင္းသမွ်ေခါင္းျငိမ့္ၿပီးလုပ္ရမယ္။ အဲလိုဘဝမ်ိဳးနဲ႔ ရိုးရုိးဆရာဝန္ေလးဘဝမွာလဲ တစ္သက္လုံး မေနခ်င္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းကိုလဲ ကိုယ္ဝါသနာပါတာကို ေပ်ာ္္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္လုပ္ခ်င္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာတျခားေရြးခ်ယ္စရာ ရွိသလား။ ရွိသလားလို႔ စဥ္းစားေတာ့ရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ့မွာ ေနာက္ေရြးခ်ယ္စရာတစ္ခုရွိေနတာပဲ။ ဒုတိယႏွစ္ အမ္ဘီဘီအက္စ္စတက္ ကတည္းက စင္ကာပူမွာအင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ျပင္ဆင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေဆးေက်ာင္းတစ္ဖက္၊ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာတက္ဖုိ႔ေက်ာင္းစာေတြတစ္ဖက္နဲ႔ ႏွစ္ခုလုံးဘာမွမျဖစ္ထြန္းပဲ ဗ်ာမ်ားခဲ့ရဖူးတယ္။ ခုေတာ့ တစ္ခုခုကို ယတိျပတ္ဆုံးျဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီထင္ပါရဲ ႔။ သားႏွစ္ေယာက္လုံး အေဝးကိုေရာက္ေနမွာ မလိုလားတဲ့ေမေမက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္..."သားရယ္၊ သားတစ္ေယာက္ေတာ့ ဆရာဝန္လုပ္ၿပီး ေမေမတို႔နားမွာေနပါလား" တဲ့။ ေမေမ့စကားတစ္ခြန္းနဲ႔တင္ ကြ်န္ေတာ့္အိပ္မက္ေတြကို ထုပ္သိမ္းအလုံပိတ္လို႔ အိပ္မက္ေတြအတြက္မ်က္ရည္ဝဲစြာနဲ႔ ဆရာဝန္လုပ္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အတန္းေတြကိုၾကိဳးစားတက္၊ စာေတြကို ေခါင္းထဲထည့္ဖို႔ၾကိဳးစားေပမယ့္ စိတ္ဝင္စားမွဳက သုညအဆင့္က တက္မလာခဲ့ဘူး။ စိတ္မပါတဲ့အရာကိုလုပ္ရတာ ပင္ပန္းၾကီးလွပါလား။ ၁၈ ႏွစ္ဆိုတဲ့အရြယ္ ေဆးေက်ာင္းဒုတိယႏွစ္မွာ ဘဝအတြက္ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ခ်ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္မရင့္က်က္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာမွန္းမသိတဲ့၊ မေရရာ မေသခ်ာတဲ့ အိပ္မက္ေနာက္ကိုလိုက္မယ့္သတၱိအစား၊ သက္သာေနတဲ့၊ ေရစီးအတုိင္းအလုိက္သင့္ေမ်ာပါလို႔ရေနတဲ့ ေဆးေက်ာင္းသားဘဝကို ဆက္ေလွ်ာက္ျဖစ္တဲ့ ေတြေဝမွဳေတြပဲ ရွိခဲ့တယ္။ စိတ္တူ၊ ကိုယ္တူ အရမ္းခင္တဲ့ ရဲေဖာ္ရဲဖက္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ လိုေလေသးမရွိျဖည့္ဆည္းေပးထားတဲ့ အိမ္ရဲ ႔ အရိပ္၊ ေဆးေက်ာင္းသားဆိုတာကို မသိမသာဂုဏ္ယူတတ္ေနတဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ရဲ ႔ မသိစိတ္၊ မျပတ္သားပဲ ေၾကာက္တတ္တဲ့ကြ်န္ေတာ့ရဲ ႔ စိတ္ဓါတ္၊ အရာအားလုံးက ကြ်န္ေတာ့ကို ေဆးေက်ာင္းသားဘဝမွာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားခဲ့တယ္။ အရာအားလုံးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ခြင့္ေပးလိုက္တဲ့ အဲဒီေန႔အထိေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့စိတ္ဟာ ျမဴေတြၾကားမွာ ေလယူရာလြင့္ေနတဲ့ သတင္းစာစကၠဴတစ္ရြက္လုိ ေဝဝါးေနခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔မတိုင္ခင္ထိပါ။ လက္ထဲကို လက္မွတ္ထည့္ေပးၿပီး စီးရမယ့္ရထားေပၚကို ေဆာင့္ကန္တင္ေပးတာခံလိုုက္ရသလိုမ်ိဳး ဘဝလမ္းေၾကာငး္ကို တိတိက်က်ဆုံးျဖတ္ေပးခံလုိက္ရတာ အဲဒီေန႔မွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ သံေယာဇဥ္အရွိဆုံး၊ အခင္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အဲဒီေန႔မွာ စကားမ်ားၾကတယ္။ ဘယ္အရာမဆို ကိုယ္နဲ႔တစ္သားထဲ စိတ္တူကိုယ္တူရွိခဲ့တယ္ လို႔ ထင္မွတ္ခဲ့မိတဲ့သူငယ္ခ်င္းမွာ ေသခ်ာေပါက္ကိိုယ့္အတြက္ရွိေနမယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ခဲ့တဲ့အရာမ်ိဳး၊ ကိုယ့္အတြက္လုပ္ေပးႏုိင္မယ္လို႔ယုံၾကည္ခဲ့ရတဲ့ အရာမ်ိဳး၊ ကို္ယ္လိုအပ္တုိင္း သူ႔မွာ အၿမဲမရွိႏုိင္ဘူးဆိုတာကို အလန္႔တၾကား သေဘာေပါက္ခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အတၱသိပ္ၾကီးေနခဲ့တာပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲခင္ခင္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲခ်စ္ခ်စ္၊သူငယ္ခ်င္းဆိုတာလဲ သူ႔ဘဝနဲ႔သူပါ။ အခ်ိန္တန္လာရင္ လူတိုင္း ကိုယ့္ဘဝတစ္ခုကိုပဲ ကိုယ္တာဝန္ယူႏုိင္မွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သေဘာမေပါက္ႏုိင္ခဲ့တာပဲ။ " မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အဲေလာက္ခင္လဲ၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ကိုယ္႔လမ္းကိုကုိယ္လွ်ာက္ရမွာ၊ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ကိုယ္လုပ္၊ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ေနာက္မွဆက္ခင္လဲရတယ္၊ တစ္ခ်ိန္လုံးတစ္ပူးတဲြတဲြလုပ္ေနဖို႔မလုိဘူး " ဆိုတဲ့ ေဖ့ေဖ့စကားေတြကို နားလည္သလိုလိုရွိသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ တစ္သက္လုံး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနသြားရမယ္လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနခဲ့တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ပဲ။ စိတ္ကူးယဥ္တတ္တဲ့ကေလးေလး တစ္ေယာက္သာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ဘဝလမ္းညႊန္နဲ႔သူသြားေနတာပါ၊ တစ္ျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့လဲ အားလုံးက သူတို႔လမ္းညႊန္နဲ႔သူတို႔ ဒီရထားတစ္စီးေပၚကို တက္လာၾကတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေရာ??? ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဘုမသိ၊ ဘမသိ သူတို႔နဲ႔ရထားစီးရတာေပ်ာ္လို႔ လိုက္တက္စီးလာတဲ့ အေပ်ာ္စီး ခရီးသည္ပဲ။ အခ်ိန္တန္လို႔ သူတို႔ခရီးဆုံးေရာက္သြားရင္ ကြ်န္ေတာ္က ေယာင္လည္လည္နဲ႔ ဘူတာမွာတစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့မယ့္ေကာင္။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ဘဝက မေရမရာနဲ႔......အို...ေၾကာက္စရာပါလား။ အနီးဆုံးဘူတာမွာ အျမန္ဆုံးဆင္းလို႔ ကြ်န္ေတာ္စီးရမယ့္ရထားမွီေအာင္ေျပးမွ။ ဘူတာမွာရထားမရပ္ရင္လဲ ခုန္ခ်သင့္ရင္ ခုန္ခ်ရမယ္။ ဒါမွ ကြ်န္ေတာ္စီးရမယ့္ရထားကို အျမန္ဆုံးစီးလို႔ သူတို႔နဲ႔ သိပ္မကြာခင္ သြားလိုရာဘူတာကိုေရာက္မွာေလ။ ကြ်န္ေတာ့ အထုပ္အပိုးေတြကို က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ထုပ္၊ လိုအပ္ရင္ရထားေပၚက ခုန္ခ်မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကိုေမြး၊ စီးရမယ့္ရထားနဲ႔ သြားရမယ့္ဘူတာကို စိတ္ထဲမွာ ရွင္းရွင္းျမင္ေအာင္ၾကည့္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ထုိင္ေနရာမွာ ငိုုက္မ်ည္းေနရာက ဝုန္းကနဲထရပ္လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ရထားေျပာင္းစီးေတာ့မယ္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ တုံးတိုက္တုိက္၊ က်ားကိုက္ကုိက္ သံေယာဇဥ္အမွ်င္မွန္သမွ်မီးျမွိဳက္လို႔ လုပ္ကိုလုပ္ရေတာ့မွာေပါ့။ ၁၈ ႏွစ္သားမွာ မဆုံးျဖတ္ႏုိ္င္ခဲ့တဲ့ကိစၥကိို ၂၁ နွစ္သားေရာက္မွ ေကာင္းေကာင္းဆုံးျဖတ္ႏုိ္င္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ " ေနာက္က်တာက ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္တာထက္ေကာင္းတယ္ " ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စကားပုံတစ္ခုရိွတယ္မဟုတ္လား။ ေဆးေက်ာင္းသားဘဝရဲ ႔ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆုံး၊ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ရာ အေကာင္းဆုံးဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔သြားရတဲ့ field trip ကိုသြားခါနီးမွာ မသြားေတာ့ပဲ ကြ်န္ေတာ့ရထားကို မွီဖို႔ပဲ အားစို္က္ခဲ့ပါတယ္။ မက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အိပ္မက္ေတြကို ျပန္ေကာက္ကိုင္၊ မွိန္မွိန္ျမင္ေနရတဲ့ မီးေရာင္ကို ေရွးရွဳလို႔ ကြ်န္ေတာ္ရထားေျပာင္းစီးခဲ့ပါၿပီ။

ေကာင္းကင္ေအာက္က ပန္းတစ္ပြင့္

ဘဝက ေသသလိုျဖစ္ေနပမယ့္
လက္သည္းေတြက ဆက္ရွည္ေနတုံး။

မ်က္လုံးက ပြင့္ေနေပမယ့္
အိပ္မက္က ဆက္မက္ေနတုံး။

ေျခာက္အိပ္မက္ေတြ မ်ားလာေပမယ့္
ခ်ိဳမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တုံး။

တုံး တုံး တုံး၊ တုံးေပါင္းမ်ားလာခဲ့။

တင္စားဖိ႔ု စကားရွာစဥ္
အခ်ိန္ျပည့္သြားၿပီ တဲ့။

ထပ္မက္မလား စဥ္းစားစဥ္
အာရုံတက္ၿပီတဲ့။

ေန႔ ထာဝရမဟုတ္သလို
ညလဲ မၿမဲပါဘူး။

ရစ္မူးတပ္မက္စရာမရွိရင္
ဘဝက အဓိပၸါယ္ မဲ့မွာလား။

"ဏ" က " ဍ " နဲ႔ စာရင္ရိုးရွင္းပါတယ္။
" ဝ " နဲ႔ေတာ့ မယွဥ္နဲ႔ေလ။

အရာရာၿပီးျပည့္စုံေနရင္ေတာ့
လူ မက နတ္ တမွ်ေပါ့။

ဠင္းတေလာက္ေတာ့ ငွက္တိုင္းလွတယ္ဆိုတာ
ဠင္းတ အလွကို မျမင္တတ္ၾကလို႔ပါ။

ေပါင္းပင္က သတ္တာေတာင္ ေသဖို႔
ခဲယဥ္းသေလာက္၊
ပန္းပင္က ေရငတ္ယုံနဲ႔ ဘဝဆုံးတတ္တာ
သဘာဝမတူလို႔ပါ။
ခံစားေပးတတ္ဖို႔ေတာ့ လိုမွာေပါ့။

အႆထိုရ္ျမင္းဆိုတာက
ျမင္းနဲ႔ ျမည္း စပ္ေမြးတာလို႔ ဖတ္ဖူးခဲ့တယ္ထင္ရဲ ႔။

တန္ဖိုး ဆိုတာ
ႏွိဳင္းယွဥ္မွဳေတြေၾကာင့္ဆိုရင္
တန္ဖိုးတစ္ခုေတာင္ မရွိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
အႏွိဳင္းခံရမွာ ေၾကာက္လို႔။

