လူတတ်ကလေးတစ်ယောက်နှင့် စကားစမြည်

ဒီကလေးကို သူမှတ်မိနေသည်။ ဆိုင်ကိုလာသည့်သူတွေက လူငယ်၊ လူရွယ်၊ စုံတွဲ၊ သူငယ်ချင်းအဖွဲ့၊ မိသားစု၊ လူကြီးပိုင်း စသည်တို့သာများပြီး ကလေးချည်းသက်သက်လာသည်က မရှိသလောက်ရှားသောကြောင့်ပင်။ ရှိခဲ့လျင်လည်းသူ့လို ပုံမှန်လာနေကျဖောက်သည်မဟုတ်။ နောက်တစ်ကြောင်းက ပထမအဆုံးအကြိမ် ဒီကလေးနဲ့တွေ့စဉ်ကတည်းက သတိထားမိတာတစ်ခုရှိသည်။ ကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သော်လည်းလိုချင်တာကို အေးအေးဆေးဆေးနှင့် ဘောင်ဝင်အောင် ရအောင်ပြောတတ်ခြင်း။
 
 သူ့အလုပ်က လာရောက်စားသောက်သူများကို ဝန်ဆောင်မှုပေးရသည့်အလုပ်ဖြစ်၍ လူအမျိုးမျိုး၊ အသက်အရွယ်အသွယ်သွယ်၊ စိတ်အထွေထွေနှင့် ပြောဆိုဆက်ဆံရပြီး စိတ်ဝင်စားစရာ အလွန်ကောင်းသည်။ တစ်ချိန်မှာလူကြီးဖြစ်လာမည့် ကလေးများ၏အပြုအမူများကို စိတ်ဝင်စားသည့်သူ့အတွက်ကတော့ ဒီကလေးက သူတွေ့ဖူးသည့် ထူးထူးခြားခြားကလေးတစ်ယောက်များထဲမှ နောက်တစ်ယောက်။ ဆိုင်တွင် လူအရမ်းမရှုပ်လွန်းသလို၊ အရမ်းလဲမရှင်းလွန်းသည့် ညနေပိုင်းအချိန်တစ်ခုမှာ ထိုကလေးရောက်လာသည်။ ပြီးတော့ စားပွဲရှေ့က လည်နေသည့်ရွေ့လျားခါးပတ်ပေါ်ရှိ edamame ပဲတောင့်စိမ်းပန်းကန်လေးကိုလှမ်းယူလိုက်ပြီး မလှမ်းမကမ်းကခုံမှာ အစားအသောက်များလာချပေးသောသူ့ကို လက်ကလေးထောင်ပြ၍ခေါ်သည်။ ဘာလိုချင်လဲဟုသူဆိုတော့ ဒီပဲစိမ်းတောင့်လေးတွေကို ပူသွားအောင်နွှေးပေးပါတဲ့။ သူတို့ဆိုင်မှာက အဓိကအားဖြင့်အပူနှင့်အအေးဆိုပြီး အစားအသောက်များကို နှစ်မျိုးခွဲထားသည်။ များသောအားဖြင့်ကြော်ထား လှော်ထားသည့်အရာများနှင့် စွတ်ပြုတ်များ၊ဟင်းရည်များကို ချက်ပြုတ်ပြီးပြီးချင်း မှာယူသည့်စားသုံးသူရှေ့သို့ ပူပူနွေးနွေးချပေးတတ်ပြီး edamame ပဲစိမ်းတောင့်နှင့်အခြားအသီးအရွက်များ၊ထမင်းလိပ်များ၊ ဆယ်လ်မွန်ငါးများ စသည်တို့ကိုတော့ အခန်းအပူချိန်အတိုင်းစားသောက်သူများရှေ့တွင် ရွေ့လျားခါးပတ်ဖြင့်လှည့်ပတ်ထားစေသည်။ Edamame ပဲစိမ်းတောင့်များမှာပြုတ်ပြီး ဆားနှင့်စားရသည့်ပဲတောင့်လေးများဖြစ်၍ လူတော်တော်များများက နှစ်နှစ်သက်သက်စားလေ့ရှိကြောင်း သူမြင်သိထားသည်။ ဒီပဲတောင့်လေးများကို ပူအောင်ပြန်နွှေးပေးစေချင်ကြောင်း ထိုကလေးကသူ့ကိုပြောနေသည်။ ပဲတောင့်လေးများကိုနွှေးပေးသည်မှာ ဒီဆိုင်တွင်ထုံးစံမဟုတ်ကြောင်း သူယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးပြန်ပြောတော့ ထိုကလေးကအထွန့်တက်သည်။ သူစားတိုင်းအမြဲနွှေးပေးနေကျဟု။ ပြီးတော့ ငွေသိမ်းကောင်တာမှာအလုပ်များနေသည့် ဒုမန်နေဂျာကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီး အဲဒီလူဆိုသူ့ကို အမြဲနွှေးပေးတာဟုဆိုလိုက်သေးသည်။ ဒီဆိုင်မှာသူအလုပ်ဝင်သည်မှာ သိပ်မကြာလှသေး။ ဒီတော့ စားဖိုမှူးတစ်ယောက်ကိုလှမ်းမေးရသည်။ စားဖိုမှူးကခေါင်းငြိမ့်ပြ၍ ပဲတောင့်ပန်းကန်ကိုဆိုင်အနောက်ဖက်ယူလာပြီး စားဖိုမှူးအကြံပေးသည့်အတိုင်း ရေနွေးပူပူထဲတွင် အချိန်အနည်းငယ်စိမ်ထားကာ ခပ်နွေးနွေးဖြစ်သွားမှ ထိုကလေးကိုပြန်ပေးတော့ ဒင်းကျေနပ်သွားသည်။ လိုချင်တာကို အားမစိုက်ထုတ်ရပဲ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြောပြီးရအောင်တောင်းနိုင်သည့် ကလေးကိုတော့စိတ်ထဲမှာ အမှတ်ထင်ထင်ဖြစ်ရ၏။
 
 သူ့အလုပ်လုပ်သည့်နေ့များတွင် တစ်ခါတစ်ရံထိုကလေး တစ်ယောက်တည်းလာလာစားတတ်သည်ကိုတွေ့ရသည်။ ဝန်ဆောင်မှုပေးရန် အခြားသူများလဲရှိ၊ သူ့အလုပ်ကလဲများလွန်းသဖြင့် လုပ်စရာရှိသည်များကိုသာမဲလုပ်နေဖြစ်ခဲ့သည်ချည်းသာ။ ဒီနေ့တော့ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ထိုကလေးနှင့်ဆုံပြန်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း ပဲတောင့်လေးများကို ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်ထိုင်စားရင်း အခြားစားသုံးသူတစ်ယောက်နှင့် လေပေးဖြောင့်နေပုံရသည်။ တော်တော်နှင့်မပြန်။ ဒီကြားထဲမှာ ထမင်းစားတူမသုံးတတ်သူများအလွယ်တကူညှပ်ကာစားနိုင်အောင်စီမံထားသောတူတစ်စုံကို (kid’s chopstick) ဟုတောင်း၍ ယူပေးလိုက်ပြီး၊ ကလေးတူ (kid’s chopstick ) ဟုမခေါ်ပဲ အလွယ်သုံးတူ ( easy chopstick) ဟုသူတို့ဆိုင်မှာခေါ်ကြောင်း၊ အဓိကအကြောင်းရင်းမှာ တူဖြင့်မစားတတ်၍ အလွယ်သုံးတူနှင့်စားသည့်လူကြီးများကို မရှက်စေရန်ဖြစ်ကြောင်း သူကနောက်ပြောင်ပြောတော့ ထိုကလေးကရယ်လေသည်။ ဒီလိုနှင့် ဆိုင်ပိတ်ချိန်နီးလာ၍ အချက်အပြုတ်များကိုလက်စသတ်ကြပြီးမီးဖိုခန်းကို သိမ်းဆည်းကြချိန်ရောက်သည့်တိုင် ထိုကလေးကမပြန်သေးပဲတစ်ယောက်ထဲငုတ်တုတ်ထိုင်ကျန်ခဲ့သည်။ ပြီးတော့မီးဖိုခန်းပိတ်သွားပြီဖြစ်၍ အစားအသာက်များမှာ၍မရတော့ကြောင်း ဆိုင်ထဲတွင်ကျန်နေသေးသည့်စားသောက်သူတစ်ယောက်စနှစ်ယောက်စကို အသိပေးပြီး စားပွဲများကိုရှင်းလင်းသိမ်းဆည်းရင်းအလုပ်ရှုပ်နေသည့်သူ့ကို မကြာခင်လှမ်းခေါ်ပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ စတော်ဘယ်ရီချိစ်ကိတ် လိုချင်ပြန်သည်တဲ့။ သူ ရှင်းပြရသည်။ မီးဖိုခန်းပိတ်သွားပြီဖြစ်၍ ဘာအစားအသောက်မှ ထပ်မှာ၍ရတော့မည်မဟုတ်ကြောင်း။ စိတ်မကောင်းပါကြောင်း။ သို့သော် ဒင်းကမလျှော့။ စတော်ဘယ်ရီချိစ်ကိတ်များမှာ ရေခဲခန်းထဲတွင်သိမ်းဆည်းထားသောကြောင့် အခြားအစားအသောက်များလို ချက်ပြုတ်ပြင်ဆင်စရာမလို၊ အလွယ်တကူထုတ်ယူပြီးသူ့ကိုပေးနိုင်ကြောင်း စောဒကတက်သည်။ သူလဲ ကလေးစိတ်ချမ်းသာစေရန် အစစ၊ အရာရာသိမ်းဆည်းပြီး၍ ပြန်ရန်ပြင်နေသည့်စားဖိုမှူးကိုလှမ်းမေးပေးလိုက်သည်။ စားဖိုမှူးက သဘောကောင်းစွာဖြင့် ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ပလတ်စတစ်အုပ်ထားသည့်ဗူးကြီးတစ်ဘူးကိုပြန်ဖွင့်ပြီး ချိစ်ကိတ်လုံးလေးများကို ပန်းကန်ထဲထည့်ပေးလိုက်ရာ ကလေးအစား သူပင်ပျော်ရွှင်သွားရသည်။ ဒီအရွယ်နှင့် ပြောရဲ၊ ဆိုရဲသော၊ အကျိုးသင့် အကြောင်းသင့်ရှင်းပြတတ်သော၊ ပြဿနာတစ်ခုကိုအလွယ်တကူဖြေရှင်းနိုင်စွမ်းရှိသော ကလေးကိုသဘောကျသွားမိသည်။ ထိုကလေးက သူ့ကိုစကားတွေလှမ်းလှမ်းပြောနေ၍ မေးခွန်းတွေဖြေရသည်။ ဘယ်နိုင်ငံကလာတာလဲ၊ ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ ဘယ်နိုင်ငံတွေရောက်ဖူးလဲစသည်ဖြင့် မေးခွန်းများကအတောမသတ်။ သူ့ကိုပြန်မေးတော့ အသက် ၁၂ နှစ်တဲ့။ မြန်မာနိုင်ငံမှာဆို ငါးတန်း၊ ခြောက်တန်းအရွယ်။ ထိုကလေးနှင့်သူ စကားတွေပြောရင်း အဖွဲ့ကျသွားသော်လည်းသူ့မှာက အလုပ်တွေရှိသေးသည်။ မပြီးလျင် ညသန်းခေါင်တိုင်ပြန်ရမည်မဟုတ်။ လုပ်စရာတွေရှိ၍ ခွင့်ပြုဖို့ပြောရင်းသူ့အလုပ်များကိုသူဆက်လုပ်နေစဉ်မှာ ထိုင်ခဲ့သည့်ထိုင်ခုံလေးကို ခုံအောက်သို့ပြန်ထိုးထည့်၍ ကျသင့်ငွေကိုရှင်းပြီး ထိုကလေးပြန်သွားသည်။
 
 

သိပ်မကြာလိုက်။ ဆိုင်ပိတ်သွားပြီးစားပွဲများကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံးသူလိုက်သန့်စင်နေသည့်အချိန်မှာ ထိုကလေးပြန်ရောက်လာသည်။ သူ့အဖေနှင့် အစ်ကိုတွေအစ်မတွေက ရှော့ပင်းစင်တာကြီးထဲမှာ ဈေးဝယ်၍မပြီးကြသေး။ ဆိုင်ထဲမှာခဏနေချင်သည်ဟုဆိုလာသည်။ သူတို့ဆိုင်က ရှော့ပင်းစင်တာကြီးထဲက အခြားစားသောက်ဆိုင်များလိုပင် အကာအရံ၊တံခါးမရှိ ဖွင့်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ဒီနေ့ဆိုင်မှာတာဝန်ကျသည့် မန်နေဂျာက သူနှင့်အတော်အဆင်ပြေသည့်မန်နေဂျာဖြစ်၍ ကလေးကိုလက်ခံလိုက်ရာ သူစားပွဲတစ်လုံးကူးတိုင်းနောက်မှ တကောက်ကောက်လိုက်၍စကားတွေပြောနေတော့သည်။ ဆိုင်ပိတ်ရာမှာ သူ့အလုပ်တစ်ခုက စားပွဲတစ်ခုချင်းပေါ်ရှိ ဂျင်းထည့်သည့်ဗူး၊ တူထည့်သည့်ခွက်၊ သတ္တုတစ်သျှူးသေတ္တာ အစရှိသည်များသာမက စားပွဲကိုပါ ပြောင်လက်အောင်အဝတ်စိုတစ်ခု၊ တစ်သျှူးအခြောက်တစ်ခုတို့ဖြင့် လိုက်လံသန့်စင်ရသည်ဖြစ်ရာအလွန်လက်ဝင်၍အချိန်ယူရသည်။ ထိုအလုပ်များကိုလုပ်ရင်း ကလေးနှင့်စကားပြောရသေးသည်။ မိုးလေဝသပညာရပ်ကိုစိတ်ဝင်စား၍ တက္ကသိုလ်တက်လျှင် ထိုဘာသာရပ်ကိုလေ့လာမည်ဟုကလေးကဆိုသည်။ လုပ်သာလုပ်၊ ကောင်းတယ်ဟုသူကမြှောက်ပေးသည်။ ဝါသနာပါရာမည်သည့်အလုပ်ကိုမဆို ဘဝတွင်သက်မွေးဝမ်းကြောင်းအဖြစ်ပါ အောင်မြင်ဖြစ်ထွန်းအောင်လုပ်နိုင်ခွင့်ရှိသော ဒီနိုင်ငံက ကလေးများ၏ဘဝကို သူမုဒိတာပွားမိသည်။ ဒီနိုင်ငံရှိအချို့ဥပဒေများကိုပင် ရယ်စရာကောင်းသည်ဟု ကလေးကဝေဖန်လိုက်သေးသည်။ အခုခေတ်စားနေသည့် Hoverboard ခေါ် အမြန်စီး၍ရသည့်စက်တပ်စကိတ်ပြားလေးများကို အိမ်ဝင်းများထဲမှလွဲ၍ လမ်းမကြီးများပေါ်တွင်မစီးရဟု အစိုးရကအမိန့်ထုတ်လိုက်၍သူ့မှာ အခက်တွေ့ရကြောင်း၊ တစ်နာရီငါးမိုင်ထက်မြန်သည့် မော်တော်ယာဉ်မဟုတ်သည့်အခြားယာဉ်များကို လမ်းမများပေါ်တွင် ခွင့်မပြုလျှင် အဘယ့်ကြောင့်စက်ဘီးများကိုမူခွင့်ပြုကြောင်း စီကာပတ်ကုံးမေးခွန်းများထုတ်သည်။ ပြီးတော့ တစ်သက်လုံး ဒီနိုင်ငံမှာပဲနေမှာပဲမနေပဲ လှည့်လည်သွားလာဦးမည်ဟု ထိုကလေးကပြောသေးသည်။ ကလေးများကို လူကြီးတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ကိစ္စရပ်များကိုခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာတတ်အောင်၊ ပြောတတ်ဆိုတတ်၊ လုပ်ကိုင်တတ်အောင်၊ ကောင်းဆိုးဝေဖန်တတ်အောင်လေ့ကျင့်ပေးနိုင်သော ပညာရေးစနစ်ကို သူအားကျမိသည်။
 
 သူအလုပ်လုပ်နေစဉ်တစ်လျှောက် စကားတွေတစ်ဖောင်ဖောင်ပြောနေပြီး မိသားစုကလာခေါ်မှသာ သူ့ကိုလက်ပြ၍ ထိုလူတတ်ကလေးပြန်သွားလေသည်။ ကျန်သည့်အလုပ်များကို အဆက်မပြတ်ဆက်လုပ်ရင်း လူတတ်ကလေးအကြောင်းကခေါင်းထဲမှာကျန်ခဲ့သည်။ သူ၏မြောက်များလှစွာသောကလေးများကိုလည်း ဒီကလေးကဲ့သို့ဖြစ်စေချင်သည်။ အမြင်ကျယ်စေချင်သည်။ အပြောအဆိုတတ်စေချင်သည်။ ယဉ်ကျေးပျူငှာရှိစေချင်သည်။ သူတစ်ပါးပေါ်စာနာတတ်စေချင်သည်။ အရာရာကို အကြောင်းအကျိုး၊ အကောင်းအဆိုး မှန်မှန်ကန်ကန် ချင့်ချိန်စဉ်းစားတတ်စေချင်သည်။ ကိစ္စရပ်များအပေါ်တွင် မေးခွန်းကောင်းများထုတ်တတ်စေချင်သည်။ တာဝန်သိတတ်သော၊ ကောင်းမွန်မှန်ကန်သော စိတ်ဓါတ်များရှိစေချင်သည်။မတူခြားနားသည့်အရာများကို သဘောထားကြီးစွာနားလည်လက်ခံပေးတတ်သည့်အတွေးအမြင်မျိုးရှိစေချင်သည်။ ဒါ့အပြင် အရေးကြီးဆုံးမှာ ဝါသနာပါသည့်အရာများကိုဖြစ်ထွန်းပေါက်မြောက်သည်ထိ လုပ်ခွင့်ရစေချင်သည်။
တစ်နေ့နေ့…
မဝေးသောအနာဂတ်မှာရှိသည့် ထိုတစ်နေ့နေ့မှာတော့ သူ့ကလေးများသည်လည်း ထိုကလေးကဲ့သို့ လူတတ်ကလေးများဖြစ်လာကြလိမ့်မည်။
သူယုံကြည်သည်။ ။

မောင်ဇိ
(၂၀၁၅ ဒီဇင်ဘာ)
#MaungZi #Thoughts #Experience #မောင်ဇိ #အတွေး #ကလေး
 ================================================

ဒီကေလးကို သူမွတ္မိေနသည္။ ဆိုင္ကိုလာသည့္သူေတြက လူငယ္၊ လူ႐ြယ္၊ စုံတြဲ၊ သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႕၊ မိသားစု၊ လူႀကီးပိုင္း စသည္တို႔သာမ်ားၿပီး ကေလးခ်ည္းသက္သက္လာသည္က မရွိသေလာက္ရွားေသာေၾကာင့္ပင္။ ရွိခဲ့လ်င္လည္းသူ႔လို ပုံမွန္လာေနက်ေဖာက္သည္မဟုတ္။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက ပထမအဆုံးအႀကိမ္ ဒီကေလးနဲ႔ေတြ႕စဥ္ကတည္းက သတိထားမိတာတစ္ခုရွိသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္းလိုခ်င္တာကို ေအးေအးေဆးေဆးႏွင့္ ေဘာင္ဝင္ေအာင္ ရေအာင္ေျပာတတ္ျခင္း။
 
 သူ႔အလုပ္က လာေရာက္စားေသာက္သူမ်ားကို ဝန္ေဆာင္မႈေပးရသည့္အလုပ္ျဖစ္၍ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အသက္အ႐ြယ္အသြယ္သြယ္၊ စိတ္အေထြေထြႏွင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံရၿပီး စိတ္ဝင္စားစရာ အလြန္ေကာင္းသည္။ တစ္ခ်ိန္မွာလူႀကီးျဖစ္လာမည့္ ကေလးမ်ား၏အျပဳအမူမ်ားကို စိတ္ဝင္စားသည့္သူ႔အတြက္ကေတာ့ ဒီကေလးက သူေတြ႕ဖူးသည့္ ထူးထူးျခားျခားကေလးတစ္ေယာက္မ်ားထဲမွ ေနာက္တစ္ေယာက္။ ဆိုင္တြင္ လူအရမ္းမရႈပ္လြန္းသလို၊ အရမ္းလဲမရွင္းလြန္းသည့္ ညေနပိုင္းအခ်ိန္တစ္ခုမွာ ထိုကေလးေရာက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ စားပြဲေရွ႕က လည္ေနသည့္ေ႐ြ႕လ်ားခါးပတ္ေပၚရွိ edamame ပဲေတာင့္စိမ္းပန္းကန္ေလးကိုလွမ္းယူလိုက္ၿပီး မလွမ္းမကမ္းကခုံမွာ အစားအေသာက္မ်ားလာခ်ေပးေသာသူ႔ကို လက္ကေလးေထာင္ျပ၍ေခၚသည္။ ဘာလိုခ်င္လဲဟုသူဆိုေတာ့ ဒီပဲစိမ္းေတာင့္ေလးေတြကို ပူသြားေအာင္ေႏႊးေပးပါတဲ့။ သူတို႔ဆိုင္မွာက အဓိကအားျဖင့္အပူႏွင့္အေအးဆိုၿပီး အစားအေသာက္မ်ားကို ႏွစ္မ်ိဳးခြဲထားသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေၾကာ္ထား ေလွာ္ထားသည့္အရာမ်ားႏွင့္ စြတ္ျပဳတ္မ်ား၊ဟင္းရည္မ်ားကို ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း မွာယူသည့္စားသုံးသူေရွ႕သို႔ ပူပူေႏြးေႏြးခ်ေပးတတ္ၿပီး edamame ပဲစိမ္းေတာင့္ႏွင့္အျခားအသီးအ႐ြက္မ်ား၊ထမင္းလိပ္မ်ား၊ ဆယ္လ္မြန္ငါးမ်ား စသည္တို႔ကိုေတာ့ အခန္းအပူခ်ိန္အတိုင္းစားေသာက္သူမ်ားေရွ႕တြင္ ေ႐ြ႕လ်ားခါးပတ္ျဖင့္လွည့္ပတ္ထားေစသည္။ Edamame ပဲစိမ္းေတာင့္မ်ားမွာျပဳတ္ၿပီး ဆားႏွင့္စားရသည့္ပဲေတာင့္ေလးမ်ားျဖစ္၍ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္စားေလ့ရွိေၾကာင္း သူျမင္သိထားသည္။ ဒီပဲေတာင့္ေလးမ်ားကို ပူေအာင္ျပန္ေႏႊးေပးေစခ်င္ေၾကာင္း ထိုကေလးကသူ႔ကိုေျပာေနသည္။ ပဲေတာင့္ေလးမ်ားကိုေႏႊးေပးသည္မွာ ဒီဆိုင္တြင္ထုံးစံမဟုတ္ေၾကာင္း သူယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းျပန္ေျပာေတာ့ ထိုကေလးကအထြန႔္တက္သည္။ သူစားတိုင္းအၿမဲေႏႊးေပးေနက်ဟု။ ၿပီးေတာ့ ေငြသိမ္းေကာင္တာမွာအလုပ္မ်ားေနသည့္ ဒုမန္ေနဂ်ာကို လက္ညႇိဳးထိုးျပၿပီး အဲဒီလူဆိုသူ႔ကို အၿမဲေႏႊးေပးတာဟုဆိုလိုက္ေသးသည္။ ဒီဆိုင္မွာသူအလုပ္ဝင္သည္မွာ သိပ္မၾကာလွေသး။ ဒီေတာ့ စားဖိုမႉးတစ္ေယာက္ကိုလွမ္းေမးရသည္။ စားဖိုမႉးကေခါင္းၿငိမ့္ျပ၍ ပဲေတာင့္ပန္းကန္ကိုဆိုင္အေနာက္ဖက္ယူလာၿပီး စားဖိုမႉးအႀကံေပးသည့္အတိုင္း ေရေႏြးပူပူထဲတြင္ အခ်ိန္အနည္းငယ္စိမ္ထားကာ ခပ္ေႏြးေႏြးျဖစ္သြားမွ ထိုကေလးကိုျပန္ေပးေတာ့ ဒင္းေက်နပ္သြားသည္။ လိုခ်င္တာကို အားမစိုက္ထုတ္ရပဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျပာၿပီးရေအာင္ေတာင္းႏိုင္သည့္ ကေလးကိုေတာ့စိတ္ထဲမွာ အမွတ္ထင္ထင္ျဖစ္ရ၏။
 
 သူ႔အလုပ္လုပ္သည့္ေန႔မ်ားတြင္ တစ္ခါတစ္ရံထိုကေလး တစ္ေယာက္တည္းလာလာစားတတ္သည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ဝန္ေဆာင္မႈေပးရန္ အျခားသူမ်ားလဲရွိ၊ သူ႔အလုပ္ကလဲမ်ားလြန္းသျဖင့္ လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကိုသာမဲလုပ္ေနျဖစ္ခဲ့သည္ခ်ည္းသာ။ ဒီေန႔ေတာ့ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ထိုကေလးႏွင့္ဆုံျပန္သည္။ ထုံးစံအတိုင္း ပဲေတာင့္ေလးမ်ားကို ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ထိုင္စားရင္း အျခားစားသုံးသူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေလေပးေျဖာင့္ေနပုံရသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မျပန္။ ဒီၾကားထဲမွာ ထမင္းစားတူမသုံးတတ္သူမ်ားအလြယ္တကူညႇပ္ကာစားႏိုင္ေအာင္စီမံထားေသာတူတစ္စုံကို (kid’s chopstick) ဟုေတာင္း၍ ယူေပးလိုက္ၿပီး၊ ကေလးတူ (kid’s chopstick ) ဟုမေခၚပဲ အလြယ္သုံးတူ ( easy chopstick) ဟုသူတို႔ဆိုင္မွာေခၚေၾကာင္း၊ အဓိကအေၾကာင္းရင္းမွာ တူျဖင့္မစားတတ္၍ အလြယ္သုံးတူႏွင့္စားသည့္လူႀကီးမ်ားကို မရွက္ေစရန္ျဖစ္ေၾကာင္း သူကေနာက္ေျပာင္ေျပာေတာ့ ထိုကေလးကရယ္ေလသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္နီးလာ၍ အခ်က္အျပဳတ္မ်ားကိုလက္စသတ္ၾကၿပီးမီးဖိုခန္းကို သိမ္းဆည္းၾကခ်ိန္ေရာက္သည့္တိုင္ ထိုကေလးကမျပန္ေသးပဲတစ္ေယာက္ထဲငုတ္တုတ္ထိုင္က်န္ခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့မီးဖိုခန္းပိတ္သြားၿပီျဖစ္၍ အစားအသာက္မ်ားမွာ၍မရေတာ့ေၾကာင္း ဆိုင္ထဲတြင္က်န္ေနေသးသည့္စားေသာက္သူတစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စကို အသိေပးၿပီး စားပြဲမ်ားကိုရွင္းလင္းသိမ္းဆည္းရင္းအလုပ္ရႈပ္ေနသည့္သူ႔ကို မၾကာခင္လွမ္းေခၚျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ စေတာ္ဘယ္ရီခ်ိစ္ကိတ္ လိုခ်င္ျပန္သည္တဲ့။ သူ ရွင္းျပရသည္။ မီးဖိုခန္းပိတ္သြားၿပီျဖစ္၍ ဘာအစားအေသာက္မွ ထပ္မွာ၍ရေတာ့မည္မဟုတ္ေၾကာင္း။ စိတ္မေကာင္းပါေၾကာင္း။ သို႔ေသာ္ ဒင္းကမေလွ်ာ့။ စေတာ္ဘယ္ရီခ်ိစ္ကိတ္မ်ားမွာ ေရခဲခန္းထဲတြင္သိမ္းဆည္းထားေသာေၾကာင့္ အျခားအစားအေသာက္မ်ားလို ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္စရာမလို၊ အလြယ္တကူထုတ္ယူၿပီးသူ႔ကိုေပးႏိုင္ေၾကာင္း ေစာဒကတက္သည္။ သူလဲ ကေလးစိတ္ခ်မ္းသာေစရန္ အစစ၊ အရာရာသိမ္းဆည္းၿပီး၍ ျပန္ရန္ျပင္ေနသည့္စားဖိုမႉးကိုလွမ္းေမးေပးလိုက္သည္။ စားဖိုမႉးက သေဘာေကာင္းစြာျဖင့္ ေရခဲေသတၱာထဲမွ ပလတ္စတစ္အုပ္ထားသည့္ဗူးႀကီးတစ္ဘူးကိုျပန္ဖြင့္ၿပီး ခ်ိစ္ကိတ္လုံးေလးမ်ားကို ပန္းကန္ထဲထည့္ေပးလိုက္ရာ ကေလးအစား သူပင္ေပ်ာ္႐ႊင္သြားရသည္။ ဒီအ႐ြယ္ႏွင့္ ေျပာရဲ၊ ဆိုရဲေသာ၊ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ရွင္းျပတတ္ေသာ၊ ျပႆနာတစ္ခုကိုအလြယ္တကူေျဖရွင္းႏိုင္စြမ္းရွိေသာ ကေလးကိုသေဘာက်သြားမိသည္။ ထိုကေလးက သူ႔ကိုစကားေတြလွမ္းလွမ္းေျပာေန၍ ေမးခြန္းေတြေျဖရသည္။ ဘယ္ႏိုင္ငံကလာတာလဲ၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံေတြေရာက္ဖူးလဲစသည္ျဖင့္ ေမးခြန္းမ်ားကအေတာမသတ္။ သူ႔ကိုျပန္ေမးေတာ့ အသက္ ၁၂ ႏွစ္တဲ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာဆို ငါးတန္း၊ ေျခာက္တန္းအ႐ြယ္။ ထိုကေလးႏွင့္သူ စကားေတြေျပာရင္း အဖြဲ႕က်သြားေသာ္လည္းသူ႔မွာက အလုပ္ေတြရွိေသးသည္။ မၿပီးလ်င္ ညသန္းေခါင္တိုင္ျပန္ရမည္မဟုတ္။ လုပ္စရာေတြရွိ၍ ခြင့္ျပဳဖို႔ေျပာရင္းသူ႔အလုပ္မ်ားကိုသူဆက္လုပ္ေနစဥ္မွာ ထိုင္ခဲ့သည့္ထိုင္ခုံေလးကို ခုံေအာက္သို႔ျပန္ထိုးထည့္၍ က်သင့္ေငြကိုရွင္းၿပီး ထိုကေလးျပန္သြားသည္။
 
