Funny Facebook World

The Racist says,
'Hey, don't discriminate.
I won't allow it'

The Coward supports,
' Correct.
Let's fight for it.'

The Selfish replies,
'Yeah yeah.
 We must also help the needs'

The Corrupted comments,
' That's true.
But make sure everything is in order'

Finally........
The hater adds up,
' Share it.
We will love each other and do it in unity'

But....
The Vicious disagrees,
'Oh no,
Why are people so violent nowadays!'

(The Stalker thinks,
'Sighs....
People never mind their own business )

Ha ha ha ha ha.........!

တိုး၍တက္ကာ မိုးထက္ျမင့္မွာ

သေရာ္စာေတာင္
အတည္အမွတ္နဲ႔
အဆဲအဆုိမျပတ္
အကဲပိုတတ္တဲ့
တို႔ ပညာတတ္ေတြ။

ငါေတာ္ နင္ညံ႔
ငါ့ဂီတမွေကာင္းသတတ္။
တို႔အႏုပညာရွင္နဲ႔
တုတ္ဆြဲဓါးဆဲြ
အားေပးရဲၾကတဲ့
တို႔ပရိသတ္ေတြ။

ကိုယ့္တာဝန္ေတာ့ေက်ဖို႔မေတြး
လုိခ်င္တာမလုပ္ေပး
ငရဲမင္းဖင္ေတာင္ တုတ္နဲ႔ထုိးမေဟ့
ဆိုတဲ့ တို႔လူေတြ။
(ဘာပဲလိုလို “ဆႏၵျပခြင့္” ရွိတယ္ေလ။
ရုပ္ရွင္လက္မွတ္လိုဝယ္လို႔
ေနၾကာေစ့တစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ဝါးရင္း
ဆႏၵျပၾကစုိ႔။ )


မွန္တာမမွန္တာေနာက္
ဟုတ္တာမဟုတ္တာထား
စဥ္းစားဥာဏ္တစ္ေရြးသားမွမလို
သူမ်ားရွဲရင္လိုက္ရွဲလို႔
က်ီးကန္းလုိဝုိင္းအာတတ္တဲ့
ေဖ့ဖြတ္ေပၚက
တို႔သူရဲေကာင္းေတြ။

ကုိယ္ဝန္းက်င္ေတာင္
စိတ္ေကာင္းမေမြး
တစ္ကိုယ္ေကာင္းေျပးတတ္သေလာက္
တုိင္းျပည္အတြက္ေတာ့
စိတ္ပူပန္ဟန္
အမွန္အကန္ ဟန္ပန္ၾကြယ္တတ္တဲ့
တို႔ အြန္လိုင္းမ်ိဳးခ်စ္ေတြ။

အိုေလ....
တို႔လူေလးမ်ား ညီတယ္ေနာ္..
ညီတယ္ေဟ့...ညီတယ္ေဟ့။   ။

Don't lose your cool

“ ' Don't lose your cool ' တဲ့။ ဘာျပႆနာၾကံဳၾကံဳ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔စဥ္းစား၊ ေသေသသပ္သပ္တုံ႔ျပန္ေျဖရွင္း၊ ပ်ာယာခတ္ၿပီး စိတ္လုိက္မာန္ပါ ပရမ္းပတာမရွင္းနဲ႔ေပါ့လို႔ ဆိုလိုတာေပါ့ကြာ။ ”

မိုးႏုိင္က ကြ်န္ေတာ့ကို ေျပာသည္။ထို႔ေနာက္ သူ႔ေရွ ႔က ေကာ္ဖီကို တစ္က်ိဳက္က်ိဳက္လိုက္ၿပီးေနာက္ တစ္ဆက္တည္း

“ မင္းေသခ်ာ သတိထားၾကည့္၊ ျပႆနာတစ္ခုခုေပၚလာတယ္ဆိုပါေတာ့....အကယ္၍ မင္း စၿပီးပ်ာယာခတ္ၿပီ၊ မင္းရဲ ႔ cool ကုိ lose ျဖစ္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ မင္းရွံဳးၿပီ။ မင္းမွာ ဟာကြက္ေတြ အမ်ားၾကီး ျဖစ္လာမယ္။ အမွားေတြအမ်ားၾကီးလုပ္မိမယ္။ ထူပူေနေတာ့ မင္းပုံစံကလဲ ကို႔ုယို႔ကားယားနဲ႔ အမ်ားအျမင္မွာ မတင့္တယ္ေတာ့ဘူးျဖစ္လာမယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ။ Because you lose your cool မို႔လုိ႔ကြ။ ”

ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္သည္။ သူေျပာတာဟုတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘဝမွာ ျပႆနာေပါင္းမ်ားစြာၾကံဳခဲ့ရသည္။ သူမ်ားၾကံဳသည္ကိုလဲ ျမင္ခဲ့ဖူးသည္။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျဖရွင္းခဲ့ရသည္။ ေအာင္ျမင္စြာ ရွင္းႏုိ္င္သည္မ်ားရွိသလို မရွင္းႏုိင္ခဲ့သည့္ ျပႆနာမ်ားကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး။

မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ျပႆနာတစ္ခုကို ေခါင္းေအးေအးႏွင့္ အိေျႏၵမပ်က္ရွင္းႏုိင္ျခင္းက ဂုဏ္သိကၡာရွိလွသည္။ ရွင္းႏုိင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မရွင္းႏုိင္သည္ျဖစ္ေစ၊ အိေျႏၵရရႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းတတ္သူမ်ားမွာ အလြန္တင့္တယ္သည္။ဤအရည္အေသြးကို အခ်ိဳ ႔လူမ်ားတြင္ အလြန္ရွားပါးစြာေတြ႔ရၿပီး စနစ္တက်ဖြဲ႔စည္းထားေသာ အဖြဲ႔အစည္းၾကီးမ်ားတြင္မူ အေလ့အက်င့္အျဖစ္ေတြ႔ရသည္။

ကြ်န္ေတာ့တြင္လည္း အေတြးမ်ားႏွင့္အတူ ေျပာစရာမ်ားရွိလာ၍ စကားစလုိက္သည္။

“ မင္းေျပာတာ ဟုတ္တယ္ကြ။ Don't lose your cool ။ ျမန္မာလုိျပန္ရင္ေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန အိေျႏၵမပ်က္နဲ႔ ေပါ့ကြာ။ ”

သူ စိတ္ဝင္စားစြာနားေထာင္ေနသည္ကို ေတြ႔၍ ကြ်န္ေတာ္ စကားဆက္သည္။

“ ဒုတိယကမာၻစစ္တုံးက ျမန္မာႏုိ္င္ငံကေန အဂၤလိပ္ေတြ ဆုတ္ခြာတာ....အဲဒါပဲ။ မင္းေျပာတဲ့ Don't lose your cool...ဆိုတဲ့ စတိုင္နဲ႔ ဆုတ္တာ ”

“အင္း...ရွင္းပါဦး ” မိုးႏုိင္က ေကာ္ဖီခြက္ကို စားပြဲေပၚခ်လုိက္ရင္း စကားေထာက္ေပးသည္။

“ ဒီလိုကြာ....သူတို႔ဆုတ္ခြာတဲ့ေနရာမွာ သုံးသြားတဲ့စကား။ စနစ္တက်ဆုတ္ခြာသည္ တဲ့။ ဟုတ္တယ္...သူတို႔ကစစ္ရွံဳးေနတာ။ ဒါေပမယ့္ အိေျႏၵမပ်က္ဘူး။ စနစ္တက်နဲ႔ ဆုတ္ခြာသြားတာ။ အရွံဳးကို အိေျႏၵေလးနဲ႔ တုန္႔ျပန္ၿပီး အေကာင္းဆုံးလုပ္သြားတာ။ မင္းေျပာတဲ့ Don't lose your cool ေပါ့ကြာ။ ဘယ္ေလာက္သေဘာက်ဖို႔ေကာင္းလဲ” 

 ေျပာေနသည္ကို ခဏရပ္၍ မိုးႏုိင္ကို အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ အာရုံစိုက္၍နားေထာင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ကြ်န္ေတာ့ေရွ ႔က ေအးေနၿပီျဖစ္သည့္ ေကာ္ဖီခြက္ကုိ မ်က္လုံးတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ဆက္ေျပာသည္။

“ အဲ..ဂ်ပန္ဆုတ္ေတာ့က်ေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ဘူးကြ။ 'တပ္ပ်က္၍ အက်အဆုံးမ်ားစြာနဲ႔ ေခြးေျပး၊ဝက္ေျပး ေျပးရသည္' တဲ့။ They lose their cool ေပါ့ကြာ။ ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ရင္ သိသာတယ္ေနာ္။ ”

“ေအး..ဟုတ္တယ္ကြ။ ဒါက ကိစၥအၾကီးၾကီးေတြကို ေျပာတာ။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ ႔ျပႆနာကို (သို႔မဟုတ္) အခက္အခဲကို (သို႔မဟုတ္) အရွံဳးကို ရင္ဆုိင္ပုံတုံ႔ျပန္ပုံေလးေတြၾကည့္ၿပီးေတာ့လဲ သင္ခန္းစာယူလုိ႔ရေသးတယ္ ”

မိုးႏုိင္က ကုလားထုိင္ေနာက္မွီတြင္ သက္ေတာင့္သက္သာမွီလိုက္ရင္း ကြ်န္ေတာ့စကားကိုေထာက္ခံသည္။ထိ႔ုေနာက္

“ က်င္းမဝင္လုိ႔ ေဂါက္တံလႊင့္ပစ္တဲ့ ေဂါက္သီးသမားေတြ ငါတုိ႔ တီဗီမွာေတြ႔ဖူးေနတာပဲ။ ေဂါက္တံကို လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့ အရွံဳးကို သူတည္တည္ျငိမ္ျငိမ္လက္မခံႏုိင္တာ လူသိတာပဲရွိတယ္။ ဘာအက်ိဳးရွိလုိ႔လဲ။
အဲဒီေတာ့ losing his cool ျဖစ္သြားေတာ့၊ အမွားေတြ ပိုမ်ားလာၿပီး ပုိရွံဳးဖို႔ပဲ ရွိတာေပါ့ကြာ ”

ဟု စကားကို အဆုံးသတ္သည္။
သူေျပာတာ အလြန္မွန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္လဲ ထိုသို႔အလြယ္တကူႏွင့္အိေျႏၵပ်က္တတ္သူေတြ အမ်ားအျပားရွိသည္။ သူတို႔လိုခ်င္တာကို အေျခအေနအရ မလုပ္ေပးႏုိင္ေသာအခါမ်ိဳး၊ သူတို႔ျဖစ္ခ်င္သည့္အရာ အေျခအေနအရ မျဖစ္ႏုိင္၍ မျဖစ္ရသည့္အခါမ်ိဳးတြင္ မေျပာသင့္သည့္စကားကို အလြန္အကြ်ံ၊ မဆင္မျခင္ေျပာသူမ်ားကို ၾကံဳဖူးသည္။ ခင္မင္မွဳကို မေထာက္ထားပဲ စကားလြန္သူမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္သည္းခံႏုိင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ သူတို႔ႏွင့္အလုပ္အတူတြဲလုပ္ဖို႔ေတာ့ အေတာ္စဥ္းစားရေတာ့မည္။ မထင္မွတ္ပဲ သူတို႔တန္ဖုိးကို သူတို႔ထုတ္ျပလိုက္သလိုျဖစ္သြားမွန္း သူတို႔သတိမထားမိ။ 'Don't lose your cool' ဆိုေသာစကားကို သူတို႔ နားမလည္၍ပင္။

စဥ္းစားေနသည္ကို ခဏရပ္၍ ကြ်န္ေတာ္မိုးႏုိ္င္ကို စကားျပန္သည္။

“ ငါၾကံဳဖူးတာလဲရွိေသးတယ္။ ျပႆနာတစ္ခုေပၚလာတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ဖက္လူကို အျပစ္တင္ၿပီး မဆင္မျခင္ေျပာတတ္တဲ့လူမ်ိဳးေပါ့။ ဘာမဟုတ္တဲ့ ျပႆနာေလးနဲ႔ သူ႔စိတ္ကိုမထိန္းႏုိ္င္ေတာ့ မေျပာသင့္တဲ့ စကားေတြကို မဆင္မျခင္ စြတ္ေျပာပစ္လိုက္ေရာ။ ဒီေတာ့ သူ႔ကိုလူေတြက အထင္ေသးသြားေရာ။ ခုမွ ငါျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ သူက cool ဆိုတဲ့ တည္ျငိမ္မွဳ၊ ေအးေဆးမွဳ ပ်က္သြားတာပဲကြ။ အေျပာခံရတဲ့ဘက္ေရာ၊ ေျပာတဲ့ သူ႔အေနနဲ႔ေရာ မေကာင္းဘူးေပါ့ကြာ”

ကြ်န္ေတာ္ေျပာသည္မ်ားကို မိုးႏုိ္င္က ေခါင္းတစ္ျငိမ့္ျငိမ့္ႏွင့္ နားေထာင္ေနၿပီး ျဖည့္ေျပာသည္။

“အဆိပ္ေသာက္ၿပီးေသဖို႔ အာဏာပိုင္ေတြရဲ ႔မတရားေသဒဏ္ခ်တာခံရတဲ ့ဂရိအေတြးအေခၚပညာရွင္ၾကီး ေဆာ့ခေရးတီးကြာ။
 ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေသခါနီးမွာေတာင္ သူေသာက္ရမယ့္အဆိပ္ခြက္ကို  တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔ ေသာက္သြားႏုိင္တာ ဘယ္ေလာက္ ေလးစားဖုိ႔ေကာင္းလဲ။ Don't lose your cool ဆိုတဲ့ စကားကို အေကာင္းဆုံးသရုပ္ျပႏုိင္ခဲ့တဲ့ သူပဲ။ ခုခ်ိန္ထိ သူ႔နာမည္နဲ႔ အေတြးအေခၚက မေသဘူး မဟုတ္လား ”

 ေကာ္ဖီခြက္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း သူေျပာတာကို နားေထာင္ေနမိသည္။ သူကဆက္ေျပာျပန္သည္။

“ရာဇသၾကၤန္အမတ္ၾကီးကလဲ စာေတြသာအမ်ားၾကီးတတ္မယ္။ ဗဟုသုတသာအမ်ားၾကီးၾကြယ္ဝမယ္။ He always loses his cool ပဲကြ။ မင္းသိလား။ ”

“ ေအး...အမတ္ၾကီးရာဇသၾကၤန္အေၾကာင္းေတာ့ ငါဖတ္ဖူးပါတယ္။ ဘယ္လုိမ်ိဳး he lost his cool ျဖစ္တာလဲ..ရွင္းျပပါဦး”

ကြ်န္ေတာ္က ထိုသုိ႔ေမးေသာအခါ သူက ေခတၱမွ် အခ်က္အလက္ စီစဥ္ဟန္ စဥ္းစားလိုက္ၿပီး

“ႏွစ္ခ်က္ရွိတယ္ကြာ။ ပထမတစ္ခ်က္က သီဟသူ သူ႔အကၤ်ီလက္ေပၚကြမ္းတံေတြးေထြးတာကို လူၾကီးပီပီခြင့္မလႊတ္ပဲ ေဒါသထြက္ၿပီး အေတးအမွတ္ထား အကၤ်ီကိုပါ မေလွ်ာ္ပဲသိမ္းထားတာ...။ ဒါက အျငိွဳးထားတယ္လုိ႔ ယူဆရမယ္။ ပညာရွိတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မသင့္ေတာ္တ့ဲဟာေပ့့ါကြာ။ ဒါကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ဘုရင့္သားေတာ္တစ္ေယာက္ကုိတာင္ခြင့္မလႊတ္တာ။ သူ႔အေပၚ ေျပာမွားဆိုးမွားရွိတဲ့ တစ္ျခားသူေတြဆိုရင္ေတာ့ မသက္သာဘူးဆိုတဲ့သေဘာပဲ။ စိတ္လိုက္မာန္ပါျဖစ္တယ္။cool မျဖစ္ဘူးေပါ့ကြာ။ ဒါကတစ္ခ်က္ ”

သူက စကားရွည္ၾကီးကို ထိုသို႔တစ္ဆက္တည္းေျပာသြားၿပီး ေနာက္တစ္ခ်က္ထပ္ေျပာရန္ျပင္သည္။

“အင္း...ေနာက္တစ္ခ်က္ေျပာပါဦး ”

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ဝင္လာေသာ ညေနခင္းေလေျပညင္းေလးကို ခံစားရင္း ကြ်န္ေတာ္က စကားေထာက္ေပးလိုက္သည္။

“ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ကြာ ဘုရင္သူ႔ကုိ မေျမွာက္စားလုိ႔ ပန္းကပ္ပဲ့နဲ႔ကြမး္စားျပၿပီး 'ပန္းကပ္သည္ သားေျမးမ်ားေကာင္းစားေန၍ ပန္းပြတ္မည့္သူမရွိေသာေၾကာင့္ ပန္းကပ္ပဲ့န႔ဲ ကြမ္းစားရသည္' လို႔ ဘုရင္ကို စကားနာထိုး ရိသဲ့သဲ့ေျပာတဲ့ကိစၥ။ အဲဒီလို စိတ္မထိန္းႏုိင္ပဲ ေျပာလိုက္လို႔လဲ မဲဇာပို႔ခံရတာ။ Because he lost his cool ေပါ့ကြာ။ အက်ိဳးမရွိတဲ့ကိစၥကို ေခါင္းေအးေအးမစဥ္းစားပဲ စိတ္လိုက္မာန္ပါလုပ္တာကိုး။ ဒါက ဒုတိယတစ္ခ်က္ေပါ့ကြာ။ ဒါေတြကိုၾကည့္ခ်င္းအားျဖင့္ he always lose his cool လို႔ေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ရတယ္။ ရလာဒ္ကေတာ့ ေကာင္းတာလဲရွိမယ္၊ ဆိုးတာလဲရွိမယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ပုံကိုင္ပုံက မတင့္တယ္ေတာ့ ၾကည့္လို႔မေကာင္း၊ မသပ္ရပ္၊ အရုိအေသတန္တာေပါ့ကြာ။ ဒါပါပဲ ”

ဟု သူ ေျပာခ်င္သည္မ်ားကို အဆုံးသတ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္၍ ကြ်န္ေတာ္တုံ႔ျပန္မည့္ စကားကိုေစာင့္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က

“ဒါကေတာ့ကြာ သူက ရာဇဝင္မွာ အင္မတန္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ပညာရွိပဲ။ သူလုပ္ခဲ့တာေတြက သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ ရွိမွာေပါ့။ ငါတို႔အသိဥာဏ္က သူ႔လိုၾကီးျမတ္တဲ့သူမ်ိဳးကို ေဝဖန္ႏုိ္င္ဖို႔ ပိုင္းျခားႏုိ္င္မွဳလုံေလာက္ပါ့မလား။ ”

ဟု ေစာဒကတက္ေသာအခါ သူက

“ ဘာဆိုင္လို႔လဲကြ။ ပညာရွိလဲ လူပဲ။ လူဆိုတာ အမွားေတာ့ ရွိတတ္တာပဲ။ နည္းတာနဲ႔ မ်ားတာပဲကြာတာ။ အသိဥာဏ္ၾကီးတဲ့သူက အမွားနည္းတယ္။ သူမ်ားဆီက သင္ခန္းစာယူတယ္။ အသိဥာဏ္နည္းတဲ့သူက အမွားမ်ားတယ္။ စိတ္လိုက္မာန္ပါလုပ္တယ္။သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကုိ ၾကည့္လိုက္ရင္ အဓိပၸါယ္မရွိပဲ မခံခ်င္စိတ္တစ္ခုထဲနဲ ႔လုပ္ၿပီး အက်ိဳးမျဖစ္ထြန္းတာေတြ ငါတို႔ေတြ႔ေနရတာပဲ။ ေကာင္းတယ္...မေကာင္းဘူးဆိုတာေတာ့ သူတို႔လုပ္ခဲ့တာကိုၾကည့္ၿပီး ငါတုိ႔အသိဥာဏ္နဲ႔ဆုံးျဖတ္လို႔ရတာပဲ။ ရာဇဝင္ဆိုတာ သင္ခန္းစာယူူဖို႔နဲ႔ သင္ယူဖို႔ေလ့လာတာေလကြာ ”

အသက္ရွဴရန္ခဏနားလိုက္ၿပီးေနာက္

“ ဒီေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ၾကည့္လုိက္ရင္ he lost his cool several times လို႔ ေျပာႏုိင္တာပဲ။ ”

ဆိုကာ စကားစသတ္သည္။

ကြ်န္ေတာ့တြင္ ျငင္းစရာသိပ္မရွိ။ ဟုတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြ်န္ေတာ္၏ တည္ျငိမ္မွဳ ( cool ) ကုိ အထိခိုက္ခံခဲ့ဖူးသည္။ ေျပလည္သြားေသာျပႆနာမ်ားအတြက္ ထင္သေလာက္ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ယုံၾကည္မွဳမရသလို မေျပလည္ေသာျပႆနာမ်ားအတြက္လည္း ကိုယ့္တည္ျငိမ္မွဳအိေျႏၵပ်က္ျပားျခင္းသာ အဖတ္တင္၍ ထိုအတြက္ တအုံ႔ေႏြးေႏြးႏွင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရျပန္သည္။ ထိုစဥ္ ေခါင္းထဲတြင္ ျဖတ္ခနဲအေတြးတစ္ခုဝင္လာ၍

“ကဲ..ဒါျဖင့္ acting cool လုပ္တဲ့သူေတြက်ေတာ့ေရာကြာ။ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ ငါေတြ႔ဖူးတဲ့ထဲမွာ cool ျဖစ္တဲ့သူေတြပါသလို acting cool လုပ္တဲ့သူေတြလဲပါတယ္ကြာ။ ကဲ..ဘယ္လိုခဲြမလဲ ” 

သူဘာျပန္ေျပာမည္ကို ျပံဳးေထ့ေထ့ႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ငံ႔လင့္ေနသည္ကို သူသိသည္။ သူ႔နာရီကို တစ္ခ်က္ငံု႔ၾကည့္လိုက္ရင္း သူေခ်ပသည္။

“ မင္း ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားပါ။ acting cool သမားေတြက တကယ့္အေရးဟယ္အေၾကာင္းဟယ္ဆိုရင္ သူတို႔ cool ကုိ မထိမ္းႏုိ္င္တတ္ၾကပါဘူး။ အစကတည္းက ဟန္ေဆာင္တဲ့သူက အေရးအေၾကာင္းဆို ပိုေတာင္ တပ္ပ်က္လြယ္ေသးတယ္။ Don't lose your cool ဆိုတဲ့စကားကလည္း အေရးအေၾကာင္း၊ ျပႆနာေတြေပၚလာတဲ့အခ်ိန္မွာမွ သိသာတာ။ ငါေျပာတာမဟုတ္ဘူးလား။ မင္းျပန္စဥ္းစား ”

ဒါလဲဟုတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ဖူးေသာ acting cool သမားမ်ားသည္ အက်ဥ္းအၾကပ္ထဲေရာက္ေသာအခါ သူမ်ားကိုျပႆနာရွာျခင္းျဖင့္ သူတို႔မ်က္ႏွာဖုံးကို အလြယ္တကူခြါခ်တတ္ၾကသည္ပဲ။ ကြ်န္ေတာ့တြင္ ေထာက္ခံရန္မွလြဲ၍ ေျပာစရာစကားမရွိေတာ့။

“ မင္းေျပာတာ ငါလက္ခံပါတယ္။ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးေတြ ငါကိုယ္တုိင္လဲ ၾကံဳဖူးေနတာပဲ။ တစ္ကယ္ cool ျဖစ္ေအာင္ေနႏုိင္တဲ့သူေတြကိုေတာ့ ေလးစားပါတယ္။ အားလဲ အားက်တယ္။ မင္းေျပာတာကို ကန္႔ကြက္စရာမရွိေတာ့ပါဘူး။ Don't lose your cool ဆိုတဲ့စကားေလးကိုေတာ့ ၾကိဳက္သြားၿပီကြာ။ ေက်းဇူးပဲ..သူငယ္ခ်င္း။ ”

သူကျပံဳးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ နာရီကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္၍

“ ေအးပါကြာ။ ေဆြးေႏြးလို႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ငါသြားစရာရွိေသးလို႔ သြားလိုက္ဦးမယ္။ေနာက္ေန႔မွ ေျပာၾကေသးတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ငါတို႕ေတြ Don't lose your cool ဆိုတဲ့စကားအတုိင္းျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားၾကတာေပါ့ကြာ "

ဟုဆိုရင္း ျပန္ဖို႔ ထရပ္လိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္လဲသူႏွင့္အတူ ထရပ္လုိက္ရင္း သူ႔ကိုတံခါးဝသို႔လုိက္ပုိ႔ကာ ႏွဳတ္ဆက္စကားဆိုသည္။ သူျပန္သြားေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့တြင္ေတြးစရာ အမ်ားအျပားက်န္ခဲ့သည္။ Don't lose your cool ဆုိပါလား။ Don't lose your cool ဆုိေသာ စကားအတုိင္းေနနုိ္င္ဖ္ိုု႔ ကြ်န္ေတာ္ အမ်ားၾကီး ၾကိဳးစားရပါဦးမည္။

ေရာဂါဆန္း

ကြ်န္ေတာ့တြင္ ေရာဂါဆန္းတစ္ခု စဲြကပ္ေနၿပီကို သံသယအဆင့္မွ ေသခ်ာမွဳအဆင့္သို႔ တစ္ျဖည္းျဖည္းသတ္မွတ္လာႏုိင္ခဲ့ရသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ကစသည္၊ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္သည္၊ ဘယ္္အခ်ိန္မွာ ပိုဆိုးလာသည္ ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့မွာ မေသခ်ာ။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုပဲရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ့မွာ ေရာဂါဆန္းတစ္ခုရွိေနျခင္းပင္။

ကြ်န္ေတာ္မွာရွိသည့္ ဘာသာစကားစြမ္းရည္ (ဝါ) စကားေျပာဆိုျခင္းအတတ္ပညာမွာ ရွိရင္းစြဲအဆင့္မွသည္ ပို၍ ပို၍ နိမ့္က်လာေနသည္ ဟုခံစားေနရသည္မွာေတာ့ၾကာၿပီျဖစ္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ္စကားေျပာညံ႔ဖ်င္းလာေနသည္။ကြ်န္ေတာ့တြင္ အစားအေသာက္နွင့္ပက္သက္၍ ျပႆနာမရွိေသာ္လည္း စကားႏွင့္ပက္သက္၍ ခံတြင္းပ်က္သလိုျဖစ္ေနသည္။ ေျပာရသည့္ စကားမ်ားမွာ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ အရသာမရွိ။ ဘာ စကားမွလဲ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ မေျပာခ်င္။ ေျပာစရာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္လည္း ရွားပါးရာမွ မ်ိဳးတုံးလုနီးပါးျဖစ္လာသည္ကို အံ႔ၾသဖြယ္ရာေတြ႔ရသည္။ စကားနည္းသူတစ္ေယာက္အတြက္ ပုံမွန္ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ကြ်န္ေတာ္ကဲ့သို႔ စကားေျပာရျခင္းကို ႏွစ္သက္၍ ငယ္စဥ္ကတည္းက စကားအလြန္္ေျပာခ့ဲေသာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ စကားလုံးမ်ားကို ျငီးေငြ႔လာျခင္းသည္ ေရာဂါတစ္ခုျဖစ္လိမ့္မည္။

ငယ္စဥ္က စာေရးဆရာၾကီး မက္တြိန္း၏ တြမ္ေဆာ္ယာႏွင့္ ဟက္ကယ္ဘယ္ရီဖင္း၊ ဆရာဇဝန၏ ဆိုးေပ တုိ႔ကိုဖတ္ၿပီးေသာအခါ ထုိကေလးဇာတ္ေကာင္မ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအၾကားတြင္ မပါမၿပီး စကားဝုိင္းဖြဲ႔စရာမ်ားျဖစ္လာခဲ့သည္။ စိတ္အားထက္သန္မွဳျဖင့္ ဆိုးေပႏွင့္ သူ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေၾကာင္းကို အားရပါးရ ေျပာေနေသာ ကြ်န္ေတာ့အသံကို ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မဂၢဇင္းတစ္ခုကိုယူလာ၍ လကမာၻသို႔ လူသားမ်ားသြားသည္ဆိုသည္မွာ လံၾကဳတ္သတင္းၾကီးျဖစ္ေၾကာင္းကို အေထာက္အထားမ်ား ျပလာျပန္ေသာအခါ ျငင္းၾက၊ ခုန္ၾကျပန္သည္။ မၿပီးႏုိင္မစီးႏိုင္ ေျပာၾက ဆိိုၾက ေမးၾက ျမန္းၾက ေဆြးေႏြးၾကသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္ ေက်ာင္းဖတ္စာအုပ္ထဲတြင္ပါသည့္ လကမာၻသို႔ ပထမဦးဆုံးေရာက္ခဲ့သူ၊ ေျခခ်ခဲ့သူလူသား အမ္းစထေရာင္းပင္လွ်င္ မေန႔တစ္ေန႔က သခၤါရတရားကိုမလြန္ဆန္ႏုိ္င္ပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီဟု ဖတ္လိုက္ရသည္။ ကေလးဘဝက ျငင္းခုန္ခဲ့ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကြ်န္ေတာ့မွတ္ညဏ္တြင္ လွ်ပ္စီးလက္သလို ျဖတ္ခနဲေပၚလာၿပီး ျပန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ထိုထက္ပို၍ ကြ်န္ေတာ့တြင္ ဘာမွေျပာစရာေရာ၊ ေျပာခ်င္စိတ္ေရာမေပၚလာခဲ့ေတာ့။

ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘဝမွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအၾကားေျပာျဖစ္ၾကသည္က ဂြ်န္စတိန္းဘက္၏ ေတာ္တီလာဖလက္ရပ္ကြက္ေလးအေၾကာင္း။ ဒန္နီတို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြ၏ စည္းေဘာင္မရွိ၊ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းေသာ ခင္မင္မွဳကို ကြ်န္ေတာ္တို႔သေဘာက်ၾကသည္။ မူးရူးၿပီး တပ္ထဲဝင္ရန္ စာရင္းသြားေပးရာမွ ကေမာက္ကမျဖစ္ကုန္သည့္ အပိုင္း၊ မရွိအတူရွိအတူ ဝုိင္းတစ္ပုလင္းအတြက္ ေပါက္ကရလုပ္ၾကသည့္ အပိုင္းမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အတြက္ ေျပာ၍မဆုံး၊ ရယ္ပြဲဖြဲ႔၍မၿပီးႏုိင္စရာ။ ထင္ရာစိုင္း၍ ေပ်ာ္သလိုေနၾကေသာ သူတုိ႔လူ႔အဖြ႔ဲအစည္းမွာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကင္းမဲ့သည္ဟု ထိုစဥ္က ခံစားခဲ့ၾကသည္။

ကုန္းေဘာင္ရွာပုံေတာ္မွ ဆရာညိဳျမ၏ပါးစပ္ရာဇဝင္မ်ားကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့ၾကသလို၊ “ ေပါင္မုန္႔မရွိရင္ ကိတ္မုန္႔စားေပါ့ ”ဟူူေသာ ျပင္သစ္ဘုရင္မ ေမရီအင္တြြြိဳင္းနက္၏ စကားကုိ ကြ်န္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ျပန္ေဖာက္သည္ခ်ေသာအခါ ရင္သပ္ရွဳေမာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ဇာတ္လမ္းဇာတ္အိမ္ခိုင္ေသာ၊ ဆန္းၾကယ္ေသာဇာတ္လမ္းမ်ားမွာ ဘာသာျပန္စာအုပ္မ်ားတြင္သာမဟုတ္၊ ေခတ္ေပၚစာအုပ္မ်ားတြင္သာမဟုတ္ ငါးရာ႔ငါးဆယ္ဇာတ္ေတာ္နွင့္ ရာဇဝင္ပုံျပင္မ်ားတြင္ပင္ရွိခ့ဲေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္စု လက္သင့္ခံခဲ့ၾကသည္မွာ ဥေတနဇာတ္ႏွင့္ ရွင္ေမြ႔ႏြန္း၊ မင္းနႏၵာဇာတ္မ်ားတြင္ျဖစ္သည္။ ေငြေတာင္ျပည္ေဒြးမယ္ေနာ္မွသည္ ဝန္ပိုငွက္လင္မယားေမြးစားသည့္ကေလးမွတဆင့္ ရွင္ေမြ႔ႏြန္း၊မင္းနႏၵာထိ ဇာတ္လမ္းခ်ိတ္ဆက္သြားပုံေလးကို သေဘာက်ၾကသည္။ ဥေတနဇာတ္မွ လူ႔သဘာဝ စရုိက္ေလးမ်ားကို ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။

ရာဆာအာရာဖတ္ၾကီး နာမည္ၾကီးေသာအခါ ဆရာေမာင္မိုးသူ၊ ဆရာေက်ာ္ေအာင္၊ ဆရာလင္းယုန္ေမာင္ေမာင္တို႔ေက်းဇူးမ်ားျဖင့္ အိတ္ဇိုးဒပ္၊ အိုေဂ်ရုစလင္၊ ေမာ့ဆက္စသည့္ ဘာသာျပန္စာအုပ္မ်ားဖတ္ကာ ဂ်ဴးႏွင့္ အာရပ္တို႔၏ ပဋိပကၡမ်ားကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားအၾကားေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ထိုေနာက္ခံအသိျဖင့္ “လြမ္းေမာခဲ့ရေသာ တကၠသိုလ္ေႏြညမ်ား” စာအုပ္မွာ ဖတ္ရွဳ၍ပိုေလးနက္ခဲ့ရသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စာအုပ္ေကာင္းမ်ားညႊန္းျခင္း၊ ဖတ္ဖူးသည္ကို ေဖာက္သည္ခ်ၾကျခင္းျဖင့္ စကားဝုိင္းမ်ားမွာစိုေျပခဲ့ရသည္။

ကြ်န္ေတာ္က ပန္းသာမစာဥအေၾကာင္းေျပာေသာအခါ တစ္ေယာက္က ဆရာေမာင္ထြန္းသူ၏ “တက္စ္” ဘာသာျပန္စာအုပ္ကိုယူလာေပးသည္။ အလက္ဇႏၵားဒူးမားေရးေသာ သူရဲေကာင္းသုံးေယာက္၏ စြန္႔စားမွဳမ်ားကို ရာဇာဓိရာဇ္အေရးေတာ္ပုံက်မ္းမွ မြန္၊ ျမန္မာ သူရဲေကာင္းမ်ား၏ စိတ္ဓါတ္၊ သတၱိတို႔ျဖင့္ခ်ိန္ထိုးၾကသည္။ တစ္ေယာက္က ေလရူးသုန္သုန္ဝတၳဳၾကီးေကာင္းေၾကာင္းေျပာေသာအခါ က်န္သူမ်ားက မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ မၿပီးမခ်င္းဖတ္ၾကသည္။ ေဝဖန္ၾကျပန္သည္။ ေနာက္...ရက္ဘတၱလာကိုၾကိဳက္သည့္ေနရာတြင္ အားလုံးတူေနၾကျပန္သည္။ စကားမ်ားကား ေဖာင္ဖြဲ႔၍မကုန္။

အိုက္ခမန္း၏ ငရဲခန္းမ်ားအေၾကာင္းကို တစ္ေယာက္က သယ္လာေသာအခါ က်န္သူမ်ားမွာစိတ္ဝင္တစားေဆြးေႏြး၍ ရွာဖတ္ၾကျပန္သည္။ မွ်ေဝၾကျပန္သည္။ လူ႔ေလာကတြင္ လူအခ်င္းခ်င္း ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ၾကသူမ်ားရွိေနေၾကာင္းကို အလန္႔တၾကားသိမွတ္ၾကရသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဒုတိယကမာၻစစ္အေၾကာင္းမွသည္ ဂ်ပန္ကိုအႏုျမဴဗုံးၾကဲျခင္းသည္ ျဖစ္သင့္မျဖစ္သင့္ ျငင္းၾကျခင္းျဖင့္ စကားဝိုင္းမွာ အဆုံးမသတ္တတ္ႏုိင္။
 ေျပာခ်င္ရာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနရျခင္းသည္လည္း စိတ္ကူးညဏ္ရႊင္ေစ၍ စကားေျပာဆုိမွဳအတတ္ပညာကို အေထာက္အပံ႔ေပးႏုိင္သည္။ စကားဝုိင္းေကာင္းတစ္ခုသည္ အစားေကာင္းတစ္လုပ္စားရသကဲ့သို႔ပင္။ အရသာရွိလွသည္။

ေခတ္ေတြေျပာင္းလာသည္။ အသက္ေတြၾကီးလာသည္။ စံႏွဳန္းေတြေျပာင္းလဲလာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ ေလွ်ာက္ၾကသည္။ ေနရာေဒသအသစ္မွာ မိတ္ေဆြအသစ္ေတြေတြ႔လာသည္။ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ဝါသနာတူ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ဘာသာစကားတူ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ပါးလ်ားလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ စကားဝုိင္းမ်ားမွာ ေျခာက္ေသြ႔လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ လွ်ာမ်ားမွာ ခဲဆဲြထားသကဲ့သို႔ေလးလံလာသည္။ အလြန္ၾကိဳက္သည့္စာအုပ္ကို အမ်ားၾကီးဝယ္၍ လက္ေဆာင္ေပးသည့္အက်င့္ ကြ်န္ေတာ့မွာရွိေသးေသာ္လည္း ေပးစရာဝါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းမရွိသေလာက္ ရွားပါးလာခဲ့သည္။

မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က “ ခမာနီမ်ား ” အေၾကာင္းေရးေသာအခါ ဖတ္ရွဳၿပီး သူ႔အေရးအသားႏွင့္ သူ႔စာဖတ္အားကို အားက်ရသည္။ အားရ ရသည္။ အျခားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆက္စပ္အေၾကာင္းအရာမ်ားပါ ေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။ စကားေတြက ျပန္သြက္လာသလိုလို။ ေတာင္ေပၚသားတစ္ေယာက္ ဆားတစ္ထုပ္ရလိုက္သလို အရသာရွိလွသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ထိုသုိ႔ေသာအခိုက္အတန္႔မ်ားက ကြ်န္ေတာ့လိပ္ျပာကို ျပန္လွဳပ္ႏွိဳးေပးႏုိင္သည္။

ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေသာစကားမ်ားမွာ ေမာင္ေကာင္းထုိက္ထဲမွပါေသာ ဇာတ္လမ္းတိုေလးမ်ားသာ။
ဒါေတာင္ “ ဟင္...အဲဒါက ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲဟင္ ” ဟုဆိုလာသူမ်ား ပါလာေသာအခါ စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ရွင္းျပရျပန္သည္။ ထိုအခါ ညဏ္ၾကီးရွင္မ်ားက “ အဲဒါ ဘာရီရလို႔လဲ ” ဟုဆိုျပန္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ဆြ႔ံအသြားၿပီး ဘာသာစကားစြမ္းရည္မ်ားေပ်ာက္ဆုံးကုန္သည္။

ရက္စက္မွဳမ်ားအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကရင္းျဖင့္ လူလူခ်င္း၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ခ်င္း လူမဆန္ေအာင္ ရက္စက္ၾကေသာ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းေဒသမွ ကိစၥမ်ားအေၾကာင္းအမွတ္မထင္ေျပာျပမိေသာအခါ တစ္ေယာက္က “ သူတို႔က ဘာလို႔လွ်ာရွည္ၿပီး ေတာထဲသြားတာတုံး ” ဟုေမးၿပီး အျခားတစ္ေယာက္က “ကိုယ္နဲ႔လဲ မဆုိင္ပါဘူး အေဝးၾကီးေတြပါ၊ မသိလဲဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ” ဟုဆိုလာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့မွာ ဘာျပန္ေျပာရမည္မွန္းမသိေတာ့။ ဆက္လဲမေျပာခ်င္ေတာ့။ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၏ “ သမိုင္းဆိုတာ မ အ ေအာင္သင္တာ ” ဟူေသာ စကားကိုေျပာလွ်င္လည္း ရွင္းျပ၍ ပါးစပ္ေညာင္း၊ ေလကုန္တာသာ အဖတ္တင္ပါလိမ့္မည္။

ကြ်န္ေတာ့တြင္ စကားဝုိင္းဖြဲ႔ႏုို္င္သည့္ စြမ္းရည္မ်ားတစ္ျဖည္းျဖည္းက်ဆင္းလာေနသည္။ စကားေျပာရာတြင္ ခံတြင္းပ်က္သည့္ ေရာဂါဆန္းတစ္ခု စဲြကပ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ အေရးအသားေကာင္းသူတစ္ခ်ိဳ ႔၏ ေဖ့စ္ဘြတ္မွစာမ်ားကိုဖတ္ရေသာအခါ သြားမပါသူ၏အေရွ ႔တြင္ အသားေျခာက္ေၾကာ္အားရပါးရ  လာဝါးျပ၊ စားျပေနသကဲ့သို႔ ခံစားရသည္။ သြားရည္ယိုုရုံမွလဲြ၍ ကြ်န္ေတာ့မွာ ဘာမွမတတ္ႏုိင္။ အခ်ိဳ႔စာမ်ားမွာ ဖတ္ရုံႏွင့္မၿပီး ကိုယ့္လိုစိတ္ဝင္စားသူမ်ားႏွင့္ပါ ျပန္ေဆြးေႏြးရမွ ၿပီးျပည့္စုံသည္။ စာမ်ားဖတ္ၿပီး၍ အေတြးမ်ားပလုံစီလာေသာအခါ  “ေရႊအ” အိပ္မက္မက္သကဲ့သုိ႔ ျပန္မေျပာတတ္ျဖစ္လာရသည္။ ကြ်န္ေတာ့တြင္ စကားမေျပာတတ္ေတာ့သည့္ ေရာဂါဆန္းတစ္ခုစဲြကပ္ေနၿပီမွာ သိပ္ေသခ်ာေနၿပီ ျဖစ္သည္။
------------------------------------------------------
ကျွန်တော့တွင် ရောဂါဆန်းတစ်ခု စွဲကပ်နေပြီကို သံသယအဆင့်မှ သေချာမှုအဆင့်သို့ တစ်ဖြည်းဖြည်းသတ်မှတ်လာနိုင်ခဲ့ရသည်။ ဘယ်အချိန်ကစသည်၊ ဘာကြောင့်ဖြစ်သည်၊ ဘယ်အချိန်မှာ ပိုဆိုးလာသည် ကိုတော့ ကျွန်တော့မှာ မသေချာ။ သေချာတာ တစ်ခုပဲရှိသည်။ ကျွန်တော့မှာ ရောဂါဆန်းတစ်ခုရှိနေခြင်းပင်။


ကျွန်တော်မှာရှိသည့် ဘာသာစကားစွမ်းရည် (ဝါ) စကားပြောဆိုခြင်းအတတ်ပညာမှာ ရှိရင်းစွဲအဆင့်မှသည် ပို၍ ပို၍ နိမ့်ကျလာနေသည် ဟုခံစားနေရသည်မှာတော့ကြာပြီဖြစ်သည် ။ ကျွန်တော်စကားပြောညံ့ဖျင်းလာနေသည်။ကျွန်တော့တွင် အစားအသောက်နှင့်ပက်သက်၍ ပြဿနာမရှိသော်လည်း စကားနှင့်ပက်သက်၍ ခံတွင်းပျက်သလိုဖြစ်နေသည်။ ပြောရသည့် စကားများမှာ ပေါ့ပျက်ပျက်နှင့် အရသာမရှိ။ ဘာ စကားမှလဲ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် မပြောချင်။ ပြောစရာ အကြောင်းအရာများသည်လည်း ရှားပါးရာမှ မျိုးတုံးလုနီးပါးဖြစ်လာသည်ကို အံ့သြဖွယ်ရာတွေ့ရသည်။ စကားနည်းသူတစ်ယောက်အတွက် ပုံမှန်ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် ဖြစ်ကောင်းဖြစ်မည်။ ကျွန်တော်ကဲ့သို့ စကားပြောရခြင်းကို နှစ်သက်၍ ငယ်စဉ်ကတည်းက စကားအလွန်ပြောခဲ့သော လူတစ်ယောက်အတွက်တော့ စကားလုံးများကို ငြီးငွေ့လာခြင်းသည် ရောဂါတစ်ခုဖြစ်လိမ့်မည်။


ငယ်စဉ်က စာရေးဆရာကြီး မက်တွိန်း၏ တွမ်ဆော်ယာနှင့် ဟက်ကယ်ဘယ်ရီဖင်း၊ ဆရာဇဝန၏ ဆိုးပေ တို့ကိုဖတ်ပြီးသောအခါ ထိုကလေးဇာတ်ကောင်များမှာ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းများအကြားတွင် မပါမပြီး စကားဝိုင်းဖွဲ့စရာများဖြစ်လာခဲ့သည်။ စိတ်အားထက်သန်မှုဖြင့် ဆိုးပေနှင့် သူ၏သူငယ်ချင်းများအကြောင်းကို အားရပါးရ ပြောနေသော ကျွန်တော့အသံကို ပြန်ကြားယောင်မိသည်။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က မဂ္ဂဇင်းတစ်ခုကိုယူလာ၍ လကမ္ဘာသို့ လူသားများသွားသည်ဆိုသည်မှာ လံကြုတ်သတင်းကြီးဖြစ်ကြောင်းကို အထောက်အထားများ ပြလာပြန်သောအခါ ငြင်းကြ၊ ခုန်ကြပြန်သည်။ မပြီးနိုင်မစီးနိုင် ပြောကြ ဆိုကြ မေးကြ မြန်းကြ ဆွေးနွေးကြသည်။

ကျွန်တော်တို့ ငယ်စဉ် ကျောင်းဖတ်စာအုပ်ထဲတွင်ပါသည့် လကမ္ဘာသို့ ပထမဦးဆုံးရောက်ခဲ့သူ၊ ခြေချခဲ့သူလူသား အမ်းစထရောင်းပင်လျှင် မနေ့တစ်နေ့က သင်္ခါရတရားကိုမလွန်ဆန်နိုင်ပဲ ကွယ်လွန်ခဲ့ပြီဟု ဖတ်လိုက်ရသည်။ ကလေးဘဝက ငြင်းခုန်ခဲ့ကြသည့် သူငယ်ချင်းများ ကျွန်တော့မှတ်ညဏ်တွင် လျှပ်စီးလက်သလို ဖြတ်ခနဲပေါ်လာပြီး ပြန်ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ထိုထက်ပို၍ ကျွန်တော့တွင် ဘာမှပြောစရာရော၊ ပြောချင်စိတ်ရောမပေါ်လာခဲ့တော့။


ဆယ်ကျော်သက်ဘဝမှာ သူငယ်ချင်းများအကြားပြောဖြစ်ကြသည်က ဂျွန်စတိန်းဘက်၏ တော်တီလာဖလက်ရပ်ကွက်လေးအကြောင်း။ ဒန်နီတို့သူငယ်ချင်းတစ်တွေ၏ စည်းဘောင်မရှိ၊ လွတ်လပ်ပွင့်လင်းသော ခင်မင်မှုကို ကျွန်တော်တို့သဘောကျကြသည်။ မူးရူးပြီး တပ်ထဲဝင်ရန် စာရင်းသွားပေးရာမှ ကမောက်ကမဖြစ်ကုန်သည့် အပိုင်း၊ မရှိအတူရှိအတူ ဝိုင်တစ်ပုလင်းအတွက် ပေါက်ကရလုပ်ကြသည့် အပိုင်းများမှာ ကျွန်တော်တို့အတွက် ပြော၍မဆုံး၊ ရယ်ပွဲဖွဲ့၍မပြီးနိုင်စရာ။ ထင်ရာစိုင်း၍ ပျော်သလိုနေကြသော သူတို့လူ့အဖွ့ဲအစည်းမှာ အချုပ်အနှောင်ကင်းမဲ့သည်ဟု ထိုစဉ်က ခံစားခဲ့ကြသည်။


ကုန်းဘောင်ရှာပုံတော်မှ ဆရာညိုမြ၏ပါးစပ်ရာဇဝင်များကို သူငယ်ချင်းများကြိုက်နှစ်သက်ခဲ့ကြသလို၊ “ ပေါင်မုန့်မရှိရင် ကိတ်မုန့်စားပေါ့ ”ဟူူသော ပြင်သစ်ဘုရင်မ မေရီအင်တွိုင်းနက်၏ စကားကို ကျွန်တော့သူငယ်ချင်းများကို ပြန်ဖောက်သည်ချသောအခါ ရင်သပ်ရှုမောဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ ဇာတ်လမ်းဇာတ်အိမ်ခိုင်သော၊ ဆန်းကြယ်သောဇာတ်လမ်းများမှာ ဘာသာပြန်စာအုပ်များတွင်သာမဟုတ်၊ ခေတ်ပေါ်စာအုပ်များတွင်သာမဟုတ် ငါးရာ့ငါးဆယ်ဇာတ်တော်နှင့် ရာဇဝင်ပုံပြင်များတွင်ပင်ရှိခဲ့ကြောင်းကို ကျွန်တော်တို့တစ်စု လက်သင့်ခံခဲ့ကြသည်မှာ ဥတေနဇာတ်နှင့် ရှင်မွေ့နွန်း၊ မင်းနန္ဒာဇာတ်များတွင်ဖြစ်သည်။ ငွေတောင်ပြည်ဒွေးမယ်နော်မှသည် ဝန်ပိုငှက်လင်မယားမွေးစားသည့်ကလေးမှတဆင့် ရှင်မွေ့နွန်း၊မင်းနန္ဒာထိ ဇာတ်လမ်းချိတ်ဆက်သွားပုံလေးကို သဘောကျကြသည်။ ဥတေနဇာတ်မှ လူ့သဘာဝ စရိုက်လေးများကို ဆွေးနွေးဖြစ်ကြသည်။


ရာဆာအာရာဖတ်ကြီး နာမည်ကြီးသောအခါ ဆရာမောင်မိုးသူ၊ ဆရာကျော်အောင်၊ ဆရာလင်းယုန်မောင်မောင်တို့ကျေးဇူးများဖြင့် အိတ်ဇိုးဒပ်၊ အိုဂျေရုစလင်၊ မော့ဆက်စသည့် ဘာသာပြန်စာအုပ်များဖတ်ကာ ဂျူးနှင့် အာရပ်တို့၏ ပဋိပက္ခများကို သူငယ်ချင်းများအကြားဆွေးနွေးငြင်းခုန်ခွင့်ရခဲ့သည်။ ထိုနောက်ခံအသိဖြင့် “လွမ်းမောခဲ့ရသော တက္ကသိုလ်နွေညများ” စာအုပ်မှာ ဖတ်ရှု၍ပိုလေးနက်ခဲ့ရသည်။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် စာအုပ်ကောင်းများညွှန်းခြင်း၊ ဖတ်ဖူးသည်ကို ဖောက်သည်ချကြခြင်းဖြင့် စကားဝိုင်းများမှာစိုပြေခဲ့ရသည်။


ကျွန်တော်က ပန်းသာမစာဥအကြောင်းပြောသောအခါ တစ်ယောက်က ဆရာမောင်ထွန်းသူ၏ “တက်စ်” ဘာသာပြန်စာအုပ်ကိုယူလာပေးသည်။ အလက်ဇန္ဒားဒူးမားရေးသော သူရဲကောင်းသုံးယောက်၏ စွန့်စားမှုများကို ရာဇာဓိရာဇ်အရေးတော်ပုံကျမ်းမှ မွန်၊ မြန်မာ သူရဲကောင်းများ၏ စိတ်ဓါတ်၊ သတ္တိတို့ဖြင့်ချိန်ထိုးကြသည်။ တစ်ယောက်က လေရူးသုန်သုန်ဝတ္ထုကြီးကောင်းကြောင်းပြောသောအခါ ကျန်သူများက မခံချင်စိတ်ဖြင့် မပြီးမချင်းဖတ်ကြသည်။ ဝေဖန်ကြပြန်သည်။ နောက်...ရက်ဘတ္တလာကိုကြိုက်သည့်နေရာတွင် အားလုံးတူနေကြပြန်သည်။ စကားများကား ဖောင်ဖွဲ့၍မကုန်။


အိုက်ခမန်း၏ ငရဲခန်းများအကြောင်းကို တစ်ယောက်က သယ်လာသောအခါ ကျန်သူများမှာစိတ်ဝင်တစားဆွေးနွေး၍ ရှာဖတ်ကြပြန်သည်။ မျှဝေကြပြန်သည်။ လူ့လောကတွင် လူအချင်းချင်း ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်ကြသူများရှိနေကြောင်းကို အလန့်တကြားသိမှတ်ကြရသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အကြောင်းမှသည် ဂျပန်ကိုအနုမြူဗုံးကြဲခြင်းသည် ဖြစ်သင့်မဖြစ်သင့် ငြင်းကြခြင်းဖြင့် စကားဝိုင်းမှာ အဆုံးမသတ်တတ်နိုင်။

 ပြောချင်ရာတွေ လျှောက်ပြောနေရခြင်းသည်လည်း စိတ်ကူးညဏ်ရွှင်စေ၍ စကားပြောဆိုမှုအတတ်ပညာကို အထောက်အပံ့ပေးနိုင်သည်။ စကားဝိုင်းကောင်းတစ်ခုသည် အစားကောင်းတစ်လုပ်စားရသကဲ့သို့ပင်။ အရသာရှိလှသည်။


ခေတ်တွေပြောင်းလာသည်။ အသက်တွေကြီးလာသည်။ စံနှုန်းတွေပြောင်းလဲလာသည်။ သူငယ်ချင်းမိတ်ဆွေတွေ ကိုယ့်လမ်းကိုယ် လျှောက်ကြသည်။ နေရာဒေသအသစ်မှာ မိတ်ဆွေအသစ်တွေတွေ့လာသည်။ကျွန်တော်တို့မှာ ဝါသနာတူ မိတ်ဆွေများ၊ ဘာသာစကားတူ သူငယ်ချင်းများ ပါးလျားလာသည်။ ကျွန်တော်တို့၏ စကားဝိုင်းများမှာ ခြောက်သွေ့လာသည်။ ကျွန်တော်တို့၏ လျှာများမှာ ခဲဆွဲထားသကဲ့သို့လေးလံလာသည်။ အလွန်ကြိုက်သည့်စာအုပ်ကို အများကြီးဝယ်၍ လက်ဆောင်ပေးသည့်အကျင့် ကျွန်တော့မှာရှိသေးသော်လည်း ပေးစရာဝါသနာတူ သူငယ်ချင်းမရှိသလောက် ရှားပါးလာခဲ့သည်။


မိတ်ဆွေတစ်ယောက်က “ ခမာနီများ ” အကြောင်းရေးသောအခါ ဖတ်ရှုပြီး သူ့အရေးအသားနှင့် သူ့စာဖတ်အားကို အားကျရသည်။ အားရ ရသည်။ အခြားတစ်ယောက်နှင့် ဆက်စပ်အကြောင်းအရာများပါ ဆွေးနွေးဖြစ်သည်။ စကားတွေက ပြန်သွက်လာသလိုလို။ တောင်ပေါ်သားတစ်ယောက် ဆားတစ်ထုပ်ရလိုက်သလို အရသာရှိလှသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ထိုသို့သောအခိုက်အတန့်များက ကျွန်တော့လိပ်ပြာကို ပြန်လှုပ်နှိုးပေးနိုင်သည်။


ခုတော့ ကျွန်တော်ပြောသောစကားများမှာ မောင်ကောင်းထိုက်ထဲမှပါသော ဇာတ်လမ်းတိုလေးများသာ။

ဒါတောင် “ ဟင်...အဲဒါက ဘာကိုပြောချင်တာလဲဟင် ” ဟုဆိုလာသူများ ပါလာသောအခါ စိတ်ပျက်ပျက်နှင့်ရှင်းပြရပြန်သည်။ ထိုအခါ ညဏ်ကြီးရှင်များက “ အဲဒါ ဘာရီရလို့လဲ ” ဟုဆိုပြန်သောအခါ ကျွန်တော်ဆွံ့အသွားပြီး ဘာသာစကားစွမ်းရည်များပျောက်ဆုံးကုန်သည်။


ရက်စက်မှုများအကြောင်း ပြောဖြစ်ကြရင်းဖြင့် လူလူချင်း၊ ရဲဘော်ရဲဘက်ချင်း လူမဆန်အောင် ရက်စက်ကြသော မြန်မာပြည်မြောက်ပိုင်းဒေသမှ ကိစ္စများအကြောင်းအမှတ်မထင်ပြောပြမိသောအခါ တစ်ယောက်က “ သူတို့က ဘာလို့လျှာရှည်ပြီး တောထဲသွားတာတုံး ” ဟုမေးပြီး အခြားတစ်ယောက်က “ကိုယ်နဲ့လဲ မဆိုင်ပါဘူး အဝေးကြီးတွေပါ၊ မသိလဲဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ” ဟုဆိုလာသောအခါ ကျွန်တော့မှာ ဘာပြန်ပြောရမည်မှန်းမသိတော့။ ဆက်လဲမပြောချင်တော့။ ဒေါက်တာသန်းထွန်း၏ “ သမိုင်းဆိုတာ မ အ အောင်သင်တာ ” ဟူသော စကားကိုပြောလျှင်လည်း ရှင်းပြ၍ ပါးစပ်ညောင်း၊ လေကုန်တာသာ အဖတ်တင်ပါလိမ့်မည်။