ဝလုံးေလာက္ရိုးရွင္းမွသုံးမယ္ဆိုရင္
တစ္ျခား အကၡရာေတြ ဘာလုိ႔ တည္ရွိေနပါလိမ့္။

ေျခာက္အိပ္မက္ေတြ မက္မယ့္အစား
ထာဝရႏုိးထျခင္းကိုပဲ တမ္းတပါရေစ။

ရွည္ေနတဲ့လက္သည္းေတြလဲ
တန္႔ရပ္ပါေစေလေတာ့။

ဒီလိုသာျဖစ္ေနဦးမယ္ဆိုရင္ျဖင့္
ေနာင္ဆက္တုိင္းဆက္တုိင္းဘဝမွာ
ေရမလိုတဲ့ ပန္းပင္အျဖစ္သာ
ျပိဳင္ဘက္မဲ့ ေမြးဖြားလို႔
ရွင္သန္မွဳမွာ အဓိပၸါယ္ေတြ ျပည့္ဝပါေစေတာ့။

ကြာလတီ ဘဝ

စိတ္ကို အလိုလိုက္ပါမ်ားရင္ ဘဝက ကြာလတီက်လာတတ္တယ္။ ဒီမွာတင္ ကြာလတီ ဆိုတဲ့ စကားက ေမးစရာျဖစ္လာျပန္ပါေလေရာ။

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘဝရဲ ႔ရည္မွန္းခ်က္၊ တန္ဖိုးထားတဲ့အရာေတြက မတူတတ္ၾကဘူးမဟုတ္လား။ တစ္ခ်ိန္လုံး ၾကံဳးရုန္းၾကိဳးစား၊ ေပ်ာ္စရာမရွာပဲ အလုပ္လုပ္မွ ဘဝလို႔ ယူဆတဲ့သူေတြရွိသလို၊ အလိုက္သင့္အလ်ားသင့္ ဘဝကို ေပ်ာ္သလိုျဖတ္သန္းသြားမွ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္လို႔လဲ ခံယူသူေတြရွိေနတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိေန၊ ျမင္ေနရတာပဲ။ ဒီေတာ့ ဘဝရဲ ႔ ကြာလတီ ဆိုတာလဲ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ဘယ္တူေတာ့မလဲ။

ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ စိတ္ကို အလိုလိုက္ပါမ်ားရင္ ဘဝရဲ ႔ ကြာလတီ က်သမွ သိပ္ကိုက်တာ။ လုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္ေတြလဲ ေကာင္းေကာင္းမလုပ္၊ လုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြလဲ မၿပီး၊ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြလဲ ျဖဳန္းလို႔ျဖဳန္းနဲ႔။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္သြားတယ္။ ဒုံရင္းက ဒုံရင္းပဲ။ ျဖစ္ပုံ၊ ျဖစ္ပုံမ်ားေျပာပါတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ သိသား။ သိသာသိတယ္ မျပင္တာကလဲ ခက္သားကလား။

ဒီလိုမ်ိဳးနဲ႔ ကုန္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ အားတင္းၿပီးသာ တစ္ခုခုလုပ္ခဲ့ရင္ ခုေလာက္ဆို လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာ ကြ်မ္းက်င္မွဳတစ္ခုခု ရွိေနေရာေပါ့။ ဥပမာ..ေက်ာင္းစာ၊ ပညာရပ္တစ္ခုခု၊ ဝါသနာပါရာ ဘာသာရပ္ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို မၾကာမၾကာ သတိေပးၿပီး ေမ့ေလာက္မွတစ္ခါ တစ္ခါ ထထလုပ္ေနေသးလို႔ပဲ ဘဝရဲ ႔ကြာလတီ ဆိုတဲ့ဟာၾကီးက ေအာက္ဆုံးတန္း ထိုးမေရာက္ေသးတယ္။

ကိုယ့္ကုိယ္ကို ေက်နပ္ေနႏုိင္ေသးသေရြ ႔ေတာ့ Quality life ကို ပိုင္ဆိုင္ထားတုံးပဲလို႔ ဆုိရမွာပဲ။ ပိုေကာင္းတဲ့ ကြာလတီဘဝ ကိုရဖို႔ကေတာ့ အမ်ားၾကီးအမ်ားၾကီး ၾကိဳးစားရပါဦးမယ္ဗ်ာ။

ခုတ္ကဗ်ာ

ခုတ္ေနစဥ္မွာ

ခုတ္ေဘာ္ဒါတို႔

ခုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း

ခုတ္ျငင္းျငင္းသည္

ခုတ္ရန္အစ ခုတ္ျခင္းက။

ခုတ္မဆုံးခင္

ခုတ္ကြင္းျပင္ပ

ခုတ္စကားစသည္

ထပ္ခုတ္ဦးမလား အေမာင္တို႔။

ခုတ္၍ၿပီးေသာ္

ခုတ္ေညွာ္ေညွာ္၍

ခုတ္ျပန္စျမံဳ ႔

ခုတ္ေလတိုက္ကာ

ခုတ္စိန္ေခၚသည္

ေနာက္ေန႔ ခုတ္ၾကပါဦးစို႔။

ဒီ အိပ္မက္ဆိုးေတြ

မိုးစက္ေတြက မစဲႏုိင္၊ မသည္းႏုိင္......အဆက္မျပတ္ကိုရြာခ်ၿပီးရင္း ရြာခ်ေနတဲ့ ေမွာင္မဲမဲ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း၊ မွဳန္ကုပ္ကုပ္ညေနခင္းၾကီးတစ္ခုမွာေပါ့။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးကလဲ မုန္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ညိဳ႔မွိဳင္းၿပီး၊ ျမင္ျမင္သမွ်အရာေတြက မြဲေတတဲ့အေရာင္အဆင္းေတြနဲ႔ စိတ္ဓါတ္တက္ၾကြစရာ တစ္ကြက္မွမရွိေအာင္ကို အရာရာကို တန္ဆာဆင္လို႔.............။

အဲဒီလိုမ်ိဳး စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလြန္းလွတဲ့ အေျခအေနထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ မိုးေရေတြစိုလို႔။ ေဆာင္းစရာအကာမရွိသလို၊ ခိုစရာအမုိးလဲမရွိ။ တစ္ေယာက္ထဲ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ခ်မ္းလို႔၊ ကူရာ၊ ကယ္ရာကိုရွာလို႔မေတြ႔......ရွာလို႔မေတြ႔.....ရွာလို႔မေတြ႔.......။

ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ၊ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ။ အားကိုးစရာကို အလိုအပ္ဆုံးအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ... ဘယ္မွာလဲ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝကို အာမခံခ်က္ေတြနဲ႔ လုံျခံဳမွဳ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွဳေတြကိုတည္ေဆာက္ေပးႏုိင္တဲ့ မိဘေတြ၊ ဘယ္မွာလဲ ကြ်န္ေတာ့ကို ေဖးမတတ္၊ ကူညီတတ္၊ မွ်ေဝတတ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ဘယ္မွာလဲ....ဘယ္မွာလဲ....ဘယ္မွာလဲ...............။

ကူရာ၊ကယ္ရာမဲ့ေနတဲ့ကြ်န္ေတာ္....မရပ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ ဒီစိုစြတ္စြတ္ မိုးေရေတြေအာက္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ အားငယ္ရင္း အားကိုးရာကိုရွာေနလို႔....။အားကိုးရာ....အားကိုးရာ...အားကိုးရာ......။

ေလွ်ာက္ရင္း၊ ေလွ်ာက္ရင္း၊ ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ အားကိုးစရာ ဘာမွမရွိမွန္း......ဘယ္မွာမွမရွိမွန္း.... ပိုပိုေသခ်ာလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ....... မိုးေရထဲမွာ..... အမိုးနတၴိ၊ အကာဗလာ။ ကူရာ၊ ကယ္ရာကလဲ ရွာလို႔မေတြ႔၊ ခ်မ္းေအးၿပီး တြယ္ရာမဲ့လုိ႔...ခ်မ္းေအးၿပီးတြယ္ရာမဲ့လုိ႔......ခ်မ္းေအးၿပီးတြယ္ရာမဲ့လို႔........။

အိို....ဒီမဲေမွာင္ေနတဲ့ စိုထိုင္းထုိင္း၊ ခ်မ္းေအးေအး၊ မွဳန္မွဳန္မွိဳင္းမွိဳင္းေလာကၾကီးထဲမွာ.............ဆာေလာင္ေနတဲ့၊ အရမ္းခ်မ္းေနတဲ့၊ နားခိုစရာမရွိတဲ့၊ အကူအကယ္မခံရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ...............တစ္ေယာက္ထဲပါလား.........တစ္ေယာက္ထဲမွ တစ္ေယာက္ထဲ၊ တစ္ကယ့္ကို ဘာမွ အားကိုးရမယ့္ဟာမရွိတာပါလား။ ေတြးရင္း ေတြးရင္းနဲ႔ ပိုပိုၿပီး အားငယ္လိုက္လာလို႔........။ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ....တစ္ေယာက္ထဲ.....တစ္ေယာက္...........ထဲ.......။

အားကိုးစရာမရွိမွန္းေသခ်ာလာတဲ့အခါ၊ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ကယ္တင္ႏုိင္စြမ္းမရွိတာကို သေဘာေပါက္လာတဲ့အခါ၊ အထီးက်န္ၿပီး ဝမ္းနညး္တဲ့ဒဏ္ကို မခံစားႏုိင္ေတာ့တဲ့အခါ.....................ကြ်န္ေတာ္............................................ထုတ္သုံးရေတာ့မွာက.....ေနာက္ဆုံးလက္နက္................။

ဟုတ္တယ္...ေနာက္ဆုံးလက္နက္။ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာထင္ရတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ သုံးတဲ့လက္နက္။ အရာရာကို ဒူးေထာက္ၿပီး ျဖစ္သမွ်ကိုလည္စင္းခံရေတာ့မဲ့အခါ သုံးတဲ့လက္နက္......လက္နက္......လက္နက္။

ကြ်န္ေတာ္ ငိုခ်လိုက္တယ္။ အားရပါးရငိုခ်လိုက္တယ္။ ရွိဳက္ၾကီးတငင္ငိုခ်လိုက္တယ္။ သည္းသည္းမည္းမည္းၾကီးကို ငိုခ်ပစ္လိုက္တယ္။ဟုတ္တယ္.....ကြ်န္ေတာ္.........ငိုခ်လုိက္တယ္.....ငိုခ်လုိက္တယ္....ငိုခ်.....ပစ္.......လိုက္တယ္.....။

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔မ်က္လုံးေထာင့္ေတြကေန...... မ်က္ရည္ေတြအဆက္မျပတ္စီးဆင္းလာတဲ့အထိ............... တစ္ေလာကလုံးက အဆုိးေတြ........ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြထဲမွာ ေမ်ာပါသြားတဲ့အထိ............ငိုတာကလဲြလို႔ ဘာကိုမွ မေတြးႏုိင္ေတာ့တဲ့အထိ................ ငိုလြန္းလုိ႔ ႏွလုံးခုန္ပါရပ္သြားတဲ့အထိ.......အဲဒီ ဆိုးရြားလြန္းတဲ့.....ကမၻာၾကီးပ်က္သြားတဲ့ အထိ.....အထိ.................အထိ.........................။

ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ခဏတာ

ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုခန္႔ၾကာေသာအခါ သူမသည္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာကေလးမေလးအျဖစ္မွ ေခ်ာေမာလွပေသာမိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ မည္သို႔ေသာ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာသည္ကို ကုိယ္တုိင္မသိပါ။ သို႔ေသာ္ သူမကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္းေခ်ာေမာခန္႔ညားသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ ဟုဆိုေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထိုစကားကို အၾကြင္းမဲ့ယုံၾကည္ပစ္လိုက္ပါသည္။ မယုံႏုိင္စရာစကားဟု ထင္စရာအေၾကာင္းမရွိေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အေျပာခံရသူမွာ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္၍ အေျပာခံရေသာစကားမွာ ေခ်ာပါသည္ ဟုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္လူပီသပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က သူမကိုဖက္နမ္းခဲ့မိသလားဆုိသည္မွာ မေသခ်ာပါ။ သူမလည္းမမွတ္မိေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က ခ်စ္စရာေကာင္မေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖက္နမ္းပစ္ခဲ့ဖူးသည္မွာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေရာ သူမေရာ မေသခ်ာေသာကိစၥကို ေသခ်ာေစရန္ ကြ်န္ေတာ္အားထုတ္ခဲ့ပါသည္။ ယခုအခါသူမကို ကြ်န္ေတာ္နမ္းဖူးသလားဟုေမးလ်င္ ႏွစ္ေယာက္လုံးတြင္ေသခ်ာေသာအေျဖတစ္ခု ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ေယာက္်ားပီသပါသည္။