 

သိပ္မၾကာလိုက္။ ဆိုင္ပိတ္သြားၿပီးစားပြဲမ်ားကို တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံးသူလိုက္သန႔္စင္ေနသည့္အခ်ိန္မွာ ထိုကေလးျပန္ေရာက္လာသည္။ သူ႔အေဖႏွင့္ အစ္ကိုေတြအစ္မေတြက ေရွာ့ပင္းစင္တာႀကီးထဲမွာ ေဈးဝယ္၍မၿပီးၾကေသး။ ဆိုင္ထဲမွာခဏေနခ်င္သည္ဟုဆိုလာသည္။ သူတို႔ဆိုင္က ေရွာ့ပင္းစင္တာႀကီးထဲက အျခားစားေသာက္ဆိုင္မ်ားလိုပင္ အကာအရံ၊တံခါးမရွိ ဖြင့္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ဒီေန႔ဆိုင္မွာတာဝန္က်သည့္ မန္ေနဂ်ာက သူႏွင့္အေတာ္အဆင္ေျပသည့္မန္ေနဂ်ာျဖစ္၍ ကေလးကိုလက္ခံလိုက္ရာ သူစားပြဲတစ္လုံးကူးတိုင္းေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္လိုက္၍စကားေတြေျပာေနေတာ့သည္။ ဆိုင္ပိတ္ရာမွာ သူ႔အလုပ္တစ္ခုက စားပြဲတစ္ခုခ်င္းေပၚရွိ ဂ်င္းထည့္သည့္ဗူး၊ တူထည့္သည့္ခြက္၊ သတၱဳတစ္သွ်ဴးေသတၱာ အစရွိသည္မ်ားသာမက စားပြဲကိုပါ ေျပာင္လက္ေအာင္အဝတ္စိုတစ္ခု၊ တစ္သွ်ဴးအေျခာက္တစ္ခုတို႔ျဖင့္ လိုက္လံသန႔္စင္ရသည္ျဖစ္ရာအလြန္လက္ဝင္၍အခ်ိန္ယူရသည္။ ထိုအလုပ္မ်ားကိုလုပ္ရင္း ကေလးႏွင့္စကားေျပာရေသးသည္။ မိုးေလဝသပညာရပ္ကိုစိတ္ဝင္စား၍ တကၠသိုလ္တက္လွ်င္ ထိုဘာသာရပ္ကိုေလ့လာမည္ဟုကေလးကဆိုသည္။ လုပ္သာလုပ္၊ ေကာင္းတယ္ဟုသူကေျမႇာက္ေပးသည္။ ဝါသနာပါရာမည္သည့္အလုပ္ကိုမဆို ဘဝတြင္သက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းအျဖစ္ပါ ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းေအာင္လုပ္ႏိုင္ခြင့္ရွိေသာ ဒီႏိုင္ငံက ကေလးမ်ား၏ဘဝကို သူမုဒိတာပြားမိသည္။ ဒီႏိုင္ငံရွိအခ်ိဳ႕ဥပေဒမ်ားကိုပင္ ရယ္စရာေကာင္းသည္ဟု ကေလးကေဝဖန္လိုက္ေသးသည္။ အခုေခတ္စားေနသည့္ Hoverboard ေခၚ အျမန္စီး၍ရသည့္စက္တပ္စကိတ္ျပားေလးမ်ားကို အိမ္ဝင္းမ်ားထဲမွလြဲ၍ လမ္းမႀကီးမ်ားေပၚတြင္မစီးရဟု အစိုးရကအမိန႔္ထုတ္လိုက္၍သူ႔မွာ အခက္ေတြ႕ရေၾကာင္း၊ တစ္နာရီငါးမိုင္ထက္ျမန္သည့္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မဟုတ္သည့္အျခားယာဥ္မ်ားကို လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ ခြင့္မျပဳလွ်င္ အဘယ့္ေၾကာင့္စက္ဘီးမ်ားကိုမူခြင့္ျပဳေၾကာင္း စီကာပတ္ကုံးေမးခြန္းမ်ားထုတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္သက္လုံး ဒီႏိုင္ငံမွာပဲေနမွာပဲမေနပဲ လွည့္လည္သြားလာဦးမည္ဟု ထိုကေလးကေျပာေသးသည္။ ကေလးမ်ားကို လူႀကီးတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ကိစၥရပ္မ်ားကိုခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာတတ္ေအာင္၊ ေျပာတတ္ဆိုတတ္၊ လုပ္ကိုင္တတ္ေအာင္၊ ေကာင္းဆိုးေဝဖန္တတ္ေအာင္ေလ့က်င့္ေပးႏိုင္ေသာ ပညာေရးစနစ္ကို သူအားက်မိသည္။
 
 သူအလုပ္လုပ္ေနစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ စကားေတြတစ္ေဖာင္ေဖာင္ေျပာေနၿပီး မိသားစုကလာေခၚမွသာ သူ႔ကိုလက္ျပ၍ ထိုလူတတ္ကေလးျပန္သြားေလသည္။ က်န္သည့္အလုပ္မ်ားကို အဆက္မျပတ္ဆက္လုပ္ရင္း လူတတ္ကေလးအေၾကာင္းကေခါင္းထဲမွာက်န္ခဲ့သည္။ သူ၏ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာကေလးမ်ားကိုလည္း ဒီကေလးကဲ့သို႔ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ အျမင္က်ယ္ေစခ်င္သည္။ အေျပာအဆိုတတ္ေစခ်င္သည္။ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာရွိေစခ်င္သည္။ သူတစ္ပါးေပၚစာနာတတ္ေစခ်င္သည္။ အရာရာကို အေၾကာင္းအက်ိဳး၊ အေကာင္းအဆိုး မွန္မွန္ကန္ကန္ ခ်င့္ခ်ိန္စဥ္းစားတတ္ေစခ်င္သည္။ ကိစၥရပ္မ်ားအေပၚတြင္ ေမးခြန္းေကာင္းမ်ားထုတ္တတ္ေစခ်င္သည္။ တာဝန္သိတတ္ေသာ၊ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္ေသာ စိတ္ဓါတ္မ်ားရွိေစခ်င္သည္။မတူျခားနားသည့္အရာမ်ားကို သေဘာထားႀကီးစြာနားလည္လက္ခံေပးတတ္သည့္အေတြးအျမင္မ်ိဳးရွိေစခ်င္သည္။ ဒါ့အျပင္ အေရးႀကီးဆုံးမွာ ဝါသနာပါသည့္အရာမ်ားကိုျဖစ္ထြန္းေပါက္ေျမာက္သည္ထိ လုပ္ခြင့္ရေစခ်င္သည္။
တစ္ေန႔ေန႔…
မေဝးေသာအနာဂတ္မွာရွိသည့္ ထိုတစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ သူ႔ကေလးမ်ားသည္လည္း ထိုကေလးကဲ့သို႔ လူတတ္ကေလးမ်ားျဖစ္လာၾကလိမ့္မည္။
သူယုံၾကည္သည္။ ။

ေမာင္ဇိ
(၂၀၁၅ ဒီဇင္ဘာ)
#MaungZi #Thoughts #Experience #ေမာင္ဇိ #အေတြး #ကေလး
 
 


 

ေျမေအာက္ေလာကမွ မိတ္ေဆြ

ေျမေအာက္ဘူတာထဲက ထုိင္ခုံတန္းလ်ားေလးမွာထိုင္ခ်၊ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ရထားမလာေသးတဲ့ သံလမ္းကုိအေငးမွာ ဒင္းကုိသြားေတြ႔တာပဲ။ ငနဲေလးက ရထားလာရင္ အႏ ၱရာယ္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ လူေတြမေက်ာ္ရေအာင္ တားေပးထားတဲ့ မ်ဥ္းအဝါေလးကို ေက်ာ္ဖို႔ၾကံစည္ေနတာ။ ဟုိၾကည့္၊ ဒီၾကည့္လုပ္ၿပီး ကုပ္ေခာ်င္းေခ်ာင္းနဲ႔ အဲဒီမ်ဥ္းဝါကိုျဖတ္ပါေလေရာ။ ကြ်န္ေတာ္ ဓါတ္ပုံလွမ္းရုိက္လိုက္တာကို ဒီေကာင္မျမင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သံလမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ မ်ဥ္းဝါးနဲ႔ မ်ဥ္းျဖဴ ၾကားထဲမွာ ႏွာေခါင္းကို ရွံဳ ႔ပြ၊ ရွံဴ ႔ပြလုပ္ရင္း တစ္ေရြ ႔ေရြ႔ ထြက္သြားပါေရာလား။

ရထားမလာခင္ ျပန္ငိုက္မလို႔ပဲရွိေသး၊ မဲမဲအရိပ္ေလးတစ္ခု ကြ်န္ေတာ့ဆီေျပးလာတာကို မ်က္လုံးေထာင့္ကလွမး္ျမင္လုိက္ရတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေလး ျပန္ေျပးလာတာ။ အံမယ္....ပါးစပ္ထဲမွာလဲ ဘယ္ကရလာတဲ့ ေပါင္မုန္႔တစ္စမွန္းမသိဘူး၊ အက်အနကိုက္လုိ႔ဗ်။ ေျပးတာက ကြ်န္ေတာ္ထုိင္ေနတဲ့ေနရာတည့္တည့္ကို ေျပးလာတာ။ ငနဲေလး လူေပၚခုန္တက္လာရေလာက္ေအာင္ေတာ့ မတုံးေလာက္ပါဘူးလုိ႔ ေတြးၿပီး၊ ခ်ထားတဲ့ ေျခေထာက္နွစ္ဖက္ကို မသိမ္းလုိက္ေတာ့ပဲ ထုိင္လက္စအတုိင္း ေျခနွစ္ေခ်ာင္းခဲြၿပီး ဆက္ထုိင္ေနလိုက္တယ္။ အထင္ၾကီးမိတာေတာင္ နည္းနည္းမ်ားသြားတယ္။ ငတိေလးက “ဘတ္“ ဆို ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကုိ ေခါင္းနဲ႔ဝင္ေဆာင့္၊ ပါးစပ္ထဲက ေပါင္မုန္႔လြတ္က်၊ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ခုံေအာက္ဝင္ေျပးေရာ။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားမွာက်ေနခဲ့တဲ့ ေပါင္မုန္႔အစေလးကို ေျခေထာက္နဲ႔အသာေလးဖိထားၿပီး ဒင္းကို ေနာက္ရမလား စဥး္စားတုံးရွိေသး “ဖလပ္၊ ဖလပ္“ ဆိုၿပီး ခုံေအာက္ကျပန္ေျပးထြက္လာလို႔ သူ႔ေပါင္မုန္႔ကို ကမူးရူးထုိးျပန္ဆဲြၿပီး ခုံေအာက္ကို ျပန္ဝင္ေျပးသြားပါေရာလား။ လူကိုေတာင္ မယုံသကၤာတဲ့မ်က္လုံးနဲ႔ၾကည့္သြားေသးတယ္။ သူ႔ေပါင္မုန္႔ပဲ လုစားမယ့္လူမွတ္ေနလားမသိပါဘူး။ အလကား ၾကြက္။ ။

(စကားမစပ္။ ။ ခုေရးထားတာေလးကို စာလုံးေရမျပည့္လုိ႔ တိုနန္႔နန္႔ျဖစ္ေနတဲ့ report ထဲမွာ စာလုံးျဖည့္ဖို႔ ထည့္ေရးလို႔ ရလားဟင္)

ဂိုင်းဖော့စ်ပွဲတော် သို့မဟုတ် အင်္ဂလန်ကမီးရှုးမီးပန်းပွဲ

မြန်မာနိုင်ငံမှာ သီတင်းကျွတ်မီးထွန်းပွဲရှိသလိုပဲ၊ အင်္ဂလန်နိုင်ငံမှာလဲ အာက်တိုဘာလကုန်ပိုင်းကနေ နိုဝင်ဘာလဆန်းပိုင်းလောက်ထိ “တစ်ဖုန်းဖုန်း၊ တစ်ဒိုင်းဒိုင်း၊ တစ်ရွှီရွှီ ၊ တစ်ဖြောင်းဖြောင်း“ နဲ့ ဗြောက်အိုးဖောက်သံတွေ၊ မီးရှူးမီးပန်းလွှတ်သံတွေကို ကြားရ၊ မြင်ရလေ့ရှိတယ်။ အကြောင်းရင်းကတော့ နိုဝင်ဘာလ ၅ ရက်နေ့တိုင်း ကျရောက်လေ့ရှိတဲ့ Guy Fawkes Day အထိမ်းအမှတ်အတွက် မီးပုံပွဲတွေလုပ်ကြ၊ မီးရှူးမီးပန်း၊ ဗျောက်အိုးတွေဖောက်ကြလို့ဖြစ်တယ်။

ဂိုင်းဖော့စ် ( Guy Fawkes ) ဆိုတာက အင်္ဂလန်နိုင်ငံ၊ ယောက်(York) နယ်သား။ 

ဂီးဒိုဖော့စ် ( Guido Fowkes) လို့လဲခေါ်တယ်။

ခရစ်သက္ကရာဇ် ၁၅၇၀ ခုနှစ်လောက်မှာမွေးခဲ့တယ်။

အဲဒီအချိန် မြန်မာနိုင်ငံမှာ ဘုရင့်နောင်က တောင်ငူခေတ် ဒုတိယမြန်မာနိုင်ငံတော်ကြီးကိုထူထောင်ပြီး ယိုးဒယားနိုင်ငံကို အောင်မြင်ပြီးပြီ။  ဂိုင်းဖော့စ် အသက် ၂၁ နှစ်လောက်မှာ စပိန်ကက်သလစ်တွေနဲ့ စပိန်လက်အောက်ကခွဲထွက်ဖို့ကြိုးစားတဲ့ ဒတ်ခ်ျသမ္မတနိုင်ငံ ( အခု နယ်သာလန်) တို့ဖြစ်တဲ့ ၈ နှစ်စစ်ပွဲမှာ စပိန်တွေဘက်ကဝင်တိုက်ပေးခဲ့တယ်။ စစ်ဖြစ်ရတဲ့အကြောင်းရင်းက စပိန်လက်အောက်ခံဖြစ်တဲ့ နယ်သာလန်ဒေသတစ်ဝိုက်ကို စပိန်ဘုရင် ဖိလစ်-၂ က အခွန်အတုပ်ကြီးကြီးကောက်တာရယ်၊ ဒေသခံ ပရိုတက်စတင့်ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်တွေကို ကက်သလစ်ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင် အာဏာပိုင်တွေက ဖိနှိပ်တာရယ် ကနေ စ တယ်။

ဒီစစ်ပွဲမှာ မျိုးရိုးစဉ်ဆက် ကက်သလစ်ဘာသာဝင်ဖြစ်တဲ့ ဖော့စ် က အင်္ဂလန်မှာရှိတဲ့ သူ့ပိုင်ဆိုင်မှုတွေကိုရောင်းချပြီး စပိန်ကက်သလစ်တွေဘက်ကဝင်တိုက်ပေးခဲ့တယ်။ အင်္ဂလန်နိုင်ငံနဲ့ စပိန်နိုင်ငံတို့က အဲဒီအချိန်မှာ ရန်သူတွေ။

 အင်္ဂလန်နိုင်ငံကတော့ တော်လှန်သူ ပရိုတက်စတင့်ဒတ်ခ်ျတွေကို ထောက်ပံ့ပေးခဲ့တဲ့နိုင်ငံတစ်ခု။

 စစ်ပွဲမှာ အရာရှိငယ်အဆင့်ထိ တာဝန်ထမ်းဆောင်တိုက်ခိုက်ခဲ့တဲ့ ဖော့စ် က ၁၆၀၃ မှာ စပိန်ဘုရင်ဆီသွားပြီး အင်္ဂလန်နိုင်ငံမှာ ကက်သလစ်တော်လှန်ရေးတစ်ခုလုပ်ဖို့ အကူအညီသွားရှာတယ်။

အကူအညီမရခဲ့တဲ့ ဖော့စ်က ၁၆၀၅ ခုနှစ်မှာ တစ်ခြားအင်္ဂလိပ်လူမျိုး ကက်သလစ်တစ်စုနဲ့ပေါင်းလို့ အဲဒီအချိန်က ပရိုတက်စတင့်ဘာသာဝင်ဖြစ်တဲ့ အင်္ဂလန်ဘုရင် ပထမမြောက် ဂျိမ်းစ် (James I)ကို လုပ်ကြံဖို့ကြံစည်တော့တယ်။

အဲဒီအဖြစ်အပျက်ကို ယမ်းမှုန့်အရေးအခင်း (Gunpowder plot) လို့ လူသိများတယ်။

သူတို့ အစီအစဉ်က နိုဝင်ဘာ ၅ ရက်နေ့မှာလုပ်မယ့် ပါလီမန်အဆောက်အဦးဖွင့်ပွဲ (Big Ben မျှော်စင်ရှိတဲ့ အသစ်ပြန်ဆောက်ထားတဲ့အခုဗြိတိသျှပါလီမန်နေရာ) မှာ ပါလီမန်ကိုရော၊ ဖွင့်ပွဲလာတဲ့ ဘုရင်နဲ့အမတ်အားလုံးကိုရော ဖောက်ခွဲပစ်ဖို့ ဖြစ်တယ်။

အဲဒီအတွက် ပါလီမန်နဲ့ ကပ်လျက်မှာရှိတဲ့ အိမ်တစ်လုံးကိုငှားပြီး ပါလီမန်အောက်ဖက်ထိရောက်နေတဲ့ အဲဒီအိမ်ရဲ့မြေတိုက်ခန်းမှာ ယမ်းမှုန့်တွေကို တိတ်တဆိတ်သိုလှောင်ကြတယ်။

 ယမ်းမှုန့်စည်ပေါင်း ၃၆ စည်ရှိတယ်လို့ဆိုတယ်။

 ဖွင့်ပွဲမတိုင်ခင်ရက်တွေအတွင်းမှာ ဘုရင့်ဆီအမှုထမ်းနေတဲ့ ကက်သလစ်အမတ်တစ်ယောက်ဆီကို ကက်သလစ်အမတ်တွေအန္တရာယ်မဖြစ်စေချင်တဲ့အတွက် ပါလီမန်ဖွင့်ပွဲကိုမတက်စေလိုကြောင်း ဘယ်ကလာမှန်းမသိတဲ့စာတစ်စောင်ရောက်လာခဲ့တယ်။

 ယုံရကောင်းနိုး၊ မယုံရကောင်းနိုးဖြစ်နေရာကနေ နောက်ဆုံးမှာတော့ အဲဒီစာဟာ ဘုရင်ဂျိမ်းစ်လက်ထဲကိုရောက်သွားတယ်။ ဖွင့်ပွဲနေ့မနက်မှာပဲ ဘုရင့်အမိန့်နဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ပိုက်စိပ်တိုက်ရှာဖွေတဲ့ စစ်သားတွေဟာ မြေတိုက်ခန်းထဲမှာ ယမ်းမှုန့်စည်တွေရယ်၊ မီးခြစ်ဆံတွေရယ်နဲ့ အချိန်ရောက်တာနဲ့ ဖောက်ခွဲဖို့အသင့်ဖြစ်နေတဲ့ ဖော့စ်ကိုမိသွားကြတော့တယ်။

ဖော့စ်ကို နာမည်ကျော်သိမ်းမြစ်ဘေးက လန်ဒန်မျှော်စင် (Tower of London) လို့ခေါ်တဲ့ တစ်ချိန်ကဘုရင်တွေနန်းစိုက်ခဲ့တဲ့ ရဲတိုက်ကြီး ( အခု Tower Bridge နားကရဲတိုက်) မှာ ချုပ်နှောင်ထားလိုက်ပြီး အမျိုးမျိုးနှိပ်စက်ညှင်းပန်းလို့ သူ့ရဲ့အကြံအစည်နဲ့ ပူးပေါင်းကြံစည်သူတွေကို မပေါ်မချင်းစစ်မေးတော့တာပေါ့။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ပြင်းထန်၊ ရက်စက်လှတဲ့ နှိပ်စက်မှုဒဏ်ကို မခံနိုင်တဲ့အဆုံး၊ ကြံစည်ဖော်ကြံစည်ဖက်တွေရဲ့ နာမည်တွေနဲ့ သူတို့ အစီအစဉ်အားလုံးကို ထုတ်ပြောလိုက်ရတော့တာပါပဲ။

ဖော့စ် ကို နှိပ်စက်ခဲ့တဲ့အခန်းကို Guy Fawkes room လို့ခေါ်ပြီး ခုချိန်ထိ Tower of London မှာ သွားကြည့်နိုင်ပါသေးတယ်။

အဲဒီအချိန်က အင်္ဂလန်နိုင်ငံရဲ့ထုံးစံအရ ဘုရင်ကိုပုန်ကန်သူတွေကို ကြိုးဆွဲချပြီးဖြစ်စေ၊ ရေနှစ်ပြီးဖြစ်စေ၊ လေးစိတ်လေးပိုင်း ဖြတ်တောက်လို့ဖြစ်စေ စီရင်လေ့ရှိတယ်။ ပြစ်ဒဏ်စီရင်ခံရဖို့ စင်ပေါ်မှာစောင့်ဆိုင်းနေတုန်းမှာပဲ အရှင်လတ်လတ် ဗိုက်ကိုဖောက်၊ အူတွေဆွဲထုတ်ပြီး အသတ်ခံရမယ့်ဘေးကနေရှောင်ရှားဖို့ ဖော့စ်တစ်ယောက် စင်ပေါ်ကနေခုန်ချလိုက်ပါတော့တယ်။

ရလဒ်အနေနဲ့ကတော့ ဇက်ကျိုးပြီး ဇီဝိန်ချုပ်သွားတာပါ။

ဒါတောင် ဘုရင်က ကြွင်းကျန်ရစ်တဲ့ရုပ်အလောင်းကို လေးပိုင်းပိုင်းပြီး အင်္ဂလန်နိုင်ငံရဲ့အရပ်လေးမျက်နှာကို စံနမူနာအဖြစ် ပြသခဲ့ပါသေးတယ်။ အသက်ဆုံးရှုံးသွားတဲ့အချိန်မှာ ဂိုင်းဖော့စ်က အသက် ၃၅ နှစ်ပဲရှိပါသေးတယ်။ ကြံစည်ဖော်ကြံစည်ဖက် ၁၂ ယောက်ရှိတဲ့ထဲက ၄ ယောက်ပဲလွတ်သွားပြီး ကျန်တဲ့သူအားလုံး နည်းအမျိုးမျိုးနဲ့ အသတ်ခံခဲ့ရပါတယ်။

နောက်ပိုင်းမှာ နိုဝင်ဘာ ၅ရက်နေ့ကို ကျေးဇူးတော်နေ့အဖြစ်ဘုရင်က သတ်မှတ်လိုက်ပြီး မအောင်မြင်တဲ့လုပ်ကြံမှုကြီးအပြီးနောက်တစ်နှစ် ၁၆၀၆ ခုနှစ် (မြန်မာပြည်မှာ ဘုရင့်နောင်ရဲ့သားတော် ညောင်ရမ်းမင်းလက်ထက်) ကစလို့လန်ဒန်သားတွေဟာ ပွဲလမ်းသဘင်တွေကျင်းပခဲ့ကြတယ်။

အဲဒီနေ့တွေမှာ ဖော့စ်ကိုကိုယ်စားပြုတဲ့ ကောက်ရိုး၊ အဝတ်စတွေ ဒါမှမဟုတ် စက္ကူ တွေနဲ့လုပ်ထားတဲ့ ပုံတူအရုပ်တစ်ခုကို မျက်နှာဖုံးတပ် လှည်းပေါ်မှာတင်ပြီး တစ်မြို့လုံးလှည့်ကြတယ်။ အဲဒီလို ကိုရိုးကားယားဝတ်စားထားတဲ့အရုပ်ကို Guy လို့ခေါ်ကြတယ် (ခုခေတ်မှာတော့ guy ဆိုတာ အမျိုးသားတွေကိုပုံမှန်သုံးနှုံးတဲ့အခေါ်အဝေါ်ဖြစ်နေပါပြီ)။ ကလေးတွေက guy အတွက် တစ်ကျပ်တစ်ပြားပေးကြပါဆိုပြီးပိုက်ဆံတောင်းကြတယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ မီးပုံပွဲ (bonfire)ကြီးလုပ်ပြီး guy အရုပ်ရော၊ တစ်ခြားနိုင်ငံရေးသမားအရုပ်တွေပါပစ်ထည့်လို့ မီးရှို့လိုက်ကြတယ်။

မီးပုံပွဲ (bonfire) ဆိုတဲ့စကားလုံးက (bonefire ) ဆိုတဲ့စကားကလာတယ်။ ရှေးတုံးက စုန်းကဝေတွေကို မြေမှာမမြှုပ်ပဲ အရိုးပါကျွမ်းတဲ့ထိ မီးရှို့ပစ်ကြတဲ့ bonefire ဆိုတဲ့စကားလုံးကနေ bonfire အဖြစ်ရွေ့လျားလာတာဖြစ်တယ်။

 မီးရှုး၊ မီးပန်း၊ မီးပုံပွဲတွေက မပေါက်ကွဲလိုက်ရတဲ့ ဖော့စ်ရဲ့ ယမ်းမှုန့်တွေကို ကိုယ်စားပြုကြတယ်။

Guy Fawkes Day ကို နောက်ပိုင်းမှာ အင်္ဂလန်တစ်နိုင်ငံလုံးအနှံ့ကျင်းပကြပေမယ့် ဖော့စ်ကျောင်းနေခဲ့တဲ့ ယောက်နယ်က စိန့်ပီတာကျောင်းကတော့ အဲဒီပွဲကိုလုံးဝမလုပ်ပါဘူး။ ၁၉၂၈ နိုဝင်ဘာလကစလို့ ပါလီမန်ဖွင့်ပွဲမတိုင်ခင်တိုင်းမှာ ပါလီမန်အစောင့်တွေက မီးအိမ်တွေကိုယ်စီကိုင်ပြီး ခေတ်သစ် ဂိုင်းဖော့စ်တွေရဲ့ရန်ကိုကာကွယ်ဖို့ မြေအောက်ခန်းတွေမှာ ဗုံးတွေ၊ယမ်းမှုန့်တွေရှာတဲ့ အခမ်းအနားကို ကျင်းပလေ့ရှိကြတယ်။

၁၉၈၀ ခုနှစ်တွေမှာ Alan Moore နဲ့ David Lloyd ရေးဆွဲခဲ့တဲ့ V for Vendetta ရုပ်ပြဇာတ်လမ်းတွဲတွေထဲမှာ ဂိုင်းဖော့စ်မျက်နှာဖုံး (Guy Fawkes Mask ) ကို ဧရာမအပြုံး၊ ရဲရဲတွတ်နေတဲ့ ပါးနီးနှစ်ဖက်၊ပါးရဲ့တစ်ဖက်တစ်ချက်မှာ အပေါ်ကိုကော့တက်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းမွှေးတွေ၊ပြီးတော့ ဒေါင်လိုက် အောက်ကိုချွန်ထွက်နေတဲ့ မုတ်ဆိတ်မွေး သေးသေးသွယ်သွယ်ရှည်ရှည်တို့နဲ့သရုပ်ဖော်ခဲ့တယ်။

 V for Vendetta က Guy Fawkes ရဲ့ဇာတ်လမ်းကို မဆိုစလောက်မှီငြမ်းတယ်။ ဇာတ်လမ်းအကျဉ်းကတော့ စိတ်ကူးယဉ်အနာဂတ်ကာလတစ်ခုမှာ ပြည်သူလူထုပေါ် ရက်စက်ဖိနှိပ်တဲ့အစိုးရကိုပုန်ကန်ဖို့ကြိုးစားတဲ့ တစ်ကိုယ်တော် မင်းမဲ့ဝါဒီတော်လှန်ရေးသမားတစ်ယောက်အကြောင်း။