ကျွန်တော့တွင် စကားဝိုင်းဖွဲ့နိုင်သည့် စွမ်းရည်များတစ်ဖြည်းဖြည်းကျဆင်းလာနေသည်။ စကားပြောရာတွင် ခံတွင်းပျက်သည့် ရောဂါဆန်းတစ်ခု စွဲကပ်နေပြီဖြစ်သည်။ အရေးအသားကောင်းသူတစ်ချို့၏ ဖေ့စ်ဘွတ်မှစာများကိုဖတ်ရသောအခါ သွားမပါသူ၏အရှေ့တွင် အသားခြောက်ကြော်အားရပါးရ  လာဝါးပြ၊ စားပြနေသကဲ့သို့ ခံစားရသည်။ သွားရည်ယိုရုံမှလွဲ၍ ကျွန်တော့မှာ ဘာမှမတတ်နိုင်။ အချို့စာများမှာ ဖတ်ရုံနှင့်မပြီး ကိုယ့်လိုစိတ်ဝင်စားသူများနှင့်ပါ ပြန်ဆွေးနွေးရမှ ပြီးပြည့်စုံသည်။ စာများဖတ်ပြီး၍ အတွေးများပလုံစီလာသောအခါ  “ရွှေအ” အိပ်မက်မက်သကဲ့သို့ ပြန်မပြောတတ်ဖြစ်လာရသည်။ ကျွန်တော့တွင် စကားမပြောတတ်တော့သည့် ရောဂါဆန်းတစ်ခုစွဲကပ်နေပြီမှာ သိပ်သေချာနေပြီ ဖြစ်သည်။

လုပ္စရာကို

လုပ္စရာရွိတာကို ခ်က္ခ်င္းလုပ္ပါ။
ဒါမွမဟုတ္ Plan ခ်ၿပီးလုပ္ပါ။
အဆင္ေျပတဲ့တစ္ခ်ိ္န္ခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္ေတာ့မွာမဟုတ္။

ေၾကာင္ေပါင္း ကုေဋကုဋာ

ေၾကာင္အသစ္ကေလးမ်ား

ကြ်န္ေတာ္ခရီးေဝးမွအိမ္သို႔ျပန္လာေသာအခါ ဘုရားစင္ေနာက္မွ ျပဴတစ္ျပဴတစ္လုပ္ေနေသာ ေၾကာင္ေခါင္းကေလးႏွစ္ခုကိုေတြ႔ရသည္။ အနားကပ္သြားေသာအခါ စပ္စုသည့္ သတၱဝါေလးႏွစ္ေကာင္မွာ ဘုရားစင္ေနာက္သုိ႔  လွစ္ခနဲဝင္ေျပးသြားၾကေလသည္။ အိမ္တြင္ ေၾကာင္အသစ္ေလးႏွစ္ေကာင္ေရာက္ေနျခင္းပင္။ ႏွစ္ေကာင္လုံးမွာ  အိပ္အေပၚထပ္ရွိဘုရားစင္ေပၚတြင္တက္၍ အခန္႔သားေနထုိင္ၾကကာ အိမ္ေအာက္သို႔မဆင္းၾက။ အစာကိုလည္း အိမ္ေပၚသို႔ပင္တက္ေကြ်းရကာ ဘုရားစင္ေနာက္တြင္တစ္ေနကုန္ပုန္းေနၾကေလသည္။ ညဘက္လူအိပ္ခ်ိန္ေရာက္မွ ေအာက္ဆင္း၍ ေတြ႔သမွ်ကိုက၊္ ရွိသမွ်ကုတ္ဖဲ့ကာေသာင္းက်န္းၾကသည္။

ေၾကာင္ကေလးႏွစ္ေကာင္မွာ ဝဖီးၿပီး၊ ေခ်ာေမာလွပ လွသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အနားကပ္ရန္ၾကိဳးစားၾကည့္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ျဂိဳဟ္သားတစ္ေကာင္လို ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ၾကည့္ၾက၍ အူလ်ားဖားလ်ား သုတ္ေျခတင္ၾကေလသည္။ေျပးလႊား၍ ဘုရားစင္ေနာက္တြင္ပုန္းေအာင္းေနၾကေသာေၾကာင့္ သူတို႔အားကိုင္တြယ္ရန္ကို ကြ်န္ေတာ္လက္ေလွ်ာ့ထားလိုက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ေလွကားအတက္အဆင္းလုပ္တုိင္း ေစာင္းငဲ့၍ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေလွကားေဘးရွိ ထုိင္ခုံမ်ားေအာက္မွ မ်က္လုံးအဝုိင္းသားႏွင့္ေခ်ာင္းၾကည့္ေနၾကေသာ သူတို႔ႏွစ္ေကာင္ကို ျမင္ရေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ဒုတိယညတြင္ မီးခိုးေရာင္ေၾကာင္ကေလးႏွင့္စတင္ သိကြ်မ္းမိတ္ဖြဲ႔ရသည္။ သူ႔ေရွ ႔တြင္ထုိင္၍ လက္ကမ္းေပးေသာအခါ ေျပးလာခ်င္ေသာအမူအရာမ်ားကို ျပသည္။ ေရွ ႔သို႔မတိုးသြားပဲ စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ထုိင္ေစာင့္ကာ လက္ကမ္းေပး၍ေခၚေသာအခါ မၾကာမီပင္ ကြ်န္ေတာ့ကို ယုံၾကည္စိတ္ခ်လာဟန္ အနားကပ္လာသည္။ ေခါင္း၊ ပါးႏွင့္ ေက်ာကုန္းကို ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ေသာအခါ တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့ကုိ လုံးဝယုံၾကည္စိတ္ခ်လာၿပီး အနားတြင္ပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္ကာေနေလေတာ့သည္။ အလြန္္ခင္လြန္း၍ ကြ်န္ေတာ့အခန္းထဲထိပင္လုိက္ဝင္မည္ အၾကံအစည္ႏွင့္ တရၾကမ္း ေျပးလာေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့မွာ တံခါးအျမန္ပိတ္၍ အခန္းထဲသို႔ဝင္ေျပးရေသးသည္။ အျဖဴႏွင့္အဝါၾကားေၾကာင္ကေလးမွာမူ ဘုရားစင္အမိုးေပၚမွသာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနၿပီး ေအာက္သုိ႔ဆင္းမလာေပ။

ေနာက္ေန႔တြင္မူ ႏွစ္ေကာင္လုံး ကြ်န္ေတာ့ အနားရစ္ဝဲေနေတာ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ သူတို႔ၾကိဳက္တတ္သည့္ ေၾကာင္စာမ်ားထည့္ထားသည့္ဗူးကို တစ္ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းလွဳပ္ျပေနလိုက္ေသာေၾကာင့္ပင္။ကြ်န္ေတာ္ ေခတၱေနထိုင္ခဲ့ဖူးေသာ ကြ်န္းႏုိင္ငံေလးတစ္ႏုိင္ငံမွ ေၾကာင္မ်ားမွာမူ လူႏွင့္အလြန္ယဥ္ပါးၾကသည္။ ေဘးမဲ့ေပးထားသည့္ အႏွီေၾကာင္မ်ားမွာ တိုက္ခန္းမ်ားေအာက္၊ ေျမညီထပ္သံမံတလင္းတြင္ ဝဝဖီးဖီးႏွင့္လြတ္လပ္စြာ  ေနထုိင္ၾကသည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလူူမ်ားကိုလည္းမေၾကာက္၊ ေမာ့ၾကည့္လိုက္၊ အိပ္လုိက္ႏွင့္ပင္ လူသြားလမ္းေဘးတြင္ ဇိမ္က်ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သူတို႔အနီးသို႔ ကြ်န္ေတာ္ကပ္သြားလွ်င္လည္း ေၾကာက္ရြံ ႔ဟန္မရွိပဲ ျငိမ္သက္စြာ အဖမ္းအဆီးခံၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကြ်န္ေတာ္ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမဴေပးလုိက္ေသာ ထိုေၾကာင္ဝဝေလးမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ့ေနာက္သို႔တေကာက္ေကာက္လုိက္လာတတ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ေနထိုင္ရာ အခန္းေပၚသို႔ ဓါတ္ေလွကားျဖင့္အျမန္ေျပးတက္ မ်က္ေခ်ျဖတ္ရေသးသည္။

ထိုမွ်အထိ လူႏွင့္ယဥ္ပါးေသာ ေၾကာင္မ်ားကုိ ရက္ရက္စက္စက္၊ ႏွိပ္စက္ကလူျပဳတတ္ၾကေသာ လူရမ္းကားမ်ားအေၾကာင္းကို သတင္းစာမ်ားတြင္ဖတ္ရေသာအခါ တိရစာၦန္ထက္ပင္ ေအာက္တန္းက်ေသာထိုလူစားမ်ိဳးကို အလြန္ပင္ေအာ့ႏွလုံးနာမိသည္။ မိမိထက္ အဆမတန္ အင္အားငယ္ေသာ၊ လူကိုအႏၱရာယ္မေပးတတ္ေသာ သတၱဝါငယ္ေလးမ်ားကို ထိုလူမ်ားသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ရက္စက္စြာ ႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ဝံ႔သည္႔ စိတ္ႏွလုံးရွိၾကပါသနည္း။ ကုိယ္ခ်င္းစာတရားမ်ား၊ ကရုဏာတရားမ်ား အဘယ္ေၾကာင့္ေခါင္းပါးၾကပါသနည္း။ ထိုလူမ်ိဳးမ်ားအေၾကာင္းမွာ ေတြးလိုက္တိုင္းေဒါသထြက္ရ၍ မစဥ္းစားသည္မွာ ပိုေကာင္းေပလိမ့္မည္။

ေၾကာင္မ်ားႏွင့္မိတ္ဆက္ျခင္း

ကြ်န္ေတာ္ပထမဆုံးမွတ္မိေသာ ေၾကာင္ကေလးမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္ ၇ ႏွစ္၊ ၈ႏွစ္သားအရြယ္ခန္႔က ေတြ႔ဖူးေသာ ေၾကာင္ကေလးမ်ားျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္အေနာက္ဖက္ရွိ ဘဘေမာင္ႏွင့္အန္တီအုပ္တို႔အိမ္မွ ေမြးထားေသာေၾကာင္ကေလးမ်ားပင္။သူတို႔အိမ္တြင္ ေသးေသးပိစိမွ ၾကီးၾကီးဝတုတ္ထိ ေၾကာင္အရြယ္စုံ ဆယ္ေကာင္ေက်ာ္ခန္႔ရွိသည္။ တစ္ေန႔ကို ႏွစ္ေခါက္ခန္႔ေတာ့ သူတို႔အိမ္သုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေၾကာင္သြားၾကည့္ၿမဲျဖစ္သည္။ ေၾကာင္အသစ္ကေလးမ်ားေပါက္လွ်င္ ဘဘေမာင္တုိ႔၏ သမီးမ်ားျဖစ္ေသာ မမျမင့္၊ မမမူ၊ မမျဖဴတို႔က ကြ်န္ေတာ့ကိုေခၚျပေလ့ရွိသည္။ေၾကာင္အေမၾကီးမွ ကေလးမ်ားကိုေနရာေရႊ႔သြားမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူစိမ္းျဖစ္ေသာကြ်န္ေတာ္တို႔က ေၾကာင္ကေလးမ်ားကိုမူ မကိုင္တြယ္ရေပ။ ေန႔စဥ္ၾကည့္ယုံသာ သြားၾကည့္၍ ေၾကာင္ကေလးမ်ားေနေကာင္းလား၊ မ်က္စိဖြင့္ၿပီလား ေစာင့္ၾကည့္ေလ့ရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မ်က္စိတစ္ဖက္တိမ္ဖုံးေသာ ေၾကာင္ကေလးမ်ားပါလာလွ်င္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ ဝဝႏွင့္ ကစ္ကစ္ဟူေသာေၾကာင္ကေလးႏွစ္ေကာင္မွာ ကြ်န္ေတာ့ကိုအင္မတန္ခင္သည္။ ေခြးကိုက္ခံရ၍ ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ေသသြားေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္မ်က္ရည္က်ရသည္။ ကုိက္ေသာေခြးကို အလြန္မုန္း၍ ခဲႏွင့္ေပါက္ခ်င္သည္။

တစ္ညတြင္ ကြ်န္ေတာ့အိမ္ရွိအိပ္ယာ၌ ကြ်န္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ အိပ္ယာေဘး၌ ခ်ိဳးခ်ိဳးခြ်တ္ခြ်တ္ လွဳပ္ရွားသံၾကားေသာေၾကာင့္ ျခင္ေထာင္ဖြင့္ၾကည့္ရာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေသာေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ကို လေရာင္ျဖင့္ ေတြ႔ရသည္။ အလည္လြန္၊ ေျခရွည္၍ ဘဘေမာင္တုိ႔အိမ္မွ ကြ်န္ေတာ့အိမ္အိပ္ယာေဘးထိ ေရာက္လာေသာေၾကာင္လမ္းမ်ား၊ လမ္းသလားေလးပင္ျဖစ္သည္။ ျခင္ေထာင္ဖြင့္ေပးလိုက္ေသာအခါ ျခင္ေထာင္ထဲဝင္လာ၍ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကိုလွ်ာျဖင့္လ်က္ေနေလသည္။ ေၾကာင္တို႔၏စရုိက္မွာ ပိုင္ရွင္ပင္ျဖစ္ေစကာမူ သူ႔အိမ္မဟုတ္ေသာအျခားေနရာ၌ေတြ႔ပါက အကိုင္ခံေလ့၊ အဖမ္းခံေလ့မရွိေပရာ ယခုေၾကာင္ကေလး၏စရုိက္မွာ အဆန္းပင္ျဖစ္သည္။ ပိုင္ရွင္မဟုတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္၏အိမ္သို႔ေရာက္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ့ျခင္ေထာင္္ထဲတြင္ ပြတ္သီးပြတ္သပ္လာလုပ္ေနပုံမွာ ကြ်န္ေတာ့ကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနဟန္ရွိသည္။ ေတာ္ေတာ္လည္းခင္မင္၍ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ့မွာမူ စိတ္လွဳပ္ရွားလြန္း၍ ေၾကာင္ေလးကိုပိုက္ကာ တစ္ညလုံးအိပ္မေပ်ာ္ေတာ့။ ဘဘေမာင္တုိ႔ေတာ့ ေၾကာင္ေပ်ာက္၍စိတ္ပူေနေတာ့မည္ဟု ေတြးေနမိသည္။ မနက္မိုးလင္းလင္းခ်င္း ေၾကာင္ေလးကိုပိုက္၍ သူ႔အိမ္သို႔သြားျပန္ပို႔ရာ မနက္၅နာရီ၊ အလြန္ေစာေသာအခ်ိန္ျဖစ္၍ ဘဘေမာင္တို႔ပင္ မႏုိးၾကေသးေပ။ ဝီရိယႏွင့္ ေစတနာထက္သန္လွေသာကြ်န္ေတာ္က အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ဘဘေမာင္တို႔အား မရမကႏွိဳး၍ ေၾကာင္ေပ်ာက္ေသာေၾကာင့္စိတ္မပူရန္ေျပာၿပီး ေၾကာင္ကေလးကိုျပန္အပ္ခဲ့ပါသည္။

ဘဘေမာင္တို႔အိမ္သြားတိုင္း လမ္းတြင္ေၾကာင္ေဆးပင္ေလးမ်ားကိုရွာေဖြ၍ ႏွဳတ္ယူသြားကာ ေၾကာင္ကေလးမ်ားအား ေကြ်းရသည္။ ေၾကာင္ကေလးမ်ားမွာ ထိုအပင္၏အျမစ္မ်ားကို အလြန္သေဘာက်၍ ႏွဳတ္သီးျဖင့္ပြတ္၊ ပါးျဖင့္ပြတ္ကစားကာ ဝါးစားေလ့ရွိသည္။ ေၾကာင္ေဆးပင္မ်ား မ်ိဳးတုန္းသြားမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေန႔စဥ္မႏွဳတ္ယူရန္ အန္တီအုပ္က အၾကံေပးေသာအခ်ိန္ထိျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျခံမွာ အတန္ငယ္က်ယ္၍ အိမ္မွ ဘဘေမာင္တို႔အိမ္တို႔သြားရာ လူသြားလမ္း ဝဲယာတြင္ အပင္ငယ္မ်ိဳးစုံ သဘာဝအေလွ်ာက္ေပါက္ေန၍ ေၾကာင္ေဆးပင္မ်ားလည္း အပါအဝင္ျဖစ္သည္။

ဘဘေမာင္တို႔အိမ္ႏွင့္ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အိမ္မွာ ျခံက်ယ္ၾကီးတစ္ခုထဲတြင္ အတူတကြတည္ရွိျခင္းျဖစ္ရာ ျခံထဲတြင္ေယာင္ေပ၊ ေယာင္ေပလာလုပ္ေသာေခြးမ်ားအား ကြ်န္ေတာ္ကခဲႏွင့္ပစ္ခတ္ေျခာက္လွန္႔ကာ ေမာင္းထုတ္၍ ေၾကာင္ကေလးမ်ားကို ကာကြယ္ေပးရပါေသးသည္။ ကုိယ္ပုိင္ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရွိလိုေသာ္လည္း ေၾကာင္မိသားစုေလးမ်ားကို မခဲြရက္ေသာေၾကာင့္ မေတာင္းယူျဖစ္ခဲ့ပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္သို႔ ဧည့္သည္လာပါက ကေလးမ်ားပါလာလ်င္ အသစ္အဆန္းအျဖစ္ျဖင့္ကြ်န္ေတာ္လိုက္ျပေသာအရာမွာ ေၾကာင္ကေလးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ဆိုးသြမ္းေသာ၊ ေၾကာင္ေလးမ်ားကို ႏွိပ္စက္တတ္ေသာ၊ အကိုင္အတြယ္ၾကမ္းတမ္းသည့္ကေလးမ်ားကိုမူ ေၾကာင္ကေလးမ်ားရွိရာသို႔ ကြ်န္ေတာ္မေခၚသြားပါ။ ေျပာစကားနားေထာင္ေသာ၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ေသာ ကြ်န္ေတာ့ညီဝမ္းကြဲေလးမ်ားအား အေနာက္ဖက္အိမ္တြင္ေၾကာင္မ်ားစြာေမြးထားေၾကာင္း၊ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းေၾကာင္းေျပာျပ၍ ေၾကာင္ကေလးမ်ားရွိရာသို႔ေခၚျပေလ့ရွိပါသည္။ ရွစ္ႏွစ္သားကြ်န္ေတာ့တြင္ ေၾကာင္ကေလးမ်ားအေပၚၾကင္နာစိတ္ရွိေသာ ညီဝမ္းကြဲေလးမ်ားလည္းရွိပါသည္။ ခရီးေဝးမွလာလည္လွ်င္ပင္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေၾကာင္ကေလးမ်ားကို သြားၾကည့္တတ္သည့္အက်င့္ပါ အခ်ိဳ ႔ညီမ်ားရသြားၾကပါသည္။

                   ဤသို႔ျဖင့္ ေဖေဖ့အလုပ္တာဝန္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစု အျခားျမိဳ႔တစ္ျမိဳ ႔သို႔ ေျပာင္းေရႊ ႔ရေသာအခါ မ်က္ရည္လည္ရႊဲျဖင့္ ေၾကာင္ကေလးမ်ားကိုခြဲခြာခဲ့ရပါသည္။ ထုိျခံတြင္ကြ်န္ေတာ္သံေယာဇဥ္အျဖတ္ရအခက္ဆုံးမွာ ေၾကာင္ကေလးမ်ားပင္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ကြ်န္ေတာ္၏ကိုယ္ပို္င္ေၾကာင္

အျခားျမိဳ ႔သို႔ေျပာင္းေရႊ ႔ၿပီးေသာအခါ ကိုယ္ပိုင္ေၾကာင္ ဗုိက္ပူ၊နံကားေလးတစ္ေကာင္ေမြးခြင့္ရသည္။ ဘယ္ကေရာက္လာသည့္ေၾကာင္ျဖစ္သည္ကိုမူကား မမွတ္မိေတာ့။ ထိုမတိုင္ခင္ကမူ က်ဴရွင္တက္သည့္ဆရာမအိမ္မွ ေၾကာင္ကေလးမ်ားအတြက္ ကတ္ထူျပားမ်ားႏွင့္ဗူးလုပ္ကာ ေၾကာင္ေဆးပင္အျမစ္ကေလးမ်ားကိုထည့္၍ ယူသြားကာေကြ်းရပါသည္။ ဘဘေမာင္ႏွင့္ အန္တီအုပ္တို႔ထံမွ သင္ယူခဲ့ေသာ ေၾကာင္ဗဟုသုတမ်ားေၾကာင့္ ေၾကာင္ေဆးပင္ေလးမ်ားကို မည္သည့္ေနရာတြင္ေတြ႔ေတြ႔ ကြ်န္ေတာ္ခြဲျခားတတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေၾကာင္မ်ားမ်က္ႏွာသစ္ျခင္း၊ လက္သည္းေသြးျခင္း၊ ပါးႏွင့္ေမးကိုပြတ္သပ္ခံလိုျခင္းစသည့္ ေၾကာင္အမူအရာမ်ား၊ ေၾကာင္ႏွင့္ပက္သက္သည့္အခ်က္မ်ားကိုကားကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းနားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး ျဖစ္ေနေလၿပီ။ အၿမွီးကိုဆြဲလွ်င္ေၾကာင္မ်ားအလြန္စိတ္ဆိုးသည္ဟူေသာ အန္တီအုပ္ေျပာစကားေၾကာင့္ ေၾကာင္အၿမွီးကို လိုက္လံဆြဲသည့္ကေလးမ်ားတြင္ မည္သည့္အခါမွကြ်န္ေတာ္မပါခဲ့ေပ။ ထိုမွ်မက ေၾကာင္မ်ားကို အၿမွီးဆြဲ၍ႏွိပ္စက္တတ္ေသာကေလးမ်ားကိုလည္း တားျမစ္္ႏုိင္က တားျမစ္ေလ့ရွိသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွ ကြ်န္ေတာ္သိလာရသည္မွာ လက္ေဆာ့၊ ေျခေဆာ့ႏွင့္ေၾကာင္ကို အၿမွီးဆြဲ၍ႏွိပ္စက္တတ္ေသာ အျမင္ကတ္ဖြယ္ရာ လူၾကီးမ်ားလည္း ရွိတတ္ေသးေၾကာင္းပင္။

ကြ်န္ေတာ္၏ ပထမဆုံးကိုယ္ပုိင္ေၾကာင္ေလးကို “ပိစိ” ဟု နာမည္ေပးလိုက္သည္။ အညိဳေရာင္ မဲြေျခာက္ေျခာက္ႏွင့္ ဗုိက္ပူနံကား၊ ေသးေသးေကြးေကြးေၾကာင္ကေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထုိေၾကာင္ေလးသည္ အေကာင္သာငယ္ေသာ္လည္း အင္မတန္အာၿပဲ၏။ သူ႔ကိုအခန္းျပင္ထုတ္ထားပါက တစ္ေညာင္ေညာင္ႏွင့္ တစ္ညလုံးနားၿငီးေအာင္ ေအာ္ျပပါလိမ့္မည္။ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ပါက တဂူူးဂူးေအာ္ျမည္ရင္းလူၾကားထဲတြင္တိုးေဝွ႔အိပ္ပါလိမ့္မည္။ မနက္မိုးလင္းလွ်င္ ေစာင္ေပၚ၌ ေပ်ာ့စိစိ၊ နံေဟာင္ေဟာင္ ေၾကာင္ခ်ီးမ်ားကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ထားခဲ့ပါလိမ့္ဦးမည္။ ထိုသို႔ေသာအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ပင္ ဒင္းကို အခန္းျပင္တြင္သိပ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သစ္သားနံရံတြင္ ေၾကာင္ဝင္ေပါက္ေလးတစ္ခုရွိရာ ကြ်န္ေတာ့အစ္မမ်ားက ပိစိဝင္၍မရေအာင္ အုတ္ခဲတစ္လုံးျဖင့္ပိတ္ထားေလ့ရွိသည္။ ဇြဲေကာင္းေသာပိစိသည္ ထိုအုတ္ခဲကို ေခါင္းျဖင့္တြန္းေရႊ႔၍ အခန္းတြင္းသို႔ဝင္ျခင္းအတတ္ကို တတ္ေျမာက္သြားပါသည္။ သူမတြန္းႏုိင္ေစရန္ အုတ္ခဲအျပင္ အျခားေလးလံေသာအရာမ်ားျဖင့္ပါပိတ္ဆို႔ထားပါမွ ေၾကာင္မင္းၾကီးသားမွလက္ေလွ်ာ့ကာ တစ္ေညာင္ေညာင္အသံဝင္ေအာင္ ထိုင္ေအာ္ေနပါေတာ့သည္။

တစ္ညလုံးေအာ္ေနေသာ ပိစိအားကြ်န္ေတာ္မၾကည့္ရက္ပါ။ အျပင္တြင္ခ်မ္းေနမည့္ပိစိအား သနားလြန္းေသာေၾကာင့္ အစ္မမ်ားအလစ္တြင္အခန္းတြင္းသို႔ေပးဝင္၍ ကြ်န္ေတာ့ေစာင္ေအာက္တြင္ဖြက္ကာသိပ္ထားပါသည္။ မနက္မိုးလင္းလွ်င္ ေစာင္ေျခရင္းအစပ္မွ နံေစာ္ေနေသာ ေၾကာင္ခ်ီးတစ္ပံုမွာ ပိစိမွကြ်န္ေတာ့အားေက်းဇူးဆပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ေစာင္မၾကာခဏေလွ်ာ္ရလြန္းေသာေၾကာင့္ အစ္မမ်ားက ကြ်န္ေတာ့ကိုဆူပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အက်င့္ယုတ္ေသာပိစိကိုလက္ျဖင့္ရိုက္ပါသည္။ မ်က္လုံးေလး ကလည္ ကလည္ျဖင့္ ျငိမ္ခံေနေသာအခါ သူ႔ကိုကြ်န္ေတာ္မရုိက္ရက္ေတာ့ျပန္။ အိပ္ယာထဲသို႔ ထည့္မသိပ္ျဖစ္ေတာ့သည့္တုိင္ ကြ်န္ေတာ္စာၾကည့္လွ်င္သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္အကၤ်ီထဲသို႔သြင္း၍ ဗုိက္ထဲသို႔ကားသြင္းထားျမဲျဖစ္သည္။ ထုိအခါမ်ားတြင္ ပိစိသည္ အလြန္အင္မတန္ေက်နပ္၍ တစ္ဂူးဂူးေအာ္ျမည္ကာ မွိန္းေနေလ့ရွိသည္။ ခ်မ္းေအးေသာထိုေဒသတြင္ ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္အား ဗုိက္ေပၚတင္၍ အကၤ်ီျဖင့္အုပ္ထားရျခင္းသည္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အက်ိဳးရွိလွသည္။ သူေရာ ကြ်န္ေတာ္ပါ ေႏြးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ပိစိမွစကာ သူမ်ားထံမွေတာင္း၍ တစ္ဖုံ၊ သူ႔ဟာသူ ေရာက္လာ၍တစ္သြယ္၊ အိမ္တြင္လာေပါက္၍ တစ္နည္း ကိုယ္ပိုင္ေၾကာင္ကေလးေပါင္းမ်ားစြာကို ေမြးျမဴခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ေၾကာင္ေပါင္းမ်ားစြာလည္း ရွိခဲ့သည္။ ကိုယ့္ကေလးကိုယ္ ျပန္ကိုက္စားတတ္ေသာေၾကာင့္ အတင္းခ်ဳပ္၍ ကေလးမ်ားကိုႏုိ႔တုိက္ခဲ့ရေသာ ေၾကာင္မၾကီး၊ ေမြးၿပီးၿပီးခ်င္း အေမစြန္႔ပစ္သြားေသာေၾကာင့္ ႏုိ႔ေဖ်ာ္တိုက္ကာေမြးခဲ့ရေသာ ေၾကာင္ကေလးမ်ား၊ တစ္ၿမိဳ ႔မွတစ္ၿမိဳ ႔အေျပာင္းအေရႊ ႔တြင္ ခရီးေဝးေသာေၾကာင့္ မသယ္ႏိုင္ဘဲ ဝမ္းနည္းနည္းႏွင့္ပင္သူမ်ားကို ေပးပစ္ခဲ့လုိက္ရေသာေၾကာင္ကေလးမ်ား၊ သူမ်ားေတာင္းေသာေၾကာင့္ မေပးခ်င္ေပးခ်င္ျဖင့္ေပးလိုက္ရသည့္ေၾကာင္ကေလးမ်ား စသည္ျဖင့္ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ပင္။