သူမကကြ်န္ေတာ့ကို ခ်စ္သည္ဟုေျပာၿပီး ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ သူမတြင္ အျခားသူတစ္ဦးလည္းရွိေနေသးေၾကာင္းသိလိုက္ရပါသည္။ သူမတြင္ ခ်စ္သူရွိသလားဟု ကြ်န္ေတာ္ေမးခဲ့စဥ္က သုံးၾကိမ္စလုံးပင္ မရွိပါဟု သူမ ေျဖခဲ့သည္ကိုလည္း မွတ္မိေနပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ သူမထံဖုန္းဆက္ေသာအခါ သူမ၏ ၃ ႏွစ္ၾကာခ်စ္သူဟူေသာ လူႏွင့္စကားေျပာလိုက္ရပါသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္၏အပူမီးကိုသိရေသာအခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုထက္ ထိုပုုဂၢိဳလ္ကို ပိုသနားသြားပါသည္။ သစၥာအဖ်က္ခံရေသာ ထိုသူအားပို၍သနားမိသည္မွာ သူ႔ေကာင္မေလးအားမေႏွာက္ယွက္ရန္ ကြ်န္ေတာ့္အားသတိေပးစဥ္ကျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သူမထံ ထပ္မံ၍ဆက္သြယ္ရန္လည္း စိတ္ကူးမရွိပါ။ ကြ်န္ေတာ္ရြံရွာေသာအရာမ်ားကို ေက်ာခိုင္း၍လွည့္ထြက္တတ္ေသာအက်င့္သာ ကြ်န္ေတာ့တြင္ရွိပါသည္။
ထိုသူသည္ ခ်စ္သူပီသပါသည္ဟုသာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာလိုပါသည္။

ကိစၥတစ္ခုလုံးကို ျပန္သုံးသပ္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့တြင္ဆုံးရွဳံးခဲ့ေသာအရာမွာ အခ်စ္သာျဖစ္၍ သူမတြင္ဆုံးရွဳံးခဲ့ေသာအရာမွာ အခ်စ္ႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္မရွံဳးပါ။ မခံခ်င္စိတ္အနည္းငယ္ျဖစ္ခဲ့သည္ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ေအာင္ျမင္စြာသည္းခံ၍ စိတ္ကိုျငိမ္းခ်မ္းေအာင္ တည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ေလာကဓံတစ္ခုကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ၾကံ႔ၾကံ႔ခံလိုုက္ျခင္းအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့ကိုယ္ကိုေလးစားႏုိင္စြမ္းတိုးတက္လာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေယာက္်ားေကာင္းပီသခဲ့သည္ဟု ထင္ပါသည္။

အမှတ်တမဲ့ပင်ဖြစ်သော်ငြား

အဝေးမှာရှိတဲ့ ကျွန်တော့်အိမ်ကိုဖုန်းဆက်တော့ ဖေဖေက " ငါ့သား၊ မင်းဘဘက မင်းပြန်သွားခါနီး သူ့ကိုဖက်သွားတာ စိတ်ထဲမှာဝမ်းနည်းလို့တဲ့ကွာ" တဲ့။ ကျွန်တော်အဖိုးအကြောင်းကိုပြောတာပါ။ ကျွန်တော်လဲ စိတ်ထဲမှာတစ်ချက်ငိုင်သွားပြီး ဘဘကို တော်တော်လွမ်းသွားပါတယ်။ အဲဒီနေ့က ကျွန်တော်ကျောင်းတက်ရာနိုင်ငံငယ်လေးကို ပြန်ဖို့လေဆိပ်ကိုဆင်းတော့ ကျွန်တော့အဖိုးပါလိုက်ပို့ပါတယ်။ အဖိုးကို ကျွန်တော်တို့မောင်နှမတွေက ဘဘ လို့ခေါ်ပါတယ်။ ဖေဖေရယ်၊ ဘဘရယ် နှစ်ယောက်လိုက်ပို့ကြတာပါ။ ဘဘက အသက် ၈၇ နှစ်ရှိပါပြီ။ အိမ်နားမှာလမ်းလျှောက်တာကလွဲလို့ ဘယ်မှသိပ်သွားတာမဟုတ်ပါဘူး။ ခုတော့ " ငါ့မြေးကိုလိုက်ပို့ဦးမယ်" ဆိုပြီး သူဝတ်နေကျရှပ်အင်္ကျီအဖြူလေးရယ်၊ ပုဆိုးလေးကို ခါးပုံစကြီးကြီးနဲ့ ဝတ်နေကျအတိုင်းတိုတိုရယ် ဝတ်လို့လေဆိပ်ကိုလိုက်ချလာပါတယ်။ အသက်သာ ၈၇ နှစ်ရှိပေမယ့် ဘဘက တော်တော်ကျန်းမာပါသေးတယ်။ ခါးနည်းနည်းကိုင်းနေတာကလွဲလို့ သူ့ဟာသူအကူမပါပဲ သန်သန်မာမာနဲ့ လမ်းလျှောက်နိုင်နေတုံးပါ။ ကျွန်တော်က ဘဘကိုလက်တွဲပြီး လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေးထိခေါ်လာခဲ့ပါတယ်။ ဘဘက ကျွန်တော့လက်ကို မြဲမြဲကိုင်လို့ မြေးအဖိုးနှစ်ယောက် နဲ့ ဖေဖေ၊ သားအဖ နှစ်စုံပေါ့။ လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေးကောင်တာဖြတ်ခါနီးမှာ အနားမှာရှိတဲ့ဖေဖေ့ကို ဖက်ပြီးနှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဘဘကိုလဲ ပွေ့ဖက်ပြီးနှုတ်ဆက်ချင်လာလို့ အနားကိုသွားပြီး " သား၊ သွားတော့မယ် ဘဘ" ဆိုပြီး ခဏဖက်ထားလိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ လေယာဉ်ပေါ်တက်လို့ပြန်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော် ဘဘကို ဖက်ထားတုန်းမှာ ဘဘစိတ်ထဲ ဝမ်းနည်းစရာ ခံစားရတယ်ဆိုတာ ဖေဖေပြောမှသိတာပါ။ ကျွန်တော်လဲ ဖေဖေပြောတာပြန်ကြားတော့ ဘဘကို သတိရလို့ ဝမ်းနည်းမိပါတယ်။ ဟုတ်ပါတယ်။ ဘဘကကျွန်တော်နဲ့က စိတ်ချင်းနီးစပ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ကလဲ ဘဘကိုချစ်တာကိုး။ ဘဘနဲ့နေစဉ်က အပြင်သွားရင် ဘဘအတွက်မုန့်လေးတွေ တစ်မျိုးမဟုတ်တစ်မျိုး ကျွန်တော် သတိတရနဲ့ ဝယ်လာတတ်ပါတယ်။ ဘဘကြိုက်တဲ့ဟာမျိုးဆို မှတ်ထားပြီးကို ခဏ၊ခဏ ဝယ်လာပေးတာပါ။ ဘဘကလဲ အဲဒါမျိုးဆို "ငါ့မြေးက ငါ့အတွက်ဝယ်လာတဲ့မုန့်" ဆိုပြီး တစ်ဖွဖွပြောတတ်တာပါ။ ကျွန်တော်ကလဲ ဘဘအဲလိုပြောလေ သိပ်ပျော်လေပေါ့။ ဘဘ တီဗီကြည့်တဲ့အချိန်ဆို ဘေးမှာထိုင်ပြီး ဘဘစားဖို့ နေကြာစေ့တွေကို မကုန်မချင်း ကျွန်တော် အခွံခွာပေးတတ်ပါတယ်။ အသက်အရွယ်ကြီးရင့်ပြီဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော့အဖိုးကို သက်ရှိထင်ရှားရှိစဉ်တုန်းမှာ တတ်နိုင်သလောက်ပြုစုပေးလိုက်ချင်တဲ့ စေတနာနဲ့ပါ။ အဲဒီလိုပြုစုပေးတာတွေကြောင့်လဲ ဘဘကကျွန်တော့ကို သံယောဇဉ်ကြီးတာနေမှာပါ။ ခုလိုဘဘပြောမှပဲ ဘဘကျွန်တော့ကို သံယောဇဉ်ဘယ်လောက်ကြီးလဲ သိရတာပါ။ တစ်ခါတစ်လေတော့လဲ မထင်မှတ်ပဲ ပြုလိုက်တဲ့အပြုအမူလေးတွေက လူ့စိတ်ကို ညွတ်နူးစေတတ်ပါတယ်။ ကျွန်တော့ရဲ့ အပြုအမူလေးတစ်ခုက ဘဘကို " ငါ့မြေး၊ ငါ့ကိုပြန်ခါနီးဖက်သွားတာ စိတ်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းလိုက်တာကွာ" လို့ပြောစေပြီး၊ ဘဘရဲ့ အဲဒီစကားက ပြန်ကြားရတဲ့ကျွန်တော့ကိုလဲ အတိုင်းမသိ စိတ်ထဲမှာသတိရ ဝမ်းနည်းစေပါတယ်။ ဘဘနဲ့ အမေကြီး ကျန်းကျန်းမာမာနဲ့ အသက်ရာကျော်ရှည်ပါစေ..............။
(မေ၂၈၊ ၂၀၁၁)

===================================================

အေဝးမွာရွိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ေတာ့ ေဖေဖက " ငါ့သား၊ မင္းဘဘက မင္းျပန္သြားခါနီး သူ႔ကိုဖက္သြားတာ စိတ္ထဲမွာဝမ္းနည္းလို႔တဲ့ကြာ" တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္အဖိုးအေၾကာင္းကိုေျပာတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္လဲ စိတ္ထဲမွာတစ္ခ်က္ငိုင္သြားၿပီး ဘဘကို ေတာ္ေတာ္လြမ္းသြားပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းတက္ရာႏုိင္ငံငယ္ေလးကို ျပန္ဖို႔ေလဆိပ္ကုိဆင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ့အဖိုးပါလုိက္ပို႔ပါတယ္။ အဖိုးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြက ဘဘ လို႔ေခၚပါတယ္။ ေဖေဖရယ္၊ ဘဘရယ္ ႏွစ္ေယာက္လိုက္ပို႔ၾကတာပါ။ ဘဘက အသက္ ၈၇ ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ အိမ္နားမွာလမ္းေလွ်ာက္တာကလြဲလို႔ ဘယ္မွသိပ္သြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ခုေတာ့ " ငါ့ေျမးကိုလိုက္ပို႔ဦးမယ္" ဆိုၿပီး သူူဝတ္ေနက်ရွပ္အကၤ်ီအျဖဴေလးရယ္၊ ပုဆိုးေလးကို ခါးပုံစၾကီးၾကီးနဲ႔ ဝတ္ေနက်အတိုင္းတိုတိုရယ္ ဝတ္လို႔ေလဆိပ္ကိုလိုက္ခ်လာပါတယ္။ အသက္သာ ၈၇ ႏွစ္ရွိေပမယ့္ ဘဘက ေတာ္ေတာ္က်န္းမာပါေသးတယ္။ ခါးနည္းနည္းကိုင္းေနတာကလြဲလို႔ သူ႔ဟာသူအကူမပါပဲ သန္သန္မာမာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္ေနတုံးပါ။ ကြ်န္ေတာ္က ဘဘကိုလက္တြဲၿပီး လူဝင္မွဳၾကီးၾကပ္ေရးထိေခၚလာခဲ့ပါတယ္။ ဘဘက ကြ်န္ေတာ့လက္ကို ၿမဲၿမဲကို္င္လို႔ ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ နဲ႔ ေဖေဖ၊ သားအဖ ႏွစ္စုံေပါ့။ လူဝင္မွဳၾကီးၾကပ္ေရးေကာင္တာျဖတ္ခါနီးမွာ အနားမွာရွိတဲ့ေဖေဖ့ကို ဖက္ၿပီးႏွဳတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘဘကိုလဲ ေပြ႔ဖက္ၿပီးႏွဳတ္ဆက္ခ်င္လာလို႔ အနားကိုေခၚၿပီး " သား၊ သြားေတာ့မယ္ ဘဘ" ဆိုၿပီး ခဏဖက္ထားလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚတက္လို႔ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘဘကို ဖက္ထားတုံးမွာ ဘဘစိတ္ထဲ ဝမ္းနည္းစရာ ခံစားရတယ္ဆိုတာ ေဖေဖေျပာမွသိတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေဖေဖေျပာတာျပန္ၾကားေတာ့ ဘဘကို သတိရလို႔ ဝမ္းနည္းမိပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဘဘကကြ်န္ေတာ္နဲ႔က စိတ္ခ်င္းနီးစပ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ဘဘကိုခ်စ္တာကိုး။ ဘဘနဲ႔ေနစဥ္က အျပင္သြားရင္ ဘဘအတြက္မုန္႔ေလးေတြ တစ္မ်ိဳးမဟုတ္တစ္မ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္ သတိတရနဲ႔ ဝယ္လာတတ္ပါတယ္။ ဘဘၾကိဳက္တဲ့ဟာမ်ိဳးဆို မွတ္ထားၿပီးကို ခဏ၊ခဏ ဝယ္လာေပးတာပါ။ ဘဘကလဲ အဲဒါမ်ိဳးဆို "ငါ့ေျမးက ငါ့အတြက္ဝယ္လာတဲ့မုန္႔" ဆိုၿပီး တစ္ဖြဖြေျပာတတ္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ဘဘအဲလိုေျပာေလ သိပ္ေပ်ာ္ေလေပါ့။ ဘဘ တီဗီၾကည့္တဲ့အခ်ိန္ဆုိ ေဘးမွာထိုင္ၿပီး ဘဘစားဖုိ႔ ေနၾကာေစ့ေတြကို မကုန္မခ်င္း ကြ်န္ေတာ္ အခြံခြာေပးတတ္ပါတယ္။ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္ၿပီျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့အဖိုးကို သက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္တုံးမွာ တတ္ႏုိင္သေလာက္ျပဳစုေပးလုိက္ခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ပါ။ အဲဒီလုိျပဳစုေပးတာေတြေၾကာင့္လဲ ဘဘကိုကြ်န္ေတာ့ကို သံေယာဇဥ္ၾကီးတာေနမွာပါ။ ခုလိုဘဘေျပာမွပဲ ဘဘကြ်န္ေတာ့ကို သံေယာဇဥ္ဘယ္ေလာက္ၾကီးလဲ သိရတာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲ မထင္မွတ္ပဲ ျပဳလိုက္တဲ့အျပဳအမူေလးေတြက လူ႔စိတ္ကို ညြတ္ႏူးေစတတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ရဲ ႔ အျပဳအမူေလးတစ္ခုက ဘဘကို " ငါ့ေျမး၊ ငါ့ကိုျပန္ခါနီးဖက္သြားတာ စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းလိုက္တာကြာ" လို႔ေျပာေစၿပီး၊ ဘဘရဲ ႔ အဲဒီစကားက ျပန္ၾကားရတဲ့ကြ်န္ေတာ့ကိုလဲ အတိုင္းမသိ စိတ္ထဲမွာသတိရ ဝမ္းနည္းေစပါတယ္။ ဘဘနဲ႔ အေမၾကီး က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ..............။