ဒီနာမည်နဲ့ပဲ ၂၀၀၆ ခုနှစ်မှာ ရုပ်ရှင်အဖြစ်ထွက်လာတော့ အကြီးအကျယ်အောင်မြင်ခဲ့တယ်။ ဂိုင်းဖော့စ်မျက်နှာဖုံးဟာလဲ လူသိများသွားပြီး ၂၀၀၈ နောက်ပိုင်းမှာ  အစိုးရအဖွဲ့အစည်း၊ ဘာသာရေးအဖွဲ့အစည်းနဲ့ လုပ်ငန်းကြီးတွေရဲ့ဝဘ်ဆိုက်တွေကို ဦးတည်တိုက်ခိုက်တတ်တဲ့ Anonymous လို့ခေါ်တဲ့ဟက်ကာအဖွဲ့ဝင်တွေကပါ  တပ်ဆင်သုံးစွဲလိုက်ကြတဲ့အခါ ပိုပြီးထင်ရှားကျော်ကြားလာတော့တယ်။ နောက်ပိုင်းမှာတော့ ဂိုင်းဖော့စ်မျက်နှာဖုံးဟာ ဖိနှိပ်သူကို ပုန်ကန်ရာမှာ သုံးစွဲတဲ့ သေကင်္တတစ်ခုအဖြစ် နိုင်ငံအသီးသီးက ဆန္ဒပြပွဲတွေမှာ တွင်ကျယ်လာတော့တယ်။

၁၇ ရာစုက ဂိုင်းဖော့စ်ဆိုတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်ကနေအစပြုခဲ့တဲ့ဇာတ်လမ်းတစ်ခုက ၂၁ ရာစုကိုရောက်တဲ့အချိန်မှာ ဂိုင်းဖော့စ်မျက်နှာဖုံးနဲ့ ဂိုင်းဖော့စ်ပွဲတော်နေ့ဆိုပြီး အသွင်သဏ္ဍာန်အမျိုးမျိုး၊ အနှစ်သာရအမျိုးမျိုးပြောင်းလဲပြီး နှစ်ပေါင်း ၄၀၀ ကျော်ဆက်လက်တည်ရှိနေခဲ့တာပါ။

မောင်ဇိ ( 7th November 2015; 2:15am)

ကိုးကား။  ။

*http://www.telegraph.co.uk/ (Friday 06 November 2015 issue)

*http://www.history.com/news/guy-fawkes-day-a-brief-history

*https://anoninsiders.net/the-mask-46/

*http://www.nps.gov/fora/learn/education/unit-1-the-church-of-england-in-the-sixteenth-century.htm

*http://www.jorvik.co.uk/guy-fawkes/

*https://www.britannica.com/event/Gunpowder-Plot

other internet sources
______________________
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ သီတင္းကြ်တ္မီးထြန္းပြဲရွိသလုိပဲ၊ အဂၤလန္ႏုိင္ငံမွာလဲ အာက္တုိဘာလကုန္ပိုင္းကေန ႏုိဝင္ဘာလဆန္းပိုင္းေလာက္ထိ “တစ္ဖုန္းဖုန္း၊ တစ္ဒုိင္းဒုိင္း၊ တစ္ရႊီရႊီ ၊ တစ္ေျဖာင္းေျဖာင္း“ နဲ႔ ေျဗာက္အုိးေဖာက္သံေတြ၊ မီးရွဴ းမီးပန္းလႊတ္သံေတြကုိ ၾကားရ၊ ျမင္ရေလ့ရွိတယ္။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ႏုိဝင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔တုိင္း က်ေရာက္ေလ့ရွိတဲ့ Guy Fawkes Day အထိမ္းအမွတ္အတြက္ မီးပုံပြဲေတြလုပ္ၾက၊ မီးရွဴ းမီးပန္း၊ ေဗ်ာက္အိုးေတြေဖာက္ၾကလို႔ျဖစ္တယ္။

ဂိုင္းေဖာ့စ္ ( Guy Fawkes ) ဆိုတာက အဂၤလန္ႏုိင္ငံ၊ ေယာက္ နယ္သား။  ဂီးဒိုေဖာ့စ္ ( Guido Fowkes) လို႔လဲေခၚတယ္။ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၅၇၀ ခုႏွစ္ေလာက္မွာေမြးခဲ့ၿပီး သူ႔အသက္ ၂၁ ႏွစ္ေလာက္မွာ စပိန္ကက္သလစ္ေတြနဲ႔ စပိန္လက္ေအာက္ကခဲြထြက္ဖို႔ၾကိဳးစားတဲ့ ဒတ္ခ်္သမၼတႏုိင္ငံ ( အခု နယ္သာလန္) တို႔ျဖစ္တဲ့ ၈ ႏွစ္စစ္ပဲြမွာ စပိန္ေတြဘက္ကဝင္တိုက္ေပးခဲ့တယ္။ စစ္ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းက စပိန္လက္ေအာက္ခံျဖစ္တဲ့ နယ္သာလန္ေဒသတစ္ဝိုက္ကို စပိန္ဘုရင္ ဖိလစ္-၂ က အခြန္အတုပ္ၾကီးၾကီးေကာက္တာရယ္၊ ေဒသခံ ပရုိတက္စတင့္ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ေတြကို ကက္သလစ္ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ အာဏာပိုင္ေတြက ဖိႏွိပ္တာရယ္ ကေနစတယ္။ ဒီစစ္ပဲြမွာ မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ ကက္သလစ္ဘာသာဝင္ျဖစ္တဲ့ ေဖာ့စ္ က အဂၤလန္မွာရွိတဲ့ သူ႔ပိုင္ဆုိင္မွဳေတြကိုေရာင္းခ်ၿပီး စပိန္ကက္သလစ္ေတြဘက္ကဝင္တိုက္ေပးခဲ့တယ္။ အဂၤလန္ႏုိင္ငံနဲ႔ စပိန္ႏုိင္ငံတုိ႔က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရန္သူေတြ။ အဂၤလန္ႏုိင္ငံကေတာ့ ေတာ္လွန္သူ ပရုိတက္စတင့္ဒတ္ခ်္ေတြကို ေထာက္ပံ႔ေပးခဲ့တဲ့ႏုိင္ငံတစ္ခု။

 စစ္ပြဲမွာ အရာရွိငယ္အဆင့္ထိ တာဝန္ထမး္ေဆာင္တိုက္ခုိက္ခဲ့တဲ့ ေဖာ့စ္ က ၁၆၀၃ မွာ စပိန္ဘုရင္ဆီသြားၿပီး အဂၤလန္ႏုိင္ငံမွာ ကက္သလစ္ေတာ္လွန္ေရးတစ္ခုလုပ္ဖို႔ အကူအညီသြားရွာတယ္။ အကူအညီမရခဲ့တဲ့ ေဖာ့စ္က ၁၆၀၅ ခုနွစ္မွာ တစ္ျခားအဂၤလိပ္လူမ်ိဳး ကက္သလစ္တစ္စုနဲ႔ေပါင္းလို႔ အဲဒီအခ်ိန္က ပရုိတက္စတင့္ဘာသာဝင္ျဖစ္တဲ့ အဂၤလန္ဘုရင္ ဂ်ိမ္းစ္ကို လုပ္ၾကံဖို႔ၾကံစည္ေတာ့တယ္။ သူတို႔ အစီအစဥ္က ႏုိဝင္ဘာ ၅ ရက္ေန႔မွာလုပ္မယ့္ ပါလီမန္အေဆာက္အဦးဖြင့္ပြဲမွာ ပါလီမန္ကိုေရာ၊ ဖြင့္ပြဲလာတဲ့ ဘုရင္နဲ႔အမတ္အားလုံးကိုေရာ ဗုံးခဲြပစ္ဖို႔ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအတြက္ ပါလီမန္နဲ႔ ကပ္လ်က္မွာရွိတဲ့ အိမ္တစ္လုံးကိုငွားၿပီး ပါလီမန္ေအာက္ဖက္ထိေရာက္ေနတဲ့ အဲဒီအိမ္ရဲ ႔ေျမတုိက္ခန္းမွာ ယမ္းမွဳန္႔ေတြကို တိတ္တဆိတ္သိုေလွာင္ၾကတယ္။ ယမ္းမွဳန္႔စည္ေပါင္း ၃၆ စည္ရွိတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဖြင့္ပြဲမတုိင္ခင္ရက္ေတြအတြင္းမွာ ဘုရင့္ဆီအမွဳထမ္းေနတဲ့ ကက္သလစ္အမတ္တစ္ေယာက္ဆီကို ကက္သလစ္အမတ္ေတြအႏ ၱရာယ္မျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတြက္ ပါလီမန္ဖြင့္ပြဲကုိမတက္ေစလိုေၾကာင္း ဘယ္ကလာမွန္းမသိတဲ့စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ယုံရေကာင္းႏုိး၊ မယုံရေကာင္းႏုိးျဖစ္ေနရာကေန ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အဲဒီစာဟာ ဘုရင္ဂ်ိမ္းစ္လက္ထဲကိုေရာက္သြားတယ္။ ဖြင့္ပြဲေန႔မနက္မွာပဲ ဘုရင့္အမိန္႔နဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ပိုက္စိပ္တိုက္ရွာေဖြတဲ့ စစ္သားေတြဟာ ေျမတုိက္ခန္းထဲမွာ ယမး္မွဳန္႔စည္ေတြရယ္၊ မီးျခစ္ဆံေတြရယ္နဲ႔ အခ်ိန္ေရာက္တာနဲ႔ ေဖာက္ခဲြဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ေဖာ့စ္ကိုမိသြားၾကေတာ့တယ္။

ေဖာ့စ္ကို နာမည္ေက်ာ္သိမ္းျမစ္ေဘးက လန္ဒန္ေမွ်ာ္စင္ (Tower of London) လို႔ေခၚတဲ့ တစ္ခ်ိန္ကဘုရင္ေတြနန္းစိုက္ခဲ့တဲ့ ရဲတိုက္ၾကီး ( အခု Tower Bridge နားကရဲတိုက္) မွာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားလိုက္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းလို႔ သူ႔ရဲ ႔အၾကံအစည္နဲ႔ ပူးေပါင္းၾကံစည္သူေတြကို မေပၚမခ်င္းစစ္ေမးေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ျပင္းထန္၊ ရက္စက္လွတဲ့ ႏွိပ္စက္မွဳဒဏ္ကို မခံႏုိင္တဲ့အဆုံး၊ ၾကံစည္ေဖာ္ၾကံစည္ဖက္ေတြရဲ ႔ နာမည္ေတြနဲ႔ သူတို႔ အစီအစဥ္အားလုံးကို ထုတ္ေျပာလိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။ ေဖာ့စ္ ကို ႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့အခန္းကို Guy Fawkes room လို႔ေခၚၿပီး ခုခ်ိန္ထိ Tower of London မွာ သြားၾကည့္နုိင္ပါေသးတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က အဂၤလန္ႏုိင္ငံရဲ ႔ထုံးစံအရ ဘုရင္ကိုပုန္ကန္သူေတြကို ၾကိဳးဆဲြခ်ၿပီးျဖစ္ေစ၊ ေရႏွစ္ၿပီးျဖစ္ေစ၊ ေလးစိတ္ေလးပိုင္း ျဖတ္ေတာက္လုိ႔ျဖစ္ေစ စီရင္ေလ့ရွိတယ္။ ျပစ္ဒဏ္စီရင္ခံရဖို႔ စင္ေပၚမွာေစာင့္ဆုိင္းေနတုံးမွာပဲ အရွင္လတ္လတ္ ဗိုက္ကိုေဖာက္၊ အူေတြဆြဲထုတ္ၿပီး အသတ္ခံရမယ့္ေဘးကေနေရွာင္ရွားဖုိ႔ ေဖာ့စ္တစ္ေယာက္ စင္ေပၚကေနခုန္ခ်လုိက္ပါေတာ့တယ္။ ရလဒ္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဇက္က်ိဳးၿပီး ဇီဝိန္ခ်ဳပ္သြားတာပါ။ ဒါေတာင္ ဘုရင္က ၾကြင္းက်န္ရစ္တဲ့ရုပ္အေလာင္းကို ေလးပိုင္းပိုင္းၿပီး အဂၤလန္ႏိုင္ငံရဲ ႔အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကို စံနမူနာအျဖစ္ ျပသခဲ့ပါေသးတယ္။ အသက္ဆုံးရွံဳးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဂုိင္းေဖာ့စ္က အသက္ ၃၅ ႏွစ္ပဲရွိပါေသးတယ္။ ၾကံစည္ေဖာ္ၾကံစည္ဖက္ ၁၂ ေယာက္ရွိတဲ့ထဲက ၄ ေယာက္ပဲလြတ္သြားၿပီး က်န္တဲ့သူအားလုံး နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အသတ္ခံခဲ့ရပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ ႏုိဝင္ဘာ ၅ရက္ေန႔ကို ေက်းဇူးေတာ္ေန႔အျဖစ္ဘုရင္က သတ္မွတ္လိုက္ၿပီး မေအာင္ျမင္တဲ့လုပ္ၾကံမွဳၾကီးအၿပီးေနာက္တစ္ႏွစ္ ၁၆၀၆ ခုႏွစ္ကစလုိ႔လန္ဒန္သားေတြဟာ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြက်င္းပခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေန႔ေတြမွာ ေဖာ့စ္ကိုကုိယ္စားျပဳတဲ့ ေကာက္ရိုး၊ အဝတ္စေတြ ဒါမွမဟုတ္ စကၠဴ ေတြနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ပုံတူအရုပ္တစ္ခုကို မ်က္ႏွာဖုံးတပ္ လွည္းေပၚမွာတင္ၿပီး တစ္ၿမိဳ ႔လုံးလွည့္ၾကတယ္။ အဲဒီလို ကိုရိုးကားယားဝတ္စားထားတဲ့အရုပ္ကို Guy လုိ႔ေခၚၾကတယ္ (ခုေခတ္မွာေတာ့ guy ဆိုတာ အမ်ဳိးသားေတြကိုပုံမွန္သုံးႏွံဳးတဲ့အေခၚအေဝၚျဖစ္ေနပါၿပီ)။ ကေလးေတြက guy အတြက္ တစ္က်ပ္တစ္ျပားေပးၾကပါဆိုၿပီးပိုက္ဆံေတာင္းၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ မီးပုံပြဲၾကီးလုပ္ၿပီး guy အရုပ္ေရာ၊ တစ္ျခားႏုိင္ငံေရးသမားအရုပ္ေတြပါပစ္ထည့္လုိ႔ မီးရွိဳ ႔လိုက္ၾကတယ္။ မီးပုံပြဲ (bonfire) ဆိုတဲ့စကားလုံးက (bonefire ) ဆိုတဲ့စကားကလာတယ္။ ေရွးတုံးက စုန္းကေဝေတြကို ေျမမွာမျမွဳပ္ပဲ အရုိးပါကြ်မ္းတဲ့ထိ မီးရွိဳ ႔ပစ္ၾကတဲ့ bonefire ဆိုတဲ့စကားလုံးကေန bonfire အျဖစ္ေရြ ႔လ်ားလာတာျဖစ္တယ္။ မီးရွဳး၊ မီးပန္း၊ မီးပုံပြဲေတြက မေပါက္ကြဲလိုက္တဲ့ ေဖာ့စ္ရဲ ႔ ယမ္းမွဳန္႔ေတြကို ကုိယ္စားျပဳၾကတယ္။ Guy Fawkes Day ကုိ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဂၤလန္တစ္ႏုိင္ငံလုံးအႏွံ႔က်င္းပၾကေပမယ့္ ေဖာ့စ္ေက်ာင္းေနခဲ့တဲ့ ေယာက္နယ္က စိန္႔ပီတာေက်ာင္းကေတာ့ အဲဒီပြဲကိုလုံးဝမလုပ္ပါဘူး။ ၁၉၂၈ ႏုိဝင္ဘာလကစလို႔ ပါလီမန္ဖြင့္ပြဲမတုိင္ခင္တုိင္းမွာ ပါလီမန္အေစာင့္ေတြက မီးအိမ္ေတြကိုယ္စီကိုင္ၿပီး ေခတ္သစ္ ဂိုင္းေဖာ့စ္ေတြရဲ ႔ရန္ကိုကာကြယ္ဖုိ႔ ေျမေအာက္ခန္းေတြမွာ ဗုံးေတြ၊ယမ္းမွဳန္႔ေတြရွာတဲ့ အခမ္းအနားကို က်င္းပေလ့ရွိၾကတယ္။

၁၉၈၀ ခုႏွစ္ေတြမွာ Alan Moore နဲ႔ David Lloyd ေရးဆဲြခဲ့တဲ့ V for Vendetta ရုပ္ျပဇာတ္လမ္းတြဲေတြထဲမွာ ဂိုင္းေဖာ့စ္မ်က္ႏွာဖုံး (Guy Fawkes Mask ) ကို ဧရာမအၿပံဳး၊ ရဲရဲတြတ္ေနတဲ့ ပါးနီးႏွစ္ဖက္၊ပါးရဲ ႔တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ အေပၚကိုေကာ့တက္ေနတဲ့ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးေတြ၊ၿပီးေတာ့ ေဒါင္လိုက္ ေအာက္ကိုခြ်န္ထြက္ေနတဲ့ မုတ္ဆိတ္ေမြး ေသးေသးသြယ္သြယ္ရွည္ရွည္တို႔နဲ႔သရုပ္ေဖာ္ခဲ့တယ္။ V for Vendetta က Guy Fawkes ရဲ ႔ဇာတ္လမး္ကို မဆိုစေလာက္မွီျငမ္းတယ္။ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္အနာဂတ္ကာလတစ္ခုမွာ ျပည္သူလူထုေပၚ ရက္စက္ဖိႏွိပ္တဲ့အစိုးရကိုပုန္ကန္ဖို႔ၾကိဳးစားတဲ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္ မင္းမဲ့ဝါဒီေတာ္လွန္ေရးသမားတစ္ေယာက္အေၾကာင္း။ ဒီနာမည္နဲ႔ပဲ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာ ရုပ္ရွင္အျဖစ္ထြက္လာေတာ့ အၾကီးအက်ယ္ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ဂုိင္းေဖာ့စ္မ်က္ႏွာဖုံးဟာလဲ လူသိမ်ားသြားၿပီး Annonymous လို႔ေခၚတဲ့ အစိုးရအဖြဲ႔အစည္း၊ ဘာသာေရးအဖြဲ႔အစညး္နဲ႔ လုပ္ငန္းၾကီးေတြရဲ ႔ဝဘ္ဆိုက္ေတြကို ဦးတည္တုိက္ခုိက္တတ္တဲ့ ဟက္ကာအဖြဲ႔ဝင္ေတြကပါ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ဘာသာေရးနဲ႔ပက္သက္တဲ့အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုရဲ ႔ ဘုရားေက်ာင္းေတြေရွ ႔မွာ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ခ်ိန္ တပ္ဆင္သုံးစြဲလုိက္ၾကတဲ့အခါ ပိုၿပီးထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလာေတာ့တယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ဂုိင္းေဖာ့စ္မ်က္ႏွာဖုံးဟာ ဖိႏွိပ္သူကို ပုန္ကန္ရာမွာ သုံးစြဲတဲ့ သေကၤတစ္ခုအျဖစ္ ႏုိင္ငံအသီးသီးက ဆႏၵျပပြဲေတြမွာ တြင္က်ယ္လာေတာ့တယ္။

၁၇ ရာစုက ဂုိင္းေဖာ့စ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကေနအစျပဳခဲ့တဲ့ဇာတ္လမ္းတစ္ခုက ၂၁ ရာစုကုိေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဂုိင္းေဖာ့စ္မ်က္ႏွာဖုံးနဲ႔ ဂိုင္းေဖာ့စ္ပြဲေတာ္ေန႔ဆုိၿပီး အသြင္သ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳ း၊ အႏွစ္သာရအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၄၀၀ ေက်ာ္ဆက္လက္တည္ရွိေနခဲ့တာပါ။

မ်ိဳးထက္ႏုိင္ ( 7th November 2015; 2:15am)

ကိုးကား။  ။
-http://www.telegraph.co.uk/ (Friday 06 November 2015 issue)
-http://www.history.com/news/guy-fawkes-day-a-brief-history
-https://anoninsiders.net/the-mask-46/
-http://www.nps.gov/fora/learn/education/unit-1-the-church-of-england-in-the-sixteenth-century.htm
-http://www.jorvik.co.uk/guy-fawkes/
-other internet sources

ေဆာင္းနဲ႔စိတ္

တမ္းတမ္းတတ ေမ့မရႏွင့္
ဆို႔နင့္ရင္မွာ ရွိလာခါလဲ
ဘဝေရစက္ ဒီမွာျပတ္လို႔
ျပတ္လ်က္သာေလ ရွိေနေစဟု
ခိုင္ၾကည္စိတ္ထား ငါျပတ္သားသည္
တစ္ခါေသက နားလည္ၿပီ။

ျမဴ ႏွင္းခိုးေဝ ေဆာင္းဆိုးေပသည္
အသားကိုစိုက္ အရိုးခုိက္လ်က္
ထိရွဒဏ္ခ်က္ အိုေဟာင္းထက္ပါ
ညွာတာမရွိ
တူးဆြဘိမို႔
ခံရခက္သည့္ ဒီရာသီ။

ကင္းပင္ကင္းျငား နာကားနာမို႔
သံစဥ္ေယာက္ယက္ အေတြးဖ်က္ကို
ေနရာမေပး ကန္ေတာ့ေသးလ်က္
လစ္တိုင္းဝင္တြယ္
ေအာင္ပြဲေမွ်ာ္လဲ
ဆုသာေတာင္းေလ ရဦးမည္။

ရထားေပၚက ကေလး၊ ရထားေပၚကလူၾကီး

“ေမေမ ေနာက္ဂြ်မ္းထိုုးတတ္လားဟင္” သုံးႏွစ္၊ ေလးႏွစ္အရြယ္ကေလးငယ္ေလးက မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ေမးေတာ့ အေမက

“ဟင့္အင္း…မထိုးတတ္ဘူးသားရယ္။ သားေရာထုိးတတ္လား”

သားက ရင္ကိုေကာ့ၿပီး “ထိုးတတ္တာေပါ့…….သိပ္သိပ္လြယ္” ဆိုၿပီး ေနာက္ဆုံး “သိပ္သိပ္လြယ္” ကို ဝင့္ၾကြားသံအျပည့္နဲ႔ျဖည္းျဖည္းခ်င္ဆဲြၿပီး ၿပံဳးရႊင္စြာ ေျဖေလရဲ ႔။ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔စြာန႔ဲ ထိုင္ေနတဲ့ကြ်န္ေတာ့အတြက္ ေဘးကေနရာလြတ္မွာလာထုိင္တဲ့ သားအမိက စိတ္ဝင္စားစရာတစ္ခုျဖစ္လာပါၿပီ။ ေျမေအာက္မွာေျပးေနတဲ့ရထားတစ္စီးေပၚမွာ အင္တာနက္မမိ၊ ရွဳခင္းမရွိဆိုေတာ့ လူအမ်ားစုက သတင္းစာေတြပဲဖတ္ေနၾကတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ပ်င္းပ်င္းရိရိပဲ ထုိင္ေနၾကတာမဟုတ္လား။ သားရဲ ႔ေမးခြန္းေတြက အဆက္မျပတ္ .…

“ေမေမ ေျခေထာက္ကို အက်ယ္ၾကီးကားၿပီး ေျခေထာက္ေအာက္ကေန ေက်ာဘက္ကိုကုန္းၾကည့္တာေရာ လုပ္တတ္လား” “ေမေမ….” “ေမေမ….”

“ၿပီးေတာ့ေလ ေမေမ” စသည္ျဖင့္ သူ႔ေမးခြန္းေတြက မရပ္မနား။ ကေလးသဘာဝေလးကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အၿပဳံးလိုက္မိ္မွာ ျဖတ္ကနဲေခါင္းထဲမွာေပၚလာတာက ကြ်န္ေတာ့ကေလးဘဝေလး။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ကလဲ အဲလိုပဲ။ တစ္ခုခု အသစ္အဆန္းတတ္လာရင္ လူၾကီးေတြကို အရမ္းျပခ်င္ အရမ္းအံ႔ၾသေစခ်င္ခဲ့တာ။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ေလာကလုံးမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ပဲ ဥာဏ္ေကာင္းလြန္းလို႔ သိတာ၊ တတ္တာလို႔ ထင္ခ်င္ထင္ေနခဲ့ေသးတာကလား။ လူၾကီးစီး စက္ဘီးၾကီးမွာ အလယ္တန္းေအာက္ကို ကုိယ္လုံးေသးေသးေလးနဲ႔ရွိဳ၊ ေျမၾကီးကို ေျခေထာက္နဲ႔တြန္းလိုက္၊ စက္ဘီးမွာခိုစီးလိုက္လုပ္ရင္း တစ္ခ်ိန္မွာ ဟန္ခ်က္သေဘာတရားကို ခႏၶာကိုယ္ကနားလည္အသြား၊ စက္ဘီးကိုမလဲေအာင္စီးႏုိင္သြားတဲ့အခါမွာ ငါလုိလူ ဇမၺဴမွာရွိေသးရဲ ႔လားကြလို႔ မာန္တက္ၿပီး လူၾကီးေတြကိုေျပးၾကြားခဲ့ဘူးတယ္။ စာေလး၊ ဘာေလးဖတ္တတ္လာတဲ့အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ အသစ္အဆန္းအသစ္တစ္ခုခု သင္လာရၿပီဆို အိမ္ကလူၾကီးေတြ ဒါမ်ိဳးမသိေလာက္ဘူးခ်ည္းဆိုတာမ်ိဳးခ်ည္းလဲ ေတြးခဲ့မိဘူးတာပါပဲ။ တစ္ခါကလည္း ကေလးဘဝမွာပဲ၊ မၾကားဖူးတဲ့ အဂၤလိပ္စာလုံးေလးတစ္ခုသိလာေတာ့ ေက်ာင္းဆရာလုပ္လာတဲ့ ဦးေလးတစ္ေယာက္ကိုသြားၿပီး ဒီစာလုံးသိသလားဆိုၿပီး သြားစိန္ေခၚခဲ့ေသးတာ။ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ကေတာ့ သူမျမင္ဖူး၊ မၾကားဖူးတာတစ္ခုဆိုရင္ သူမ်ားလဲမသိေလာက္ဘူးဆိုတာမ်ိဳးကိုး။ အရြယ္ေတြေရာက္လာ၊ လူၾကီးျဖစ္လာေတာ့လဲ အဲလိုအေတြးမ်ိဳးရွိတဲ့သူေတြနဲ႔ ရံဖန္ရံခါဆက္ဆံရ၊ ဆရာအလုပ္ခံရရင္ ကုိယ့္ကေလးဘဝက အမွားေလးကိုျပန္ေတြးၿပီး ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ခြင့္လႊတ္ေပးျဖစ္လာတယ္။ အရြယ္ေရာက္မွဳဟာ လူတိုင္းမွာ တစ္ေျပးညီ မျဖစ္တတ္သလို၊ တစ္ခ်ိဳ ႔လူေတြမွာ လူၾကီးျဖစ္လာေပမဲ့ ေနာက္က်က်န္ခဲ့တတ္တဲ့ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ပုံနဲ႔ အတၱအစိတ္အပိုင္းေတြလဲရွိေနတတ္တယ္။ ဘယ္သူ႔မွ မထိခိုက္ရင္ ဒါမ်ိဳးကိုခြင့္လႊတ္ေပးျခင္းျဖင့္ ကေလးဘဝ ကေလးအေတြးနဲ႔လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုနဲ႔ႏွိဳင္းလို႔ နားလည္စာနာေပးရာေရာက္မယ္၊ ကေလးဘဝက ကိုယ့္အျပဳအမူေလးေတြကိုလဲျပန္ခြင့္လႊတ္ေပးရာေရာက္မယ္လို႔ ယူဆတာလဲပါတာေပါ့။ အေတြးမွ်င္ေနာက္ကို ခက္သြက္သြက္ေလးလိုက္ေနတုံးမွာ ဆင္းရတဲ့ဘူတာမွာရထားရပ္လုိ႔ ခတ္ဖ်တ္ဖ်တ္ေလးဆင္းရျပန္ေတာ့ ဟုိသားအမိက ကိုယ့္ေရွ ႔မွာ။ “ထြက္ေပါက္သို႔” ဆိုတဲ့ လမ္းညႊန္စာတန္းအတုိင္း ေျမြလိမ္၊ ေျမြေကာက္ေျမေအာက္ဥမင္ေတြတစ္ေလွ်ာက္ ေလွကားထစ္ေတြကိုနင္းၿပီးတက္လိုက္၊ ဆင္းလိုက္ေကြ႔လိုက္ေကာက္လိုက္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပုရြက္ဆိတ္အုံထဲမ်ားေရာက္ေနလားလုိ႔ေတာင္ ထင္ရေစတဲ့ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ေတြးရင္း ေငးရင္းေလွ်ာက္ေနတုံးမွာ “ ႏွစ္ဆယ္၊ ႏွစ္ဆယ့္တစ္၊ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္……..။ ေလွကားထစ္ေတြအားလုံးေပါင္း ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ထစ္ရွိၿပီ ”