ေၾကာင္လိမၼာေလးတစ္ေကာင္

ထိုအထဲမွ အမွတ္အရဆုံးမွာ မိက်ား ျဖစ္သည္။ နားရြက္ႏွစ္ဖက္ၾကား ႏွဖူးျပင္တြင္ အညိဳရင့္ေရာင္ ေဒါင္လုိက္အစင္းၾကားမ်ားပါေသာေၾကာင့္ မိက်ားဟုနာမည္ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုယ္လုံးမွာ အညိဳႏုေရာင္ျဖစ္ၿပီး အညိဳရင့္ေရာင္ အစက္အေျပာက္ကေလးမ်ား ကိုယ္၏ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ပါ၍ လွဳပ္ရွားသြားလာပုံ၊ ျပဳမူေနထိုင္ပုံမ်ားမွာလည္း က်ားမကေလးတစ္ေကာင္ႏွင့္တူသည္။ ေက်ာကုန္းမွာ အညိဳရင့္ေရာင္ျဖစ္၍ ေခ်ာေမာေျပာင္လက္ေနသည္။ မ်က္ႏွာမွာ ျပည့္ျပည့္လုံးလုံးျဖစ္ၿပီး မ်က္လုံးဝိုင္းဝုိင္းစက္စက္ေလးမ်ားမွာ အသိညဏ္ျမင့္သည့္ဟန္ေဆာင္သည္။ ေၾကာင္ေခ်ာေခ်ာသည့္ ေၾကာင္မကေလးပင္ျဖစ္သည္။

မိက်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္တြင္ပင္ေမြးသည္။ သူ႔အေမမွာ ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိ၊ ဗိုက္ၾကီးႏွင့္အိမ္သို႔ေရာက္လာကာ သူတို႔တစ္ျပံဳကိုေမြး၍ မၾကာမီပင္ေပ်ာက္သြားသည္။ မိက်ားမွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အတူေနခဲ့၍ လူႏွင့္အလြန္ယဥ္ပါးသည္။ သူ႔နာမည္ေခၚလွ်င္နားရြက္ေထာင္ၾကည့္ကာ ေျပးလာတတ္သည္။ “က်ားက်ားေရ” ဟုမ်ား ေခၚလိုက္လွ်င္ “ေညာင္” ဟု ထူးကာ ရြက္ေထာင္ အၿမွီးကိုေထာင္၍ေျပးလာတတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့အစ္မကိုသူ အလြန္ခင္သည္။ ညဘက္ အိပ္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ့အစ္မအခန္းထဲတြင္ အိပ္ေလ့ရွိသည္။ မမအျပင္က ျပန္မလာမခ်င္း ေလွကားထိပ္တြင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ကာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္တတ္သည္။ မမျပန္လာပါကလည္း တံခါးဝထိ “ေညာင္” ဟု အသံေပးကာ ေျပးၾကိဳတတ္သည္။ မမအိပ္ယာဝင္လွ်င္ ခုတင္ေပၚတက္ကာ ေျခရင္းတြင္ေနရာယူသည္။ ညဘက္ အေပါ့အေလးသြားခ်င္လွ်င္ မမအခန္းတံခါးကုိလက္ႏွင့္ကုတ္ကာ အခ်က္ေပးသည္။ အိပ္ေနရာမွထကာ သူ႔ကို တံခါးဖြင့္ေပးရသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ေရခ်ိဳးခန္႔ရွိရာသို႔ သူေျပးသြားကာ သုံးၿပီးသားေရမ်ားက်သည့္အေပါက္ဝတြင္ထုိင္၍ သူ႔ကိစၥကိုရွင္းေလသည္။ ၿပီးလွ်င္တစ္ခါ မမအခန္းရွိရာသို႔ျပန္လာၿပီး တံခါးကိုကုတ္ျပန္သည္။ မဖြင့္ေပးမခ်င္း တစ္ေညာင္ေညာင္ေအာ္၍ကုတ္ေနတတ္ရာ ဖြင့္ေပးရေလသည္။ တံခါးဖြင့္ေပးသည္ႏွင့္ သူ႔ေနရာသူျပန္တက္ကာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ပါေတာ့သည္။ မနက္မိုးလင္းလွ်င္လည္း မမကို အိပ္ယာမွ ထေစရန္ ေျခေထာက္ကို မနာေစရန္ဖြဖြေလးကိုက္၍ ႏွိဳးတတ္ေသးသည္။ ထိုမွ် လည္ပတ္ေသာေၾကာင္မကေလးျဖစ္သည္။

တစ္ရက္တြင္ မမခရီးသြားရာ မိက်ားေလးမွာအလြန္ပင္သနားစရာေကာင္းသည္။ တစ္ညေနလုံး ေလွကားထိပ္တြင္ထုိင္ေစာင့္ရာ မမ မျပန္လာသည္ကိုေတြ႔လွ်င္ ေလွကားေပၚတက္လိုက္၊ ဆင္းလိုက္ႏွင့္ ေမွ်ာ္ရွာသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ညသို႔ေရာက္သြားေသာအခါ တစ္ညလုံး တစ္ေညာင္ေညာင္ေအာ္လ်က္ မမအခန္းေရွ ႔တြင္ ေခါက္တု႔ံ၊ ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ကာ မအိပ္ႏုိင္ဘဲ မမကို ရွာေဖြေနေလသည္။ အလြန္ပင္သနားစရာေကာင္းသည္။ ေနာက္ရက္ မမ ျပန္လာေသာအခါ သူ႔ခမ်ာ ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ေျပးၾကိဳရွာသည္။ ထိုေန႔တစ္ေန႔လုံး မမအနားမွမခြာေတာ့။ ထိုမွတစ္ပါး မမအိပ္တြင္ရွိစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လုံးလည္း မမအေနာက္မွ တစ္ေကာက္ေကာက္လုိက္ေနေလေတာ့သည္။ မမဘုရားကန္ေတာ့လွ်င္ မမေဘးတြင္လဲေလ်ာင္းလ်က္ေစာင့္သည္။ မမ အိမ္ေပၚတက္လွ်င္ ေနာက္မွအၿမွီးတစ္ေထာင္ေထာင္ႏွင့္ ေလွကားမွလိုက္တက္သည္။ မမအိမ္ေအာက္ဆင္းလွ်င္ သူပါ အေနာက္မွ အေျပးဆင္းသည္။မမအခန္းထဲဝင္လွ်င္ သူလုိက္ဝင္သည္။ မမအခန္းထဲမွထြက္လွ်င္ လိုက္ထြက္ျပန္သည္။ မမသြားေလရာ တစ္အိမ္လုံးအႏွံ႔ေလွ်ာက္လိုက္ေနေတာ့သည္။ မမက သူ႔ကို “သမီး” ဟုေခၚကာစကားေျပာလွ်င္ နားလည္သည့္ မ်က္လုံးဝုိင္းၾကီးမ်ားႏွင့္ၾကည့္ကာ ျငိမ္နားေထာင္ေနတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ျပန္လည္းေျပာေသးသည္။ ေၾကာင္စကားႏွင့္ “ေညာင္” ဟုေျပာေသာေၾကာင့္ ဘာျပန္ေျပာမွန္းကိုမူ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နားမလည္ေပ။ သို႔ေသာ္ ေျပာသမွ်ကို “ဟုတ္ကဲ့” ဟုလုိက္သည္ဟု မမက အခို္င္အမာဆိုေလသည္။

ထိုမွ်လိမၼာေရးျခားရွိၿပီး၊ အသိညဏ္ၾကီးေသာေၾကာင္ကေလးသည္ ကြ်န္ေတာ္အေဝးသို႔ေရာက္ေနစဥ္ ဖ်ားနာ၍ ေသသြားရွာသည္။ သူ႔ခမ်ာ အသက္ကလည္း ၾကီးၿပီျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ေနခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းကပင္ ၁၁ ႏွစ္၊ ၁၂ ခန္႔ရွိမည္ျဖစ္သည္။ မိက်ားေသေသာအခါ မမ အလြန္ငိုသည္ ဟုလည္း သိရသည္။ ငိုရွာေပမည္။ သူႏွင့္ မခဲြမခြာ၊ အၿမဲေန၍ စကားနားေထာင္ေသာ ၾကာင္လိမၼာေလးမဟုတ္ပါလား။

ေၾကာင္မ်ိဳးျပဳတ္ျခင္း

မိက်ားေသသြားသျဖင့္ အသည္းအသန္ငိုေသာမမကို သနားေသာေၾကာင့္ နယ္မွကြ်န္ေတာ့ဦးေလးက ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ယူလာေပးျပန္သည္။ အိမ္တြင္မိက်ားအျပင္ အျခားေၾကာင္ထီးေလးတစ္ေကာင္လည္းရွိႏွင့္ၿပီးျဖစ္သည္။ ေၾကာင္ငပ်င္းေလးျဖစ္၍ အားလွ်င္အိပ္ေနကာ သြားႏွိဳးပါကလည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးမ်က္လုံးၾကီးမ်ားႏွင့္ၾကည့္ၿပီး မေညာင္တစ္ေညာင္သာ ထူးတတ္သည့္ ေၾကာင္ဝတုတ္ဖီးျဖစ္သည္။ ဗိုက္ႏွင့္ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုလုံးျဖဴေဖြးေနၿပီး ေက်ာေပၚတြင္ အမည္းကြက္ေလးမ်ားစပ္ထားသျဖင့္ ျဖဴစပ္ဟုေခၚသည္။ စားလိုက္၊ အိပ္လုိက္ႏွင့္သာ အပ်င္းထူေနသျဖင့္ ဝဖီးေနၿပီး အလြန္လွသည္။ သေဘာလည္းေကာင္း၍ အိပ္ေနလွ်င္ ေမွာက္ေမွာက္၊ လွန္လွန္ ဆက္အိပ္ေလ့ရွိသည္။ ျဖဴစပ္ႏွင့္ အသစ္ေရာက္လာေသာ ေၾကာင္ညိဳေလးေပါင္းေသာအခါ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ျဖစ္လာသည္။

မမသည္ တစ္ရက္တြင္ ဘယ္လမ္းေဘးမွမွန္းမသိ ေၾကာင္သားေလးတစ္ေကာင္ ေကာက္လာျပန္သည္။ သူ႔အဆိုအရ လမ္းေဘးတြင္ ပိန္ကပ္၍ ေကြ်းသူမဲ့ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သနားကာေခၚလာသည္ဟု သိရသည္။ မိက်ားလည္းမရွိေတာ့၍ ေၾကာင္ကေလးကိုလည္းခ်စ္ရွာသည္။ထိုေၾကာင္ေလးမွာ အိမ္တြင္ေရာက္ၿပီးမၾကာ ဝဖီးလာေတာ့သည္။ ထိုမွ်မက အိမ္မွရွိၿပီးႏွစ္ေကာင္ကိုပင္ ဗိုလ္က်လာတတ္သည္။ အစာစားလွ်င္ ေလာက္ငေအာင္ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံေကြ်းထားပါလ်က္ သူတစ္ေကာင္တည္း အစာခြက္အားလုံးကို ေမာင္ပိုင္စီးခ်င္သည္။ ျဖဴစပ္အိပ္ေနက် ကုလားထုိင္ကို လုအိပ္သည္။ အိမ္တြင္လည္း သတင္းစာမ်ားကို ကိုက္၍အမွဳိက္ဖြသည္။ ျဖဴစပ္မွာထိုသို႔မလုပ္တတ္။ သူ႔ဟာသူစားၿပီးအိပ္၊ အိပ္ၿပီးစား ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနသူျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင္ငပိန္ေလးသည္ အျပင္မွေရာဂါလည္းသယ္လာေသးသည္။ ဖ်ားနာ၍ တိရစာၦန္ေဆးကုခန္းကို အၾကိမ္ၾကိမ္သြားကာ သူ႔အသက္ကိုကယ္ရသည္။ မၾကာျမင့္မီပင္ သူေနေကာင္းသြားေသာ္လည္း သူ႔ထံမွေရာဂါကူးစက္ခံရသူ အိမ္မွျဖဴစပ္ႏွင့္ နယ္ကေရာက္လာသည့္ေၾကာင္၊ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္မွာ မာလကီးယားေလသည္။ သူသာ သက္ဆိုးရွည္၍ တစ္ေကာင္တည္းက်န္ခဲ့သည္။ ေမာင္သက္ျပင္းေလးလည္း ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ဖ်ားေသာအခါ အသက္မျပင္းႏုိင္ေတာ့ပဲ နတ္ရြာလားေလရာ အိမ္တြင္ေၾကာင္မ်ိဳးျပဳတ္ေလသည္။

ေၾကာင္အသစ္ေလးမ်ား

ကြ်န္ေတာ္ ခရီးေဝးမွ အိမ္ျပန္လာေသာအခါ အသစ္ေရာက္ရွိေနေသာ ေၾကာင္အသစ္ကေလးႏွစ္ေကာင္ကိုေတြ႔ရေလသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေကာင္မွမူ လူႏွင့္အလြန္စိမ္းကာ လူေၾကာက္၍ အိမ္အေပၚထပ္ ဘုရားစင္တြင္ ဌာနခ်ဳပ္လုပ္ပုန္းေအာင္းေနထိုင္ၾကေလသည္။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ထိုေၾကာင္ေလးမ်ားသည္လည္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ရင္းႏွီးလာၾကပါလိမ့္မည္။

မ်က္ရည္စက္လက္ ခံရခက္သည္ ဘာမွမေျပာသာပါ တကား

ဇိုဇိ တို႔ စင္ကာပူႏုိင္ငံက ပိုလီေက်ာင္းဆင္း ပူပူေႏြးေႏြးဘဝေပါ့။ အလုပ္ေတြလုပ္ေတာ့မဟဲ့.....မိဘေက်းဇူး တစ္ျပန္တစ္လွည့္ဆပ္ရေတာ့မဟဲ့ဆိုၿပီး ၾကြတ၊ ၾကြတ နဲ႔ ဘယ္္ကုမၸဏီေကာင္းလဲ၊ ဘယ္အလုပ္လစာမ်ားလဲ ဆိုၿပီးေလ့လာလို႔ေကာင္းတုံး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အလုပ္အေၾကာင္းတိုင္ပင္တုံး။ အလုပ္ေလွ်ာက္လုိ႔ေကာင္းတုံး။

အဲ...ခုမွသတိရတယ္။  Student Pass ျပန္အပ္ၿပီး အသစ္ထုတ္ေပးထားတဲ့ Student Pass Cancelation form နဲ႔ ကြ်န္းႏုိင္ငံေလးမွာ သုံးလေနထုိင္ခြင့္ရထားတာ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ၃ ပတ္ ေလာက္ပဲလိုေတာ့တယ္။ ဟုတ္ကၿပီ။ စင္ကာပူ လူဝင္မွဳၾကီးၾကပ္ေရးမွာ long term stay တစ္ႏွစ္ ေျပးေလွ်ာက္ထားဦးမွ။

သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ ႔ ခိုင္လုံတဲ့ သတင္းအရ longterm pass ေလွ်ာက္ရင္ ၁၀ ရက္ကေန ၁၄ ရက္ပဲၾကာတယ္တဲ့။ ေသခ်ာေအာင္ စင္ကာပူလူဝင္မွဳၾကီးၾကပ္ေရးဝက္ဘ္ဆုိက္မွာ ဝင္ၾကည့္။ ဟုတ္တယ္။ အနည္းဆုံး ေနထုိင္ခြင့္ ၁၀ ရက္က်န္ရင္ေလွ်ာက္လို႔ရတယ္။ အဲ...အဲ...ေနဦး။ ပတ္စ္ပို႔သက္တမ္းက ၆လေလာက္ေတာ့ လိုမယ္တဲ့။ မွန္းစမ္း ငါ့ပတ္စ္ပို႔။ ဟဲ့...၅ လ ခဲြဆိုပါလား။ မျဖစ္ေသး သက္တမ္းတိုးထားဦးမွ။ တစ္လက္စတည္း ျမန္မာသံရုံးဝက္ဘ္ဆိုက္မွာ ရက္ခ်ိန္းယူ။

ပလုတ္တုတ္....။ ရက္ခ်ိန္းမ်ားအားလုံးျပည့္ေနပါသည္....ေနာက္ေန႔မွတစ္ခါဝင္ၾကည့္ပါ ဆိုပါလား။ အဲဒါမွ ဂြ။ သံရုံးမွာ ပတ္စ္ပို႔သက္တမ္းတိုးရင္ ၂ ရက္ပဲၾကာမွာဆိုေတာ့ ကိစၥမရွိေသး။ မနက္ျဖန္မွ ထပ္ၿပီး ရက္ခ်ိန္းယူမွ။ စင္ကာပူလူဝင္မွဳၾကီးၾကပ္ေရး (ICA) ကေတာ့ ပတ္စ္ပုိ႔ရမွ သြားေတာ့မယ္။ ၂ ပတ္ေလာက္အလိုမွာရမွာဆိုေတာ့ အေတာ္ပါပဲ။ ကိုယ္ကေစာေတာင္ ေစာေနေသးတယ္။

မနက္ျဖန္ေရာက္ၿပီ။ မနက္ေစာေစာထ...ရက္ခ်ိန္းယူ။ အလို....၊“ ျပည္႔ေနပါသည္ မနက္ျဖန္မွ ထပ္ဝင္ၾကည့္ပါ” ဆိုပါလား။ အင္း...မနက္ျဖန္ဆုိလဲ မနက္ျဖန္ေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ မနက္ျဖန္၊ သဘက္ခါ၊ ဖိန္းႏြဲခါ၊ ေနာက္တစ္ေန႔၊ tomorrow၊ the day after tomorrow၊ the day after the day after tomorrow ။ “ ျပည့္ေနပါသည္...မနက္ျဖန္မွတစ္ခါျပန္ဝင္ၾကည့္ပါ” လို႔ေျပာေနတုံးပါလား...။ ဘုရား ဘုရား။

ေနာက္ထပ္ ၂ ရက္ သုံးရက္ခန္႔ မနက္၊ ေန႔လည္၊ ည၊ ေဝလီေဝလင္း၊ ေနဝင္ရီတေရာ၊ မေမွာင့္တစ္ေမွာင္၊ ညသန္းေခါင္ အခ်ိန္အားလုံး သံရုံးဝက္ဘ္ဆိုက္သုိ႔ဝင္ၾကည့္။ အေျဖက ထူးမျခားနား။ မွားေနၿပီ...တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ။

နီးစပ္ရာသူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖုန္းဆက္ေမး။ passport လုပ္ေပးတဲ့ agent ေတြကိုဖုန္းဆက္ေမး။ သံရုံးကိုေတာ့ မေမးေတာ့ပါဘူး။ ဖုန္းမကို္င္ဘူး...ကို္င္ရင္လဲေမးတာမေျဖဘူး ဆိုတာ ၾကားထားၿပီးသား။ ဒီေတာ့ တစ္ျခားသူေတြကိုေမး။ ဟုတ္တယ္...ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူး..။လူတိုင္းလုပ္လို႔မရတာတဲ့။
သံရုံးဝက္ဘ္ဆုိုက္က ပ်က္ေနတာတဲ့။ ေအာ္ ဂလိုလား။ ကိစၥမရွိ သံရုံးကို သြားလိုက္တာေပါ့။ အခ်ိန္ေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ကုန္သြား။ နွေျမာစရာ။

သံရုံးကိုေရာက္ေသာအခါ....
ေန႔ခင္းသုံးနာရီခန္႔ဆိုေတာ့ သံရုံးတြင္လူမေတြ႔။ ေစာင့္ေနသည့္ လူမ်ားကလည္း တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စ။ ေကာင္တာအားလုံးကလဲ လိုက္ကာခ်၍ပိတ္ထား။ ငါ့ႏွယ္...ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လုိေမးရပါ့။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ သံရုံးကအစ္မၾကီးတစ္ေယာက္ကို လုိက္ကာၾကားကေနဖ်တ္ကနဲေတြ႔ ၊ ေပ်ာက္မသြားခင္ အတင္းေျပးေခၚ။ အက်ိဳးအေၾကာင္းေမး။

“ဟုတ္တယ္ေမာင္ေလးရဲ ႔၊ သံရုံးဝက္ဆိုက္ေဒါင္းေနတာ။ ျပင္ေနၾကၿပီ။ တနလၤာေန႔ မနက္ဆို ၉ နာရီထိုးတာနဲ႔စေလွ်ာက္လို႔ရၿပီ။”

“ဟိုေလ...အစ္မ၊ ဒီေန႔မွ ဗုဒၶဟူးဆိုေတာ့ မနက္ျဖန္မနက္ကြ်န္ေတာ္လာခဲ့လို႔ မရဘူးလား။ အခ်ိန္သိပ္မရွိေတာ့လို႔”

“ မဟုတ္ဘူးေမာင္ေလးရဲ ႔၊ အြန္လိုင္းကေန appointment ယူရတယ္။ အစ္မတို႔က အဲဒီက ဘားကုဒ္ေလးပါမွ လုပ္ေပးလို႔ရတာ။ အဲဒီစာရြက္ေလး ရေအာင္ print ထုတ္ခ့ဲ...တနလၤာေန႔ မနက္၉ နာရီေနာ္ေမာင္ေလး....ဟုတ္ၿပီလား”


“ ဟုတ္....ဟုတ္၊ အစ္မ။ ေက်းဇူးပါပဲ”

ဇုိဇိတို႔ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မည္။ သံရုံး၏ ေဒါင္းေနေသာဝက္ဆိုက္ကို ယုံၾကည္၍ ေန႔စဥ္ၾကိဳးစားပမ္းစား ဝင္ၾကည့္ေနတာက ၇ရက္၊ တစ္ပတ္ မက ၁၀ ရက္ခန္႔။ ေနာက္ထပ္ ၅ရက္ခန္႔ ထပ္ေစာင့္ရဦးမယ္ဆိုေတာ့ မျဖစ္ေတာ့။ ေနထုိင္ခြင့္ကုန္ေတာ့မည္။ Over stay ႏွင့္အဖမ္းခံေနရပါက ကြၿပီ။  ICA ကိုသြားၿပီး ေနာက္ထပ္တစ္လခန္႔ ေနထုိင္ခြင့္သက္တမ္း တိုးထားမွ။

ေနာက္တစ္ရက္ ICA ကိုအေျပးကေလးသြား။ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပ။ တာဝန္က်အရာရွိက ေသခ်ာရွင္းျပတာက long term stay ေလွ်ာက္ရန္ passport သက္တမ္း၅ လႏွင့္မျဖစ္ႏုိ္င္ေၾကာင္း၊ visit pass မွာလည္း ၃ လေပးၿပီး ျဖစ္၍ ထပ္မံ၍တစ္လေပးရန္မွာ သူတို႔ရုံး policy အရမျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ဆိုပါကလား...။

ဘာမဟုတ္သည့္ ဝက္ဆုိက္ေလးေဒါင္းသည့္ကိစၥႏွင့္ ဇိုဇိတို႔ ေအာင္ဖ်ာလိပ္၍ ေအာင္ေမြးရပ္ေျမျပန္ရမည့္ကိန္း။ မျဖစ္ေသး..မျဖစ္ေသး။ အဲဒီလိုေတာ့မျဖစ္ေသး။ မ်က္ႏွာေသေလးလုပ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့ ပတ္စ္ပို႔မွာ တစ္လခန္႔သာေနထုိင္ခြင့္ထပ္ေပးလွ်င္ သက္တမ္းတိုး၍ရႏုိင္ေၾကာင္း၊ မဟုတ္ပါက ျမန္မာျပည္ျပန္ရမွာျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ တစ္လခန္႔သာေပးပါ လုံေလာက္ပါေၾကာင္း တို႔ကို သနားသြားေအာင္ အရာရွိအား မ်က္ရည္ခံထိုး။

ေတာ္ေသးတာေပါ့။ အရာရွိက သနားသြားၿပီး သူ႔အထက္အရာရွိကိုသြားေမးေပး။ ကဲ...ထုံးစံေတာ့မရွိဘူး။မင္းကိုေတာ့ လုပ္ေပးလိုက္မယ္ဆုိၿပီး student pass cancelation form ေလးျပန္သိမ္းၿပီး တစ္လေနထိုင္ခြင့္ white card ေလး ျပန္ထုတ္ေပးလိုက္လုိ႔။ ေပ်ာ္လုိက္တာ...အားလုံးအဆင္ေျပေတာ့မယ္။

တနလၤာေန႔မွ ရင္ေကာ့ေခါင္းေမာ့ၿပီး ျမန္မာသံရုံးကိုသြားလိုက္ေရာ။ အဲဒီမွာ ျပႆနာက အထုပ္လိုက္ေတြ႔ပါပေကာလား။ white card ႏွင့္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သက္တမ္းတိုးမေပးႏုိင္....တဲ့။ ေသၿပီ။

“အဟင့္...အဟင့္၊ အစ္မရယ္...အဲလိုမရက္စက္ပါနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ့မွာ ဒါေလးရဖို႔မနည္း မ်က္ရည္ခံထုိးခဲ့ရတာပါ။ ဒီမွာ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေက်ာင္းသက္ေသ သုံးႏွစ္တက္ခဲ့တဲ့ဘဲြ႔လက္မွတ္လည္းရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းသားကတ္ေလးေတြလည္းရွိပါတယ္။ ”

“မရဘူးေမာင္ေလးရဲ ႔၊ မင္းမွာ student pass cancelation form ကလဲ မရွိေတာ့”


“ဘယ္လုိလုပ္ရွိမွာလဲ အစ္မရယ္၊ ျပန္အပ္လုိက္ရတဲ့ဟာကို ၊ ဘာနည္းလမ္းမွ မရွိေတာ့ဘူးလား ”


“ရွိတာေပါ့ ေမာင္ေလးရယ္၊ long term pass ရေအာင္လုပ္ခဲ့၊ status တစ္ခုနဲ႔သာေန၊ အစ္မ သက္တမ္းတိုးေပးမယ္ ”

“ဟင္......အစ္မရယ္၊ passport သက္တမ္းမရွိပဲ ဘယ္သူက long term pass ေပးမွာလဲ၊ ကူညီလို႔မရဘူးလားဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ဒီမွာ ေက်ာင္းသုံးနွစ္တက္ေၾကာင္း တစ္ျခားသက္ေသစာရြက္စာတမ္းေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ဘဲြ႔လက္မွတ္ေတြေရာ၊ ေက်ာင္းသားကတ္ေတြေရာ။”


“ မရဘူးေမာင္ေလးရယ္၊ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေၾကာင္း ေက်ာင္းေထာက္ခံစာ၊ student pass အဲဒါေတြမပါရင္ white card ကိုလုပ္ေပးလို႔မရဘူး။ လုပ္လုိ႔ရေၾကးဆုိ လူတိုင္းစင္ကာပူလာၿပီး passport လုပ္ကုန္ၾကမွာေပါ့...မဟုတ္ဘူးလား”

ဒါနဲ႔ ICA မွာတုံးက သူ႔အထက္ကအရာရွိကိုသြားေမးေပးၿပီး အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးလိုက္တဲ့ လူဝင္မွဳၾကီးၾကပ္ေရးအရာရွိကုိ သတိရတာနဲ႔ မရဲတရဲေလး


“  ဒါျဖင့္အစ္မရယ္....အစ္မအေပၚက ဆုံးျဖတ္ေပးႏုိင္တဲ့ officer နဲ႔ေတြ႔ၿပီး ေျပာျပပါရေစလား ”


“ အစ္မက officer ပဲေလ ေမာင္ေလးရဲ ႔။ မရပါဘူးဆုိ ”

မွတ္ကေရာ....ကိစၥျပတ္ပဟ။

“ ရက္စက္လုိက္တာ..အစ္မရယ္၊ ICA ကေတာင္ ကြ်န္ေတာ့ကို အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ႏုိင္ငံသံရုံးကမွပဲ ဆင္တစ္ေကာင္လုံးျမင္ရဲ ႔သားနဲ႔ ဆင္ျဖစ္ေၾကာင္းသက္ေသခံ ဆင္ေျခရာ မေတြ႔ရလို႔ ဆိုၿပီး ဘဲြ႔လက္မွတ္ေတြကို အသိအမွတ္မျပဳပဲ ျမန္မာျပည္ ျပန္လႊတ္ရက္တယ္....အဟင့္ အဟင့္ ရႊတ္”


“ ပတ္စ္ပို႔သက္တမ္းမရွိမွေတာ့ ဘယ္အလုပ္ကလဲ ေခၚၿပီး  S pass ေလွ်ာက္ေပးေတာ့မလဲ၊ ဘယ္ longterm pass ကလဲ က်လာေတာ့မလဲ....အစ္မရဲ ႔...အဲ့အဲ့...ၿဗဲ။ ”

ၠၠဤသုိ႔ျဖင့္.... စင္ကာပူတြင္ေနထုိင္၍ ေက်ာင္းတက္ခဲ့သည္ဟု သက္ေသမခို္င္လုံရွာေလသူ ေမာင္ဇိုဇိတစ္ေယာက္ ပတ္စ္ပို႔သက္တမ္းတိုးရန္ ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာသြားေလသတည္း....................။                        ။

ကြ်န္းငယ္ေပၚက လူႏုေတြ

------------------------------( အစ )-----------------------------

ကြ်န္းငယ္ေလး တစ္ကြ်န္းေပၚမွာ...