အရှေ့ကို လျှောက်ပါလို့ အနောက်ကိုမျှော်

ကျွန်တော်ဆယ်တန်းတက်နေရင်းနဲ့ တစ်နေ့တော့ စာကျက်ရင်း စဉ်းစားမိတယ်။ ဒီစာတွေကို ဒီအရွယ်ထိသင်လာ၊ ပြီးတော့လဲ ထပ်သင်၊ နောက်ဆုံး တစ်နေ့မှာ သေသွားတယ်ဆိုပါတော့။ နောက်ဘဝလဲရောက်ရော ဟိုး...အစက ပြန်သင်ရပြန်ရော( လူပြန်ဖြစ်ရင်ပြောပါတယ်)။ ဒီလိုနဲ့ ဘဝတွေပြောင်းတိုင်း ပြောင်းတိုင်း အကုန်မေ့၊ ထပ်ခါ၊ထပ်ခါ အစကပြန်သင်။ ဒါဖြင့် စာတွေသင်နေတာ အဓိပ္ပါယ် ဘာရှိမှာလဲပေါ့။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ အတွေးမဟာကြီးကို ကျွန်တော့အဖိုးကို သွားပြောပြလိုက်တယ်။ "ဘဘရေ၊ ဘဝဆိုတာ အဲလိုမျိုးကြီးဆိုရင်တော့ ပျင်းစရာကြီးနော်၊ ဘာအဓိပ္ပါယ်မှလဲ မရှိဘူး " ဆိုပြီးတော့ပေါ့။ ဘဘက ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နဲ့ နားထောင်ပေးပါတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျွန်တော့အဖေကို သွားပြောပါတယ်။ " သား၊ မင်းသား စာမလိုက်နိုင်ဘူးနဲ့တူတယ်ကွ၊ ငါ့ကို အဲလိုလာပြောနေတယ်တဲ့ " တဲ့။ မှတ်ကရော။ အဲဒီကတည်းက ကျွန်တော်တွေးမိသမျှကို လူကြီးတွေနဲ့ ဆွေးနွေးဖို့ တော်တော်စဉ်းစားလိုက်ရပါတယ်။ ကျွန်တော်ပြောတဲ့စကားကိုမူတည်ပြီး သူတို့ကကျွန်တော့ စိတ်အခြေအနေကို အကဲခတ်တာကိုး။ တကယ်တော့ ပြောရရင် အဲဒီအတွေးက နောက်ပိုင်း တလျှောက်လုံး ခဏ၊ ခဏပေါ်နေပါသေးတယ်။ အသက်အရွယ်၊ အတွေ့အကြုံတွေကြောင့် အတွေးအခေါ်တစ်ချို့ပြောင်းသွားပေမယ့် ဘဝဆိုတာ ဘယ်လိုနေရင် တန်ဖိုးရှိမှာလဲဆိုတာကို သိချင်နေတုန်းပါ။ အောင်မြင်မှု၊ ကျော်ကြားမှု၊ ချမ်းသာလိုမှု စတဲ့ အလိုလောဘနဲ့ စပ်တဲ့ ကိစ္စတိုင်းကလဲ ပူလောင်လွန်းလှပါတယ်။ ဘဝမှာနေရတာ အရမ်းစိတ်ချမ်းသာစရာကောင်းတယ်လို့ ခံစားရတဲ့ အခိုက်အတန့်လေးတွေ၊ ဘဝမှာပျော်ရွှင်နေတယ်ဆိုတဲ့ အခိုက်အတန့်လေးတွေ ရှိခဲ့ဘူးသလို၊ လူတွေဘာအတွက် အသက်ရှင်နေတာလဲလို့ တွေးမိနေခဲ့တဲ့ အချိန်တွေလဲ ရှိခဲ့ပါတယ်။ အရမ်းအောင်မြင်ကျော်ကြားခဲ့တဲ့ ပန်းချီဆရာ ဗင်းဆင့်ဗန်ဂိုးတို့၊ မင်းသမီး မာရီလင်မွန်ရိုးတို့ စတဲ့စတဲ့သူတွေဟာလဲ ဘဝကိုအရှုံးပေးပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေသွားတာ ဖတ်ဖူးပါတယ်။ ဒီလောက်ကမ္ဘာသိကျော်ကြားနေတာတောင်မှ ဒီလိုဖြစ်မှတော့ ဘဝဟာ အဓိပ္ပါယ်မရှိဘူးလို့ ခံစားရပါတယ်။ ဒါဖြင့် ဘဝမှာ အမြဲပျော်ရွှင်နေနိုင်ဖို့ ဘာလုပ်ကြမလဲ။ စဉ်းစားရတာတော်တော်ခေါင်းခြောက်ပါတယ်။ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်ဟာ သာမာန်ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တစ်ယောက်ထက်လဲ ဘာသာရေးကိုလေ့လာ လိုက်စားဖူးပါတယ်။ ဘာသာရေးကတော့ စိတ်ငြိမ်းချမ်းမှုကို ပေးစွမ်းနိုင်တယ်ဆိုတာ အမှန်ပါ။ ကျွန်တော်ပြောတဲ့ ဘာသာရေးဆိုတာက နေ့တိုင်းဘုရားရှိခိုးပြီး တရားစာရွတ်နေတာလောက်ကိုပြောတာမဟုတ်ပါဘူး။ ဗုဒ္ဓရဲ့ အဆုံးအမအတိုင်း ကိုယ်တိုင် ကျင့်ကြံပြီး စိတ်ရဲ့ငြိမ်းချမ်းမှုကို ရအောင်ရှာတာမျိုးကိုပြောတာပါ။ အချိန်အတိုင်းအတာလေးတစ်ခုလောက်ထိ စိတ်ရဲ့ငြိမ်းချမ်းမှုလေးရတာတောင်မှ တော်တော်အေးချမ်းပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်ဟာ အလိုဆန္ဒတွေအများကြီးရှိသေးတဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်ပါ။ တစ်သက်လုံး ဘုန်းကြီးလဲ မဝတ်နိုင်သေးပါဘူး။ အဲလောက်လဲ မရောင့်ရဲနိုင်သေးပါဘူး။ ကျွန်တော့်မှာလုပ်စရာတွေ၊ လုပ်ချင်တာတွေအများကြီးရှိပါသေးတယ်။ ဘဝကို တန်ဖိုးရှိရှိ၊ အဓိပ္ပါယ်ပါပါ ဖြတ်သန်းသွားချင်ပါသေးတယ်။ ဘဝကိုပျော်ရွှင်ချမ်းမြေ့စွာ ဖြတ်ကျော်သွားသူတွေကို လေ့လာမိပြန်ပါတယ်။ ဘယ်လိုလူတွေက ဘဝမှာပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေသွားကြသလဲပေါ့။ သောက်စားမူးယစ်ပြီး၊ ပျော်နေခဲ့တာကိုပြောတာမဟုတ်ပါဘူး။ မစဉ်းစားမဆင်ခြင်ပဲ ကိုယ်လုပ်ချင်ရာတွေလျှောက်လုပ်ပြီးပျော်နေခဲ့တာကိုလဲ မဆိုလိုပါဘူး။ အသိစိတ်ကလေးထဲမှာကို ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းနဲ့ ပျော်နေခဲ့ရတဲ့ဘဝမျိုးကိုရည်ညွှန်းတာပါ။ ခက်တာက အောင်မြင်ကျော်ကြားမှု၊ ချမ်းသာမှု၊ နာမည်ကြီးမှုတွေကိုသာ မှတ်တမ်းတင်ကြတာ။ ပျော်ရွှင်ရောင့်ရဲလို့ အဓိပ္ပါယ်ပြည့်ဝတဲ့ ကျေနပ်စရာဘဝမျိုးကျတော့ သီးသန့်ရေးထားတာ အလွန်ရှားပါတယ်။ ထင်ရှားသူများရဲ့ အတ္ထုပ္ပတ္တိကနေပဲ သာယာတဲ့ဘဝလေးတွေကို ရွေးပြီး လေ့လာယူရတာပါ။ နှစ်ပေါင်းကိုးဆယ်ကျော်တောင် အသက်ရှည်ခဲ့ပြီး ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းကွယ်လွန်သွားတဲ့ ဂျော့ဘားနပ်ရှောတို့လို ပိုဂ္ဂိုလ်မျိုးကတော ဘဝမှာအဓိပ္ပါယ်ရှိခဲ့သလားမပြောတတ်ပါဘူး။ သူပြောခဲ့တဲ့စကားတွေ၊ သူရေးခဲ့တဲ့စာတွေအားလုံးကို ပြန်လေ့လာမှသေချာပြောနိုင်မှာပါ။ ၂၀ရာစုမှာ နာမည်ကြီးခဲ့တဲ့ ဖြစ်ရပ်တစ်ခုရှိပါသေးတယ်။ စိတ်ချမ်းသာဖို့ အဓိကဆိုတဲ့ ဖြစ်ရပ်ပါ။ အင်္ဂလန်က ဝင်ဆာမြို့စားကြီး အက်ဒွပ်ဟာ မစ္စဆင်မ်ဆန်ဆိုတဲ့တစ်ခုလပ်အမျိုးသမီးကိုလက်ထပ်ဖို့ ဘုရင်ဆိုတဲ့ခံစားခွင့်၊ ရာထူး၊ နေရာ၊ သရဖူကြီးကို စွန့်ခဲ့တဲ့ဖြစ်ရပ်ပါ။ သာမန်မြို့စားတစ်ယောက်ဘဝနဲ့ပဲ သူ့ချစ်သူကိုလက်ထပ်လို့ ပျော်ရွှင်စွာနေသွားမယ်ဆိုတဲ့ အတွေးအခေါ်ပါ။ ဝင်ဆာမြို့စားကြီးဟာ ဘဝတစ်လျှောက်လုံးပျော်ရွှင်မှုနဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကိုရှာတွေ့ခဲ့လားဆိုတာ သိချင်ပါသေးတယ်။ ကိုယ်လျှောက်နေတဲ့ ဘဝလေးကို ခဏလေးရပ်လိုက်ပြီး ရှေ့၊ နောက်၊ ကိုယ့်ပတ်ဝန်းကျင် အရာအားလုံးကို ကြည့်လိုက်တဲ့အခါမှာ ဘဝတွေက ကြွတက်လာပြီး အောင်မြင်သူတွေ၊ အောင်မြင်တယ်လို့ထင်နေသူတွေ၊ ရှုံးနိမ့်သူတွေ၊ ပျော်ရွှင်နေသူတွေ၊ ဝမ်းနည်းနေသူတွေ၊ ဘဝအဓိပ္ပါယ်ရှိသူတွေ၊ မရှိသူတွေ၊ ရှိတယ်လို့ထင်သူတွေ အများကြီးဆိုတာသိလာရပါတယ် (ဒီနေရာမှာ အောင်မြင်မှုဆိုတာဘာပေတံနဲ့တိုင်းမလဲဆိုတာကလဲရှိပါသေးတယ်)။ လမ်းမကြီးပေါ်မှာ မသွားဘဲ လမ်းဘေးမှာထိုင်ပြီး သွားလာနေတဲ့သူတွေကို ကြည့်သလိုမျိုးပါ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ရပ်ကြည့်တဲ့အခါမှာလဲ စဉ်းစားစရာတွေက တောင်လိုပုံလို့လာပါတယ်။ ခုချိန်မှာ ကျွန်တော့်အဖိုးကို " ဘဘ၊ ဘဝရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ဆိုတာ ဘာလဲဟင် " လို့မေးရင် ကျွန်တော့အဖိုးက ကျွန်တော့အဖေကို " သား၊ မင်းသား စာမလိုက်နိုင်ဘူးလားထင်တယ် " လို့ပဲ သွားပြောဦးမလား မသိပါဘူး။