ခပ္စူးစူး အသံေလးက အေတြးကို ေဖာက္ဝင္လာလို႔ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဟိုသားအမိ။ တက္ၾကြေနတဲ့ ကေလးေလးက အရာရာကို စူးစမ္းၿပီး ေလ့လာမွတ္သားေနပါေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ဟိုးငယ္ငယ္ ကေလးဘဝတုံးက အဲလိုပဲ အေသးစိတ္ကေလးေတြကအစ အရာရာကိုသတိျပဳ မွတ္သားခဲ့ဖူးတယ္။ အိမ္နဲ႔လမ္းထိပ္ကို ေျခလွမ္းဘယ္ႏွစ္လမ္းလွမ္းရင္ေရာက္တယ္ဆိုတာက အထိ။ ေရႊဘိုဆိုတဲ့ၿမိဳ ႔ကေလးမွာေနခဲ့တုံးက ေရႊဘုိၿမိဳ ႔ေထာင့္ေစတီဘုရားပြဲကိုမိသားစုနဲ႔သြားရင္း မိဘေတြနဲ႔ကြဲသြားတုံးက ကြ်န္ေတ့ာအသက္က ၅ ႏွစ္ေလာက္။ ကိုယ့္ထက္သုံးျပန္ေလာက္အရပ္ျမင့္တဲ့ လူၾကီးေတြၾကပ္သိပ္ေနတ့ဲ လူအုပ္ၾကီးၾကားထဲမွာ မိဘေတြနဲ႔ အစ္ကို၊အစ္မေတြကိုရွာမေတြ႔ခဲ့ေတာ့တဲ့ကြ်န္ေတာ္၊ ဘုရားပဲြအဝင္ဝက ျမင္းလွည္းဂိတ္ကိုေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေကြ႔ပတ္ၿပီးေရာက္ေအာင္သြားႏုိင္ခဲ့တယ္။ ျမင္းလွည္းဆရာကို ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ရပ္ကြက္ကိုေျပာၿပီး လုိက္ပို႔ခိုင္း၊ ရပ္ကြက္ထဲေရာက္ရင္ အိမ္ကိုကြ်န္ေတာ္ကလမ္းျပ၊ ၿပီးရင္ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ အဖြားဆီကျမင္းလွည္းခေတာင္းၿပီးေပးလိုက္မယ္ ဆိုတာက ကြ်န္ေတာ့ရဲ ႔မာစတာပလန္။ မွတ္မွတ္သားသားရွိခဲ့ေတာ့ ဒုကၡေတြ႔ေတာင္ အနည္းဆုံး အစီအစဥ္ေလးတစ္ခုေတာ့ဆဲြႏုိင္ခဲ့တာေပါ့။ကေလးဘဝမွာေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို စူးစမ္းၿပီး ေလ့လာမွတ္သားမွဳေတြ မ်ားခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ထိေတြ႔ရတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္၊ ဆက္ဆံရတဲ့လူ၊ မွတ္သားရတဲ့ အသိပညာေတြကလဲ သိပ္အမ်ားၾကီးမရွိေသးဘူးမဟုတ္လား။

မွတ္မွတ္သားသားနဲ႔ သူ႔အေမအထင္ၾကီးေအာင္ လုပ္ျပေနတဲ့ ကေလးေလးကို ၿပံဳးၾကည့္မိရင္း ကိုယ့္ဖုန္းနံပါတ္ေတာင္ ကိုယ္မနည္းျပန္မွတ္ေနရတဲ့အျဖစ္ကိုရယ္ခ်င္သြားမိတယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့အခန္းေတာင္ ၂ ထပ္နဲ႔ ၃ထပ္မွားမွားတက္သြားတာတုိ႔၊ သြားေနၾက ခရီးတစ္ခုကို အမွတ္တမဲ့ရထားမွားစီးတာတို႔၊ ရင္းႏွီးတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ရုတ္တရက္နာမည္ေမ့ေနတာတို႔က မၾကာခဏျဖစ္တတ္တဲ့ အရာေတြျဖစ္လာၿပီ။ သင္ယူစရာေတြက်ေတာ့ေရာ။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကုိယ္စိတ္မဝင္စားေတာ့တဲ့အရာေတြက ပိုမ်ားလာတယ္။ မွတ္သားစရာေတြမ်ားလြန္းလို႔ ဘယ္ဟာမွကို လုိက္မမွတ္ခ်င္ေတာ့တာ။ ၁၀ တန္းေအာင္၊ တကၠသိုလ္တက္တဲ့ထိ မွတ္စုစာအုပ္ေလးေတြထားၿပီး ေတြ႔သမွ်၊ ဖတ္ဖူးသမွ်ထဲက စိတ္ဝင္စားတာေလးေတြကိုမွတ္သားထားခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကို အိမ္အျပန္စာအုပ္အေဟာင္းပံုထဲမွာ ျပန္ရွာေတြ႔တုံးက တအံ႔တၾသနဲ႔ အထင္ေတာင္ၾကီးခဲ့မိေသး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိေတာင္ ေမ့ေနတာၾကာေပါ့။ ကေလးဘဝမွာအရာရာကုိ စိတ္ဝင္စား၊ စူးစမ္း၊ မွတ္သားတတ္တာကို ဒီကေလးေလးက ျပန္သတိေပးလိုက္တာပဲ။ ေတြ႔ဆုံ၊ ဆက္ဆံ၊ ေျပာဆုိခဲ့ရတဲ့လူေတြမ်ားလြန္းလို႔ အေရာေရာအေထြးေထြးျဖစ္ကုန္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာမ်က္ႏွာ တစ္ခါျမင္ဖူးရင္ အၿမဲမွတ္မိတတ္တဲ့ ကေလးေတြရဲ ႔မွတ္ဥာဏ္မ်ိဳးကို ျပန္လိုခ်င္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ဟာကိုမဆို စိတ္ဝင္စားမွဳအျပည့္နဲ႔ စပ္စုခ်င္တတ္တဲ့ စိတ္မ်ိဳးကိုေရာေပါ့။ အသက္အရြယ္နဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳ အေလ်ာက္ ေတြ႔ရၾကဳံရတာေတြမ်ားလာတဲ့အခ်ိန္မွာ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဆဲြေဆာင္မွဳအားနည္းသြားတယ္။ အက်ိဳးမရွိ၊ စိတ္ကိုသာပင္ပန္းေစတဲ့အရာေတြအတြက္လဲ အခ်ိန္မေပးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္မွမေရာက္တဲ့ ရထားတစ္စီးေပၚကိုလုယက္ၿပီးတက္စီးေနတဲ့သူေတြ၊ ရထားလမ္းေပၚက လူတိုင္းေတြ႔ေနတဲ့ဘူတာဆိုင္းဘုတ္ေတြကို ရထားတစ္စီးလုံးၾကားေအာင္ ဘူတာစဥ္ ေအာ္ဟစ္ၿပီးဖတ္တတ္သူေတြ၊ ရထားတစ္စီးလုံးေပၚကလူေတြ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ေလာက္ဘယ္ရထားဘယ္ေရာက္လဲဆိုတာမသိဘူးလုိ႔ သူမ်ားကိုထင္မွတ္ဆက္ဆံတတ္သူေတြ၊ ခဏတစ္ျဖဳတ္ထိုင္စီးရတဲ့ ထုိင္ခုံေလးတစ္ခုအတြက္ ပူပူေလာင္ေလာင္ရန္ျဖစ္ေနၾကတဲ့သူေတြ ျမင္ရတဲ့အခါ စိတ္ကပင္ပန္းတတ္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္သေဘာက်တာက သက္ၾကီးရြယ္အိုနဲ႔၊ ကေလးမိခင္၊ နာမက်န္းသူေတြကို ကုိယ္ခ်င္းစာတရားအျပည့္နဲ႔ ေနရာဖယ္ေပးတတ္သူေတြ၊ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ရထားစီးတတ္ေပမယ့္ မသြားတတ္၊ မလာတတ္သူေတြေတြ႔လာရင္ ေစတနာအျပည့္နဲ႔ ဂရုတစုိက္လမ္းညႊန္ေပးတတ္သူေတြ၊ ၿပီးေတာ့ လိုအပ္လာရင္ ရထားအတက္အဆင္းမွာ ဝန္စည္စလည္နဲ႔လူေတြ ကေလးနဲ႔လူေတြကို ေဖးမတတ္သူေတြ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္တုံးက ဆရာေတြကိုအမွားရွာၿပီး ကိုယ္သိတာေလးနဲ႔ေထာက္ျပခဲ့တဲ့ကြ်န္ေတာ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဖတ္ထား၊ မွတ္ထားသမွ်ေလးနဲ႔ လူေပၚလူေဇာ္လုပ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ကြ်န္ေတာ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္လုပ္တာမွ အေကာင္းဆုံးဆိုတဲ့စိတ္မ်ိဳုးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခ်ိဳ ႔အရာေတြက သိထားေပမယ့္ မေျပာတာပိုေကာင္းတယ္ဆိုတာသိလာခဲ့ၿပီ။ ဗဟုသုတဆိုတာ ဥာဏ္ပညာအထိန္းအကြပ္မပါရင္ မာနနဲ႔ အဆိပ္အေတာက္ကိုသာေပးတတ္တာလဲျမင္ခဲ့ဖူးၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္အကြ်မ္းက်င္ဆုံးကိစၥမ်ိဳးကိုေတာင္ ကြ်န္ေတာ့ထက္ပိုေကာင္းေအာင္လုပ္ႏုိင္တဲ့သူမ်ိဳးေတြလဲေတြ႔ခဲ့ဖူးၿပီ။

ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္သြားခဲ့တဲ့ခရီးမွာ ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့တာေတြအမ်ားၾကီး၊ အဲလိုပဲ မသိခဲ့တာေတြလဲအမ်ားၾကီး။ ေနာက္ထပ္သြားေနရသေရြ ႔ခရီးမွာလဲ သင္ယူစရာေတြအမ်ားၾကီးကေစာင့္ေနဦးမွာ။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာနနဲ႔ အတၱေတြအတြက္ မေျပာသင့္တဲ့အရာေတြကိုေျပာမိလုိ႔ ေနာင္တရမိမွာမ်ိဳးေတြ တတ္ႏုိင္သေလာက္နည္းသြားေစခ်င္ၿပီ။ အသက္ၾကီးလာတာနဲ႔အမွ် ျဖစ္တတ္တာေတြအမ်ားၾကီး၊ ျဖစ္ႏုိင္တာေတြအမ်ားၾကီးဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ဘာကိုမွသိပ္မအံ႔ၾသတတ္ေတာ့ေပမယ့္ အရာရာကို တက္တက္ၾကြၾကြ စူးစမ္းေလ့လာမွတ္သားတတ္တဲ့ ဒီကေလးေလးရဲ ႔စိတ္မ်ိဳးကိုေတာ့ လုိခ်င္မိေသးတယ္။ ဘဝမွာ မကုန္ခမ္းႏုိင္တဲ့သင္ယူစရာေတြ၊ ေလ့လာစရာေတြအတြက္ အၿမဲအဆင္သင့္ျဖစ္ေနဖို႔က သူ႔လိုအရာရာ စူးစမ္းမွတ္သားတတ္တဲ့ စိတ္မ်ိဳးရွိဖို႔လိုတယ္ဆိုတာ ဒီကေလးေလးက သတိေပးလိုက္တာပါပဲ။အဲ....... ကြ်န္ေတာ့လို ေနာက္ဂြ်မ္းထိုးတတ္လားဆိုတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေမးရမယ့္ ေမးခြန္းျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။

ေအးလြန္းတဲ့တစ္ေန႔

အလုိက္မသိတဲ့ ဗိုက္က ႏွဳိးစက္သံေပးျပန္တယ္
ေဖ်ာ္ေသာက္စရာက ထုထည္ဖြဲ႔ေနတဲ့ ပ်င္းရိျငီးေငြ႔ျခင္းေတြ။

အေအးဓါတ္ကိုေမာင္းထုတ္ဖုိ႔ ျပတင္းတံခါးကိုအပိတ္
တက္ၾကြျခင္းေတြထြက္ေျပးသြားတာကို အထင္းသား ေတြ႔လုိက္တယ္။

ၾကိဳးစားဖို႔ေအာ္ေနတဲ့ အသံေသးေသးေလးကို လစ္လ်ဴ ရွဳရင္း
အေမွာင္ကိုရွာေဖြမိတယ္။

ဧကစာရီ၊ solitude၊ အထီးက်န္၊ ဘာသာစကားေတြကြဲေပမယ့္
အဓိပၸါယ္ခ်င္းဆင္တယ္။

ဒုကၡသစၥာကို ဆင္ျခင္ရင္း
ကိုယ္ခႏၶာရဲ ႔လိုအပ္ခ်က္ေတြကို မသဒၶါေရစာျဖည့္ဆည္းရျပန္တယ္။

ရွိမရွိ မေသခ်ာတဲ့ မနက္ျဖန္အတြက္
လူတိုင္းအလုပ္မ်ားၾကတယ္မဟုတ္လား။ ။

အိပ္မက္မ်ား၏ ျမစ္ဖ်ား

 ေသးငယ္က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ ၾကယ္သီးေပါက္ကေလးထဲသို႔ ၾကယ္သီးကို ခက္ခက္ခဲခဲထုိးသြင္းေနေသာ အိုမင္းရင့္ေရာ္ေနသည့္ ခပ္တုန္တုန္လက္တစ္စံုကို ကြ်န္ေတာ္လက္ျဖင့္ အသာအယာဖယ္ရွားလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သန္႔စင္သည့္လည္ကတုံးရွပ္အကၤ်ီ၏ ၾကယ္သီးေလးမ်ားကို တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံး ကြ်န္ေတာ့္လက္မ်ားျဖင့္တပ္ေပးေသာအခါ

“ ရၿပီ၊ ရၿပီ ငါ့ေျမး။ ေအာက္ဆုံးၾကယ္သီးႏွစ္လုံးခ်န္ထား။ ျပန္ျဖဳတ္ေတာ့မခက္ေအာင္လို႔”

 ဟု ခပ္ေလးေလးဆိုေလသည္။ ၿပီးေတာ့

“က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ၊

ၾကံတုိင္းေအာင္လုိ႔ ေဆာင္တိုင္းေျမာက္ပါေစ၊

ေဘးအသြယ္သြယ္၊ ရန္အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔မွ ကင္းေဝးၾကပါေစ။

မရေသးေသာ စည္းစိမ္၊ဥစၥာ၊ ရာထူး၊ ဂုဏ္သိန္တုိ႔သည္ရျခင္း၊

ရၿပီးေသာစည္းစိမ္ဥစၥာ ရာထူး ဂုဏ္သိန္တိ႔ုသည္ တစ္ေန႔တစ္ျခားဒီေရအလားသို႔တုိးပြားႏုိင္ျခင္းတို႔ရွိၾကပါေစ။

သဒၶါ၊ သီလ၊ သုတ၊ စာဂ၊ ပညာ၊ ဟီရိ၊ ၾသတပၸ စတဲ့သူေတာ္ေကာင္း ဥစၥာ ခုနစ္ပါးနဲ႔ျပည့္စုံၾကပါေစ၊

သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ားကို က်င့္ၾကံ ပြားမ်ား ၾကိဳးစား အားထုတ္ႏုိင္သူမ်ားျဖစ္ၾကပါေစ၊

အႏုရုဒၶါမေထရ္ကဲ့သို႔ မရွိဟူေသာစကား ဘယ္ဘဝမွ မၾကားပါရေစနဲ႔၊

အိုျခင္းဆင္းရဲ၊ နာျခင္းဆင္းရဲ၊ ေသျခင္းဆင္းရဲ၊ အပါယ္စေသာ ေဘးဒုကၡတို႔မွကင္းလြတ္ၾကပါေစ ……………………………….

……………………………….”  

စသည္ျဖင့္ အလြန္ ရွည္လ်ားလွေသာ ဆုေပးစကားကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းရြတ္ဆိုသည္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ျငိမ္ၿပီးနားေထာင္ရင္း တစ္ခ်ိန္က အင္မတန္ခြန္အားရွိခဲ့၊ သန္မာခဲ့ေသာ္လည္း ခုေတာ့အေရးအေၾကာင္း၊ မွဲ႔နီ၊မဲွ႔နက္၊မဲွ႔ေျခာက္တို႔ျဖင့္ျပည့္ကာ ေလ်ာ့ရဲ အိတဲြေနၿပီျဖစ္သာ ဘဘ၏ လက္ဖ်ံ၊ လက္ဖမုိး၊ လက္ေမာင္းတို႔ကို လက္ျဖင့္ႏွိပ္နယ္ေပးေနမိသည္။ ဒီၾကမ္းတမ္းသည့္ လက္ဖဝါး၊ သန္မာသည့္လက္ဖ်ံ၊ ေတာင့္တင္းသည့္လက္ေမာင္းမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ့တုိ႔ေတြ၏ ဘဝအစျဖစ္သည္။ ခုခ်ိန္ထိ အဆီပိုမရွိ၊ က်စ္လ်စ္မာေက်ာေနေသးသည့္ ဝမ္းဗုိက္သားႏွင့္ က်ယ္ျပန္႔သည့္ရင္အုံတုိ႔က ဘဘငယ္စဥ္က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္  လယ္ယာအလုပ္၊ ျခံအလုပ္ကို အဘယ္မွ်အပင္ပန္းခံ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔အနာဂတ္အတြက္ မ်ိဳးေစ့ေကာင္းမ်ားခ်ေပးခဲ့ေၾကာင္း သက္ေသျပေနသည္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ ႏွဖူးက်ယ္က်ယ္၊ မ်က္လုံးမ်က္ခုံးေကာင္းေကာင္း၊ ႏွာတံစင္းစင္းႏွင့္ တစ္ခ်ိန္က ေခ်ာေမာခန္႔ျငားခဲ့ေသာ္လည္း ယခုေတာ့ဇရာ၏လက္ရာ အေရးအေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ျပည့္ေနၿပီျဖစ္သည့္ ဘဘ၏မ်က္ႏွာကိုေငးၾကည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ္မၾကာခဏေမးတတ္လြန္း၍ ဘဘကိုယ္တုိင္ေျပာျပဖူးေသာ၊ အျခားသူမ်ားဆီမွတစ္ဆင့္လဲသိရေသာ ဘဘ၏ငယ္ဘဝ အေၾကာင္းက ေခါင္းထဲမွာေပၚလာသည္။

ဘဘကို မြန္ျပည္နယ္မွာရွိသည့္ ကြ်န္းေလးတစ္ကြ်န္းေပၚက ရြာေလးတစ္ရြာတြင္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၉၃ ႏွစ္ခန္႔ကေမြးသည္။ ေမြးၿပီး ဘဘသုံးလသားမွာ ဘဘ၏ အေဖဆုံးရွာသည္။ ထိုစဥ္က အသက္၂၅ ႏွစ္သာရွိေသးသည့္ ဘဘ၏အေမမွာ ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳေတာ့ဘဲ ဘဘအထက္ အစ္မႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဘဘတို႔ကို ယက္ကန္းခတ္၍ ရွာေဖြေကြ်းေမြးသည္။ မုဆိုးမသား၊ ဘဘ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္ထိ ဆင္းရဲေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္လယ္မရွိ သူမ်ားလယ္တြင္ သူရင္းငွားလုပ္၍မိခင္ကို ျပန္ရွာေကြ်းရသည္။ 

ရိုးသားေျဖာင့္မတ္၍ အလုပ္အလြန္ၾကိဳးစားေသာ ဘဘကို လယ္ရွင္မ်ားကၾကိဳက္ၾကသည္။ အရက္မေသာက္၊ ေဆးလိပ္မေသာက္၊ ကြမ္းမစား၊ ေလာင္းကစားမလုပ္ပဲ အလုပ္ကိုသာၾကိဳးစားလုပ္ေသာ ဘဘမွာ ကိုယ္ပိုင္လယ္ေလးရွိလာသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတြင္သာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ရေသာ္လည္း ဘဘက ဘဝအတြက္အက်ိဳးရွိမည့္စာေတြကိုေတာ့ ဖတ္တတ္၊မွတ္တတ္သလို၊ မွတ္သားထားသည့္အတုိင္း က်င့္လဲက်င့္သုံးတတ္သည္။  ကြ်န္ေတာ့္ကို သူမၾကာခဏဆုံးမတတ္သည္က

 “ ဝီရိယေတာ ကိ ံနာမ န သိဇၥ်တိ၊

ဝီရိယေတာ ဝီရိယရွိသူသည္၊ ကိ ံနာမ မေအာင္ျမင္ပဲ၊ န သိဇၥ်တိ ဘယ္မွာရွိအံ့နည္း” ဟူ၍။

သူဖတ္ဖူးခဲ့ေသာ ၾကီးပြားခ်မ္းသာေရးစာအုပ္တစ္ခ်ိဳ ႔မွ သူၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာစာသားမ်ားကိုလည္းမွတ္သား၍ လိုက္နာၿပီး လုံ႔လထုတ္ကာ အားထုတ္ခဲ့ေၾကာင္းကြ်န္ေတာ့ကိုထုတ္ေဖာ္ေျပာျပတတ္သည္။  

“ငါ့ေျမး၊ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မေလွ်ာ့နဲ႔။ ေယာက္်ားဆိုတာအလုပ္လုပ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွအရွဳံးမေပးရဘူး” ဟုကြ်န္ေတာ့ကိုၾကံဳတိုင္းဆုံးမတတ္သည္။ ဘဘသည္ ဆုံးမသည့္အတုိင္း ကိုယ္တိုင္က်င့္ၾကံခဲ့သူလည္းျဖစ္သည္။ သားသမီး ေျခာက္ေယာက္ႏွင့္ မိခင္မုဆိုးမကိုရွာေဖြေကြ်းမြးရင္း အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာကိုလက္မေလွ်ာ့ပဲ ဇြဲႏွင့္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ လယ္အလုပ္အျပင္၊ ရာဘာျခံမ်ားကိုပါ ကိုယ္တိုင္ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္း စိုက္ပ်ိဳးရင္း ဇနီးသည္ႏွင့္အတူ မိသားစုကိုလုပ္ကိုင္ေကြ်းေမြးခဲ့သည္။

ရိုးသားေျဖာင့္မတ္မွဳ၊ အျမင္က်ယ္မွဳ၊ ၾကိဳးစားအားထုတ္မွဳ၊ ရပ္ရြာကေလးစားမွဳတို႔ေၾကာင့္ ရြာသူၾကီးအျဖစ္တင္ေျမွာက္ခံရသည္။ “ငါ အၿမဲမွန္မွန္ပဲေျပာတယ္၊ မဟုတ္တာမေျပာဘူး။ သူမ်ားကိုလဲ မတရားမလုပ္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုမတရားလာလုပ္လဲ ငါမခံဘူး” ဟုကြ်န္ေတာ့ကိုေျပာျပတတ္ေသာ လူူေျဖာင့္စိတ္တို လက္ျမန္ေျချမန္ကြ်န္ေတာ့အဖိုးကို ရြာတြင္လူအမ်ားကေလးစားၾကသည္။ 

“ငါမွန္မွန္ပဲလုပ္၊ မွန္မွန္ပဲေျပာၿပီး မတရားတာကုိမၾကိဳက္မွန္းလူေတြသိေတာ့ ရြာမွာေအးခ်မ္းပါတယ္။ သူခိုး၊ ဓါးျပမရွိေတာ့ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ေတြလဲ တစ္ခါမွမသုံးရပါဘူး” ဟုသူ႔ သူၾကီးဘဝကအေတြ႔အၾကံဳကို ကြ်န္ေတာ္ေမးလွ်င္ေျပာျပတတ္ေသးသည္။

သူ သူၾကီးဘဝက ေသနတ္ကိုင္ရသလားဟု ကြ်န္ေတာ္ေမး၍ ရုိင္ဖယ္ေသနတ္ကိုင္ရေၾကာင္း၊ ငါးလက္ကိုင္ခြင့္ရေၾကာင္း ရည္ညႊန္းေျပာျပျခင္းျဖစ္သည္။

အေဖကို မျမင္ဖူးလိုက္ေသာ ဘဘက သူ႔သားသမီးမ်ားကို အလြန္ခ်စ္သည္။ ရြာကို လာတတ္ေသာ နယ္ပိုင္၊ ၿမိဳ ႔ပိုင္မ်ားႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္အလုပ္လုပ္ရေတာ့ ဒီလူေတြကို ဘာေၾကာင့္ သူ ဆလံ ေပးရသလဲဆိုတာကို ေစာေၾကာသည္။ 

“ငါ ကိုယ့္အလုပ္ပဲ ကုိယ္လုပ္တယ္။ ဘယ္သူ႔မွ ဆလံေပးရတာမၾကိဳက္ဘူး” ဟုေျပာတတ္သူျဖစ္သည့္ ဘဘက ထိုသူမ်ားမွာ ပညာတတ္ၾက၍ အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ေနရေၾကာင္းသြားေတြ႔သည္။ ဒီေတာ့ သူ႔သားသမီးမ်ားကိုလည္း ပညာတတ္မ်ားျဖစ္ေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္သည္။

ဆုံးျဖတ္သည့္အတုိင္းပင္ ေရရွည္စီမံကိန္းခ်၍ ဆင္းရဲခက္ခဲသည့္ၾကားမွ၊ ရြာမွလူေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးတားၾက၊ ဖ်က္ၾကသည့္ၾကားမွ သားသမီးမ်ားကို ပညာတတ္ေအာင္သင္ေစသည္။ ထိုေခတ္က ထိုေဒသတြင္ မည္သူမွ်သားသမီးမ်ားကို ပညာဆုံးခန္းတိုင္ေအာင္ သင္ၾကားေပးေလ့မရွိ။

၃ တန္း ၄တန္းေအာင္လွ်င္ပင္ေက်ာင္းထုတ္၍ မိဘကို လယ္ထဲ၊ ယာထဲတြင္ကူညီေစၾကသည္။

အေမွ်ာ္အျမင္ၾကီး၍ ေဝးေဝးကိုၾကည့္ေသာ ဘဘကို “ဒီလူရူးေနလို႔ သူ႔ကေလးေတြကို ေက်ာင္းတက္ခုိင္းတာ။ ဘာလုပ္မွာလဲ………… ေသစာရွင္စာတတ္ရင္ေတာ္ေရာေပါ့။ မိဘကို လယ္ထဲမွာလိုက္ကူခိုင္းေပါ့”ဟု ရြာရွိလူတစ္ခ်ိဳ ႔က ကဲ႔ရဲ ႔ခဲ့ၾကသည္။

ဘဘကေတာ့ ဂရုမစိုက္ခဲ့။ သူ႔အလုပ္ကိုသာ သူၾကိဳးစားလုပ္ရင္း၊ စစ္စစ္စီစီသုံးစြဲရင္း ထူးခြ်န္သည့္သားသမီးမ်ားကို ရြာေက်ာင္းကုန္လွ်င္ ၿမိဳ ႔ေက်ာင္း၊ ထို႔ေနာက္ တကၠသိုလ္ပညာၿပီးဆုံးသည္ထိ  ေက်ာင္းထားေပးခ့ဲသည္။

ဒီေက်းဇူးေတြက သူ႔သားသမီးမ်ားေပၚမွာသာမက ေျမးမ်ားျဖစ္သည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေပၚမွာပါရွိသည္။

အတန္းပညာမသင္ခဲ့ရေသာ္လည္း ေတြးေခၚတတ္သည့္ ဘဘ၏ အပင္ပန္းခံ၊ အနစ္နာခံၾကိဳးစားခဲ့မွဳမ်ားေၾကာင့္သာ ကြ်န္ေတာ့မွာ ပညာေကာင္းစြာသင္ယူခြင့္၊ အသိပညာ အတတ္ပညာမ်ားဆည္းပူးေလ့လာခြင့္၊ ေနရာေဒသမေရြး လူအမ်ားႏွင့္ေျပာဆိုဆက္ဆံလုပ္ကိုင္ႏုိင္ခြင့္သာမက၊ ကြ်န္ေတာ့ အိပ္မက္မ်ားကို လိုက္လံဖမ္းဆုပ္ႏုိင္ခြင့္ထိ ရခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ေဖေဖက ဘဘႏွင့္အေမၾကီးကို အိမ္တြင္ေခၚထားေသာေၾကာင့္ အတူေနရ၍ရင္းႏွီးျခင္းအျပင္၊ ဒီေက်းဇူးေတြကိုသိျမင္မိ၍ တတ္ႏုိင္သမွ် အဖိုး၊ အဖြားကို ကြ်န္ေတာ္ဂရုစိုက္ျဖစ္သည္။ အျပင္မွျပန္လာလွ်င္ ဘဘၾကိဳက္တတ္သည္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ဝယ္လာစၿမဲ။ ဝယ္လာသည္မ်ားကို စား၍ေကာင္းသည္ဟု ဘဘဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ေက်နပ္ၿမဲ။ ဘဘကလဲသူ႔ကိုသူမ်ားကန္ေတာ့ထားသည္မ်ားရွိလွ်င္ကြ်န္ေတာ့ကိုေကြ်းၿမဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဘဘတရားမထိုင္ေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ အားလွ်င္အားသလိုဘဘအခန္းထဲဝင္၍ ဘဘႏွင့္စကားစျမည္ေျပာျဖစ္ၿမဲ။ကြ်န္ေတာ္ ရပ္ေဝး၊ နယ္ေဝးတြင္ရွိေနလွ်င္ ဘဘက အၿမဲေမတၱာပို႔ေပးတတ္ေၾကာင္းလဲဲေျပာသည္။ ဒီလုိႏွင့္ အေမးအျမန္းထူေသာကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ စကားနည္းေသာဘဘတို႔ ပို၍၊ ပုိ၍နီးကပ္လာၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္အခါအခြင့္သင့္၍ အိမ္ျပန္လာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ျငင္းျငင္း ဘဘက မုန္႔ဖိုးေပးၿမဲ၊ ဆုံးမစကား၊ အားေပးစကားေတြေျပာၿမဲ။ တစ္ခါထက္ တစ္ခါ၊ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာတုိင္း ဘဘက အားနည္းနည္းသြားသည္။ အစားအေသာက္နညး္နည္းလာသည္။ ပိုပိုၿပီး အိုလာသည္။ က်န္းမာေရးေကာင္းေသာ္လည္း အရင္ေလာက္မသန္မာေတာ့။