က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့သူေတြ ေနထုိင္ၾကတယ္။
သူတို႔ေတြမွာျပင္ပကမာၻနဲ႔ အဆက္အသြယ္မရွိသလို ျပင္ပကမာၻရွိတယ္ဆိုတာလဲမသိဘူး။
ျပင္ပကမာၻကလူေတြဟာ သူတုိ႔လိုက်ိန္စာမိေနတဲ့သူေတြမဟုတ္ဘူးဆိုတာလဲမသိဘူး။
ေနာက္ထပ္ သူတို႔မသိတာက...

က်ိန္စာမိေနတဲ့သူတို႔ရဲ ႔အျဖစ္၊
ဘာေၾကာင့္က်ိန္စာမိေနရတဲ့အေၾကာင္း၊
က်ိန္စာကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္လုပ္ဖို႔နည္းလမ္း။

အဲဒီသုံးခုကို မသိတာကလြဲလို႔ သူတို႔ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတယ္။
သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ က်ိန္စာမိေနမွန္းမသိလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတယ္။

--------------------------------------( အလယ္)----------------------------------------------------

က်ိန္စာေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ အလြန္ခြန္အားနည္းပါးၾကတယ္။ ပုံမွန္ ပိန္ပိန္ပါးပါးလူတစ္ေယာက္ကို ေျမေပၚကၾကြေအာင္ မ ခ်ီဖို႔ အသန္မာဆုံးလူ ၁၀ ေယာက္အနည္းဆုံးလိုတယ္။ အိပ္ယာေတြကိုၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပဲ ခ်ထားေလ့ရွိၾကတယ္။ သူတို႔အျမင့္ဆုံးၾကြႏုိင္၊ ခုန္ႏုိင္တဲ့အျမင့္က ေလွကားတစ္ထစ္စာပဲရွိလို႔။ ခါးေလာက္ျမင့္တဲ့ အိပ္ယာ၊ခုတင္ဆို ေလွကားထစ္ေလး ေလးခုေလာက္ေတာ့ပါမွ တက္ႏုိင္တယ္။ ခြန္အားနည္းပါးၾကတဲ့သူေတြကိုး။
သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါတယ္။
က်ိန္စာအေၾကာင္းမသိေတာ့ ဒါပုံမွန္ျဖစ္စဥ္ပဲလို႔ ယုံၾကည္ထားၾကတယ္ေလ။

က်ိန္စာေၾကာင့္ သူတို႔ဟာကိုယ္ခံစြမ္းအားနည္းပါးၾကတယ္။ ေလွကားထစ္ေလး တစ္ထစ္ေပၚကျပဳတ္က်ရင္ေတာင္ သူတို႔မွာက်ိဳးရ၊ ပဲ့ရတယ္။ ေခ်ာ္လဲယုံနဲ႔ အသက္ထြက္သြားတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး။ ဒါေၾကာင့္သူတို႔အားလုံးဟာ အင္မတန္ေႏွးေကြးစြာ၊ ျဖည္းညင္းစြာ လွဳပ္ရွားသြားလာရတယ္။ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ပုံမွန္ပဲေပါ့။

က်ိန္စာေၾကာင့္သူတို႔မွာ အင္အားရွိဖို႔ တစ္ရက္ကို ၁၂ ခါေလာက္အစာစားရတယ္။ တစ္ရက္ကို တစ္ခါေလာက္ပဲ စားရရင္ အဲဒီလူဟာ အားျပတ္ၿပီးေသေတာ့တာပဲ။ ရွားရွားပါးပါး ျဖစ္ရပ္တစ္ခုေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ခါးေလာက္နက္တဲ့ ေခ်ာက္တစ္ခုထဲကို ျပဳတ္က်သြားတဲ့ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၊ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေျခေထာက္တစ္ဖက္က်ိဳးသြားၿပီး ကယ္ဆယ္မဲ့သူေတြအလာကိုေစာင့္တာ ေန႔တစ္ဝက္ၾကာတယ္။ ေန႔တစ္ဝက္အစာ မစားပဲေနတာေတာင္ ကယ္တဲ့သူေတြေရာက္လာေတာ့ အသက္ရွင္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္အသက္ျပင္းတဲ့ေကာင္ေလးပဲလို႔ အားလုံးက အသိအမွတ္ျပဳၾကတယ္။
သူတို႔ဟာ ဘယ္ေလာက္ေႏွးေကြး၊ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ့ညံ႔လဲဆို လူႏွစ္ေယာက္ရန္ျဖစ္ရင္ေတာင္ေျဖးေျဖးခ်င္း၊ ဖြဖြေလးထိုးၾကတယ္။ ဒါေတာင္ေႏွးေကြးလြန္းသူအခ်င္းခ်င္းျဖစ္လုိ႔ လြတ္ေအာင္မေရွာင္ႏုိင္ပဲ လက္သီးဖြဖြထိသြားရင္ ညိဳမဲရ၊ ကြဲျပဲရ၊ ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ရ ျဖစ္ေသးတယ္။

လူေတြပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ေမြးထားတဲ့ တိရစာၦန္ေတြ၊ အိမ္ေမြး ေခြး၊ေၾကာင္ေတြ၊ သက္ရွိေတြအားလုံး ေႏွးေကြး၊ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း၊ ႏူးည့ံၾကတယ္။ လူေတြနဲ႔ အခ်ိဳးညီညီပဲေပါ့။

က်ိန္စာေၾကာင့္ သူတိ႔ုေတြဟာ အလြန္ခြန္အားနည္း၊ အလြန္ထိခုိက္လြယ္၊ အလြန္စြမ္းေဆာင္ရည္ နိမ့္က်တာကလဲြလို႔ တစ္ျခားအျပင္က က်ိ္န္စာမမိတဲ့လူေတြနဲ႔ အက်င့္စရုိက္ေတြ၊ ေနထိုင္စားေသာက္ပုံေတြ၊ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ပုံေတြ အစစအရာရာ အားလုံးတူၾကတယ္။ သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ဘဝဟာပုံမွန္ဘဝပဲလို႔ သိထားတာကိုး။

လူတစ္ေယာက္ေခ်ာ္လဲရင္ ေသသြားႏုိင္တာ၊ ေန႔ဝက္ေလာက္အစာမစားရရင္ အသက္ရွင္ဖို႔ခဲယဥ္းတာ၊ ေျပးဖို႔ေနေနသာသာ ျမန္ျမန္ေတာင္လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ၾကတာ၊ လက္သီးဆုပ္ေလာက္ေက်ာက္တုံးေလးတစ္တုံးက သူတို႔အတြက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း မ ရတဲ့ အင္မတန္ၾကီးမားေလးလံတဲ့ ဝန္ျဖစ္တာ၊ ဒူးေလာက္၊ခါးေလာက္အျမင့္ကို ေလွကားမပါပဲမတက္ႏုိ္္င္တာ၊ စတာေတြ အားလုံးက သူတို႔အတြက္ ေမြးကတည္းက အသားက်ေနတဲ့ ပုံမွန္ကိစၥေတြခ်ည္းပါ။

လူတိုင္းၾကံဳရတဲ့ သဘာဝတရားလို႔ လက္ခံထားၾကတဲ့အတြက္ စိတ္မပ်က္ၾကသလို၊ အားလည္းမငယ္ၾကပါဘူး။ ေန႔စဥ္ဘဝကို ဒီလိုပဲ ျဖတ္သန္းၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထုိင္ၾကတယ္။

---------------------------------------( ဆုံးခါနီး )------------------------------------

တစ္ေန႔မွာေပါ့.....................

အဲဒီတစ္ေန႔မွာ ျပင္ပကမာၻကလူတစ္ေယာက္ သူတို႔ကြ်န္းေလးကို ေရာက္လာတယ္။ စေတြ႔တာက တံငါသည္တစ္ေယာက္ပါ။ ေသာင္စပ္မွာ ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ လူစိမ္းကို တံငါသည္က စေတြ႔တာပါ။ အကူအညီေတြေခၚၿပီး ဝုိင္းခ်ီမလို႔ ကမ္းေျခနားက တဲေလးတစ္တဲထဲကို ေရာက္လာၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ေန႔တစ္ဝက္က်ိဳးသြားၿပီ။ နားလုိက္၊ စားလိုက္နဲ႔ သူတို႔ထုံးစံ ေႏွးေႏွးေကြးေကြး ပင္ပင္ပန္းပန္း သယ္ခဲ့မွ ေန႔တစ္ဝက္အတြင္းမွာ တဲေလးထဲကို ေရာက္ႏုိင္ခဲ့တာ။
လူစိမ္းဟာ သာမာန္ထက္ခံႏုိင္ရည္ရွိပုံရပါတယ္။ ေန႔တစ္ဝက္ေမ့ေမ်ာၿပီး အစာမစားရတာေတာင္မွ သူတို႔ေတြျပဳစုကုသေပးလိုက္တဲ့အခါမွာ သတိျပန္လည္လာပါေသးတယ္။ ႏုိးလာတာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္လူစိမ္းဟာ အစားအေသာက္ေတြကို အားရပါးရစားေသာက္ၿပီး ျပန္လည္အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေလေရာ။
အလုပ္ရွဳပ္ေနတာက ကြ်န္းသားေတြပါ။ ဒီလူစိမ္း ဘယ္ကေရာက္လာလဲဆိုတာဘယ္လုိမွ ေတြးလုိ႔မရဘဲ ပေဟဠိျဖစ္ေနၾကတာကိုး။ ပင္လယ္ျပင္ဆိုတာက သူတို႔အတြက္အင္မတန္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ေနရာပါ။ လွိဳင္းတစ္ခ်က္ပုတ္လိုက္ယုံနဲ႔ အသက္ဆိုတာ ဘယ္နားကမွန္းမသိထြက္သြားႏုိင္တယ္ေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီလိုပင္လယ္ျပင္ကတစ္ဆင့္ေတာ့ ဒီလူစိမ္းေရာက္လာတာ လုံးဝမျဖစ္ေလာက္ဖူးလို႔ သူတို႔ေတြးၾကတယ္။
လူစိမ္းကိုပဲေမးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၾကတယ္။

သေဘၤာပ်က္လို႔ပင္လယ္ထဲေမ်ာလာခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ လူစိမ္းရဲ ႔စကားက သူတို႔အတြက္ရယ္ဖြယ္ရာျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုပင္လယ္ျပင္မွာ ဘယ္လူသားက အသက္ရွင္ႏုိင္မွာလဲ။ လူစိမ္းကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့လဲ အရြယ္အစား၊ အသားအေရ၊ ခႏၶာကိုယ္တည္ေဆာက္ပုံ အားလုံးကသူတို႔နဲ႔ ဘာကြာျခားလုိ႔လဲ။ကေယာင္ ကတမ္းေျပာတယ္လုိ႔ပဲ ယူဆၾကၿပီး လူစိမ္းကိုဆက္လက္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။ မယုုံႏုိင္ဖြယ္ရာပါပဲ၊ လူစိမ္းဟာ ပုံမွန္ျဖစ္ရမယ့္ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွမဟုတ္ပဲ ရက္ပိုင္းအတြင္းထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္လာတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ လူစိမ္းဟာ တစ္စ တစ္စ က်န္းမာလာပါေတာ့တယ္။

----------------------------------------( အဆုံးရဲ ႔ေရွ ႔ )-----------------------------------------

ကြ်န္းတစ္ကြ်န္းလုံးက လူေတြက လူစိမ္းကို လူထဲကလူ လို႔ ေခၚၾကတယ္။ လူအခ်င္းခ်င္းေတာင္မွ သူက အင္မတန္ လွ်င္ျမန္ၿပီး၊ ခြန္အားဗလၾကီးမားလြန္းလို႔ပါ။

သူတို႔ေတြ တစ္ေနကုန္ၾကာေအာင္ သြားရတဲ့ခရီးမ်ိဳးကို လူစိမ္းက တစ္ေန႔တည္း ၁၀ ေခါက္ေလာက္ အသြားအျပန္ သြားႏုိင္တယ္။ ျမန္လုိက္တာလည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ သူတို႔ထက္ အဆမတန္ကို လွ်င္ျမန္တာ။ ခြန္အားဗလၾကီးခ်က္ကလည္း အံ႔ၾသစရာ၊ လက္သီးဆုပ္မက၊ လူေခါင္းေလာက္ရွိတဲ့ ေက်ာက္တုံးေတြကိုေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆးမၿပီး အင္မတန္ေဝးတဲ့ေနရာေတြကိုေရာက္ေအာင္ ပစ္ႏုိင္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ တစ္ေယာက္တည္းထမ္းသြားႏုိင္တဲ့အထိ ရင္သပ္ရွဳေမာဖြယ္ရာ သန္မာပါတယ္။

အျမင့္ေတြကိုလဲ အံ႔မခန္းခုန္ပ်ံႏုိင္တယ္။ ခါးေလာက္ျမင့္တဲ့ အျမင့္ေတြကို ခုန္ခုန္တက္သြားတာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ။ ဒူးေလာက္အျမင့္ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ေျပးရင္းလႊားရင္း လႊားခနဲ လႊားခနဲ ခုန္သြားလိုက္တာ ကြ်န္းသားေတြမ်က္လုုံးကို ျပဴးေရာ။

ခံႏုိင္ရည္ရွိခ်က္ကလဲ ေျပာလို႔မယုံႏုိင္စရာပဲ။ လူတစ္ရပ္ေလာက္အျမင့္ကေန မက်ိဳးမပဲ့ပဲခုန္ခ်ႏုိင္တယ္။ အရွိန္နဲ႔ေျပးရင္းေခ်ာ္လဲတာေတာင္ မေသဘူး။ ပြန္းယုံ ပဲ့ယုံေလာက္နဲ႔ၿပီးသြားတယ္။တစ္ေန႔ကို ၂ နပ္ေလာက္စားယုံနဲ႔လဲ အသက္ရွင္ေနႏုိင္တယ္။ အံ႔ၾသစရာေတြကေတာ့ေျပာမကုန္ႏုိင္ဖြယ္ရာပါပဲ။

တစ္ကြ်န္းလုံးကလူေတြအတြက္ေတာ့ လူထဲကလူ ဟာ အင္မတန္စြမ္းတဲ့သူတစ္ေယာက္ေပ့ါ။

တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လူထဲကလူ ရဲ ႔ေျပာစကားေတြအရ ကြ်န္းသားေတြဟာပုံမွန္မဟုတ္တဲ့ သနားစရာလူေတြလုိ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိလာၾကရတယ္။ အျပင္ေလာကမွာရွိတဲ့ လူပုံမွန္တုိင္းဟာ လူထဲကလူ ေလာက္ေတာ့ လုပ္ႏုိင္ၾကတာခ်ည္းပဲတဲ့။

ကြ်န္းသားေတြ မေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ က်ိန္စာကေနလြတ္ေျမာက္ခ်င္လာၾကတယ္။
ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ သူတို႔လဲ က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့၊ ဒုကၡေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ဘဝက လြတ္ေျမာက္ဖို႔နည္းလမ္းရွာေဖြရေတာ့မယ္။

က်ိန္စာသင့္ၿပီး အားနည္းတဲ့၊ ထိခုိက္လြယ္တဲ့၊ ေပ်ာ့ညံ႔တဲ့၊ ဒုကၡပင္လယ္ေတြေဝေနတဲ့ ဘဝကေန လူ႔ထက္လူ လိုသန္စြမ္းၾကံ ႔ခိုင္တဲ့၊ ဒုကၡေတြနည္းပါးတဲ့ လူစြမ္းေကာင္းဘဝကိုရေအာင္၊ က်ိန္စာကေနလြတ္ေျမာက္တဲ့သူေတြျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ...........................................။

------------------------------------------( အဆုံး )---------------------------------------

လူထဲကလူ ကေရာတကယ္ပဲ က်ိန္စာကင္းတဲ့လူသားတစ္ဦးပဲလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းကိုေမးဖုိ႔ေတာ့ ကြ်န္းသားေတြေရာ၊ လူထဲကလူ ကိုယ္တိုင္ေရာ ဘယ္သူမွမေတြးမိၾကပါဘူး။ လူထဲကလူ ကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ သူ႔ဘဝကိုသူ ဒုကၡကင္းမဲ့တယ္အထင္နဲ႔ ေက်နပ္အားရၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္လ်က္ေပါ့။                                         ။

အလုပ္ေတြ

အလုပ္ေတြ....အလုပ္ေတြ...အလုပ္ေတြ၊ သိမ္းၾကံဳးလုပ္ပစ္လိုက္မယ္။ ညနက္တဲ့ထိ၊ ေသလုေမ်ာပါးပင္ပန္းတဲ့ထိ၊ မ်က္လုံးေတြဖြင့္မရေအာင္ အိပ္ငုိက္လာတဲ့ထိ......။

ပန္းကန္ေတြ...ပန္းကန္ေတြ....ပန္းကန္ေတြ၊ သိမ္းၾကံဳးၿပီးေဆးပစ္လုိက္မယ္....။ တစ္အိမ္လုံးစားထားတဲ့ပန္းကန္ေတြ ကုန္ေအာင္ ေဆးပစ္လုိက္မယ္။ မ်က္လုံးေတြ က်ိန္းစပ္ၿပီး အိပ္ငိုက္လာတာေတာင္ မအိပ္ဘဲ အလုပ္ေတြပဲ ဖိလုပ္ပစ္လိုက္မယ္။ အလုပ္ေတြ...၊ အလုပ္ေတြ....၊ အလုပ္ေတြ။

စာေတြ...စာေတြ....စာေတြ....၊ သိမ္းၾကံဳးၿပီးေရးပစ္မယ္။ အဆက္မျပတ္ အားရပါးရ ေရးပစ္မယ္။ ေခါင္းက အေငြ႔ပ်ံတဲ့ထိ၊ လက္က မီးပြင့္တဲ့ထိ၊ မ်က္လုံးေတြ ကြ်တ္က်မတတ္ ဖန္တြတ္ ရဲလာတဲ့ထိ။ ဖန္တီးပစ္လိုက္မယ္ လွပတဲ့ အႏုပညာေတြ။ အားထုတ္ပစ္လိုက္မယ္ အႏုပညာအလုပ္ေတြ။  အလုပ္ေတြ...၊ အလုပ္ေတြ....၊ အလုပ္ေတြ။

အခန္းေတြ...အခန္းေတြ....အခန္းေတြ။ ရွင္းပစ္လုိက္မယ္...အခန္းေတြ။ ျမဴတစ္မွဳံေတာင္မက်န္ေအာင္ ရွင္းပစ္လိုက္မယ္။ ဖန္ေရာင္၊ မွန္ေရာင္လုိ ေျပာင္လက္လာေအာင္ သုတ္သင္ပစ္လုိက္မယ္။ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ လုပ္လုိက္မယ္...အခန္းရွင္းတဲ့အလုပ္ကိုေတာင္....။ အလုပ္ေတြ...၊ အလုပ္ေတြ...၊ အလုပ္ေတြ။

အလုပ္ေတြ...အလုပ္ေတြ...အလုပ္ေတြ။ လုပ္ပစ္လိုက္မယ္....အလုပ္ေတြ။ အစြမး္ကုန္ လုပ္ပစ္လုိက္မယ္...။  ကဲ့ရဲ ႔မခံရေအာင္ လုပ္ပစ္လုိက္မယ္ အလုပ္ေတြ...။ တသသ ဂုဏ္ယူေနရေအာင္လုပ္ပစ္လုိက္မယ္ အလုပ္ေတြ...။ အဓိပၸါယ္ေတြ ျပည့္ဝေနေအာင္ လုပ္ပစ္လုိက္မယ္....။ အလုပ္ေတြ....အလုပ္ေတြ....အလုပ္ေတြ................................။

လူတစ္ေယာက္အတြက္ အလုပ္ဆိုတာ ျဖစ္တည္မွဳရဲ ႔ သက္ေသ၊ အသက္ရွင္ေနထုိင္မွဳရဲ ႔ တန္ဖိုးျဖတ္မွတ္ေက်ာက္.....။ ၾကီးက်ယ္၊ က်ဆုံး၊ ျမင့္ျမတ္၊ နိမ့္က်၊ အစစ အရာရာရဲ ႔ အရင္းခံ......။ လုပ္ကိုလုပ္ရမယ္.....အလုပ္ေတြ...အလုပ္ေတြ...အလုပ္ေတြ။

အဲ....လူေသတစ္ေယာက္မွာေရာ??? လူေသတစ္ေယာက္မွာေရာ အလုပ္ေတြလုိလား....၊ လိုသလား...။ လုိေသးလား...။လိုပါ့မလား....။

ဟုတ္တယ္....ငါဟာလူေသတစ္ေယာက္....။ ငါ့မွာ အလုပ္ေတြ လိုေသးလား။ လိုေသးလား။ လိုေသးလား။


ငါ...........ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး။ အလုပ္ေတြ လိုဦးမလား။

ငါ့...........ျဖစ္တည္မွဳကို အသိအမွတ္ျပဳမယ့္သူေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အလုပ္ေတြ လိုဦးမလား။

ငါ့............ျဖစ္တည္မွဳကို သက္ေသထူစရာမလိုေတာ့ဘူး။ အလုပ္ေတြ လုပ္ျပရဦးမွာလား............။

ငါ...........ေက်ာ္ၾကားစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အလုပ္ေတြ လိုဦးမလား ။ လိုဦးမလား။

ငါ.......... စားဝတ္ေနေရး ပူစရာမလိုေတာ့ဘူး။ အလုပ္ လုပ္ရဦးမွာလား။ လုပ္ရဦးမွာလား။

ငါ့.......... အတၱကို ၾကီးသထက္ၾကီးေအာင္ ေမြးျမဴစရာမလုိေတာ့ဘူး။ အလုပ္ေတြ လိုဦးမလား။

င့ါ.......... ကဲ့ရဲ ႔သူေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အလုပ္ေတြလုိဦးမလား..........။ လိုဦးမလား..................။

ငါ............မတပ္မက္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္ေတြ လိုဦးမလား လိုဦးမလား။

ငါ........... လူေသတစ္ေယာက္................။ အလုပ္ေတြ လိုဦးမလား။။။။။။ လုိဦးမလား.............။

လူေသတစ္ေယာက္မွာ အလုပ္ဆိုတာ ရွိဦးမွာလား.....ရွိဦးမွာလား......................။

ဒီလိုနဲ႔ ငါ... တစ္..ျဖည္း...ျဖည္း... ပုပ္.....သိုး.........ေဆြး..............ေျမ့....................မွဳန္...........................မႊား................................လြင့္......................................................ျပယ္.................................................ေပ်ာက္...................................................ကြယ္...သြား......................................................................................။      ။

စံေျပာင္ႏွင့္ ဒိုးပတ္

စံပြောင် တစ်ယောက် ယခုရက်ပိုင်းအတွင်း အလွန်အင်မတန် တက်ကြွနေသည်။ သူ့ကိုယ်သူလည်း အလွန်ကျေနပ်အားရနေပုံပေါက်သည်ကို တွေ့ရသည်။ စံပြောင့်ကို ကြည့်၍ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း ကျေနပ်မိသည်။ တစ်ခုခုတွင်စိတ်ဝင်တစား အာရုံစိုက်၍ ဝီရိယအပြည့်ဖြင့် အားကြိုးမာန်တက် ကြိုးစားနေသော ကျွန်တော့ညီလေးမဟုတ်ပါလား။  ။


ဤ ဇာတ်လမ်းကြီးကို စခဲ့သူမှာ ကျွန်တော်ဖြစ်၍ စံပြောင်မှာ ကျွန်တော့အတွက် ဇာတ်ကောင်တစ်ကောင်အဖြစ် အားရဝမ်းသာ ဝင်ရောက်ကပြပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သူစိတ်ဝင်စားသော ဘာသာရပ်နှင့် ကျွန်တော်ဖြစ်စေလိုသောအရာ ဖြစ်တောင့်ဖြစ်ခဲ့ တစ်သက်မှာတစ်ခါဆိုသလို ထပ်တူကျ၍ စံပြောင်ဝင်ရောက် ပါဝင်ပေးခြင်းဖြစ်၏။ ကျွန်တော် ဒါရိုက်တာလုပ်၍ လက်စွမ်းပြရိုက်ကူးသော ဤဇာတ်ကားမဟာ၊ ချာတာတာကြီးတွင် စံပြောင် ပါဝင်အစွမ်းပြခဲ့ပုံကို ကြည့်ကြပါဦးစို့။


ကိစ္စအားလုံး၏ အစကို ခလုပ်နှိပ်ဖွင့်လှစ်ပေးသူမှာ မစ္စတာတီရို ဖြစ်သည်။ မစ္စတာတီရိုဆိုသည်မှာ ကျွန်တော်တို့ ကျောင်းတော်မဟာကြီးမှ စာပေသင်ကြားပို့ချပေးသူ၊ ကျောင်းအုပ်ချုပ်ရေးကိစ္စများတွင် ပါဝင်ရသူ ကျွန်တော်တို့ ဆရာတစ်ဦးပင်ဖြစ်၏။ တစ်နေ့တွင်ဆရာတီရိုက ကျွန်တော်နှင့် အပေါင်းအပါအချို့ကိုခေါ်ပြော၏။ ကျောင်းတွင် နိုင်ငံတကာအကများပါသည့် ပွဲငယ်လေးတစ်ခုလုပ်မည်ဖြစ်ရာ ကျွန်တော်တို့ မြန်မာကျောင်းသားများမှ ဖျော်ဖြေမှုတစ်ခုပါဝင် ဖျော်ဖြေပေးရန် ဟူလို။ ကိစ္စမရှိပါ။ ဒါမျိုးက ကျွန်တော်တို့ မြန်မာကျောင်းသားများ ပါဝင်လက်စွမ်းပြနေကျ ဖြစ်သည်။ သင်္ကြန်အကထည့်မလား၊ ပုဂံအကထည့်မလား၊ ဒိုးပတ်ဝိုင်းထည့်မလား ဆုံးဖြတ်ရန်သာဖြစ်၏။ ဆရာတီရိုအား အာမဘနေ ္တခံပြီးနောက် ကျွန်တော်တို့ ပါဝင်ဖျော်ဖြေဖို့ ဆုံးဖြတ်သည်မှာ ဒိုးပတ်ဝိုင်းဖြစ်၏။


ဒိုးပတ်ဝိုင်းတစ်ခုတွင် ဒိုးပတ်(နှစ်ဖက်တီးရသည့် ဗုံတစ်မျိုး)၊ ပလွေ၊ ဝါးလက်ခုပ်၊ လင်ကွင်း စသည့်တူရိယာများပါပြီး မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်တီးခတ်ပါက အလွန်ပင်မြူးကာ ဦးရွှေရိုး၊ ဒေါ်မိုးပါ တွဲလိုက်လျှင် နိုင်ငံခြားသား ပရိသတ်ကြိုက်မည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။ မည်သူတွေ တီးကြမည်နည်း။ ကျွန်တော်တို့ တီးမှုတ်ကခုန်မည့်သူများကို လူစုသောအခါ ကျွန်တော့ညီငယ် စံပြောင်က လင်ကွင်းတီးမည်ဟု အားတက်သရော စာရင်းပေးပါသည်။ အခြားသော သူများလည်း အသီးသီး၊ အသသ ပါဝင်ကြရာ ဦးရွှေရိုးဒေါ်မိုးအပါအဝင် တီးမှုတ်ကခုန်မည့်သူ ၉ ယောက်တိတိရပါသည်။ အားတက်ဖွယ်ရာပင်။


သို့နှင့်ပင် ပွဲမဝင်ခင် အပြင်ကကျင်းပ ဆိုသည့်အတိုင်း ဒိုးပတ်တိုက်ကြရာ၊ စံပြောင်ကပင် ဦးစီးဦးဆောင်၍ နေ့စဉ်၊ အပတ်စဉ်ပင် ဖြစ်ကြသည်။ ပွဲမစမှီ သုံးလ အလိုကတည်းက ဒိုးပတ်တိုက်နေသော ကျွန်တော့ညီစံပြောင်တို့ အဖွဲ့ကို ကြည့်၍ ကျွန်တော့မှာ အားရလှပါသည်။ အားကိုးလိုက်ရသည့် ကျွန်တော်၏ညီလေး စံပြောင်၊ ကြိုးစားလိုက်သည့် ကျွန်တော်၏ညီလေး စံပြောင်၊ စိတ်ဓါတ်ပြင်းထန်လှသည့် ကျွန်တော်၏ ညီလေးစံပြောင်ပါတကား။