====================================

ကြ်န္ေတာ္ဆယ္တန္းတက္ေနရင္းနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ စာက်က္ရင္း စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီစာေတြကို ဒီအရြယ္ထိသင္လာ၊ ၿပီးေတာ့လဲ ထပ္သင္၊ ေနာက္ဆုံး တစ္ေန႔မွာ ေသသြားတယ္ဆုိပါေတာ့။ ေနာက္ဘဝလဲေရာက္ေရာ ဟိုး...အစက ျပန္သင္ရျပန္ေရာ( လူျပန္ျဖစ္ရင္ေျပာပါတယ္)။ ဒီလိုနဲ႔ ဘဝေတြေျပာင္းတိုင္း ေျပာင္းတုိင္း အကုန္ေမ့၊ ထပ္ခါ၊ထပ္ခါ အစကျပန္သင္။ ဒါျဖင့္ စာေတြသင္ေနတာ အဓိပၸါယ္ ဘာရွိမွာလဲေပါ့။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ႔ အေတြးမဟာၾကီးကို ကြ်န္ေတာ့အဖိုးကို သြားေျပာျပလိုက္တယ္။ "ဘဘေရ၊ ဘဝဆိုတာ အဲလိုမ်ိဳးၾကီးဆိုရင္ေတာ့ ပ်င္းစရာၾကီးေနာ္၊ ဘာအဓိပၸါယ္မွလဲ မရွိဘူး " ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဘဘက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ နားေထာင္ေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ့အေဖကို သြားေျပာပါတယ္။ " သား၊ မင္းသား စာမလိုက္ႏုိင္ဘူးနဲ႔တူတယ္ကြ၊ ငါ့ကို အဲလိုလာေျပာေနတယ္တဲ့ " တဲ့။ မွတ္ကေရာ။ အဲဒီကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိသမွ်ကို လူၾကီးေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးဖို႔ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားလိုက္ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတဲ့စကားကိုမူတည္ၿပီး သူတို႔ကကြ်န္ေတာ့ စိတ္အေျခအေနကို အကဲခတ္တာကိုး။ တကယ္ေတာ့ ေျပာရရင္ အဲဒီအေတြးက ေနာက္ပိုင္း တေလွ်ာက္လုံး ခဏ၊ ခဏေပၚေနပါေသးတယ္။ အသက္အရြယ္၊ အေတြ႔အၾကံဳေတြေၾကာင့္ အေတြးအေခၚတစ္ခ်ိဳ႔ေျပာင္းသြားေပမယ့္ ဘဝဆိုတာ ဘယ္လိုေနရင္ တန္ဖိုးရွိမွာလဲဆိုတာကို သိခ်င္ေနတုံးပါ။ ေအာင္ျမင္မွဳ၊ ေက်ာ္ၾကားမွဳ၊ ခ်မ္းသာလုိမွဳ စတဲ့ အလိုေလာဘနဲ႔ စပ္တဲ့ ကိစၥတိုင္းကလဲ ပူေလာင္လြန္းလွပါတယ္။ ဘဝမွာေနရတာ အရမ္းစိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတယ္လို႔ ခံစားရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးေတြ၊ ဘဝမွာေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အခုိက္အတန္႔ေလးေတြ ရွိခဲ့ဘူးသလို၊ လူေတြဘာအတြက္ အသက္ရွင္ေနတာလဲလို႔ ေတြးမိေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြလဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အရမ္းေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုးတို႔၊ မင္းသမီး မာရီလင္မြန္ရိုးတို႔ စတဲ့စတဲ့သူေတြဟာလဲ ဘဝကိုအရွဳံးေပးၿပီး ကိုယ့္ကုိယ္ကို သတ္ေသသြားတာ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ဒီေလာက္ကမာၻသိေက်ာ္ၾကားေနတာေတာင္မွ ဒီလိုျဖစ္မွေတာ့ ဘဝဟာ အဓိပၸါယ္မရွိဘူးလို႔ ခံစားရပါတယ္။ ဒါျဖင့္ ဘဝမွာ အၿမဲေပ်ာ္ရႊင္ေနႏုိင္ဖို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ စဥ္းစားရတာေတာ္ေတာ္ေခါင္းေျခာက္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ သာမာန္ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ေယာက္ထက္လဲ ဘာသာေရးကိုေလ့လာ လိုက္စားဖူးပါတယ္။ ဘာသာေရးကေတာ့ စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းမွဳကို ေပးစြမ္းႏုိင္တယ္ဆိုတာ အမွန္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတဲ့ ဘာသာေရးဆိုတာက ေန႔တုိင္းဘုရားရွိခုိးၿပီး တရားစာရြတ္ေနတာေလာက္ကိုေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဗုဒၶရဲ ႔ အဆုံးအမအတုိင္း ကိုယ္တိုင္ က်င့္ၾကံၿပီး စိတ္ရဲ ႔ျငိမ္းခ်မ္းမွဳကို ရေအာင္ရွာတာမ်ိဳးကိုေျပာတာပါ။ အခ်ိန္အတိုင္းအတာေလးတစ္ခုေလာက္ထိ စိတ္ရဲ ႔ျငိမ္းခ်မ္းမွဳေလးရတာေတာင္မွ ေတာ္ေတာ္ေအးခ်မ္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အလိုဆႏၵေတြအမ်ားၾကီးရွိေသးတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ပါ။ တစ္သက္လုံး ဘုန္းၾကီးလဲ မဝတ္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ အဲေလာက္လဲ မေရာင့္ရဲႏုိင္ေသးပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္မွာလုပ္စရာေတြ၊ လုပ္ခ်င္တာေတြအမ်ားၾကီးရွိပါေသးတယ္။ ဘဝကို တန္ဖိုးရွိရွိ၊ အဓိပၸါယ္ပါပါ ျဖတ္သန္းသြားခ်င္ပါေသးတယ္။ ဘဝကိုေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာ ျဖတ္ေက်ာ္သြားသူေတြကို ေလ့လာမိျပန္ပါတယ္။ ဘယ္လိုလူေတြက ဘဝမွာေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနသြားၾကသလဲေပါ့။ ေသာက္စားမူးယစ္ၿပီး၊ ေပ်ာ္ေနခဲ့တာကိုေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ မစဥ္းစားမဆင္ျခင္ပဲ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာေတြေလွ်ာက္လုပ္ၿပီးေပ်ာ္ေနခဲ့တာကိုလဲ မဆိုလိုပါဘူး။ အသိစိတ္ကေလးထဲမွာကို ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေပ်ာ္ေနခဲ့ရတဲ့ဘဝမ်ိဳးကိုရည္ညႊန္းတာပါ။ ခက္တာက ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမွဳ၊ ခ်မ္းသာမွဳ၊ နာမည္ၾကီးမွဳေတြကိုသာ မွတ္တမ္းတင္ၾကတာ။ ေပ်ာ္ရႊင္ေရာင့္ရဲလို႔ အဓိပၸါယ္ျပည့္ဝတဲ့ ေက်နပ္စရာဘဝမ်ိဳးက်ေတာ့ သီးသန္႔ေရးထားတာ အလြန္ရွားပါတယ္။ ထင္ရွားသူမ်ားရဲ ႔ အတၳဳပၸတၱိကေနပဲ သာယာတဲ့ဘဝေလးေတြကို ေရြးၿပီး ေလ့လာယူရတာပါ။ ႏွစ္ေပါင္းကိုးဆယ္ေက်ာ္ေတာင္ အသက္ရွည္ခ့ဲၿပီး ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းကြယ္လြန္သြားတဲ့ ေဂ်ာ့ဘားနပ္ေရွာတို႔လို ပုိဂၢိဳလ္မ်ိဳးကေတာ ဘဝမွာအဓိပၸါယ္ရွိခဲ့သလားမေျပာတတ္ပါဘူး။ သူေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြ၊ သူေရးခဲ့တဲ့စာေတြအားလုံးကို ျပန္ေလ့လာမွေသခ်ာေျပာႏုိင္မွာပါ။ ၂၀ရာစုမွာ နာမည္ၾကီးခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုရွိပါေသးတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ အဓိကဆိုတဲ့ ျဖစ္ရပ္ပါ။ အဂၤလန္က ဝင္ဆာျမိဳ႔စားၾကီး အက္ဒြပ္ဟာ မစၥဆင္မ္ဆန္ဆိုတဲ့တစ္ခုလပ္အမ်ိဳးသမီးကိုလက္ထပ္ဖို႔ ဘုရင္ဆိုတဲ့ခံစားခြင့္၊ ရာထူး၊ ေနရာ၊ သရဖူၾကီးကို စြန္႔ခဲ့တဲ့ျဖစ္ရပ္ပါ။ သာမာန္ျမိဳ႔စားတစ္ေယာက္ဘဝနဲ႔ပဲ သူ႔ခ်စ္သူကိုလက္ထပ္လို႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနသြားမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚပါ။ ဝင္ဆာျမိဳ႔စားၾကီးဟာ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံးေပ်ာ္ရႊင္မွဳနဲ႔ အဓိပၸါယ္ကိုရွာေတြ႔ခဲ့လားဆုိတာ သိခ်င္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ဘဝေလးကုိ ခဏေလးရပ္လိုက္ၿပီး ေရွ ႔၊ ေနာက္၊ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ အရာအားလုံးကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ ဘဝေတြက ၾကြတက္လာၿပီး ေအာင္ျမင္မွဳသူေတြ၊ ရွံဳးနိမ့္သူေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသူေတြ၊ ဝမ္းနည္းေနသူေတြ၊ ဘဝအဓိပၸါယ္ရွိသူေတြ၊ မရွိသူေတြ၊ ရွိတယ္လို႔ထင္သူေတြ အမ်ားၾကီးဆိုတာသိလာရပါတယ္။ လမ္းမၾကီးေပၚမွာ မသြားဘဲ လမ္းေဘးမွာထုိင္ၿပီး သြားလာေနတဲ့သူေတြကိုု ၾကည့္သလိုမ်ိဳးပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ရပ္ၾကည့္တဲ့အခါမွာလဲ စဥ္းစားစရာေတြက ေတာင္လိုပုံလို႔လာပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္အဖိုးကို " ဘဘ၊ ဘဝရဲ ႔ အဓိပၸါယ္ဆိုတာ ဘာလဲဟင္ " လို႔ေမးရင္ ကြ်န္ေတာ့အဖိုးက ကြ်န္ေတာ့အေဖကို " သား၊ မင္းသား စာမလိုက္ႏုိင္ဘူးလားထင္တယ္ " လို႔ပဲ သြားေျပာဦးမလား မသိပါဘူး။

ေရာက္တတ္ရာရာ ဖမ္းဆုပ္မိသမွ်

တစ္ဂ်ဴတ္ဂ်ဴတ္နဲ႔ တရစပ္ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ေလယာဥ္ေပၚမွာ..
ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ရယ္....
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔လို႔။

ကုိယ့္ကိုယ္ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခ်င္ရင္ သံကြန္ျခာ ခုနစ္ထပ္မလုိဘူးတဲ့။
တစ္ခ်ိန္မွာ အရမ္းကို အေရးၾကီးခဲ့ေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္က်ေတာ့လဲ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ျပန္ဘူးဆိုလား။
တစ္ခ်ိဳ ႔ အေကြ႔ေတြက ၾကိဳျမင္ဖို႔ခက္တယ္။

ငယ္ငယ္တုံးကနဲ႔ အခုနဲ႔ အေတြးအေခၚမတူေတာ့ရင္....
သစၥာမရွိတာလား...။
ရင့္က်က္လာတာလား။

ေအာင္ျမင္မွဳဆိုတာ ေက်ာ္ၾကားမွဳမဟုတ္သလို၊
ခ်မ္းသာမွဳလဲမဟုတ္ျပန္ဘူးတဲ့။
ဒါျဖင့္ ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္ေနတယ္ဆိုတာ ဘာၾကီးတုံး။

အေဖကေျပာတယ္..
ဖူးစာဆိုတာ ဦးရာတဲ့။
သုေတသန ထပ္လုပ္စရာမလိုေတာ့ပါဘူးေလ။

တစ္ခ်ိန္က မုန္းခဲ့တဲ့အျဖစ္မ်ိဳး...
တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္ၾကံဳရင္ ၾကံဳတတ္ေသးတာပါကလား။
တစ္ခ်ိဳ ႔ အေကြ႔ေတြက ၾကိဳျမင္ဖို႔ခက္တယ္ေလ။

သံပုရာသီးခ်ဥ္တာ သူ႔သဘာဝပါ..။
သြားစိတ္ဆုိးေနရင္ ကိုယ္နာတာေပါ့။
ဒါျဖင့္ ကိုယ့္ပါးစပ္ထဲ အတင္းလာခ်ဥ္ေနရင္ေကာ....???