အေဝးကိုသြားမည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ဆုံးျဖတ္စဥ္ကတည္းက အိမ္ကိုလြမ္းသည္၊ အိမ္ႏွင့္အေဝးမွာရင္ဆုိင္ရေသာ အခက္အခဲမ်ားေၾကာင့္အားငယ္သည္ ဟူ၍ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းညဴ ရန္၊ ျဖစ္လာသမွ်၊ ၾကဳံလာသမွ်ကို ရင္ဆိုင္ရန္ကြ်န္ေတာ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီးျဖစ္သည္။ ျပႆ     နာ အခက္အခဲမွန္သမွ်ကိုလဲ နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ ၾကံ႔ၾကံ႔ခံေျဖရွင္းခဲ့သည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ တစ္ခါမွ်အိမ္ကို လွမ္းမတုိင္ဖူးခဲ့။ ျပႆ     နာမ်ားႏွင့္ရင္ဆုိင္ေနရေၾကာင္း ေၾကြးေၾကာ္ေလ့မရွိခဲ့။ သို႔ေသာ္ တစ္ရက္မွာေတာ့ ဘဘကို ကြ်န္ေတာ္အိပ္မက္ မက္သည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ဘဘဆုံးၿပီးဟု လာေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္မက္ထဲတြင္ပင္ ဘဘရွိရာသို႔ခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားသည္။ ဘဘကိုထားသည့္ကုတင္နားကိုေရာက္ေတာ့ ဘဘက ထထုိင္ေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ “ ငါ့ေျမးကို ဘဘေစာင့္ေနတာ” ဟုလည္းေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေျဖမဆည္ႏုိင္ခဲ့။ အိပ္မက္ထဲမွာပင္ ဘဘကိုဖက္၍ သည္းထန္စြာငိုမိသည္။ ငိုရင္းႏွင့္ကြ်န္ေတာ္လန္႔ႏိုးလာသည္။ မ်က္ရည္မ်ားက ကြ်န္ေတာ့မ်က္လုံးထဲမွစီးက်၍ ကြ်န္ေတာ့မ်က္ႏွာေပၚတြင္အျပည့္။ စိတ္ပူလြန္း၍ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ကို ခ်က္ခ်င္းဖုန္းဆက္သည္။ ဘဘ ေနေကာင္းသည္ ဟုအိမ္ကေျပာ၍ ဘာေၾကာင့္စိတ္ပူေၾကာင္းတဆက္တည္းေမးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့အိပ္မက္အေၾကာင္းကိုေျပာဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာမထြက္ခ့ဲ။ ရင္ထဲတြင္စို႔ေနခဲ့ၿပီး ရွိဳက္ၾကီးတငင္သာငိုေၾကြးခဲ့မိသည္။ ဘဝတြင္ ပထမဆုံးအၾကိမ္ အိမ္ႏွင့္ဖုန္းေျပာစဥ္ ငိုဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ ဘဘ အေပၚကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေလာက္သံေယာဇဥ္ၾကီးေၾကာင္းလည္းသိလာရသည္။ ဖုန္းေျပာလိုေသာ္လည္း နားသိပ္မေကာင္းေတာ့သည့္ ဘဘအသံကိုသာနားေထာင္ခဲ့ရသည္။ အျပန္အလွန္စကားေျပာရန္ခြင့္မသာခဲ့။ဘဘရွိေနစဥ္ တတ္အားသေရြ ႔ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သြားခ်င္ေသးသည္။

ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ခြင့္ရခ်ိန္တြင္ ဘဘကို ေဖေဖႏွင့္အတူမၾကာခဏေရခ်ိဳးေပးျဖစ္ခဲ့သည္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ဘဘကို ေရခပ္ေႏြးေႏြးျဖင့္ေရခ်ိဳးေပးၾကျခင္းပင္။ ဘဘက သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ေနတတ္၍ ေန႔တုိင္းေရခ်ိဳးရမွ ေက်နပ္သူျဖစ္သည္။ အၿမဲ လည္ကတုံးအကၤ်ီႏွင့္လုံျခည္ကိုသပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္တတ္သူျဖစ္သည္။ ခုေတာ့အရင္ကလို သူ႔ဟာသူေရခ်ိဳးမွာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ စိတ္မခ်ေတာ့။ ေခ်ာ္လဲသြားမွာ၊ မူး၍လဲက်သြားမွာစိုးရိမ္ၾက၍ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ ဘဘကို ေရေလာင္းေပးၾက၊  ဆပ္ျပာေတြတုိက္ေပးၾက၊ ေခ်းေတြတြန္းေပးၾကႏွင့္ ျပဳစုၾကသည္။ ဘဘကလဲ ထုံးစံအတုိင္း သာဓုေခၚကာ ဆုေတြ တစ္သီတစ္သန္းၾကီးေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ ဘဘကို ေရလဲပုဆိုးလဲေပးကာ ေဖေဖ၏ “သား၊ ဘဘကိုအိမ္ေပၚကိုေခၚသြားေတာ့” ဟုဆိုသည့္စကားႏွင့္အတူ ဘဘကိုင္ေနက် လက္ကိုင္တုတ္ေလးကိုလက္ထဲထည့္ေပးရင္း၊ တစ္ဖက္မွလည္းဘဘကိုတြဲကာ အိမ္ေပၚသုိ႔တက္ခဲ့သည္။ ဘဘက ေရခ်ိဳးခန္းမွာထက္ အိမ္ေအာက္မွေရကန္တြင္ေရခ်ိဳးရသည္ကိုႏွစ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေတြဘဘကို ေရကန္တြင္ေရခ်ိဳးေပးၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကအိမ္ေပၚေရာက္လွ်င္ ဘဘကို တဘက္တစ္ထည္ျဖင့္ တစ္ကိုယ္လုံးေရေျခာက္ေအာင္သုတ္ေပး၊ အဝတ္အစားကူညီဝတ္ေပး၊ ၾကယ္သီးမ်ားတပ္ေပးလုပ္ရဦးမည္။ ေဖေဖကေလးဘဝငယ္စဥ္က ဘဘတို႔ျပဳေပးခဲ့ေသာဝတ္၊ ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က ဘဘတို႔ျပဳေပးခဲ့ေသာဝတ္မ်ားကို ျပန္ျဖည့္ေပးရျခင္းဟု ဆင္ျခင္မိသည္။ ဘဘစိုက္ခဲ့သည့္အပင္မွ အသီးမ်ားကို ဘဘ စားေနရၿပီ။

အိမ္ေပၚသို႔လွမ္းတက္ခါနီးတြင္ ေရခ်ိဳးရန္ျပင္ဆင္ေနေသာ ေဖေဖ့ကို ကြ်န္ေတာျပံဳးစိစိႏွင့္ လွည့္ေမးမိသည္။“ေဖေဖ၊ သားေဖ့ေဖ့ကိုေရာ ေရခ်ိဳးေပးရမလား” ဟူ၍။ ေဖေဖက ရယ္ေမာရင္းျပန္ေျဖသည္က

 “ခုေတာ့ မလိုေသးဘူးသားရယ္၊ ေနာက္မွေပါ့” ဟူ၍ပင္။ သံသရာစက္ဝန္းဆိုသည္မွာ အၿမဲမျပတ္လည္ပတ္ေနသည့္ သေဘာကို ကြ်န္ေတာ္သိထားခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ေလၿပီ။ သည္လိုႏွင့္ တစ္ေန႔တြင္ ေဖေဖေရာ၊ ကြ်န္ေတာ္ေရာပါ၊ ကြ်န္ေတာ့အိပ္မက္မ်ား၏ျမစ္ဖ်ားခံရာ ဘဘကဲ့သုိ႔ အိုၾကရဦးမည္။။

ေၾကာင္ကေလးက နားရြက္ႏွစ္ဖက္ကိုေပ၊ မ်က္ေမွာင္ၾကီးကိုၾကံဳ ႔၊ အၿမွီးၾကီးကုိဖြၿပီး ငုတ္တုတ္ထုိင္ရင္း သူ႔ေရွ ႔က ေျပာင္စပ္စပ္နဲ႔ေခြးျဖဴၾကီးကို သကၤာမကင္းစူးစူးစိုက္စုိက္ၾကည့္ေနတယ္။

အဂၤလန္နဲ႔ ဥေရာပက ျပည္ၾကီးသားေတြ

အင္တာနက္မွာ လူေတြေရးၾကတဲ့ကိစၥေတြမွာ ေတြ႔ေတြ႔ေနတာက ျပည္ၾကီးတရုတ္ကိုဘယ္လိုေဆာ္၊ ဘယ္လိုခ်ဆိုတာမ်ိဳး၊ ျပည္ၾကီးတရုတ္ေတြကို အကုန္ေမာင္းထုတ္တို႔၊ တရုတ္နဲ႔ အဆက္အဆံမလုပ္နဲ႔တုိ႔၊ အဲဒါေတြေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးေတြ အျမင္ေတာ္ေတာ္က်ယ္ဖို႔၊ ကမာၻနဲ႔အဝွမ္းျဖစ္ေနတာေတြသိဖို႔နဲ႔၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေတြးေခၚတတ္ဖို႔လိုေသးတယ္ထင္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့တာေလးေတြနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ဒီစာကိုေရးလိုက္တာပါ။

ျမန္မာျပည္မေျပာနဲ႔၊ အဂၤလန္ႏုိင္ငံလုိမ်ိဳးမွာေတာင္ တရုတ္ျပည္မၾကီးကေက်ာင္းသားေတြ အုံနဲ႔က်င္းနဲ႔ရွိတယ္။အဂၤလန္မွာေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ဘဲြ႔လြန္တန္းေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ျပည္ၾကီးတရုတ္က ၂၀ ရာႏွဳန္းေက်ာ္ ( အဂၤလန္ႏုိင္ငံသား ေက်ာင္းသားဦးထက္နည္းနည္းပဲေလ်ာ့) ပါတယ္လို႔ ၂၀၁၄ ဧၿပီလထဲမွာထုတ္တဲ့ daily mail သတင္းစာမွာပါတယ္။ ေနာက္ ဘဲြ႔တန္းတက္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ၊ foundation၊ A level ဘာညာနဲ႔ဆို တရုတ္ျပည္မၾကီးက ေက်ာင္းသားေတြ အဂၤလန္မွာေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ တရုတ္သံဝဲဝဲ၊ အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ စာသင္ေနၾကတ့ဲ တရုတ္လူမ်ိဳးပါေမာကၡေတြေတာင္ တကၠသိုလ္ေတြမွာအမ်ားၾကီး။ အဓိက ကေတာ့ တရုတ္ျပည္ၾကီးက ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြတျဖည္းျဖည္းမ်ားလာလို႔ ဒီႏုိင္ငံမွာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေက်ာင္းလာတက္ႏုိင္ၾကတာ။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက အဲဒီကၿပီးတဲ့ဘဲြ႔ေတြနဲ႔ အဂၤလန္ႏုိင္ငံမွာ ဘြဲ႔လြန္တန္းေလွ်ာက္ဖို႔ အဆင္ေျပတာလဲပါတယ္။ တရုတ္ျပည္မၾကီးက ေဘဂ်င္းတကၠသိုလ္ဆိုရင္ ကမာၻ႔အေကာင္းဆုံး တကၠသိုလ္ ၁၀၀ စာရင္းမွာပါတယ္။ အဂၤလန္ကေက်ာင္းတစ္ခ်ိဳ ႔နဲ႔ခ်ိတ္ထားၿပီး အျပန္အလွန္ေက်ာင္းသားလဲတာေတြဘာေတြေတာင္ရွိတယ္။ 

တရုတ္ေက်ာင္းသားေတြက သခ်ာၤတို႔ ၊ရူပေဗဒတို႔ေတာ္ေပမယ့္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဂၤလိပ္စာညံ႔ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းျပည္ၾကီးတရုတ္မတစ္ေယာက္ဆို IELTS band 6 ေလာက္ရေအာင္ ၇ ခါေလာက္စာေမးပြဲေျဖလုိက္၊ က်ဴရွင္တက္လိုက္ လုပ္ခဲ့ရတယ္ေျပာတယ္။သူတို႔နဲ႔ယွဥ္ရင္ျမန္မာေတြက အေရးနဲ႔အဖတ္မွာမညံ့ေတာ့ အေျပာနဲ႔ နားေထာင္တာကို က်င့္လုိက္ရင္ အတန္အသင့္ ေျပာႏုိင္၊ နားလည္ပါတယ္။ ေအာင္မယ္...အဲဒီျပည္ၾကီးတရုတ္ေတြက အဂၤလိပ္စာသာမကြ်မ္းက်င္တာ၊ ေပါ့ေသးေသးမထင္နဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီဇင္ဘာမွာ ဥေရာပသြားတုံးကဆို ကမာၻလွည့္ခရီးသည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျပည္မၾကီးကတရုတ္ေတြ (က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတာ့မသိဘူး) ။တစ္ခါတစ္ေလ ရထားတစ္တဲြလုံး မန္ဒရင္းတရုတ္စကားေျပာသံကို ညံလို႔။ သူတို႔က ေငြရွိေတာ့ ဘဏ္ကတ္ေလးကိုင္ၿပီး ေနရာအႏွံ႔အေၾကာက္အလန္႔မရွိသြားႏုိင္ၾကတယ္။ အဲဒါအျပင္ တရုတ္ေတြက သြားလာခဲ့သမွ်ကို သူတို႔တရုတ္ဝဘ္ဆုိက္ေတြမွာ အေသးစိတ္တင္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သြားခ်င္တဲ့သူေတြက အဲဒီလမ္းညႊန္ေတြထဲက အေကာင္းဆုံးဆိုတာေတြကိုေရြးၿပီး အဲဒီထဲက ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြအတုိင္းလုိက္လုပ္ေတာ့ အခက္အခဲမရွိသြားလာႏုိင္ၾကတယ္။ ဘယ္ကိုသြားရင္ ဘယ္ရထားစီး၊ ဘယ္ေလာက္က်တယ္။ ဘယ္ကိုဆိုရင္ ဘတ္စ္ကားနဲ႔က သက္သာတယ္။ ဘယ္ဟုိတယ္က ေစ်းသက္သာၿပီး ဟင္းခ်က္စားလို႔ရတယ္။  ဘယ္ၿမိဳ ႔ေတြမွာဆို ဘယ္ရက္ေတြမွာ ဘာပြဲေတြရွိတယ္ စသည္ျဖင့္ အေသးစိတ္ကို ေရးတင္ထားၾကတာ။ ၿပီးေတာ့ ဥေရာပႏုိင္ငံေတြမွာက အင္မတန္ေကာင္းမြန္တဲ့ ဘဏ္စနစ္၊ ပို႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရး၊ လူေနမဳွစနစ္နဲ႔၊ လုံျခံဳစိတ္ခ်မွဳေပးႏုိင္တဲ့ အစိုးရစနစ္ေတြရွိတာလဲပါတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ေငြရယ္၊ လမ္းညႊန္ေကာင္းေကာင္းရယ္ရွိတဲ့ တရုတ္ေတြက စည္းစနစ္အင္မတန္က်နၿပီး အစစအရာရာလြယ္ကူအဆင္ေျပေအာင္လုပ္ထားတဲ့ႏုိင္ငံေတြမွာ ႏုိင္ငံျခားဘာသာစကားကို ေကာင္းေကာင္းမကြ်မး္က်င္ပဲ၊ ဧည့္လမ္းညႊန္မပါပဲ ရဲရဲရင့္ရင့္သြားလာေနတာမဆန္းဘူး။ ဥေရာပသားအျဖဴေတြကိုယ္တုိင္က ပိုက္ဆံရေတာ့ ဒီျပည္ၾကီးတရုတ္ေတြကို ဝန္ေဆာင္မွဳေပးရတာပဲ။ ဟိုတယ္ေတြ၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြ၊ ေစ်းဝယ္စင္တာေတြမွာ ဘဏ္ကတ္ေတြသုံးစြဲၿပီး သြားလာေနထုိင္ေနတဲ့တရုတ္ေတြအမ်ားၾကီးေတြ႔ရတယ္။

ရယ္စရာတစ္ခုေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္ဆြီဒင္က ၿမိဳ ႔ေလးတစ္ၿမိဳ႔ကိုေရာက္တုံးကေပါ့။ ဟုိတယ္တစ္ခုကိုေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း wifi password ေတာင္းလိုက္ေရာ။ ဟိုတယ္က ဥေရာပသားေတြပိုင္တဲ့ ဥေရာပဟိုတယ္ပါ။ အဲဒီမွာ ဟုိတယ္က wifi password ကဘာလို႔ထင္တုံး။ Mandarin တဲ့ဗ်ာ။ ကဲ..တရုတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္တည္းတယ္ မတည္းတယ္ အဲဒီမွာသာၾကည့္ေတာ့။ ကြ်န္ေတာ့မွာ အဲဒီအေၾကာင္းကို တစ္ေန႔စာထဲမွာေတာင္ထည့္ေရးသင့္တယ္လုိ႔ေတြးၿပီး ရယ္လုိက္ရတာ။ ေနာက္ ျပည္မၾကီးတရုတ္ေတြလုပ္တာတစ္ခုက ဘယ္ႏုိင္ငံကိုေရာက္ေရာက္၊ အဲဒီႏုိင္ငံက တစ္ခါသုံး sim card နဲ႔ အင္တာနက္ကို အရင္ဆုံးဝယ္ၾကတယ္။ ေစ်းလဲသက္သာတာကိုး။  (ဒါကေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာလဲ ဝယ္လို႔ရေနပါၿပီး။ ေႏွးတာေလးန႔ဲ ေနရာတုိင္းမမိတာေလးတစ္ခုပဲ)လူကြဲသြားရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ဆက္သြယ္ဖို႔နဲ႔ အင္တာနက္ကတရုတ္ဝဘ္ဆုိက္မွာလမ္းညႊန္ၾကည့္ဖို႔ရယ္၊ အင္တာနက္ကေနေျမပုံၾကည့္ၿပီး သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ေနရာကိုၿမိဳ ႔ထဲမွာရွာၿပီးသြားဖုိ႔ရယ္။ ဘယ္ေလာက္အဆင္ေျပလဲ။

ထပ္သိလာရတာက ဆြီဒင္တို႔ဘာတို႔လုိ ဥေရာပကၿမိဳ ႔ေတြမွာလဲ တရုတ္ျပည္မၾကီးကေက်ာင္းသားေတြရွိတယ္ဆိုတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာေတြ အမ်ားၾကီးလုပ္ရဦးမယ္။ ဝါးလုံးေခါင္းထဲမွာလသာ၊ ႏြားေျခရာခြက္ထဲက ဖားသူငယ္လုပ္ၿပီး ကိုယ္သိသေလာက္ေလးနဲ႔ ေတာင္ေအာ္ေျမာက္ေအာ္၊ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ ေျပာေနလို႔မရေတာ့ဘူး။ တရုတ္ျပည္မၾကီးကလူေတြက ႏုိင္ငံတကာအေတြ႔အၾကံဳေတြရွိေနၿပီ။ ပိုက္ဆံရွိၿပီး ႏုိင္ငံတကာက ယဥ္ေက်းမွဳေတြကိုနားမလည္ပဲ လိုခ်င္တာမရလို႔ ေလယာဥ္မယ္ကိုေရေႏြးနဲ႔ပက္တဲ့ျပည္ၾကီးတရုတ္တို႔၊ ျမန္ျမန္ေအာက္ေရာက္ေအာင္ ေလယာဥ္ရပ္တာနဲ႔ အသက္ကယ္တံခါးဖြင့္ဆင္းတဲ့ ျပည္ၾကီးတရုတ္တုိ႔ စသည္ျဖင့္ကေတာ့ရွိမွာပဲေလ။ လူဦးေရမ်ားေတာ့ ပုိက္ဆံရွိခါစမွာ ေငြကလဲြလုိ႔ ဘာမွနားမလည္တဲ့တရုတ္ေတြလဲရွိမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္မ်ိဳးဆက္တစ္ခုက်ရင္အဲလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဂၤလန္၊ အေမရိကန္၊ ဥေရာပျပန္ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား၊ ပညာတတ္၊ ေငြရွိတရုတ္ေတြျဖစ္လာေတာ့မယ္။

ပညာတတ္ဆိုလို႔ နာက္ထပ္ဟာသတစ္ခုေျပာရဦးမယ္။ ကြ်န္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းတရုတ္တစ္ေယာက္က အဂၤလိပ္စာမကြ်မ္းက်င္ေတာ့ ေက်ာင္းက အစီရင္ခံစာေရးခိုင္းတာကုိ ဘယ္လုိေရးေရး အမွတ္ ၅၀ ကမတက္ရွာဘူး။ ဆရာကလဲ မၾကိဳက္တုိင္း ျပန္ေရးခိုင္းေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ဆုံးမွာ သူကဘယ္လုိလုပ္လုိက္လဲဆိုေတာ့ တရုတ္လိုေရးလိုက္ၿပီး တရုတ္ကေနအဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ဝဘ္ဆုိက္ကို သုံးလုိက္တာ အမွတ္ေကာင္းရသြားသတဲ့ဗ်ာ။တရုတ္ေတြ ကမာၻမွာေအာင္ျမင္ေနတဲ့နည္းလမ္းေတြထဲကတစ္ခုပဲဆိုပါေတာ့။

တရုတ္ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ခ်င္လုိ႔ ဒါေတြေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာ အဓိကႏွစ္ခ်က္ရွိတယ္။ ပထမတစ္ခုက အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာပညာသင္တဲ့ ကမာၻ ့ဗဟုသုတေတြစုေဆာင္းေနတဲ့ ျပည္မၾကီးသားတရုတ္ေတြ အင္မတန္မ်ားတယ္ဆိုတာရယ္၊ အေနာက္ႏုိင္ငံသားေတြ၊ ဥေရာပသားေတြကိုယ္တုိင္က ဒီခရီးသြားတရုတ္ေတြကိုဝန္ေဆာင္မွဳေပးေနရၿပီဆိုတာကို သိေစခ်င္လုိ႔ရယ္ပါ။ တကယ္တမ္း အဂၤလန္ကလဲ တရုတ္ေက်ာင္းသားေတြဆီကေက်ာင္းလခေတြနဲ႔စီးပြားရွာစားေနတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးက မ်က္စိမွိတ္ၿပီး တရုတ္မုန္းေၾကာင္းကုန္းေအာ္ေနမယ့္အစား မ်က္စိဖြင့္နားဖြင့္နဲ႔ တစ္ကမာၻလုံးမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲသိသင့္တယ္။ (အိမ္နီးနားခ်ငး္ဆိုတာကေရြးခ်ယ္လို႔မရတဲ့အတူတူ၊ မပက္သက္လုိ႔မရတဲ့အတူတူ )အမွီလုိက္ဖို႔ၾကိဳးစားရင္း မွ်မွ်တတ၊ သမာသမတ္က်က်ေတြး၊ ျပည္ၾကီးတရုတ္ေတြ ဗိုလ္က်၊လူလည္က်တာကို မခံရေအာင္မွန္ကန္တဲ့နည္းစနစ္ေတြနဲ႔ကာကြယ္ရင္း သူတို႔ဆီက အျမတ္ျပန္ရေအာင္ယူသင့္တယ္။ သိထားရမွာကဒီလူေတြက အျဖဴေတြၾကားမွာေတာင္ လူတြင္က်ယ္လုပ္ေနႏုိင္ၿပီဆိုတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ့သူငယ္ခ်င္း လူျဖဴေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို အေရွ ႔တုိင္းေတြမွာ အျဖဴေတြကို အင္မတန္အထင္ၾကီးၾကေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ သူက ဘာျပန္ေျပာလဲဆိုေတာ့ ေအး...ငါတို႔ တရုတ္ေတြအေပၚျမင္သလုိပဲေနမွာေပါ့တဲ့။ ငါတုိ႔ဆိုလဲ တရုတ္ေတြကိုစာေတာ္တယ္ဆိုၿပီး အထင္ၾကီးၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီလို။

ျပန္ဆက္ရရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံမွာလဲ စနစ္တက်လုပ္ႏုိင္ရင္ တရုတ္တစ္ႏုိင္ငံထဲကကုိ ႏုိင္ငံျခားေငြဝင္ႏုိင္တာအမ်ားၾကီးပဲ။ဥပမာ.... အစားအေသာက္နဲ႔ကုန္ေခ်ာေရာင္းစားရင္ေတာင္ နည္းတဲ့ေစ်းကြက္ၾကီးမဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ေနာက္...သူတို႔ကို ျမန္မာျပည္လာလည္ေအာင္ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ရင္ (ဘဏ္စနစ္ေကာင္းေကာင္းရွိရမယ္) ကမာၻလွည့္ခရီးသြားအေနနဲ႔ မလာပဲေနမလားဗ်ာ။ ခရီးသြားလုပ္ငန္းကေနေငြရမယ္ဗ်ာ။ ဆက္စပ္ၿပီး သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး၊ ဟိုတယ္လုပ္ငန္းစတာေတြ စီးပြားျဖစ္မယ္၊ ျပည္တြင္းက လက္မွဳပစၥညး္၊ ထြက္ကုန္စသည္ျဖင့္ေရာင္း၊ အျမတ္ၾကီးပဲ။ ကြ်န္ေတ္ာတို႔လူမ်ိဳးေတြအတြက္ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းေတြလဲအမ်ားၾကီးရမယ္။ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႔ကို အႏုိင္က်င့္ဗုိလ္က်လို႔မရေအာင္၊ လုံျခံဳစိတ္ခ်ရမွဳရွိေအာင္ ဥပေဒေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ထိန္းသိမ္းကြပ္ကဲ၊ အေျခခံအေဆာက္အဦးေတြ၊ ဘဏ္လုပ္ငန္းေတြ၊ ပို႔ေဆာင္ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ၊ အင္တာနက္ေတြေကာင္းေအာင္လုပ္၊ ကုိယ့္လူမ်ိဳးေတြကုိယ္တုိင္ကလဲ အျမင္က်ယ္က်ယ္ထား၊ဥေရာပမွာ ခရီးသြားဧည့္လမ္းညႊန္မပါပဲသြားသလိုမ်ိဳး ျမန္မာျပ
ည္မွာလဲတရုတ္တင္မက ႏုိင္ငံတကာကပါလာၾကမွာ။ အခုေတာင္ ကမာၻ ့အသြားသင့္ဆုံးၿမိဳ ႔ေတြစာရင္းထဲမွာ ပုဂံကထိပ္ဆုံးကေျပးေနတာ။

 ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ားၾကီး၊ အမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ျပည္မၾကီးကတရုတ္ေတြ ကမာၻမွာဘာလုပ္ေနလဲဆိုတာသိေစခ်င္တာနဲ႔ တရုတ္ျပည္နဲ႔ပက္သက္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ ႔အျမင္ေတြ အမ်ားၾကီးက်ယ္ေစခ်င္လို႔ဒီစာေရးတာဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ပဲဗ်ာ။ တရုတ္ကိုဆရာမေခၚရပဲ သူတို႔ကိုတန္းတူထားၿပီး စီးပြားျပန္ရွာဖို႔၊ သူတို႔နဲ႔ရင္ေပါင္တန္းႏုိင္ဖို႔ (ျမန္မာေတြမွာလဲသူတို႔ထက္သာတာေတြရွိတယ္၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး၊ အဂၤလိပ္စာစသည္ျဖင့္) ရည္ရြယ္တာပါ။ မ်က္စိမွိတ္ၿပီးျပည္မၾကီးကတရုတ္မွန္သမွ်အဆက္အဆံမလုုပ္ဘူးကြ လို႔လုပ္လို႔မျဖစ္ေၾကာင္းဆိုလုိရင္းပါ။ 