စံပြောင်ကိုယ်တိုင်လည်း အလွန်ပင် စိတ်ပါဝင်စားစွာ ဒိုးပတ်တိုက်နေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ အလွန်ပင် တက်ကြွရွှင်လန်းနေသည်ကိုတွေ့ရပါသည်။ ဝါးလက်ခုပ် သုံးလက်၊ ဒိုးပတ် ၂ လုံး နှင့် ပလွေတစ်ချောင်းကြားတွင် လင်ကွင်းကို အချက်ကျကျတီးရသည်မှာ ထင်သလောက်မလွယ်ပေ။ တိုင်မင်ကိုက်ရန်အလွန်လို၏။ ကိစ္စမရှိပါ။ စံပြောင်ကိုယုံပါသည်။ သူသည် ဂီတကိုလည်း ဝါသနာပါသူတစ်ယောက်ဖြစ်ရုံမက ဂီတာကိုပင်ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်ဖြစ်အောင် လေ့ကျင့်တီးခတ်ထားသူဖြစ်ကြောင်းကို ကျွန်တော်ကောင်းကောင်းသိသည်။သူစိတ်ပါဖို့သာ လိုသည်။ ယခုလို တက်ကြွပျော်ရွှင်စွာ၊ လူအများကို ဦးဆောင်၍ ဒိုးပတ်တိုက်နေသည်ကို တွေ့ရ၍ ကျွန်တော်အင်မတန် ပီတိဖြစ်မိသည်။ ဒီလိုတော့လည်း ငါ့ညီလေးက တယ်ဟုတ်ပါလားဟု........။


ဤသို့ဖြင့်....... နိုင်ငံတကာကျောင်းသားများနှင့် ဆရာများကို တီးမှုတ်ဖျော်ဖြေမည့်နေ့သို့ ရောက်၍လာပါပြီ။


ပွဲမှာ ညနေ ၄ နာရီတွင်စ၍ ကျွန်တော်တို့က ညနေ ၅ နာရီတွင် ဖျော်ဖြေရမည်ဖြစ်သည်။ မနက်ပိုင်းတွင် ကျောင်းမှ ပရောဂျက်တစ်ခုအတွက် မြို့ထဲသိ့ုသွားစရာရှိသည်ဟု စံပြောင်ကဆိုလာလေသည်။ “ အင်း...မောင်စံပြောင်၊ သွားစရာရှိတာတော့ သွား၊ ၃ နာရီလောက်တော့ အရောက်ပြန်ခဲ့ ” ဟု ကျွန်တော် မှာလိုက်ရာ မောင်စံပြောင်လည်း “ စိတ်ချ အစ်ကို၊ ကျွန်တော်ကလည်း တအားကို တီးပြချင်နေတာ ” ဟုဆိုကာ ပျော်ရွှင်တက်ကြွစွာထွက်ခွာသွားလေသတည်း။


သို့နှင့်...... ညနေ သုံးနာရီသို့ ဆိုက်ရောက်လာရာ ကျွန်တော် ပထမဆုံး သတိရသည့်သူမှာ ကျွန်တော့ညီငယ် စံပြောင်ပင်ဖြစ်သည်။ ပြန်ရောက်မလာသေး။ ဒီငတိက သတိပေးမှုလိုသည့်ငတိလေးမှန်း ကျွန်တော်သိပြီးသားဖြစ်သည်။ ဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်သည်။ မကိုင်။ ဘုရား တလိုက်မိပါသေးသည်။


ခနစောင့်ပြီးနောက် နောက်တစ်ကြိမ်ဆက်သောအခါ အနှီကောင်လေးက ဖုန်းကိုင်သည်။တော်ပါသေး၏။ “ ပြန်လာပြီလားမောင်စံပြောင် ” ဟုမေးသောအခါ မပြန်ရသေးပါ ဆိုပါကလား။ ဟဲ့ဟဲ့....မဖြစ်။ မြန်မြန်ပြန်လာရန်မှာကြား၍ ပွဲနှင့် ပက်သက်သော ကျွန်တော်၏ အခြားလုပ်ငန်းဆောင်တာများကို ဆောင်ရွက်ပါသည်။ နေရာထိုင်ခင်းများစီစဉ်ခြင်း၊ အခမ်းအနားမှူးများမှာ မြန်မာလူမျိုးများမဟုတ်ကြရာ သူတို့ကို ဒိုးပတ်ဝိုင်းနှင့်ပက်သက်သည့် အသံထွက်များသင်ပေးခြင်း၊ ဒိုးပတ်ဝိုင်းနှင့်ပက်သက်သော အခြင်းအရာများကြေငြာရန်ကို သေချာအောင်လုပ်ခြင်းများစသည့် စသည့် ကိစ္စများကို ဆောင်ရွက်ပြီးသောအခါ ညနေလေးနာရီ ထိုးလုပြီဖြစ်သည်။


ဒိုးပတ်ဝိုင်းတော်သားများကို စိစစ်သောအခါ မောင်စံပြောင်မရောက်လာသေး။ ဖုန်းထပ်ဆက်ရပြန်သည်။ ကိုယ်တော်မြတ်က ပြန်လာတော်မမူသေးဆိုပါလား။ “ ဟဲ့..ကိစ္စအားလုံးကို ထားခဲ့တော့။ လူသာ ခုချက်ချင်းပြန်လာခဲ့ ” ဟု တစ်ချက်လွှတ်အမိန့်ထုတ်ရသည်။ “ဟုတ်ကဲ့” ဟုဆိုသော မောင်စံပြောင်ကို စိတ်မချ၍ ၁၀ မိနစ်ခန့်အကြာထပ်ဆက်ရာ မြို့ထဲမှာရှိဆဲ ဆို၏။ ကျွန်တော်လည်း ဆူပူ၍ “ခုပြန်လာခဲ့ဟ၊ စတော့မှာ” ဟုပြောမှ “ကျွန်တော်ခုချက်ချင်း တက္ကစီ ငှားပြန်ခဲ့မယ် အစ်ကို ” ဆိုသော စကားကို ရလေသည်။


လေးနာရီ၊ လေးနာရီ ဆယ့်ငါး၊ လေးနာရီခွဲ၊ လေးနာရီ လေးဆယ့်ငါး....။ လေးနာရီ ငါးဆယ်။ နာရီလက်တံများက တရွေ့ရေ့ွ၊ ကျွန်တော့်နှလုံးသားက တမြေ့မြေ့၊ မောင်စံပြောင်က တမေ့မေ့။ ကျွန်တော့ဒိုးပတ်အဖွဲ့သားများမှာလည်း မျက်စိ၊ မျက်နှာများပျက်၍ မျက်စိသူငယ်၊ နားသူငယ်နှင့်။ အမောင်လင်ကွင်းက မရောက်သေးသည်ကိုး။


ကျွန်တော်အားပေးရပါသည်။ “ ကိစ္စမရှိဘူး...။ သူအချိန်မှီရောက်လာမှာ။ တက္ကစီစင်းလုံးငှားပြီးလာနေပြီ။ အစ်ကိုလဲ အခမ်းအနားမှူးတွေကို အချိန်ဆွဲထားဖို့ သွားပြောထားမယ်...” စသည်၊ စသည်ဖြင့်။ တကယ်တမ်း စင်ပေါ်တက်ရမည့် အချိန်နှင့် ၅ မိနစ်ခန့်အလိုတွင် စံပြောင့်ကို ဆက်ရာ ကားပေါ်တွင်သာရှိသေးကြောင်းသိရသည်။ ကျွန်တော်ဘာလုပ်ရမည်နည်း။ ပရိသတ်နှင့် ကျွန်တော့ကို အားကိုးတကြီး ကြည့်နေသော ကျွန်တော့ အဖွဲ့သားများကို ကြည့်ကာ ကျွန်တော်ချွေးပြန်လာပါသည်။


မတတ်နိုင်။ ကျွန်တော်တတ်နိုင်တာ အကောင်းဆုံးလုပ်ရတော့မည်။ “ ကဲ...ငါ့လူတို့၊ ပွဲကတော့ ခုမှဖျက်လို့မရတော့ဘူး။ လင်ကွင်းမပါပဲ ဖြစ်အောင်သာတီးမှ ဖြစ်တော့မယ်။ လုပ်နိုင်ပါ့မလား ကိုယ့်လူတို့ ”

“ ချဗျာ...လုပ်ရတော့မှာပေါ့” ဟူူသောစကားကို ကျွန်တော့လူများက ပြောသောအခါ ကျွန်တော်လည်း သူတို့ အားမငယ်စေရန်အားပေးရင်း စင်ပေါ်တက်ခါနီးထိ စိတ်ဓါတ်ထက်သန်စေမည့် စကားများပြောနေလိုက်ပါသည်။ စိတ်ထဲတွင်တော့ စံပြောင်ကို ကျိန်ဆဲရင်း တထင့်ထင့်။


ဒိုးပတ်ဝိုင်းကြီး စင်ပေါ်တက်ပါပြီ။ စံပြောင်ကားရောက်မလာသေးချေတကား။


လင်ကွင်းမပါသော ဒိုးပတ်ဝိုင်းကြီး၏ “ ဒုံပတ်၊ ဒုံပတ်....ချမ်း မပါ ” အသံကို ကြားယောင်ကြည့်ပါ။ ဤသို့သော ဒိုးပတ်ဝိုင်းမျိုးကို နိုင်ငံတကာကျောင်းသားများရှေ့တွင် ကျွန်တော် တည်ခင်းခဲ့ဖူးပါသည်။ ကျွန်တော့ညီ စံပြောင်ငယ်၏ ကျေးဇူးဖြင့်ဖြစ်သည်။


ပရိသတ်၏ လက်ခုပ်သံများကို ရသော်လည်း ကျွန်တော်လိပ်ပြာမလုံလှပါ။ အဆိုးဆုံးအခြေအနေတွင် အကောင်းဆုံးလုပ်ခဲ့သော ကျွန်တော့လူများကို ချီးကျူးရင်း စံပြောင်ရောက်လာပါကလည်း ဝိုင်းအပြစ်မပြောကြဖို့ ပြောမိသည်။ သူ သုံးလလုံးလုံးလေ့ကျင့်ခဲ့ရသော လင်ကွင်းကို ပရိသတ်ရှေ့တွင် တီးပြခွင့်မရလိုက်ခြင်းသည်ပင် သူ့အတွက် ကြီးစွာသောစိတ်ထိခိုက်ဖွယ်ရာဟု ကျွန်တော်ခံစားမိသောကြောင့်ဖြစ်သည်။


တီးမှုတ်ဖျော်ဖြေမှုပြီးဆုံး၍ ဆယ်မိနစ်ခန့်အကြာတွင် ပုဆိုးကိုဆွဲ၍ လင်ကွင်းကိုပိုက်ကာ အူယားဖားလျားပြေးလာသော အလာကောင်းသော်လည်း အခါနှောင်းလေသည့် ကျွန်တော်တို့၏ ဇာတ်လိုက်ကျော်ကြီး မောင်စံပြောင်ကို အားလုံးတွေ့ကြရပေသတည်း......။

_____________________________________________________________________
စံေျပာင္ တစ္ေယာက္ ယခုရက္ပိုင္းအတြင္း အလြန္အင္မတန္ တက္ၾကြေနသည္။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း အလြန္ေက်နပ္အားရေနပုံေပါက္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ စံေျပာင့္ကို ၾကည့္၍ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ေက်နပ္မိသည္။ တစ္ခုခုတြင္စိတ္ဝင္တစား အာရုံစိုက္၍ ဝီရိယအျပည့္ျဖင့္ အားၾကိဳးမာန္တက္ ၾကိဳးစားေနေသာ ကြ်န္ေတာ့ညီေလးမဟုတ္ပါလား။  ။

ဤ ဇာတ္လမ္းၾကီးကို စခဲ့သူမွာ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္၍ စံေျပာင္မွာ ကြ်န္ေတာ့အတြက္ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္အျဖစ္ အားရဝမ္းသာ ဝင္ေရာက္ကျပေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူစိတ္ဝင္စားေသာ ဘာသာရပ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ေစလိုေသာအရာ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ့ တစ္သက္မွာတစ္ခါဆိုသလို ထပ္တူက်၍ စံေျပာင္ဝင္ေရာက္ ပါဝင္ေပးျခင္းျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ ဒါရုိက္တာလုပ္၍ လက္စြမ္းျပရုိက္ကူးေသာ ဤဇာတ္ကားမဟာ၊ ခ်ာတာတာၾကီးတြင္ စံေျပာင္ ပါဝင္အစြမ္းျပခဲ့ပုံကို ၾကည့္ၾကပါဦးစို႔။

ကိစၥအားလုံး၏ အစကို ခလုပ္ႏွိပ္ဖြင့္လွစ္ေပးသူမွာ မစၥတာတီရုိ ျဖစ္သည္။ မစၥတာတီရုိဆိုသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေတာ္မဟာၾကီးမွ စာေပသင္ၾကားပို႔ခ်ေပးသူ၊ ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိစၥမ်ားတြင္ ပါဝင္ရသူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာတစ္ဦးပင္ျဖစ္၏။ တစ္ေန႔တြင္ဆရာတီရုိက ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အေပါင္းအပါအခ်ိဳ ႔ကိုေခၚေျပာ၏။ ေက်ာင္းတြင္ ႏုိင္ငံတကာအကမ်ားပါသည့္ ပြဲငယ္ေလးတစ္ခုလုပ္မည္ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားမွ ေဖ်ာ္ေျဖမွဳတစ္ခုပါဝင္ ေဖ်ာ္ေျဖေပးရန္ ဟူလို။ ကိစၥမရွိပါ။ ဒါမ်ိဳးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား ပါဝင္လက္စြမ္းျပေနက် ျဖစ္သည္။ သၾကၤန္အကထည့္မလား၊ ပုဂံအကထည့္မလား၊ ဒုုိးပတ္ဝိုင္းထည့္မလား ဆုံးျဖတ္ရန္သာျဖစ္၏။ ဆရာတီရုိအား အာမဘေႏ ၱခံၿပီးေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပါဝင္ေဖ်ာ္ေျဖဖို႔ ဆုံးျဖတ္သည္မွာ ဒိုးပတ္ဝိုင္းျဖစ္၏။

ဒိုးပတ္ဝုိင္းတစ္ခုတြင္ ဒိုးပတ္(ႏွစ္ဖက္တီးရသည့္ ဗုံတစ္မ်ိဳး)၊ ပေလြ၊ ဝါးလက္ခုပ္၊ လင္ကြင္း စသည့္တူရိယာမ်ားပါၿပီး ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္တီးခတ္ပါက အလြန္ပင္ျမဴးကာ ဦးေရႊရိုး၊ ေဒၚမိုးပါ တြဲလုိက္လွ်င္ ႏုိင္ငံျခားသား ပရိသတ္ၾကိဳက္မည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ မည္သူေတြ တီးၾကမည္နည္း။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တီးမွဳတ္ကခုန္မည့္သူမ်ားကို လူစုေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့ညီငယ္ စံေျပာင္က လင္ကြင္းတီးမည္ဟု အားတက္သေရာ စာရင္းေပးပါသည္။ အျခားေသာ သူမ်ားလည္း အသီးသီး၊ အသသ ပါဝင္ၾကရာ ဦးေရႊရိုးေဒၚမိုးအပါအဝင္ တီးမွဳတ္ကခုန္မည့္သူ ၉ ေယာက္တိတိရပါသည္။ အားတက္ဖြယ္ရာပင္။

သို႔ႏွင့္ပင္ ပြဲမဝင္ခင္ အျပင္ကက်င္းပ ဆိုသည့္အတိုင္း ဒုိးပတ္တိုက္ၾကရာ၊ စံေျပာင္ကပင္ ဦးစီးဦးေဆာင္၍ ေန႔စဥ္၊ အပတ္စဥ္ပင္ ျဖစ္ၾကသည္။ ပြဲမစမွီ သုံးလ အလုိကတည္းက ဒိုးပတ္တုိက္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့ညီစံေျပာင္တို႔ အဖြဲ႔ကို ၾကည့္၍ ကြ်န္ေတာ့မွာ အားရလွပါသည္။ အားကိုးလုိက္ရသည့္ ကြ်န္ေတာ္၏ညီေလး စံေျပာင္၊ ၾကိဳးစားလိုက္သည့္ ကြ်န္ေတာ္၏ညီေလး စံေျပာင္၊ စိတ္ဓါတ္ျပင္းထန္လွသည့္ ကြ်န္ေတာ္၏ ညီေလးစံေျပာင္ပါတကား။

စံေျပာင္ကိုုယ္တိုင္လည္း အလြန္ပင္ စိတ္ပါဝင္စားစြာ ဒုိးပတ္တိုက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ အလြန္ပင္ တက္ၾကြရႊင္လန္းေနသည္ကိုေတြ႔ရပါသည္။ ဝါးလက္ခုပ္ သုံးလက္၊ ဒုိးပတ္ ၂ လုံး ႏွင့္ ပေလြတစ္ေခ်ာင္းၾကားတြင္ လင္ကြင္းကို အခ်က္က်က်တီးရသည္မွာ ထင္သေလာက္မလြယ္ေပ။ တုိင္မင္ကုိက္ရန္အလြန္လို၏။ ကိစၥမရွိပါ။ စံေျပာင္ကိုယုံပါသည္။ သူသည္ ဂီတကိုလည္း ဝါသနာပါသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ရုံမက ဂီတာကိုပင္ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္တီးခတ္ထားသူျဖစ္ေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းသိသည္။သူစိတ္ပါဖို႔သာ လိုသည္။ ယခုလို တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္စြာ၊ လူအမ်ားကို ဦးေဆာင္၍ ဒိုးပတ္တိုက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၍ ကြ်န္ေတာ္အင္မတန္ ပီတိျဖစ္မိသည္။ ဒီလုိေတာ့လည္း ငါ့ညီေလးက တယ္ဟုတ္ပါလားဟု........။

ဤသို႔ျဖင့္....... ႏုိင္ငံတကာေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ဆရာမ်ားကို တီးမွဳတ္ေဖ်ာ္ေျဖမည့္ေန႔သို႔ ေရာက္၍လာပါၿပီ။

ပြဲမွာ ညေန ၄ နာရီတြင္စ၍ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ညေန ၅ နာရီတြင္ ေဖ်ာ္ေျဖရမည္ျဖစ္သည္။ မနက္ပို္င္းတြင္ ေက်ာင္းမွ ပေရာဂ်က္တစ္ခုအတြက္ ၿမိဳ ႔ထဲသိ႔ုသြားစရာရွိသည္ဟု စံေျပာင္ကဆိုလာေလသည္။ “ အင္း...ေမာင္စံေျပာင္၊ သြားစရာရွိတာေတာ့ သြား၊ ၃ နာရီေလာက္ေတာ့ အေရာက္ျပန္ခ့ဲ ” ဟု ကြ်န္ေတာ္ မွာလိုက္ရာ ေမာင္စံေျပာင္လည္း “ စိတ္ခ် အစ္ကို၊ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း တအားကုိ တီးျပခ်င္ေနတာ ” ဟုဆိုကာ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြစြာထြက္ခြာသြားေလသတည္း။

သုိ႔ႏွင့္...... ညေန သုံးနာရီသို႔ ဆုိက္ေရာက္လာရာ ကြ်န္ေတာ္ ပထမဆုံး သတိရသည့္သူမွာ ကြ်န္ေတာ့ညီငယ္ စံေျပာင္ပင္ျဖစ္သည္။ ျပန္ေရာက္မလာေသး။ ဒီငတိက သတိေပးမွဳလုိသည့္ငတိေလးမွန္း ကြ်န္ေတာ္သိၿပီးသားျဖစ္သည္။ ဖုန္းလွမ္းဆက္လုိက္သည္။ မကိုင္။ ဘုရား တလိုက္မိပါေသးသည္။

ခနေစာင့္ၿပီးေနာက္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ဆက္ေသာအခါ အႏွီေကာင္ေလးက ဖုန္းကိုင္သည္။ေတာ္ပါေသး၏။ “ ျပန္လာၿပီလားေမာင္စံေျပာင္ ” ဟုေမးေသာအခါ မျပန္ရေသးပါ ဆိုပါကလား။ ဟဲ့ဟဲ့....မျဖစ္။ ျမန္ျမန္ျပန္လာရန္မွာၾကား၍ ပဲြႏွင့္ ပက္သက္ေသာ ကြ်န္ေတာ္၏ အျခားလုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ပါသည္။ ေနရာထုိင္ခင္းမ်ားစီစဥ္ျခင္း၊ အခမ္းအနားမွဴးမ်ားမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားမဟုတ္ၾကရာ သူတို႔ကို ဒုိးပတ္ဝို္င္းႏွင့္ပက္သက္သည့္ အသံထြက္မ်ားသင္ေပးျခင္း၊ ဒိုးပတ္ဝုိင္းႏွင့္ပက္သက္ေသာ အျခင္းအရာမ်ားေၾကျငာရန္ကို ေသခ်ာေအာင္လုပ္ျခင္းမ်ားစသည့္ စသည့္ ကိစၥမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ၿပီးေသာအခါ ညေနေလးနာရီ ထိုးလုၿပီျဖစ္သည္။

ဒိုးပတ္ဝုိင္းေတာ္သားမ်ားကို စိစစ္ေသာအခါ ေမာင္စံေျပာင္မေရာက္လာေသး။ ဖုန္းထပ္ဆက္ရျပန္သည္။ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က ျပန္လာေတာ္မမူေသးဆိုပါလား။ “ ဟဲ့..ကိစၥအားလုံးကို ထားခဲ့ေတာ့။ လူသာ ခုခ်က္ခ်င္းျပန္လာခဲ့ ” ဟု တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ထုတ္ရသည္။ “ဟုတ္ကဲ့” ဟုဆုိေသာ ေမာင္စံေျပာင္ကို စိတ္မခ်၍ ၁၀ မိနစ္ခန္႔အၾကာထပ္ဆက္ရာ ၿမိဳ ႔ထဲမွာရွိဆဲ ဆို၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆူပူ၍ “ခုျပန္လာခဲ့ဟ၊ စေတာ့မွာ” ဟုေျပာမွ “ကြ်န္ေတာ္ခုခ်က္ခ်င္း တကၠစီ ငွားျပန္ခဲ့မယ္ အစ္ကို ” ဆိုေသာ စကားကို ရေလသည္။

ေလးနာရီ၊ ေလးနာရီ ဆယ့္ငါး၊ ေလးနာရီခဲြ၊ ေလးနာရီ ေလးဆယ့္ငါး....။ ေလးနာရီ ငါးဆယ္။ နာရီလက္တံမ်ားက တေရြ႔ေရ႔ြ၊ ကြ်န္ေတာ့္ႏွလုံးသားက တေျမ့ေျမ့၊ ေမာင္စံေျပာင္က တေမ့ေမ့။ ကြ်န္ေတာ့ဒိုးပတ္အဖြဲ႔သားမ်ားမွာလည္း မ်က္စိ၊ မ်က္ႏွာမ်ားပ်က္၍ မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္ႏွင့္။ အေမာင္လင္ကြင္းက မေရာက္ေသးသည္ကိုး။

ကြ်န္ေတာ္အားေပးရပါသည္။ “ ကိစၥမရွိဘူး...။ သူအခ်ိန္မွီေရာက္လာမွာ။ တကၠစီစင္းလုံးငွားၿပီးလာေနၿပီ။ အစ္ကုိလဲ အခမ္းအနားမွဴးေတြကို အခ်ိန္ဆဲြထားဖုိ႔ သြားေျပာထားမယ္...” စသည္၊ စသည္ျဖင့္။ တကယ္တမ္း စင္ေပၚတက္ရမည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ ၅ မိနစ္ခန္႔အလိုတြင္ စံေျပာင့္ကို ဆက္ရာ ကားေပၚတြင္သာရွိေသးေၾကာင္းသိရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ပရိသတ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့ကို အားကိုးတၾကီး ၾကည့္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့ အဖြဲ႔သားမ်ားကို ၾကည့္ကာ ကြ်န္ေတာ္ေခြ်းျပန္လာပါသည္။

မတတ္ႏုိင္။ ကြ်န္ေတာ္တတ္ႏုိင္တာ အေကာင္းဆုံးလုပ္ရေတာ့မည္။ “ ကဲ...ငါ့လူတို႔၊ ပြဲကေတာ့ ခုမွဖ်က္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ လင္ကြင္းမပါပဲ ျဖစ္ေအာင္သာတီးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ လုပ္ႏုိ္င္ပါ့မလား ကို္ယ့္လူတို႔ ”
“ ခ်ဗ်ာ...လုပ္ရေတာ့မွာေပါ့” ဟူူေသာစကားကိုု ကြ်န္ေတာ့လူမ်ားက ေျပာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူတို႔ အားမငယ္ေစရန္အားေပးရင္း စင္ေပၚတက္ခါနီးထိ စိတ္ဓါတ္ထက္သန္ေစမည့္ စကားမ်ားေျပာေနလုိက္ပါသည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ စံေျပာင္ကို က်ိန္ဆဲရင္း တထင့္ထင့္။

ဒုိးပတ္ဝုိင္းၾကီး စင္ေပၚတက္ပါၿပီ။ စံေျပာင္ကားေရာက္မလာေသးေခ်တကား။

လင္ကြင္းမပါေသာ ဒိုးပတ္ဝုိင္းၾကီး၏ “ ဒုံပတ္၊ ဒုံပတ္....ခ်မ္း မပါ ” အသံကိုု ၾကားေယာင္ၾကည့္ပါ။ ဤသို႔ေသာ ဒိုးပတ္ဝိုိင္းမ်ိဳးကို ႏုိင္ငံတကာေက်ာင္းသားမ်ားေရွ ႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္ တည္ခင္းခဲ့ဖူးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့ညီ စံေျပာင္ငယ္၏ ေက်းဇူးျဖင့္ျဖစ္သည္။

ပရိသတ္၏ လက္ခုပ္သံမ်ားကို ရေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္လိပ္ျပာမလုံလွပါ။ အဆိုးဆုံးအေျခအေနတြင္ အေကာင္းဆုံးလုပ္ခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့လူမ်ားကို ခ်ီးက်ဴးရင္း စံေျပာင္ေရာက္လာပါကလည္း ဝို္င္းအျပစ္မေျပာၾကဖို႔ ေျပာမိသည္။ သူ သုံးလလုံးလုံးေလ့က်င့္ခဲ့ရေသာ လင္ကြင္းကို ပရိသတ္ေရွ ႔တြင္ တီးျပခြင့္မရလုိက္ျခင္းသည္ပင္ သူ႔အတြက္ ၾကီးစြာေသာစိတ္ထိခို္က္ဖြယ္ရာဟု ကြ်န္ေတာ္ခံစားမိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

တီးမွဳတ္ေဖ်ာ္ေျဖမွဳၿပီးဆုံး၍ ဆယ္မိနစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ပုဆိုးကိိုဆဲြ၍ လင္ကြင္းကိုပိုက္ကာ အူယားဖားလ်ားေျပးလာေသာ အလာေကာင္းေသာ္လည္း အခါေႏွာင္းေလသည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ၾကီး ေမာင္စံေျပာင္ကို အားလုံးေတြ႔ၾကရေပသတည္း......။

အိမ္နီးနားခ်င္းေကာင္း စံေျပာင္

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ စံေျပာင္မွာ ေရစက္ဆုံလွသည္။ စင္ကာပူတြင္ ကြ်န္ေတာ္ေနေသာေနရာႏွင့္ သူေနေသာေနရာမွာ သိပ္မေဝးလွ။ ရထားတစ္ဘူတာစီး၍ ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္အနည္းငယ္ခန္႔ ဆက္စီးလုိက္လွ်င္ ေရာက္ၿပီျဖစ္သည္။ စံေျပာင္လည္း  ကြ်န္ေတာ့အိမ္သို႔လာလည္သည္။ သူစိတ္လိုလက္ရရွိလွ်င္ အလြန္အမင္းလည္း အကူအညီရလွသည္။ စင္ကာပူသို႔သူက တစ္လခန္႔ေစာေရာက္ေနရာ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္လာေသာအခါ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ေဆးစစ္ရန္အစ ေက်ာင္းသားေနထုိင္ခြင့္လက္မွတ္က်သည္ အဆုံး တက္ၾကြစြာ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေလသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေမာင္စံေျပာင္သည္ ထိုသို႔လည္း အားကိုးရပါေသးသည္။ “ အစ္ကိုလာတုံးက ကြ်န္ေတာ့အေမကိုေျပာတာ။ ကြ်န္ေတာ့ဂစ္တာၾကီး အစ္ကိုနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္ပါလုိ႔။ အဲဒါ မထည့္ေပးလိုက္ဘူးဗ်ာ” ဟု ၾကိတ္မႏုိ္င္ခဲမရေလသံျဖင့္ ေျပာသျဖင့္ က်ိတ္၍သက္ျပင္းခ်ကာ စံေျပာင့္အေမကို ေက်းဇူးတင္ရသးသည္။ ေတာ္ပါေသး၏။ စံေျပာင့္အေမ ကယ္ေပ၍။ မဟုတ္ပါက ေမာင္စံေျပာင္၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ စင္ကာပူအဝင္တြင္ ဂစ္တာၾကီးတစ္ကားကား အိတ္မ်ားတစ္ဖားဖားနွင့္ ဒုကၡေတြ႔ေခ်ဦးမည္။