သေဘာထားၾကီးတာ ေနရာတိုင္းေကာင္းသလား။
အနည္းဆုံးေတာ့ ကိုယ့္လိပ္ျပာကုိယ္လုံတာေပါ့။

တိမ္ေတြက ေအာက္ကၾကည့္ေတာ့ျမင့္ေပမယ့္၊
ေလယာဥ္ေပၚကၾကည့္ေတာ့ နိမ့္ေနသား....
စိတ္သာ အဓိကပါ။

အဖိုးအၿမဲဆုံးမတာက....
ဝီရိယေတာ ကိ ံကမၼံ နသိဇၥတိ...။
ဝီရိယရွိသူသည္ မေအာင္ျမင္ပဲ ဘယ္မွာရွိအံ႔နည္း တဲ့။

ေမြးလိုက္၊ ေသလိုက္နဲ႔...
သံသရာကလဲ ရွည္ပါ့။
ဝီရိယရွိလဲ ေသေတာ့ဘာက်န္ခဲ့မွာမို႔လို႔လဲ။

တစ္ခါတစ္ေလ ဒြိဟျဖစ္ရင္...
လုပ္စရာရွိတာကိုသာ လုပ္ပါေလတဲ့။

ဒါနဲ႔ပဲ ခရီးဆုံးက နီးနီးလိုက္လာလို႔..........။

စာအုပ်လေးတစ်အုပ်ကပေးတဲ့အရာတွေ

ကောင်းကင်နဲ့ ပင်လစာအုပ်လေးတစ်အုပ်၊ စာရေးသူ သုံးယောက်.................။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို စာဖတ်သူတစ်ယောက်အနေနဲ့ပဲ ခံစားလို့ အစွဲကင်းကင်းနဲ့ စပြီးဖတ်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ပြောချင်တာက ခင်မင်မှုတွေ၊ ကြိုပြီးအထင်ကြီးမှု၊ အထင်သေးမှု စတာတွေနဲ့ စာရဲ့ အရည်အချင်းကိုဆုံးဖြတ်တာမပါဘူးရယ်လို့ပါ။ တစ်ပုဒ်၊ နှစ်ပုဒ်၊ သုံးပုဒ် ကနေစလို့ အဆုံးထိ ဖတ်ဖြစ်သွားတယ်ဆိုပါတော့။ စာပေဝါသနာပါတဲ့ လူငယ်လေးသုံးယောက်က ဝါသနာကိုအရင်းခံလို့ လုံ့လကိုအသုံးပြုပြီး စိတ်ဓါတ်နဲ့ထုတ်ခဲ့တဲ့ စာအုပ်လေးတစ်အုပ်ပါ။ ကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ ကောင်လေးနှစ်ယောက်ရဲ့ ဝါသနာပါရာအနုပညာနဲ့ပက်သက်လို့ လှမ်းလိုက်တဲ့ခြေလှမ်းလေးတစ်လှမ်းပေါ့။ ဘေးကကြည့်ရင် စာအုပ်လေးတစ်အုပ်ပေမယ့် သူတို့အတွက်တော့ ဘယ်လောက်တောင် အဓိပ္ပါယ်ရှိမယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်ခံစားလို့ရပါတယ်။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လဲ စာဖတ်၊ စာရေးဝါသနာပါလို့ ကိုယ်အချိန်ပေး၊ ခေါင်းပူခံ၊ ချွေးစက်လေးတွေနဲ့ရင်းလို့ ခံစားချက်လေးတွေထည့်ပြီး ရေးခဲ့ရတဲ့စာကလေးတွေဟာ ကိုယ့်အတွက်ဘယ်လောက်တန်ဖိုးထားရတယ်ဆိုတာ သိပါတယ်။ ဖတ်ပြီးတဲ့နောက်မှတော့ ပြောချင်တာတွေ အများကြီးခေါင်းထဲမှာပေါ်လာလို့ ဒီစာကိုရေးဖြစ်သွားပါလေရဲ့။ ပြောချင်တာလေးတွေ မပြောခင်စာလေးတွေကို ဖတ်တုံး လှစ်ခနဲ မြင်လိုက်ရတဲ့စာရေးသူတွေအကြောင်းပြောချင်ပါတယ်။ စာရေးသူတွေနဲ့ ရင်းနှီးချင်စိတ်ကြောင့်ပါ။ စာရေးသူတစ်ယောက်က လောကကြီးကို လှန်လှောကြည့်ပြီး အမြှီးအမှောက်မတည့်တာတွေကို မြင်တတ်သူ၊ ရှုထောင့်တွေကို ပြောင်းပြောင်းတွေးပြီး စာရေးစရာကုန်ကြမ်းရှာဖို့ ကြိုးစားသူ၊ နောက်တစ်ယောက်ကတော့ လောကကြီးထဲက အလှအပလေးတွေကို မြင်တတ်သူ၊ နူးညံ့တဲ့နှလုံးသားနဲ့ အကောင်းတွေကိုပဲ တွေးဖို့ကြိုးစားသူ လို့မြင်မိပါတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်နဲ့ ပေါင်းမိတာက အရေးအသားလှပညက်ညောသလောက်၊ စိတ်မထင်ရင် ကလောင်ကိုလွှတ်လွှတ်ပေးတတ်တဲ့၊ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေတဲ့လောကကြီးကို စိတ်အချဉ်ပေါက်ရင်း ဘဝရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို စဉ်းစားနေတဲ့ တတိယစာရေးသူပေါ့ဗျာ။ သူတို့စာတွေကိုဖတ်ရင်း စာရေးသူတွေရဲ့ ဒေါသ၊ သောက၊ မာန နဲ့ စိတ်ကူးယဉ်မှုတွေဟာ ကျွန်တော့ရင်ထဲကို ဖြတ်စီးသွားပါတယ်။ ဒီလိုစရိုက်အမျိုးမျိုးရှိတဲ့ လူသုံးယောက်ပေါင်းမိရာကနေ ဒီလိုချစ်စရာကောင်းတဲ့ စာအုပ်လေးတစ်အုပ်ဖြစ်လာခဲ့တယ်လို့ပဲ တိုတိုပြောလိုက်ပါတော့မယ်။ ကျွန်တော်အဓိက ပြောချင်တာက ဒီစာအုပ်လေးကြောင့်ဖြစ်လာတဲ့ ရလဒ်လေးတစ်ခုနဲ့ အဲဒီရလဒ်လေးက ဆင့်ပွားထွက်လာတဲ့ စိတ်ဓါတ်ခွန်အားအကြောင်းပါ။ စရိုက်မတူတဲ့လူသုံးယောက်က စာပေအနုပညာဆိုတဲ့တူညီတဲ့ ဝါသနာကြောင့် ညီညီညွတ်ညွတ်နဲ့ ပေါင်းမိကြရာက အဲဒီဝါသနာကို တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်အားပေးပြီး အချင်းချင်းထောက်ကူလို့ ဒီလိုစာအုပ်လေးတစ်အုပ်ဖြစ်လာတဲ့အထိ အချိန်၊ငွေ၊လူနဲ့ ဝီရိယတို့စိုက်ထုတ်ပြီး ကြိုးပမ်းခဲ့ကြပါတယ်။ ဒီလိုကြိုးပမ်းခဲ့ကြလို့ပဲ ဒီစာအုပ်လေးကို ကျွန်တော်ဖတ်ခွင့်ရပြီး၊ သူတို့ရဲ့ ပီတိလေးကို ကျွန်တော့ပီတိလေးအဖြစ် ကူးယူခွင့်ရခဲ့ပါလေတယ်။ ဝီရိယစိတ်နဲ့၊ စိတ်ဓါတ်အားမာန်လဲတိုးတက်လာလေရဲ့။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူတို့စာအုပ်လေးရဲ့ စိတ်ဓါတ်ခွန်အားက ကျွန်တော့ကို ကူးစက်သွားလို့ပါ။ ဟုတ်ပါတယ်။ စိတ်ဓါတ်ခွန်အားပါ။ မိုးရေစက်လေးတွေလို ဖြည်းဖြည်းချင်းစုလာခဲ့ရတဲ့ ရင်ထဲကဖြစ်တဲ့ အနုပညာစာပေလေးတွေကို အပင်ပေါက်လေးတွေဘဝကနေ အသီးအပွင့်လေးတွေပွင့်တဲ့ထိ ပျိုးထောင်လိုက်နိုင်တဲ့ စိတ်ဓါတ်ခွန်အားပါ။ စာတွေကအရေးအသား အနုအရင့်၊ အတွေးအခေါ် အတိမ်၊အနက် ဘယ်လိုပဲရှိရှိ သူတို့မှာတော့ ဒီစာအုပ်လေးကို ဖြစ်အောင်လုပ်နိုင်လိုက်လို့ အမြတ်ထွက်သွားပါပြီ။ လူကြိုက်တာမကြိုက်တာ မစဉ်းစားနဲ့ဦး။ စာအုပ်ဖြစ်ပြီဆိုကတည်းကကို မြတ်တာပါ။ အောင်မြင်သွားတာပါ။ကိုယ်မြတ်နိုးတဲ့အရာတစ်ခုကို လက်တွေ့ဖြစ်အောင်အကောင်အထည်ဖော်နိုင်လိုက်တဲ့ ပီတိက အလွန်ကြီးမားတာကလား။ အဲ..အားပေးသူများပါရှိလာပြီဆိုရင်တော့ ဘာပြောကောင်းမလဲဗျာ။ အဲဒီစာအုပ်လေးကိုဖတ်ပြီးတဲ့နောက် မုဒိတာလဲ ပွားမိပါရဲ့၊ အားလဲကျမိပါရဲ့၊ စိတ်ဓါတ်ခွန်အားတွေလဲရမိပါရဲ့ဗျာ။ ခြုံပြီးပြောရရင်တော့ စာဖတ်သူကျွန်တော့အတွက်ရော စာရေးသူများအတွက်ပါ ရလိုက်တဲ့ အဲဒီလှပတဲ့ "အောင်မြင်မှုရလဒ်လေး တစ်ခု" နဲ့ ဆင့်ပွားစိတ်ဓါတ်ခွန်အားလေးအကြောင်းပေါ့။ စာရေးသူများရော အဲဒီလောက်ထိတောင် အကျိုးကျေးဇူးတွေများတယ်ဆိုတာကို တွေးမိရဲ့လားလို့ ကျွန်တော်စဉ်းစားနေမိတယ်ဗျာ။ယ်