ႏွင္းေတာထဲမွာ

နှင်းတွေထဲမှာ
***********
ဆွီဒင်နိုင်ငံမြို့တော် စတော့ဟုမ်း (stockholm)မြို့ကနေ မြောက်ဖျားပိုင်း ကီရူနား (kiruna) မြို့လေးကို ရထားစီးရင် ၁၈ နာရီလောက်စီးရတယ်။ ကျွန်တော်စီးခဲ့တဲ့ ညရထားက ညနေ၅နာရီ စတော့ဟုမ်းကနေထွက်ပြီး ရထားပေါ်မှာ ၄ ယောက် အိပ်လို့ရတဲ့ အိပ်ခန်းတွဲတွေပါတယ်။ နံရံတစ်ဖက်ကို အိပ်စင်နှစ်ခု အပေါ်အောက်စီထားပြီး နံရံနှစ်ဖက်မှာ အိပ်စင်လေးခု။ ညရထားဆိုတော့ ရထားပေါ်မှာပဲ ညအိပ်ပေါ့။ ရထားတွဲတွေထဲက အလယ်ဆုံးတွဲကစားသောက်ခန်းတွဲ။အရှေ့ပိုင်းအတွဲတွေကဖြစ်ဖြစ်၊ အနောက်ပိုင်းတွဲကဖြစ်ဖြစ်လာရတာ အဆင်ပြေအောင်အလယ်မှာ ထားတာ။ ပေါင်မုန့်အသားညှပ်တို့၊ ကော်ဖီ၊ အအေး၊ လက်ဘက်ရည်အပြင် အားလူးခြောက်ကြော်လို သွားရေစာမုန့်ထုပ်လေးတွေပါရတယ်။ ဈေးတော့နည်းနည်းကြီးတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ရထားပေါ်မတက်ခင်ကတည်းက အပြင်ကနေ ပန်းသီးတို့၊ ပေါင်မုန့်တို့ ဝယ်ထားလို့ စားသောက်တွဲမှာသွားမစားဘူး။ ရောက်ဖူးတယ်ရှိအောင်ပဲ ရထားတွဲ ဟိုဘက်ထိပ်၊ ဒီဘက်ထိပ်လျှောက်ကြည့်လိုက်တယ်။ ရထားကတော့ မခုန်ပါဘူး။ ငြိမ့်ငြိမ့်လေးနဲ့ စီးလို့ကောင်းတယ်။ မြန်လဲမြန်တယ်။


ဒီဇင်ဘာလဆိုတော့ရာသီဥတုကတော့ အေးတယ်။ မြို့တော် စတော့ဟုမ်းမှာ နှင်းတွေကျတာတွေ့ပြီး အေးလှပြီထင်ခဲ့တာ ဆွီဒင်မြောက်ပိုင်းရောက်မှ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ပိုထူတဲ့ နှင်းတောထဲကိုရောက်မှန်းမသိရောက်လာမှန်းတွေ့ရလို့ အဆမတန်ပိုအေးမှန်း သိရတယ်။ ကြည့်လေရာမှာနှင်းတွေနဲ့ဖွေးနေပြီး သစ်ပင်တွေ၊ အဆောက်အဦးအမိုးတွေကလည်း နှင်းတွေနဲ့ဖုံးနေတယ်။ ရထားထဲမှာ အတန်အသင်နွေးနေပေမယ့် ကျွန်တော်က နှင်းကာအင်္ကျီအထူကြီးကို ဝတ်ထားတော့ ရထားပေါ်မှာခင်တဲ့ မိတ်ဆွေဘူဂေးရီးယားနိုင်ငံသား မစ္စတာအမ်မိုက အနွေးထည်ကြီးချွတ်ထားဖို့ပြောတယ်။ ဒါမှအနွေးဓါတ်က ကိုယ်ထဲကိုဝင်ပြီး၊ နှင်းထဲကိုထွက်လိုက်ချိန်မှာတော့ ကိုယ်ထဲမှာနွေးနေမှာလို့ သင်ပေးတယ်။ ဆွီဒင်စကားစုတစ်ချို့ကိုလဲ သူ့ဆီကနေသင်ယူရတယ်။ ဆွီဒင်စကားက နော်ဝေစကားနဲ့ဆင်တူယိုးမှားတူတယ်။ ဒီတော့ ဆွီဒင်စကားတတ်ရင် နော်ဝေမှာလဲသုံးလို့ရတာပေါ့။သူက ဥရောပကို ယူရုပ် (Europe) လို့မခေါ်ပဲ ဥရောပလို့ခေါ်တာသတိထားမိလို့မေးကြည့်တော့ ဆွီဒင်ဘာသာစကားနဲ့ဆို ဥရောပလို့ပဲ အသံထွက်တယ်ဆိုတာသိရတယ်။ အင်္ဂလိပ်နဲ့ အမေရိကန်ကတော့ ယူရုပ် ( Europe ) လို့ခေါ်တယ်။ ထိုင်ပြီးစကားပြောကြရင်း ပြတင်းပေါက်ကနေ မြင်ရသမျှရှုခင်းတွေကိုငေးရတယ်။ ရထားပြတင်းကမြင်ရသမျှကတော့ မျက်စိတစ်ဆုံး ဖြူဖွေးနေတဲ့နှင်းပြင်ကြီးရယ်၊ နှင်းတွေဖုံးနေတဲ့ သစ်တောအုပ်ကလေးတွေရယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးက ဆွတ်ဆွတ်ဖြူပြီး သန့်သန့်စင်စင်နဲ့ တော်တော်လေးကိုလှတယ်။


 နောက်တစ်ရက်နေ့လည် ၁ နာရီလောက်မှာ ကီရူးနားမြို့လေးကိုရောက်တယ်။ အပူချိန်က သုညမှတ်အောက်ရောက်နေပြီး အနှုတ်၂ ဒီဂရီလောက်ပဲရှိတယ်။ နှင်းကာအင်္ကျီအပြင် လက်အိတ်စွပ်၊ ခေါင်းစွပ်ဝတ်ထားတာတောင် နှာရည်တွေအဆက်မပြတ်ကျနေလို့တစ်ချိန်လုံးသုတ်နေရတယ်။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးကတော့ထုံနေတာပဲ။အေးလွန်းလို့ နှင်းကာအင်္ကျီကြီးမှာတွဲပါတဲ့ ခေါင်းစွပ်ကြီးကိုပါဆောင်းထားရတယ်။ ဆောင်းတွင်းပိုင်းဖြစ်တာရယ်၊ ကမ္ဘာ့မြောက်ဖျားပိုင်းအကျဆုံးဒေသဖြစ်တာရယ်ကြောင့် ဒီမြို့လေးမှာ နေ့ခင်းဘက်ဆို နှစ်နာရီ၊ သုံးနာရီလောက်ပဲနေ့အလင်းရောင်ရပြီး ကျန်တဲ့အချိန်က အမြဲမှောင်နေတယ်။ တစ်ကယ်တော့ ဒီဒေသတွေက ကမ္ဘာပေါ်မှာ မြောက်ဝင်ရိုးစွန်းနဲ့ အနီးဆုံးနေရာတွေ။ ဆောင်းတွင်းဆို နေ့တာတိုလွန်းမကတိုပြီး အမြဲမှောင်မဲနေတတ်သလို နွေဆိုနေ့တာရှည်လွန်းလို့ တစ်ညလုံးအမြဲအလင်းရောင်ရှိနေတတ်တယ်။


ကျွန်တော်တို့ခရီးသွားတဲ့အချိန်မှာ ခရီးသွားတွေက အရမ်းတော့ကျပ်ခဲမနေဘူး။ ဘူတာကလဲ ခပ်ခြောက်ကပ်ကပ်ပဲ။ ရထားစောင့်တဲ့သူတွေ အေးရင်ဝင်နေဖို့လုပ်ပေးထားတဲ့ မှန်လုံအိမ်လေးတွေထဲကခုံလေးတွေပေါ်မှာလဲ လူမရှိဘူး။ သံလမ်းနဲ့ မလှမ်းမကမ်း နှစ်ထပ်ဘူတာရုံ အဆောက်အဦးလေးထဲမှာတော့ အထုပ်အပိုးတွေကိုယ်စီနဲ့ လူတွေ ထိုင်ခုံတွေမှာထိုင်နေကြတယ်။ ဒီမြို့လေးမှာ နှင်းလျှောစီးတာတို့၊ ရေခဲတောင်တက်တာတို့စတဲ့ နှင်းနဲ့ပက်သက်တဲ့ အပန်းဖြေအားကစားမျိုးစုံလုပ်လို့ရတယ်။ခရီးသွားအများစုက ပြည်မကြီးကလာတဲ့တရုတ်လူငယ်ကျောင်းသားအရွယ်တွေ။ တော်တော်များများကအင်္ဂလန်နဲ့ ဥရောပမှာကျောင်းတက်နေတဲ့ကျောင်းသားတွေနဲ့ တစ်ချို့ကတော့အလည်သက်သက်လာကြတဲ့သူတွေ။ အရင်က ကျွန်တော်ထင်ခဲ့တာက ကမ္ဘာပေါ်မှာဘယ်သွားသွား တရုတ်လူမျိုးတွေနဲ့ ပုရွက်ဆိတ်တွေကတော့နေရာတကာမှာရှိလိမ့်မယ်လို့။ တကယ်တော့ ကျွန်တော့အထင်မှားမှန်း အဲဒီတော့မှသိတယ်။ မြောက်ဝင်ရိုးစွန်းမှာ တရုတ်တွေရှိပေမယ့် ပုရွက်ဆိတ်တွေတော့ အေးလွန်းလို့မနေနိုင်ရှာကြဘူး။ နင်းလိုက်ရင် ခြေမျက်စိလောက်ထိမြုပ်မြုပ်ဝင်သွားတဲ့နှင်းထဲမှာဟိုလျှောက်ဒီလျှောက် လျှောက်ကြည့်ရင်းနဲ့ ဘာပုရွက်ဆိတ်မှမရှိနိုင်ဘူးဆိုတာ ပိုသေချာသွားတယ်။


ကျွန်တော်တို့ကို လာခေါ်တဲ့ကားလေးနဲ့ဘူတာရုံလေးက စထွက်လာတော့ ကားဆရာကိုကားခပေးဖို့ငွေသားမရှိကြဘူး။ ဒါနဲ့သူက မြို့ထဲကအနီးဆုံးငွေထုတ်စက်ကိုပို့ပေးလို့ ကားပေါ်ပါလာတဲ့သူအားလုံးတန်းစီပြီး ငွေသားလေးတွေထုတ်ကြတယ်။ ဘဏ်စနစ်ကောင်းမွန်တဲ့နိုင်ငံတွေဖြစ်တော့ ဒီလိုအစွန်အဖျားမြို့မှာတောင် ဘဏ်ကတ်ထဲမှာဘယ်နိုင်ငံကငွေသားရှိရှိ (မြန်မာနိုင်ငံမပါ) ဆွီဒင်ငံသုံးငွေကိုငွေလဲနှုန်းနဲ့တွက်ပေးပြီး တစ်ခါထဲထုတ်လို့ရတဲ့အတွက် တော်တော်လေး အဆင်ပြေတယ်။ အရင်က ဥရောပတစ်ခုလုံးမှာ ယူရိုငွေကိုသုံးကြရမယ်လို့ထင်ခဲ့ပေမယ့် မဟုတ်ဘူး။ ဆွီဒင်နိုင်ငံထဲမှာ ဆွီဒင်ခရိုနာကိုပဲသုံးကြပြီး နော်ဝေနိုင်ငံမှာတော့နော်ဝေခရိုနာကိုပဲသုံးကြတယ်။ ဆိုင်ကြီးတွေ၊ တည်းခိုခန်းတွေတော်တေ်ာများများကတော့ ကိုယ်ပေးချင်တဲ့ နိုင်ငံငွေကြေး (ဥပမာ၊ အမေရိကန်ဒေါ်လာ၊ ဗြိတိသျှစတာလင်ပေါင်) ကိုလည်း ငွေလဲနှုန်းနဲ့တွက်ချက်ပြီးလက်ခံပေးတတ်ကြပါတယ်။


တစ်နာရီကျော်နီးပါးလောက် ကားစီးရပြီး ကျွန်တော်တို့သွားမယ့်တောစခန်းလေးရဲ့အစွန်အဖျားကိုရောက်တဲ့အချိန်မှာ နေ့ခင်း ၂ နာရီခွဲလောက်ပဲရှိသေးပေမယ့် နေဝင်စပြု ပြီ။ ကျွန်တော်တို့အားလုံးကို နှင်းကာဘောင်းဘီရှည်အထူကြီးတွေနဲ့ နှင်းတောစီးဖိနပ်ရှည်ကြီးတွေထုတ်ပေးတယ်။ ဝတ်လာတဲ့ဘောင်းဘီရှည်တွေပေါ်ကနေထပ်ဝတ်ကြပေါ့။ ကားဆရာကကျွန်တော်တို့ကိုမေးတယ်။ မော်တော်ကားမောင်းလိုင်စင်ရှိတဲ့သူ ဘယ်သူရှိလဲတဲ့။ ကျွန်တော်က မြန်မာလိုင်စင်ပဲရှိတယ်ဆိုတော့ သူကရတယ်တဲ့။ နှင်းလျှောစီးဆိုင်ကယ်ကြီးတွေမောင်းခိုင်းဖို့ ကားမောင်းတတ်လားသိချင်လို့မေးတာပါ။ တစ်ကယ်တော့နှင်းလျှောစီးဆိုင်ကယ်ကြီးတွေက မောင်းရတာတော်တော်လွယ်တယ်။ သော့တံနဲ့လှည့် စက်နှိုးပြီးတာနဲ့ လက်ကိုင်ဘေးက ခလုတ်အနီလေးကိုလက်မနဲ့ဖိထားလိုက်ပြီး ဆိုင်ကယ်ကိုမောင်းထွက်ယုံပဲ။ တစ်ခြားလက်ကိုင်တစ်ဖက်ကိုလှည့်ပြီးတော့ အရှိန်အတင်အလျှော့လုပ်ရတယ်။ ကျွန်တော့ဆိုင်ကယ်နောက်မှာ လှည်းတစ်စီးတွဲပေးပြီး ပါလာတဲ့သူတွေကိုတက်ခိုင်းတယ်။ ကားဆရာဦးလေးကြီးကတော့ ပစ္စည်းတွေတင်ထားတဲ့လှည်းတစ်စီးကိုဆွဲထားတဲ့ တခြားဆိုင်ကယ်တစ်စီးကိုရှေ့ကမောင်းသွားလေရဲ့။ ဒူးဆစ်ကျော်ကျော် ခပ်ပွပွနှင်းတွေကြားထဲမှာ နှင်းလျှောစီးယာဉ်သွားတဲ့ လမ်းကြောင်းခပ်ကျစ်ကျစ်ကိုမြင်နေရလို့အဲဒီပေါ်ကပဲမောင်းသွားရတယ်။ အရှိန်နည်းနည်းတင်မိရင် အကွေ့တွေမှာခက်တယ်။ တစ်ခါတစ်လေ အကွေ့တွေမှာ ဆိုင်ကယ်ကအရှိန်လွန်ပြီး နှင်းတောထဲကိုတိုးပြီးဝင်ဝင်သွားတတ်လို့ လက်ကိုင်ကို အတင်းပြန်ပြန်ဆွဲလှည့်ရတယ်။ ကျွန်တော့နောက်ကပါလာတဲ့ဆွပ်ဖားပေါ်ကလူတစ်အုပ်ကတော့ အဲလိုမျိုးများကွေ့လိုက်ရင် ငယ်သံပါအောင် အော်ကြ၊ ဟစ်ကြ၊ ဘုရား တ ကြနဲ့ပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ နှင်းဖုံးနေတဲ့သစ်တောအုပ်တွေ၊ လွင်ပြင်တွေဖြတ်ပြီးတော့အပေါ်ယံရေခဲနေတဲ့မြစ်တစ်စင်းနားကိုရောက်တယ်။ ကားဆရာက ဆိုင်ကယ်ခဏရပ်ပြီး ကျွန်တော်တို့ကို မြစ်ကမ်းဘေးကနေပဲ လမ်းကြောင်းအတိုင်း သတိထားပြီးမောင်းခဲ့ဖို့၊ မြစ်ပေါ်ကရေခဲကပါးပါးလေးမိ့ု အဲဒီပေါ်ဆိုင်ကယ်တက်မသွားအောင်သတိထားဖို့ လာသတိပေးတယ်။


ကျွန်တော်တို့ ဖြတ်ကူးရမယ့်နေရာကိုမှာတော့ မြစ်ကတော်တော်ကျဉ်းတယ်။ ရေကခပ်သွက်သွက်လေးစီးနေပြီး၊ မြစ်ထဲမှာရေခဲတွေကို ဟိုတစ်စ၊ ဒီတစ်စတွေ့ရတယ်။မြစ်ရေက ကြည်လင်နေပြီးတော့ ခပ်တိမ်တိမ်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် သွေးခဲလောက်အောင်အေးတဲ့ရေခဲရေတွေ။ နှင်းလျှောစီးယာဉ်တွေရပ်ပြီး ကျွန်တော်တို့တွေမြစ်ကိုကူးဖို့ ပြင်ဆင်ရတယ်။ ကျွန်တော်တို့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ လုံးဝတိတ်ဆိတ်နေပြီး မြစ်ရေစီးတဲ့ အသံလေးသဲ့သဲ့ကိုပဲကြားရတယ်။ အလင်းရောင်မှုန်ပျပျအောက်မှာမြင်နေရတာက မျက်စိတစ်ဆုံးဖြူ ဖွေးနေတဲ့ နှင်းပြင်ကြီးရယ်၊ အရွက်တွေပေါ်မှာ နှင်းတွေဖွေးဖွေးလှုပ်တင်နေတဲ့ ခပ်ဝေးဝေးကသစ်တောအုပ်တွေရယ်၊ နှင်းပြင်ကြီးထဲမှာ စီးဆင်းနေတဲ့ရေခဲမြစ်ကြီးရယ်။ ပြီးတော့ မြောက်ဝင်ရိုးစွန်းရဲ့ကောင်းကင်ခုံးခုံးကြီးရယ်။


ကားဆရာကြီးရဲ့သားက အသက်ကယ်ရာဘာလှေကြီးတစ်စင်းနဲ့လာခေါ်လို့ ကျွန်တော်တို့အားလုံးသူ့ရဲ့ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း လှော်တက်ကိုယ်စီနဲ့လှော်ရင်းခတ်ရင်း ဟိုဘက်ကမ်းကိုရောက်ခဲ့ကြတယ်။ ကမ်းပေါ်တက်၊ နှင်းထဲကလူသွားလမ်းလေးအတိုင်း၊ နှင်းဖုံးသစ်ပင်တွေကြားထဲကနေ ကုန်းမြင့်လေးပေါ်ကိုတက်လိုက်တော့ တစ်ညတာနေရမယ့် တောစခန်းလေးကို နှင်းတောထဲမှာတွေ့ရတယ်။ နှင်းတွေဖုံးနေတဲ့ တောအုပ်အလယ်မှာ မီးခိုးခေါင်းတိုင်လေးတွေကိုယ်စီနဲ့ အစီအစဉ်မကျဆောက်ထားတဲ့ ဟိုနားတစ်လုံး၊ ဒီနားတစ်လုံး နေချင့်စဖွယ်သစ်လုံးအိမ်စုစု ကလေးတွေ။ ဆောင်းတွင်းဘက်ရာသီဥတုကြည်လင်တဲ့ညတွေမှာ ဒီတိတ်ဆိတ်တဲ့တောအုပ်လေးကနေကောင်းကင်ကိုကြည့်လိုက်ရင် ဒဏ္ဍာရီလာ ကွယ်လွန်သူများရဲ့ ဝိညာဉ်တွေကနေ အလင်းစွမ်းအင်တွေ ဖြာထွက်ရာကဖြစ်လာတာလို့ ဒေသခံ စာမီ (saami) လူမျိုးတွေယုံကြည်ကြတဲ့၊ Aurora Borealis လို့ခေါ်တဲ့ အင်မတန်လှပဆန်းကြယ်တဲ့ဝင်ရိုးစွန်းအလင်းတန်းတွေကို ကောင်းကင်ထက်မှာ မြင်ရတတ်တယ်။
မောင်ဇိ
( The Voice Sunday 7 June,2015)
_______________________________-
ႏွင္းေတြထဲမွာ
***********
ဆြီဒင္ႏိုင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္ စေတာ့ဟုမ္း (stockholm)ၿမိဳ႕ကေန ေျမာက္ဖ်ားပိုင္း ကီ႐ူနား (kiruna) ၿမိဳ႕ေလးကို ရထားစီးရင္ ၁၈ နာရီေလာက္စီးရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စီးခဲ့တဲ့ ညရထားက ညေန၅နာရီ စေတာ့ဟုမ္းကေနထြက္ၿပီး ရထားေပၚမွာ ၄ ေယာက္ အိပ္လို႔ရတဲ့ အိပ္ခန္းတြဲေတြပါတယ္။ နံရံတစ္ဖက္ကို အိပ္စင္ႏွစ္ခု အေပၚေအာက္စီထားၿပီး နံရံႏွစ္ဖက္မွာ အိပ္စင္ေလးခု။ ညရထားဆိုေတာ့ ရထားေပၚမွာပဲ ညအိပ္ေပါ့။ ရထားတြဲေတြထဲက အလယ္ဆုံးတြဲကစားေသာက္ခန္းတြဲ။အေရွ႕ပိုင္းအတြဲေတြကျဖစ္ျဖစ္၊ အေနာက္ပိုင္းတြဲကျဖစ္ျဖစ္လာရတာ အဆင္ေျပေအာင္အလယ္မွာ ထားတာ။ ေပါင္မုန႔္အသားညႇပ္တို႔၊ ေကာ္ဖီ၊ အေအး၊ လက္ဘက္ရည္အျပင္ အားလူးေျခာက္ေၾကာ္လို သြားေရစာမုန႔္ထုပ္ေလးေတြပါရတယ္။ ေဈးေတာ့နည္းနည္းႀကီးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ရထားေပၚမတက္ခင္ကတည္းက အျပင္ကေန ပန္းသီးတို႔၊ ေပါင္မုန႔္တို႔ ဝယ္ထားလို႔ စားေသာက္တြဲမွာသြားမစားဘူး။ ေရာက္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ပဲ ရထားတြဲ ဟိုဘက္ထိပ္၊ ဒီဘက္ထိပ္ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ရထားကေတာ့ မခုန္ပါဘူး။ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးနဲ႔ စီးလို႔ေကာင္းတယ္။ ျမန္လဲျမန္တယ္။


ဒီဇင္ဘာလဆိုေတာ့ရာသီဥတုကေတာ့ ေအးတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ စေတာ့ဟုမ္းမွာ ႏွင္းေတြက်တာေတြ႕ၿပီး ေအးလွၿပီထင္ခဲ့တာ ဆြီဒင္ေျမာက္ပိုင္းေရာက္မွ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ပိုထူတဲ့ ႏွင္းေတာထဲကိုေရာက္မွန္းမသိေရာက္လာမွန္းေတြ႕ရလို႔ အဆမတန္ပိုေအးမွန္း သိရတယ္။ ၾကည့္ေလရာမွာႏွင္းေတြနဲ႔ေဖြးေနၿပီး သစ္ပင္ေတြ၊ အေဆာက္အဦးအမိုးေတြကလည္း ႏွင္းေတြနဲ႔ဖုံးေနတယ္။ ရထားထဲမွာ အတန္အသင္ေႏြးေနေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က ႏွင္းကာအက်ႌအထူႀကီးကို ဝတ္ထားေတာ့ ရထားေပၚမွာခင္တဲ့ မိတ္ေဆြဘူေဂးရီးယားႏိုင္ငံသား မစၥတာအမ္မိုက အေႏြးထည္ႀကီးခြၽတ္ထားဖို႔ေျပာတယ္။ ဒါမွအေႏြးဓါတ္က ကိုယ္ထဲကိုဝင္ၿပီး၊ ႏွင္းထဲကိုထြက္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္ထဲမွာေႏြးေနမွာလို႔ သင္ေပးတယ္။ ဆြီဒင္စကားစုတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလဲ သူ႔ဆီကေနသင္ယူရတယ္။ ဆြီဒင္စကားက ေနာ္ေဝစကားနဲ႔ဆင္တူယိုးမွားတူတယ္။ ဒီေတာ့ ဆြီဒင္စကားတတ္ရင္ ေနာ္ေဝမွာလဲသုံးလို႔ရတာေပါ့။သူက ဥေရာပကို ယူ႐ုပ္ (Europe) လို႔မေခၚပဲ ဥေရာပလို႔ေခၚတာသတိထားမိလို႔ေမးၾကည့္ေတာ့ ဆြီဒင္ဘာသာစကားနဲ႔ဆို ဥေရာပလို႔ပဲ အသံထြက္တယ္ဆိုတာသိရတယ္။ အဂၤလိပ္နဲ႔ အေမရိကန္ကေတာ့ ယူ႐ုပ္ ( Europe ) လို႔ေခၚတယ္။ ထိုင္ၿပီးစကားေျပာၾကရင္း ျပတင္းေပါက္ကေန ျမင္ရသမွ်ရႈခင္းေတြကိုေငးရတယ္။ ရထားျပတင္းကျမင္ရသမွ်ကေတာ့ မ်က္စိတစ္ဆုံး ျဖဴေဖြးေနတဲ့ႏွင္းျပင္ႀကီးရယ္၊ ႏွင္းေတြဖုံးေနတဲ့ သစ္ေတာအုပ္ကေလးေတြရယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးက ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴၿပီး သန႔္သန႔္စင္စင္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုလွတယ္။


 ေနာက္တစ္ရက္ေန႔လည္ ၁ နာရီေလာက္မွာ ကီ႐ူးနားၿမိဳ႕ေလးကိုေရာက္တယ္။ အပူခ်ိန္က သုညမွတ္ေအာက္ေရာက္ေနၿပီး အႏႈတ္၂ ဒီဂရီေလာက္ပဲရွိတယ္။ ႏွင္းကာအက်ႌအျပင္ လက္အိတ္စြပ္၊ ေခါင္းစြပ္ဝတ္ထားတာေတာင္ ႏွာရည္ေတြအဆက္မျပတ္က်ေနလို႔တစ္ခ်ိန္လုံးသုတ္ေနရတယ္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးကေတာ့ထုံေနတာပဲ။ေအးလြန္းလို႔ ႏွင္းကာအက်ႌႀကီးမွာတြဲပါတဲ့ ေခါင္းစြပ္ႀကီးကိုပါေဆာင္းထားရတယ္။ ေဆာင္းတြင္းပိုင္းျဖစ္တာရယ္၊ ကမာၻ႔ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းအက်ဆုံးေဒသျဖစ္တာရယ္ေၾကာင့္ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ ေန႔ခင္းဘက္ဆို ႏွစ္နာရီ၊ သုံးနာရီေလာက္ပဲေန႔အလင္းေရာင္ရၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္က အၿမဲေမွာင္ေနတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ဒီေဒသေတြက ကမာၻေပၚမွာ ေျမာက္ဝင္႐ိုးစြန္းနဲ႔ အနီးဆုံးေနရာေတြ။ ေဆာင္းတြင္းဆို ေန႔တာတိုလြန္းမကတိုၿပီး အၿမဲေမွာင္မဲေနတတ္သလို ေႏြဆိုေန႔တာရွည္လြန္းလို႔ တစ္ညလုံးအၿမဲအလင္းေရာင္ရွိေနတတ္တယ္။


ကြၽန္ေတာ္တို႔ခရီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ခရီးသြားေတြက အရမ္းေတာ့က်ပ္ခဲမေနဘူး။ ဘူတာကလဲ ခပ္ေျခာက္ကပ္ကပ္ပဲ။ ရထားေစာင့္တဲ့သူေတြ ေအးရင္ဝင္ေနဖို႔လုပ္ေပးထားတဲ့ မွန္လုံအိမ္ေလးေတြထဲကခုံေလးေတြေပၚမွာလဲ လူမရွိဘူး။ သံလမ္းနဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ႏွစ္ထပ္ဘူတာ႐ုံ အေဆာက္အဦးေလးထဲမွာေတာ့ အထုပ္အပိုးေတြကိုယ္စီနဲ႔ လူေတြ ထိုင္ခုံေတြမွာထိုင္ေနၾကတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ ႏွင္းေလွ်ာစီးတာတို႔၊ ေရခဲေတာင္တက္တာတို႔စတဲ့ ႏွင္းနဲ႔ပက္သက္တဲ့ အပန္းေျဖအားကစားမ်ိဳးစုံလုပ္လို႔ရတယ္။ခရီးသြားအမ်ားစုက ျပည္မႀကီးကလာတဲ့တ႐ုတ္လူငယ္ေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ေတြ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကအဂၤလန္နဲ႔ ဥေရာပမွာေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့အလည္သက္သက္လာၾကတဲ့သူေတြ။ အရင္က ကြၽန္ေတာ္ထင္ခဲ့တာက ကမာၻေပၚမွာဘယ္သြားသြား တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြကေတာ့ေနရာတကာမွာရွိလိမ့္မယ္လို႔။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့အထင္မွားမွန္း အဲဒီေတာ့မွသိတယ္။ ေျမာက္ဝင္႐ိုးစြန္းမွာ တ႐ုတ္ေတြရွိေပမယ့္ ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြေတာ့ ေအးလြန္းလို႔မေနႏိုင္ရွာၾကဘူး။ နင္းလိုက္ရင္ ေျခမ်က္စိေလာက္ထိျမဳပ္ျမဳပ္ဝင္သြားတဲ့ႏွင္းထဲမွာဟိုေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ဘာပု႐ြက္ဆိတ္မွမရွိႏိုင္ဘူးဆိုတာ ပိုေသခ်ာသြားတယ္။


ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လာေခၚတဲ့ကားေလးနဲ႔ဘူတာ႐ုံေလးက စထြက္လာေတာ့ ကားဆရာကိုကားခေပးဖို႔ေငြသားမရွိၾကဘူး။ ဒါနဲ႔သူက ၿမိဳ႕ထဲကအနီးဆုံးေငြထုတ္စက္ကိုပို႔ေပးလို႔ ကားေပၚပါလာတဲ့သူအားလုံးတန္းစီၿပီး ေငြသားေလးေတြထုတ္ၾကတယ္။ ဘဏ္စနစ္ေကာင္းမြန္တဲ့ႏိုင္ငံေတြျဖစ္ေတာ့ ဒီလိုအစြန္အဖ်ားၿမိဳ႕မွာေတာင္ ဘဏ္ကတ္ထဲမွာဘယ္ႏိုင္ငံကေငြသားရွိရွိ (ျမန္မာႏိုင္ငံမပါ) ဆြီဒင္ငံသုံးေငြကိုေငြလဲႏႈန္းနဲ႔တြက္ေပးၿပီး တစ္ခါထဲထုတ္လို႔ရတဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပတယ္။ အရင္က ဥေရာပတစ္ခုလုံးမွာ ယူ႐ိုေငြကိုသုံးၾကရမယ္လို႔ထင္ခဲ့ေပမယ့္ မဟုတ္ဘူး။ ဆြီဒင္ႏိုင္ငံထဲမွာ ဆြီဒင္ခ႐ိုနာကိုပဲသုံးၾကၿပီး ေနာ္ေဝႏိုင္ငံမွာေတာ့ေနာ္ေဝခ႐ိုနာကိုပဲသုံးၾကတယ္။ ဆိုင္ႀကီးေတြ၊ တည္းခိုခန္းေတြေတာ္ေတ္ာမ်ားမ်ားကေတာ့ ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေငြေၾကး (ဥပမာ၊ အေမရိကန္ေဒၚလာ၊ ၿဗိတိသွ်စတာလင္ေပါင္) ကိုလည္း ေငြလဲႏႈန္းနဲ႔တြက္ခ်က္ၿပီးလက္ခံေပးတတ္ၾကပါတယ္။


တစ္နာရီေက်ာ္နီးပါးေလာက္ ကားစီးရၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားမယ့္ေတာစခန္းေလးရဲ႕အစြန္အဖ်ားကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေန႔ခင္း ၂ နာရီခြဲေလာက္ပဲရွိေသးေပမယ့္ ေနဝင္စျပဳ ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလုံးကို ႏွင္းကာေဘာင္းဘီရွည္အထူႀကီးေတြနဲ႔ ႏွင္းေတာစီးဖိနပ္ရွည္ႀကီးေတြထုတ္ေပးတယ္။ ဝတ္လာတဲ့ေဘာင္းဘီရွည္ေတြေပၚကေနထပ္ဝတ္ၾကေပါ့။ ကားဆရာကကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုေမးတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကားေမာင္းလိုင္စင္ရွိတဲ့သူ ဘယ္သူရွိလဲတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က ျမန္မာလိုင္စင္ပဲရွိတယ္ဆိုေတာ့ သူကရတယ္တဲ့။ ႏွင္းေလွ်ာစီးဆိုင္ကယ္ႀကီးေတြေမာင္းခိုင္းဖို႔ ကားေမာင္းတတ္လားသိခ်င္လို႔ေမးတာပါ။ တစ္ကယ္ေတာ့ႏွင္းေလွ်ာစီးဆိုင္ကယ္ႀကီးေတြက ေမာင္းရတာေတာ္ေတာ္လြယ္တယ္။ ေသာ့တံနဲ႔လွည့္ စက္ႏႈိးၿပီးတာနဲ႔ လက္ကိုင္ေဘးက ခလုတ္အနီေလးကိုလက္မနဲ႔ဖိထားလိုက္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ကိုေမာင္းထြက္ယုံပဲ။ တစ္ျခားလက္ကိုင္တစ္ဖက္ကိုလွည့္ၿပီးေတာ့ အရွိန္အတင္အေလွ်ာ့လုပ္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာ လွည္းတစ္စီးတြဲေပးၿပီး ပါလာတဲ့သူေတြကိုတက္ခိုင္းတယ္။ ကားဆရာဦးေလးႀကီးကေတာ့ ပစၥည္းေတြတင္ထားတဲ့လွည္းတစ္စီးကိုဆြဲထားတဲ့ တျခားဆိုင္ကယ္တစ္စီးကိုေရွ႕ကေမာင္းသြားေလရဲ႕။ ဒူးဆစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ခပ္ပြပြႏွင္းေတြၾကားထဲမွာ ႏွင္းေလွ်ာစီးယာဥ္သြားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းခပ္က်စ္က်စ္ကိုျမင္ေနရလို႔အဲဒီေပၚကပဲေမာင္းသြားရတယ္။ အရွိန္နည္းနည္းတင္မိရင္ အေကြ႕ေတြမွာခက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အေကြ႕ေတြမွာ ဆိုင္ကယ္ကအရွိန္လြန္ၿပီး ႏွင္းေတာထဲကိုတိုးၿပီးဝင္ဝင္သြားတတ္လို႔ လက္ကိုင္ကို အတင္းျပန္ျပန္ဆြဲလွည့္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့ေနာက္ကပါလာတဲ့ဆြပ္ဖားေပၚကလူတစ္အုပ္ကေတာ့ အဲလိုမ်ိဳးမ်ားေကြ႕လိုက္ရင္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾက၊ ဘုရား တ ၾကနဲ႔ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွင္းဖုံးေနတဲ့သစ္ေတာအုပ္ေတြ၊ လြင္ျပင္ေတြျဖတ္ၿပီးေတာ့အေပၚယံေရခဲေနတဲ့ျမစ္တစ္စင္းနားကိုေရာက္တယ္။ ကားဆရာက ဆိုင္ကယ္ခဏရပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ျမစ္ကမ္းေဘးကေနပဲ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း သတိထားၿပီးေမာင္းခဲ့ဖို႔၊ ျမစ္ေပၚကေရခဲကပါးပါးေလးမိ့ု အဲဒီေပၚဆိုင္ကယ္တက္မသြားေအာင္သတိထားဖို႔ လာသတိေပးတယ္။


ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္ကူးရမယ့္ေနရာကိုမွာေတာ့ ျမစ္ကေတာ္ေတာ္က်ဥ္းတယ္။ ေရကခပ္သြက္သြက္ေလးစီးေနၿပီး၊ ျမစ္ထဲမွာေရခဲေတြကို ဟိုတစ္စ၊ ဒီတစ္စေတြ႕ရတယ္။ျမစ္ေရက ၾကည္လင္ေနၿပီးေတာ့ ခပ္တိမ္တိမ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေသြးခဲေလာက္ေအာင္ေအးတဲ့ေရခဲေရေတြ။ ႏွင္းေလွ်ာစီးယာဥ္ေတြရပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြျမစ္ကိုကူးဖို႔ ျပင္ဆင္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လုံးဝတိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ျမစ္ေရစီးတဲ့ အသံေလးသဲ့သဲ့ကိုပဲၾကားရတယ္။ အလင္းေရာင္မႈန္ပ်ပ်ေအာက္မွာျမင္ေနရတာက မ်က္စိတစ္ဆုံးျဖဴ ေဖြးေနတဲ့ ႏွင္းျပင္ႀကီးရယ္၊ အ႐ြက္ေတြေပၚမွာ ႏွင္းေတြေဖြးေဖြးလႈပ္တင္ေနတဲ့ ခပ္ေဝးေဝးကသစ္ေတာအုပ္ေတြရယ္၊ ႏွင္းျပင္ႀကီးထဲမွာ စီးဆင္းေနတဲ့ေရခဲျမစ္ႀကီးရယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျမာက္ဝင္႐ိုးစြန္းရဲ႕ေကာင္းကင္ခုံးခုံးႀကီးရယ္။


ကားဆရာႀကီးရဲ႕သားက အသက္ကယ္ရာဘာေလွႀကီးတစ္စင္းနဲ႔လာေခၚလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလုံးသူ႔ရဲ႕ၫႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း ေလွာ္တက္ကိုယ္စီနဲ႔ေလွာ္ရင္းခတ္ရင္း ဟိုဘက္ကမ္းကိုေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကမ္းေပၚတက္၊ ႏွင္းထဲကလူသြားလမ္းေလးအတိုင္း၊ ႏွင္းဖုံးသစ္ပင္ေတြၾကားထဲကေန ကုန္းျမင့္ေလးေပၚကိုတက္လိုက္ေတာ့ တစ္ညတာေနရမယ့္ ေတာစခန္းေလးကို ႏွင္းေတာထဲမွာေတြ႕ရတယ္။ ႏွင္းေတြဖုံးေနတဲ့ ေတာအုပ္အလယ္မွာ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔ အစီအစဥ္မက်ေဆာက္ထားတဲ့ ဟိုနားတစ္လုံး၊ ဒီနားတစ္လုံး ေနခ်င့္စဖြယ္သစ္လုံးအိမ္စုစု ကေလးေတြ။ ေဆာင္းတြင္းဘက္ရာသီဥတုၾကည္လင္တဲ့ညေတြမွာ ဒီတိတ္ဆိတ္တဲ့ေတာအုပ္ေလးကေနေကာင္းကင္ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ဒ႑ာရီလာ ကြယ္လြန္သူမ်ားရဲ႕ ဝိညာဥ္ေတြကေန အလင္းစြမ္းအင္ေတြ ျဖာထြက္ရာကျဖစ္လာတာလို႔ ေဒသခံ စာမီ (saami) လူမ်ိဳးေတြယုံၾကည္ၾကတဲ့၊ Aurora Borealis လို႔ေခၚတဲ့ အင္မတန္လွပဆန္းၾကယ္တဲ့ဝင္႐ိုးစြန္းအလင္းတန္းေတြကို ေကာင္းကင္ထက္မွာ ျမင္ရတတ္တယ္။
ေမာင္ဇိ
( The Voice Sunday 7 June,2015)

ေဆးျခယ္သူမ်ား

လူ႔ေလာကၾကီးဟာ ေဆးေရာင္စုံပန္းခ်ီကားၾကီးနဲ႔တူတယ္တဲ့။ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆးေရာင္စုံပန္းခ်ီကားၾကီးတစ္ခ်ပ္ကသာ လူ႔ေလာကၾကီးန႔ဲတူေကာင္းတူရမွာ။ တူခဲ့ရင္ေတာင္ လူ႔ေလာကၾကီးရဲ ႔အင္မတန္ေသးငယ္တဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု၊ ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနားေလးတစ္ခုေလာက္ကိုသာ ပုံေဖာ္ တုပ ႏုိင္မွာ။ ဒီေလာက္ အေရာင္အေသြးစုံလင္၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြဆန္းျပား၊ ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာခ်ီခဲ့တဲ့ သမိုင္းဝင္လူ႔ေလာကၾကီးကို ဘယ္ပန္းခ်ီကားက မွီေအာင္တုႏုိင္မွာလဲ။

လူ႔ေလာကၾကီးက အၿမဲေျပာင္းလဲေနတာ။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက အစဥ္မျပတ္၊ ေနရာအႏွံ႔မွာျဖစ္ပ်က္ေနတာ။ အသစ္အဆန္းေတြက အၿမဲေပၚေနသလို ေႏွာင္းခတ္လူေတြ မသိမမွီ၊ မၾကားဖူး၊ မေတြးမၾကံခဲ့ဖူးတဲ့ အေဟာင္းေတြကိုျပန္ရွာေတြ႔ေနတာကလဲ အျပည့္။ လုံးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားခ့ဲတာေတြလည္း အမ်ားအျပား။ထပ္ေျပာရရင္ေတာ့ လူေလာကၾကီးက ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေရာ၊ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာေရာ အၿမဲေျပာင္းလဲေနခဲ့တာ။ ဝတ္စားဆင္ယင္မွဳေတြ၊ အေဆာက္အဦးေတြ၊ အသုံးအေဆာင္ေတြ၊ ယာဥ္ရထားေတြ၊ ေဆးဝါးေတြ၊ နည္းပညာေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ၊ စံႏွဳန္းေတြ အၿမဲ၊ အၿမဲ....အၿမဲပဲေျပာင္းလဲေနခဲ့တာ။

 ဘုရင္ေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ၊ နယ္စား၊ ၿမိဳ ႔စားေတြ၊ တီထြင္သူေတြ၊ စူးစမ္းေလ့လာသူေတြ၊ နယ္ပယ္ခ်ဲ ႔ထြင္သူေတြ၊ က်ဴးေက်ာ္အုပ္စိုးသူေတြ၊ခုခံကာကြယ္သူေတြ၊ ပုန္ကန္သူေတြ၊ လူသားမ်ိဳးႏြယ္တစ္ခုလုံးကို အဆိတ္ခတ္သူေတြ၊ လြတ္ေျမာက္ေရးကို ေဆာင္က်ဥ္းေပးသူေတြ၊ စစ္မီးေမႊးသူေတြ၊ အမုန္းတရားျဖန္႔ျဖဴ းသူေတြ၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိုသယ္ေဆာင္လာသူေတြ၊ အသိပညာေဆာင္က်ဥး္ေပးသူေတြ၊ အမွန္တရားကို ပိတ္ပင္တတ္သူေတြ၊ လူ႔ေလာကကုိ ကူညီေစာင့္ေရွာက္သူေတြ၊ ေပၚလာလိုက္၊ ေပ်ာက္သြားလိုက္၊ အားေကာင္းလာလုိက္၊ အားနည္းသြားလိုက္၊ မ်ားလာလုိက္၊ နညး္သြားလိုက္၊ ျဖစ္လာလုိက္၊ ပ်က္သြားလုိက္......။

ဘုရင္၊ မင္း၊ ေတာ္ဝင္ မ်ိဳးႏြယ္ေတြကို ကုသိုလ္ကံၾကီးမားသူမ်ားသာျဖစ္ခြင့္ရတဲ့ဘဝေတြ၊ ဘုရားအမိန္႔နဲ႔လာသူေတြလို႔ အားက်၊ ေလးစား၊ ရိုက်ဳိးပ်ပ္ဝပ္၊ အထင္ၾကီးဖူးေျမာ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ အဲဒီ လူေတြကိုပဲ အခြင့္ထူးခံ၊ ေရေပၚဆီ၊ ေဖာက္ျပန္တဲ့ လူတန္းစားဆိုတဲ့ အျမင္နဲ႔ သတ္ၾက၊ျဖတ္ၾက၊ ရွံဳ ႔ခ်ပုန္ကန္ၾကတဲ့ ေခတ္ေတြလဲရွိခဲ့ဖူးတယ္။ လူလူခ်င္းကြ်န္ျပဳခဲ့တဲ့ေခတ္ေတြရွိခဲ့ဖူးသလို၊ ကြ်န္စနစ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြလဲ ရွိခဲ့တယ္။ အမ်ိဳးအႏြယ္ျမင့္ျမတ္မွဳကို ခ်ီးေျမွာက္ခဲ့ၾကတယ္။ အမ်ိဳးအႏြယ္ျမင့္ျမတ္သူေတြကို မ်ိဳးရုိးစဥ္ဆက္ဂုတ္ေသြးစုတ္ခဲ့သူေတြကိုဆိုၿပီး ႏွိမ္ခ်တုိက္ခိုက္ခဲ့ၾကျပန္တယ္။ တစ္ခါ အမ်ိဳးအႏြယ္ေကာင္းမြန္မွဳဟာ အေရးၾကီးေၾကာင္းေျပာၾကတယ္။လူသားဟာ အားလုံးအတူတူပဲလို႔ ဆုိခဲ့ၾကျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေငြေၾကးဥစၥာကို ရွာေဖြစုေဆာင္းတတ္သူေတြကို သူေဌး၊ သူၾကြယ္ေတြအေနနဲ႔ ေနရာေပး၊ အထင္ၾကီးခဲ့ရာက အျမတ္ၾကီးစား၊ အတၱသမား၊ ကုိယ္က်ိဳးစီးပြားရွာသမားေတြလို႔ ရွဳျမင္သူေတြ၊ ရွဳျမင္တဲ့အေတြးအေခၚေတြ ေပၚလာျပန္တယ္။ အမ်ားစုခ်မ္းသာမွ လူ႔ေဘာင္ဆိုသူနဲ႔ အမ်ားစုတန္းတူညီမွ်မွ လူ႔ေလာက ဆိုသူေတြ အျငင္းပြားၾကတယ္။ ဥစၥာ၊ဓန တိုးပြားလိုသူေတြနဲ႔ ပစၥည္းဥစၥာဆိုတာ ေဖာက္ျပန္သူလူတန္းစားေတြရဲ ႔ အဆင္တန္ဆာပါဆိုသူေတြ အခ်င္းခ်င္းမုန္းတီးၾကတယ္။ ဘယ္ဘက္က အားၾကီးၾကီး၊ အားၾကီးတဲ့သူက အားနည္းတဲ့သူကို ဒုကၡေပးၾကတယ္။ အမ်ားစုက အနည္းစုကို အႏုိင္က်င့္ၾကတယ္။ စံနစ္ေတြျဖစ္လာတယ္။ ပ်က္သြားတယ္။ သေဘာတရားေတြေပၚလာတယ္။ ငုပ္လွ်ိဳးသြားတယ္။ အားေကာင္းတဲ့အရာက အားနည္းတဲ့အရာကို ဝါးမ်ိဳတယ္။ လူၾကိဳက္မ်ားတဲ့ အရာကလူၾကိဳက္နည္းတဲ့အရာကိုသတ္တယ္။ စံနစ္ေတြ အခ်င္းခ်င္းသတ္ၾကတယ္။ လူေတြအခ်င္းခ်င္းသတ္ၾကတယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆ၊ စံႏွဳန္းေတြ ေျပာင္းၾကျပန္တယ္။ ဟုတ္ခဲ့တဲ့အရာေတြက မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတယ္။ မဟုတ္ေတာ့တဲ့အရာေတြက ဟုတ္ႏိုးႏုိးဆိုတယ္။ကမာၻ႔ေဒသတစ္ခုမွာ ယဥ္ေက်းတဲ့အျပဳအမူတစ္ခုက တစ္ျခားေနရာတစ္ခုမွာ အင္မတန္ရုိင္းစိုင္းတဲ့ အရာျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတတ္ျပန္ေရာ။ ျငင္းၾက၊ ခုန္ၾက၊ ပဋိပကၡေတြျဖစ္ၾက၊ကဲ့ရဲ ႔ၾက၊ ရွဳံ ႔ခ်ၾက၊ အမုန္းေတြပြားၾက။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ထပ္ခါ၊ ထပ္ခါေက်ာ ့၊ သံသရာေတြက အဆက္မျပတ္လည္၊ ဓါးစာခံေတြက ၾကားထဲက မဟားတရားေသ။ ဘယ္မွာလဲ အမွန္တရား။

ဘာသာတရားေတြေပၚလာတယ္၊ ဘာသာတရားအဆုံးအမနဲ႔ လူေတြအခ်င္းခ်င္းသတ္ၾကတယ္။ အမုန္းတရားေတြပြားၾကတယ္။ ဘာသာတရားအဆုံးအမနဲ႔ လူအခ်င္းခ်င္း ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ ပညာ ဆိုတဲ့စကားကို တြင္တြင္သုံးတဲ့ေခတ္ရွိခဲ့တယ္။ ပညာေၾကာင့္ အသတ္ေပးရသူေတြရွိခ့ဲတယ္။ ပညာေၾကာင့္ ထင္ေပၚေလးစားခံခဲ့ရသူေတြရွိတယ္။ ပညာကုိအရင္းျပဳ ၿပီး လူ႔ေဘာင္ကို တည္ေဆာက္လိုသူေတြ၊ ဥစၥာကို အေျချပဳတဲ့အသုိက္အဝန္းျဖစ္ခ်င္သူေတြ၊ အတတ္ပညာအားကိုးတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ဖန္တီးလိုသူေတြ၊ အာဏာၾကီးမွဴ းတဲ့ အရိပ္အၿမံဳ လိုလားသူေတြ၊ ဝိဝါဒေတြကြဲျပား၊ ျခားနားတဲ့အျမင္ေတြနဲ႔ ကိုုယ္မွန္ကန္ေၾကာင္းသက္ေသျပလိုၾကျပန္တယ္။ အမွန္တရားကို ကိုယ္လိုရာ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ ကုိယ္ေျပာတာမွ အမွန္တရားေခတ္ေရာက္ျပန္တယ္။ အမွန္တရား ဆိုတာကဘာလဲ။ လူ႔ေလာကၾကီးမွာ အမွန္တရားဆိုတာက ဘာကိုဆိုလိုသလဲ။ ေခတ္အလိုက္ အၿမဲေျပာင္းလဲေနတဲ့အမွန္တရားက တကယ္တမ္းဖမး္ဆုပ္ၾကည့္ဖို႔ေတာ့ အရမ္းခက္ခဲေလာက္ေအာင္ ရုပ္ေျပာင္းရုပ္လႊဲကြ်မ္းက်င္လြန္းလွျပန္တယ္။ ဒီေခတ္က အမွန္တရားက ေနာက္တစ္ေခတ္မွာ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ အရင္က အမွန္တရားမဟုတ္ခဲ့တဲ့ဟာက အခုအမွန္တရားျဖစ္ခ်င္ျဖစ္။

ေခတ္၊ စံနစ္၊ ဘာသာတရား၊ ယဥ္ေက်းမွဳ ၊ အေတြးအေခၚ ၊ေနရာေဒသ ဘာေတြပဲကြာကြာ မေျပာင္းလဲတာေတြေတာ့ရွိတယ္။လူ႔ အေျခခံစိတ္ဓါတ္။ လူ႔ အတၱ၊ လူ႔ေလာဘ၊ မနာလိုစိတ္၊ သာယာလိုစိတ္၊ ေဒါသစိတ္၊ ေၾကာက္ရြံ ႔စိတ္၊ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးစိတ္ စတဲ့ လူ႔အေျခခံသေဘာတရားေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္း။ ေက်ာက္ေခတ္လူ၊ ဓါးေခတ္လွံေခတ္လူ၊ စက္မွဳေခတ္လူ၊ အုိင္ဖုန္းေခတ္လူေတြ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ဒီအေျခခံစိတ္နဲ႔ရွင္သန္ခဲ့ၾက။ သူဆင္းရဲေတြ၊ သူေဌးသူၾကြယ္ေတြ၊ ဘုရင္မင္းျမတ္ေတြကစ၊ သာသနာပိုင္ထိ ဒီအေျခခံစိတ္ေတြက အတူတူ။ နည္းတာ၊ မ်ားတာ၊ ဖြင့္လွစ္ခြင့္ရတာ၊ မရတာ၊ အသုံးခ်ခြင့္ရတာ၊ မရတာ၊ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္စြမး္ရွိတာ၊ မရွိတာသာ ကြာတယ္။ စိတ္အလုိက် ဖြင့္လွစ္ေဖာ္ျပ၊ စိတ္တုိင္းက်ဇက္ၾကိဳးလႊတ္ေပးတတ္သူေတြက ပုိၿပီးပူေလာင္ရ၊ မွားရ၊ ၾကိဳးဆဲြခံၾကရတယ္။ ထိန္းသိမ္းႏုိင္သူေတြက သက္သာမွဳရသလို၊ သူမ်ားအေျခခံစိတ္ကိုပါ လိုသလိုကစားႏုိင္သူေတြက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ပုံေဖာ္ ထိမ္းခ်ဳပ္ၾကတယ္။ ေခတ္တုိင္း၊ စံနစ္တိုင္း၊ အျဖစ္အပ်က္တုိင္းမွာ ဒီအေျခခံသေဘာတရားေတြက အမွန္တရားအေနန႔ဲ မေျပာင္းလဲပဲ အၿမဲပါတယ္။


လူသားဆန္မွဳဆိုတာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ အတၱ၊ မာန၊ မစၥရိယ စတဲ့ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္ေတြကိုပဲဆိုလိုတာပဲဆိုရင္လဲမွားတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား၊ ေမတၱာတရား၊ ကရုဏာတရား၊ မုဒိတာတရားဆိုတဲ့  ေကာင္းျမတ္တဲ့အခ်က္ေလးေတြကလဲ လူသားဆန္မွဳရဲ ႔ လကၡဏာရပ္ေတြ။ တစ္ခ်ိဳ ႔ ကာလေတြ၊ တစ္ခ်ိဳ ႔ေဒသေတြ၊ တစ္ခ်ိဳ ႔အေျခအေနေတြမွာ အခြင့္သင့္သလို ေပၚလာတတ္တဲ့ ဒီေကာင္းျမတ္ျခင္းတရားေလးေတြက လွပတယ္။ ဘယ္ေခတ္၊ ဘယ္ေဒသ၊ ဘယ္စံနစ္မွာ မဆိုလွပတယ္။ ဘုရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆင္းရဲသားျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းျမတ္ျခင္းတရားရွိတဲ့သူကလူေကာင္းပဲ။ သူေဌးျဖစ္ျဖစ္၊ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားျဖစ္ျဖစ္၊ စြမး္ႏုိင္သေလာက္ ဘဝတူလူသားကုိ အက်ိဳးျပဳသူက လွပသူပဲ၊ ပညာတတ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ပညာမရွိသူျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္ဆိုးစိတ္ညံ႔ရွိသူက လူဆိုးပဲ။ သမိုင္းေတြကလဲ သက္ေသျပခဲ့ၿပီးၿပီ။ အျဖစ္အပ်က္ေတြကလဲ ပုံေဖာ္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ မ်က္စိေရွ ႔မွာလဲ ျမင္ခဲ့ၾကရၿပီးၿပီ။ အုပ္ခ်ဳပ္ခံလူေတြကို တိုးတက္ခ်မ္းသာေစခဲ့တဲ့ ၾကီးျမတ္တဲ့ဘုရင္ေတြရွိခဲ့သလို၊ တုိင္းသူျပည္သားေတြကို ႏွိပ္စက္တတ္တဲ့ဆိုးယုတ္တဲ့ဘုရင္ေတြ အုပ္စိုးခဲ့ဖူးတယ္။ ေကာင္းမြန္တဲ့လူသားဝါဒီေတြရွိသလို၊ လူသားဝါဒီနာမည္သုံးၿပီး လူမဆန္ခဲ့တဲ့သူေတြလဲ သမိုင္းမွာ ဒုနဲ႔ေဒး။ ဒီဘုရင္စံနစ္တစ္ခုထဲက ထြက္လာတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ ဘုရင္ႏွစ္ပါး၊ ဒီ လူသားဝါဒီဆိုတာကိုပဲ ေဟာေျပာစည္းရုံးေနတဲ့ မတူညီတဲ့ သေဘာတရားေခါင္းေဆာင္ေတြ။ အေျခခံစိတ္ဓါတ္မေကာင္းသူက ဘာအေရျခံဳျခံဳ အခ်န္တန္ရင္ ေပၚလာတတ္တာပဲ။ ေကာင္းမြန္သူက ဘယ္လုိအေျခအေနမ်ိဳးမွာျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ရဲ ႔အရည္အေသြးကိုျပမွာပဲ။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းၾကီးတစ္ခုလုံးက ဒီလိုမ်ိဳး အဂၤါရပ္ရွိေတြရွိတဲ့ လူသားေတြန႔ဲဖဲြ႔စည္းထားတာဆိုတာကလဲ ျငင္းလို႔မရတဲ့ အမွန္တရားေနာက္တစ္ခု။ လူသားဆန္လြန္းတဲ့လူူသားေတြကေတာ့ ဘယ္ေခတ္၊ ဘယ္ကာလ၊ ဘယ္နည္းပညာ၊ ဘယ္စံနစ္ကိုေရာက္ေရာက္၊ ဆိုခဲ့တဲ့ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္ေလးေတြရယ္၊ ေကာင္းျမတ္တဲ့စိတ္ကေလးေတြရယ္ ဒြန္တဲြလ်က္၊ (ဒါမွမဟုတ္) တစ္ခုက အားေကာင္း၊ တစ္ခုကအားနည္း၊ (ဒါမွမဟုတ္) တစ္လွည့္စီအားေကာင္းလုိက္နဲ႔ ဒီစိတ္ႏွစ္ခုေစရာအတုိင္း လူ႔ေဘာင္ေလာကၾကီးကို ဆက္ၿပီး ေဆးေရာင္ေတြျခယ္ေနၾကဦးမွာပဲ။ ျခယ္သြားၾကဦးမွာပဲ။

ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်တွေ

ဆယ်နှစ်ကျော်လောက်မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ အဆက်အသွယ်ပြန်ရတယ်။ စကားတွေပြောကြရင်းနဲ့ ကလေးတုံးကဟာတွေ၊ အဖြစ်အပျက်တွေ၊ အမှတ်တရတွေ အစီအရီပေါ်လာတယ်။


ကျွန်တေ်ာတို့တွေ ကိုးတန်းစာမေးပွဲပြီးတဲ့နောက် ကျောင်းပိတ်ပိတ်ချင်း ကျွန်တော့အိမ်မှာ လူစုဖြစ်ကြတဲ့အကြောင်းကို သတိတရပြန်ပြောဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ခေတ်က ကော်ကျည်ဆံထည့်ပစ်ရတဲ့ လေသေနတ်လေးတွေ တအားခေတ်စားတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ စာမေးပွဲပြီးတာနဲ့ ကျွန်တော့အိမ်မှာလူစုပြီး သေနတ်ပစ်တိုင်းကစားဖို့ စီစဉ်ဖြစ်ကြတယ်။ အဲဒီတုံးက ကွန်ပြူ တာဂိမ်းတွေခေတ်မစားသေးဘူး။ Conter Strike တောင်မပေါ်သေးဘူး။ ကျွန်တော်တို့တွေ အများဆုံးဆော့တဲ့ဂိမ်းက Play Station လောက်နဲ့ family game လေးတွေပဲရှိတာ။ ဒီတော့ outdoor ဆော့တဲ့အလုပ်တွေ ပိုလုပ်ဖြစ်သွားတာပေါ့။ ပြန်ဆက်ရရင် ကျွန်တော်တို့ ဆော့တာက Counter Strike ပုံစံမျိုး အပြင်မှာလူနှစ်ဖက်ခွဲပြီး တစ်ဖက်နဲ့တစ်ဖက် ကော်ကျည်ဆံထွက်တဲ့ သေနတ်တွေနဲ့ လိုက်ပစ်ကြတာပါ။ အဲတုံးက ကျွန်တော်နေတာက အင်းစိန်မှာ။ ခြံကလဲ ခြုံတွေ သစ်ပင်တွေနဲ့ အကျယ်ကြီးဆိုတော့ သေနတ်ပစ်တိုင်းဆော့ရတာ အင်မတန်ကောင်းတာကလား။