စံေျပာင္ႏွင့္ကြ်န္ေတာ္မွာ ဘယ္ဘဝက ဘာအတူလုပ္ခဲ့သည္ေတာ့ မေျပာတတ္ေပ။ ပို၍ေရစက္ဆုံစရာတစ္ခု ၾကံဳေတြ႔ရျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေျပာင္းရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အံ႔ၾသစရာကား ကြ်န္ေတာ္ေျပာင္းရမည့္အိိမ္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ စံေျပာင္တို႔ေနသည့္တိုက္ႏွင့္ တစ္တုိက္ေက်ာ္မွ်သာ ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဝမ္းသာအားရဖုန္းဆက္လုိက္ေသာအခါ စံေျပာင္မွာ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနေလသည္။ “ အစ္ကို ေျပာင္းခဲ့ဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္ လာကူေပးမယ္ ” ဟုလည္း အားတက္သေရာ ဆို၏။ “ေနပါေစကြာ...အစ္ကို႔အစ္ကိုရဲ ႔သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ လာကူမယ္ေျပာတယ္ ” ဟူ၍ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျပာသည္ကိုပင္ လက္မခံ။ ကူမည္တကဲကဲျဖစ္ေန၏။ သုိ႔ႏွင့္ပင္ “ကဲကြာ...ဒါဆိုလဲ စေနေန႔မနက္ ၁၀ နာရီလာခဲ့။ ေသာၾကာေန႔ညေန ဖုန္းဆက္လုိက္မယ္” ဟုေျပာလုိက္သည္။ စံေျပာင္လဲ “အိုေက” ဆုိၿပီးဖုန္းခ်သြားသည္။

ေသာၾကာေန႔တြင္ စံေျပာင္ကို စေနေန႔မနက္ ၁၀ နာရီလာရန္၊ မလာမီ ဖုန္းဆက္လုိက္ရန္ သတိေပး၍ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့အစ္ကိုတို႔ သိမ္းဆည္းစရာမ်ားကို သိမ္းဆည္းၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ့အစ္ကိုက သူ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး အလုပ္မွခြင့္ယူ၍လာကူမည္ေျပာထားရာ စံေျပာင္လာမည္ဆုိ၍ မေခၚေတာ့ရန္ကြ်န္ေတာ္ေျပာလုိက္သည္။ “သူ႔တို႔အလုပ္ကခြင့္ယူရမွာဆိုရင္ မေခၚနဲ႔ေတာ့ကိုကို၊ တစ္ေယာက္ေလာက္ပဲေခၚေတာ့။ကြ်န္ေတာ့သူငယ္ခ်င္း စံေျပာင္လဲလာမွာပဲ ” ဟုပင္ ကြ်န္ေတာ္က အသားယူ၍ေျပာလိုက္ေသးသည္။ စံေျပာင့္ အေၾကာင္းသိ၍ မ်က္ခုံးကေတာ့ ခပ္လွဳပ္လွဳပ္။

ဤသို႔ျဖင့္ အိမ္ေျပာင္းမည့္ စေနေန႔မနက္ ၁၀ နာရီသို႔ ေရာက္လာသည္။ စံေျပာင့္ထံမွ စာမလာ၊ သတင္းမၾကား၊ ဖုန္းသံမျမည္။ ကိစၥမရွိ ၊ ပစၥည္းသယ္မည့္ကားမွာ  ၁၂ နာရီမွ လာမည္ျဖစ္ရာ စံေျပာင္အနည္းငယ္ ေနာက္က်လဲ အေရးမၾကီး။ တစ္ခါက စာေမးပြဲတစ္ခုကို စံေျပာင္သြားေျဖရာ ၁၃း၀၀ နာရီဟုေရးထားသည္ကို  ၃ နာရီမွ သြားေျဖဖူးေသာ သာဓကရွိသည္။ ၁ နာရီသြားရမည္ကို ၃ နာရီဟု မွားဖတ္ကာ ႏွစ္နာရီေနာက္က်၍သြားေျဖျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မပူ။ ဒီေကာင္ ဒီလိုပဲ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုေတာ့ လဲြတတ္ေၾကာင္းေတြးထားသည္။ ဟုိစာေမးပြဲတုံးကေတာ့ သူေနာက္တစ္ခါျပန္ေျဖလိုက္ရသည္။ ဆရာမသေဘာေကာင္းေသာေၾကာင့္ ေနာက္မွတစ္ေယာက္ထဲေျဖခြင့္ရျခင္းျဖစ္သည္။

သူ႔အေၾကာင္းေတြးေနရင္း ၁၁ နာရီထုိးေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့အစ္ကုိကေမးေလသည္မွာ “မင္း စံေျပာင္မလာေသးဘူးလားဟ...။ ကားလာေတာ့မယ္” ဟု ။ ကြ်န္ေတာ္က “ဟုတ္ကဲ့....လာမွာပါဟု ” ေျဖ၍ သေကာင့္သားထံ ဖုန္းဆက္ရသည္။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ဖုန္းမကိုင္။ ႏွစ္ခါေလာက္ေခၚေသာ္လည္း မကိုင္ေသာအခါ ေရခ်ိဳးခန္းဝင္ေန၍ျဖစ္မည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်၍ နားထားလုိက္သည္။ ကားလာခါနီးအခ်ိန္ကပ္လာေသာအခါ ဖုန္းထပ္ဆက္ျပန္သည္။ ဒင္းကား ဖုန္းမကိုင္ျပန္။ ဘာလုပ္ေနျပန္သည္မသိ။ ကြ်န္ေတာ့မွာလဲ ေခြ်းျပန္လာၿပီျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့အစ္ကိုမွာ စင္ကာပူတြင္ အေနၾကာၿပီျဖစ္၍ ထုံးစံအတုိင္း စားပြဲ၊ကုလားထုိင္၊ဘီရို၊ ကုတင္ နွင္ ့အျခားအိမ္ေထာင္ပစၥည္းမ်ားမွာ အနည္းငယ္ပုံေနၿပီျဖစ္၏။ ထိုပစၥည္းအားလုံးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ဦးတည္း မည္သို႔သယ္ၾကမည္နည္း။ ပထမအစီအစဥ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုႏွင့္ အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းေလးေယာက္။ ေနာက္မွ စံေျပာင္လာမည္ဆို၍ အစီအစဥ္မ်ားေျပာင္းထားျခင္းျဖစ္၏။ ကားလာမည့္အခ်ိန္နီးလာေလ ကြ်န္ေတာ့မွာ အစ္ကို႔မ်က္ႏွာကိုမၾကည့္ရဲေလျဖစ္၏။ ဆက္တိုက္ေခၚေသာ္လည္း ေရႊမင္းသားစံေျပာင္က ဖုန္းကို္င္ေတာ္မမူ။ လူကိုယ္တုိင္လဲ ၾကြခ်ီေတာ္မူလာျခင္းမရွိ။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့အစ္ကို၏သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး ေရာက္ရွိလာ၍ ကြ်န္ေတာ့မွာ အနည္းငယ္ အသက္ရွဴေခ်ာင္သြားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သုံးဦးသားပစၥည္းမ်ားကိုကားရွိရာသယ္ခ်...တိုတိုေျပာရလ်င္ ဤသုိ႔ျဖင့္အသစ္ေျပာင္းေနမည့္အခန္းသို႔ သို႔ေရာက္သြားပါသည္။ ပစၥည္းမ်ား အိမ္သစ္ေပၚတင္ေသာအခါတြင္လည္း သုံးဦးထဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခက္ၾကံဳရျပန္သည္။ တစ္ေယာက္ကေအာက္ရွိ ပစၥည္းမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း စံေျပာင္ကို ထပ္မံဖုန္းေခၚျပန္သည္။ လာမည္ဟုေျပာထားပါလ်က္ ဖုန္းပင္မကို္င္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့မွာ စိတ္ပ်က္ရျပန္သည္။ ပစၥည္းမ်ားကို ခက္ခက္ခဲခဲတင္လုိက္၊ စံေျပာင္ကို စိတ္ထဲမွ က်ိတ္က်ိန္ဆဲလိုက္ျဖင့္ ညေနေစာင္းသြားသည္။ လုပ္အားမလုံေလာက္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေဟာဟဲဆုိက္ၾကရေပသည္။ကြ်န္ေတာ့အစ္ကိုမွာလည္း “ေတာ္ေသးတာေပါ့.... ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လာေပလို႔....မင္းအေကာင္ေတာ့ မင္းကိုပုံေျပာသြားၿပီ” ဟု တစ္ခါေျပာၿပီးေနာက္ ဘာမွမေျပာရွာေတာ့။ ကြ်န္ေတာ့မွာသာ မ်က္ႏွာပူပူျဖင့္ ၾကံဳးရုန္းသယ္ရသည္။ ဒီၾကားထဲ စံေျပာင္ တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္ေနလားဟု စိတ္ကလည္းပူရေသးသည္။ စံေျပာင့္ဖုန္းကား ကို္င္မည့္သူ အလွ်င္းေဝးလ်က္။

ညအိပ္ခါနီးဆက္ေသာအခါတြင္မွ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က ဖုန္းကိုင္ေတာ္မူေလသည္။ “ေဟ့ေကာင္..မနက္က ဘာလုိ႔မလာတာလဲ ” ေမးေသာအခါ “ကြ်န္ေတာ္ေမ့သြားလို႔ဗ်” ဟုဆိုေလသည္။ “ ဒါျဖင့္ ဘာလို႔ ဖုန္းမကိုင္တုံးဟ” ဟုထပ္ေမးမိျပန္သည္။ “ ဖုန္းက ေပ်ာက္ေနတာ အစ္ကိုရ၊ ခုနကမွ ျပန္ေတြ႔တာ ” ဟူသတည္း။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္တိုတိုျဖင့္ ခက္ဆတ္ဆတ္ေျပာလုိက္မိသည္။  “ခု..ဘယ္ကျပန္ေတြ႔တုံး” ။ စံေျပာင့္အေျဖကား “ ကုတင္ေအာက္က်ေနတာ၊ silence လုပ္ထားလုိ႔ ရွာမေတြ႔တာ” ဟူသတည္း။ က်လည္း က်ေလာက္ပါသည့္ စံေျပာင္။ ကြ်န္ေတာ္ မအံ႔ၾသေတာ့ပါ။ တစ္ျခားသူဆုိလွ်င္သာ မယုံလွ်င္ရွိမည္။ စံေျပာင့္ကိုေတာ့ ခြ်င္းခ်က္မရွိ ယုံသည္။ ဒါမ်ိဳးက စံေျပာင္တို႔ ျဖစ္ေနက်ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သာ ညဏ္နည္းပါး၍ သူ႔ကိုယုံကာ ပုံအပ္မိျခင္း။ ကိုယ့္ကို္ယ္ကိုသာ နားရင္းအုပ္ဖုိ႔ေကာင္းသည့္ကြ်န္ေတာ္။

ထိုေန႔ညက စံေျပာင္ႏွိပ္စက္၍ ခါးခ်ိသြားသည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ပင္ပန္းခဲ့သည္ဒဏ္ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္အိပ္ေကာင္းၾကပါသည္။ ေမာင္မင္းၾကီးသား စံေျပာင္ က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ၊ အသက္ရွည္ရွည္ေန၍ ေပါက္ကရမ်ား မ်ားမ်ားလုပ္ႏုိင္ပါေစသတည္း။

စံေျပာင္

ကြ်န္ေတာ့တြင္ ညီရင္းတမွ်ခ်စ္ခင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူ႔ကို စံေျပာင္ ဟုကြ်န္ေတာ္ေခၚသည္။ ေတြ႔ဖူးသမွ်ထဲတြင္ စံတင္ရေလာက္ေအာင္ ေပါက္ကရေလးဆယ္မ်ား အၾကိမ္ၾကိမ္လုပ္တတ္သူျဖစ္၏။ မ်က္ႏွာကလဲ အလြန္ေျပာင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္သူကို စံေျပာင္ ဟု ကြ်န္ေတာ္ေခၚသည္။

စံေျပာင္၏ ေပါက္ကရေလးဆယ္လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား၏ဒဏ္ကို အမ်ားဆုံးခံရသူမွာ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္းသူ၏ အခင္ဆုံး အစ္ကိုတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ကိုး။ စာတင္ရေလာက္ေအာင္ပင္ ကြ်န္ေတာ့အတြက္ အမွတ္တရမ်ား ေပးစြမ္းႏုိင္သည့္ ညီငယ္ေလးျဖစ္၏။ ဟာသညဏ္ရႊင္သလို ထင္ရာကိုစြတ္လုပ္တတ္သည့္ သူ႔ညဥ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ရွင္းေပးလိုက္ရသည့္ျပႆနာမ်ားရွိသလို သူ႔အရွဳပ္ထုပ္မ်ား၏အလယ္တြင္ ယက္ကန္ယက္ကန္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္နစ္က်န္ခဲ့သည့္ အၾကိမ္ေရကလည္း မနည္း။

သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္၏ ညီအစ္ကိုသဖြယ္ ခ်စ္ခင္တြယ္တာမွဳဇာတ္လမ္းသည္ ေကာ္ဖီခြက္တစ္ခုကို သူခဲြလုိက္ရာမွ စတင္ေလသည္။ စင္ကာပူတြင္ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းတက္မည္ဟု ရည္စူးေသာကြ်န္ေတာ္သည္ ရည္ရြယ္ခ်က္တူေသာ စံေျပာင္ႏွင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ၾကီးရွိ ဘာသာရပ္သင္တန္းတစ္ခုတြင္ ဆုံေတြ႕ေလသည္။ ထိုအထိကား အဆန္းတၾကယ္မရွိ။ အမွတ္တရ စ သည္ကား ကြ်န္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား စု၍ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းေသာ အေအးဆုိင္ၾကီးတစ္ဆိုင္တြင္ စာအတူၾကည့္စဥ္ကျဖစ္၏။ စံေျပာင္ကား ထိုစဥ္ကပင္ သူ႔အစြမ္းကိုျပ၍ ကြ်န္ေတာ့ကို သတိေပးရွာပါသည္။ ငမိုက္သားကြ်န္ေတာ္သာ အေမွ်ာ္အျမင္နည္းခဲ့၍ သူ႔ဒဏ္ကို တေလွ်ာက္လုံးခံခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏။ သတိေပးပုံကား ခပ္သင္းသင္းပင္။ စာၾကည့္ေနၾကေသာ စားပြဲေပၚမွ ေကာ္ဖီခြက္ကို ေမာင္စံေျပာင္မွ နေမာ္နမဲ့ျဖင့္တုိက္ခ်၍ခြဲေလသည္။ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေသာ ဆိုင္ထဲတြင္ “ ခလြမ္း ” ဟူေသာခြက္က်ကြဲသံမွာ အတန္ပင္ က်ယ္ေလာင္ရာ ဆုိင္ရွိလူအားလုံး၏မ်က္လုံးေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဝို္င္းသို႔စုၿပံဳေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကားသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ျဖစ္၍ သိပ္မရွက္လွေသာ္လည္း မ်က္လုံးမ်ား၏ ဒဏ္ကိုေတာ့ မခံႏုိ္င္။ ခြက္ခဲြေသာ သေကာင့္သားကား မ်က္ႏွာၾကီးနီ၍ ျပာယာခတ္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ့အား တိုးတိုးကပ္ေျပာေသာစကားမွာ “ အစ္ကို....ကြ်န္ေတာ္ေလ်ာ္ေပးဖို႔ ပိုက္ဆံမပါဘူး ” ဟူသတည္း။ ကိစၥမရွိပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကူရွင္းေပးႏုိ္င္ေသာ ကိစၥျဖစ္၍ စိတ္မပူရန္အားေပးလုိက္ပါသည္။ ပထမဆုံးသူ၏ အရွဳပ္ထုပ္ကို စတင္ရွင္းေပးဖူးျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ထုိစဥ္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ဖို႔ ေကာင္းပါသည္။ ဒင္း၏ စီးရီးႏွင့္ လာမည္ျဖစ္ေသာ အရွဳပ္ထုပ္မ်ားအေၾကာင္း။

ထို ခြက္ကိစၥမွ အစျပဳကာ ေမာင္စံေျပာင္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးခဲ့ေလသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သိလာရသည္မွာ ေမာင္စံေျပာင္ကား ညဏ္ရည္လည္းျမင့္သည့္ ငရွဳပ္တစ္ေကာင္ျဖစ္ေၾကာင္းတည္း။ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ စသိသည့္ ကာလမွာ သူဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူး ၄ ဘာသာျဖင့္ေအာင္ျမင္ၿပီးခါစ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သူ၏ အဂၤလိပ္စာမွာလည္း ေကာင္းမြန္လွသည္။ နေမာ္နမဲ့ႏုိ္င္၍ ရႊတ္ခ်င္ေနာက္ခ်င္ကာ ျပႆနာကိုမီးခြက္ထြန္းရွာတတ္သည့္ အက်င့္မွလြဲလွ်င္ စံေျပာင္ကား ညဏ္ေကာင္းသည့္ လူေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ စာလဲေတာ္ေတာ္ဖတ္၍ စိတ္ထားလဲ ျဖဴစင္ေကာင္းမြန္လွသည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ခ်စ္ခင္သူမ်ားကို က်ီစယ္ ေခ်ာက္တြန္းတတ္သည့္ ေၾကာက္စရာ႔ဟာသညဏ္ေလးေတာ့ရွိသည္။ ေနာင္တြင္ ေတြ႔ပါလိမ့္မည္။

လူ႔ဘဝေရစက္ကား ဆန္းၾကယ္လွသည္။ ေမာင္စံေျပာင္သည္ ကြ်န္ေတာ့ကို အစ္ကိုရင္းကဲ့သို႔ အလြန္ပင္ခ်စ္ခင္တြယ္တာရွာသည္။ သူ႔အိမ္သို႔ အတင္းမရမကဖိတ္၍ ထမင္းေကြ်းခ်င္ေၾကာင္း နားပူနားဆာတုိက္သည္။ ေနာက္ဆုံး ကြ်န္ေတာ္အားနာ၍သူ႔အိမ္သို႔ ထမင္းလိုက္စားသည္။ သူ႔အေမအား အတင္းပင္ ပူဆာ၍ ထမင္းဟင္းမ်ားခ်က္ခိုင္းထားေၾကာင္းသိရေလသည္။ သူ႔သား အလြန္အင္မတန္ခင္၍ အိမ္တြင္တဖြဖြေျပာေနေသာ သူငယ္ခ်င္းကို သူ႔အေမကေျပာသည္မွာ သူ႔သားလူ႔ဂြစာကို ခ်စ္ခင္သည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းဟူလို။ အလြန္အင္မတန္ဂြစာတုိက္ပုံမွာ သူ႔အေမေျပာမွပိုရယ္ရ၏။ တစ္ေန႔တြင္ သူတို႔အိမ္သို႔ဧည့္သည္မ်ားလာရာ သူ႔အေမမွ “ ဘာမွလဲ ေကြ်းစရာမရွိဘူး...အားနာလိုက္တာ ” ဟု ေလာကဝတ္စကားေခ်ာ္ေန၏။ သူ႔သားေတာ္ေမာင္ ေမာင္စံေျပာင္ဝင္ေျပာသည္ကား “ အေမ ေၾကာင္အိမ္ေအာက္ဆုံးထပ္မွာဖြက္ထားတဲ့ ဟင္းေတြဘာလုိ႔ထုတ္မေကြ်းလဲ ” ဟူသတည္း။ သူ႔အေမကား ဧည့္သည္မ်ားကို မ်က္ႏွာပူ၍ အားနာရေလသည္။ ထိုသုိ႔ အေမကို ကူညီေသာ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ သားငယ္ေလတည္း။ စံေျပာင္၏ ေစတနာဗရပြႏွင့္ ထမင္းဖိတ္ေကြ်းမွဳေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သူ႔အိမ္တြင္ထမင္းစားေသာအခါ ေမာင္စံေျပာင္ေျပာသည္ကား “ အစ္ကို...စား၊ စား၊ အားမနာနဲ႔...ဒါ ကြ်န္ေတာ့အေမ လက္ေကာက္တစ္ဖက္ ေပါင္ၿပီးခ်က္ေကြ်းတာ ” ဟူ၍။ ကြ်န္ေတာ္ကား သူ႔စကားေၾကာင့္ စားလက္စထမင္းလုပ္ကို မ်ိဳခ်ရမလို၊ ငံုထားရမလိုလို။

က်ဴရွင္တြင္လည္း စံေျပာင္သည္ ကြ်န္ေတာ့ကိုႏွိပ္စက္ေလသည္။ ႏွိပ္စက္ပံုမွာ ဆရာစာသင္စဥ္ျဖစ္၏။ ဆရာသင္ေနေသာစာမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိၿပီးသားမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္ဆုံးတန္းတြင္ထုိင္ေနေသာကြ်န္ေတာ္တုိ႔ စကားတိုးတုိးေျပာၾက၏။ ဆရာက စာသင္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဆရာမၾကားေအာင္ တိုးတိုးေျပာ အဆင္ေျပေနဆဲတြင္ စံေျပာင္မွစကားဝင္ေျပာ၏။ သူမ်ားလုိ တိုးတိုးမဟုတ္...အားလုံးၾကားႏုိင္သည့္အသံျဖင့္ျဖစ္၏။ အတန္းသားအားလုံး၏ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ဆရာ႔မ်က္လုံးက ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔ေပၚသို႔ေရာက္၏။ စံေျပာင္ကား ဂရုမထားမိ...ကြ်န္ေတာ္တို႔အားေျပာလိုရာကို ဆက္ေျပာေနေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္္လည္း မ်က္ႏွာပူလွသျဖင့္ ေလသံျဖင့္သတိေပးရ၏။ “ေဟ့ေကာင္ တိုးတိုးေျပာဟ ” ဟု။ စံေျပာင္က ျပန္ေျပာသည္။ “ ကြ်န္ေတာ္ တိုးတိုးမေျပာတတ္ဘူး အစ္ကုိ ” ဟူ၍။ သုိ႔ျဖင့္ စကားဆက္မေျပာဖို႔ဆုံးျဖတ္ၾကကာ တိတ္တိတ္ေနၾက၏။ ဆရာလည္း စာဆက္သင္၏။ ေမာင္စံေျပာင္ကား ဇြဲမေလွ်ာ့။ က်ယ္ေလာင္ က်ယ္ေလာင္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့ကို စကားဆက္ေျပာေနေသာေၾကာင့္ အတန္းထဲမွ ေမာင္းအထုတ္ခံၾကရေလသည္။

ႏွစ္ၾကာေလေလ...စံေျပာင္ႏွင့္ကြ်န္ေတာ္၏ ခ်စ္ခင္တြယ္တာမွဳမွာ ပိုၾကီးလာေလေလျဖစ္၏။ ဤသို႔ျဖင့္ သူေရာကြ်န္ေတာ္ပါ စင္ကာပူတြင္ေက်ာင္းရ၍ အတူတူတက္ရသည့္ အခ်ိန္သို႔ေရာက္လာေလသည္။ ရသည့္ေက်ာင္းမွာလည္း တစ္ေက်ာင္းတည္းပင္ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းမဖြင့္မွီ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ႏုိင္ငံတကာေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္
ေက်ာင္းမွ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲကစားပြဲမ်ားကို စီစဥ္ေပးသည္။ စင္ကာပူ၏ နာမည္ေက်ာ္ စန္တိုဆာကြ်န္းကမ္းေျခတြင္ျဖစ္သည္။ ညေန ၂ နာရီခန္႔ေနပူပူတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အဖြဲ႔ငယ္မ်ားခြဲ၍ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေစသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကား ေရစက္ပါေသာေမာင္စံေျပာင္ႏွင့္ တစ္ဖဲြ႔ထဲပင္က်၏။ မဆိုးလွ။ ကို္ယ္ႏွင့္သိသည့္အေဖာ္ပါသျဖင့္ အဖဲြ႔ထဲတြင္ တစ္အား တက္ရသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ တစ္အားမတက္ပဲ တစ္ဒုကၡတက္ရမည္ကိုကား ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳမျမင္ခဲ့။ ျဖစ္ပုံမွာ ဤသုိ႔ျဖစ္၏။ ကစားနည္းတစ္ခုကား အနည္းငယ္ၾကမ္းတမ္း၏။ ေန႔ခင္း ၂နာရီ ကမ္းေျခ၏ေနပူပူတြင္ သဲျပင္ပူက်က္က်က္ေပၚ၌ ဝမ္းလ်ားေမွာက္လ်က္ သတ္မွတ္ေနရာတစ္ေနရာမွတစ္ေနရာသို႔ တြားသြားရမည္ျဖစ္၏။ ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းေအာင္လုပ္သည့္ ကစားနည္းပင္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္မွ မည္သူ ေဗာ္လန္တီယာလုပ္၍သြားမည္နည္းဟု ေမး၏။ မည္သူမွ်မေျဖ။ ဘယ္ေျဖမည္နည္း။ ထိုမွ် ပူျပင္းေသာ သဲေပၚ၌ဝမ္းလ်ားေမွာက္တြားသြားရမည္မွာ အေပၚကပူ၊ ေအာက္ကပူႏွင့္ မည္သူမွမသြားခ်င္သည့္အလုပ္ျဖစ္သည္ကိုး။ သူရဲေကာင္းေရြးပြဲကဲ့သို႔ပင္ျဖစ္၏။ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္မွ သုံးၾကိမ္သုံးခါေခၚသည့္တိုင္ ထြက္ဝံ႔သည္႕သူမရွိေပ။ သုိ႔ေသာ္လည္း သုံးၾကိမ္ေျမာက္အေခၚတြင္ကား သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ေပၚေပါက္လာ၏။ တန္းစီရပ္ေနေသာ သူမ်ားထဲမွ ေရွ ႔သို႔ခုန္ထြက္လာေသာ ကြ်န္ေတာ္ပင္ျဖစ္၏။ အမ်ားကိုယ္စား ဒုကၡဝင္ခံေပးသည့္ အရူးကိုအားေပးသည့္ လက္ခုပ္သံမ်ား ညံခနဲထြက္လာရုံမက အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္၏ အလြန္ေကာင္း၏ ဟူေသာမွတ္ခ်က္ပါရလိုက္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္မမက္ေမာပါ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ပ်ာရိပ်ာယာႏွင့္ လူအုပ္တြင္းသုိ႔  ျပန္ဝင္ဖုိ႔ၾကိဳးစားေသး၏။ မရေတာ့ေခ်တကား။ ကြ်န္ေတာ့အား အျပင္သို႔မည္သူတြန္းထုတ္လိုက္သနည္းဟု ေဒါသႏွင့္လွည့္ၾကည့္ေလေသာအခါ ျပံဳးၿဖီးၿဖီးၾကီးလုပ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္၏ခ်စ္ညီငယ္ ေမာင္စံေျပာင္ကို အေနာက္တြင္ ေတြ႔ရေလသတည္း.....။

(ေနာက္ထပ္ စံေျပာင့္အေၾကာင္းမ်ားကို စံေျပာင္-၂ တြင္ ေဖာ္ျပပါမည္)

အဆိပ္ခတ္ထားတဲ့ စပ်စ္ခ်ဳိ (အဆိပ်ခတ်ထားတဲ့ စပျစ်ချို)

 ကြ်န္ေတာ့အတြက္ မဟူရာေရာင္လင္းလက္၊ ၾကယ္ေရာင္ေတြၿပိဳးျပက္တဲ့ ညနက္နက္ေတြဟာ အဆိပ္ခတ္ထားတဲ့ စပ်စ္ရည္တစ္ခြက္နဲ႔တူတယ္။ ခ်ိဳၿမိိန္တယ္...က်န္းမာေရးကိုထိခိုက္ေစတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ ခ်ိဳၿမိန္မွဳေနာက္လိုက္မိေပမယ့္ မၾကာခဏေတာ့ က်န္းမာေရးကိုဂရုစိုက္မိျပန္ေရာ။ ဘယ္ဟာကို ပိုျမတ္ႏုိးလဲ မသိခင္အခ်ိန္ထိေပါ့။ တစ္ေန႔မွာ....( တစ္ညမွာလုိ႔ေျပာရင္လဲမွန္မွာေပါ့ ).... ခ်ိဳၿမိန္မွဳကို ဓါတ္ခဲြစမ္းသပ္မိတယ္။ ဘာေတြမ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ေပ်ာ္ဝင္ေနလို႔ ခ်ိဳၿမိန္ေနလဲ သိခ်င္ယုံသက္သက္လား...။ ပိုၿပီးခ်ိဳၿမိန္ေအာင္ ဘာလုပ္ရမလဲသိခ်င္လို႔လား.....။ ကြ်န္ေတာ္ မသိေတာ့....။မမွတ္မိေတာ့တာပါ။ မွတ္မိတာကေတာ့ ဓါတ္ခဲြစမ္းသပ္ခဲ့တယ္...။ဟုတ္တယ္။ ခ်ိဳၿမိန္မွဳကို.......။