==============================

စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္၊ စာေရးသူ သုံးေယာက္.................။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စာဖတ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ပဲ ခံစားလို႔ အစြဲကင္းကင္းနဲ႔ စၿပီးဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာက ခင္မင္မွဳေတြ၊ ၾကိဳၿပီးအထင္ၾကီးမွဳ၊ အထင္ေသးမွဳ စတာေတြနဲ႔ စာရဲ ႔ အရည္အခ်င္းကိုဆုံးျဖတ္တာမပါဘူးရယ္လို႔ပါ။ တစ္ပုဒ္၊ ႏွစ္ပုဒ္၊ သုံးပုဒ္ ကေနစလို႔ အဆုံးထိ ဖတ္ျဖစ္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့။ စာေပဝါသနာပါတဲ့ လူငယ္ေလးသုံးေယာက္က ဝါသနာကိုအရင္းခံလိုု႔ လုံ႔လကိုအသုံးျပဳၿပီး စိတ္ဓါတ္နဲ႔ထုတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ပါ။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ ႔ ဝါသနာပါရာအႏုပညာနဲ႔ပက္သက္လို႔ လွမ္းလုိက္တဲ့ေျခလွမ္းေလးတစ္လွမ္းေပါ့။ ေဘးကၾကည့္ရင္ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ေပမယ့္ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အဓိပၸါယ္ရွိမယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ခံစားလို႔ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လဲ စာဖတ္၊ စာေရးဝါသနာပါလုိ႔ ကိုယ္အခ်ိန္ေပး၊ ေခါင္းပူခံ၊ ေခြ်းစက္ေလးေတြနဲ႔ရင္းလို႔ ခံစားခ်က္ေလးေတြထည့္ၿပီး ေရးခဲ့ရတဲ့စာကေလးေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးထားရတယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွေတာ့ ေျပာခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီးေခါင္းထဲမွာေပၚလာလို႔ ဒီစာကိုေရးျဖစ္သြားပါေလရဲ ႔။ ေျပာခ်င္တာေလးေတြ မေျပာခင္စာေလးေတြကို ဖတ္တုံး လွစ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရတဲ့စာေရးသူေတြအေၾကာင္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ စာေရးသူေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ပါ။ စာေရးသူတစ္ေယာက္က ေလာကၾကီးကို လွန္ေလွာၾကည့္ၿပီး အၿမွီးအေမွာက္မတည့္တာေတြကို ျမင္တတ္သူ၊ ရွဳေထာင့္ေတြကို ေျပာင္းေျပာင္းေတြးၿပီး စာေရးစရာကုန္ၾကမ္းရွာဖို႔ ၾကိဳးစားသူ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေလာကၾကီးထဲက အလွအပေလးေတြကို ျမင္တတ္သူ၊ ႏူးညံ႔တဲ့ႏွလုံးသားနဲ႔ အေကာင္းေတြကိုပဲ ေတြးဖုိ႔ၾကိဳးစားသူ လို႔ျမင္မိပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေပါင္းမိတာက အေရးအသားလွပညက္ေညာသေလာက္၊ စိတ္မထင္ရင္ ကေလာင္ကိုလႊတ္လႊတ္ေပးတတ္တဲ့၊ ျဖစ္ခ်င္တုိင္းျဖစ္ေနတဲ့ေလာကၾကီးကို စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ရင္း ဘဝရဲ ႔ အဓိပၸါယ္ကို စဥ္းစားေနတဲ့ တတိယစာေရးသူေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔စာေတြကိုုဖတ္ရင္း စာေရးသူေတြရဲ႔႔ ေဒါသ၊ ေသာက၊ မာန နဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္မွဳေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့ရင္ထဲကို ျဖတ္စီးသြားပါတယ္။ ဒီလိုစရုိက္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့ လူသုံးေယာက္ေပါင္းမိရာကေန ဒီလုိခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္လို႔ပဲ တုိတုိေျပာလိုက္ပါေတာ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ္အဓိက ေျပာခ်င္တာက ဒီစာအုပ္ေလးေၾကာင့္ျဖစ္လာတဲ့ ရလဒ္ေလးတစ္ခုနဲ႔ အဲဒီရလဒ္ေလးက ဆင့္ပြားထြက္လာတဲ့ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားအေၾကာင္းပါ။ စရုိက္မတူတဲ့လူသုံးေယာက္က စာေပအႏုပညာဆိုတဲ့တူညီတဲ့ ဝါသနာေၾကာင့္ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ ေပါင္းမိၾကရာက အဲဒီဝါသနာကို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အားေပးၿပီး အခ်င္းခ်င္းေထာက္ကူလို႔ ဒီလိုစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ျဖစ္လာတဲ့အထိ အခ်ိန္၊ေငြ၊လူနဲ႔ ဝီရိယတို႔စုိက္ထုတ္ၿပီး ၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကလို႔ပဲ ဒီစာအုပ္ေလးကို ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ခြင့္ရၿပီး၊ သူတို႔ရဲ ႔ ပီတိေလးကို ကြ်န္ေတာ့ပီတိေလးအျဖစ္ ကူးယူခြင့္ရခဲ့ပါေလတယ္။ ဝီရိယစိတ္နဲ႔၊ စိတ္ဓါတ္အားမာန္လဲတိုးတက္လာေလရဲ ႔။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔စာအုပ္ေလးရဲ ႔ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားက ကြ်န္ေတာ့ကို ကူးစက္သြားလုိ႔ပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားပါ။ မိုးေရစက္ေလးေတြလုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းစုလာခဲ့ရတဲ့ ရင္ထဲကျဖစ္တဲ့ အႏုပညာစာေပေလးေတြကို အပင္ေပါက္ေလးေတြဘဝကေန အသီးအပြင့္ေလးေတြပြင့္တဲ့ထိ ပ်ိဳးေထာင္လိုက္ႏုိင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားပါ။ စာေတြကအေရးအသား အႏုအရင့္၊ အေတြးအေခၚ အတိမ္၊အနက္ ဘယ္လိုပဲရွိရွိ သူတို႔မွာေတာ့ ဒီစာအုပ္ေလးကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္လိုက္လို႔ အျမတ္ထြက္သြားပါၿပီ။ လူၾကိဳက္တာမၾကိဳက္တာ မစဥ္းစားနဲ႔ဦး။ စာအုပ္ျဖစ္ၿပီဆိုကတည္းကကို ျမတ္တာပါ။ ေအာင္ျမင္သြားတာပါ။ကုိယ္ျမတ္ႏုိးတဲ့အရာတစ္ခုကို လက္ေတြ႔ျဖစ္ေအာင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္လိုုက္တဲ့ ပီတိက အလြန္ၾကီးမားတာကလား။ အဲ..အားေပးသူမ်ားပါရွိလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ။ အဲဒီစာအုပ္ေလးကိုဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မုဒိတာလဲ ပြားမိပါရဲ ႔၊ အားလဲက်မိပါရဲ ႔၊ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြလဲရမိပါရဲ ႔ဗ်ာ။ ျခံဳၿပီးေျပာရရင္ေတာ့ စာဖတ္သူကြ်န္ေတာ့အတြက္ေရာ စာေရးသူမ်ားအတြက္ပါ ရလိုက္တဲ့ အဲဒီလွပတဲ့ "ေအာင္ျမင္မွဳရလဒ္ေလး တစ္ခု" နဲ႔ ဆင့္ပြားစိတ္ဓါတ္ခြန္အားေလးအေၾကာင္းေပါ့။ စာေရးသူမ်ားေရာ အဲဒီေလာက္ထိေတာင္ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြမ်ားတယ္ဆိုတာကို ေတြးမိရဲ ႔လားလို႔ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားေနမိတယ္ဗ်ာ။

ေရွ ႔သို႔

ျမင့္ျမင့္ပ်ံတဲ့ငွက္က ေဝးေဝးျမင္တယ္တဲ့...။
ေဝးေဝးျမင္ခ်င္ရင္ အျမင့္ေၾကာက္လို႔ ျဖစ္ပါ့မလား....။

ေသးငယ္ေသာ အျပဳအမူေလးမ်ား၏ေနာက္ကြယ္

တစ္ခါတစ္ေလ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ၾကဳံဖူးတတ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္လုိက္တဲ့ဟာေလးက ဘာမွမေျပာပေလာက္ပဲနဲ႔ တစ္ဖက္လူက စိတ္ဆုိးသြားတဲ့ကိစၥမ်ိဳးေတြ။ ဥပမာ- အရမ္းခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ကိုယ့္ကိုဂ်ီေတာ့မွာေတြ႔လို႔ စကားလာေျပာတယ္။ ကုိယ္က မသိလုိက္လို႔ ျပန္မေျပာလိုက္ရဘူး။ အဲဒီမွာ သူကစိတ္ဆိုးသြားပါေလေရာ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၾကဳံဖူးၾကပါတယ္။ ဖုန္းဆက္တာကို မအားလိုက္လို႔မကုိင္တာ။ ျပန္လဲမဆက္ျဖစ္လိုက္တာ။ မက္ေဆ့ဂ်္မျပန္ျဖစ္တာ အဲဒါေတြကို စိတ္ဆိုးတာ စတာေတြေပါ့။

ေတြးၾကည့္လိုက္ရင္ နစ္နာေစတဲ့ ကိစၥေတြမွမဟုတ္တာ။ စိတ္ဆုိးစရာမရွိပါဘူးလို႔ ေျပာခ်င္စရာပါ။ တစ္ကယ္ကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအျပဳအမူေလးေတြက တစ္ဖက္လူကို အလြန္အင္မတန္စိတ္ထိခုိက္ေစပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ အဲဒီအျပဳအမူေလးတစ္ခုရ႔ဲေနာက္ကြယ္က အဓိပၸါယ္ေတြကုိ အမ်ားၾကီးေတြးယူလို႔ရလို႔ပါ။ သူဆက္တဲ့ဖုန္းကို မကိုင္လိုက္ဘူး။ ျပန္လဲမဆက္ဘူးဆိုတာက သူ႔ကိုဂရုစိုက္စရာမလိုဘူး။ အေရးတယူလုပ္ၿပီး ျပန္ဆက္ဖို႔အဆင့္မရွိဘူးလို႔ ဆိုလိုရာေရာက္ပါတယ္။ တစ္ဖက္လူရ႔ဲ ခံစားခ်က္ကို ထိခုိက္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဂ်ီေတာ့မွာလဲ အားေနရင္ျပန္ေျပာသင့္ပါတယ္။ မအားရင္ေတာင္ ဘာလို႔မအားလဲ ရွင္းျပထားရမွာပါ။ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို စိတ္မပ်က္သြားေစေအာင္ပါ။ သူမ်ားစကားေျပာေနတာကို ျပန္ေျပာခ်င္မွေျပာ၊ မေျပာခ်င္ေနလုပ္တာဟာ ခဏ၊ ခဏဆိုရင္ အလြန္အင္မတန္ခံရခက္ပါတယ္။ ဒီလူက ငါ့ကိုအၿမဲဒီလုိအခ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ဆက္ဆံတယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္အေပၚခင္မင္မွဳေလ်ာ့သြားတတ္ပါတယ္။ လူတိုင္းက ကိုယ့္ကိုဂရုစုိက္တာပဲ လိုခ်င္ၾကလို႔ သတိထားသင့္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ၾကံဳဖူးပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာေနတုံးက စင္ကာပူက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ခ်င္လို႔ အြန္လိုင္းလာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကသူနဲ႔ ေျပာဖုိ႔လာေပမယ့္ သူကေတာ့ကြ်န္ေတာ့ကို ေမ့ေလာက္မွတစ္ခါ စကားျပန္ျပန္ေျပာပါတယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ တံျမက္စည္းလွဲေနလို႔တဲ့။ အိမ္အလုပ္ေတြလိုက္လုပ္ေနလို႔တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တကူးတကလာၿပီးသူ႔ကိုစကားေျပာရေပမယ့္ သူ႔အတြက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကအေရးမပါဘူးလို႔ နားလည္လိုက္ရပါတယ္။ စိတ္ေတာ့ထိခုိက္ပါတယ္။ နာရီဝက္၊ တစ္နာရီေလးထုိင္ၿပီး အခ်ိန္ေပးလုိက္ရင္ ရတာကို အေရးမစိုက္လုပ္တာပါလားလုိ႔ ခံစားလုိက္ရလို႔ပါ။ စကားျပန္မေျပာတာဆိုတဲ့အေၾကာင္းအရာေသးေသးေလးရ႔ဲ ေနာက္ကြယ္က အေရးစိုက္စရာမဟုတ္ဘူးလို႔သေဘာထားခံရတယ္ဆိုတဲ့ လူ႔ခံစားခ်က္ကိုထိခိုက္ေစတဲ့ အေၾကာင္းအရာ အစစ္အမွန္အၾကီးၾကီးပါ။

ေနာက္ထပ္အဲလိုမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ေသးေသးေလးေနာက္ကြယ္က စိတ္ကိုနာေစတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ကြ်န္ေတာ့မွာရွိပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာာင္းတက္ေနၾကတုံးကပါ။ စာေမးပြဲကာလဆိုရင္ အရမ္း ဖိစိမွဳမ်ားၿပီး စိတ္ညစ္ရတတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့အတြက္ကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခင္မင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဖုန္းေျပာတာ၊ အဆက္အသြယ္လုပ္ေနရတာေတြက လူကိုသက္သာေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြစာေမးပဲြရွိရင္လဲ ဖုန္းေလးေတာ့ဆက္ၿပီး စာရလား၊ အဆင္ေျပလားေလာက္ေတာ့ အားေပးေလ့ရွိပါတယ္။