လူကတော့ တော်တေ်ာစုယူရတယ်။ ကျောင်းမပိတ်ခင်ကတည်းကကြိုစီစဉ်ထားတဲ့အတိုင်း အဲဒီနေ့မှာတစ်ချို့ကိုဖုန်းဆက်ပြီးချိန်း၊ တစ်ချို့ကိုတစ်အိမ်တက်ဆင်းလိုက်ခေါ် လုပ်ရတယ်။ တစ်ချို့သူငယ်ချင်းမိဘတွေက သူတို့ကလေးကို အပြင်လွှတ်ရမှာ စိတ်မချတော့ ကျွန်တော်တို့က မျက်နှာသွားပြပြီး ခေါ်ရတယ်။ စက်ဘီးတွေနဲ့  အင်းစိန်တစ်မြို့လုံး ကုန်းတက်ကုန်းဆင်းပတ်ရတာ တပျော်တပါးကြီး။ ကျွန်တော်တို့အားလုံးမှာ တူတာတစ်ခုရှိတယ်။ ဒီနေ့အတွက် အားခဲပြီးဝယ်ထားတဲ့ ပစ္စတိုသေနတ်ကလေးတွေပါ။ ဒီဇိုင်း၊ အတိုအရှည်၊ အလေးအပေါ့ကွာကြပေမယ့် ကျွန်တော်တို့အားလုံးမှာ ပစ္စတိုတစ်လက်စီရှိတယ်။ တစ်ချို့ကလဲ ပိုကောင်းမယ်ထင်တဲ့သေနတ်ထပ်ဝယ်ပြီး အားဖြည့်ပေါ့။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရဲ့အမေကတော့ သူ့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသားကိုအရမ်းချစ်လို့ ပုံမှန်ဆိုဘယ်မှလွှတ်လေ့မရှိဘူး။ ကျွန်တော်တို့ သူ့အိမ်ကိုသွားခေါ်တော့ စိတ်ချလက်ချလွှတ်ရှာပါတယ်။ အဲဒီတုံးကလဲ ကျွန်တော်တို့က ကျောင်းမှာ ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိနေ၊ စာတစ်အားလုပ်ကြတဲ့ကလေးတွေကိုး။ လူကြီးတွေကွယ်ရာမှ မျောက်ရှုံးအောင်ဆော့ကြတာသူတို့မှ မသိတာ။ ဘယ်လောက်မျောက်ရှုံးကြလဲဆို စလောင်းကလာတဲ့ BMX စက်ဘီးစတန့်တွေကြည့်ပြီးအားကျ၊ တောင်ကုန်းအပြတ်တွေပေါ်ကနေ ဖီးနစ်လိုမျိုးမိန်းမစီးစက်ဘီးလေးတွေကိုစီးပြီး ခုန်ခုန်ချကြတာ။ စက်ဘီးခွေတွေဆို လိမ်လိမ်နေတာ အိမ်ကမသိလို့။ ပြီးတော့ အဲဒီမိန်းမစီးဘီးတွေကိုပဲ ရှေ့ဘီးတွေထောင်၊ နောက်ဘီးတွေထောင်၊ ခုန်ဆွ ခုန်ဆွတွေလုပ် မျိုးစုံစမ်းစီးနဲ့ အပြိုင်အဆိုင်လုပ်ကြသေးတာ။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဆို ရှေ့ဘီးထောင်လိုက်တာ အထောင်လွန်ပြီးပက်လက်လန်ပြုတ်ကျ၊ ခေါင်းနဲ့မြေကြီးနဲ့ဆောင့်၊ ပုဆိုးလဲနှစ်ခြမ်းကွဲပါရောလား။ ဒါလဲ မမှတ်ကြပါဘူး။ အခွင့်သာတာနဲ့ မျိုးစုံနေအောင် စတန့်ထွင်ကြတာပါပဲ။ နောက်စက်ဘီးချင်း စီးချင်းထိုးကြတယ်။ နောက်ကတစ်ယောက်ထိုင်၊ ရှေ့ကတစ်ယောက်နင်း၊ ပြီးတာနဲ့ အဲလိုစက်ဘီးနှစ်စီးတစ်ဖက်နဲ့တစ်ဖက် ပြုတ်မကျမချင်း လှည့်ပတ်ပြီးခြေထောက်နဲ့ကန်ကြ၊ ခေါင်းချင်းဆိုင်တိုက်ကြ လုပ်ကြတာ။ ပြောရရင်တော့ အများကြီးပါပဲ။ မိဘတွေကတော့ ဘယ်သိမလဲ ကျွန်တော်တို့ကမြင်းကျောထတာ။ ဒီတော့လဲ စာကြိုးစားတဲ့ကလေးတွေ ကျောင်းပိတ်လို့ဆော့ကြတာ ဆော့ပါစေဆိုပြီး၊ သူတို့ကလေးကို ကျွန်တော်တို့လက် ယုံယုံကြည်ကြည်အပ်လိုက်တယ်။ အပ်ယုံတင်မကဘူး သူ့သားကို ကျည်ဆံတွေအများကြီးထည့်လို့ရတဲ့ ကျည်ကပ်အရှည်ကြီးနဲ့ သေနတ်ကြီးကြီးရှည်ရှည်ကြီးတစ်လက်ပါ ဝယ်ပေးလိုက်သေးတယ်။


သွားခေါ်ကြတာက ကျွန်တော်ရယ်၊ နောက်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရယ်၊ နောက်တော့ တစ်အိမ်ပြီးတစ်အိမ်သွားရင်း တစ်ဖြည်းဖြည်းလူအင်အားတောင့်လာတယ်။ ကျွန်တေ်ာနဲ့သွားတဲ့ကောင်ကလဲ စာသာတော်တာ ကဲတဲ့၊ မွှေတဲ့နေရာမှာတော့ အမေရိကန်စာရေးဆရာကြီး မတ်တွိန်းရဲ့ဇာတ်ကောင် ကလေးဗိုလ်တွမ်ဆောယာတို့၊ ဟက်ကယ်ဘယ်ရီဖင်းတို့၊ ဆရာဇဝနရဲ့ ဆိုးပေ တို့ထက်မညံံ့ဘူး။ နောက်ပိုင်း အဲလိုခပ်ဆင်ဆင် နာမည်တစ်ခုတောင် ဘွဲ့တံဆိပ်အနေနဲ့ရလိုက်သေး။ မဟုတ်တာလုပ်ရမယ်ဆို ပြုံးစိပြုံးစိ မြှုံးမိတဲ့ငါးလိုလိုဆိုပြီး ကျွန်တော်တို့ပြောကြတာ။ ဖော်တယ်ဖြစ်မှာစိုးလို့ ထားပါတော့။ သူငယ်ချင်းကကျောင်းက ဆရာမရဲ့သား၊ လိမ္မာတယ်ဘာညာဆိုပြီး လူကြီးတွေကလဲ အမြင်မှားနေ၊ စာကလွဲပြီး ဘာမှလုပ်တတ်ပုံမရတဲ့ ကျွန်တော်ကလဲ ကုပ်ချောင်းချောင်းနဲ့ ဘေးကပါနေဆိုတော့ တော်ရုံ ဘယ်သူနဲ့မှအပြင်မထွက်ရတဲ့သူငယ်ချင်းတွေပါ ပါလာတယ်။ တစ်ချို့ကတော့ အိမ်ကအထွက်မှာ သေနတ်ကလေးတွေ ဝှက်ယူခဲ့ရတာပေါ့။ ခုတော့ အဲကောင်တွေ တော်တော်များများတောင် ကလေးအဖေတွေဖြစ်ကုန်ပါပြီ။ သူတို့ကလေးပုံတွေတောင် ဖေ့စ်ဘွတ်မှာ ၁၅ မိနစ်တစ်ခါတင်လို့။


လူစုတဲ့လုပ်ငန်းစဉ်ကြီးပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ကျွန်တော်တို့တွေ ကျွန်တော့အိမ်ကိုချီတက်ကြပေါ့။ လူတွေခွဲ၊ လက်နက်တွေတပ်ဆင်ပြီးတဲ့နောက်တော့ ခြံအနောက်နဲ့အရှေ့နဲ့ခွဲပြီး နှစ်ဖွဲ့နေရာယူကြတယ်။ ကြားထဲမှာ သစ်ပင်တွေ၊ ခြုံတွေအပြင်၊ အလည်ခေါင်မှာ အိမ်ကြီးကလဲရှိနေတော့ တစ်ဖက်နဲ့တစ်ဖက်မမြင်ကြရဘူး။ ဒီကြားထဲ သေနတ်အကြီးကြီးနဲ့ သူငယ်ချင်းကို မမျှတဘူးဆိုပြီး ဝိုင်းပြောကြပြန်တယ်။ ပြောလဲ ပြောစရာ ပစ္စတိုလေးတွေကြားထဲမှာ သူ့သေနတ်ကြီးက အကြီးကြီးတော်တော်ကြောက်စရာကောင်းတာ။ ကျည်ဆံတွေကလဲ အများကြီးဆံ့သေး။ စာသူငယ်ကြား လဒနားသကဲ့သို့ဆိုတာ အဲလို အခြေအနေမျိုးကိုပြောတာနေမှာ။ နောက်တော့လဲ ဘာဖြစ်လဲ ချကြတာပေါ့ဆိုပြီး စဖြစ်သွားတယ်။ မျက်လုံးတွေမထိအောင် နေကာမျက်မှန်လေးတွေ ကိုယ်စီတပ်ပြီး တစ်ဖက်နဲ့တစ်ဖက်ပစ်ကြပေါ့။ ဒီတော့မှ သေနတ်အကြီးကြီးရဲ့အစွမ်းသိရတော့တယ်။ အဲဒီသေနတ်က ပစ်လိုက်ရင် ကျည်နှစ်တာင့်၊ တစ်ခါတစ်လေသုံးတောင့်တစ်ခါထဲထွက်တယ်။ ထွက်တာက ဘယ်ဘက်ကိုတစ်တောင့်၊ ညာဖက်ကိုတစ်တောင့်ကွေ့ပြီးတော့သွားတာ။ ဘယ်တော့မှ ကျည်ဆံက တည့်တည့်မသွားတာကလား။ ဒီတော့ဘယ်လိုချိန်ပစ်ပစ်သူ့သေနတ်က လူကိုမထိဘူး။ ကျည်ကနှစ်တောင့်လောက်ထွက်တာဆိုတော့ ပြင်းအားလဲလျော့သွားတယ်။ ။ ပထမတော့ ကျန်တဲ့သူတွေက သူ့သေနတ်ကြီးကိုကြောက်ကြပေမယ့် နောက်တော့ အကြောင်းလဲသိသွားရော သူ့ကိုမဲပစ်ကုန်ကြရော။ သူ့မှာ သူ့ရဲ့ဧရာမသေနတ်ကြီးတကားကားနဲ့ ဟိုပြေးဒီပြေးဖြစ်ပြီး ကမ္ဘာကိုပျက်လို့။ တစ်ခြံလုံးလဲ ညာသံပေးသံတွေ၊ တစ်ဖောင်းဖောင်း လေသေနတ်သံတွေ၊ ပြေးကြလွှားကြသံတွေ၊ ငြင်းကြခုန်ကြသံတွေ၊ အော်သံဟစ်သံတွေနဲ့ စီစီညံနေတာပါပဲ။ တစ်ချို့က ဂိုထောင်ဘေးမှာ ကပ်ပေါက်နေတဲ့ မာလကာပင်ပေါ်ကနေတစ်ဆင့် ဂိုထောင်ခေါင်မိုးပေါ်တက်ပြီးနေရာယူကြတယ်။ ခေါင်မိုးသွပ်ပြားရဲ့ စောင်းနေတဲ့အခြမ်းမှာပုန်းပြီးအောက်ကဖြတ်သွားတဲ့သူတွေကို ချောင်းပစ်ကြတယ်။ နောက် သိကုန်ကြတော့ အောက်ကနေဝိုင်းပြီး ပစ်လိုက်ကြတာ သူတို့မှာဆင်းပြေးလို့လဲမရ၊ ပတ်ပြေးလို့လဲမရနဲ့၊ ဂိုဒေါင်အမိုးပေါ်မှာ ပြားပြားကိုဝပ်နေကြရတာပါပဲ။ အငြင်းသန်တဲ့ကောင်တွေကလဲ သေနတ်မှန်တာကို မမှန်ဘူးခံငြင်း၊ ပြီးတော့အနီးကပ်တွေတေ့ပစ်ကြ၊ စကားတွေများကြနဲ့။


ညနေပိုင်းဇာတ်သိမ်းတော့ ကျွန်တော်တို့အားလုံး တစ်ကိုယ်လုံး၊ လက်တွေ၊ခြေတွေ၊ မျက်နှာတွေမှာ ကော်ကျည်ဆံရာအနီဖုတွေကျန်ခဲ့ပြီး၊ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရဲ့နေကာမျက်မှန်ကတော့ သေနတ်မှန်ပြီးအက်သွားတယ်။ ချော်လဲ၊ ပြုတ်ကျ၊ ပွန်းတဲ့ပဲ့တဲ့ဒဏ်ရာတွေ အားလုံးနီးပါးရကြပေမယ့် အတော်ကိုပျော်ခဲ့ကြတယ်။ နောက်တစ်ခေါက်ထပ်ချိန်းပြီး ပစ်ကြဖို့အားလုံး အားတက်သရောသဘောတူခဲ့ပေမယ့် အကြောင်းကြောင်းကြောင့် အဲဒီလို ထပ်မဆော့ဖြစ်ကြတော့တာ ဒီနေ့ထိဆိုပါတော့။
_____________________________________

ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ
ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္မေတြ႔တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပန္ရတယ္။ စကားေတြေျပာၾကရင္းနဲ႔ ကေလးတုံးကဟာေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ အမွတ္တရေတြ အစီအရီေပၚလာတယ္။

ကြ်န္ေတ္ာတို႔ေတြ ကိုးတန္းစာေမးပြဲၿပီးတဲ့ေနာက္ ေက်ာင္းပိတ္ပိတ္ခ်င္း ကြ်န္ေတာ့အိမ္မွာ လူစုျဖစ္ၾကတဲ့အေၾကာင္းကို သတိတရျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခတ္က ေကာ္က်ည္ဆံထည့္ပစ္ရတဲ့ ေလေသနတ္ေလးေတြ တအားေခတ္စားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့အိမ္မွာလူစုၿပီး ေသနတ္ပစ္တုိင္းကစားဖို႔ စီစဥ္ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီတုံးက ကြန္ျပဴ တာဂိမ္းေတြေခတ္မစားေသးဘူး။ Conter Strike ေတာင္မေပၚေသးဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေတြ အမ်ားဆုံးေဆာ့တဲ့ဂိမ္းက Play Station ေလာက္နဲ႔ family game ေလးေတြပဲရွိတာ။ ဒီေတာ့ outdoor ေဆာ့တဲ့အလုပ္ေတြ ပိုလုပ္ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ျပန္ဆက္ရရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဆာ့တာက Counter Strike ပုံစံမ်ိဳး အျပင္မွာလူႏွစ္ဖက္ခဲြၿပီး တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ ေကာ္က်ည္ဆံထြက္တဲ့ ေသနတ္ေတြနဲ႔ လိုက္ပစ္ၾကတာပါ။ အဲတုံးက ကြ်န္ေတာ္ေနတာက အင္းစိန္မွာ။ ျခံကလဲ ျခံဳေတြ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ အက်ယ္ၾကီးဆိုေတာ့ ေသနတ္ပစ္တုိင္းေဆာ့ရတာ အင္မတန္ေကာင္းတာကလား။

လူကေတာ့ ေတာ္ေတ္ာစုယူရတယ္။ ေက်ာင္းမပိတ္ခင္ကတည္းကၾကိဳစီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း အဲဒီေန႔မွာတစ္ခ်ဳိ ႔ကိုဖုန္းဆက္ၿပီးခ်ိန္း၊ တစ္ခ်ိဳ ႔ကိုတစ္အိမ္တက္ဆင္းလိုက္ေခၚ လုပ္ရတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ႔သူငယ္ခ်င္းမိဘေတြက သူတုိ႔ကေလးကို အျပင္လႊတ္ရမွာ စိတ္မခ်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မ်က္ႏွာသြားျပၿပီး ေခၚရတယ္။ စက္ဘီးေတြနဲ႔  အင္းစိန္တစ္ၿမိဳ ႔လုံး ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းပတ္ရတာ တေပ်ာ္တပါးၾကီး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလုံးမွာ တူတာတစ္ခုရွိတယ္။ ဒီေန႔အတြက္ အားခဲၿပီးဝယ္ထားတဲ့ ပစၥတိုေသနတ္ကေလးေတြပါ။ ဒီဇုိင္း၊ အတိုအရွည္၊ အေလးအေပါ့ကြာၾကေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလုံးမွာ ပစၥတုိတစ္လက္စီရွိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ကလဲ ပိုေကာင္းမယ္ထင္တဲ့ေသနတ္ထပ္ဝယ္ၿပီး အားျဖည့္ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ ႔အေမကေတာ့ သူ႔ရဲ ႔ တစ္ဦးတည္းေသာသားကိုအရမ္းခ်စ္လို႔ ပုံမွန္ဆိုဘယ္မွလႊတ္ေလ့မရွိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူ႔အိမ္ကိုသြားေခၚေတာ့ စိတ္ခ်လက္ခ်လႊတ္ရွာပါတယ္။ အဲဒီတုံးကလဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က ေက်ာင္းမွာ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိေန၊ စာတစ္အားလုပ္ၾကတဲ့ကေလးေတြကိုး။ လူၾကီးေတြကြယ္ရာမွ ေမ်ာက္ရွံဳးေအာင္ေဆာ့ၾကတာသူတို႔မွ မသိတာ။ ဘယ္ေလာက္ေမ်ာက္ရွံဳးၾကလဲဆို စေလာင္းကလာတဲ့ BMX စက္ဘီးစတန္႔ေတြၾကည့္ၿပီးအားက်၊ ေတာင္ကုန္းအျပတ္ေတြေပၚကေန ဖီးနစ္လိုမ်ိဳးမိန္းမစီးစက္ဘီးေလးေတြကိုစီးၿပီး ခုန္ခုန္ခ်ၾကတာ။ စက္ဘီးေခြေတြဆို လိမ္လိမ္ေနတာ အိမ္ကမသိလုိ႔။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမိန္းမစီးဘီးေတြကိုပဲ ေရွ ႔ဘီးေတြေထာင္၊ ေနာက္ဘီးေတြေထာင္၊ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြေတြလုပ္ မ်ိဳးစုံစမ္းစီးနဲ႔ အၿပိဳင္အဆိုင္လုပ္ၾကေသးတာ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆို ေရွ ႔ဘီးေထာင္လိုက္တာ အေထာင္လြန္ၿပီးပက္လက္လန္ျပဳတ္က်၊ ေခါင္းနဲ႔ေျမၾကီးနဲ႔ေဆာင့္၊ ပုဆိုးလဲႏွစ္ျခမ္းကြဲပါေရာလား။ ဒါလဲ မမွတ္ၾကပါဘူး။ အခြင့္သာတာနဲ႔ မ်ိဳးစုံေနေအာင္ စတန္႔ထြင္ၾကတာပါပဲ။ ေနာက္စက္ဘီးခ်င္း စီးခ်င္းထိုးၾကတယ္။ ေနာက္ကတစ္ေယာက္ထိုင္၊ ေရွ ႔ကတစ္ေယာက္နင္း၊ ၿပီးတာနဲ႔ အဲလိုစက္ဘီးႏွစ္စီးတစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ ျပဳတ္မက်မခ်င္း လွည့္ပတ္ၿပီးေျခေထာက္နဲ႔ကန္ၾက၊ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္တိုုက္ၾက လုပ္ၾကတာ။ ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ မိဘေတြကေတာ့ ဘယ္သိမလဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကျမင္းေက်ာထတာ။ ဒီေတာ့လဲ စာၾကိဳးစားတဲ့ကေလးေတြ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ေဆာ့ၾကတာ ေဆာ့ပါေစဆိုၿပီး၊ သူတို႔ကေလးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔လက္ ယုံယုံၾကည္ၾကည္အပ္လိုက္တယ္။ အပ္ယုုံတင္မကဘူး သူ႔သားကို က်ည္ဆံေတြအမ်ားၾကီးထည့္လို႔ရတဲ့ က်ည္ကပ္အရွည္ၾကီးန႔ဲ ေသနတ္ၾကီးၾကီးရွည္ရွည္ၾကီးတစ္လက္ပါ ဝယ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။

သြားေခၚၾကတာက ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္၊ ေနာက္ေတာ့ တစ္အိမ္ၿပီးတစ္အိမ္သြားရင္း တစ္ျဖည္းျဖည္းလူအင္အားေတာင့္လာတယ္။ ကြ်န္ေတ္ာနဲ႔သြားတဲ့ေကာင္ကလဲ စာသာေတာ္တာ ကဲတဲ့၊ ေမႊတဲ့ေနရာမွာေတာ့ အေမရိကန္စာေရးဆရာၾကီး မတ္တြိန္းရဲ ႔ဇာတ္ေကာင္ ကေလးဗိုလ္တြမ္ေဆာယာတို႔၊ ဟက္ကယ္ဘယ္ရီဖင္းတို႔၊ ဆရာဇဝနရဲ ႔ ဆိုးေပ တို႔ထက္မညံံ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း အဲလုိခပ္ဆင္ဆင္ နာမည္တစ္ခုေတာင္ ဘဲြ႔တံဆိပ္အေနနဲ႔ရလိုက္ေသး။ မဟုတ္တာလုပ္ရမယ္ဆို ျပံဳးစိျပဳံးစိ ျမွံဳးမိတဲ့ငါးလုိလုိဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ေျပာၾကတာ။ ေဖာ္တယ္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ထားပါေတာ့။ သူငယ္ခ်င္းကေက်ာင္းက ဆရာမရဲ ႔သား၊ လိမၼာတယ္ဘာညာဆိုၿပီး လူၾကီးေတြကလဲ အျမင္မွားေန၊ စာကလဲြၿပီး ဘာမွလုပ္တတ္ပုံမရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ေဘးကပါေနဆိုေတာ့ ေတာ္ရုံ ဘယ္သူနဲ႔မွအျပင္မထြက္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ပါလာတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ကေတာ့ အိမ္ကအထြက္မွာ ေသနတ္ကေလးေတြ ဝွက္ယူခဲ့ရတာေပါ့။ ခုေတာ့ အဲေကာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာင္ ကေလးအေဖေတြျဖစ္ကုန္ပါၿပီ။ သူတို႔ကေလးပုံေတြေတာင္ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ၁၅ မိနစ္တစ္ခါတင္လုိ႔။

လူစုတဲ့လုပ္ငန္းစဥ္ၾကီးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ ကြ်န္ေတာ့အိမ္ကိုခ်ီတက္ၾကေပါ့။ လူေတြခဲြ၊ လက္နက္ေတြတပ္ဆင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ျခံအေနာက္နဲ႔အေရွ ႔နဲ႔ခြဲၿပီး ႏွစ္ဖဲြ႔ေနရာယူၾကတယ္။ ၾကားထဲမွာ သစ္ပင္ေတြ၊ ျခဳံေတြအျပင္၊ အလည္ေခါင္မွာ အိမ္ၾကီးကလဲရွိေနေတာ့ တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္မျမင္ၾကရဘူး။ ဒီၾကားထဲ ေသနတ္အၾကီးၾကီးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို မမွ်တဘူးဆုိၿပီး ဝုိင္းေျပာၾကျပန္တယ္။ ေျပာလဲ ေျပာစရာ ပစၥတိုေလးေတြၾကားထဲမွာ သူ႔ေသနတ္ၾကီးက အၾကီးၾကီးေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတာ။ က်ည္ဆံေတြကလဲ အမ်ားၾကီးဆံ႔ေသး။ စာသူငယ္ၾကား လဒနားသကဲ့သုို႔ဆိုတာ အဲလို အေျခအေနမ်ိဳးကိုေျပာတာေနမွာ။ ေနာက္ေတာ့လဲ ဘာျဖစ္လဲ ခ်ၾကတာေပါ့ဆိုၿပီး စျဖစ္သြားတယ္။ မ်က္လုံးေတြမထိေအာင္ ေနကာမ်က္မွန္ေလးေတြ ကိုယ္စီတပ္ၿပီး တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ပစ္ၾကေပါ့။ ဒီေတာ့မွ ေသနတ္အၾကီးၾကီးရဲ ႔အစြမ္းသိရေတာ့တယ္။ အဲဒီေသနတ္က ပစ္လိုက္ရင္ က်ည္ႏွစ္တာင့္၊ တစ္ခါတစ္ေလသုံးေတာင့္တစ္ခါထဲထြက္တယ္။ ထြက္တာက ဘယ္ဘက္ကိုတစ္ေတာင့္၊ ညာဖက္ကိုတစ္ေတာင့္ေကြ ႔ၿပီးေတာ့သြားတာ။ ဘယ္ေတာ့မွ က်ည္ဆံက တည့္တည့္မသြားတာကလား။ ဒီေတာ့ဘယ္လိုခ်ိန္ပစ္ပစ္သူ႔ေသနတ္က လူကိုမထိဘူး။ က်ည္ကႏွစ္ေတာင့္ေလာက္ထြက္တာဆိုေတာ့ ျပင္းအားလဲေလ်ာ ့သြားတယ္။ ။ ပထမေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြက သူ႔ေသနတ္ၾကီးကိုေၾကာက္ၾကေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ အေၾကာင္းလဲသိသြားေရာ သူ႔ကိုမဲပစ္ကုန္ၾကေရာ။ သူ႔မွာ သူ ႔ရဲ ႔ဧရာမေသနတ္ၾကီးတကားကားနဲ႔ ဟိုေျပးဒီေျပးျဖစ္ၿပီး ကမာၻကိုပ်က္လုိ႔။ တစ္ျခံလုံးလဲ ညာသံေပးသံေတြ၊ တစ္ေဖာင္းေဖာင္း ေလေသနတ္သံေတြ၊ ေျပးၾကလႊားၾကသံေတြ၊ ျငင္းၾကခုန္ၾကသံေတြ၊ ေအာ္သံဟစ္သံေတြနဲ႔ စီစီညံေနတာပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ ႔က ဂိုေထာင္ေဘးမွာ ကပ္ေပါက္ေနတဲ့ မာလကာပင္ေပၚကေနတစ္ဆင့္ ဂိုေထာင္ေခါင္မိုးေပၚတက္ၿပီးေနရာယူၾကတယ္။ ေခါင္မိုးသြပ္ျပားရဲ ႔ ေစာင္းေနတဲ့အျခမ္းမွာပုန္းၿပီးေအာက္ကျဖတ္သြားတဲ့သူေတြကို ေခ်ာင္းပစ္ၾကတယ္။ ေနာက္ သိကုန္ၾကေတာ့ ေအာက္ကေနဝုိင္းၿပီး ပစ္လုိက္ၾကတာ သူတို႔မွာဆင္းေျပးလို႔လဲမရ၊ ပတ္ေျပးလို႔လဲမရနဲ႔၊ ဂိုေဒါင္အမိုးေပၚမွာ ျပားျပားကိုဝပ္ေနၾကရတာပါပဲ။ အျငင္းသန္တဲ့ေကာင္ေတြကလဲ ေသနတ္မွန္တာကို မမွန္ဘူးခံျငင္း၊ ၿပီးေတာ့အနီးကပ္ေတြေတ့ပစ္ၾက၊ စကားေတြမ်ားၾကနဲ႔။

ညေနပိုင္းဇာတ္သိမ္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလုံး တစ္ကုိယ္လုံး၊ လက္ေတြ၊ေျခေတြ၊ မ်က္ႏွာေတြမွာ ေကာ္က်ည္ဆံရာအနီဖုေတြက်န္ခဲ့ၿပီး၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ ႔ေနကာမ်က္မွန္ကေတာ့ ေသနတ္မွန္ၿပီးအက္သြားတယ္။ ေခ်ာ္လဲ၊ ျပဳတ္က်၊ ပြန္းတဲ့ပဲ့တဲ့ဒဏ္ရာေတြ အားလုံးနီးပါးရၾကေပမယ့္ အေတာ္ကိုေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ခ်ိန္းၿပီး ပစ္ၾကဖုိ႔အားလုံး အားတက္သေရာသေဘာတူခဲ့ေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အဲဒီလို ထပ္မေဆာ့ျဖစ္ၾကေတာ့တာ ဒီေန႔ထိဆိုပါေတာ့။