အို.....ကြ်န္ေတာ့ စိတ္အာရုံေတြ အတိုင္းအဆမရိွ ျဖန္႔က်က္ေရြ႔လ်ားေနတာပဲ...။ စၾကဝဠာတစ္ခြင္၊....မဟုတ္ဘူး၊.....တစ္ျခားစၾကဝဠာေတြအထိ၊.....မဟုတ္ေသးဘူး၊....မရွိတဲ့ စၾကဝဠာေတြထိ။
အင္း...မရွိတဲ့ စၾကဝဠာေတြထိ။ ၾကည္ႏူးမွဳဆိုတာ အတိုင္းအဆမရွိဘူး....။ ေက်နပ္မွဳဆိုတာ မဆုံးေတာ့သလိုပဲ...။ အုိး..... ဒီေလာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ေကာင္းမွန္း သတိမျပဳမိခဲ့ပါလား။ ႏွေျမာစရာ ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ ညကမာၻေတြပါလား...။

ဒီလိုေတာ့လဲ ေျပာလို႔မရေသးဘူးထင္တယ္။ ေခ်ာက္ျခားခဲ့ရတဲ့၊ လမင္းရဲ ႔အလင္းနဲ႔ အားတင္းခဲ့ရတဲ့ ညေတြလည္းရွိခဲ့သလိုလို.....။ ေဝေဝဝါးဝါးလား....ေထြေထြျပားျပားလား....သိပ္ေတာ့မေသခ်ာေတာ့ျပန္။ ခ်ိဳၿမိန္မွဳမွာ ခပ္သက္သက္အရသာေလးလည္း ပါခဲ့ဘူးတယ္ထင္ရဲ ႔...။ ခုေတာ့ ကုန္ေနတယ္။ အခါးလိုခ်င္ရင္ ပရေဆးဆိုင္မွာသြားေမးပါ... ဒီမွာအခ်ိဳပဲ ရွိေတာ့လို႔ပါ... လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာလိုက္ရင္ေကာ....။ အခါးက ေအာက္မွာ အနည္ထုိင္ေနတာေရာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလားတဲ့.... ျပန္ေမးမလား မသိ။ကြ်န္ေတာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။

ေျပာခ်င္ရာကို ဆက္ေျပာၾကပါစို႔.............။

လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက တိတ္ဆိတ္မွဳေနာက္မွာ ပိုၿပီးခြ်န္ထက္လာၾကတယ္....။ ၿငိမ္သက္မွဳနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳကေတာ့ ထက္ျမတဲ့လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ျဖည့္ေပးေနတဲ့ ဆီေတြမ်ားလား...။ ဆီဆိုတာက မီးေလာင္ဖို႔ ေလာင္စာမဟုတ္ပါဘူး။ ေခ်ာေမြ႔မွဳနဲ႔ ေမာင္းႏွင္မွဳကို အားေပးတဲ့ စိတၱဇနာမ္ေတြပါ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူမကို ကြ်န္ေတာ္ တစ္ျဖည္းျဖည္းရွာေဖြ ေတြ႔ရွိခဲ့တာ....။ သူမဟာ တျဖည္းျဖည္း ပိုလို႔၊ ပိုလို႔ ရုပ္လုံးေပၚလာခဲ့တာ....။ ပိုပိုၿပီး လွလာခဲ့တာ။ ပိုပိုၿပီး ေခ်ာေမာ ေျပျပစ္လာခဲ့တာ....။ ပိုပိုၿပီး ဖြ႔ံထြားလာခဲ့တာ....။ အားလုံးကို ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိေနခဲ့တယ္။ ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ ညနက္နက္ေတြမွာေလ.....။
ကြ်န္ေတာ္ အဆိပ္ခတ္ထားတဲ့ စပ်စ္ခ်ိဳကို ခ်စ္တတ္လာၿပီ။ ခ်ိဳၿမိန္တယ္....က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ေစတယ္..။

ကြ်န္ေတာ္ခ်ိဳၿမိန္မွဳကို ပိုျမတ္ႏုိးတယ္....။ ဒါေပမယ့္.....ၾကာၾကာခ်ိဳၿမိန္ခ်င္တယ္။ သူမ လွပစြာ အရြယ္ေရာက္လာတာကို ျမင္ခ်င္တယ္.....။ သူတစ္ပါးရဲ ႔ မ်က္လုံးေတြေအာက္မွာ အရပ္၈မ်က္ႏွာ...မကဘူး၊ ၁၆ မ်က္ႏွာ... နည္းေသးတယ္....၃၆၀ ဒီဂရီ.... ဘယ္လို ၾကည့္ၾကည့္လွေနတဲ့ သူမကို ကြ်န္ေတာ္ ဂုဏ္ယူစြာ ခင္းက်င္းျပသခ်င္တယ္။ သူမဟာ အတတ္ပညာနဲ႔ စိတ္ဝိညဥ္တစ္ခုရဲ ႔ သိမ္ေမြ႔စြာေပါင္းစပ္မွဳတစ္ခု။

အဆိတ္ခတ္ထားတဲ့ စပ်စ္ခ်ိဳဟာ ခ်ိဳၿမိန္တယ္....က်န္းမာေရးကိုထိခိုက္ေစတယ္။

သူမကို ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး ေငးေမာၾကည့္ေနမယ့္ မ်က္ဝန္းတစ္စံုရဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ေတြလိုတယ္။ စပ်စ္ခ်ိဳဟာ အဆိပ္မခတ္ထားရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ.....။ ခုေတာ့.... ဆင္ျခင္တုိင္းထြာၿပီး ေသာက္ရုံေပါ့။

အဆိပ္ခတ္ထားတဲ့ စပ်စ္ခ်ိဳဟာ ခ်ိဳၿမိန္တယ္....က်န္းမာေရးကိုလဲ ထိခုိက္ေစတယ္။ ဟုတ္တယ္....က်န္းမာေရးကိုထိခုိက္ေစတယ္။ ဒါေပမယ့္ အတုိင္းအဆမဲ့ ခ်ိဳၿမိန္တယ္။

တစ္ေန႔( တစ္ည ) မွာ............. လွပတဲ့...၊ အၾကည့္ခံတဲ့....၊ ေငးေမာခံရေလာက္ေအာင္ျပဳစားႏုိင္တဲ့....၊ ကြ်န္ေတာ့စိတ္အလိုကို ႏွိဳက္ႏွိဳက္ခြ်တ္ခြ်တ္သိတတ္တဲ့ သူမဟာ က်ယ္ဝန္းညိဳ႔ငင္ႏုိင္တ့ဲ သူမရဲ ႔မ်က္လုံးေပၚက မ်က္ေတာင္ေတြကို တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္လာလိမ့္မယ္......။ အဆိတ္ခတ္ထားတဲ့ စပ်စ္ခ်ိဳကို ဆက္ေသာက္ေနရင္းန႔ဲ....တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေပါ့.....။ အဲဒီေန႔....ဒါမွမဟုတ္...ည....ဟာ ေရာက္ကိုေရာက္လာဦးမွာ။ အဆိပ္ခတ္ထားတဲ့ စပ်စ္ခ်ိဳကိုဆက္ေသာက္ေနရင္ေပါ့......။

အဆိတ္ခတ္ထားတဲ့ စပ်စ္ရည္ဟာ ခ်ိဳၿမိန္တယ္...။ က်န္းမာေရးကိုထိခိုက္ေစတယ္....။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆိပ္ခတ္ထားတဲ့ စပ်စ္ရည္ကိုေတာ့ ဆက္ေသာက္ေနရပါဦးမယ္....။ ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ အရသာကို ကြ်န္ေတာ္ စြဲလမ္းစျပဳေနၿပီ မဟုတ္ပါလားေလ....။

 ကျွန်တော့အတွက် မဟူရာရောင်လင်းလက်၊ ကြယ်ရောင်တွေပြိုးပြက်တဲ့ ညနက်နက်တွေဟာ အဆိပ်ခတ်ထားတဲ့ စပျစ်ရည်တစ်ခွက်နဲ့တူတယ်။ ချိုမြိန်တယ်...ကျန်းမာရေးကိုထိခိုက်စေတယ်။


တစ်ခါတစ်လေ ချိုမြိန်မှုနောက်လိုက်မိပေမယ့် မကြာခဏတော့ ကျန်းမာရေးကိုဂရုစိုက်မိပြန်ရော။ ဘယ်ဟာကို ပိုမြတ်နိုးလဲ မသိခင်အချိန်ထိပေါ့။ တစ်နေ့မှာ....( တစ်ညမှာလို့ပြောရင်လဲမှန်မှာပေါ့ ).... ချိုမြိန်မှုကို ဓါတ်ခွဲစမ်းသပ်မိတယ်။ ဘာတွေများ ဒီလောက်တောင်ပျော်ဝင်နေလို့ ချိုမြိန်နေလဲ သိချင်ယုံသက်သက်လား...။ ပိုပြီးချိုမြိန်အောင် ဘာလုပ်ရမလဲသိချင်လို့လား.....။ ကျွန်တော် မသိတော့....။မမှတ်မိတော့တာပါ။ မှတ်မိတာကတော့ ဓါတ်ခွဲစမ်းသပ်ခဲ့တယ်...။ဟုတ်တယ်။ ချိုမြိန်မှုကို.......။


အို.....ကျွန်တော့ စိတ်အာရုံတွေ အတိုင်းအဆမရှိ ဖြန့်ကျက်ရွေ့လျားနေတာပဲ...။ စကြဝဠာတစ်ခွင်၊....မဟုတ်ဘူး၊.....တစ်ခြားစကြဝဠာတွေအထိ၊.....မဟုတ်သေးဘူး၊....မရှိတဲ့ စကြဝဠာတွေထိ။

အင်း...မရှိတဲ့ စကြဝဠာတွေထိ။ ကြည်နူးမှုဆိုတာ အတိုင်းအဆမရှိဘူး....။ ကျေနပ်မှုဆိုတာ မဆုံးတော့သလိုပဲ...။ အိုး..... ဒီလောက် ပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာ ကောင်းမှန်း သတိမပြုမိခဲ့ပါလား။ နှမြောစရာ ကုန်လွန်ခဲ့တဲ့ ညကမ္ဘာတွေပါလား...။


ဒီလိုတော့လဲ ပြောလို့မရသေးဘူးထင်တယ်။ ချောက်ခြားခဲ့ရတဲ့၊ လမင်းရဲ့အလင်းနဲ့ အားတင်းခဲ့ရတဲ့ ညတွေလည်းရှိခဲ့သလိုလို.....။ ဝေဝေဝါးဝါးလား....ထွေထွေပြားပြားလား....သိပ်တော့မသေချာတော့ပြန်။ ချိုမြိန်မှုမှာ ခပ်သက်သက်အရသာလေးလည်း ပါခဲ့ဘူးတယ်ထင်ရဲ့...။ ခုတော့ ကုန်နေတယ်။ အခါးလိုချင်ရင် ပရဆေးဆိုင်မှာသွားမေးပါ... ဒီမှာအချိုပဲ ရှိတော့လို့ပါ... လို့ ကျွန်တော်ပြောလိုက်ရင်ကော....။ အခါးက အောက်မှာ အနည်ထိုင်နေတာရော မဖြစ်နိုင်ဘူးလားတဲ့.... ပြန်မေးမလား မသိ။ကျွန်တော် မသိချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တယ်။


ပြောချင်ရာကို ဆက်ပြောကြပါစို့.............။


လက်ချောင်းလေးတွေက တိတ်ဆိတ်မှုနောက်မှာ ပိုပြီးချွန်ထက်လာကြတယ်....။ ငြိမ်သက်မှုနဲ့ ငြိမ်းချမ်းမှုကတော့ ထက်မြတဲ့လက်ချောင်းလေးတွေကို ဖြည့်ပေးနေတဲ့ ဆီတွေများလား...။ ဆီဆိုတာက မီးလောင်ဖို့ လောင်စာမဟုတ်ပါဘူး။ ချောမွေ့မှုနဲ့ မောင်းနှင်မှုကို အားပေးတဲ့ စိတ္တဇနာမ်တွေပါ။


ဒီလိုနဲ့ပဲ သူမကို ကျွန်တော် တစ်ဖြည်းဖြည်းရှာဖွေ တွေ့ရှိခဲ့တာ....။ သူမဟာ တဖြည်းဖြည်း ပိုလို့၊ ပိုလို့ ရုပ်လုံးပေါ်လာခဲ့တာ....။ ပိုပိုပြီး လှလာခဲ့တာ။ ပိုပိုပြီး ချောမော ပြေပြစ်လာခဲ့တာ....။ ပိုပိုပြီး ဖွံ့ထွားလာခဲ့တာ....။ အားလုံးကို ကျွန်တော် သတိထားမိနေခဲ့တယ်။ ချိုမြိန်တဲ့ ညနက်နက်တွေမှာလေ.....။

ကျွန်တော် အဆိပ်ခတ်ထားတဲ့ စပျစ်ချိုကို ချစ်တတ်လာပြီ။ ချိုမြိန်တယ်....ကျန်းမာရေးကို ထိခိုက်စေတယ်..။


ကျွန်တော်ချိုမြိန်မှုကို ပိုမြတ်နိုးတယ်....။ ဒါပေမယ့်.....ကြာကြာချိုမြိန်ချင်တယ်။ သူမ လှပစွာ အရွယ်ရောက်လာတာကို မြင်ချင်တယ်.....။ သူတစ်ပါးရဲ့ မျက်လုံးတွေအောက်မှာ အရပ်၈မျက်နှာ...မကဘူး၊ ၁၆ မျက်နှာ... နည်းသေးတယ်....၃၆၀ ဒီဂရီ.... ဘယ်လို ကြည့်ကြည့်လှနေတဲ့ သူမကို ကျွန်တော် ဂုဏ်ယူစွာ ခင်းကျင်းပြသချင်တယ်။ သူမဟာ အတတ်ပညာနဲ့ စိတ်ဝိညဉ်တစ်ခုရဲ့ သိမ်မွေ့စွာပေါင်းစပ်မှုတစ်ခု။


အဆိတ်ခတ်ထားတဲ့ စပျစ်ချိုဟာ ချိုမြိန်တယ်....ကျန်းမာရေးကိုထိခိုက်စေတယ်။


သူမကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး ငေးမောကြည့်နေမယ့် မျက်ဝန်းတစ်စုံရဖို့အတွက် အချိန်တွေလိုတယ်။ စပျစ်ချိုဟာ အဆိပ်မခတ်ထားရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ.....။ ခုတော့.... ဆင်ခြင်တိုင်းထွာပြီး သောက်ရုံပေါ့။


အဆိပ်ခတ်ထားတဲ့ စပျစ်ချိုဟာ ချိုမြိန်တယ်....ကျန်းမာရေးကိုလဲ ထိခိုက်စေတယ်။ ဟုတ်တယ်....ကျန်းမာရေးကိုထိခိုက်စေတယ်။ ဒါပေမယ့် အတိုင်းအဆမဲ့ ချိုမြိန်တယ်။


တစ်နေ့( တစ်ည ) မှာ............. လှပတဲ့...၊ အကြည့်ခံတဲ့....၊ ငေးမောခံရလောက်အောင်ပြုစားနိုင်တဲ့....၊ ကျွန်တော့စိတ်အလိုကို နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ်သိတတ်တဲ့ သူမဟာ ကျယ်ဝန်းညို့ငင်နိုင်တဲ့ သူမရဲ့မျက်လုံးပေါ်က မျက်တောင်တွေကို တဖျတ်ဖျတ်ခတ်လာလိမ့်မယ်......။ အဆိတ်ခတ်ထားတဲ့ စပျစ်ချိုကို ဆက်သောက်နေရင်းနဲ့....တဖြည်းဖြည်းချင်းပေါ့.....။ အဲဒီနေ့....ဒါမှမဟုတ်...ည....ဟာ ရောက်ကိုရောက်လာဦးမှာ။ အဆိပ်ခတ်ထားတဲ့ စပျစ်ချိုကိုဆက်သောက်နေရင်ပေါ့......။


အဆိတ်ခတ်ထားတဲ့ စပျစ်ရည်ဟာ ချိုမြိန်တယ်...။ ကျန်းမာရေးကိုထိခိုက်စေတယ်....။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အဆိပ်ခတ်ထားတဲ့ စပျစ်ရည်ကိုတော့ ဆက်သောက်နေရပါဦးမယ်....။ ချိုမြိန်တဲ့ အရသာကို ကျွန်တော် စွဲလမ်းစပြုနေပြီ မဟုတ်ပါလားလေ....။

တစ္ခုၿပီးမွ တစ္ခု

ကြ်န္ေတာ့တြင္ ကိုယ္တိုင္မၾကိဳက္သည့္ အက်င့္တစ္ခုရွိသည္။ ေနာက္ဆံတင္းျခင္း ျဖစ္၏။ အမ္အာတီဘူူတာမွ အိမ္သို႔ စက္ဘီးစီးၿပီးျပန္လာစဥ္ ေဘာင္းဘီအိတ္ေထာင္ရွိဖုန္းထဲသို႔ မက္ေဆ့ခ်္ ဝင္လာသည္။ ဘယ္သူ၊ ဘာအတြက္ႏွင့္ပို႔မွန္း သိလ်က္ႏွင့္ပင္ မတ္ေဆ့ခ်္ကို ဖြင့္ဖတ္ခ်င္ေနသည္ကို သတိထားမိလုိ္က္သည္။ မီးပိြဳင့္တြင္ ခဏရပ္ေစာင့္ရစဥ္ ဖြင့္ဖတ္လိုက္သည္။ ဘာမွမဟုတ္။ အေရးမၾကီးသည့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို သူငယ္ခ်င္းမွ လွမ္းပို႔ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔တိုင္ အိမ္မေရာက္ခင္ ဖြင့္ဖတ္ခ်င္စိတ္ကို တား၍မရလိုက္။

ယခင္ကလည္း ထိုသုိ႔ မၾကာခဏျဖစ္ဖူးသည္။ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာေနစဥ္ အျခားလူတစ္ေယာက္မွ လာေျပာပါက ေျပာလက္စ စကားကိုရပ္၍ထိုလူကို လွည့္စကားေျပာသည္။ ၿပီးေနာက္ ပထမေျပာလက္စလူကို အားနာသျဖင့္ ပထမလူကို ျပန္လွည့္ေျပာျပန္သည္။ ထိုအခါ ေယာင္နနက်န္ခဲ့ေသာ ဒုတိယလူကို အားနာေနျပန္သည္။ ဤသို႔ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာျဖစ္ဖူးသည္ကိုလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားမိျပန္သည္။ ဗ်ာမ်ားျခင္းဟူ ေခၚက ပိုသင့္ေတာ္မည္ထင္သည္။

ဤကိစၥေလးမွာ ဤေနရာတြင္ ဘာမွမဟုတ္ေသာ္လည္း အေရးၾကီးကိစၥမ်ားတြင္ ဒုကၡကို မိတ္ကပ္ခ်ယ္ရုံမက၊ ဆံပင္တုပါစြပ္၍ အဝတ္အစားသစ္သစ္ႏွင့္ အလွျပင္ကာ ေပးေလသည္။ အေရးၾကီးကိစၥႏွင့္ တက္စီငွားအစီး၊ ကားကိုအတား၊ ဖုန္းက အလာ၊ ဖုန္းေျပာရင္းႏွင့္တက္စီငွား၊ အာရုံက ဟုိေရာက္ဒီေရာက္၊ စိတ္ရွဳပ္၍ေခါင္းမူးရေလသည္။ အထုပ္အပိုးမ်ားသာပါလွ်င္ေတာ့ ေျပာမေနပါႏွင့္ေတာ့။ ဒုကၡလွလွကို နဖူးေတြ႔၊ ဒူးေတြ႔ ေတြ႔ျခင္းပါေပ။

လူအမ်ားႏွင့္လုပ္သည့္ ပြဲမ်ိဳးတြင္လည္း အလုပ္မ်ားရသည့္ၾကားထဲ အာရုံကုိ အေႏွာက္ယွက္ခံရေသာအခါ ဟုိဟာလုပ္ရမလို၊ ဒီဟာ အျပီးသတ္ရမလိုႏွင့္ အရူးမီးဝုိင္းျဖစ္ရျပန္သည္။ လုပ္လက္စကို ဆက္လုပ္ရမွာလည္းအခက္၊ အခုခ်က္ခ်င္းလုပ္မွ ျဖစ္မည့္အရာကို ေျပးလုပ္ရမွာကလဲ အဆင္မေျပ၊ ျပႆနာတစ္ခုကို ရွင္းခိုင္းေနသည့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားကိုလည္း ေသခ်ာအာရုံမက်၊ မလွမ္းမကမ္းမွာျမင္ေနရသည့္ ကိုယ္ရွင္းလိုက္လွ်င္ျပီးသြားမည့္ အခက္အခဲတစ္ခုကိုလဲ ေျပးၿပီးရွင္းခ်င္၊ ေရႊပြဲလာမ်ား၏ လုိလားေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားကလည္း ေခါင္းကိုအလုပ္ေပးႏွင့္ အေတာ္ပင္ ပ်ာယာခတ္ရေပသည္။

 ဤနည္း ဤနွင္ျဖင့္ စိတ္အက်ဥ္း ၈၉ပါး အက်ယ္ ၁၂၁ပါးဟူ၍ အဘိဓမၼာတြင္ပါေသာ စိတ္အေထြေထြသည္ လူကို ညွင္းပမ္းေလသည္။ ေတာ္ပါေသး၏။ စိတ္အက်ဥ္း ၈၉ပါးခန္႔သာရွိ၍ျဖစ္သည္။  ၈၉၀ ခန္႔ဆုိပါက သြက္သြက္ခါ ရူးေလာက္ေပသည္။

 ကိုယ္တစ္ေယာက္သာ ထိုေရြ ႔ ထိုမွ် စိတ္ေနာက္ရေလသေလာဟု အျခားလူမ်ားကို ေခ်ာင္းေျမာင္း အကဲခတ္၏။ မသိမသာ ခိုးၾကည့္၍ ေနာက္ေယာင္ခံ၏။ ေပၚေပၚတင္တင္စိတ္ရွဳပ္ေအာင္လုပ္၍ စမ္းသပ္၏။
အတင္းအဓမၼဝင္ေႏွာက္၏။ ဒင္းတို႔လည္း စိတ္ရွဳပ္ၾကသည္ခ်ည္းသာတည္း။ ေကာင္းေလစြ၊ ေကာင္းေလစြ။ အေဖာ္မ်ားရွိျခင္းသည္ အားငယ္မွဳကို အေတာ္ပင္ သက္သာေစသည္တကား။

ျပႆနာဟူသည္ အရင္းအျမစ္ကို သိရုံႏွင့္မၿပီး၊ ေျဖရွင္းနည္းပါရွာရမည္ျဖစ္၏။ အရင္းအျမစ္မွာ ဗ်ာမ်ားျခင္း၊ ေနာက္ဆံတင္းျခင္း၊ ပ်ာယာခတ္ျခင္းျဖစ္၏။ ထုိအရာမ်ားေၾကာင့္ ဤအရာျဖစ္ေၾကာင္းသိေသာအခါ ဤအရာမျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ထုိအရာမ်ားကိုတားရမည္ဟု သိလာ၏။ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာ ပဋိစၥသမုပၸစက္ဝိုင္းၾကီးမွ အရာအားလုံး၏အရင္းခံျဖစ္ေသာ တဏွာကိုျဖတ္လွ်င္ ဇာတိ၊ဇရာ၊မရဏတည္းဟူေသာ ဒုကၡအေပါင္းတို႔ခ်ဳပ္ျငိမ္း၏ ဟူေသာ သေဘာကို ေကာ္ပီကူးယုံမွ်သာျဖစ္၏။ အနာသိေသာအခါ ေဆးရွာရလြယ္ေလသည္။ ၾကံဳေနရေသာ ျပႆနာမွာ ပဋိစၥသမုပၸစက္ဝုိင္းကဲ့သုိ႔ မၾကီးက်ယ္မရွဳပ္ေထြး၊ ဇာတိ၊ဇရာ၊ မရဏေလာက္ ဒုကၡမေပး၊ တဏွာေလာက္ျဖတ္ရမခက္။ သာမန္အႏၶပုထုဇဥ္အတြက္ သာမန္ျပႆနာ အေသးအဖြဲေလးပင္ျဖစ္၏။

ကိစၥတစ္ခုကို ေျဖရွင္းေသာအခါ ထိုကိစၥကို ၿပီးေအာင္အရင္ အာရုံစိုက္လိုုက္၏။ က်န္သည့္အရာမ်ား သြား၊ ေနာက္မ်ားမွသာလာခဲ့ဟူလို။ သိပ္အေရးၾကီးေနလြန္းမက ၾကီးကဆုံးရွဳံးမွဳမ်ားမည့္ဟာကို အရင္ဦးစားေပး ရွင္းပစ္လုိက္၏။ အရွဳပ္ေပါင္းစုံတက္လာက မရွင္းမျဖစ္လက္ငင္းအေရးၾကီးဆုံးမွသည္ အခ်ိန္ဆဲြ၍ရသည့္ ျပႆနာအထိ အျမန္စီစဥ္၍ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုရွင္း၏။ တစ္ခုရွင္းေနတုံး တစ္ခုေခါင္းထဲကို အဝင္မခံ။ ထပ္ေပၚလာသည့္ အျခားျပႆနာမ်ားက ရွင္းေနဆဲ ကိစၥမၿပီးမခ်င္းထိုင္ေစာင့္ေစ။ ေယာင္၍မွ်ပင္ ေခါင္းငဲ့မၾကည့္ေလႏွင့္။

တစ္ခါတစ္ရံ ႏွစ္ခုသံုးခု ၿပံဳလုပ္ရင္း ေခါင္းရွဳပ္လာပါက....တစ္ခုကိုအသာထား၊ တစ္ခုကို ဆုိင္းငံ႔၍ က်န္သည့္တစ္ခုကို အရင္ၿပီးေအာင္လုပ္၏။ ဥပမာ...ဖုန္းေျပာရင္း၊ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုေရးေနစဥ္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကလာေခၚပါက အေျခအေနကိုၾကည့္၍ တစ္ခုကို အရင္ၿပီးေအာင္လုပ္သည္။ က်န္သည့္အရာမ်ားခဏ နားထား။ ဖုန္းျပန္ေခၚမည္ဆုိျခင္းျဖစ္ေစ၊ ခဏေနမွ ျပန္လာေခၚပါျဖစ္ေစ၊ အားလုံးၿပီးမွဆက္ေရးမယ္ျဖစ္ေစ၊ တစ္ခုခုျဖင့္ တစ္ခုေသာအလုပ္ကိုသာ ၿပီးေအာင္အရင္အာရုံစုိက္ႏုိင္ေလသည္။

အလြန္ရုိးရွင္းလြယ္ကူေသာ ကိစၥမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သတိမမူမိက ေန႔စဥ္ပင္ ပ်ာရိပ်ာယာႏွင့္ စိတ္ရွဳပ္ရတတ္သည္။ ရိုးရွင္းလြယ္ကူေသာ္လည္း ေျဖရွင္းရမည္႔နည္းလမ္းမ်ားကို လိုက္နာမွဳကင္း၍ျဖစ္သည္။ သတိတစ္ခုျဖင္႔ကပ္လုိက္ေသာအခါ ကိစၥရပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေခါင္းမရွဳပ္ရဘဲ အလြယ္တကူ သက္ေတာင့္သက္သာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ျဖင့္ ၿပီးဆုံးျခင္းသုိ႔ေရာက္ၾကေလသည္။ သတိမူ၍ အဓိက သာမညခဲြျခားကာ တစ္ခုၿပီးမွတစ္ခု ရွင္းပါက စိတ္ဟူသည္ အၿမဲၾကည္လင္၍ ျပႆနာအားလုံးကို လက္ခံေျဖရွင္းႏုိင္ေနမည္ျဖစ္သည္။ မည္မွ်ပင္ ၾကီးသည့္ျပႆနာႏွစ္ခုလာလာ ေခါင္းတစ္လုံးနွင့္ ေရအိုးႏွစ္လုံးမရြက္ႏုိင္ဟူေသာ စကားကို ႏွလုံးသြင္း၍ တစ္ခုခုကိုသာ အာရုံရွင္းရွင္းျဖင့္ ၿပီးျပတ္ေအာင္လုပ္ကိုင္ရမည္ ျဖစ္ေလသည္။