အဲလိုနဲ႔ စာေမးပဲြတြင္းတစ္ခုကို ေရာက္လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ဖုန္းတစ္ခ်က္ေလာက္ဆက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ ႔ကို အားေပးပါတယ္။ ၁မိနစ္၊ ၂ မိနစ္ေလာက္ပဲ ေျပာတာပါ။ အဆင္ေျပလား..ၾကိဳးစားကြ ဆိုတာေလာက္ပါပဲ။ အဲ...သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႔ တုန္႔ျပန္ပုံေလးက ေတာ္ေတာ္သင္းပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ဖုန္းဆက္လုိက္ေရာ သူ႔အိမ္ကကိုင္ပါတယ္။ ဖုန္းလာေနတယ္လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့ ဘယ္သူလဲေမးၿပီး မအားေသးဘူးေျပာလိုက္ပါတဲ့။ ဟားဟား။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္တင္းသြားခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႔ ခင္မင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းလုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့သူတစ္ေယာက္က ကို္ယ့္ကိုအဲလို ဆက္ဆံလုိက္လုိ႔ပါ။ တစ္မိနစ္ေလာက္သူ႔ကို အားေပးဖို႔ဆက္တာဆိုတာသိသိၾကီးနဲ႔ အဲလိုေျပာထြက္ရက္တဲ့သူငယ္ခ်င္းကိုလဲ စိတ္နာသြားပါတယ္။ သူနဲ႔ပက္သက္တဲ့ ခင္မင္မွဳေတြအားလုံး စိတ္ထဲမွာ ဘာမွကို မက်န္ေတာ့တာပါ။ ဖုန္းလဲေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မဆက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ သူကစာေမးပြဲၿပီးေတာ့ လာေတာင္းပန္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့မွာ ခံစားခ်က္ေတြမရွိေတာ့ပါ။ နားပဲေထာင္ေနလုိက္ၿပီး ဘာမွမေျပာျဖစ္လုိက္ေတာ့သလို အရင္လိုသူေရာငါေရာ အျပန္အလွန္ခင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ဘယ္လိုမွျပန္မရႏုိင္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ဖုန္းေလးတစ္ခါမေျဖတာပဲ၊ ဘာျဖစ္လဲလို႔ေတာ့မေျပာပါနဲ႔။ အဲဒီမေျဖဘူးဆိုတဲ့ လုပ္ရပ္ရဲ ႔ ေနာက္ကြယ္ကသူ႔ရဲ႔ စိတ္ေနစိတ္ထားကို လွမ္းျမင္လုိက္ရလုိ႔ပါ။

ေနာက္တစ္ခါကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့အေမနဲ႔ ျဖစ္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းသြားရင္ ေမေမကမုန္႔ဖုိးထုတ္ၿပီး စားပြဲေပၚမွာတင္ထားေပးေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေမေမကေမ့ၿပီး မုန္႔ဖုိးထုတ္ထားေပးဖုိ႔ေမ့သြားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ငါ့ေမေမေတာ့ ဒီေန႔ေမ့ေနတယ္ဟဆိုၿပီး ဘာမွမေျပာပဲေက်ာင္းသြားလိုက္ပါတယ္။ စိတ္ထဲေတာ့ ဘယ္လုိမွမေနပါ။ ေနာက္တစ္ရက္က်ေတာ့လဲ ေမေမထပ္ေမ့ျပန္ပါတယ္။ ေၾသာ္၂ ရက္ဆက္တိုက္ေမ့တယ္ေပါ့လို႔ေတြးမိတယ္။ ေတာင္းေတာ့ မေတာင္းျဖစ္ပါဘူး။ ေနာက္ေန႔သူသတိရမွယူမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ပါ။ ၃ ရက္ေျမာက္ေန႔ေမ့တာက်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နည္းနည္းစခံစားရပါတယ္။ ေမေမေတာ့ ငါ့ကိုေမ့ေနၿပီ။ အရင္လိုဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ပါ။

ငါးရက္ တစ္ပတ္ၾကာသြားတဲ့အထိ ေမေမေမ့လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ေခါင္းထဲမွာ အေတြးေတြစီေနပါၿပီ။ ေမေမက ငါ့ကိုမခ်စ္ေတာ့ဘူး။ ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး ဆိုၿပီးေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ေတာင္းမွေပးတာထက္ ကိုယ့္ကိုဂရုတစိုက္နဲ႔ထုတ္ေပးထားတာေလးကိုပဲ တန္ဖုိးထားၿပီး လုိခ်င္တာပါ။ ခုေတာ့ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေမေမ ေမ့လာတဲ့အခါ အေမက ကိုယ့္ကိုစြန္႔ပစ္ထားပါတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ထိဝင္လာၿပီး ေမေမ့ကိုလဲ စကားေျပာခ်င္စိတ္မရွိျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ေမေမကရိပ္မိပါတယ္။ သားဘာျဖစ္ေနလဲလို႔ ေမးပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့..မုန္႔ဖိုးမေပးလို႔ စိတ္ေကာက္ေနတာပါ လုိ႔ေျဖရမွာလား။ အဲလိုလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေျပာရခက္တဲ့ကိစၥၾကီးပါ။ မုန္႔ဖုိးမေပးလို႔ စကားမေျပာတာဆုိရင္လဲ ဒါေလးနဲ႔မ်ားလို႔ အေျပာခံရမွာပါ။ အဲဒီေနာက္ကြယ္က သက္ေရာက္သြားတဲ့အဓိပၸါယ္ေတြ၊ ထိခိုက္သြားေစတဲ့စိတ္ဓါတ္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ေမေမနားလည္ေအာင္ ရွင္းမျပတတ္ပါဘူး။ ဘာမွမျဖစ္ဘူးလို႔ေျပာေတာ့လဲ မရပါဘူး။ အတင္းေမးပါတယ္။ သိသာေနတာကိုး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေျပာရင္းနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ငိုမိသြားပါတယ္။ ေဖေဖပါ ပါလာၿပီး ေဖေဖကကြ်န္ေတာ္ေျပာတာကို ေသခ်ာဂရုစိုက္ၿပီးနားေထာင္ေပးပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေအးေအးေအး..ေနာက္ဆုိမင္းသားကိုဂရုစိုက္လုိက္လို႔ ေမေမ့ကိုေျပာၿပီး ျပႆနာၿပီးသြားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေက်နပ္သြားပါတယ္။ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႔ထင္ရတဲ့ အျပဳအမူေလးေတြက ခြန္အားၾကီးၾကီးနဲ႔ လူရဲ ႔ စိတ္ကိုလႊမ္းမိုးႏုိင္တာကို ေျပာခ်င္တာပါ။

ျမန္မာရာဇဝင္မွာလဲ အဲလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၾကားဖူးၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ နာမည္ေတြေတာ့ေမ့သြားပါၿပီ။ အျဖစ္အပ်က္ပဲ မွတ္မိေတာ့တာပါ။ရွမး္ေစာ္ဘြားေတြ အစည္းအေဝးလုပ္တဲ့အခါ အၾကီးအကဲေစာ္ဘြားက ေစာ္ဘြားအားလုံးကို လက္ဖက္တစ္အုပ္စီဧည့္ခံပါတယ္။ အားလုံးကိုေဝတဲ့အခါ အေပၚက ဖက္ေလးေတြအုပ္ေပးရပါတယ္။ ေစာ္ဘြားၾကီးကိုယ္တုိင္အုပ္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေစာ္ဘြားၾကီးက လက္ဖက္ေဝတဲ့အခါမွာ ေစာ္ဘြားတစ္ေယာက္ရဲ ႔ လက္ဖက္အုပ္ကို ေမ့ၿပီး ဖက္မအုပ္မိပါဘူး။ အေမ့ခံရတဲ့ေစာ္ဘြားေလးက တစ္ရက္ေတာ့သည္းခံပါတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြကိုလဲ ေစာင့္ၾကည့္ပါတယ္။ ေျပာေတာ့မေျပာပါဘူး။ ေစာ္ဘြားၾကီးက ၃ရက္ဆက္တုိက္ေလာက္ေမ့လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေစာ္ဘြားေလးက ေဘးမွာအတူထုိင္တဲ့ေစာ္ဘြားတစ္ေယာက္ကို ေျပာပါတယ္။ ဒီေစာ္ဘြားၾကီးေတာ့ ငါ့တစ္ေယာက္ကိုတမင္ အဖုံးမအုပ္ပဲလက္ဖက္ေပးတယ္။ ေန႔တိုင္းလုပ္ေနတာဆိုေတာ့ ငါ့ကိုမေလးမခန္႔အေရးမစိုက္လို႔ ေျပာခ်င္တာပဲ။ ပုန္ကန္ေတာ့မယ္လုိ႔ေျပာတာပါ။ ေဘးကေစာ္ဘြားက စိတ္ေကာင္းရွိ၊ဥာဏ္ရွိၿပီး ေရွ႔ေနာက္ဆင္ျခင္တတ္လို႔ေတာ္ပါေသးတယ္။ ခ်သာခ်ဆိုၿပီး ေျမွာက္ေပးတာတုိ႔၊ ေစာ္ဘြားၾကီးကိုသြားတုိင္တာတုိ႔ မလုပ္ပါဘူး။ ဟာ..ေနပါဦး။ ဒီေစာ္ဘြားၾကီးက အဲလိုစိတ္မ်ိဳးရွိပုံမရပါဘူး။ သာမာန္ေမ့ေလ်ာ့တာေနမွာပါလို႔ ေျပရာေျပေၾကာင္းေျပာေပးပါတယ္။ ငါေမးေပးပါ့မယ္ဆိုၿပီး ေစာ္ဘြားၾကီးကိုလဲေမးေပးပါတယ္။ ေစာ္ဘြားၾကီးကလဲ စိတ္သေဘာထားျပည့္ဝပါေပတယ္။ ပုန္ကန္ခ်င္တဲ့ေကာင္ သတ္ဟလို႔ မေျပာပါဘူး။ သူတကယ္ကို ေမ့ေလ်ာ့သြားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ခြင့္လႊတ္ေပးဖုိ႔ေတာင္းပန္ပါတယ္။ေနာက္ကိုဒီလိုမျဖစ္ေစရဖုိ႔ ကတိေပးပါတယ္။ဒီလိုနဲ႔ ေစာ္ဘြားေလးလဲစိတ္ေျပၿပီး ခြင့္လႊတ္လိုက္လို႔ ဇာတ္လမ္းေလးက ျပန္လည္ခ်စ္ခင္ျခင္းနဲ႔ လွလွပပအဆုံးသတ္သြားပါတယ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္က တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေစာ္ဘြားေလးခံစားရတာကို နားလည္လိုက္ပါတယ္။ အျပဳအမူေသးေသးေလးက အဓိပၸါယ္အမ်ားၾကီးသြားႏုိင္တာကိုး။

ဒီေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ခင္တဲ့သူတစ္ေယာက္က ကိုယ့္အျပဳအမူေလးတစ္ခုခုေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုစိတ္ဆုိးတယ္ဆိုရင္ သူ႔ေနရာက ခံစားေပးလိုက္ပါ။ ဘာျဖစ္သြားတာလဲသိေအာင္ အားထုတ္ပါ။ နားလည္ေအာင္ၾကိဳးစားပါ။ အကယ္၍မဟုတ္ရင္လဲ မဟုတ္ေၾကာင္းရွင္းျပၿပီး ေက်နပ္ေအာင္လုပ္ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အဲလိုအျပဳအမူမ်ိဳးကို မလုပ္ျဖစ္ေအာင္သတိထားတာက အေကာင္းဆုံးျဖစ္မွာပါ။

အားလုံးပဲ ကိုယ့္ရဲ႔မထင္မွတ္တဲ့အျပဳအမူေလးတစ္ခုေၾကာင့္ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့သူေတြရဲ႔ စိတ္ကို ထိခုိက္ေအာင္လုပ္မိျခင္းက ကင္းေဝးၾကပါေစဗ်ာ။

Destruction

Sometimes in our life,

Wish will not overcome Fate.

At this times, Happiness from our life will run away together with Hope and Anxiety.

Suffering will give birth Pain to torture our mind.

Once beautiful Dreams will turn into fierceful and hateful Nightmares.

Only Sorrow will dwell within ourselves making the whole life Meaningless.

In such kind of situations, what are we going to do...???
how shall we ease our mind........???
how will we survive???

ဆုံးရွံဳးသြားေသာ အရာမ်ား

ဆုံးရွံဳးၿပီးရင္ ျပန္မရႏုိင္တဲ့ အရာ ၂ခုက အခ်ိန္နဲ႔ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳမွဳတဲ့။
ဒါေပမယ့္ ဆုံးရွံဳးၿပီးမွ ကြ်န္ေတာ့အတြက္ တန္ဖိုးအရမ္းရွိမွန္းသိရတဲ့ အရာေတြ ကေတာ့ ၂ခု မကပါ။
ကြ်န္ေတာ္ မေျပာလိုေတာ့ပါ။
ကုိယ္ခံစားခ်က္အတုိင္း အတိုင္းအဆမရွိ ေတြးဆႏုိင္ၾကပါေစ။